Kategorya
111 Mga Bersikulo sa Bibliya Bahin sa Pagtabang
Higala, kabalo ko nga daghan kaayo'g mga pagsulay nga imong giatubang aron ikaw mas malig-on, mas maproseso, ug mas makat-on sa pagsalig gyud sa Ginoo.
Hinumdumi nga bisan unsa ka lisod ang imong kahimtang karon, kini mga oportunidad para sa panalangin nga magpaduol nimo Kaniya. Kon mobati ka og kaluya, ibayaw ang imong mga kamot ngadto sa langit ug pangayo sa Iyang balaanong pagtabang.
Sa dili pa mangayo og tabang sa uban, pangitaa una ang giya sa Espiritu Santo, kay Siya ang mopadala sa Iyang mga anghel para kanimo. Dangop kang Hesus, ang imong taming ug dalangpanan, Siya ang makahimo sa pagluwas nimo ug pagwagtang sa imong mga kahadlok.
Ang pagpangayo og tabang sa Ginoo kanunay magdala og kadaugan ug kalinaw sa imong kinabuhi. Sama sa giingon sa Salmo 121: "Ang akong panabang nagagikan sa Ginoo, ang magbubuhat sa langit ug yuta."
Si Hesus anaa kanunay, 24 oras, aron mohatag kanimo og kahupayan, kalinaw, ug kaayohan. Ihatag ang imong kinabuhi ngadto Kaniya ug tugoti Siya nga mopadayag sa Iyang hingpit nga kabubut-on diha kanimo. Ang Iyang gugma mao ang mag-atiman nimo sa labing maayong paagi ug ang Iyang presensya mao ang labing luwas nga dapit.
Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.
“Pangayo ug kamo hatagan, pangita ug kamo makakaplag, panuktok, ug ang pultahan ablihan alang kaninyo.
Busa kita nga mga lig-on kinahanglang motabang pagpas-an sa mga kaluyahon sa mga huyang, ug dili magpahimuot sa atong kaugalingon.
Ug ayaw ninyo kalimti ang pagbuhat ug maayo ug ang pagkamanggihatagon, kay ang maong mga halad makapahimuot sa Dios.
Tan-awa, ang Dios mao ang akong magtatabang; ang Ginoo mao ang tigpanalipod sa akong kinabuhi.
Tugoti ako nga mabuhi aron ako magdayeg kanimo; ug patabanga kanako ang imong mga tulumanon.
Sa ingon usab nga paagi, ang Espiritu motabang kanato sa atong kaluyahon kay kita wala man mahibalo unsay angay nga iampo, apan ang Espiritu gayod mangamuyo alang kanato sa mga pag-agulo nga dili malitok sa mga pulong.
Busa makaingon kita nga masaligon, “Ang Ginoo mao ang akong magtatabang, dili ako mahadlok; unsa may mahimo sa tawo kanako?”
Pagyayongay kamo sa mga kabug-at sa usa ug usa, ug sa ingon niana matuman ninyo ang balaod ni Cristo.
Tabangi kami, O Dios sa among kaluwasan, alang sa himaya sa imong ngalan; ug luwasa kami ug pasayloa sa among mga sala tungod ug alang sa imong ngalan!
Siya naghatag ug gahom niadtong naluya, ug kaniya nga walay kabaskog nagdugang siya ug kusog.
Ang Ginoo mao ang akong kusog ug ang akong taming; ang akong kasingkasing nagsalig kaniya; busa gitabangan ako, ug nalipay pag-ayo ang akong kasingkasing; ug pinaagi sa akong awit pasalamatan nako siya.
Dili niya itugot nga madalin-as ang imong mga tiil; siya nga nagbantay kanimo dili makatulog.
Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan. Sa tanan nimong mga dalan ilha siya, ug siya magtul-id sa imong mga agianan.
Iyahat nako ang akong mga mata ngadto sa kabungtoran; Diin ba maggikan ang akong tabang? Ang akong tabang naggikan sa Ginoo, nga nagbuhat sa langit ug sa yuta.
Sa paghunahuna nako, “Ang akong tiil nadalin-as,” ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, nagsapnay kanako.
