Kategorya
BERSIKULO PARA SA PASKO
Panahon sa pasko, higayon gyud ni aron pamalandungon ang dakong gugma nga gipakita sa Ginoo kanato pinaagi sa pagpadala sa iyang anak nga si Hesus dinhi sa kalibutan.
Nindot sab nga panahon ni aron ipaambit nato kining mensahe ug gugma ngadto sa atong mga silingan. Hinumdumi nga ang Pasko usa sa pinaka importante nga selebrasyon sa Kristiyanismo, uban sa Pagkabanhaw ug Pentecostes: ang Pagkatawo ni Hesukristo didto sa Bethlehem.
Ning panahona, mas bukas ang atong kasingkasing ug mas nahibalo ta sa atong nabatonan ug sa atong gibati. Magpasalamat ta sa Ginoo sa tanan Niyang gihatag kanato karong tuiga. Kay natawo kanato ang usa ka bata, gihatag kanato ang usa ka anak nga lalaki; ang kagamhanan anaa sa iyang abaga, ug kini ang iyang mga ngalan: Kahibulongang Magtatambag, Gamhanang Dios, Amahan nga Walay Katapusan, Prinsipe sa Pakigdait (Isaias 9:6).
Hinaut nga karong pasko, ang mga saad sa Ginoo magdasig nato nga magkinabuhi nga lahi, nga atong pabilhan ang bili sa iyang dugo didto sa krus, aron isalikway ang bisan unsang kalibutanong tintasyon, ug molambo kanato ang espiritu sa kaayo ug pagkamahinatagon, puno sa gugma ug mapailubon sama sa atong nadawat sa atong bunyag. Hinumdumi nga aron kita makabarug sa kinabuhi, kinahanglan nga kita moluhod sa atubangan sa Ginoo.
kay alang kaninyo natawo karong adlawa sa lungsod ni David ang Manluluwas nga mao ang Cristo nga Ginoo.
Niadtong tungora sa natawo na si Jesus didto sa Betlehem sa Judea sa panahon ni Herodes nga hari, dihay mga mago gikan sa Sidlakan nga miabot sa Jerusalem, ug nangutana, Sa pagkakita nila sa bituon, nangalipay gayod sila pag-ayo. Sa pagsulod na nila sa balay, ilang nakita ang bata uban kang Maria nga iyang inahan, ug sila miluhod ug misimba sa bata. Ug sa naukban na nila ang ilang mga bahandi, ilang gihalaran siya ug mga gasa: bulawan ug insenso ug mira. Ug sa napahimangnoan na sila pinaagi sa damgo sa dili pagbalik kang Herodes, mibalik sila agi sa laing dalan ngadto sa ilang kaugalingong yuta. Ug sa nakalakaw na ang mga mago, dihay usa ka anghel sa Ginoo nga mipakita kang Jose pinaagi sa damgo ug miingon, “Bangon, dad-a ang bata ug ang iyang inahan ug ikyas ngadto sa Ehipto ug pabilin didto hangtod ingnon ko ikaw kay sa dili madugay, si Herodes mangita na sa bata aron sa pagpatay kaniya.” Unya siya mibangon ug sa kagabhion gidala niya ang bata ug ang inahan niini, ug miadto sa Ehipto, ug didto nagpabilin sila hangtod sa pagkamatay ni Herodes. Kini nahitabo aron matuman ang giingon sa Ginoo pinaagi sa propeta, “Gikan sa Ehipto gitawag nako ang akong anak.” Unya sa pagkakita ni Herodes nga gilansisan lang diay siya sa mga mago, nasuko siya pag-ayo, ug iyang gipaadtoan ug gipapatay ang tanang mga bata nga lalaki sa Betlehem ug sa tanang kasikbit niini, nga may kagulangon nga duha ka tuig ngadto sa ubos, sumala sa panahon nga iyang nasayran gikan sa mga mago. Busa natuman ang gisulti sa propeta nga si Jeremias nga nag-ingon, “Usa ka tingog nabati didto sa Rama, hilak ug kusog nga pagminatay. Si Raquel nagminatay tungod sa iyang mga anak ug dili siya magpahupay sa iyang kaguol, kay sila wala na man.” Apan sa pagkamatay na ni Herodes, dihay, usa ka anghel sa Ginoo nga mipakita kang Jose didto sa Ehipto pinaagi sa damgo, ug miingon kaniya, “Hain man ang gipanganak nga hari sa mga Judio? Kay nakita namo ang iyang bituon didto sa Sidlakan ug nanganhi kami aron sa pagsimba kaniya.”
Ug ang anghel miingon kaniya, “Ayaw kahadlok, Maria, kay naangkon nimo ang grasya sa Dios. Ug ikaw magsamkon ug manganak ug usa ka batang lalaki, ug siya imong nganlan ug Jesus.
Ug si Jose usab gikan sa Galilea, gikan sa lungsod sa Nazaret, miadto sa Judea, sa lungsod ni David nga ginganlan ug Betlehem, kay siya gikan man sa banay ug sa kaliwatan ni David, Ug ang bata mitubo ug nahimong kusgan, puno sa kaalam, ug ang kahimuot sa Dios diha kaniya. Unya ang iyang mga ginikanan mag-adtoan sa Jerusalem matag tuig, sa Kasaulogan sa Pagsaylo. Ug sa nagpanuigon na siyag napulo ug duha mitungas sila sa Jerusalem sumala sa nabatasan. Sa dihang natapos na ang kasaulogan, sa ilang pagpamauli, nagpabilin sa Jerusalem ang bata nga si Jesus. Ang iyang mga ginikanan wala mahibalo niini. Apan kay nagdahom man sila nga kuyog ra siya sa panon, milakaw sila balig usa ka adlaw. Unya ilang gipangita siya sa ilang mga kadugo ug mga kaila, ug sa dihang wala nila makit-i siya, mibalik sila sa Jerusalem nga nangita kaniya. Human sa tulo ka adlaw, nakit-an nila siya sulod sa Templo, naglingkod taliwala sa mga magtutudlo, naminaw ug nangutana kanila. Ug ang tanan nga nakadungog kaniya natingala sa iyang pagpanabot ug sa iyang mga tubag. Sa pagkakita sa iyang mga ginikanan kaniya, natingala sila. Ug ang iyang inahan miingon kaniya, “Anak, nganong gibuhatan mo man kami niini? Tan-awa, ang imong amahan ug ako nabalaka sa pagpangita kanimo.” Ug siya miingon kanila, “Nganong nangita man kamo kanako? Wala ba kamo mahibalo nga kinahanglang anhi gayod ako sa balay sa akong Amahan?” aron sa pagpalista uban kang Maria nga iyang pangasaw-onon nga nagsabak.
