Kategorya
BERSIKULO ALANG SA MGA HALAD
Ang paghatag, higala, nindot kaayo ni sa atong Ginoo. Hunahunaa, ang labing maayo nato nga ihatag, mao gyud ang angay para Niya. Dili lang kay butang, kondili gikan sa kasingkasing, nga malipayon. Dako kaayo ang Iyang gihatag nato, bisan di ta takos. Gipanalanginan ta Niya og sobra-sobra.
Kon ang sobra ra nato ang atong ihatag, mao ra pud siguro ang madawat nato. Sama sa atong pagtratar sa atong kaugalingon, mao pud unta ang atong paghatag. Dili kay napugos o kay gusto natong balusan. Ayaw pud nato ipasigarbo o ipaundayon ang atong paghatag. (2 Corinto 9:7)
Di ba ganahan pud ta nga walay makahibawo sa atong gibuhat nga maayo? Ang Ginoo, nakasilag man sa kasingkasing nga malipayong mohatag. Mao na, ang atong ihatag, katong gikan sa atong kasingkasing. Ayaw pugsa kon wa kay ikatag, kay ang Ginoo nahigugma man sa malipayong naghatag.
Ang atong halad, timaan ni sa atong pagsimba ug pagpasalamat sa tanang nadawat nato gikan sa Ginoo. Kon mohatag Siya, daghan gyud kaayo. Busa, kon kita mohatag gikan sa kasingkasing, abli ang pultahan para sa mas daghan pa Niyang panalangin. Kon mas daghan ang imong ihatag, mas daghan pud ang imong madawat.
Ang akong bangaw ibutang nako diha sa panganod, ug mahimo kini nga usa ka timaan sa kasabotan tali kanako ug sa yuta. Ug sa dihang magpadala ako ug dag-om sa ibabaw sa yuta, ug ang bangaw makita sa panganod, hinumdoman nako ang akong kasabotan, tali kanako ug kaninyo ug sa tanan nga binuhat nga buhi, sa tanang matang sa unod, ang mga tubig dili na gayod mahimong lunop aron laglagon ang tanan nga unod.
Niadtong adlawa ang Ginoo naghimo ug usa ka kasabotan uban kang Abram, nga nag-ingon, “Sa imong mga kaliwat ihatag nako kining yutaa, gikan sa suba sa Ehipto hangtod sa dako nga suba, ang suba nga Eufrates,
Ug himoon nako ang akong kasabotan tali kanako ug kanimo ug sa imong mga kaliwat sunod kanimo sa tanan nilang kaliwatan alang sa usa ka kasabotan nga dayon aron ako mahimong Dios nganha kanimo ug sa imong kaliwatan sunod kanimo. Ug ihatag nako nganha kanimo ug sa imong kaliwatan nga sunod kanimo ang yuta diin ikaw milangyaw, ang tibuok nga yuta sa Canaan aron mapanag-iya ninyo sa dayon, ug ako mahimo nga ilang Dios.”
Busa karon, kon magtuman kamo sa akong tingog ug magsubay sa akong kasabotan kaninyo, kamo mahimo nga akong kaugalingong bahandi taliwala sa tanang katawhan kay ang tibuok kalibotan akoa man. Ug alang kanako kamo mahimo nga usa ka gingharian sa mga pari, ug usa ka balaan nga nasod. Kini mao ang mga pulong nga imong isulti sa mga anak sa Israel.”
Ug gikuha niya ang basahon sa kasabotan, ug gibasa niya diha sa pangdungog sa katawhan ug sila miingon, “Ang tanang gisulti sa Ginoo among buhaton ug magmatinumanon kami.” Gikuha ni Moises ang dugo ug gisablig niya kini ngadto sa katawhan ug miingon, “Tan-awa ang dugo sa kasabotan nga gibuhat sa Ginoo uban kaninyo sumala niining tanang mga pulong.”
Busa hibaloi ninyo nga ang Ginoo nga inyong Dios Dios gayod, ang matinumanon nga Dios nga nagtuman sa kasabotan ug sa gugma nga walay paglubad ngadto sa mga nahigugma kaniya ug nagtuman sa iyang mga sugo ngadto sa usa ka libo ka kaliwatan,
Dili tungod sa inyong pagkamatarong o sa pagkaligdong sa inyong kasingkasing nga makasulod kamo aron sa pagpanag-iya sa ilang yuta, kondili tungod sa pagkadaotan niining mga nasod nga ang Ginoo nga inyong Dios naghingilin kanila gikan sa inyong atubangan ug nga aron mapamatud-an niya ang pulong nga gipanumpa sa Ginoo sa inyong katigulangan, kang Abraham, kang Isaac ug kang Jacob.
Busa pagmatngon kamo sa pagbuhat sa mga pulong niini nga kasabotan aron mouswag kamo sa tanan ninyong buhaton.
“Tan-awa, gibutang nako karon sa inyong atubangan ang kinabuhi ug ang kaayohan, ang kamatayon ug ang kadaotan. Kon inyong tumanon ang mga sugo sa Ginoo nga inyong Dios nga akong gisugo kaninyo niining adlawa, sa paghigugma sa Ginoo nga inyong Dios, sa paglakaw diha sa iyang mga dalan, ug sa pagtuman sa iyang mga sugo ug sa iyang mga lagda ug sa iyang mga tulumanon, mabuhi kamo ug modaghan ug ang Ginoo nga inyong Dios magpanalangin kaninyo didto sa yuta nga inyong adtoan aron panag-iyahon.
Kay ang kabukiran mawala ug ang kabungtoran mabalhin, apan ang akong gugmang walay paglubad dili mobulag kanimo, ug ang akong kasabotan sa pakigdait dili mahanaw, nag-ingon ang Ginoo nga adunay kaluoy kanimo.
Kay ako, ang Ginoo, nahigugma sa hustisya, gidumtan nako ang pagpangawat ug ang kasaypanan; ako matinud-anon nga maghatag kanila sa ilang balos, ug ako maghimo ug walay kataposang kasabotan uban kanila.
“Tan-awa, ang mga adlaw nagsingabot, nag-ingon ang Ginoo, nga ako magbuhat ug usa ka bag-ong kasabotan uban sa balay sa Israel ug sa balay sa Juda, dili sama sa kasabotan nga akong gibuhat uban sa ilang mga katigulangan, sa dihang giagak nako sila sa pagpagula kanila gikan sa yuta sa Ehipto, ang akong kasabotan nga ilang gilapas, bisan ug ako mao ang ilang bana, nag-ingon ang Ginoo. Apan kini mao ang kasabotan nga akong buhaton uban sa balay sa Israel human niadtong mga adlawa, nag-ingon ang Ginoo: Ibutang nako ang akong balaod sulod kanila ug isulat kini diha sa ilang mga kasingkasing; ug ako mahimo nga ilang Dios, ug sila mahimo nga akong katawhan. Ang matag tawo dili na gayod magtudlo sa iyang isigkatawo ug ang matag tawo sa iyang igsoon, nga mag-ingon, ‘Ilha ang Ginoo,’ kay silang tanan makaila kanako, gikan sa labing gamay kanila ngadto sa labing dako, nag-ingon ang Ginoo; kay pasayloon nako ang ilang kasal-anan, ug dili na gayod nako hinumdoman ang ilang sala.”