Sa diha nga magpakitabang ang mga matarong, ang Ginoo mamati, ug magluwas kanila gikan sa tanan nilang mga kagul-anan.
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
kon ibubo nimo ang imong kalag ngadto sa gigutom ug tagbawon ang tinguha sa mga sinakit, ang imong kahayag mosubang sa kangitngitan, ug ang imong kadulom mahimong sama sa kaudtohan.
siya magtigom ug husto nga kaalam alang sa mga matarong; siya usa ka taming alang kanila nga naglakaw diha sa kaligdong,
Dalaygon ang Dios ug Amahan sa atong Ginoong Jesu-Cristo, ang Amahan sa mga kaluoy ug Dios sa tanang paglipay. Siya naglipay kanamo sa tanan namong kasakit aron kami makahimo sa paglipay kanila nga anaa sa bisan unsang kasakit, pinaagi sa paglipay nga niini kami gilipay sa Dios.
Ang Ginoo magbantay sa imong paggula ug sa imong pagsulod sukad niining panahona hangtod sa kahangtoran.
Pasunda ang akong mga lakang sa imong saad, ug ayaw itugot nga may bisan unsa nga kadaotan nga maggahom kanako.
Sa ingon niana, uban sa pagsalig manuol kita ngadto sa trono sa grasya, aron makadawat ug kaluoy ug makakaplag ug grasya nga makatabang kanato sa panahon sa pagpanginahanglan.
Busa unsa may atong isulti mahitungod niini? Kon ang Dios dapig kanato, kinsa man ang mobatok kanato?
Kay ako, ang Ginoo nga imong Dios, mokupot sa imong tuong kamot; ako mao ang mag-ingon kanimo, “Ayaw kahadlok; ako motabang kanimo.”
Apan ang Dios nga naglipay sa mga masulub-on, milipay kanamo pinaagi sa pag-abot ni Tito.
Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.
Naghulat ako nga mapailobon sa Ginoo; siya namati kanako ug gidungog ang akong pagtuaw. Wala nako tagoi ang imong pagluwas sulod sa akong kasingkasing, nagsulti ako sa imong pagkamatinud-anon ug sa imong kaluwasan; wala nako tagoi ang imong gugmang walay paglubad ug ang imong kamatuoran gikan sa dako nga katilingban. Ayaw ihikaw ang imong kaluoy gikan kanako, O Ginoo; himoa nga ang imong gugmang walay paglubad ug pagkamatinud-anon manalipod kanako sa kanunay! Kay dili maihap ang mga kadaotan nga naglibot kanako; ang akong mga kasal-anan milukob kanako, hangtod nga dili na ako makakita; daghan pa sila kay sa mga buhok sa akong ulo, ang akong kasingkasing nagluya kanako. Mahimuot unta ikaw, O Ginoo, sa pagluwas kanako; O Ginoo, pagdali sa pagtabang kanako. Himoa nga maulawan ug magubot sila nga mga nagtinguha sa akong kinabuhi aron sa paglaglag niini; pasiboga sila ug pakaulawi sila nga nagtinguha sa akong kadaot! Palisanga sila tungod sa ilang kaulawan, sila nga nag-ingon kanako, “Aha, Aha!” Magmaya ug maglipay unta ang tanan nga nangita kanimo; ang tanan nga nahigugma sa imong kaluwasan moingon unta kanunay, “Gamhanan ang Ginoo!” Mahitungod kanako, kabos ako ug nagkinahanglan, apan ang Ginoo naghunahuna kanako. Ikaw mao ang akong magtatabang ug akong manluluwas; ayaw paglangan, O akong Dios! Gikuha niya ako gikan sa usa ka mingaw nga gahong, gikan sa kalapokan, ug gipahimutang niya ang akong mga tiil ibabaw sa bato, gilig-on niya ang akong mga lakang.
Ang Ginoo duol niadtong mga magul-anon ug kasingkasing, ug nagluwas niadtong naluya ang espiritu.
Kinahanglan nga ang matag usa kaninyo magtan-aw dili lamang sa iyang kaugalingong mga kaayohan, kondili sa mga kaayohan usab sa uban.
Gisulti nako kini kaninyo aron nga dinhi kanako makabaton kamo ug kalinaw. Dinhi sa kalibotan aduna kamoy kalisdanan. Apan pagmadasigon, gibuntog na nako ang kalibotan.”
