98 Mga Bersikulo sa Pagpahiuli sa Saad

Kinsa ba ang Dios nga sama kanimo, nga nagpasaylo sa kasal-anan ug mopalabay lamang sa mga kalapasan sa salin sa iyang panulundon? Siya wala maghupot sa iyang kasuko hangtod sa kahangtoran, kay siya malipay diha sa gugmang walay paglubad.

Siya magbaton pag-usab ug kaluoy kanato, siya magyatak sa atong mga kasal-anan. Isalibay nimo ang tanan namong mga sala ngadto sa kahiladman sa dagat.

“Pangitaa ang Ginoo samtang makaplagan pa siya, sangpita siya samtang anaa pa siya sa duol;

pabiyaa sa daotan sa iyang dalan, ug ang tawo nga dili matarong sa iyang mga hunahuna; ug pabalika siya sa Ginoo, aron siya maluoy kaniya, ug sa atong Dios, kay siya mopasaylo sa madagayaon gayod.

Kay moabot ang pagpugas ug kalinaw, ang paras maghatag sa iyang bunga ug ang yuta maghatag sa iyang abot ug ang kalangitan maghatag sa ilang mga yamog, ug ang nahibilin nga katawhan akong papanag-iyahon niining tanang mga butang.

Sa diha nga ang kabos ug nanginahanglan mangita ug tubig, ug walay tubig, ug ang ilang dila maughan tungod sa kauhaw, ako, ang Ginoo, magtubag kanila, ako, ang Dios sa Israel, dili motalikod kanila.

Ako mag-abli ug mga suba sa hawan nga mga bungtod, ug mga tinubdan sa taliwala sa mga walog; ang kamingawan himoon nako nga usa ka linaw sa tubig ug ang yuta nga uga, mga tubod sa tubig.

ang Ginoo nga inyong Dios magpahiuli kaninyo sa maayong kahimtang ug maluoy kaninyo, ug magtigom siya pag-usab kaninyo gikan sa tanang katawhan diin kamo gipatibulaag sa Ginoo nga inyong Dios.

ang tingog sa pagmaya ug ang tingog sa kalipay, ang tingog sa pamanhonon ug ang tingog sa pangasaw-onon, ang mga tingog niadtong nag-awit samtang nagdala sila ug mga halad sa pasalamat ngadto sa balay sa Ginoo: ‘Pagpasalamat ngadto sa Ginoo sa mga panon, kay ang Ginoo maayo, kay ang iyang gugmang walay paglubad molungtad hangtod sa kahangtoran!’ Kay ibalik nako ang maayong kahimtang sa yuta sama sa una, nag-ingon ang Ginoo.

Itugyan ang imong dalan ngadto sa Ginoo; salig kaniya ug siya magbuhat.

bisan hangtod sa imong katigulangon ako mao siya, ug bisan hangtod sa pagkaubanon sa buhok ako mag-agak kaninyo; ako nagbuhat ug ako magpas-an; ako magpas-an ug magluwas.

Busa iisa ang inyong gikapoy nga mga kamot ug lig-ona ang inyong nagkurog nga mga tuhod,

ug tul-ira ang dalan sa inyong mga tiil, aron ang mga nabakol dili mainutil, kondili mamaayo hinuon.

Ayoha ako, O Ginoo, ug ako mamaayo; luwasa ako, ug ako maluwas; kay ikaw mao ang akong pagdayeg.

Siya miingon, “Kon mamati gayod kamo pag-ayo sa tingog sa Ginoo nga inyong Dios ug magbuhat sa unsay matarong sa iyang mga mata, ug magpatalinghog sa iyang mga sugo ug magtuman sa tanan niyang mga lagda, walay bisan unsang sakit nga ipahamtang nako kaninyo nga akong gipahamtang sa mga Ehiptohanon kay ako mao ang Ginoo nga nag-ayo kaninyo.”

Buhata sa sulod nako ang hinlo nga kasingkasing, O Dios, ug bag-oha ug lig-ona ang espiritu sa sulod nako.

“Busa mao kini ang giingon sa Ginoong Dios: Karon ipahiuli nako ang katigayonan ni Jacob, ug kaluy-an nako ang tibuok nga balay ni Israel; ug ako mangabubho alang sa akong balaan nga ngalan.

Kay sa mubo nga panahon gibiyaan ko ikaw, apan uban sa dakong kaluoy kuhaon ko ikaw.

Ayohon nako ang ilang pagkamaluibon; higugmaon nako sila sa walay sukod, kay ang akong kasuko mibiya kanila.