“Ako magbuhat uban kanila ug usa ka kasabotan sa pakigdait ug puohon nako ang mga bangis nga mananap gikan sa yuta ug sila magpuyo nga layo sa kakuyaw diha sa kamingawan ug mangatulog diha sa kalasangan.
Hatagan ko kamo ug usa ka bag-o nga kasingkasing, ug ibutang nako sa sulod ninyo ang usa ka bag-ong espiritu. Kuhaon nako ang kasingkasing nga bato gikan sa inyong unod, ug hatagan kamo nako ug usa ka kasingkasing nga unod. Ug ibutang nako ang akong Espiritu sa sulod ninyo, ug palakton ko kamo diha sa akong mga lagda ug kamo magbantay sa akong mga tulumanon, ug magtuman niini.
Ang akong kasabotan uban kaniya kasabotan sa kinabuhi ug sa pakigdait ug gihatag nako kini kaniya aron siya mahadlok ug siya nahadlok kanako, mitindog siya nga may kataha sa akong ngalan.
kay kini mao ang akong dugo sa kasabotan, nga iula alang sa daghan aron sa pagpasaylo sa mga sala.
Ug sa samang paagi, human sa panihapon, ang kupa gikuha niya nga nag-ingon, “Kining kupa nga giula alang kaninyo mao ang bag-ong kasabotan diha sa akong dugo.
Apan karon, si Cristo nakaangkon ug usa ka pagpangalagad nga labaw ka maayo kay sa daan, sama nga ang kasabotan nga iyang gipataliwad-an labaw nga maayo, kay nahimo man kini pinasikad sa labaw pa ka maayong mga saad. Kay kon kadtong unang kasabotan walay apan, wala untay kahigayonan alang sa ikaduha.
Busa siya mao ang tigpataliwala sa usa ka bag-ong kasabotan, aron ang mga gipanawag makadawat sa gisaad nga panulundon nga dayon, kay nahitabo man ang usa ka kamatayon nga nagtubos kanila gikan sa mga kalapasan nga nahimo ilalom sa unang kasabotan.
“Kini mao ang kasabotan nga akong himoon uban kanila human niadtong mga adlawa, nag-ingon ang Ginoo: Ibutang nako ang akong mga sugo sulod sa ilang mga kasingkasing, ug isulat kini diha sa ilang mga salabotan.” Unya siya midugang, “Ang ilang mga sala ug mga kasaypanan dili na nako hinumdoman.”
“ug mao kini ang akong kasabotan uban kanila sa diha nga kuhaon nako ang ilang mga sala.”
Unya ang Ginoo miingon kang Abram, “Lakaw gikan sa imong yuta ug gikan sa imong kadugo ug sa balay sa imong amahan ngadto sa yuta nga akong ipakita kanimo. Unya dihay gutom sa yuta, ug milugsong si Abram ngadto sa Ehipto sa paglangyaw didto, kay dako ang gutom sa yuta. Sa dihang hapit na siya mosulod sa Ehipto, siya miingon kang Sarai nga iyang asawa, “Nasayod ako nga ikaw usa ka babaye nga matahom sud-ongon, busa kon makakita kanimo ang mga Ehiptohanon, sila makaingon, ‘Iya kining asawa,’ ug ako patyon nila ug ikaw tugotan nila nga mabuhi. Busa ingna nga ikaw akong igsoon aron magmaayo sila kanako tungod kanimo, ug maluwas ang akong kinabuhi tungod kanimo.” Sa pagsulod ni Abram sa Ehipto nakita sa mga Ehiptohanon nga ang babaye maanyag kaayo. Ug sa dihang nakita siya sa mga tinugyanan sa Paraon, gidayeg nila siya ngadto sa Paraon. Ug gidala si Sarai ngadto sa balay sa Paraon. Ug tungod kaniya, si Abram gitagad pag-ayo sa Paraon ug siya nakabaton ug mga karnero, mga baka, mga laki nga asno, mga ulipon nga lalaki ug babaye, mga asno nga baye ug mga kamilyo. Apan gisakit sa Ginoo ang Paraon ug ang iyang panimalay pinaagi sa dagkong mga katalagman tungod kang Sarai nga asawa ni Abram. Unya ang Paraon mipatawag kang Abram ug siya miingon kaniya, “Unsa ba kining imong gibuhat kanako? Nganong wala man ikaw motug-an kanako nga siya imong asawa? Nganong miingon man ikaw, ‘Siya akong igsoon,’ tungod niini gikuha nako siya aron akong maasawa? Busa karon, ania ang imong asawa, kuhaa ug lakaw na.” Ug akong buhaton gikan kanimo ang usa ka dako nga nasod, ug ikaw panalanginan nako ug himoong bantogan ang imong ngalan, aron ikaw mahimo nga usa ka panalangin. Unya misugo ang Paraon sa iyang mga tawo mahitungod kaniya, ug ilang gihatod siya sa dalan uban ang iyang asawa ug ang tanan nga iyaha. Panalanginan nako ang nagpanalangin kanimo ug ang nagtunglo kanimo tunglohon usab nako ug pinaagi kanimo panalanginan ang tanang kabanayan sa yuta.”
Sa dihang 99 na ang panuigon ni Abram, ang Ginoo, nagpakita kaniya ug miingon, “Ako mao ang Dios nga Labing Gamhanan, pagkinabuhi nga dili masaway sa akong atubangan. Kini mao ang akong kasabotan nga inyong ampingan, tali kanako ug kanimo ug sa imong kaliwatan nga sunod kanimo: Ang tanan ninyong mga lalaki kinahanglan nga tulion. Busa kinahanglan nga tulion ang inyong yamis, ug kini mao ang timaan sa kasabotan tali kanako ug kaninyo. Ug ang bata nga walo na ka adlaw kinahanglang tulion, ang tanan nga lalaki sa tibuok ninyong kaliwatan nga natawo sa inyong balay o kadtong gipalit gikan kang bisan kinsa nga dumuduong nga dili imong kaliwat. Siya nga natawo sa imong balay ug siya nga inyong pinalit kinahanglang tulion. Ug ang akong kasabotan nga anaa sa inyong unod mahimong usa ka kasabotan nga walay kataposan. Ug ang lalaki nga wala matuli ang iyang yamis ipahimulag gikan sa iyang katawhan. Siya naglapas sa akong kasabotan.” Ang Dios miingon usab kang Abraham, “Mahitungod kang Sarai nga imong asawa, ayaw na siya tawga ug Sarai, kondili Sarah na ang iyang ngalan. Ako magpanalangin kaniya ug hatagan ko usab ikaw ug anak nga lalaki gikan kaniya. Ako magpanalangin kaniya ug siya mahimo nga inahan sa mga nasod ug ang mga hari sa mga katawhan maggikan kaniya.” Unya si Abraham mihapa sa yuta ug mikatawa, ug miingon sa iyang kaugalingon, “Sa lalaki nga usa na ka gatos ka tuig, matawo pa ba ang usa ka anak? Ug si Sarah nga 90 na ka tuig, manganak pa ba?” Ug si Abraham miingon sa Dios, “O hinaot unta nga si Ismael mabuhi sa atubangan nimo!” Ug ang Dios miingon, “Dili, apan si Sarah nga imong asawa manganak ug usa ka batang lalaki, ug nganlan siya ug Isaac ug lig-onon nako ang akong kasabotan uban kaniya, usa ka kasabotan nga dayon alang sa iyang kaliwatan sunod kaniya. Ug maghimo ako sa akong kasabotan tali kanako ug kanimo, ug ikaw padaghanon sa hilabihan gayod.”
ug miingon, “Tungod sa akong kaugalingon nanumpa ako,” nag-ingon ang Ginoo, “nga tungod kay gibuhat nimo kini ug wala ikaw maghikaw kanako sa imong anak, sa imong bugtong nga anak, ikaw panalanginan gayod nako ug akong padaghanon ang imong mga kaliwat sama sa mga bituon sa langit ug ingon sa balas nga anaa sa baybayon sa dagat, ug ang imong mga kaliwat manag-iya sa ganghaan sa ilang mga kaaway. Ug pinaagi sa imong kaliwat ang tanang nasod sa yuta magpanalangin sa ilang kaugalingon kay gituman man nimo ang akong tingog.”
