Kategorya
BERSIKULO BAHIN SA MGA BATA
Ang pulong sa Dios angay gyud nato itudlo sa atong mga anak sukad pa sa ilang pagkabata. Kinahanglan nato silang tudloan sa pagtahod sa Ginoo ug sa Iyang mga saad. Ang Biblia nag-ingon nga tudloan nato ang bata sa husto nga dalan, ug bisan kon tigulang na siya, dili niya kini biyaan.
Para makasulod sa langit, si Jesus nag-ingon nga kinahanglan kitang mahisama sa mga bata. Ang mga bata dili maghambin og kayugot. Dali ra nilang makalimtan ang kasakit. Ang bata puro, simple, ug mapasalamaton. Si Jesus miingon, “Pasagdi ang mga bata nga moduol Kanako, ug ayaw sila pagpugngi, kay ang gingharian sa langit iya sa mga sama kanila.” (Mateo 19:14) Busa, ang atong misyon mao ang paggiya sa atong mga anak, apo, mga manghod, o bisan kinsang bata pinaagi sa pulong sa Dios ug pagtudlo kanila niining mga matahum nga bersikulo sukad pa sa ilang pagkabata.
Gihigugma sa Dios ang mga bata sukad pa sa tiyan sa ilang mga inahan. Ang Ginoo adunay nindot nga plano para sa matag bata ug gusto Niya nga kini matuman sa ilang kinabuhi. Ang mga anak gasa gikan sa Ginoo; bunga sa atong sabakan, ganti gikan sa Dios. “Nakita sa imong mga mata ang akong pagka-binhi; sa imong libro nahisulat ang tanan nga akong mga adlaw sa wala pa magsugod ang usa niini.” (Salmo 139:16)
“Sa wala pa nako ikaw buhata diha sa taguangkan nakaila na ako kanimo, ug sa wala pa ikaw mahimugso gigahin ko na ikaw; gipili ko ikaw nga propeta ngadto sa kanasoran.”
Tan-awa, ang mga anak mao ang panulundon gikan sa Ginoo, ang bunga sa taguangkan mao ang ganti.
Bansaya ang bata diha sa dalan nga iyang laktan, ug sa diha nga matigulang siya, dili siya mobiya gikan niini.
“Si bisan kinsa nga nagdawat sa usa ka bata nga sama niini tungod sa akong ngalan, nagdawat kanako ug si bisan kinsa nga nagdawat kanako, wala magdawat kanako kondili kaniya nga nagpadala kanako.”
Tan-awa, ang mga anak mao ang panulundon gikan sa Ginoo, ang bunga sa taguangkan mao ang ganti. Sama sa mga udyong nga anaa sa kamot sa sundalo, mao usab ang mga anak sa pagkabatan-on. Malipayon ang tawo nga ang iyang sudlanan ug udyong puno niini! Dili sila mabutang sa kaulawan, sa dihang makigsulti siya sa iyang mga kaaway diha sa ganghaan.
Kay ikaw ang nag-umol sa akong mga sulod nga bahin; ikaw ang naghulma kanako diha sa tagoangkan sa akong inahan. Gidayeg ko ikaw, kay makalilisang ug katingalahan ang pagbuhat kanako, Katingalahan ang imong mga buhat! Nahibalo ako niana pag-ayo;
Kay magbubo ako ug tubig diha sa giuhaw nga yuta, ug mga sapa diha sa uga nga yuta; ako magbubo sa akong Espiritu sa ibabaw sa imong kaliwatan, ug sa akong panalangin sa imong kaliwat.
Mao kini ang giingon sa Ginoo, ang imong Manunubos, nga nag-umol kanimo gikan sa tagoangkan: “Ako mao ang Ginoo, nga nagbuhat sa tanang mga butang, nga mao lamang ang nagbuklad sa kalangitan, nga naghikyad sa yuta, kinsa bay uban kanako?—
Nganha kanimo nahimugso ako gikan sa taguangkan, sukad ako gipanganak sa akong inahan, ikaw mao ang akong Dios.
Sa dihang giyahat ni Esau ang iyang mga mata ug nakita niya ang mga babaye ug ang mga bata, siya miingon, “Kinsa ba kini sila nga kuyog kanimo?” Ug si Jacob miingon, “Ang mga bata nga tungod sa kaluoy sa Dios gihatag niya sa imong ulipon.”
Ang babaye nga dili manganak gihatagan niya ug panimalay, naghimo kaniya nga malipayon nga inahan sa mga anak. Dayega ang Ginoo!
Ang mga apo maoy purongpurong sa mga tigulang, ug ang himaya sa mga anak mao ang ilang mga amahan.
Ug ang anghel miingon kanila, “Ayaw kamo kahadlok, kay ania gidad-an ko kamo ug maayong balita sa dakong kalipay nga moabot sa tanang katawhan, kay alang kaninyo natawo karong adlawa sa lungsod ni David ang Manluluwas nga mao ang Cristo nga Ginoo.
