Kategorya
BERSIKULO MAHITUNGOD SA PAGDAYEG UG PAGSIMBA
Nagapuyo ang atong Dios taliwala sa pagdayeg sa iyang katawhan. Matag adlaw, daghan kitag rason nga magdayeg ug mosimba Kaniya. Nalipay Siya sa tinuod nga pagdayeg nga gikan sa imong kasingkasing, pagdayeg nga puno sa pasalamat.
Kon magdayeg kita, mga milagro ang mahitabo sa atong kinabuhi. Sa pagdayeg, naa ang pag-ayo ug kagawasan. Daghang maayong butang ang gihimo sa atong Amahan sa Langit sa imong kinabuhi sukad sa imong pagkahimugso. Matinud-anon Siya ug kanunay ka Niyang gibantayan. Busa, dayega ang Dios kay maayo Siya ug ang Iyang gugma bag-o matag buntag.
“Mapuno unta ang akong baba sa imong pagdayeg, sa imong himaya sa tibuok adlaw.” (Salmo 71:8). Pun-on sa Dios ang imong baba sa pagdayeg, ang Iyang pulong nag-ingon. Sugdi lang pinaagi sa pagpasalamat sa Iyang mga kaayo ug Siya ang mobutang nianang pagdayeg nga gikan sa imong kasingkasing.
“Busa, magaawit ako kanimo, akong himaya, ug dili ako mohilom. Oh Ginoo nga akong Dios, magadayeg ako kanimo hangtod sa kahangturan.” (Salmo 30:12).
Dad-an nako kini ug maayong panglawas ug kaayohan sa sakit ug ayohon nako sila ug ipadayag kanila ang kadagaya sa pagkamauswagon ug kasigurohan.
siya nga nagpasaylo sa tanan nimong kasal-anan, nga nag-ayo sa tanan nimong mga balatian,
nga naglukat sa imong kinabuhi gikan sa Gahong, nga nagpurongpurong kanimo sa gugmang walay paglubad ug sa kaluoy,
Siya gayod mao ang midala sa atong mga sala diha sa iyang lawas ngadto sa kahoy, aron kita mamatay ngadto sa sala ug mabuhi ngadto sa pagkamatarong. Pinaagi sa iyang mga samad kamo nangaayo.
Ayoha ako, O Ginoo, ug ako mamaayo; luwasa ako, ug ako maluwas; kay ikaw mao ang akong pagdayeg.
Gipas-an gayod niya ang atong kasakitan ug gipas-an ang atong mga kasub-anan; apan siya giila nato nga binunalan, gihampak sa Dios ug sinakit.
Apan siya gisamaran tungod sa atong kalapasan, napangos siya tungod sa atong mga kasal-anan, diha kaniya ang silot nga naghimo kanato nga bug-os, ug pinaagi sa iyang mga labod kita nangaayo.
Unya mituaw sila ngadto sa Ginoo sa ilang kagul-anan, ug siya miluwas kanila sa ilang mga kalisdanan;
Pasultiha niana ang mga gilukat sa Ginoo, nga gilukat niya gikan sa kamot sa kaaway,
gipadala niya ang iyang pulong ug giayo sila, ug iyang giluwas sila gikan sa ilang pagkalaglag.
Papasalamata sila sa Ginoo tungod sa iyang gugmang walay paglubad, tungod sa iyang mga katingalahang buhat alang sa mga anak sa mga tawo!
Kinahanglan nga mag-alagad kamo sa Ginoo nga inyong Dios ug ako magpanalangin sa inyong pan ug sa inyong tubig ug kuhaon nako ang sakit gikan kaninyo.
Dili! Hinuon diha niining tanang mga butang kita labaw pa sa mga mananaog pinaagi kaniya nga nahigugma kanato.
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Kay ibalik nako ang kalagsik nganha kanimo, ug ayohon nako ang imong mga samad, nag-ingon ang Ginoo, tungod kay sila nagtawag kanimo nga usa ka sinalikway: ‘Mao kini ang Zion, walay nagtagad kaniya!’
apan siya miingon kanako, “Ang akong grasya igo alang kanimo kay ang akong gahom gihingpit diha sa kaluyahon.” Sa ingon niana, labaw nakong gikalipay ang pagpasigarbo tungod sa akong mga kaluyahon aron ang gahom ni Cristo molandong nganhi kanako.
Kaluy-i ako, O Ginoo, kay ako naluya na; ayoha ako, O Ginoo, kay ang akong mga bukog nagkalisod.
apan kadtong naghulat sa Ginoo magbag-o sa ilang kusog, sila manglupad pinaagi sa mga pako sama sa mga agila, sila managan ug dili kapoyon, sila manglakaw ug dili mangaluya.
Ug kuhaon sa Ginoo gikan kaninyo ang tanang balatian ug walay bisan usa sa daotan nga sakit didto sa Ehipto nga inyong nahibaloan nga ipahamtang nganha kaninyo, apan ipahamtang niya kini nganha sa tanang magdumot kaninyo.