Ang Ginoo miingon kang Moises, “Isulat kining mga pulonga. Sumala niining mga pulonga gihimo nako ang kasabotan uban kanimo ug uban sa Israel.” Ug siya didto uban sa Ginoo sulod sa 40 ka adlaw ug 40 ka gabii; siya wala mokaon ug pan o moinom ug tubig. Ug gisulat niya sa mga papan ang mga pulong sa kasabotan, ang napulo ka kasugoan.
Ang Ginoo nga atong Dios nagbuhat ug kasabotan uban kanato didto sa Horeb. “ ‘Ayaw usab kamo pagsaksi ug bakak batok sa inyong isigkatawo. “ ‘Ayaw usab kamo kaibog sa asawa sa inyong isigkatawo ug ayaw tinguhaa ang pag-angkon sa balay sa inyong isigkatawo o sa iyang yuta o sa iyang sulugoong lalaki o sa iyang sulugoong babaye o sa iyang baka o sa iyang asno o sa bisan unsang butang nga iya sa inyong isigkatawo.’ “Kining mga pulonga gisulti sa Ginoo ngadto sa tibuok ninyong katilingban didto sa bukid, gikan sa taliwala sa kalayo, sa panganod ug sa hilabihan nga kangitngit uban sa kusog nga tingog ug wala na siyay gidugang. Ug kini gisulat niya sa duha ka papan nga bato ug gihatag kini kanako. “Ug sa diha nga nadungog ninyo ang tingog gikan sa taliwala sa kangitngit, samtang ang bukid nagdilaab sa kalayo, miduol kamo kanako, ang tanan nga mga pangulo sa inyong mga banay ug ang inyong mga kadagkoan. Ug miingon kamo, ‘Tan-awa, ang Ginoo nga atong Dios nagpakita kanato sa iyang himaya ug sa iyang pagkagamhanan ug atong nadungog ang iyang tingog gikan sa taliwala sa kalayo. Nakita nato niining adlawa nga ang Dios nakigsulti sa tawo ug ang tawo buhi gihapon. Busa karon nganong mangamatay man kita? Kay kining dakong kalayo molamoy man kanato. Mangamatay kita kon makadungog kita pag-usab sa tingog sa Ginoo nga atong Dios. Kay kinsa ba diha sa tanang tawo nga nakadungog sa tingog sa buhing Dios nga nagsulti gikan sa taliwala sa kalayo, sama sa atong nasinati ug nabuhi pa gihapon? Duol ug pamatia ang tanan nga isulti sa Ginoo nga atong Dios. Ug isulti kanamo ang tanan nga isulti kanimo sa Ginoo nga atong Dios ug mamati kami ug magbuhat niini.’ “Ug nadungog sa Ginoo ang inyong mga tingog sa dihang misulti kamo kanako, ug ang Ginoo miingon kanako, ‘Nadungog nako ang mga pulong niining katawhan nga ilang gisulti kanimo. Maayo ang ilang pagkasulti niadtong tanan nga ilang gipanulti. Aduna pa lamang unta silay hunahuna nga sama niini kanunay, sa pagkahadlok kanako ug sa pagtuman sa tanan nakong mga sugo, aron magmaayo ang ilang kahimtang ug sa ilang mga anak hangtod sa kahangtoran! Dili uban sa atong katigulangan nga gibuhat sa Ginoo kining kasabotan, kondili kanatong tanan nga ania dinhi nga mga buhi niining adlawa.
Dili nako lapason ang akong kasabotan, o ilisan ang pulong nga migula sa akong mga ngabil.
“Tigoma ang akong mga balaan nganhi kanako, kadtong mga naghimo ug kasabotan uban kanako pinaagi sa halad!”
O Ginoo, ikaw mao ang akong Dios; pasidunggan ko ikaw, dayegon nako ang imong ngalan; kay naghimo ikaw ug mga butang nga katingalahan, mga laraw sa dugay na nga panahon, kasaligan ug matuod.
Apan siya gisamaran tungod sa atong kalapasan, napangos siya tungod sa atong mga kasal-anan, diha kaniya ang silot nga naghimo kanato nga bug-os, ug pinaagi sa iyang mga labod kita nangaayo.
Maghimo ako ug kasabotan sa pakigdait uban kanila. Kini mahimo nga usa ka kasabotan nga walay kataposan uban kanila, ug panalanginan nako sila ug padaghanon, ug ipahiluna nako ang akong balaan nga puluy-anan sa taliwala nila hangtod sa kahangtoran.
“Ayaw kamo paghunahuna nga mianhi ako aron sa pagsalikway sa Balaod o sa mga Propeta. Wala ako moanhi sa pagsalikway kondili sa pagtuman niini. Kay sa pagkatinuod, sultihan ko kamo, hangtod nga mahanaw ang langit ug ang yuta, wala gayoy bisan usa na lang ka kudlit o usa ka tulbok nga sayloan diha sa Balaod hangtod nga ang tanan matuman.
Ang saad ngadto kang Abraham ug sa iyang mga kaliwat, nga sila manununod sa kalibotan, wala moabot pinaagi sa Balaod kondili pinaagi sa pagkamatarong sa pagtuo.
Mga igsoon, sa tinawhanon nga paagi ako magsulti. Sa diha nga kauyonan na ang pakigsaad sa usa ka tawo, wala nay lain nga makasalikway o makadugang pa niini. Karon ang mga saad gihatag kang Abraham ug sa iyang kaliwat. Wala ingna, “Ug sa mga kaliwatan,” nga daw ingon ug daghan, kondili, “Ug sa imong kaliwat,” ingon nga usa ra, nga mao si Cristo.
Ug kon kamo mga iya ni Cristo, kaliwat kamo ni Abraham, mga manununod sumala sa saad.
Ipasalig ang kaayohan sa imong alagad; ayaw itugot nga ang mapahitas-on modaogdaog kanako.
Apan ang gugmang walay paglubad sa Ginoo naggikan sa walay sinugdan hangtod sa walay kataposan ngadto kanila nga may kahadlok kaniya, ug ang iyang pagkamatarong ngadto sa mga anak sa mga anak;
Kay kini mao ang giingon sa Ginoo: “Sa mga yunoko nga nagtuman sa akong mga adlaw nga igpapahulay, nga nagpili sa mga butang nga nakapahimuot kanako ug naghupot sa akong kasabotan, ihatag nako diha sa akong balay ug diha sa akong mga kuta ang usa ka handomanan ug ang usa ka ngalan nga labaw pang maayo kay sa mga anak nga lalaki ug sa mga anak nga babaye; hatagan nako sila ug usa ka ngalan nga walay kataposan, nga dili gayod mahanaw.