Ang imong asawa mahisama sa mabungahon nga paras, sulod sa imong panimalay Ang imong mga anak mahisama sa mga saha nga olibo, libot sa imong lamisa.
Walay babaye nga makuhaan sa iyang gisabak o dili makaanak diha sa inyong yuta ug tumanon nako ang gidaghanon sa inyong mga adlaw.
“Malimot ba ang usa ka babaye sa iyang masuso nga bata, nga dili siya magbaton ug kaluoy sa anak sa iyang taguangkan? Bisan kini sila makalimot, apan ako dili gayod malimot kanimo.
Ang Dios sa paglaom magpuno unta kaninyo sa tumang kalipay ug kalinaw tungod sa inyong pagtuo, aron nga pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo magmadagayaon kamo sa paglaom.
Ang Ginoo maayo sa tanan ug ang iyang kaluoy anaa sa ibabaw sa tanan niyang mga binuhat.
“Matngoni ninyo nga walay usa niining mga gagmay nga inyong tamayon kay sultihan ko kamo nga didto sa kalangitan ang ilang mga anghel kanunayng nagsud-ong sa nawong sa akong Amahan nga anaa sa langit.
Kay ang iyang kasuko makadiyot lamang, ug ang iyang kaluoy alang sa tibuok kinabuhi. Ang paghilak mopabilin sa kagabhion, apan ang kalipay moabot uban sa kabuntagon.
Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan. Sa tanan nimong mga dalan ilha siya, ug siya magtul-id sa imong mga agianan.
Ug gipanalanginan sila sa Dios, ug ang Dios miingon kanila, “Sanay kamo ug panaghan, ug lukpa ang yuta ug dumalaha kini ug kamo ang maggahom ibabaw sa mga isda sa dagat, ug sa mga langgam sa kalangitan, ug sa tanan nga buhing binuhat nga naglihok sa ibabaw sa yuta.”
Ang imong mga mata nakakita sa akong lawas nga wala pa maumol, diha sa imong basahon nasulat ang tanan niini, ang mga adlaw nga natakda alang kanako, sa diha nga wala pay usa niini.
Sama sa mga udyong nga anaa sa kamot sa sundalo, mao usab ang mga anak sa pagkabatan-on. Malipayon ang tawo nga ang iyang sudlanan ug udyong puno niini! Dili sila mabutang sa kaulawan, sa dihang makigsulti siya sa iyang mga kaaway diha sa ganghaan.
Bulahan ang tanan nga may kahadlok sa Ginoo, nga naglakaw subay sa iyang mga dalan! Magkaon ikaw sa bunga sa kabudlay sa imong mga kamot; magmalipayon ikaw, ug magmaayo kini alang kanimo.
Ako maglipay pag-ayo diha sa Ginoo, ang akong kalag magmalipayon diha sa akong Dios; kay ako gibistihan niya sa mga bisti sa kaluwasan, ako gisul-oban niya sa kupo sa pagkamatarong, sama sa pamanhonon nga nagdayandayan sa iyang kaugalingon sa usa ka purongpurong nga bulak, ug sama sa pangasaw-onon nga nagdayandayan sa iyang kaugalingon sa iyang mga alahas.
Apan gitawag sila ni Jesus ngadto kaniya nga nag-ingon, “Paduola kanako ang mga bata ug ayaw ninyo sila pugngi, kay ang gingharian sa Dios ila sa mga sama kanila.
apan si Jesus miingon, “Paduola kanako ang gagmayng kabataan ug ayaw ninyo sila pugngi kay ang gingharian sa langit ila sa mga sama kanila.”
Kay akong hinginlan ang mga nasod gikan sa inyong atubangan ug palapdon nako ang inyong mga utlanan, ug walay si bisan kinsa nga magtinguha sa inyong yuta sa dihang motungas kamo aron sa pagpakita sa atubangan sa Ginoo nga inyong Dios makatulo sa usa ka tuig.
Ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, miabot ngadto sa kalangitan, ang imong pagkamatinumanon ngadto sa kapanganoran.
Kay giluwas nimo ang akong kalag gikan sa kamatayon, ang akong mga tiil gikan sa pagkahulog, aron ako maglakaw sa atubangan sa Dios diha sa kahayag sa kinabuhi.
Busa ayaw na kamo kabalaka nga mag-ingon, ‘Unsay among kaonon?’ o ‘Unsay among imnon?’ o ‘Unsay among ibisti?’ Kay ang mga Gentil nagtinguha niining tanan ug ang inyong langitnong Amahan nasayod nga kamo nagkinahanglan niining tanan. Apan maoy unaha ninyo pagpangita ang gingharian sa Dios ug ang iyang pagkamatarong ug kining tanan idugang kaninyo.