Busa kami wala maluya. Ug bisan tuod nagkahugo na ang gawas nga bahin sa among pagkatawo, ang among pagkatawo sa sulod gibag-o sa matag adlaw.

sa paghatag ngadto sa nagsubo didto sa Zion— sa paghatag kanila ug purongpurong nga bulak inay abo, lana sa kalipay inay pagsubo, bisti sa pagdayeg inay luya nga espiritu; aron sila tawgon nga mga dagkong kahoy sa pagkamatarong, ang gitanom sa Ginoo, aron siya himayaon.

Ang pag-ampo sa pagtuo mag-ayo sa masakiton, ug siya pabangonon sa Ginoo, ug kon siya nakasala man, pasayloon siya.

Ang kamingawan ug ang uga nga yuta magmaya, ang kamingawan maglipay ug mamulak; sama sa rosas,

Ug ang mga linukat sa Ginoo mobalik, ug moadto sa Zion uban ang pag-awit; ug ang kalipay nga walay kataposan anha sa ibabaw sa ilang mga ulo; sila makabaton sa kasadya ug kalipay ug ang kasubo ug panghupaw mangahanaw.

kini mamulak pag-ayo, ug maglipay uban sa kasadya ug pag-awit. Ang himaya sa Lebanon ihatag ngadto niini, ang katahom sa Carmelo ug sa Sharon. Sila makakita sa himaya sa Ginoo, sa kahalangdon sa atong Dios.

Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.

Pag-awit alang sa kalipay, O kalangitan, paglipay, O yuta, ug paghugyaw, O kabukiran, diha sa pag-awit! Kay ang Ginoo naghupay sa iyang katawhan, ug adunay kaluoy sa iyang sinakit.

Ang kawatan moanhi aron lamang sa pagpangawat ug sa pagpatay ug sa paglaglag. Ako mianhi aron sila makabaton ug kinabuhi ug magbaton niini sa madagayaon gayod.

Kay tan-awa, ang mga adlaw nagsingabot, nag-ingon ang Ginoo, nga ibalik na nako ang maayong kahimtang sa akong katawhan nga Israel ug Juda, nag-ingon ang Ginoo, ug dad-on nako sila pagbalik ngadto sa yuta nga akong gihatag sa ilang mga katigulangan, ug sila manag-iya niini.”

Siya naghatag ug gahom niadtong naluya, ug kaniya nga walay kabaskog nagdugang siya ug kusog.

Nianang adlawa, nag-ingon ang Ginoo, tigomon nako ang mga bakol ug tigomon kadtong mga gihinginlan, ug kadtong gisakit nako;

ug ang bakol himoon nako nga salin; ug kadtong gihinginlan, usa ka gamhanang nasod; ug ang Ginoo maghari kanila didto sa Bukid sa Zion gikan niining panahona hangtod sa kahangtoran.

Itutok nako ang akong mga mata ngadto kanila alang sa kaayohan ug dad-on nako sila pagbalik niining yutaa. Lig-onon nako sila ug dili gub-on. Itanom nako sila ug dili ibton.

Busa ngadto sa usa ug usa pagsinugiray kamo sa inyong mga sala ug pag-ampo kamo alang sa usa ug usa, aron kamo mangaayo. Ang pag-ampo sa tawong matarong dako ug kahimoan.

Mao kini ang naghupay kanako sa akong kagul-anan, kay ang imong pulong naghatag kanako ug kinabuhi.

Sangpita ako ug ako motubag kanimo ug magsugilon kanimo sa dagko ug mga tinago nga mga butang nga wala nimo mahibaloi.

Mao kini ang giingon sa Ginoo, “Sa panahon nga kahimut-an mitubag ako kanimo, sa adlaw sa kaluwasan ako nagtabang kanimo; ako nagbantay kanimo ug naghatag kanimo ingon nga usa ka kasabotan ngadto sa katawhan, aron sa pagpahiluna sa yuta, aron sa pagbahin sa biniyaan nga mga kabilin;

Kini nga Dios, ang iyang dalan hingpit; ang saad sa Ginoo matuod gayod; siya usa ka taming niadtong tanan nga modangop kaniya.

Ug ang naglingkod sa trono miingon, “Tan-awa, akong gibag-o ang tanang mga butang.” Siya miingon, “Isulat kini, kay kining mga pulonga kasaligan ug matuod.”

Ang Dios mao ang atong dalangpanan ug kusog, dali nga katabang diha sa kalisdanan.

Ang Dios sa paglaom magpuno unta kaninyo sa tumang kalipay ug kalinaw tungod sa inyong pagtuo, aron nga pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo magmadagayaon kamo sa paglaom.

Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.

“Kay tan-awa, ako naghimo ug bag-ong kalangitan ug usa ka bag-ong yuta; ug ang unang mga butang dili na hinumdoman, o moabot pa sa hunahuna.

“Bulahan kamong mga gigutom karon kay busgon ra unya kamo. “Bulahan kamong mga naghilak karon kay mokatawa ra unya kamo.

Lipaya ninyo, lipaya ninyo ang akong katawhan, nag-ingon ang inyong Dios.

Ang Ginoong Dios naghatag kanako sa dila niadtong mga tinudloan, aron mahibalo ako unsaon paglig-on pinaagi sa pulong kaniya nga gikapoyan. Matag buntag siya nagpukaw sa akong igdulungog aron sa pagpamati, sama kanila nga mga gitudloan.

“Ang Espiritu sa Ginoo ania kanako, iya akong gidihogan aron sa pagwali sa Maayong Balita ngadto sa mga kabos. Gipadala niya ako aron sa pagpahibalo sa kagawasan alang sa mga binilanggo ug sa pagpahiuli sa panan-aw sa mga buta, sa paghatag ug kagawasan ngadto sa mga dinaogdaog,

Ikaw nga nagpakita kanako ug daghang kagul-anan ug katalagman, mopalig-on kanako pag-usab; gikan sa kahiladman sa yuta pabangonon nimo ako pag-usab.

Ang Espiritu sa Ginoong Dios ania kanako, tungod kay gidihogan ako sa Ginoo aron sa pagdala sa maayong balita ngadto sa mga sinakit; ako gipaanhi niya aron sa pagbugkos sa mga nadugmok nga kasingkasing, aron sa pagmantala sa kagawasan sa mga binihag, ug sa pag-abli sa bilanggoan alang sa mga ginapos;

“Kay mao kini ang giingon sa Ginoo: Ingon nga ako nagdala niining tanan nga dagkong kadaot niining katawhan, dad-on usab nako kanila ang tanang maayo nga gisaad nako kanila.

Duol kanako, kamong tanan nga nagbudlay ug nabug-atan ug papahulayon ko kamo.

Panghugyaw kamo diha sa pag-awit, kamo nga nangagun-ob nga mga dapit sa Jerusalem; kay gilipay na sa Ginoo ang iyang katawhan, iyang gitubos ang Jerusalem.

Itugyan ngadto sa Ginoo ang imong palas-anon, ug siya mag-agak kanimo; dili gayod niya itugot nga matarog ang matarong.

Ang gugmang walay paglubad sa Ginoo dili gayod mohunong, ang iyang kaluoy dili gayod matapos;

bag-o kini matag buntag; dako ang imong pagkamatinumanon.

Mao kini ang giingon sa Ginoo: “Pugngi ang imong tingog gikan sa paghilak, ug ang imong mga mata gikan sa mga luha; kay ang imong buhat gantihan, nag-ingon ang Ginoo, ug sila mobalik gikan sa yuta sa kaaway.

Ang halad nga dawaton sa Dios mao ang espiritu nga mapaubsanon; ang usa ka mapaubsanon ug mahinulsolon nga kasingkasing, O Dios, dili nimo isalikway.

Akong ibalik kaninyo ang mga tuig nga gikaon sa nagpanon nga mga dulon, sa lukton, sa tigpangdaot ug sa tigpamutol, ang akong dako nga kasundalohan nga akong gipadala sa inyong taliwala.

Pamalik kamo ngadto sa inyong kuta, O mga binilanggo sa paglaom; akong ipahibalo karong adlawa nga ako magpahiuli kanimo ug duha ka pilo.

Kay ako nahibalo sa akong mga laraw alang kaninyo, nag-ingon ang Ginoo, mga laraw sa kaayohan ug dili sa kadaotan, sa paghatag kaninyo ug kaugmaon ug paglaom.

Sila nga nagpugas diha sa mga luha mag-ani unta diha sa kalipay!

Ug giuli sa Ginoo ang tanang katigayonan ni Job sa diha nga nag-ampo siya alang sa iyang mga higala. Ug ang Ginoo naghatag kang Job ug duha ka pilo kay sa napanag-iya niya kaniadto.

apan kadtong naghulat sa Ginoo magbag-o sa ilang kusog, sila manglupad pinaagi sa mga pako sama sa mga agila, sila managan ug dili kapoyon, sila manglakaw ug dili mangaluya.

Busa kon ang tawo anaa kang Cristo, siya bag-o na nga binuhat; ang daan nangagi na, tan-awa, ang bag-o nahiabot na.