“Kining adlawa mahimong usa ka handomanan alang kaninyo, ug himoon ninyo kini ingon nga kasaulogan alang sa Ginoo. Sa tanan ninyong kaliwatan saulogon ninyo kini ingon nga tulumanon hangtod sa kahangtoran.
Unya ang Ginoo miingon, “Tan-awa, ako maghimo ug kasabotan. Sa atubangan sa tibuok nimong katawhan magbuhat ako ug mga katingalahan, kadtong wala mabuhat diha sa tibuok nga yuta o sa bisan diin nga nasod. Ug ang tanang katawhan diin anaa ikaw makakita sa buhat sa Ginoo, kay kini makalilisang nga butang nga akong buhaton uban kaninyo.
Pagmatngon kamo sa inyong kaugalingon kay tingali unya ug malimot kamo sa kasabotan sa Ginoo nga inyong Dios nga gibuhat niya uban kaninyo ug magbuhat kamo ug kinulit nga larawan sa dagway sa bisan unsa nga gidili kaninyo sa Ginoo nga inyong Dios. Kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang kalayo nga nag-ut-ot, usa ka Dios nga abubhoan.
“Ug tungod kay nagtagad kamo niining mga tulumanon ug nagbuhat niini, ang Ginoo nga inyong Dios magtuman diha kaninyo sa kasabotan ug sa gugmang walay paglubad nga gipanumpa niya nga tumanon ngadto sa inyong katigulangan. Siya mahigugma kaninyo, ug magpanalangin kaninyo ug magpadaghan kaninyo. Magpanalangin usab siya sa bunga sa inyong lawas ug sa bunga sa inyong yuta, sa inyong trigo ug sa inyong bino ug sa inyong lana, sa nadugang sa inyong mga kahayopan ug sa mga nati sa panon sa inyong karnero didto sa yuta nga gipanumpa niya sa inyong katigulangan nga ihatag kaninyo.
Ang tanang agianan sa Ginoo gugmang walay paglubad ug pagkamatinud-anon, alang niadtong nagtuman sa iyang kasabotan ug sa iyang mga pagpamatuod.
Mao kini ang giingon sa Ginoo, “Sa panahon nga kahimut-an mitubag ako kanimo, sa adlaw sa kaluwasan ako nagtabang kanimo; ako nagbantay kanimo ug naghatag kanimo ingon nga usa ka kasabotan ngadto sa katawhan, aron sa pagpahiluna sa yuta, aron sa pagbahin sa biniyaan nga mga kabilin;
Apan kini mao ang kasabotan nga akong buhaton uban sa balay sa Israel human niadtong mga adlawa, nag-ingon ang Ginoo: Ibutang nako ang akong balaod sulod kanila ug isulat kini diha sa ilang mga kasingkasing; ug ako mahimo nga ilang Dios, ug sila mahimo nga akong katawhan.
Apan hinumdoman nako ang akong kasabotan uban kanimo sa mga adlaw sa imong pagkabatan-on ug ako maghimo uban kanimo ug usa ka walay kataposan nga kasabotan.
Busa mangutana ako, gisalikway ba sa Dios ang iyang katawhan? Wala gayod! Ako mismo usa ka Israelinhon, kaliwat ni Abraham, sakop sa banay ni Benjamin. mangitngitan unta ang ilang mga mata aron dili sila makakita, ug mangabawog unta ang ilang mga bukobuko hangtod sa kahangtoran.” Busa mangutana ako, nangapandol ba sila nga sa ingon mangatumba? Wala gayod! Hinuon tungod sa ilang paglapas ang kaluwasan nahiadto sa mga Gentil aron masina sila. Ug kon ang ilang paglapas nahimong bahandi alang sa kalibotan ug ang ilang kapildihan nahimong kabulahanan sa mga Gentil, unsa pa kaha ka labaw pa diha sa ilang kahingpitan? Karon magsulti ako kaninyong mga Gentil. Tungod kay apostol man ako ngadto sa mga Gentil, magpasidungog ako sa akong pag-alagad, aron mapasina nako ang akong mga isigka-Judio, basin pa lamang nga maluwas ang uban kanila. Kay kon ang pagsalikway kanila misangpot sa pagpasig-uli sa kalibotan ngadto sa Dios, unsa pa kaha ang pagdawat kanila kondili kinabuhi gikan sa kamatayon? Kon nabalaan man ang gihalad nga tipik sa unang bunga nga minasa, mao usab ang tibuok minasa, ug kon nabalaan man ang gamot, mao usab ang mga sanga. Apan kon ang pipila sa mga sanga gipamali, ug ikaw, nga salingsing sa olibo nga ihalas, gisumpay lamang diha sa ilang dapit aron makaambit sa katambok sa kahoy nga olibo, ayaw pagpagarbo ngadto sa mga sanga. Kon magpagarbo ka man gayod, hinumdomi nga dili ikaw ang nagsangga sa gamot, kondili ang gamot mao ang nagsangga kanimo. Apan moingon ka, “Ang mga sanga gipamali aron ikasumpay ako diha sa ilang dapit.” Ang Dios wala magsalikway sa iyang katawhan nga nailhan na niyang daan. Wala ba kamo masayod sa giingon sa kasulatan mahitungod kang Elias, giunsa niya sa pag-ampo sa Dios batok sa Israel?
Ang akong gugmang walay paglubad itagana nako kaniya hangtod sa kahangtoran, ug ang akong kasabotan lig-on nga magbarog alang kaniya.
Ang listahan sa kagikan ni Jesu-Cristo, kaliwat ni David nga kaliwat ni Abraham. ug si Ezequias ang amahan ni Manases, ug si Manases ang amahan ni Amos, ug si Amos ang amahan ni Josias, ug si Josias ang amahan nila ni Jeconias ug sa iyang mga igsoong lalaki, sa panahon sa pagkabihag ngadto sa Babilonia. Ug tapos mabihag ngadto sa Babilonia: si Jeconias mao ang amahan ni Selatiel, ug si Selatiel ang amahan ni Zerubabel, ug si Zerubabel ang amahan ni Abiud, ug si Abiud ang amahan ni Eliakim, ug si Eliakim ang amahan ni Azor, ug si Azor ang amahan ni Zadok, ug si Zadok ang amahan ni Akim, ug si Akim ang amahan ni Eliud, ug si Eliud ang amahan ni Eleasar, ug si Eleasar ang amahan ni Matan, ug si Matan ang amahan ni Jacob, ug si Jacob ang amahan ni Jose nga bana ni Maria nga mao ang nanganak kang Jesus nga gitawag ug Cristo. Busa ang tanang kaliwatan sukad kang Abraham hangtod kang David napulo ug upat ka kaliwatan ug sukad kang David hangtod sa pagkabihag ngadto sa Babilonia, napulo ug upat ka kaliwatan, ug sukad sa pagkabihag ngadto sa Babilonia hangtod kang Cristo, napulo ug upat ka kaliwatan.
aron sa pagbuhat sa kaluoy nga iyang gisaad ngadto sa atong mga katigulangan ug aron hinumdoman ang iyang balaang kasabotan, sa panumpa nga iyang gihimo ngadto kang Abraham nga atong amahan,
Kamo mao ang mga anak sa mga propeta ug sa kasabotan nga gihatag sa Dios ngadto sa inyong mga katigulangan. Ang Dios miingon kang Abraham, ‘Ug pinaagi sa imong kaliwat panalanginan ang tanang banay sa kalibotan.’
nga mao ang mga Israelinhon. Ila ang pagkaanak, ang kadungganan, ang mga kasabotan, ang paghatag sa Balaod, ang pagsimba ug ang mga saad; ila ang mga patriarka ug gikan kanila ang Cristo sumala sa unod. Ang Dios nga labaw sa tanan dalaygon hangtod sa kahangtoran. Amen.