Naghulat ako nga mapailobon sa Ginoo; siya namati kanako ug gidungog ang akong pagtuaw. Wala nako tagoi ang imong pagluwas sulod sa akong kasingkasing, nagsulti ako sa imong pagkamatinud-anon ug sa imong kaluwasan; wala nako tagoi ang imong gugmang walay paglubad ug ang imong kamatuoran gikan sa dako nga katilingban. Ayaw ihikaw ang imong kaluoy gikan kanako, O Ginoo; himoa nga ang imong gugmang walay paglubad ug pagkamatinud-anon manalipod kanako sa kanunay! Kay dili maihap ang mga kadaotan nga naglibot kanako; ang akong mga kasal-anan milukob kanako, hangtod nga dili na ako makakita; daghan pa sila kay sa mga buhok sa akong ulo, ang akong kasingkasing nagluya kanako. Mahimuot unta ikaw, O Ginoo, sa pagluwas kanako; O Ginoo, pagdali sa pagtabang kanako. Himoa nga maulawan ug magubot sila nga mga nagtinguha sa akong kinabuhi aron sa paglaglag niini; pasiboga sila ug pakaulawi sila nga nagtinguha sa akong kadaot! Palisanga sila tungod sa ilang kaulawan, sila nga nag-ingon kanako, “Aha, Aha!” Magmaya ug maglipay unta ang tanan nga nangita kanimo; ang tanan nga nahigugma sa imong kaluwasan moingon unta kanunay, “Gamhanan ang Ginoo!” Mahitungod kanako, kabos ako ug nagkinahanglan, apan ang Ginoo naghunahuna kanako. Ikaw mao ang akong magtatabang ug akong manluluwas; ayaw paglangan, O akong Dios! Gikuha niya ako gikan sa usa ka mingaw nga gahong, gikan sa kalapokan, ug gipahimutang niya ang akong mga tiil ibabaw sa bato, gilig-on niya ang akong mga lakang. Gibutangan niya ug bag-ong awit ang akong baba, awit sa pagdayeg ngadto sa atong Dios. Daghan ang makakita niini ug mahadlok, ug mosalig sila sa Ginoo.
Siya magpasibsib sa iyang panon sama sa usa ka tigbantay sa karnero, siya nagtigom sa mga nating karnero diha sa iyang bukton, magkugos kanila diha sa iyang dughan, ug malumong maggiya niadtong adunay mga gagmay.
Apan ikaw, O Ginoo, Dios nga maluluy-on ug puno sa grasya, hinay sa pagkasuko ug madagayaon sa gugmang walay paglubad ug sa pagkamatinumanon.
“Malimot ba ang usa ka babaye sa iyang masuso nga bata, nga dili siya magbaton ug kaluoy sa anak sa iyang taguangkan? Bisan kini sila makalimot, apan ako dili gayod malimot kanimo. Tan-awa, ako nagkulit kanimo diha sa mga palad sa akong mga kamot; ang imong mga kuta anaa kanunay sa akong atubangan.
Siya sama sa kahoy nga gitanom daplin sa kasapaan sa tubig, nga naghatag sa iyang bunga sa iyang panahon, ug ang iyang dahon dili malaya. Sa tanan niyang gibuhat siya nagmauswagon.
Gitipigan nako ang imong pulong sulod sa akong kasingkasing, aron dili ako makasala batok kanimo.
Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan, dili moabot kanimo ang kadaot, o magpaduol ang katalagman sa imong tolda. Kay siya magsugo sa iyang mga anghel sa pag-atiman kanimo, sa pagbantay kanimo sa tanan nimong mga dalan. Sapnayon ikaw nila sa ilang mga kamot, aron ang imong mga tiil dili mapandol sa bato. Imong tumban ang liyon ug ang bitin nga malala; yatakan nimo ang batan-on nga liyon ug ang bitin. Tungod kay siya nagbutang sa iyang gugma kanako, luwason nako siya; ipahiluna nako siya sa itaas tungod kay nakaila siya sa akong ngalan. Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan. Tagbawon nako siya sa taas nga kinabuhi, ug akong ipakita kaniya ang akong kaluwasan. moingon ngadto sa Ginoo, “Akong dalangpanan ug akong kuta, akong Dios nga akong gisaligan.”
Ug giumol sa Ginoong Dios ang tawo nahimo nga gikan sa abog sa yuta ug gihuyop niya ngadto sa ilong niini ang gininhawa sa kinabuhi, ug ang tawo nahimo nga buhing binuhat.
“Pamati kanako, O balay ni Jacob, ang tanan nga salin sa balay ni Israel, kadtong akong gisapnay gikan sa pagkahimugso, gikugos gikan sa tagoangkan; bisan hangtod sa imong katigulangon ako mao siya, ug bisan hangtod sa pagkaubanon sa buhok ako mag-agak kaninyo; ako nagbuhat ug ako magpas-an; ako magpas-an ug magluwas.
