101 Вершы з Бібліі пра старасць і мудрасць

Задумываешся пра старасць? Я таксама. Але ведаеш, Біблія кажа, што Бог вельмі шануе гэты перыяд жыцця. Ён працаваў з людзьмі рознага ўзросту – ад юнага Ёсіі да Абрагама, які паверыў у надзею нават тады, калі, здавалася б, ужо не было ніякіх шанцаў мець дзіця.

У кожным узросце Бог мае з намі асаблівыя адносіны. Памятаеш Першае пасланне Івана 2:14? Там гаворыцца пра сілу маладых і пра веданне Бога, якое маюць старэйшыя. Гэта так натхняе!

У кнізе Левіт 19:32 напісана, што Вечны лічыць пажылых людзей годнымі пашаны і павагі. І гэта сапраўды так. Вопыт і мудрасць, якія мы набываем з гадамі, – гэта сапраўдны скарб, які Бог вельмі цэніць. Пра гэта ж і ў кнізе Ёва 12:12.

Бог абяцае сваю вернасць тым, хто застаецца з Ім, і кажа, што мы будзем квітнець нават у старасці. Псальм 91:14-15 – такая цудоўная абяцанка! Нават калі здаецца, што сілы ўжо не тыя, Бог застаецца верным. Ён з намі заўсёды, нават у старасці, як напісана ў кнізе Ісаі 46.

Ведаеш, у прароцтве Данііла адкрываецца, што Гасподзь любіць пажылых людзей і нават отождествляет сябе з імі. Гэта так кранальна і дае такую надзею і спакой.

І да старасьці, і да сівізны не пакідай мяне, Божа, пакуль я пра рамяно Тваё не распавяду пакаленьню гэтаму і пра магутнасьць Тваю — усім, што народзяцца яшчэ.

Не адкінь мяне ў час старасьці маёй. Калі зьнікнуць сілы мае, Ты не пакінь мяне!

Насаджаныя ў Доме ГОСПАДА зелянеюць на пана­дворках Бога нашага.

Старыя маюць мудрасьць, а хто жыве доўга — разуменьне.

І да вашай старасьці Я — Той Самы, і да сівізны Я буду трымаць вас; Я зрабіў [вас], і Я буду насіць [вас], буду трымаць і збаўляць.

Майсей меў сто дваццаць гадоў, калі памёр, але вочы ягоныя не былі прыцьмёныя, і сіла ягоная не пакінула яго.

Сівізна — слаўная карона, на шляху праведнасьці знаходзяць яе.

Перад сівой галавой устань, і шануй аблічча старога, і бойся Бога твайго. Я — ГОСПАД.

Доўгімі днямі насычу яго і дам убачыць збаўленьне Маё».

Будуць глядзець вочы мае на ворагаў маіх, і пра злачынцаў, якія паўсталі супраць мяне, пачуюць вушы мае.

Праведнік быццам пальма зелянее, ён расьце, як той кедр на Лібане.

Насаджаныя ў Доме ГОСПАДА зелянеюць на пана­дворках Бога нашага.

Яны плод свой даюць і ў старасьці, яны сакавітыя і сьвежыя,

каб старыя жанчыны паводзілі сябе, як належыцца сьвятым, не паклёпнічалі, не пілі шмат віна, вучылі добраму,

каб старыя былі пільныя, сумленныя, цьвярозыя, здаровыя ў веры, любові, цярплівасьці;

Лічыць дні нашыя навучы Ты нас, каб прыдбаць нам мудрае сэрца.

I супачыў, і памёр Абрагам у старасьці добрай, стары і насычаны [жыцьцём], і быў далучаны да народу свайго.

Слава юнакоў — сіла іхняя, а веліч старых — сівізна.

І ўвойдзеш у магілу ў гадах сьпелых, як кладзецца сноп пшаніцы ў час свой.

Перш, чым горы нарадзіліся, і Ты даў кшталт зямлі і сусьвету, ад веку і на вякі Ты ёсьць Бог.

Таксама і вы, маладыя, падпарадкоўвайцеся старостам, а ўсе, падпарадкоўваючыся адзін аднаму, апраніцеся ў пакорнасьць, бо Бог пыхлівым працівіцца, а пакорным ласку дае.