Siya nga nagtamay sa iyang isigkatawo nakasala, apan malipayon siya nga maluluy-on sa mga kabos.
Ug kami nag-awhag kaninyo, mga igsoon, pahimangnoi ang mga tapolan, dasiga ang mga maulawon, tabangi ang mga luya, pagpailob sa tanan.
Ang Ginoo ania sa akong kiliran aron sa pagtabang kanako. Busa ako magtan-aw nga madaogon ngadto sa mga nagdumot kanako.
Ang Ginoo duol sa tanan nga nagsangpit kaniya, sa tanan nga nagsangpit kaniya sa kamatuoran.
Ang Dios anaa sa taliwala niya busa siya dili matarog; ang Dios sayo gayod nga motabang kaniya.
Adunay mga higala nga magpakaaron-ingnon nga mga higala, apan adunay usa ka higala nga magpabilin nga suod pa kay sa usa ka igsoon.
Sa Dios lamang naghulat sa hilom ang akong kalag; gikan kaniya ang akong kaluwasan. Ayaw pagsalig diha sa pagpanglupig, ayaw paglaom diha sa pagpangawat; kon ang mga bahandi modaghan, ayaw ibutang ang imong kasingkasing niana. Ang Dios nagsulti sa makausa; makaduha ako makadungog niini: nga ang gahom iya sa Dios; ug nganha kanimo, O Ginoo, imo ang gugmang walay paglubad. Kay ikaw nagbalos sa tawo sumala sa iyang buhat. Siya lamang mao ang akong bato ug ang akong kaluwasan, ang akong salipdanan; dili gayod ako matarog.
Duol kanako, kamong tanan nga nagbudlay ug nabug-atan ug papahulayon ko kamo. Pas-ana ninyo ang akong yugo ug pagtuon kamo gikan kanako kay ako maaghop ug mapaubsanon sa kasingkasing ug makakaplag kamo ug pahulay alang sa inyong mga kalag. aron sa pag-ingon kaniya, “Ikaw ba kadtong moanhi, o magpaabot pa ba kami ug lain?” Kay sayon ang akong yugo ug gaan ang akong palas-anon.”
Paghigugmaay kamo nga mainiton sa usa ug usa ingon nga mga igsoon, pagpalabwanay kamo sa pagtahod sa usa ug usa.
Mahitungod kanako, kabos ako ug nagkinahanglan, apan ang Ginoo naghunahuna kanako. Ikaw mao ang akong magtatabang ug akong manluluwas; ayaw paglangan, O akong Dios!
Ug ang Dios makahimo sa paghatag sa tanang panalangin nga naghingapin nganha kaninyo, aron kamo makabaton kanunay ug igo sa tanang butang, madagayaon alang sa tanang maayong buhat.
Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan.
Ingon nga kamo mga pinili sa Dios, balaan ug hinigugma, isul-ob ninyo ang pagkamabination, pagkamaluluy-on, pagkamapaubsanon, kaaghop, ug pailob;
Ikaw nagbantay kaniya diha sa hingpit nga pakigdait, nga ang hunahuna nagpabilin diha kanimo, tungod kay siya nagsalig kanimo.
Paghulat sa Ginoo; pagmalig-on ug padasiga ang imong kasingkasing; Oo, paghulat sa Ginoo!
Gibukhad niya ang iyang kamot ngadto sa mga kabos, ug gitunol ang iyang mga kamot ngadto sa mga nanginahanglan.
bisan didto ang imong kamot magtultol kanako, ug ang imong tuong kamot maggunit kanako.
Kay gigutom ako ug inyo akong gipakaon, giuhaw ako ug inyo akong gipainom, dumuduong ako ug inyo akong giabiabi,
Apan ang Dios nagpadayag sa iyang gugma alang kanato pinaagi niini, nga bisan sa mga makasasala pa kita, si Cristo nagpakamatay alang kanato.
Kay ang Ginoo namati sa mga nanginahanglan, ug wala magtamay sa iyang katawhan nga nabilanggo.