Ayaw kamo kabalaka mahitungod sa bisan unsang butang, apan sa tanang butang ipahibalo ninyo sa Dios ang inyong mga hangyo pinaagi sa pag-ampo ug sa pagpangamuyo uban ang pagpasalamat.
Ug ang kalinaw sa Dios nga milapaw sa tanang pagpanabot, magbantay sa inyong mga kasingkasing ug sa inyong mga hunahuna diha kang Cristo Jesus.
Iyahat nako ang akong mga mata ngadto sa kabungtoran; Diin ba maggikan ang akong tabang?
Ang akong tabang naggikan sa Ginoo, nga nagbuhat sa langit ug sa yuta.
Bisan ug maglakaw ako latas sa walog sa landong sa kamatayon, dili ako mahadlok sa bisan unsang daotan; kay ikaw uban man kanako; ang imong bunal ug sungkod, naghupay kanako.
Ang Ginoo magpalig-on kaniya diha sa iyang higdaanan sa kasakit; diha sa iyang sakit ayohon nimo ang tanan niyang balatian.
Gisulti nako kini kaninyo aron nga dinhi kanako makabaton kamo ug kalinaw. Dinhi sa kalibotan aduna kamoy kalisdanan. Apan pagmadasigon, gibuntog na nako ang kalibotan.”
Hinigugma, nag-ampo ako nga ang tanan maayo alang kanimo ug nga maanaa ikaw sa maayong panglawas, ingon nga maayo ang imong kalag.
Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan.
Sa tanan nimong mga dalan ilha siya, ug siya magtul-id sa imong mga agianan.
Ayaw pagmaalamon sa imong kaugalingong mga mata; kahadloki ang Ginoo, ug palayo gikan sa daotan.
Kini mahimong kaayohan sa imong lawas. ug magpalig-on sa imong mga bukog.
Ako nakakita sa iyang mga dalan, apan ayohon nako siya; giyahan nako siya ug balosan na ug kalipay, maghimo sa bunga sa mga ngabil alang sa iyang mga tigbangutan.
Kalinaw, kalinaw, ngadto sa layo ug sa duol, nag-ingon ang Ginoo; ug ako mag-ayo kaniya.
Ang Ginoo maayo, lig-on nga salipdanan sa adlaw sa kasamok; siya makaila kanila nga modangop kaniya.
gipadala niya ang iyang pulong ug giayo sila, ug iyang giluwas sila gikan sa ilang pagkalaglag.
Papasalamata sila sa Ginoo tungod sa iyang gugmang walay paglubad, tungod sa iyang mga katingalahang buhat alang sa mga anak sa mga tawo!
Aduna ba kaninyoy nasakit? Ipatawag kaniya ang mga kadagkoan sa iglesia ug paampoa sila alang kaniya, maghaplas kaniya ug lana pinaagi sa ngalan sa Ginoo.
Ang pag-ampo sa pagtuo mag-ayo sa masakiton, ug siya pabangonon sa Ginoo, ug kon siya nakasala man, pasayloon siya.
Busa ngadto sa usa ug usa pagsinugiray kamo sa inyong mga sala ug pag-ampo kamo alang sa usa ug usa, aron kamo mangaayo. Ang pag-ampo sa tawong matarong dako ug kahimoan.
ang Ginoo nagpabuka sa mga mata sa mga buta. Ang Ginoo nagpatindog niadtong mga nagsukamod; ang Ginoo nahigugma sa mga matarong.
Ug didtoy usa ka babaye nga nag-antos sa walay undang nga pagdugo sulod na sa napulo ug duha ka tuig, miadto sa iyang luyo ug mihikap sa sidsid sa iyang bisti
kay siya nag-ingon sa iyang kaugalingon, “Kon makahikap lang ako sa iyang bisti, mamaayo gayod ako.”
Pakigbisog diha sa maayong pakigbisog sa pagtuo. Hupti ang kinabuhing dayon nga niini gitawag ikaw ug niini ikaw naghimo ug maayong pagsugid sa atubangan sa daghang mga saksi.
Aduna ba kaninyoy nasakit? Ipatawag kaniya ang mga kadagkoan sa iglesia ug paampoa sila alang kaniya, maghaplas kaniya ug lana pinaagi sa ngalan sa Ginoo.
Ang pag-ampo sa pagtuo mag-ayo sa masakiton, ug siya pabangonon sa Ginoo, ug kon siya nakasala man, pasayloon siya.
Duol kanako, kamong tanan nga nagbudlay ug nabug-atan ug papahulayon ko kamo.
Pas-ana ninyo ang akong yugo ug pagtuon kamo gikan kanako kay ako maaghop ug mapaubsanon sa kasingkasing ug makakaplag kamo ug pahulay alang sa inyong mga kalag.
aron sa pag-ingon kaniya, “Ikaw ba kadtong moanhi, o magpaabot pa ba kami ug lain?”
Kay sayon ang akong yugo ug gaan ang akong palas-anon.”