Ug samtang didto sila, miabot ang panahon sa iyang pagpanganak. Ug nanganak siya sa iyang panganay nga usa ka lalaki ug iya kining giputos sa mga bakbak ug gipahigda sa pasongan kay wala na may dapit alang kanila sa balay nga abotanan.
Pinaagi sa pagtapok ug pagdaogdaog ibabaw sa pagdaogdaog, ug sa limbong ibabaw sa limbong, nagdumili sila sa pag-ila kanako, nag-ingon ang Ginoo.
Ang anghel mitubag kaniya, “Ang Espiritu Santo mokunsad kanimo ug ang gahom sa Labing Halangdon molandong kanimo. Tungod niini, ang balaang bata nga matawo tawgon nga Anak sa Dios.
Manganak siya ug usa ka batang lalaki, ug siya imong nganlan ug Jesus, kay siya mao ang moluwas sa iyang katawhan gikan sa ilang mga sala.” Kining tanan nahitabo aron matuman ang gisulti sa Ginoo pinaagi sa propeta nga nag-ingon, “Tan-awa, usa ka ulay magsabak ug manganak sa usa ka bata nga lalaki, ug ang iyang ngalan tawgon ug Emmanuel” (nga nagkahulogan: Ang Dios uban kanato).
Sa pagsulod na nila sa balay, ilang nakita ang bata uban kang Maria nga iyang inahan, ug sila miluhod ug misimba sa bata. Ug sa naukban na nila ang ilang mga bahandi, ilang gihalaran siya ug mga gasa: bulawan ug insenso ug mira.
Ug nanganak siya sa iyang panganay nga usa ka lalaki ug iya kining giputos sa mga bakbak ug gipahigda sa pasongan kay wala na may dapit alang kanila sa balay nga abotanan.
Ug ang anghel miingon kanila, “Ayaw kamo kahadlok, kay ania gidad-an ko kamo ug maayong balita sa dakong kalipay nga moabot sa tanang katawhan, kay alang kaninyo natawo karong adlawa sa lungsod ni David ang Manluluwas nga mao ang Cristo nga Ginoo.
Apan sa pag-abot na sa tukma nga panahon, ang Dios mipadala sa iyang Anak nga natawo pinaagi sa usa ka babaye, natawo ilalom sa Balaod, aron pagtubos sa mga nailalom sa Balaod, aron atong madawat ang pagkasinagop ingon nga mga anak.
Kining tanan nahitabo aron matuman ang gisulti sa Ginoo pinaagi sa propeta nga nag-ingon, “Tan-awa, usa ka ulay magsabak ug manganak sa usa ka bata nga lalaki, ug ang iyang ngalan tawgon ug Emmanuel” (nga nagkahulogan: Ang Dios uban kanato).
Ug ang Pulong nahimong tawo ug mipuyo uban kanato ug atong nakita ang iyang himaya, ang himaya nga iyang nadawat gikan sa Amahan ingon nga bugtong Anak, puno sa grasya ug kamatuoran.
Kay alang kanato ang usa ka bata natawo, alang kanato ang usa ka anak nga lalaki gihatag, ug ang kagamhanan ipahiluna sa iyang abaga, ug ang iyang ngalan tawgon ug “Kahibulongang Magtatambag, Dios nga Makagagahom, Amahan nga Walay Kataposan, Prinsipe sa Pakigdait.” Mahitungod sa kauswagan sa iyang kagamhanan ug sa pakigdait kini walay kataposan, ibabaw sa trono ni David ug ibabaw sa iyang gingharian, aron sa pagtukod niini, ug sa pagtuboy niini uban ang hustisya ug pagkamatarong sukad karon ug hangtod sa kahangtoran. Ang kadasig sa Ginoo sa mga panon maoy maghimo niini.
Ang tanang mga hari magyukbo unta sa atubangan niya; mag-alagad unta kaniya ang tanang mga nasod!
Ug si Jose usab gikan sa Galilea, gikan sa lungsod sa Nazaret, miadto sa Judea, sa lungsod ni David nga ginganlan ug Betlehem, kay siya gikan man sa banay ug sa kaliwatan ni David, Ug ang bata mitubo ug nahimong kusgan, puno sa kaalam, ug ang kahimuot sa Dios diha kaniya. Unya ang iyang mga ginikanan mag-adtoan sa Jerusalem matag tuig, sa Kasaulogan sa Pagsaylo. Ug sa nagpanuigon na siyag napulo ug duha mitungas sila sa Jerusalem sumala sa nabatasan. Sa dihang natapos na ang kasaulogan, sa ilang pagpamauli, nagpabilin sa Jerusalem ang bata nga si Jesus. Ang iyang mga ginikanan wala mahibalo niini. Apan kay nagdahom man sila nga kuyog ra siya sa panon, milakaw sila balig usa ka adlaw. Unya ilang gipangita siya sa ilang mga kadugo ug mga kaila, ug sa dihang wala nila makit-i siya, mibalik sila sa Jerusalem nga nangita kaniya. Human sa tulo ka adlaw, nakit-an nila siya sulod sa Templo, naglingkod taliwala sa mga magtutudlo, naminaw ug nangutana kanila. Ug ang tanan nga nakadungog kaniya natingala sa iyang pagpanabot ug sa iyang mga tubag. Sa pagkakita sa iyang mga ginikanan kaniya, natingala sila. Ug ang iyang inahan miingon kaniya, “Anak, nganong gibuhatan mo man kami niini? Tan-awa, ang imong amahan ug ako nabalaka sa pagpangita kanimo.” Ug siya miingon kanila, “Nganong nangita man kamo kanako? Wala ba kamo mahibalo nga kinahanglang anhi gayod ako sa balay sa akong Amahan?” aron sa pagpalista uban kang Maria nga iyang pangasaw-onon nga nagsabak. Ug sila wala makasabot sa mga pulong nga iyang gisulti kanila. Unya siya milugsong uban kanila ug miadto sa Nazaret, ug siya nagmasinugtanon kanila. Ug kining tanan gitipigan sa iyang inahan sulod sa iyang kasingkasing. Ug si Jesus mitubo sa kaalam ug panglawas ug sa kahimuot sa Dios ug sa tawo. Ug samtang didto sila, miabot ang panahon sa iyang pagpanganak. Ug nanganak siya sa iyang panganay nga usa ka lalaki ug iya kining giputos sa mga bakbak ug gipahigda sa pasongan kay wala na may dapit alang kanila sa balay nga abotanan.