Dili ba ang duha ka sayaw gibaligya ug duha ka sensilyo. Ug walay bisan usa kanila nga mahulog sa yuta nga dili mahibaloan sa inyong Amahan. si Felipe ug si Bartolome, si Tomas ug si Mateo nga tigpaningil ug buhis, si Santiago nga anak ni Alfeo ug si Tadeo, Bisan gani ang mga buhok sa inyong ulo giihap ang tanan. Busa ayaw kamo kahadlok, kamo labaw pa ug bili kay sa daghang mga langgam.
Ang Ginoo magpanalangin kanimo gikan sa Zion! Makita unta nimo ang kauswagan sa Jerusalem sa tanang mga adlaw sa imong kinabuhi! Makita unta nimo ang mga anak sa imong mga anak! Ang kalinaw maanaa sa Israel!
Ang tanang maayong paghatag ug ang tanang hingpit nga gasa gikan sa kahitas-an, gikan sa Amahan sa mga kahayag, kinsa walay pagkausab o anino sa pagkabalhin.
Gikan sa baba sa mga gagmayng bata ug sa mga masuso gipahimutang nimo ang kalig-on tungod sa mga nakigbatok kanimo aron mapahilom nimo ang kaaway ug ang tigpanimalos.
Ug si Adan nakighilawas kang Eva nga iyang asawa ug kini nanamkon, unya nanganak kang Cain ug miingon, “Nanganak ako ug usa ka lalaki tungod sa tabang sa Ginoo.”
Gibangon niya ang kabos gikan sa abog, ug gisakwat niya ang nanginahanglan gikan sa tapok sa mga hugaw,
Pantona ang imong anak ug siya maghatag kanimo ug pahulay; siya maghatag ug kalipay sa imong kasingkasing.
Apan ang gugmang walay paglubad sa Ginoo naggikan sa walay sinugdan hangtod sa walay kataposan ngadto kanila nga may kahadlok kaniya, ug ang iyang pagkamatarong ngadto sa mga anak sa mga anak; ngadto kanila nga nagtuman sa iyang kasabotan ug nahinumdom sa pagbuhat sa iyang kasugoan.
Hinaot nga ang Ginoo magpanalangin kaninyo gikan sa Zion, siya nga nagbuhat sa langit ug sa yuta!
“Himaya ngadto sa Dios sa kahitas-an, ug sa yuta panagdait sa mga tawo nga iyang gikahimut-an.”
Ang Ginoo nanumpa kang David ug usa ka kasaligan nga panumpa nga gikan niini dili na siya mobulag: “Usa sa mga anak sa imong lawas ipahimutang nako sa imong trono. Kon ang imong mga anak magtamod sa akong kasabotan ug sa akong pagpamatuod nga akong itudlo kanila, ang ilang mga anak usab molingkod sa imong trono hangtod sa kahangtoran.”
Ilha ninyo nga ang Ginoong Dios. Siya mao ang nagbuhat kanato, ug kita iya; kita iyang katawhan, ang mga karnero sa iyang sibsibanan.
Tungod kay ikaw bililhon sa akong mga mata, ug dungganan, ug ako nahigugma kanimo, ihatag nako ang mga tawo ingon nga puli alang kanimo ug mga katawhan puli sa imong kinabuhi.
Ang akong pagbangutan gihimo nimo nga pagsayaw; gihukas nimo ang akong bisti nga sako ug gibaksan nimo ako sa kalipay,
Ang Ginoo mao ang akong bato ug ang akong kuta ug ang akong manluluwas, akong Dios, akong bato nga diha kaniya ako midangop, akong taming, ug sungay sa akong kaluwasan, akong lig-ong salipdanan.
Kay siya nagluwas sa nanginahanglan sa diha nga siya magtawag, sa kabos ug sa walay makatabang. Naluoy siya sa huyang ug sa nanginahanglan, ug nagluwas sa mga kinabuhi sa nanginahanglan. Gikan sa pagdaogdaog ug pagpanglupig gilukat niya ang ilang kinabuhi; ug bililhon ang ilang dugo diha sa iyang panan-aw.
Ug kadtong nakaila sa imong ngalan mosalig kanimo, kay ikaw, O Ginoo, wala mobiya niadtong mga nangita kanimo.
Dili namo kini itago gikan sa ilang mga anak, apan isugilon ngadto sa kaliwatan nga umaabot ang mga dalaygong buhat sa Ginoo, ug ang iyang gahom, ug ang mga katingalahang buhat nga iyang gihimo.
Anak ko, pamatia ang pahimangno sa imong amahan, ug ayaw isalikway ang gitudlo sa imong inahan;
Mabulahan ang bunga sa inyong lawas ug ang bunga sa inyong yuta ug ang bunga sa inyong mga mananap, ang tubo sa inyong mga baka ug ang mga nati sa inyong panon sa karnero.
Kay ang Ginoo mao ang atong maghuhukom, ang Ginoo mao ang atong tigmando, ang Ginoo mao ang atong hari, siya magluwas kanato.
Sila nga may kahadlok kanimo makakita kanako ug mangalipay, kay diha sa imong pulong naglaom ako.