Ug mamalandong kita alang sa pagdinasigay sa usa ug usa ngadto sa paghigugma ug sa mga maayong buhat, sa walay pagbiya sa atong panagtigom, ingon sa gibuhat sa pipila, hinuon magdinasigay kita sa usa ug usa ug ilabina gayod sa makita na ninyo nga ang Adlaw nagkaduol na.
Ug miingon ang Ginoong Dios, “Dili maayo nga ang tawo mag-inusara; buhatan nako siya ug kaabag nga angay kaniya.”
Unya mituaw sila ngadto sa Ginoo diha sa ilang kagul-anan, ug siya miluwas kanila gikan sa ilang kalisdanan;
Apan si bisan kinsa nga adunay mga butang alang sa panginabuhi dinhi sa kalibotan, ug makakita sa iyang igsoon nga anaa sa kawalad-on ug unya magtak-op sa iyang kasingkasing, unsaon man sa pagpabilin diha kaniya sa gugma sa Dios?
Pahimatngonan nako ikaw ug tudloan sa dalan nga imong laktan; tambagan nako ikaw uban ang akong mga mata nganha kanimo.
Bukha ang imong baba, paghukom diha sa pagkamatarong, panalipdi kanunay ang mga katungod sa kabos ug nanginahanglan.
Oo, ako usab maglipay kay ako nasayod nga pinaagi sa inyong mga pag-ampo ug sa tabang sa Espiritu ni Jesu-Cristo, kini mosangpot ra alang sa akong kagawasan.
Malipayon siya nga ang tabang mao ang Dios ni Jacob, nga ang paglaom anaa sa Ginoo nga iyang Dios,
Luwasa ako gikan sa akong mga kaaway, O akong Dios, panalipdi ako gikan sa mga nagkigbatok kanako,
Kay ang kabukiran mawala ug ang kabungtoran mabalhin, apan ang akong gugmang walay paglubad dili mobulag kanimo, ug ang akong kasabotan sa pakigdait dili mahanaw, nag-ingon ang Ginoo nga adunay kaluoy kanimo.
Ang Dios sa pailob ug pagdasig maghatag unta kaninyong tanan ug pagsinabtanay sa usa ug usa sumala kang Cristo Jesus, aron diha sa hiniusa nga tingog magdungan kamo sa paghimaya sa Dios ug Amahan sa atong Ginoong Jesu-Cristo.
Ikaw ang akong tagoanan; panalipdan nimo ako gikan sa kasamok; libotan nimo ako sa mga singgit sa kaluwasan. Selah
Kay kamo, mga igsoon, gitawag ngadto sa kagawasan. Apan lamang ayaw ninyo gamita ang inyong kagawasan ingon nga kahigayonan sa unod, kondili pinaagi sa gugma alagari ninyo ang usa ug usa.
Tungod niini ang Ginoo maghulat aron siya magmaluluy-on kaninyo; busa bayawon niya ang iyang kaugalingon aron siya adunay kaluoy kaninyo. Kay ang Ginoong Dios sa hustisya; bulahan ang tanan nga nagpaabot kaniya.
Ang Ginoo mao ang akong magbalantay, walay makulang kanako. Gipahigda niya ako diha sa lunhawng sibsibanan; gitultolan niya ako sa daplin sa mga tubig nga linaw; gipalig-on niya ang akong kalag. Gimandoan niya ako diha sa mga dalan sa pagkamatarong tungod ug alang sa iyang ngalan.
Hatag kamo alang sa mga panginahanglan sa mga balaan; batasana ninyo ang pagkamaabiabihon.
Ang akong unod mikurog tungod sa kahadlok kanimo, ug ako nahadlok sa imong mga paghukom.
Ang akong mga mata gikapoy na sa pagpaabot sa imong gisaad, ako nangutana, “Kanus-a man ako nimo hupayon?”
Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan, dili moabot kanimo ang kadaot, o magpaduol ang katalagman sa imong tolda. Kay siya magsugo sa iyang mga anghel sa pag-atiman kanimo, sa pagbantay kanimo sa tanan nimong mga dalan. Sapnayon ikaw nila sa ilang mga kamot, aron ang imong mga tiil dili mapandol sa bato. Imong tumban ang liyon ug ang bitin nga malala; yatakan nimo ang batan-on nga liyon ug ang bitin. Tungod kay siya nagbutang sa iyang gugma kanako, luwason nako siya; ipahiluna nako siya sa itaas tungod kay nakaila siya sa akong ngalan. Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan. Tagbawon nako siya sa taas nga kinabuhi, ug akong ipakita kaniya ang akong kaluwasan. moingon ngadto sa Ginoo, “Akong dalangpanan ug akong kuta, akong Dios nga akong gisaligan.”
Ug ang Ginoo maggiya kanimo sa kanunay, ug magtagbaw sa imong tinguha pinaagi sa mga maayong butang, ug maghimo sa imong mga bukog nga lig-on; ug ikaw mahimong sama sa usa ka tanaman nga gipatubigan, sama sa usa ka tubod sa tubig, nga ang mga katubigan walay paghubas.
Ang Ginoo mao ang akong kahayag ug ang akong kaluwasan; kinsa man ang akong kahadlokan? Ang Ginoo mao ang salipdanan sa akong kinabuhi; kinsa man ang akong kalisangan?
“Busa ayaw na kamo kabalaka mahitungod sa ugma, kay ang ugma may kabalaka sa iyang kaugalingon. Igo na alang sa usa ka adlaw ang iyang kaugalingong suliran.
Ayaw pagmaalamon sa imong kaugalingong mga mata; kahadloki ang Ginoo, ug palayo gikan sa daotan. Kini mahimong kaayohan sa imong lawas. ug magpalig-on sa imong mga bukog.
Sumala sa hiyas nga nadawat sa matag usa, gamita ninyo kini alang sa usa ug usa ingon nga mga maayong piniyalan sa nagkalainlaing grasya sa Dios.
O Ginoo, gisusi nimo ako ug nakaila ikaw kanako! bisan didto ang imong kamot magtultol kanako, ug ang imong tuong kamot maggunit kanako. Kon moingon ako, “Patabona kanako ang kangitngit ug ang kahayag nga naglibot kanako mahimong gabii,” bisan ang kangitngit dili ngitngit alang kanimo, ang kagabhion hayag sama sa adlawan; kay ang kangitngit sama sa kahayag alang kanimo. Kay ikaw ang nag-umol sa akong mga sulod nga bahin; ikaw ang naghulma kanako diha sa tagoangkan sa akong inahan. Gidayeg ko ikaw, kay makalilisang ug katingalahan ang pagbuhat kanako, Katingalahan ang imong mga buhat! Nahibalo ako niana pag-ayo; ang akong lawas wala matago gikan kanimo, sa diha nga gibuhat ako sa tago, sa makuti gibuhat sa kinahiladman sa yuta. Ang imong mga mata nakakita sa akong lawas nga wala pa maumol, diha sa imong basahon nasulat ang tanan niini, ang mga adlaw nga natakda alang kanako, sa diha nga wala pay usa niini. Pagkabililhon sa imong mga hunahuna alang kanako, O Dios! Pagkadako sa gidaghanon nila! Kon ihapon nako sila, daghan pa sila kay sa balas. Sa akong pagmata, ako anaa gihapon kanimo. O pamatyon unta nimo ang mga daotan, O Dios, ug ang mga tawo nga giuhaw sa dugo magpalayo unta kanako, Ikaw nahibalo sa akong paglingkod ug sa akong pagtindog; ikaw nakasabot sa akong mga hunahuna gikan sa layo.
Busa dili kita mahadlok bisan kon ang yuta mausab, bisan kon ang mga bukid mauyog didto sa kahiladman sa kadagatan;
Walay pagsulay nga miabot kaninyo nga wala masinati sa tawo. Ang Dios kasaligan, ug dili niya itugot nga kamo sulayon labaw sa inyong masarangan, apan uban sa pagsulay siya magtagana usab ug lutsanan, aron makasugakod kamo niini.
Ug ang akong Dios magsangkap sa tanan ninyong kinahanglanon sumala sa iyang kadato, sa himaya diha kang Cristo Jesus.
Ang usa ka higala mahigugma sa tanang panahon, ug ang usa ka igsoon natawo alang sa kalisdanan.