Ug sa kalit diha uban sa anghel ang usa ka dakong langitnong panon nga nagdayeg sa Dios ug nag-ingon, “Himaya ngadto sa Dios sa kahitas-an, ug sa yuta panagdait sa mga tawo nga iyang gikahimut-an.”
Apan ikaw, O Betlehem Efrata, ikaw nga gamayng lungsod diha sa kabanayan sa Juda, gikan kanimo mogula alang kanako ang mahimong tigmando sa Israel, nga ang kagikan gikan pa sa kanhing panahon, gikan sa kakaraanan.
Ug ang pagkatawo ni Jesu-Cristo nahitabo sa ingon niini: Sa diha nga ang iyang inahan nga si Maria kaslonon pa kang Jose, sa wala pa sila mag-ipon, nakaplagan siya nga nagsamkon pinaagi sa Espiritu Santo. Ug si Jose nga iyang bana, tungod kay matarong man siya ug dili buot magpakaulaw kaniya, nakahukom sa pagpakigbulag kaniya sa hilom.
Sa pagbiya na sa mga anghel gikan kanila paingon sa langit, ang mga tigbantay sa karnero nag-ingon sa usa ug usa, “Mangadto kita sa Betlehem ug tan-awon nato kining nahitabo nga gipahibalo sa Ginoo kanato.” Unya miadto sila nga nagdali ug ilang nakit-an si Maria ug si Jose ug ang gamayng bata nga naghigda sa pasongan.
Panghugyaw kamo sa kalipay ngadto sa Ginoo, tibuok nga yuta; palanoga ang pag-awit sa kalipay, pag-awit ug mga pagdayeg! Pag-awit ug mga pagdayeg ngadto sa Ginoo uban sa lira, uban sa lira ug sa tingog sa alawiton! Uban sa mga trumpeta ug tingog sa sungay, panghugyaw kamo sa tingog nga malipayon sa atubangan sa Hari, ang Ginoo!
Adunay motunga nga saha gikan sa tuod ni Jesse, ug usa ka sanga motubo gikan sa iyang mga gamot. Nianang adlawa ang gamot ni Jesse magtindog ingon nga usa ka bandila sa mga katawhan. Kaniya mangita ang mga nasod, ug ang iyang puluy-anan mahimong mahimayaon. Nianang adlawa ang Ginoo magbakyaw sa iyang kamot sa ikaduhang higayon aron sa pagbawi sa salin sa iyang katawhan nga nahibilin, gikan sa Asiria, sa Ehipto, sa Patros, sa Etiopia, sa Elam, sa Sinar, sa Hamat, ug gikan sa mga pulo sa dagat. Siya magpatindog ug usa ka bandila alang sa mga nasod, ug magtigom sa hininginlan gikan sa Israel, ug tigomon ang nagkatibulaag sa Juda, gikan sa upat ka suok sa yuta. Ang kasina sa Efraim mawala, ug ang pagdumot sa Juda putlon; ang Efraim dili na masina sa Juda, ug ang Juda dili magsamok sa Efraim. Apan sila manghugpa sa abaga sa mga Filistihanon didto sa kasadpan; maghiusa sila sa pagpangsakmit sa mga tawo sa silangan. Ilang ituy-od ang ilang kamot batok sa Edom ug sa Moab, ug ang mga Amonihanon motuman kanila. Ug sa hingpit laglagon sa Ginoo ang dila sa dagat sa Ehipto; iwarawara niya ang iyang kamot ibabaw sa Suba uban sa iyang init nga hangin; ug kini bulagon niya sa pito ka kanal, aron ang mga tawo makalatas nga uga ang mga tiil. Busa aduna unyay dalan nga lapad gikan sa Asiria alang sa salin nga nahibilin sa iyang katawhan, ingon nga dihay salin sa Israel sa adlaw sa ilang paggula gikan sa yuta sa Ehipto. Ang Espiritu sa Ginoo mopuyo diha kaniya, ang espiritu sa kaalam ug pagsabot, ang espiritu sa pagtambag ug kagahom, ang espiritu sa kahibalo ug ang kahadlok sa Ginoo.
Ug ikaw magsamkon ug manganak ug usa ka batang lalaki, ug siya imong nganlan ug Jesus. Mahimo siyang bantogan ug tawgon nga Anak sa Labing Halangdon, ug ihatag kaniya sa Ginoong Dios ang trono ni David nga iyang amahan, ug iyang harian ang banay ni Jacob hangtod sa kahangtoran, ug walay kataposan ang iyang gingharian.”
Ug ang mga tigbantay sa karnero namauli nga naghimaya ug nagdayeg sa Dios tungod sa tanan nga ilang nadungog ug nakita sumala sa gisugilon kanila.
Ang katawhan nga naglakaw sa kangitngit nakakita ug usa ka dakong kahayag, kadtong nagpuyo diha sa yuta nga hilabihan kangitngit, sa ibabaw nila misidlak ang kahayag.
Unya gipanalanginan sila ni Simeon ug siya miingon kang Maria nga inahan sa bata, “Tan-awa, kining bataa gigahin alang sa kapukanan ug sa pagbangon sa daghang mga tawo sa Israel, ug ingon nga ilhanan nga supakon— ug usa ka espada molapos sa imong kaugalingong kalag usab— aron mapadayag ang mga hunahuna gikan sa daghang mga kasingkasing.”
Ug sa napahimangnoan na sila pinaagi sa damgo sa dili pagbalik kang Herodes, mibalik sila agi sa laing dalan ngadto sa ilang kaugalingong yuta.
Busa ingon nga ang mga anak nakaambit man sa unod ug dugo, siya gayod usab miambit niini, aron pinaagi sa kamatayon malaglag niya ang may gahom sa kamatayon, nga sa ato pa, ang yawa, ug aron maluwas niya silang tanan nga naulipon sulod sa tibuok nilang kinabuhi tungod sa kahadlok sa kamatayon.