Kinsa bay mituo sa among nabatian? Ug kang kinsa man gipadayag ang bukton sa Ginoo? Apan kabubut-on sa Ginoo ang pagsamad kaniya; gisakit niya siya; sa diha nga gihimo niya ang iyang kaugalingon nga usa ka halad alang sa sala, makita niya ang iyang kaliwat, siya maglugway sa iyang mga adlaw; ug ang kabubut-on sa Ginoo mouswag diha sa iyang kamot; siya makakita sa bunga sa kasakit sa iyang kalag ug matagbaw; pinaagi sa iyang kahibalo, ang matarong nga akong sulugoon, maghimo sa daghan nga isipong matarong ug pas-anon niya ang ilang kasal-anan. Tungod niini hatagan nako siya ug usa ka bahin uban sa bantogan, ug siya magbahin sa inilog uban sa kusgan; tungod kay iyang gibubo ang iyang kalag ngadto sa kamatayon, ug giisip uban sa mga malapason; bisan pa niini gipas-an niya ang sala sa daghan ug naghimo ug pagpangamuyo alang sa mga malapason. Kay siya mitubo sa iyang atubangan sama sa usa ka linghod nga tanom, ug sama sa gamot sa uga nga yuta; siya walay panagway o kaanyag nga kita motan-aw kaniya, ug walay katahom nga kita magtinguha kaniya.
Himoa nga malipay ang imong amahan ug ang imong inahan, himoa nga siya nga nanganak kanimo magmalipayon.
Pagmalig-on kamo ug padasiga ang inyong kasingkasing, kamong tanan nga naghulat sa Ginoo!
Imong gipakita kanako ang dalan sa kinabuhi; diha sa imong atubangan anaa ang kahingpitan sa kalipay; diha sa imong tuong kamot anaa ang kalipay nga walay kataposan.
Ang Ginoo magtuman sa iyang katuyoan alang kanako; ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, naglungtad hangtod sa kahangtoran. Ayaw biyai ang buhat sa kaugalingon nimong mga kamot.
Ug ang akong Dios magsangkap sa tanan ninyong kinahanglanon sumala sa iyang kadato, sa himaya diha kang Cristo Jesus.
Ang Ginoo magbungkag sa balay sa mapahitas-on, apan panalipdan ang utlanan sa biyuda.
pagpasalamat kamo sa tanang higayon kay kini mao ang kabubut-on sa Dios diha kang Cristo Jesus alang kaninyo.
Bantayi ang inyong kinabuhi nga malikay sa pagkamahigugmaon sa salapi ug himoa nga matagbaw kamo sa inyong mga naangkon karon, kay siya gayod mao ang nag-ingon, “Dili ko gayod ikaw pasagdan o biyaan.”
Dayega ang Ginoo! Bulahan ang tawo nga may kahadlok sa Ginoo, nga nalipay sa hilabihan diha sa iyang mga sugo!
Apan ako sama sa lunhaw nga kahoyng olibo diha sa balay sa Dios. Nagsalig ako sa gugmang walay paglubad sa Dios hangtod sa kahangtoran.
Itugyan ngadto sa Ginoo ang imong palas-anon, ug siya mag-agak kanimo; dili gayod niya itugot nga matarog ang matarong.
Bisan unsa ang inyong buluhaton, buhata kini sa kinasingkasing ingon nga alang sa Ginoo ug dili sa tawo, kay nasayod man kamo nga gikan sa Ginoo madawat ninyo ang panulundon ingon nga maoy inyong ganti, kay kamo nag-alagad man sa Cristo nga Ginoo.
sa paghatag ngadto sa nagsubo didto sa Zion— sa paghatag kanila ug purongpurong nga bulak inay abo, lana sa kalipay inay pagsubo, bisti sa pagdayeg inay luya nga espiritu; aron sila tawgon nga mga dagkong kahoy sa pagkamatarong, ang gitanom sa Ginoo, aron siya himayaon.
Busa pasigaa ang inyong kahayag sa atubangan sa mga tawo aron makita nila ang inyong mga maayong buhat ug dayegon nila ang inyong Amahan nga atua sa langit.
Ikaw nagpatubo sa balili alang sa kahayopan, ug mga tanom alang sa paghago sa tawo, aron siya makahimo sa pagkuha ug makaon gikan sa yuta, ug sa bino nga makalipay sa kasingkasing sa tawo, lana nga makapasinaw sa iyang nawong, ug pan nga makapalig-on sa kasingkasing sa tawo.
apan ang Ginoo may kalipay diha sa mga may kahadlok kaniya, diha sa mga naglaom sa iyang gugmang walay paglubad.
Sila nga nagpugas diha sa mga luha mag-ani unta diha sa kalipay! Siya nga naglakaw nga naghilak, nagdala sa binhi nga igpupugas, mopauli uban sa pagsinggit sa kalipay nga magdala ug mga binangan uban kaniya.