Я быў малады і стаўся стары, і ня бачыў, каб праведнік быў пакінуты, каб насеньне ягонае шукала хлеба.

Галоўнае — мудрасьць; набывай мудрасьць, і за ўсю маёмасьць тваю набывай розум.

Я стаўся разумнейшым за старых, бо пільнуюся загадаў Тваіх.

І памятай пра Творцу твайго ў дні юнацтва твайго, пакуль ня прыйдуць дні ліхія, і пакуль не сустрэ­нуць цябе гады, пра якія скажаш: “Не падабаюцца мне яны”,

Сыне мой, паслухай перасьцярогаў бацькі твайго і не адкідай настаўленьняў маці тваёй,

бо яны — прывабны вянок на галаве тваёй і каштоўныя каралі на шыі тваёй.

Дні чалавечыя — як трава; як кветка ў полі, так ён квітнее,

бо пройдзе над ім вецер, і няма яго, і ўжо месца ягонае больш не пазнае яго.

Я казаў сабе: “Няхай [многія] дні гавораць, і няхай шматгадовы вучыць мудрасьці”.

Вуха, якое слухае дакараньні жыцьця, будзе жыць сярод мудрых.

Вось, гэтак будзе дабраслаўлёны чалавек, які баіцца ГОСПАДА.

а тыя, якія спадзяюцца на ГОСПАДА, аднаўляюць сілы, узьнімаюць крылы, як у арла, будуць бегчы, і ня стомяцца, і будуць хадзіць, і не саслабеюць.

Дзеля гэтага мы не журымся, але, калі наш вонкавы чалавек зьнішчаецца, дык унутраны дзень пры дні абнаўляецца.

А Я буду клікаць да Бога, і ГОСПАД збавіць мяне.

Братняя любоў адзін да аднаго [няхай будзе] ад усяго сэрца, у пашане адзін аднаго выпярэджвайце;

Не кажы: “Што гэта такое, што ранейшыя дні былі лепшыя, чым цяперашнія?”, бо ня з мудрасьці ты пытаешся пра гэта.

Здаўна я ведаю сьведчаньні Твае, што Ты на вякі заснаваў іх.

Старога не дакарай, але прасі, як бацьку, маладых — як братоў,

старых жанчынаў — як матак, маладых — як сёстраў, з усякай чысьцінёю.

А праведнікі ўзрадуюцца, будуць весяліцца перад абліччам Божым і гукаць ад радасьці.

Слухай бацьку твайго, які нарадзіў цябе, і не цурайся маці тваёй, калі яна састарэе.

Вераю Якуб, паміраючы, дабраславіў кожнага з сыноў Язэпа і пакланіўся на верх кія свайго.

Памятай пра дні старадаўнія, разважай пра гады пакаленьняў [мінулых]; спытайся бацьку твайго, і ён паведаміць табе, [спытайся] старшыняў тваіх, і яны раскажуць табе.

юнакі разам з дзяўчатамі, старыя і маладыя.

Бо яны, пазнаўшы Бога, ня славілі [Яго] як Бога і ня дзякавалі, але займаліся марнасьцю ў думках сваіх, і зацемрылася няцямкае сэрца іхняе.

і будуць баяцца вышыняў, і жахацца на дарозе; і заквітнее дрэва мігдалёвае, і пацяжэе саранча, і асыпецца капэрс, бо пойдзе чалавек у дом вечнасьці сваёй, і будуць хадзіць вакол яго па вуліцы плачкі,

гэтага не схаваем ад сыноў іхніх, абвяшчаючы пакаленьню наступнаму хвалу ГОСПАДА і магутнасьць Ягоную, і цуды Ягоныя, што Ён учыніў.

Як салодкія словы Твае паднябеньню майму, саладзей за мёд вуснам маім!

Узгадай пра літасьць Тваю, ГОСПАДЗЕ, і пра міласэрнасьць Тваю, бо яны — ад вякоў.

Пра грахі маладосьці маёй і пра правіны мае ня ўзгадвай. Паводле міласэрнасьці Тваёй Ты ўзгадай пра мяне, дзеля доб­расьці Тваёй, ГОСПАДЗЕ!