O pag-awit ngadto sa Ginoo ug usa ka bag-ong awit; pag-awit alang sa Ginoo, tibuok nga yuta! Isugilon taliwala sa mga nasod, “Ang Ginoo naghari! Ang kalibotan natukod, dili gayod kini matarog; hukman niya ang mga katawhan diha sa kaangayan.” Palipaya ang kalangitan, ug pamayaa ang yuta; padahunoga ang dagat, ug ang tanan nga nakapuno niini; pahugyawa ang kapatagan ug ang tanan nga anaa niini! Unya ang tanang mga kahoy sa lasang mag-awit sa kalipay sa atubangan sa Ginoo; kay siya moabot, kay siya moanhi aron sa paghukom sa yuta. Hukman niya ang kalibotan pinaagi sa pagkamatarong, ug ang mga katawhan pinaagi sa iyang kamatuoran. Pag-awit ngadto sa Ginoo, dayega ang iyang ngalan; isugilon ang iyang pagluwas matag adlaw. Ipadayag ang iyang himaya taliwala sa mga nasod, ang gamhanan niyang buhat taliwala sa tanang mga katawhan!
Kay gihigugma sa Dios ang kalibotan sa ingon nga tungod niana gihatag niya ang iyang bugtong Anak aron nga ang tanang motuo kaniya dili malaglag kondili makabaton sa kinabuhing dayon.
Ug si Maria miingon, “Ang akong kalag nagdayeg sa Ginoo, ug ang akong espiritu nagkalipay diha sa Dios nga akong Manluluwas,
“Dalaygon ang Ginoong Dios sa Israel, tungod kay iyang giduaw ug gilukat ang iyang katawhan. Alang kanato iyang gipatindog ang usa ka gamhanang Manluluwas diha sa banay ni David nga iyang alagad, Apan wala silay anak kay si Elisabet dili man makaanak, ug silang duha mga tigulang na. sumala sa iyang gisulti pinaagi sa baba sa iyang mga balaang propeta sukad sa karaang panahon,
ug didto nagpabilin sila hangtod sa pagkamatay ni Herodes. Kini nahitabo aron matuman ang giingon sa Ginoo pinaagi sa propeta, “Gikan sa Ehipto gitawag nako ang akong anak.”
Tindog, sidlak; kay ang imong kahayag miabot na, ug ang himaya sa Ginoo misubang nganha kanimo. Ang mga langyaw magtukod sa imong mga kuta, ug ang ilang mga hari mag-alagad kanimo; kay diha sa akong kaligutgot gisamaran ko ikaw, apan tungod sa akong maayong kabubut-on gikaluy-an ko ikaw. Ang imong mga ganghaan ablihan sa kanunay; sa adlaw ug sa gabii kini dili tak-opan, aron ang mga tawo maghatod kanimo sa bahandi sa kanasoran, uban sa ilang mga hari nga nangulo sa panon. Kay ang nasod ug ang gingharian nga dili moalagad kanimo mangalaglag; kadtong mga nasora gun-obon gayod. Ang himaya sa Lebanon modangat kanimo, ang mga kahoy nga sipre, ang platano ug ang mga aguho, aron sa pagpatahom sa dapit sa akong balaang puluy-anan, ug himoon nako nga mahimayaon ang dapit sa akong mga tiil. Ang mga anak nga lalaki niadtong nagsakit kanimo manganhi nga magyukbo kanimo; ug silang tanan nga nagbiaybiay kanimo mangyukbo diha sa imong tiilan; ikaw tawgon nila nga Siyudad sa Ginoo, ang Zion sa Balaan sa Israel. Bisan ug ikaw gisalikway ug gikasilagan, nga walay bisan usa nga mohapit kanimo, himoon ko ikaw nga halangdon hangtod sa kahangtoran, kalipay sa daghang mga kaliwatan. Ikaw magsuso sa gatas sa mga nasod, ikaw magsuso sa dughan sa mga hari; ug ikaw makaila nga ako, ang Ginoo, mao ang imong Manluluwas, ug imong Manunubos, ang Gamhanan ni Jacob. Inay bronsi ako magdala ug bulawan, ug inay puthaw ako magdala ug plata; inay kahoy, bronsi inay mga bato, puthaw. Himoon nako nga imong mga tinugyanan ang pakigdait, ug imong mga kapatas ang pagkamatarong. Ang kabangis dili na madungog diha sa imong yuta, ang kadaot o kalaglagan sulod sa imong mga utlanan; apan tawgon nimo ang imong mga kuta nga Kaluwasan, ug ang imong mga ganghaan Pagdayeg. Ang adlaw dili na mao ang imong kahayag panahon sa adlaw, o ingon nga kahayag modan-ag ang bulan kanimo sa gabii; apan ang Ginoo mao ang imong kahayag nga walay kataposan, ug ang imong Dios mao ang imong himaya. Kay tan-awa, ang kangitngit motabon sa yuta ug ang baga nga kangitngit sa mga katawhan; apan ang Ginoo mosidlak nganha kanimo, ug ang iyang himaya makita sa ibabaw nimo. Ang imong adlaw dili na mosalop, o ang imong bulan moawop, kay ang Ginoo mao ang imong kahayag nga walay kataposan, ug ang mga adlaw sa imong pagbangutan taposon. Ang imong katawhan mahimong matarong; sila makapanag-iya sa yuta hangtod sa kahangtoran, ang salingsing sa akong tinanom, ang buhat sa akong mga kamot, aron ako himayaon. Ang labing ubos mahimong usa ka banay, ug ang labing gamay mahimo nga usa ka gamhanang nasod; ako mao ang Ginoo; diha sa panahon niini dalion nako kini. Ug ang kanasoran moduol sa imong kahayag, ug ang mga hari nganha sa kasilaw sa imong pagsubang.
Busa sa pagbangon ni Jose gikan sa pagkatulog, gibuhat niya ang gisugo kaniya sa anghel sa Ginoo ug gipangasawa niya si Maria. Apan si Jose wala makighilawas kaniya hangtod nga gipanganak ni Maria ang usa ka bata nga lalaki, ug iyang ginganlan siya ug Jesus.