Itugot nga ang kaluoy sa Ginoo nga among Dios maania kanamo, ug lig-ona dinhi kanamo ang buhat sa among mga kamot, Oo, lig-ona ang buhat sa among mga kamot!
Ang mga lakang sa tawo gimandoan sa Ginoo, ug siya naglig-on kaniya nga ang dalan iyang gikahimut-an;
Ang Ginoo duol sa tanan nga nagsangpit kaniya, sa tanan nga nagsangpit kaniya sa kamatuoran.
Apan ang bunga sa Espiritu mao ang gugma, kalipay, kalinaw, pailob, pagkamaluluy-on, pagkamaayo, pagkamatinumanon, kaaghop, pagpugong sa kaugalingon. Walay balaod nga batok niining mga butanga.
Tan-awa ninyo unsang gugmaha ang gihatag kanato sa Amahan nga kita tawgon nga mga anak sa Dios, ug kita mao. Ang hinungdan ngano nga ang kalibotan wala makaila kanato mao nga kini wala makaila kaniya.
Kinsa ba ang tawo nga may kahadlok sa Ginoo? Kaniya itudlo niya ang dalan nga iyang pilion. Siya gayod magpuyo diha sa kauswagan, ug ang iyang mga anak makapanag-iya sa yuta.
Ug kon walay pagtuo dili gayod mahimo ang pagpahimuot kaniya. Kay si bisan kinsa nga moduol sa Dios kinahanglang motuo nga siya anaa ug nga siya magganti sa mga nangita kaniya.
Diha sa dalan sa pagkamatarong anaa ang kinabuhi, ug diha sa dalan niini walay kamatayon.
nga magtudlo kanila sa pagtuman sa tanan nga akong gisugo kaninyo, ug tan-awa, ako mag-uban kaninyo kanunay hangtod sa kataposan sa kapanahonan.”
Ug ako masaligon nga siya nga nagsugod ug maayong buhat diha kaninyo maghingpit niini hangtod sa adlaw ni Jesu-Cristo.
Ang Ginoo duol niadtong mga magul-anon ug kasingkasing, ug nagluwas niadtong naluya ang espiritu.
Diha kanimo nagsalig ako gikan sa akong pagkatawo; ikaw mao ang nagkuha kanako gikan sa taguangkan sa akong inahan. Ang akong pagdayeg magpadayon nga alang kanimo.
Ug kinahanglang dili kita maluya sa pagbuhat ug maayo, kay sa tukma nga panahon kita mag-ani kon kita dili maluya.
Kamong mga anak, kinahanglang tumanon ninyo ang inyong mga ginikanan diha sa Ginoo, kay kini maoy matarong. Sa kataposan, paglig-on kamo diha sa Ginoo ug sa kusog sa iyang gahom. Isul-ob ninyo ang tibuok kahimanan sa gubat nga gikan sa Dios aron makabarog kamo batok sa mga pagpanglimbong sa yawa. Kay ang atong pagpakig-away dili man sa unod ug dugo, kondili batok sa mga nagmando, batok sa mga kagamhanan, batok sa mga makagagahom sa kalibotan nga gingitngitan, batok sa mga daotan nga espirituhanong panon diha sa mga langitnong dapit. Tungod niini, dad-a ninyo ang tibuok kahimanan sa gubat nga gikan sa Dios aron makasukol kamo inig-abot na sa daotan nga adlaw, ug sa mahimo na ninyo ang tanan, kamo magbarog gihapon. Busa, barog kamo, binaksan ang inyong mga hawak sa kamatuoran ug sinul-ob ang taming sa dughan nga mao ang pagkamatarong, ug sinul-oban ang inyong mga tiil sa kaandam sa pagsangyaw sa Maayong Balita sa pakigdait. Ug uban niining tanan, dad-a ninyo ang taming nga mao ang pagtuo nga pinaagi niini makapalong kamo sa tanang mga nagdilaab nga udyong sa daotan. Ug dad-a ninyo ang helmet nga mao ang kaluwasan, ug ang espada sa Espiritu nga mao ang pulong sa Dios. Pinaagi sa bug-os nga pag-ampo ug pagpangamuyo, pag-ampo diha sa Espiritu sa tanang panahon. Alang niini, kinahanglang magtukaw kamo uban sa bug-os nga pagkamapadayonon ug sa pangamuyo alang sa tanang mga balaan ug alang kanako usab aron unta ihatag ngari kanako ang mga igsusulti aron mosulti ako uban sa kaisog, aron ipahibalo ang misteryo sa Maayong Balita. “Tahora ang imong amahan ug inahan,” kini mao ang unang sugo nga may saad, Tungod niini ako nahimong usa ka tinugyanan nga kinadenahan aron pinaagi niini ako magmaisogon, ingon nga gikinahanglan sa akong pagsulti. Ug aron kamo usab mahibalo sa akong kahimtang, ug kon unsa ang akong gibuhat, si Tiquico, ang hinigugmang igsoon ug kasaligan nga sulugoon sa Ginoo, maoy mosulti kaninyo sa tanan. Gipadala nako siya kaninyo alang niining maong tuyo aron masayod kamo sa among kahimtang, ug aron siya makadasig sa inyong mga kasingkasing. Ang kalinaw maanaa unta sa mga kaigsoonan, ug ang gugma uban sa pagtuo gikan sa Dios nga Amahan ug sa Ginoong Jesu-Cristo. Ang grasya maanaa unta sa tanan nga nahigugma sa Ginoong Jesu-Cristo uban sa gugmang walay kamatayon. “aron mahimong maayo ang tanan alang kanimo ug aron taas ang imong kinabuhi dinhi sa yuta.”