Пастаў юнака на слушны шлях, і ён ня збочыць з яго, нават калі састарэе.

Стопы мае ўмацуй Ты ў слове Тваім і ня дай беззаконьню авалодаць мною.

Страх перад ГОСПАДАМ — пачатак мудрасьці; добры розум [маюць] усе, што дзейнічаюць [у страху Божым]. Хвала Ягоная трывае вечна.

Праўдзівая ўдава і адзінокая спадзяецца на Бога і трывае ў малітвах і просьбах уночы і ўдзень,

а тая, што жыве ў распусьце, жывучы, мёртвая.

Дай мне ведаць, ГОСПАДЗЕ, канец мой і меру дзён маіх, якая яна. Дай мне ведаць, які я нетрывалы!

Смутак у сэрцы чалавека прыгнятае яго, а добрае слова разьвяселіць яго.

Ты хаваеш аблічча Тваё, і яны палохаюцца; забіраеш дух іхні, і яны паміраюць, і ў пыл назад вяртаюцца.

Ты пашлеш Дух Твой, і яны створаныя, і Ты аднаўляеш аблічча зямлі.

Ён дае змучанаму сілу, а зьнямогламу павялічвае моц.

Мудры няхай слухае і павялічвае веды, а разумны няхай прыдбае мудрыя думкі,

А перш за ўсё мейце нязьменную любоў адзін да аднаго, бо любоў прыкрые мноства грахоў.

Пачатак мудрасьці — страх перад ГОСПАДАМ, і веданьне Сьвятога — розум.

Гэтак буду я дабраслаўляць Цябе ў жыцьці маім, у імя Тваё буду рукі мае ўзьнімаць.

бо злачынцы будуць зьнішчаныя, а тыя, што спадзяюцца на ГОСПАДА, возьмуць у спадчыну зямлю.

Для ўсяго ёсьць свой тэрмін, і час для кожнай рэчы пад небам;

Час нараджацца і час паміраць, час садзіць і час вырываць тое, што пасаджана.

Хто ходзіць з мудрым, будзе мудрым, а хто сябруе з дурнем, загалосіць.

Бо Ты — надзея мая, Госпадзе, ГОСПАДЗЕ, пэўнасьць мая з маладосьці маёй!

каб ня стацца вам маруднымі, але пераймальнікамі тых, якія праз веру і доўгацярплівасьць бяруць у спадчыну абяцаньні.

На вякі не забудуся загадаў Тваіх, бо імі Ты захаваў мне жыцьцё.

Не [заўсёды] шматгадовы — мудры, і ня [толькі] старыя разумеюць суд.

Сапраўды, на коўзкім груньце Ты ставіш іх і пасылаеш на пагібель!

А мы ведаем, што тым, якія любяць Бога, пакліканым паводле [Яго] вызначэньня, усё дапамагае на дабро.

Дзеля гэтага ўзьвесялілася сэрца маё і радуецца слава мая, нават цела маё супачыне бясьпечна,

Слухай, сыне мой, і прыймі словы мае, і памножацца гады жыцьця твайго.

Намагайся паставіць сябе перад Богам вартым, работнікам, які ня будзе асаромлены, які слушна пераказвае слова праўды.

Лепш [добрае] імя, чым добры алей, і [лепш] дзень сьмерці, чым дзень нараджэньня.

Бо Бог загадаў, кажучы: “Шануй бацьку твайго і маці”, і: “Хто праклінае бацьку ці маці, няхай сьмерцю памрэ”.

насычае дабром старасьць тваю, аднаўляе, як у арла, маладосьць тваю.

Вусны праведніка памнажаюць мудрасьць, а язык падступны будзе адсечаны.

Бо ўсё, што было напісана, было напісана дзеля нашага навучаньня, каб праз цярплівасьць і суцяшэньне з Пісаньняў мы мелі надзею.

Спадзявайся на ГОСПАДА і рабі добрае, жыві на зямлі, і захоўвай вернасьць.

Час плакаць і час сьмяяцца, час галасіць і час танчыць.

І дабраславіць цябе ГОСПАД з Сыёну, і ты будзеш бачыць дабрабыт Ерусаліму ў-ва ўсе дні жыцьця твайго,

Сыне мой, зважай на словы мае, прыхілі вуха тваё да прамоваў маіх.