Ug ikaw, anak, tawgon nga propeta sa Labing Halangdon kay ikaw mao man ang mag-una sa Ginoo aron pag-andam sa iyang mga dalan, aron paghatag ngadto sa iyang katawhan sa kahibalo sa kaluwasan diha sa kapasayloan sa ilang mga sala, pinaagi sa malumong kaluoy sa atong Dios sa dihang moabot kanato ang adlaw gikan sa kahitas-an, aron paghatag ug kahayag ngadto sa mga naglingkod diha sa kangitngit ug sa landong sa kamatayon, aron sa pagtultol sa atong mga tiil ngadto sa dalan sa pakigdait.”
Dayega ang Ginoo! dayega ang Ginoo gikan sa kalangitan, Dayga siya diha sa kahitas-an! Mga mananap ug tanang kahayopan, mga butang nga nagkamang ug naglupad nga kalanggaman! Mga hari sa yuta ug tanan nga mga katawhan, mga kadagkoan ug tanang mga pangulo sa yuta! Mga batan-ong lalaki ug mga batan-ong babaye, mga tigulang ug kabataan! Ipadayeg kanila ang ngalan sa Ginoo; kay ang iyang ngalan lamang mao ang gibayaw; ang iyang himaya labaw sa yuta ug sa langit. Nagpatindog siya ug usa ka sungay alang sa iyang katawhan, pagdayeg alang sa tanan niyang mga balaan, alang sa katawhan sa Israel nga duol kaniya. Dayega ang Ginoo! Dayega siya, kamong tanan niyang mga anghel, dayega siya, kamong tanan niyang mga panon! Dayega siya, adlaw ug bulan, dayega siya, kamong tanang nagdan-ag nga kabituonan! Dayega siya, kamong mga kinahabogang kalangitan, ug kamong katubigan nga anaa sa ibabaw sa kalangitan!
ug dugang pa, si Isaias miingon, “Motungha ang gamot ni Jesse, siya nga mobarog aron sa paghari sa mga Gentil; kaniya maglaom ang mga Gentil.”
Unya didtoy usa ka tawo sa Jerusalem nga ginganlan ug Simeon. Kining tawhana matarong ug may kahadlok sa Dios, nagtinguha sa kalipay sa Israel ug ang Espiritu Santo diha kaniya. Ug gipadayag kaniya sa Espiritu Santo nga dili siya mamatay sa dili pa niya makita ang Cristo sa Ginoo. Busa minandoan sa Espiritu, misulod siya sa Templo. Ug sa diha nga ang bata nga si Jesus gidala na sa iyang ginikanan ngadto sa sulod aron himoon alang kaniya ang sumala sa nabatasan sa balaod, gikugos kini ni Simeon diha sa iyang mga bukton ug nagdayeg siya sa Dios ug miingon, “Karon Ginoo, itugot nga ang imong ulipon mobiya nga malinawon, sumala sa imong pulong, Ang tanan nangadto aron sa pagpalista, ang matag usa ngadto sa iyang kaugalingong lungsod. kay ang akong mga mata nakakita na sa kaluwasan gikan kanimo,
Busa ang tanang kaliwatan sukad kang Abraham hangtod kang David napulo ug upat ka kaliwatan ug sukad kang David hangtod sa pagkabihag ngadto sa Babilonia, napulo ug upat ka kaliwatan, ug sukad sa pagkabihag ngadto sa Babilonia hangtod kang Cristo, napulo ug upat ka kaliwatan.
Kay siya mitubo sa iyang atubangan sama sa usa ka linghod nga tanom, ug sama sa gamot sa uga nga yuta; siya walay panagway o kaanyag nga kita motan-aw kaniya, ug walay katahom nga kita magtinguha kaniya.
Ang mga hari sa Tarsis ug sa mga kapuloan maghatag unta kaniya ug buhis: ang mga hari sa Sheba ug sa Seba magdala unta ug mga gasa! Ang tanang mga hari magyukbo unta sa atubangan niya; mag-alagad unta kaniya ang tanang mga nasod!
Ug sa pag-abot niadtong taknaa, nagpasalamat siya sa Dios ug misulti mahitungod sa bata ngadto sa tanang nagpaabot sa pagtubos sa Jerusalem.
‘Ug ikaw, O Betlehem, sa yuta sa Juda, sa pagkatinuod dili maoy labing ubos sa mga prinsipe sa Juda; kay anha kanimo maggikan ang usa ka pangulo nga mao ang magbantay sa akong katawhan, ang Israel.’ ”
Ang Ginoo miingon sa akong Ginoo, “Lingkod sa akong tuong kamot, hangtod nga ang imong mga kaaway himoon nakong imong tumbanan.”
Tan-awa, ang akong sulugoon, nga akong gipataas, akong pinili, nga kaniya ang akong kalag nalipay; ako nagbutang sa akong Espiritu ibabaw kaniya, siya magdala ug hustisya sa mga kanasoran.
Siya nga wala mohikaw sa iyang kaugalingong Anak kondili mitugyan hinuon kaniya alang kanatong tanan, dili ba ihatag usab niya kanato ang tanang mga butang uban kaniya?
“Kamo mao ang kahayag sa kalibotan. Ang siyudad nga mahimutang sa ibabaw sa bungtod dili gayod matago.
Ug ang anghel miadto kaniya ug miingon, “Maglipay ka, ikaw nga gipanalanginan, ang Ginoo uban kanimo!”
“Bangon, dad-a ang bata ug ang iyang inahan uban kanimo, ug lakaw ngadto sa yuta sa Israel kay patay na ang mga nagtinguha sa kinabuhi sa bata.” Ug siya mibangon ug iyang gidala ang bata ug ang inahan niini ug miadto sa yuta sa Israel.
“Hilom kamo ug ilha ninyo nga ako mao ang Dios. Gibayaw ako taliwala sa mga nasod, gibayaw ako dinhi sa yuta!”
Panghugyaw kamo nga malipayon ngadto sa Ginoo, tibuok nga yuta! Alagari ang Ginoo uban ang kalipay; duol kamo sa iyang atubangan uban ang pag-awit! Ilha ninyo nga ang Ginoong Dios. Siya mao ang nagbuhat kanato, ug kita iya; kita iyang katawhan, ang mga karnero sa iyang sibsibanan. Sulod ngadto sa iyang mga ganghaan uban ang pagpasalamat, ug ngadto sa iyang mga hawanan uban ang pagdayeg. Pagpasalamat ngadto kaniya, dayega ang iyang ngalan. Kay ang Ginoo maayo; ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran, ug ang iyang pagkamatinumanon ngadto sa tanang kaliwatan.
siya miingon, “Gaan ra kaayo nga butang nga ikaw mahimong akong sulugoon aron sa pagbangon sa mga banay ni Jacob, ug sa pagpabalik sa salin sa Israel; ako maghatag kanimo ngadto sa kanasoran ingon nga suga, aron ang akong kaluwasan moabot ngadto sa kinatumyan sa yuta.”