Kay maayo ang tanang binuhat sa Dios, ug walay ipasalikway kon gidawat kini uban sa pagpasalamat,
Busa pinaagi sa bautismo gilubong kita uban kaniya ngadto sa kamatayon, aron ingon nga si Cristo gibanhaw gikan sa mga patay pinaagi sa himaya sa Amahan, kita usab maglakaw diha sa kabag-o sa kinabuhi.
Ang Ginoo maghatag unta ug kusog sa iyang katawhan! Ang Ginoo magpanalangin unta ug kalinaw ngadto sa iyang katawhan!
Imong gipadaghan, O Ginoo nga akong Dios, ang mga katingalahan nimong buhat ug ang imong mga hunahuna ngari kanamo; walay ikatandi kanimo. Kon ako magpahayag ug magsulti tungod kanila, daghan pa sila kay sa maihap.
Pagkaalaot niya nga nag-ingon sa usa ka amahan, ‘Unsa man ang imong gianak?’ o ngadto sa usa ka babaye, ‘Unsa man ang imong ipahimugso?’ ”
Sa diha nga ikaw mohigda, dili ikaw malisang; sa diha nga ikaw mohigda, ang imong pagkatulog tam-is.
Sa adlaw nga ako nagsangpit, ikaw mitubag kanako, ang kusog sa akong kalag imong gilig-on.
Busa kay gilibotan man kita sa ingon ka baga nga panganod sa mga saksi, sinalikway ang tanang pagkamalahutayon ug ang sala nga daling mobalikos kanato, managan kita uban sa lahutay sa lumba nga gibutang sa atong atubangan, Kay sila nagpanton kanato sulod sa mubong panahon lamang sumala sa ilang gipakamaayo, apan siya nagpanton kanato alang sa atong kaayohan, aron kita makaambit sa iyang pagkabalaan. Sa pagkakaron, ang tanang pagpanton daw dili makalipay, hinuon makaguol kini, apan sa kaulahian kini mamunga ug kalinaw ug katarong ngadto kanila nga namatuto pinaagi niini. Busa iisa ang inyong gikapoy nga mga kamot ug lig-ona ang inyong nagkurog nga mga tuhod, ug tul-ira ang dalan sa inyong mga tiil, aron ang mga nabakol dili mainutil, kondili mamaayo hinuon. Tinguhaa ang pagpakigdait uban sa tanang tawo ug ang pagkabalaan nga kon wala kini walay si bisan kinsa nga makakita sa Ginoo. Tan-awa ninyo nga walay si bisan kinsa nga mapakyas sa pagkab-ot sa grasya sa Dios, nga walay “gamot sa kapaitan” nga maghimo ug kasamok ug tungod niini, daghan ang mahugaw, nga walay bisan kinsa nga mahimong makihilawason o dili diosnon sama kang Esau, nga ang katungod sa pagkapanganay gipabayloan ug pagkaon. Kay kamo nasayod nga sa kaulahian, sa dihang gitinguha na niya ang pagpanunod sa panalangin, siya gisalikway, kay wala na siya makakita ug higayon sa paghinulsol bisan pa nga gipangita unta niya kini nga inubanan sa mga luha. Kay kamo wala modangat ngadto sa mahikap, sa nagdilaab nga kalayo ug sa kangitngit ug sa kangiob ug sa bagyo ug sa tunog sa trumpeta ug sa tingog nga ang mga pulong nag-aghat sa mga naminaw sa pagpangamuyo nga unta dili na sila sultihan ug dugang nga mga pulong. nga magtutok kang Jesus, ang nagpasiugda ug ang mohingpit sa atong pagtuo. Tungod sa kalipay nga gibutang sa iyang atubangan, giantos niya ang krus sa walay pagsapayan sa kaulaw niini ug karon naglingkod siya diha sa tuo sa trono sa Dios.
nga kini mao ang Dios, atong Dios hangtod sa kahangtoran. Siya mao ang atong magmamando hangtod sa kahangtoran.
Apan kamo mao ang usa ka pinili nga kaliwat, harianong pagkapari, ang balaan nga nasod, ang katawhan nga iya sa Dios, aron kamo magmantala sa kahibulongang mga buhat niya nga nagtawag kaninyo gikan sa kangitngit ngadto sa iyang katingalahang kahayag.