Няхай не зыходзяць яны з вачэй тваіх, захоўвай іх у глыбіні сэрца твайго,

бо яны — жыцьцё для таго, хто знайшоў іх, і здароўе для ўсяго цела яго.

гладкія, як тое масла, вусны ягоныя, а ў сэрцы — варожасьць; словы ягоныя лагаднейшыя за алей, але яны — мячы аголеныя.

Зародак мой бачылі вочы Твае; і ў кнізе Тваёй запісаны ўсе дні, што былі вызначаны, калі яшчэ ніводнага з іх не было.

Хто як мудрэц, і хто ведае значэньне рэчаў? Мудрасьць чалавека прасьвятляе аблічча ягонае, і суровасьць аблічча ягонага зьмяняецца.

і не прыпадабняйцеся веку гэтаму, але перамяняйцеся праз абнаўленьне розуму вашага, каб вам выпрабаваць, што ёсьць воля Божая, што добрае, і прыемнае [Богу], і дасканалае.

Бо праз мяне памножацца дні твае і дададуцца гады жыцьця твайго.

«Частка мая, ГОСПАДЗЕ, — сказаў я,— захоўваць слова Тваё».

Дзеля гэтага чакае ГОСПАД, каб зьлітавацца над вамі, і дзеля гэтага Ён узьнімецца, каб зьлітавацца над вамі, бо ГОСПАД — Бог правасудзьдзя. Шчасьлівыя ўсе, якія на Яго спадзяюцца.

Путы бязбожнікаў аблыталі мяне, але Закон Твой я не забыўся.

калі яшчэ жыў у днях восені маёй, калі спагаднасьць Бога была ў намёце маім,

А што звыш гэтага, сыне мой, таго сьцеражыся: складаньню шматлікіх кнігаў няма канца, і доўгае вучэньне — стома для цела.

Праведнік не пахісьнецца навекі, а бязбожнікі ня будуць жыць на зямлі.

Убогі клікаў, і ГОСПАД пачуў [яго], і збавіў яго ад усіх трывогаў ягоных.

Ці ты ня ведаеш? Або ты ня чуў? Бог Вечны, ГОСПАД, Які стварыў канцы зямлі, Ён ня слабне і не стамляецца, і недасьледная мудрасьць Ягоная!

Восем гадоў было Ёсіі, калі ён пачаў валадарыць, і трыццаць адзін год ён валадарыў у Ерусаліме.

І рабіў ён слушнае ў вачах ГОСПАДА, і хадзіў шляхамі Давіда, бацькі свайго, і не адхіляўся ані ўправа, ані ўлева.

А пакорныя зямлю ў спадчыну возьмуць і будуць насалоджвацца ў мностве супакою.

А робячы дабро, ня будзем журыцца, бо ў свой час будзем жаць, калі не саслабеем.

Божа мой! Я клічу ўдзень, і Ты не адказваеш, і ўначы, і не супакойваюся.

А Бог надзеі няхай напоўніць вас усякай радасьцю і супакоем у веры, каб памножыць у вас надзею моцаю Духа Сьвятога.

Бо ярмо Маё добрае, і цяжар Мой лёгкі».

Сыне мой, не забывайся настаўленьня майго, і няхай сэрца тваё захоўвае прыказаньні мае,

бо доўгія дні, гады жыцьця і супакой прынясуць яны табе.

і будзем зважаць адзін на аднаго, заахвочваючы да любові і добрых учынкаў,

не пакідаючы зграмаджэньня свайго, як ёсьць у некаторых звычай, але заклікаючы [ў яго], і тым больш, калі бачыце, што набліжаецца дзень той.

Божа, шчыце наш! Зірні і паглядзі на аблічча памазанца Твайго!

І будзе ГОСПАД весьці цябе заўсёды, і насыціць душу тваю ў зямлі сухой, і ўмацуе косткі твае. І будзеш ты як сад паліваны, і як крыніца вады, у якой не сканчваецца вада ейная.

Але ў-ва ўсім гэтым мы перамагаем праз Таго, Які палюбіў нас.

Малітва да Бога