Unya sa tago gipatawag ni Herodes ang mga mago, ug siya nagpakisusi pag-ayo kanila sa tukmang panahon nga mipakita ang bituon. Ug gipaadto niya sila sa Betlehem nga nag-ingon, “Adtoa ug pangitaa ninyo pag-ayo ang bata ug sa dihang makit-an na ninyo siya, balitai ako ninyo aron moadto usab ako sa pagsimba kaniya.”
kay siya nga gamhanan nagbuhat ug dagkong mga butang alang kanako, ug balaan ang iyang ngalan. Sa panahon ni Herodes nga hari sa Judea, may usa ka pari nga ginganlan ug Zacarias, sa laray ni Abias. Ug ang iyang asawa kaliwat ni Aaron ug ang iyang ngalan mao si Elisabet. Ang iyang kaluoy anaa sa mga may kahadlok kaniya, gikan sa mga kaliwatan ngadto sa mga kaliwatan.
Apan ang Dios nagpadayag sa iyang gugma alang kanato pinaagi niini, nga bisan sa mga makasasala pa kita, si Cristo nagpakamatay alang kanato.
apan gihaw-asan niya ang iyang kaugalingon diha sa kinaiya sa usa ka ulipon, diha sa iyang pagkasama sa mga tawo. Ug sa nakita diha sa tawhanon nga dagway, siya nagpaubos sa iyang kaugalingon ug nahimong masinugtanon hangtod sa kamatayon, bisan pa sa kamatayon diha sa krus.
Sulod ngadto sa iyang mga ganghaan uban ang pagpasalamat, ug ngadto sa iyang mga hawanan uban ang pagdayeg. Pagpasalamat ngadto kaniya, dayega ang iyang ngalan.
Ang panon sa mga kamilyo motabon kanimo, ang mga batan-on nga kamilyo sa Midian ug sa Epha; ang tanang gikan sa Seba manganhi. Sila magdala ug bulawan ug insenso, ug magmantala sa pagdayeg sa Ginoo.
“Tan-awa, usa ka ulay magsabak ug manganak sa usa ka bata nga lalaki, ug ang iyang ngalan tawgon ug Emmanuel” (nga nagkahulogan: Ang Dios uban kanato).
kay ang akong mga mata nakakita na sa kaluwasan gikan kanimo, nga imong giandam diha sa atubangan sa tanang katawhan, usa ka kahayag alang sa pagpadayag ngadto sa mga Gentil ug sa himaya alang sa imong katawhan, ang Israel.”
Unya misulti pag-usab si Jesus kanila nga nag-ingon, “Ako mao ang kahayag sa kalibotan. Siya nga magsunod kanako dili gayod maglakaw sa kangitngit, hinuon makabaton siya sa kahayag sa kinabuhi.”
Ang kalangitan nagpahayag sa himaya sa Dios; ug ang kawanangan nagpadayag sa buhat sa iyang mga kamot.
kay diha kang Cristo Jesus kamong tanan nahimo na man nga mga anak sa Dios pinaagi sa pagtuo. Kay ang tanan kaninyo nga gibautismohan ngadto kang Cristo nagsul-ob kang Cristo.
Unya nahitabo nga niadtong mga adlawa miabot gikan kang Cesar Augusto ang usa ka sugo sa pagpanglista sa tanang nagpuyo sa tibuok kalibotan. Ug ang anghel miingon kanila, “Ayaw kamo kahadlok, kay ania gidad-an ko kamo ug maayong balita sa dakong kalipay nga moabot sa tanang katawhan, kay alang kaninyo natawo karong adlawa sa lungsod ni David ang Manluluwas nga mao ang Cristo nga Ginoo. Ug kini mao ang ilhanan alang kaninyo: inyong makit-an ang usa ka gamayng bata nga naputos sa mga bakbak ug naghigda sa pasongan.” Ug sa kalit diha uban sa anghel ang usa ka dakong langitnong panon nga nagdayeg sa Dios ug nag-ingon, “Himaya ngadto sa Dios sa kahitas-an, ug sa yuta panagdait sa mga tawo nga iyang gikahimut-an.” Sa pagbiya na sa mga anghel gikan kanila paingon sa langit, ang mga tigbantay sa karnero nag-ingon sa usa ug usa, “Mangadto kita sa Betlehem ug tan-awon nato kining nahitabo nga gipahibalo sa Ginoo kanato.” Unya miadto sila nga nagdali ug ilang nakit-an si Maria ug si Jose ug ang gamayng bata nga naghigda sa pasongan. Sa pagkakita nila niini, ilang gisugilon ang gisulti kanila mahitungod niining bataa, ug ang tanang nakadungog niini nahibulong sa gisulti kanila sa mga tigbantay sa mga karnero. Apan kining tanan gitipigan lamang ni Maria nga namalandong niini diha sa iyang kasingkasing. Kini mao ang unang pagpanglista nga gihimo sa diha nga si Quirino mao pa ang gobernador sa Siria. Ug ang mga tigbantay sa karnero namauli nga naghimaya ug nagdayeg sa Dios tungod sa tanan nga ilang nadungog ug nakita sumala sa gisugilon kanila. Sa milabay na ang walo ka adlaw, sa dihang gituli siya, ilang ginganlan siya ug Jesus, ang ngalan nga gihatag kaniya sa anghel sa wala pa siya isamkon. Sa pag-abot na sa panahon alang sa ilang pagputli sumala sa Balaod ni Moises, ilang gidala ang bata ngadto sa Jerusalem aron ihalad siya ngadto sa Ginoo, (sumala sa nasulat diha sa balaod sa Ginoo, “Ang tanang lalaki nga panganay tawgon nga balaan alang sa Ginoo”) ug maghatag sila ug halad sumala sa giingon sa balaod sa Ginoo, “usa ka parisan nga tukmo, o duha ka salampati nga kuyabog.” Unya didtoy usa ka tawo sa Jerusalem nga ginganlan ug Simeon. Kining tawhana matarong ug may kahadlok sa Dios, nagtinguha sa kalipay sa Israel ug ang Espiritu Santo diha kaniya. Ug gipadayag kaniya sa Espiritu Santo nga dili siya mamatay sa dili pa niya makita ang Cristo sa Ginoo. Busa minandoan sa Espiritu, misulod siya sa Templo. Ug sa diha nga ang bata nga si Jesus gidala na sa iyang ginikanan ngadto sa sulod aron himoon alang kaniya ang sumala sa nabatasan sa balaod, gikugos kini ni Simeon diha sa iyang mga bukton ug nagdayeg siya sa Dios ug miingon, “Karon Ginoo, itugot nga ang imong ulipon mobiya nga malinawon, sumala sa imong pulong, Ang tanan nangadto aron sa pagpalista, ang matag usa ngadto sa iyang kaugalingong lungsod.