Siya naghatag ug gahom niadtong naluya, ug kaniya nga walay kabaskog nagdugang siya ug kusog.
Apan siya nga maluluy-on, nagpasaylo sa ilang kasal-anan, ug wala molaglag kanila; sa makadaghan gipugngan niya ang iyang kasuko, ug wala niya pukawa ang tibuok niyang kaligutgot.
Tan-awa, ang Dios mao ang akong magtatabang; ang Ginoo mao ang tigpanalipod sa akong kinabuhi.
Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.
Dili ba ang lima ka gagmayng langgam gibaligya man ug duha ka sentimos? Ug walay usa kanila nga gikalimtan sa atubangan sa Dios. Bisan gani ang mga buhok sa inyong ulo naihap na ang tanan. Ayaw kamo kahadlok, kay kamo labaw pa ug bili kay sa daghang mga gagmayng langgam.
Ngano nga nagsubo man ikaw, O akong kalag, ug nganong nahasol man ikaw sa sulod nako? Laom sa Dios; kay magdayeg ako pag-usab kaniya, ang akong magtatabang ug akong Dios.
Gilansang ako sa krus uban kang Cristo, dili na ako ang nabuhi, kondili si Cristo ang nabuhi sa sulod nako, ug ang kinabuhi nga karon akong gikinabuhi sa unod akong gikinabuhi diha sa akong pagtuo sa Anak sa Dios nga nahigugma kanako ug mitugyan sa iyang kaugalingon alang kanako.
Mihukom ang Dios sa pagpaila ngadto kanila unsa ka dako sa himaya sa maong misteryo alang sa mga Gentil, nga si Cristo nga mao ang paglaom sa himaya anaa kaninyo.
Siya dili mahadlok sa mga balita nga daotan; ang iyang kasingkasing lig-on, nagsalig diha sa Ginoo.
Pagkadako gayod sa imong kaayo nga gitagana nimo sa mga may kahadlok kanimo, ug giandam nimo alang kanila nga midangop kanimo, sa atubangan sa mga anak sa katawhan!
Kay ang Ginoo nga Dios adlaw ug taming; ang Ginoo mohatag ug grasya ug himaya. Walay maayo nga butang nga ihikaw niya gikan niadtong mga naglakaw nga matarong.
Bisan ug maglakaw ako latas sa walog sa landong sa kamatayon, dili ako mahadlok sa bisan unsang daotan; kay ikaw uban man kanako; ang imong bunal ug sungkod, naghupay kanako.
Apan siya gisamaran tungod sa atong kalapasan, napangos siya tungod sa atong mga kasal-anan, diha kaniya ang silot nga naghimo kanato nga bug-os, ug pinaagi sa iyang mga labod kita nangaayo.
“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”
Ang kasingkasing sa tawo maglaraw sa iyang pamaagi, apan ang Ginoo magmando sa iyang mga lakang.
Ang gugma mapailobon ug maluluy-on. Ang gugma dili masinahon, dili manghambog. Ang gugma dili tigpasigarbo, dili magbinastos, dili mamugas alang sa iyang kaugalingon, dili masuk-anon o madinumtanon. Ang gugma dili malipay sa daotan, apan malipay kini sa kamatuoran, moantos sa tanang butang, motuo sa tanang butang, molaom sa tanang butang, molahutay sa tanang butang.
“Busa, sultihan ko kamo, ayaw kabalaka mahitungod sa inyong kinabuhi kon unsay inyong kaonon o unsay inyong imnon, o mahitungod sa inyong lawas kon unsay inyong ibisti. Dili ba ang kinabuhi labaw pa man kay sa pagkaon ug ang lawas labaw pa kay sa bisti? Tan-awa ninyo ang mga langgam sa kalangitan; wala sila magpugas o mag-ani o maghipos ngadto sa mga kamalig apan ang inyong langitnong Amahan nagpakaon kanila. Dili ba labaw pa man kamo ug bili kay kanila?
Panalipdi ako, O Dios, kay diha kanimo midangop ako. Tungod kay dili man nimo itugyan ang akong kalag ngadto sa Sheol, dili ikaw motugot nga ang imong balaan makakita sa Gahong. Imong gipakita kanako ang dalan sa kinabuhi; diha sa imong atubangan anaa ang kahingpitan sa kalipay; diha sa imong tuong kamot anaa ang kalipay nga walay kataposan. Ako nag-ingon sa Ginoo, “Ikaw mao ang akong Ginoo, ako walay kaayohan gawas kanimo.”
Sa walay pagsibog pangusgan nato pagkupot ang paglaom sa atong tinuohan, kay kasaligan siya nga nagsaad kanato.
Ug ang Dios makahimo sa paghatag sa tanang panalangin nga naghingapin nganha kaninyo, aron kamo makabaton kanunay ug igo sa tanang butang, madagayaon alang sa tanang maayong buhat.