Niadtong higayona siya nag-ayo sa daghang mga tawo gikan sa mga sakit ug sa mga balatian nga manakod ug sa mga daotang espiritu, ug daghan ang mga buta nga iyang gihatagan ug panan-aw.
Ug si Jesus miingon kaniya, “Anak, ang imong pagsalig nakaayo kanimo. Lakaw nga malinawon ug maayo na ikaw gikan sa imong sakit.”
Sila miingon, “Dali, mamalik kita ngadto sa Ginoo, kay gilaksi kita niya aron ayohon niya kita, gisamaran kita niya ug bugkosan niya kita.
Ang akong unod ug ang akong kasingkasing maluya, apan ang Dios mao ang kalig-on sa akong kasingkasing ug ang akong bahin hangtod sa kahangtoran.
Giisip nako nga ang mga pag-antos niining panahona karon dili takos itandi sa himaya nga ipadayag ra unya kanato.
Kita nasayod nga diha sa tanang butang ang Dios nagbuhat sa maayo ngadto kanila nga mga nahigugma kaniya ug mga tinawag sumala sa iyang katuyoan.
Ang Ginoo duol niadtong mga magul-anon ug kasingkasing, ug nagluwas niadtong naluya ang espiritu.
Dalaygon ang Dios ug Amahan sa atong Ginoong Jesu-Cristo, ang Amahan sa mga kaluoy ug Dios sa tanang paglipay.
Siya naglipay kanamo sa tanan namong kasakit aron kami makahimo sa paglipay kanila nga anaa sa bisan unsang kasakit, pinaagi sa paglipay nga niini kami gilipay sa Dios.
Apan siya gisamaran tungod sa atong kalapasan, napangos siya tungod sa atong mga kasal-anan, diha kaniya ang silot nga naghimo kanato nga bug-os, ug pinaagi sa iyang mga labod kita nangaayo.
Dayega ang Ginoo, O akong kalag, ug ayaw kalimti ang tanan niyang kaayohan,
Dayega ang Ginoo, kamo nga iyang mga anghel, kamo nga mga gamhanan nga nagtuman sa iyang pulong, nga nagpatalinghog sa tingog sa iyang pulong!
Dayega ang Ginoo, kamong tanan niyang mga panon, kamong mga alagad niya, nga nagbuhat sa iyang kabubut-on!
Dayega ang Ginoo, kamong tanan niyang binuhat, diha sa tanang dapit sa iyang gingharian. Dayega ang Ginoo, O akong kalag!
siya nga nagpasaylo sa tanan nimong kasal-anan, nga nag-ayo sa tanan nimong mga balatian,
nga naglukat sa imong kinabuhi gikan sa Gahong, nga nagpurongpurong kanimo sa gugmang walay paglubad ug sa kaluoy,
Sa dihang daghan kaayo ang akong gihunahuna, ang imong mga paghupay nakapalipay sa akong kalag.
Mao kini ang naghupay kanako sa akong kagul-anan, kay ang imong pulong naghatag kanako ug kinabuhi.
Ang Dios sa paglaom magpuno unta kaninyo sa tumang kalipay ug kalinaw tungod sa inyong pagtuo, aron nga pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo magmadagayaon kamo sa paglaom.
kay ang Dios wala maghatag kanato ug espiritu sa katalaw kondili sa gahom ug sa gugma ug sa pagpugong sa kaugaligon.
Anak ko, pamati sa akong mga pulong; ikiling ang imong igdulungog nganhi sa akong mga gisulti.
Ayaw kini paikyasa gikan sa imong panan-aw; tipigi kini sa sulod sa imong kasingkasing.
Kay kini kinabuhi alang niadtong nangita kanila, ug kaayohan sa tibuok niyang unod.
Sa panahon nga mahadlok ako, magsalig ako kanimo.
Sa Dios nga ang pulong akong gidayeg, diha sa Dios ako nagsalig nga walay kahadlok. Unsay mabuhat sa unod ngari kanako?
Bantayi ang inyong kinabuhi nga malikay sa pagkamahigugmaon sa salapi ug himoa nga matagbaw kamo sa inyong mga naangkon karon, kay siya gayod mao ang nag-ingon, “Dili ko gayod ikaw pasagdan o biyaan.”
Busa makaingon kita nga masaligon, “Ang Ginoo mao ang akong magtatabang, dili ako mahadlok; unsa may mahimo sa tawo kanako?”
Ang kalinaw ibilin nako kaninyo, ang akong kalinaw ihatag nako kaninyo. Ihatag nako kini kaninyo, dili sama sa paghatag sa kalibotan. Ayaw kamo kaguol diha sa inyong kasingkasing, ayaw kamo pagtalaw.
Ug si Jesus milibot sa tanang mga lungsod ug mga balangay, nagtudlo sulod sa ilang mga sinagoga ug nagwali sa Maayong Balita mahitungod sa gingharian ug nag-ayo sa tanang mga sakit ug balatian.