Kay ang tanang mga saad sa Dios “Oo” diha kaniya. Mao kanay hinungdan ngano nga kita naglitok sa “Amen” pinaagi kaniya alang sa himaya sa Dios.
Kay ang tanan nga nagsalig sa mga buhat sa Balaod nailalom sa tunglo, kay nasulat kini, “Tinunglo ang tanan nga wala magsubay sa tanang nasulat sa basahon sa Balaod aron sa pagtuman niini.” Karon dayag nga walay tawo nga nahimong matarong sa atubangan sa Dios pinaagi sa Balaod, kay “Mabuhi ang matarong pinaagi sa pagtuo.” Apan ang Balaod wala magsukad sa pagtuo, kay “Siya nga nagbuhat niini mabuhi pinaagi niini.” Si Cristo milukat kanato gikan sa tunglo sa Balaod sa diha nga nahimo siyang tunglo alang kanato—kay nasulat, “Tinunglo ang matag usa nga gibitay diha sa kahoy”— aron nga pinaagi kang Cristo Jesus ang panalangin kang Abraham mahiadto sa mga Gentil, aron nga pinaagi sa pagtuo kita makadawat sa gisaad nga Espiritu.
Karon bisan ang unang kasabotan adunay kalagdaan mahitungod sa pagsimba ug sa yutan-ong dapit nga balaan.
Pinaagi niini ang Espiritu Santo nagpasabot nga ang agianan ngadto sa Dapit nga Balaan dili pa binuksan samtang nagbarog pa gihapon ang una nga tolda, nga nagsimbolo sa kapanahonan karon. Sumala niining maong paghan-ay, gihalad ang mga gasa ug mga halad nga inihaw nga dili makahingpit sa tanlag sa magsisimba,
Ug ang Ginoo nagsulti niining adlawa nga kamo mao ang katawhan alang kaniya sumala sa iyang gisaad kaninyo ug nga kinahanglang magtuman kamo sa tanan niyang sugo
Gipahayag niya ang iyang pulong ngadto kang Jacob, ang iyang mga lagda ug ang mga tulumanon ngadto kang Israel. Ang Ginoo nagpatindog sa Jerusalem; gitigom niya ang mga sinalikway sa Israel. Wala niya buhata ang ingon niini ngadto sa bisan unsa nga nasod; wala sila mahibalo sa iyang mga tulumanon. Dayega ang Ginoo!
Ug didto ang Ginoo nagtindog sa ibabaw niini, ug miingon, “Ako mao ang Ginoo, ang Dios ni Abraham nga imong amahan ug ang Dios ni Isaac. Ang yuta nga imong gihigdaan ihatag ko kanimo ug sa imong kaliwatan. Ug ang imong mga kaliwat mahimong sama sa abog sa yuta ug mokatap kamo ngadto sa kasadpan, sa silangan, sa amihanan ug sa habagatan. Ug pinaagi kanimo ug sa imong kaliwatan panalanginan ang tanan nga mga kabanayan sa yuta. Tan-awa, ako mag-uban kanimo ug magbantay kanimo bisan asa ikaw moadto ug ikaw pabalikon nako niining yutaa kay ako dili mobiya kanimo hangtod nga matuman nako ang akong gisulti kanimo.”
Ug ang Dios miingon, “Dili, apan si Sarah nga imong asawa manganak ug usa ka batang lalaki, ug nganlan siya ug Isaac ug lig-onon nako ang akong kasabotan uban kaniya, usa ka kasabotan nga dayon alang sa iyang kaliwatan sunod kaniya.
Ako magtawag sa langit ug sa yuta sa pagsaksi batok kaninyo niining adlawa, nga gibutang nako sa inyong atubangan ang kinabuhi ug ang kamatayon, ang panalangin ug ang tunglo. Busa pilia ang kinabuhi aron kamo ug ang inyong kaliwatan mabuhi, ug mobalik ngadto sa Ginoo nga inyong Dios, kamo ug ang inyong mga anak, ug tumanon ang iyang tingog diha sa tanan nga gisugo nako kaninyo niining adlawa sa tibuok ninyong kasingkasing ug sa tibuok ninyong kalag, mahigugma sa Ginoo nga inyong Dios, motuman sa iyang tingog ug dili mobulag kaniya. Kay kini nagkahulogan ug kinabuhi nganha kaninyo ug gitas-on sa mga adlaw aron kamo makapuyo didto sa yuta nga gipanumpa sa Ginoo ngadto sa inyong katigulangan, kang Abraham, kang Isaac ug kang Jacob aron ihatag kanila.”
Siya naghimo ug pakigdait sulod sa imong mga utlanan; gibusog niya ikaw sa labing maayo nga trigo.
apan gipili niya ang banay ni Juda, ang bukid sa Zion nga iyang gihigugma. Gitukod niya ang iyang balaang puluy-anan sama sa mga kahitas-an, sama sa yuta nga iyang gipahimutang hangtod sa kahangtoran.
“Ug alang kanako, kini mao ang akong kasabotan uban kanila, nag-ingon ang Ginoo: ang akong Espiritu nga anaa sa ibabaw nimo, ug ang akong mga pulong nga akong gibutang sa imong baba, dili mobulag gikan sa imong baba, o gikan sa baba sa imong mga anak, o gikan sa baba sa mga anak sa imong mga anak, nag-ingon ang Ginoo, sukad karon ug hangtod sa kahangtoran.”
Ug ako, ang Ginoo, mahimo nga ilang Dios ug ang akong alagad nga si David mao ang pangulo sa ilang taliwala; ako, ang Ginoo, mao ang nagsulti.
Sultihan ko kamo, dili na ako moinom pag-usab niini gikan sa bunga sa paras hangtod niadtong adlaw nga moinom ako niini nga bag-o uban kaninyo sa gingharian sa akong Amahan.”
“Dalaygon ang Ginoong Dios sa Israel, tungod kay iyang giduaw ug gilukat ang iyang katawhan. Alang kanato iyang gipatindog ang usa ka gamhanang Manluluwas diha sa banay ni David nga iyang alagad,
Kay ang saad alang kaninyo ug sa inyong mga anak ug sa tanan nga atua sa layo, ang matag usa nga gitawag sa Ginoo nga atong Dios ngadto kaniya.”
Kay walay kalainan sa Judio ug sa Grego, kay ang mao nga Ginoo sa tanan, madagayaon ngadto sa tanan nga nagtawag kaniya. Kay “ang tanan nga nagtawag sa ngalan sa Ginoo maluwas.”
Apan kamo mao ang usa ka pinili nga kaliwat, harianong pagkapari, ang balaan nga nasod, ang katawhan nga iya sa Dios, aron kamo magmantala sa kahibulongang mga buhat niya nga nagtawag kaninyo gikan sa kangitngit ngadto sa iyang katingalahang kahayag.