Ug kinahanglang dili kita maluya sa pagbuhat ug maayo, kay sa tukma nga panahon kita mag-ani kon kita dili maluya.
Tan-awa, usa ka hari ang maghari diha sa pagkamatarong, ug mga pangulo magmando diha sa hustisya. Kay kapin ug gamay sa usa ka tuig kamo mangurog, kamong mga babaye nga walay pagtagad; kay ang paghimo ug bino mapakyas, ang ting-ani sa bunga dili moabot. Pangurog kamo, kamong mga babaye nga anaa sa kasayon, pangahadlok kamong mga walay pagtagad, paghukas ug himoa ang inyong kaugalingon nga hubo, ug baksi ug sako ang inyong hawak. Pamukpoka ang inyong mga dughan tungod sa maayo nga mga uma, tungod sa mabungahon nga paras, kay ang yuta sa akong katawhan matuboan ug mga tunok ug mga sampinit; alang sa tanang balay sa kalipay diha sa malipayon nga siyudad. Kay ang palasyo biyaan, ang siyudad nga adunay daghang nagpuyo talikdan; ang bungtod ug ang tore mahimong mga lungib hangtod sa kahangtoran, usa ka kalipay sa mga asno nga ihalas, usa ka sibsibanan sa panon sa karnero; hangtod nga ang Espiritu ibubo ibabaw kanato gikan sa kahitas-an, ug ang kamingawan mahimong uma nga mabungahon, ug ang kapatagan nga mabungahon isipon nga usa ka lasang. Unya ang hustisya magpuyo diha sa kamingawan, ug ang pagkamatarong magpuyo diha sa uma nga mabungahon. Ug ang sangpotanan sa pagkamatarong mao ang pakigdait, ug ang sangpotanan sa pagkamatarong kalinaw ug pagsalig hangtod sa kahangtoran. Ang akong katawhan magpuyo sa usa ka malinawon nga puluy-anan, diha sa mga puluy-anan nga layo sa kakuyaw, ug diha sa mga pahulayan nga malinawon. Ang kalasangan mahanaw sa hingpit Ang matag usa mahimong sama sa tagoanan gikan sa hangin, usa ka salipod gikan sa bagyo, sama sa mga sapa sa tubig diha sa uga nga dapit, sama sa landong sa usa ka dakong bato diha sa yuta nga nagluya.
Kay ikaw, O Ginoo, mao ang akong paglaom, ang akong pagsalig, O Ginoo, sukad pa sa akong pagkabatan-on.
Ang kabalaka nga anaa sa kasingkasing sa usa ka tawo maoy magpasubo kaniya, apan ang usa ka maayong pulong makapahimo kaniya nga malipayon.
Ayaw kamo pagsundog kanila kay ang inyong Amahan nasayod sa inyong mga gikinahanglan sa wala pa kamo mangayo kaniya.
Pagmalig-on kamo ug pagmadasigon. Ayaw kamo kahadlok ug ayaw kamo kalisang kanila kay ang Ginoo nga inyong Dios mao ang mag-uban kaninyo, dili siya mopakyas kaninyo o mobiya kaninyo.”
Unya si Samuel mikuha ug bato ug gipahimutang kini taliwala sa Mispa ug sa Jesana ug ginganlan kini ug Ebeneser kay siya miingon, “Hangtod dinhi ang Ginoo nagtabang kanato.”
Ang Ginoo motubag kanimo sa adlaw sa kasamok! Ang ngalan sa Dios ni Jacob manalipod kanimo! Magpadala unta siya kanimo ug tabang gikan sa balaang puluy-anan, ug maghatag kanimog kalig-on gikan sa Zion!
Tabangi ako, O Ginoo nga akong Dios! Luwasa ako sumala sa imong gugmang walay paglubad! Pahibaloa sila nga kini imong kamot; ikaw, O Ginoo, ang nagbuhat niini!
Bisan pa ug ako naglakaw taliwala sa kasamok, imong gipanalipdan ang akong kinabuhi, imong gituy-od ang imong kamot batok sa kapungot sa akong mga kaaway ug ang imong tuong kamot nagluwas kanako.
Ang Ginoo nagtuboy niadtong tanang mga nangapukan, ug nagbangon sa tanang mga nasukamod.