Busa sa inyong pagpanglakaw himoang mga tinun-an ang tanang kanasoran, nga magbautismo kanila sa ngalan sa Amahan ug sa Anak ug sa Espiritu Santo,
Apan siya gisamaran tungod sa atong kalapasan, napangos siya tungod sa atong mga kasal-anan, diha kaniya ang silot nga naghimo kanato nga bug-os, ug pinaagi sa iyang mga labod kita nangaayo.
Si Jesus mitubag kaniya, “Ako mao ang dalan ug ang kamatuoran ug ang kinabuhi, walay si bisan kinsa nga makaadto sa Amahan, kon dili pinaagi kanako.
Iyang gitabangan ang iyang alagad nga si Israel agig paghinumdom sa iyang kaluoy sumala sa iyang gisulti ngadto sa atong mga katigulangan, kang Abraham ug sa iyang kaliwatan hangtod sa kahangtoran.”
Sa pagkadungog niini ni Herodes nga hari, nahasol siya ug ang tibuok Jerusalem uban kaniya.
Nagbutang ikaw ug kalipay sa akong kasingkasing labaw pa kay sa ilang mabatonan sa panahon nga daghan ang ilang trigo ug ang ilang bino.
Ang Espiritu sa Ginoong Dios ania kanako, tungod kay gidihogan ako sa Ginoo aron sa pagdala sa maayong balita ngadto sa mga sinakit; ako gipaanhi niya aron sa pagbugkos sa mga nadugmok nga kasingkasing, aron sa pagmantala sa kagawasan sa mga binihag, ug sa pag-abli sa bilanggoan alang sa mga ginapos;
aron paghatag ug kahayag ngadto sa mga naglingkod diha sa kangitngit ug sa landong sa kamatayon, aron sa pagtultol sa atong mga tiil ngadto sa dalan sa pakigdait.”
Ang Dios sa paglaom magpuno unta kaninyo sa tumang kalipay ug kalinaw tungod sa inyong pagtuo, aron nga pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo magmadagayaon kamo sa paglaom.
O pagpasalamat sa Ginoo kay siya maayo man kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran. kaniya nga naglaglag sa mga panganay sa Ehipto, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; ug nagkuha sa Israel gikan sa taliwala nila, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; pinaagi sa kusgan nga kamot ug sa tinuy-od nga bukton, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; kaniya nga nagbahin sa Dagat nga Pula, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran, ug naghimo sa Israel nga makaagi sa taliwala niini, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; apan mibuntog sa Paraon ug sa iyang kasundalohan didto sa Dagat nga Pula, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; kaniya nga nagmando sa iyang katawhan latas sa kamingawan, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; kaniya nga milaglag sa gamhanang mga hari, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran, ug mipatay sa mga bantogang hari, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran, kang Sihon nga hari sa mga Amorihanon, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; O pagpasalamat sa Dios sa mga dios, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran. ug kang Og nga hari sa Basan, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; ug naghatag sa ilang yuta ingon nga usa ka panulundon, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; usa ka panulundon ngadto sa Israel nga iyang alagad, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran. Siya ang nahinumdom kanato sa atong ubos nga kahimtang, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; ug nagluwas kanato gikan sa atong mga kaaway, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; siya nga naghatag ug pagkaon sa tanang unod, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran. O pagpasalamat sa Dios sa langit, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran. O pagpasalamat sa Ginoo sa mga ginoo, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran;
“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”
“Himaya ngadto sa Dios sa kahitas-an, ug sa yuta panagdait sa mga tawo nga iyang gikahimut-an.”
Dalaygon ang Ginoo, nga sa matag adlaw nagpas-an kanato; ang Dios mao ang atong kaluwasan. Selah
Pagkatahom ibabaw sa kabukiran sa mga tiil niadtong nagdala sa maayong balita, nga nagmantala sa pakigdait, nga nagdala ug maayong balita sa kaayohan, nga nagmantala sa kaluwasan, nga nag-ingon sa Zion, “Ang imong Dios naghari.”
Ug unsaon man nila pagwali kon dili sila ipadala? Ingon sa nasulat, “Katahom gayod sa mga tiil sa mga nagwali sa Maayong Balita!”
Ug tungod kay kamo mga anak man, ang Dios mipadala sa Espiritu sa iyang Anak nganhi sa atong mga kasingkasing nga nagtuaw, “Abba! Amahan!”
Apan samtang naglaraw siya sa pagbuhat niini, dihay usa ka anghel sa Ginoo nga mitungha kaniya pinaagi sa damgo ug miingon, “Jose, anak ni David, ayaw kahadlok sa pagpangasawa kang Maria kay kanang iyang gisamkon gikan sa Espiritu Santo.
Isugilon taliwala sa mga nasod, “Ang Ginoo naghari! Ang kalibotan natukod, dili gayod kini matarog; hukman niya ang mga katawhan diha sa kaangayan.”