Ug lig-onon nako ang akong kasabotan uban kaninyo, nga dili na puohon pag-usab ang tanan nga unod pinaagi sa mga tubig sa lunop, ug wala na gayoy lunop nga maglaglag sa yuta.”
“Tan-awa, ang akong kasabotan anaa kanimo, mahimo ikaw nga amahan sa daghan nga mga nasod. Ug ang imong ngalan dili na Abram, kondili si Abraham na, kay ikaw gihimo nako nga amahan sa daghan nga mga nasod.
Tumanon ninyo kini nga pahimangno ingon nga usa ka tulumanon alang kaninyo ug sa inyong mga kaliwat hangtod sa kahangtoran.
Naghatag siya ug pagkaon ngadto kanila nga may kahadlok kaniya; kanunay siyang mahinumdom sa iyang kasabotan.
nga nagbuhat sa langit ug sa yuta, sa dagat, ug sa tanan nga anaa niini; nga magmatinumanon hangtod sa kahangtoran;
Tungod niini hatagan nako siya ug usa ka bahin uban sa bantogan, ug siya magbahin sa inilog uban sa kusgan; tungod kay iyang gibubo ang iyang kalag ngadto sa kamatayon, ug giisip uban sa mga malapason; bisan pa niini gipas-an niya ang sala sa daghan ug naghimo ug pagpangamuyo alang sa mga malapason.
“Mao kini ang giingon sa Ginoo: Kon lapason ninyo ang akong kasabotan mahitungod sa adlaw ug ang akong kasabotan mahitungod sa gabii, aron nga ang adlaw ug ang gabii dili moabot sa gitakda niini nga panahon, ang kasabotan usab nako uban kang David nga akong alagad malapas, nga tungod niana wala siyay anak nga maghari ibabaw sa iyang trono ug sa mga Levihanon nga mga pari nga nag-alagad kanako.
Ako maghatag kanila ug usa ka kasingkasing, ug ako magbutang ug usa ka bag-ong espiritu sa sulod nila. Kuhaon nako ang batoon nga kasingkasing gikan sa ilang unod, ug hatagan nako sila sa kasingkasing nga unod,
Busa kini gipasikad sa pagtuo aron nga sumala sa grasya malig-on ang saad ngadto sa tanang kaliwat, dili lamang ngadto sa mga nagpailalom sa Balaod kondili ngadto usab sa mga nakig-ambit sa pagtuo ni Abraham kay siya mao man ang amahan natong tanan,
Mga igsoon, sa tinawhanon nga paagi ako magsulti. Sa diha nga kauyonan na ang pakigsaad sa usa ka tawo, wala nay lain nga makasalikway o makadugang pa niini.
Apan sa pag-abot na sa tukma nga panahon, ang Dios mipadala sa iyang Anak nga natawo pinaagi sa usa ka babaye, natawo ilalom sa Balaod, aron pagtubos sa mga nailalom sa Balaod, aron atong madawat ang pagkasinagop ingon nga mga anak.
ang kasabotan nga iyang gihimo uban kang Abraham, ang iyang gipanumpa nga saad ngadto kang Isaac,
ngadto kanila nga nagtuman sa iyang kasabotan ug nahinumdom sa pagbuhat sa iyang kasugoan.
“Ayaw kamo paghunahuna nga mianhi ako aron sa pagsalikway sa Balaod o sa mga Propeta. Wala ako moanhi sa pagsalikway kondili sa pagtuman niini.
“Kini mao ang kasabotan nga akong himoon uban kanila human niadtong mga adlawa, nag-ingon ang Ginoo: Ibutang nako ang akong mga sugo sulod sa ilang mga kasingkasing, ug isulat kini diha sa ilang mga salabotan.”
Ang Ginoo miingon kang Moises, “Isulat kining mga pulonga. Sumala niining mga pulonga gihimo nako ang kasabotan uban kanimo ug uban sa Israel.”
Ug tungod kay siya nahigugma sa inyong mga katigulangan ug nagpili sa ilang kaliwatan sunod kanila ug nagpagula kaninyo uban kaniya gikan sa Ehipto, pinaagi sa iyang dakong gahom, nag-abog gikan sa inyong atubangan sa mga nasod nga dagko ug gamhanan kay kaninyo aron sa pagpasulod kaninyo, naghatag kaninyo sa ilang yuta ingon nga usa ka panulundon sama niining adlawa,
Kon ang iyang mga anak mobiya sa akong Balaod, ug dili maglakaw subay sa akong mga tulumanon, kon lapason nila ang akong kalagdaan, ug dili magtuman sa akong kasugoan, silotan nako ang ilang kalapasan pinaagi sa bunal, ug ang ilang kasal-anan pinaagi sa mga pagbunal;
Hinumdomi ang imong kaluoy, O Ginoo, ug ang imong gugmang walay paglubad, kay kini sukad pa sa kakaraanan. Ayaw hinumdomi ang mga sala sa akong pagkabatan-on o ang akong mga kalapasan; sumala sa imong gugmang walay paglubad, hinumdomi ako, tungod ug alang sa imong kaayo, O Ginoo!
ug unya ang tibuok Israel maluwas ingon sa nasulat, “Ang Manluluwas moabot gikan sa Zion, hinginlan niya ang pagkadili diosnon gikan kang Jacob”, “ug mao kini ang akong kasabotan uban kanila sa diha nga kuhaon nako ang ilang mga sala.”
kaniya nga naglaglag sa mga panganay sa Ehipto, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; ug nagkuha sa Israel gikan sa taliwala nila, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran; pinaagi sa kusgan nga kamot ug sa tinuy-od nga bukton, kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran;
“Tan-awa, ang akong sulugoon nga akong pinili, ang akong pinalangga nga nakapahimuot sa akong kalag. Ibutang nako ang akong Espiritu diha kaniya ug siya magsangyaw sa hustisya ngadto sa mga Gentil.
Kamo nasayod nga kamo gilukat gikan sa walay hinungdan nga paggawi nga inyong napanunod gikan sa inyong mga ginikanan, dili pinaagi sa mga butang nga madugta sama sa plata o bulawan, kondili pinaagi sa bililhong dugo ni Cristo, sama sa dugo sa nating karnero nga walay buling o mansa.
Busa unsa may atong isulti mahitungod niini? Kon ang Dios dapig kanato, kinsa man ang mobatok kanato?
Nagpadala siya ug kaluwasan ngadto sa iyang katawhan; nagsugo siya sa iyang kasabotan hangtod sa kahangtoran. Balaan ug kalisangan ang iyang ngalan!
Apan kabubut-on sa Ginoo ang pagsamad kaniya; gisakit niya siya; sa diha nga gihimo niya ang iyang kaugalingon nga usa ka halad alang sa sala, makita niya ang iyang kaliwat, siya maglugway sa iyang mga adlaw; ug ang kabubut-on sa Ginoo mouswag diha sa iyang kamot; siya makakita sa bunga sa kasakit sa iyang kalag ug matagbaw; pinaagi sa iyang kahibalo, ang matarong nga akong sulugoon, maghimo sa daghan nga isipong matarong ug pas-anon niya ang ilang kasal-anan.
Lakaw ug tun-i ninyo ang kahulogan niini, ‘Kaluoy ang gitinguha nako, dili ang halad’ kay ako mianhi dili sa pagtawag sa mga matarong, kondili sa mga makasasala.”
Ang tanang mga kinatumyan sa yuta mahinumdom ug modangop ngadto sa Ginoo; ug ang tanang mga kabanayan sa mga kanasoran magsimba sa atubangan niya.