Ipahiuli kami, O Dios; padan-aga ang imong nawong, aron maluwas kami!

Kay akong tagbawon ang kalag nga gilaayan, ug akong pun-on pag-usab ang matag kalag nga nagsubo.”

Sila miingon, “Dali, mamalik kita ngadto sa Ginoo, kay gilaksi kita niya aron ayohon niya kita, gisamaran kita niya ug bugkosan niya kita.

Tindog, sidlak; kay ang imong kahayag miabot na, ug ang himaya sa Ginoo misubang nganha kanimo.

Ug ang imong karaang mga dapit nga nangaguba tukoron pag-usab; imong pabarogon ang mga patukoranan sa daghan nga mga kaliwatan; ikaw tawgon nga tig-ayo sa nangatumpag, ang tig-ayo sa kadalanan aron puy-an.

Iyang giayo ang mga kasingkasing nga nasubo, ug gibugkosan ang ilang mga samad.

Kay ibalik nako ang kalagsik nganha kanimo, ug ayohon nako ang imong mga samad, nag-ingon ang Ginoo, tungod kay sila nagtawag kanimo nga usa ka sinalikway: ‘Mao kini ang Zion, walay nagtagad kaniya!’

Inay kaulawan ninyo, kamo makabaton ug duha ka bahin, ug inay sa pagkawalay dungog, kamo maglipay sa inyong bahin; busa sa inyong yuta kamo makapanag-iya ug duha ka bahin, ang kalipay nga walay kataposan mainyo.

Ibalik kanako ang kalipay sa imong kaluwasan, ug agaka ako diha sa masinugtanon nga espiritu.

kon ang akong katawhan nga gitawag sa akong ngalan magpaubos sa ilang kaugalingon ug mag-ampo ug mangita sa akong nawong ug motalikod gikan sa ilang mga daotang pamaagi, ako mamati gikan sa langit ug magpasaylo sa ilang mga sala ug mag-ayo sa ilang yuta.

Ako nakakita sa iyang mga dalan, apan ayohon nako siya; giyahan nako siya ug balosan na ug kalipay, maghimo sa bunga sa mga ngabil alang sa iyang mga tigbangutan.

Ug human kamo makaantos sa makadiyot, ang Dios sa tanang grasya nga nagtawag kaninyo ngadto sa iyang dayon nga himaya diha kang Cristo, mao gayod ang mangunay sa pagpahiuli, paglig-on, pagpabaskog ug pagpahimutang kaninyo.

gipalig-on niya ang akong kalag. Gimandoan niya ako diha sa mga dalan sa pagkamatarong tungod ug alang sa iyang ngalan.

Hatagan ko kamo ug usa ka bag-o nga kasingkasing, ug ibutang nako sa sulod ninyo ang usa ka bag-ong espiritu. Kuhaon nako ang kasingkasing nga bato gikan sa inyong unod, ug hatagan kamo nako ug usa ka kasingkasing nga unod.

Dad-an nako kini ug maayong panglawas ug kaayohan sa sakit ug ayohon nako sila ug ipadayag kanila ang kadagaya sa pagkamauswagon ug kasigurohan.

“Ayaw ninyo hinumdomi ang mga butang nga nangagi, o palandongon ang mga butang kaniadto.

Tan-awa, ako naghimo ug usa ka bag-ong butang; karon mogula kini, dili ba kamo makakita niini? Ako magbuhat ug usa ka dalan diha sa kamingawan, ug mga sapa diha sa diserto.

nga nagtagbaw kanimo sa maayong mga butang sa imong kinabuhi, aron ang imong pagkabatan-on mabag-o sama sa agila.

“Kay tan-awa, nianang mga adlawa ug nianang panahona, sa diha nga ibalik nako ang maayong kahimtang sa Juda ug sa Jerusalem,

Kini ang gisulti sa Ginoong Dios niining mga bukog: Tan-awa, akong pasudlon ang gininhawa kaninyo, ug kamo mangabuhi.

Tukoron ko ikaw pag-usab ug ikaw matukod, O ulay nga Israel! Dayandayanan na usab nimo ang imong kaugalingon sa mga tambor nga gagmay, ug ikaw moadto sa sayaw sa mga naglipay.

Itugyan ngadto kaniya ang inyong tanang kabalaka, kay siya nag-atiman man kaninyo.

Kalinaw, kalinaw, ngadto sa layo ug sa duol, nag-ingon ang Ginoo; ug ako mag-ayo kaniya.