Apan ngadto sa tanang midawat kaniya, sa mga mituo sa iyang ngalan, naghatag siya kanila ug katungod sa pagkahimong mga anak sa Dios,
Dayega ang Ginoo! dayega ang Ginoo gikan sa kalangitan, Dayga siya diha sa kahitas-an! Mga mananap ug tanang kahayopan, mga butang nga nagkamang ug naglupad nga kalanggaman! Mga hari sa yuta ug tanan nga mga katawhan, mga kadagkoan ug tanang mga pangulo sa yuta! Mga batan-ong lalaki ug mga batan-ong babaye, mga tigulang ug kabataan! Ipadayeg kanila ang ngalan sa Ginoo; kay ang iyang ngalan lamang mao ang gibayaw; ang iyang himaya labaw sa yuta ug sa langit. Nagpatindog siya ug usa ka sungay alang sa iyang katawhan, pagdayeg alang sa tanan niyang mga balaan, alang sa katawhan sa Israel nga duol kaniya. Dayega ang Ginoo! Dayega siya, kamong tanan niyang mga anghel, dayega siya, kamong tanan niyang mga panon! Dayega siya, adlaw ug bulan, dayega siya, kamong tanang nagdan-ag nga kabituonan! Dayega siya, kamong mga kinahabogang kalangitan, ug kamong katubigan nga anaa sa ibabaw sa kalangitan! Ipadayeg kanila ang ngalan sa Ginoo! Kay siya nagsugo ug sila nangahimo.
Paghigugmaay kamo nga mainiton sa usa ug usa ingon nga mga igsoon, pagpalabwanay kamo sa pagtahod sa usa ug usa.
Gipasalamatan nako ang akong Dios diha sa tanan nakong paghandom kaninyo. nga nakabaton sa samang pakigbisog nga inyo kaniadtong nakita kanako, ug inyo karong nadungog nga anaa kanako. Sa tanan nakong pagpangamuyo alang kaninyong tanan, ako sa kanunay nag-ampo uban sa kalipay, mapasalamaton tungod sa inyong pagpakig-ambit diha sa Maayong Balita sukad sa unang adlaw hangtod karon.
Tindog, sidlak; kay ang imong kahayag miabot na, ug ang himaya sa Ginoo misubang nganha kanimo. Ang mga langyaw magtukod sa imong mga kuta, ug ang ilang mga hari mag-alagad kanimo; kay diha sa akong kaligutgot gisamaran ko ikaw, apan tungod sa akong maayong kabubut-on gikaluy-an ko ikaw. Ang imong mga ganghaan ablihan sa kanunay; sa adlaw ug sa gabii kini dili tak-opan, aron ang mga tawo maghatod kanimo sa bahandi sa kanasoran, uban sa ilang mga hari nga nangulo sa panon. Kay ang nasod ug ang gingharian nga dili moalagad kanimo mangalaglag; kadtong mga nasora gun-obon gayod. Ang himaya sa Lebanon modangat kanimo, ang mga kahoy nga sipre, ang platano ug ang mga aguho, aron sa pagpatahom sa dapit sa akong balaang puluy-anan, ug himoon nako nga mahimayaon ang dapit sa akong mga tiil. Ang mga anak nga lalaki niadtong nagsakit kanimo manganhi nga magyukbo kanimo; ug silang tanan nga nagbiaybiay kanimo mangyukbo diha sa imong tiilan; ikaw tawgon nila nga Siyudad sa Ginoo, ang Zion sa Balaan sa Israel. Bisan ug ikaw gisalikway ug gikasilagan, nga walay bisan usa nga mohapit kanimo, himoon ko ikaw nga halangdon hangtod sa kahangtoran, kalipay sa daghang mga kaliwatan. Ikaw magsuso sa gatas sa mga nasod, ikaw magsuso sa dughan sa mga hari; ug ikaw makaila nga ako, ang Ginoo, mao ang imong Manluluwas, ug imong Manunubos, ang Gamhanan ni Jacob. Inay bronsi ako magdala ug bulawan, ug inay puthaw ako magdala ug plata; inay kahoy, bronsi inay mga bato, puthaw. Himoon nako nga imong mga tinugyanan ang pakigdait, ug imong mga kapatas ang pagkamatarong. Ang kabangis dili na madungog diha sa imong yuta, ang kadaot o kalaglagan sulod sa imong mga utlanan; apan tawgon nimo ang imong mga kuta nga Kaluwasan, ug ang imong mga ganghaan Pagdayeg. Ang adlaw dili na mao ang imong kahayag panahon sa adlaw, o ingon nga kahayag modan-ag ang bulan kanimo sa gabii; apan ang Ginoo mao ang imong kahayag nga walay kataposan, ug ang imong Dios mao ang imong himaya. Kay tan-awa, ang kangitngit motabon sa yuta ug ang baga nga kangitngit sa mga katawhan; apan ang Ginoo mosidlak nganha kanimo, ug ang iyang himaya makita sa ibabaw nimo.
Kon isugid nato ang atong mga sala, siya kasaligan ug matarong nga mopasaylo kanato sa atong mga sala ug maghinlo kanato gikan sa tanang pagkadili matarong.
pinaagi sa malumong kaluoy sa atong Dios sa dihang moabot kanato ang adlaw gikan sa kahitas-an, aron paghatag ug kahayag ngadto sa mga naglingkod diha sa kangitngit ug sa landong sa kamatayon, aron sa pagtultol sa atong mga tiil ngadto sa dalan sa pakigdait.”
Busa ang Ginoo gayod maoy maghatag kaninyo ug usa ka ilhanan. Tan-awa, ang usa ka batan-ong babaye magsamkon, ug manganak ug usa ka batang lalaki, ug tawgon ang iyang ngalan ug Emmanuel.
apan bisan pa niana maglipay ako diha sa Ginoo, magmalipayon ako diha sa Dios sa akong kaluwasan.
Ug si Maria miingon, “Ang akong kalag nagdayeg sa Ginoo, ug ang akong espiritu nagkalipay diha sa Dios nga akong Manluluwas, kay siya nagtagad man sa ubos nga kahimtang niining iyang sulugoon. Kay tan-awa, sukad karon ang tanang kaliwatan magtawag kanako nga bulahan,
Manganak siya ug usa ka batang lalaki, ug siya imong nganlan ug Jesus, kay siya mao ang moluwas sa iyang katawhan gikan sa ilang mga sala.”
Ug ang anghel miingon kanila, “Ayaw kamo kahadlok, kay ania gidad-an ko kamo ug maayong balita sa dakong kalipay nga moabot sa tanang katawhan,
Kay alang kanato ang usa ka bata natawo, alang kanato ang usa ka anak nga lalaki gihatag, ug ang kagamhanan ipahiluna sa iyang abaga, ug ang iyang ngalan tawgon ug “Kahibulongang Magtatambag, Dios nga Makagagahom, Amahan nga Walay Kataposan, Prinsipe sa Pakigdait.”