Busa tungod kay gihimo man kitang matarong pinaagi sa pagtuo, kita may pagkigdait na uban sa Dios pinaagi sa atong Ginoong Jesu-Cristo. Kay kon sa dihang mga kaaway pa kita sa Dios, kita gipasig-uli ngadto sa Dios pinaagi sa kamatayon sa iyang Anak, labaw pa karon nga napasig-uli na kita, luwason kita pinaagi sa iyang kinabuhi. Ug dili lamang kay kini ra, kondili nga nagmalipayon usab kita diha sa Dios pinaagi sa atong Ginoong Jesu-Cristo, nga pinaagi kaniya nadawat nato karon ang pasig-uli. Busa ingon nga ang sala misulod sa kalibotan pinaagi sa usa ka tawo ug ang kamatayon pinaagi sa sala, nga tungod niini ang kamatayon mikuyanap ngadto sa tanang tawo kay ang tanan nakasala man— hinuon ang sala diha na sa kalibotan sa wala pa ang Balaod, apan ang sala dili isipon diin wala ang Balaod. Hinuon, sukad kang Adan hangtod kang Moises, ang kamatayon naghari sa katawhan, bisan pa sa mga tawo nga ang mga sala dili sama sa paglapas ni Adan, nga maoy usa ka sumbanan kaniya nga umaabot. Apan ang gasa nga walay bayad dili sama sa kalapasan. Kay kon daghan ang nangamatay tungod sa sala sa usa ka tawo, labaw pa nga midagaya ngadto sa daghan ang grasya sa Dios ug ang gasa diha sa maong grasya niadtong usa ka tawo nga si Jesu-Cristo. Ug ang gasa nga walay bayad dili sama sa sangpotan sa sala niadtong usa ka tawo. Kay ang hukom niadtong usa ka paglapas nagdala ug silot, apan ang walay bayad nga gasa alang sa daghang kasal-anan nagdala ug pagmatarong. Kon tungod sa paglapas sa usa ka tawo naghari ang kamatayon tungod sa maong tawo, labaw pang maghari diha sa kinabuhi kadtong makadawat sa madagayaong grasya ug sa gasa sa katarong pinaagi kang Jesu-Cristo. Busa ingon nga ang sala sa usa ka tawo misangpot sa pagkahinukman sa tanang mga tawo, mao usab ang matarong nga buhat sa usa ka tawo misangpot sa paghimong matarong sa kinabuhi alang sa tanan. Kay ingon nga pinaagi sa pagkamasinupakon sa usa ka tawo daghan ang nahimong makasasala, mao usab nga pinaagi sa pagkamasinugtanon sa usa ka tawo daghan ang gihimong matarong. Pinaagi kaniya nakabaton kita ug kaagian pinaagi sa pagtuo paingon niining maong grasya nga atong gibarogan ug kita nagmalipayon sa atong paglaom sa pag-ambit sa himaya sa Dios.
Nahinumdom siya sa iyang kasabotan hangtod sa kahangtoran, sa pulong nga iyang gisugo, alang sa usa ka libo ka kaliwatan,
Apan ikaw, O Ginoo, Dios nga maluluy-on ug puno sa grasya, hinay sa pagkasuko ug madagayaon sa gugmang walay paglubad ug sa pagkamatinumanon.
Ayaw itugot nga ang pagkamaunongon ug pagkamatinumanon mobiya kanimo; ihigot kini sa imong liog, isulat kini sa papan sa imong kasingkasing. Ayaw pagpakig-away sa usa ka tawo sa walay hinungdan, kon siya wala makahimo ug kadaot kanimo. Ayaw kasinahi ang tawo nga bangis ug ayaw pagpili sa bisan unsa sa iyang pamaagi; kay ang tawo nga sukwahi usa ka dulumtanan sa Ginoo, apan ang matarong anaa sa iyang pagsalig. Ang pagtunglo sa Ginoo anaa sa balay sa daotan, apan iyang panalanginan ang puluy-anan sa matarong. Ngadto sa mga mayubiton, siya mayubiton, apan ngadto sa mga mapaubsanon siya magpakita ug grasya. Ang mga maalamon makapanunod ug dungog, ang mga buang magpasidungog sa kaulawan. Busa makakita ikaw ug grasya ug maayong pagpanabot sa atubangan sa Dios ug sa tawo.
Mao kini ang giingon sa Ginoo, “Sa panahon nga kahimut-an mitubag ako kanimo, sa adlaw sa kaluwasan ako nagtabang kanimo; ako nagbantay kanimo ug naghatag kanimo ingon nga usa ka kasabotan ngadto sa katawhan, aron sa pagpahiluna sa yuta, aron sa pagbahin sa biniyaan nga mga kabilin; nga nag-ingon sa mga binilanggo, ‘Duol kamo,’ niadtong anaa sa kangitngit, ‘Pakita.’ Sila magkaon daplin sa kadalanan, diha sa tanang hawan nga kabungtoran ang ilang sibsibanan;
Unya kamo magpuyo sa yuta nga gihatag nako sa inyong mga katigulangan, ug kamo mahimo nga akong katawhan, ug ako mahimo nga inyong Dios.
Dili! Hinuon diha niining tanang mga butang kita labaw pa sa mga mananaog pinaagi kaniya nga nahigugma kanato.
Kay ang Ginoo maayo; ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran, ug ang iyang pagkamatinumanon ngadto sa tanang kaliwatan.
Ug kinahanglang dili kita maluya sa pagbuhat ug maayo, kay sa tukma nga panahon kita mag-ani kon kita dili maluya.
Iyang gihimo nga mahinumdoman ang iyang mga buhat nga katingalahan; ang Ginoo puno sa grasya ug maluluy-on.
Kay magbubo ako ug tubig diha sa giuhaw nga yuta, ug mga sapa diha sa uga nga yuta; ako magbubo sa akong Espiritu sa ibabaw sa imong kaliwatan, ug sa akong panalangin sa imong kaliwat.
Kay ang iyang kasuko makadiyot lamang, ug ang iyang kaluoy alang sa tibuok kinabuhi. Ang paghilak mopabilin sa kagabhion, apan ang kalipay moabot uban sa kabuntagon.
“Pangayo ug kamo hatagan, pangita ug kamo makakaplag, panuktok, ug ang pultahan ablihan alang kaninyo. Kay ang tanan nga mangayo makadawat ug ang mangita makakaplag ug alang kaniya nga manuktok ablihan ang pultahan.
Kay dili nako ikaulaw ang Maayong Balita, kay kini mao ang gahom sa Dios alang sa kaluwasan sa matag usa nga nagtuo, ngadto sa Judio una sa tanan ug unya ngadto sa Grego usab. Kay diha niini ang pagkamatarong sa Dios gipadayag pinaagi sa pagtuo ngadto sa pagtuo sumala sa nasulat, “Ang matarong mabuhi pinaagi sa pagtuo.”
Ang imong pagkamatinumanon naglungtad ngadto sa tanang mga kaliwatan; imong gipahiluna ang yuta ug kini magpabilin.
Kay kini mao ang giingon sa taas ug sa Usa nga halangdon nga nagpuyo sa walay kataposan, nga ang ngalan Balaan: “Ako nagpuyo sa habog ug balaan nga dapit, ug uban usab kaniya nga may mahinulsolon ug mapaubsanon nga espiritu, aron sa pagpabuhi sa espiritu sa mapaubsanon, ug aron sa pagpabuhi sa kasingkasing sa mahinulsolon.