Dili ba nimo kami hatagan pag-usab ug kinabuhi aron ang imong katawhan maglipay diha kanimo?

“Ayaw kahadlok, O yuta; paglipay ug pagmaya kay ang Ginoo nagbuhat ug dagkong mga butang!

Manganhi sila uban ang paghilak, ug uban ang mga pagpangamuyo tultolan ko sila, palakton nako sila subay sa kasapaan sa tubig, sa tul-id nga dalan nga dili sila mapandol; kay ako usa ka amahan ngadto kang Israel, ug si Efraim mao ang akong kamagulangan.

Gipalayo nako ang imong kalapasan sama sa usa ka baga nga panganod, ug ang imong mga sala sama sa usa ka gabon; balik kanako, kay gilukat ko na ikaw.

Ipahiuli kami nganha kanimo, O Ginoo, aron kami mapahiuli! Bag-oha ang among mga adlaw sama sa kanhing panahon!

“Kay kamo manggula diha sa kalipay, ug mandoan diha sa pakigdait; ang kabukiran ug ang kabungtoran sa imong atubangan manghugyaw sa pag-awit, ug ang tanang kakahoyan sa kapatagan mopakpak sa ilang mga kamot.

Pangitaon nako kadtong nawala, pabalikon kadtong nagkatibulaag sa layo, bugkosan ang napiang ug palig-onon ang nagmaluyahon, apan akong laglagon ang mga tambok ug kusgan, sila pasibsibon nako diha sa hustisya.

Dugang pa, ang kahayag sa bulan mahisama sa kahayag sa adlaw, ug ang kahayag sa adlaw mahimong pito ka pilo, ingon sa kahayag sa pito ka adlaw, sa adlaw nga ang Ginoo magbaat sa samad sa iyang katawhan ug mag-ayo sa ilang samad tungod sa iyang hampak.

gipadala niya ang iyang pulong ug giayo sila, ug iyang giluwas sila gikan sa ilang pagkalaglag.

Ang Ginoo, ang imong Dios, anaa sa imong taliwala, usa ka manggugubat nga maghatag ug kadaogan; siya magmaya tungod kanimo uban ang kalipay, siya magbag-o kanimo diha sa iyang gugma; siya magmalipayon tungod kanimo uban ang pag-awit,

Kay ang kabukiran mawala ug ang kabungtoran mabalhin, apan ang akong gugmang walay paglubad dili mobulag kanimo, ug ang akong kasabotan sa pakigdait dili mahanaw, nag-ingon ang Ginoo nga adunay kaluoy kanimo.

“Tan-awa, ako mao ang Ginoo, ang Dios sa tanang unod; aduna bay lisod alang kanako?

Akong ibalik ang maayong kahimtang sa akong katawhan nga Israel, ug sila magtukod pag-usab sa guba nga mga siyudad, ug puy-an nila kini; sila magtanom ug kaparasan ug mag-inom sa bino niini, ug sila maghimo ug mga tanaman ug magkaon sa bunga niini.

ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.

Ang akong pagbangutan gihimo nimo nga pagsayaw; gihukas nimo ang akong bisti nga sako ug gibaksan nimo ako sa kalipay,

Unya ang ulay maglipay diha sa sayaw ug ang mga batan-ong lalaki ug mga tigulang magsadya. Himoon nako nga kalipay ang ilang pagsubo, lipayon nako sila, ug hatagan sila ug kalipay sa ilang kasub-anan.

Kay ang Ginoo maghupay sa Zion; iyang hupayon ang tanan niyang mga dapit nga nangaguba, ug himoon niya ang iyang kamingawan nga sama sa Eden, ug ang iyang disyerto nga sama sa tanaman sa Ginoo; kalipay ug kasadya makaplagan diha kaniya, ang pagpasalamat ug ang tingog sa huni.

Ikaw nga nagpakita kanako ug daghang kagul-anan ug katalagman, mopalig-on kanako pag-usab; gikan sa kahiladman sa yuta pabangonon nimo ako pag-usab.

Ikaw magdugang sa akong dungog ug maghupay kanako pag-usab.

“Akong lig-onon ang balay sa Juda, ug akong luwason ang balay ni Jose. Dad-on nako sila pagbalik kay ako adunay kaluoy kanila ug sila mahimong sama sa wala nako sila isalikway, kay ako man ang Ginoo nga ilang Dios, ug ako motubag kanila.

“Balik, O mga anak nga maluibon, akong ayohon ang inyong pagkamaluibon.” “Ania, miduol kami kanimo, kay ikaw mao ang Ginoo nga among Dios.