Apan maoy unaha ninyo pagpangita ang gingharian sa Dios ug ang iyang pagkamatarong ug kining tanan idugang kaninyo.
Karon hinaot nga ang Dios sa kalinaw nga nagbanhaw sa atong Ginoong Jesus, ang dakong magbalantay sa mga karnero, pinaagi sa dugo sa dayon nga kasabotan, magsangkap unta kaninyo sa tanang maayong butang aron kamo makatuman sa iyang kabubut-on. Magbuhat unta siya diha kaninyo sa makapahimuot sa iyang pagtan-aw, pinaagi kang Jesu-Cristo, nga kaniya anaa ang himaya hangtod sa kahangtoran. Amen.
kay akong nakaplagan ang akong kalipay diha sa imong kasugoan nga akong gihigugma. Pasidunggan nako ang imong kasugoan nga akong gihigugma, ug pamalandongan nako ang imong mga lagda.
magyukbo ako paatubang sa imong Templo nga balaan ug magpasalamat sa imong ngalan tungod sa imong gugmang walay paglubad ug sa imong pagkamatinumanon; kay gibayaw nimo labaw sa tanan ang imong ngalan ug ang imong pulong.
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Dali ug tan-awa ninyo unsay nabuhat sa Dios; makalilisang ang iyang mga buhat nganha sa mga tawo.
Dili nako lapason ang akong kasabotan, o ilisan ang pulong nga migula sa akong mga ngabil. Sa makausa nanumpa ako pinaagi sa akong pagkabalaan; dili ako magbakak kang David.
Apan dili ingon nga napakyas ang pulong sa Dios. Kay dili man ang tanan nga gikan kang Israel sakop sa Israel,
“Kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo, “ug ang akong sulugoon nga akong napili, aron kamo makaila ug motuo kanako, ug makasabot nga ako mao siya. Walay dios nga nahimo una kanako, o nga aduna pay mosunod kanako.
Nahinumdom siya sa iyang kasabotan tungod ug alang kanila, ug siya nagmaluluy-on sumala sa kadagaya sa iyang gugmang walay paglubad.
Tungod kay ang imong gugmang walay paglubad labaw pa ka maayo kay sa kinabuhi, ang akong mga ngabil magdayeg kanimo.
Apan siya wala magduhaduha sa saad sa Dios, kondili nalig-on pinaagi sa pagtuo, samtang naghimaya siya sa Dios,
Ang Ginoo magtuman sa iyang katuyoan alang kanako; ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, naglungtad hangtod sa kahangtoran. Ayaw biyai ang buhat sa kaugalingon nimong mga kamot.
Dayega ang Ginoo, O akong kalag! O Ginoo nga akong Dios, ikaw batogan gayod kaayo! Ikaw gibistihan sa kadungganan ug pagkahalangdon, Gipabuswak nimo ang mga tubod didto sa mga walog; midagayday kini taliwala sa kabungtoran, nagpainom kini sa tanang mananap sa kapatagan; ang mga asno nga ihalas nagtagbaw sa ilang kauhaw. Sa kadaplinan niini ang mga langgam sa kalangitan naghimo sa ilang puluy-anan; diha sa mga sanga nag-awit sila. Gikan sa habog nimong puluy-anan ikaw nagpatubig sa kabukiran; sa bunga sa imong mga buhat nabuhong ang yuta. Ikaw nagpatubo sa balili alang sa kahayopan, ug mga tanom alang sa paghago sa tawo, aron siya makahimo sa pagkuha ug makaon gikan sa yuta, ug sa bino nga makalipay sa kasingkasing sa tawo, lana nga makapasinaw sa iyang nawong, ug pan nga makapalig-on sa kasingkasing sa tawo. Ang kakahoyan sa Ginoo gipatubigan sa kadagaya, ang mga cedro sa Lebanon nga iyang gitanom. Diha niini nagsalag ang kalanggaman; ang tag-as nga mga kahoy mao ang puluy-anan sa tabon. Ang habog nga kabukiran alang sa mga kanding nga ihalas; ang mga pangpang mao ang tagoanan sa mga koneho, Gihimo nimo nga ang bulan magtimaan sa mga panahon; ang adlaw nahibalo sa takna sa iyang pagsalop. nagtabon ug kahayag sa imong kaugalingon ingon sa bisti, nagbuklad sa kalangitan ingon sa usa ka tolda, Gibuhat nimo ang kangitngit, ug nahimo ang kagabhion, sa dihang manggula ang tanang mga mananap sa lasang. Ang mga batan-on nga liyon nagngulob sa ilang tukbonon, nangita sa ilang makaon gikan sa Dios. Sa dihang mosubang ang adlaw, kini gitigom nila, ug mamahulay kini diha sa ilang mga lungib. Ang tawo mogula ngadto sa iyang buhat ug sa iyang buluhaton hangtod sa kagabhion. O Ginoo, pagkadaghan gayod sa imong mga buhat! Diha sa kaalam gibuhat nimo silang tanan, ang yuta napuno sa imong mga binuhat. Sa unahan mao ang dagat, dako ug lapad, diin atua ang dili maihap nga mga butang, mga buhing binuhat nga gagmay ug dagko. Didto nagpanaw ang mga sakayan, ug ang Lebiatan nga gibuhat nimo aron magdula didto. Kining tanan nagsalig kanimo, sa paghatag kanila ug pagkaon sa tukmang panahon. Sa dihang maghatag ikaw, gitigom nila kini; sa dihang gibukhad nimo ang imong kamot, natagbaw nimo sila sa mga maayong butang. Sa dihang gitago nimo ang imong nawong, sila nalisang; sa dihang gikuha nimo ang ilang gininhawa, nangamatay sila ug namalik sa ilang mga abog. nagpahiluna sa mga sagbayan sa imong mga lawak diha sa katubigan, naghimo sa mga panganod ingon nga imong karwahi, nagsakay ibabaw sa mga pako sa hangin, Sa dihang gipadala nimo ang imong Espiritu, sila nangahimo; ug imong gibag-o ang nawong sa yuta. Molungtad unta ang himaya sa Ginoo hangtod sa kahangtoran; maglipay unta ang Ginoo diha sa iyang mga buhat, siya nga nagtan-aw sa yuta ug mikurog kini, siya nga nagtandog sa kabukiran ug kini miaso! Mag-awit ako ngadto sa Ginoo samtang buhi pa ako; mag-awit ako ug pagdayeg ngadto sa akong Dios samtang buhi pa ako. Kahimut-an unta niya ang akong pamalandong, kay ako naglipay diha sa Ginoo. Maut-ot unta ang mga makasasala gikan sa yuta, ug mahanaw unta ang mga daotan! Dayega ang Ginoo, O akong kalag! Dayega ang Ginoo! naghimo sa kahanginan ingon nga imong mga sinugo, sa mga siga sa kalayo ingon nga imong mga alagad. Ikaw nagpahiluna sa mga patukoranan sa yuta, aron dili gayod kini matarog.
Apan ang bunga sa Espiritu mao ang gugma, kalipay, kalinaw, pailob, pagkamaluluy-on, pagkamaayo, pagkamatinumanon, kaaghop, pagpugong sa kaugalingon. Walay balaod nga batok niining mga butanga.