Kategorya
147 Mga Bersikulo sa Pag-alsa sa mga Kamot
Pag-isa sa atong mga kamot, usa ka paagi sa pagsimba ug pagpaubos sa atubangan sa Ginoo. Kon atong ibayaw ang atong mga kamot, atong giila ang Iyang pagkadako, ang Iyang gahum, ug ang Iyang gugma. Usa kini ka timaan sa pagkamapainubsanon ug pagsunod sa atong Magbubuhat.
Sama ni David sa Salmo 63:4, "Busa pagadayegon ko ikaw samtang ako buhi pa; sa imong ngalan igabayaw ko ang akong mga kamot." Bisan pa sa kalisod, gusto gihapon ni David nga mosimba sa Ginoo. Mao pod unta ta.
Kon atong ibayaw ang atong mga kamot ngadto sa Ginoo, bisan unsa pa ang atong sitwasyon, nagpasabot kini nga kita hingpit nga nagsalig Kaniya. Dili na ta mosalig sa atong kaugalingong kusog, kondili mosalig na ta sa Iyang plano para kanato. Kini usa ka timaan sa atong pagsalig sa Iyang gahum ug kabubut-on.
Kon atong ibayaw ang atong mga kamot, atong giila nga Siya ang atong dalangpanan, kusog, ug katabang sa tanang panahon. Gihatag nato Kaniya ang atong mga kabalaka, kahadlok, ug mga pangandoy, kay kita nagtuo nga Siya ang mogiya ug mohupot kanato bisan sa kalisdanan.
Sa pag-isa sa atong mga kamot ngadto sa Ginoo, atong giablihan ang atong kasingkasing sa Iyang gugma ug kalooy, kay kita nagtuo nga Siya molihok sa atong kinabuhi ug molig-on kanato aron kita makalahutay.
Kining yano nga buhat magdugtong kanato sa presensya sa Espiritu Santo, mobag-o sa atong kadasig, ug mopalig-on sa atong pagtuo nga Siya kanunayng anaa uban kanato, andam nga maminaw ug motabang kanato sa tanan.
Hinumdumi ang nahitabo kang Moises sa pakiggubat batok sa mga Amalekanhon. Sa dihang gibayaw niya ang iyang mga kamot ngadto sa langit, midaog ang mga Israelita. Apan sa dihang gipaubos niya ang iyang mga kamot, midaog ang mga Amalekanhon (Exodo 17:11-12). Kini nagtudlo kanato sa pagsalig sa Ginoo. Busa, ibayaw ang imong mga kamot ngadto sa langit ug tugoti ang Ginoo nga molihok sa imong kinabuhi.
Unya gidayeg ni Ezra ang Ginoo, ang gamhanang Dios, ug ang tibuok katawhan mitubag, “Amen, Amen,” binayaw ang ilang mga kamot ug ilang giduko ang ilang mga ulo ug gisimba ang Ginoo nga ang ilang mga nawong nag-atubang sa yuta.
Sa dihang gibayaw ni Moises ang iyang kamot, midaog ang Israel apan sa dihang gipaubos niya ang iyang kamot, midaog ang Amalek.
Ug si Moises miingon kaniya, “Sa dihang makagula na ako sa siyudad, ibayaw dayon nako ang akong mga kamot ngadto sa Ginoo ug mohunong ang dalugdog, ug wala nay ulan nga yelo aron ikaw mahibalo nga ang kalibotan iya sa Ginoo.
Sa dihang gibayaw ni Moises ang iyang kamot, midaog ang Israel apan sa dihang gipaubos niya ang iyang kamot, midaog ang Amalek. Apan ang mga kamot ni Moises gikapoy busa mikuha sila ug usa ka bato ug gibutang kini sa ubos niya ug milingkod siya niini. Ug gisangga ni Aaron ug ni Hur ang iyang mga kamot, ang usa sa usa ka kilid, ug ang usa didto sa pikas. Ug ang iyang mga kamot nagpabiling inisa hangtod sa pagsalop sa adlaw.
Pamatia ang tingog sa akong pangaliyupo, sa diha nga magpakitabang ako kanimo, sa diha nga magbayaw ako sa akong mga kamot paingon sa imong labing balaan nga dapit.
Pasidunggan nako ang imong kasugoan nga akong gihigugma, ug pamalandongan nako ang imong mga lagda.
Busa gitinguha nako nga sa tanang dapit ang mga lalaki mag-ampo nga magbayaw ug mga kamot nga balaan nga walay kasuko o pakiglalis.
Busa dayegon ko ikaw samtang buhi pa ako; magbayaw ako sa akong mga kamot ug magtawag sa imong ngalan.
Ug si Solomon mitindog sa atubangan sa halaran sa Ginoo atubangan sa katilingban sa Israel, ug gibayaw ang iyang mga kamot ngadto sa langit.
ang akong mga mata nagkahanap tungod sa kaguol. Nagsangpit ako kanimo matag adlaw, O Ginoo; akong gibayaw ang akong mga kamot nganha kanimo.
Ug sa nakahuman na si Solomon sa tanang mga pag-ampo ug pangamuyo sa Ginoo, mitindog siya gikan sa atubangan sa halaran sa Ginoo, diin siya magluhod binayaw ang iyang mga kamot ngadto sa langit.
Bangon, tiyabaw sa kagabhion, sa pagsugod sa mga pagtukaw! Ibubo ang imong kasingkasing sama sa tubig diha sa atubangan sa Ginoo! Bayawa ang imong mga kamot ngadto kaniya alang sa kinabuhi sa imong mga kabataan nga naluya tungod sa kagutom diha sa ulohan sa matag dalan.
Sa diha nga bayawon ninyo ang inyong mga kamot, tagoon nako ang akong mga mata gikan kaninyo; bisan ug maghimo pa kamo ug daghang mga pag-ampo, dili ako mamati; ang inyong mga kamot puno sa dugo.
Bayawon nato ang atong mga kasingkasing ug mga kamot ngadto sa Dios sa kalangitan,
O Ginoo, ikaw mao ang akong Dios; pasidunggan ko ikaw, dayegon nako ang imong ngalan; kay naghimo ikaw ug mga butang nga katingalahan, mga laraw sa dugay na nga panahon, kasaligan ug matuod.
Unya iyang gidala sila ngadto sa gawas hangtod sa Betania, ug binayaw ang iyang mga kamot, iyang gipanalanginan sila.
Itugot nga ang akong pag-ampo isipon nga insenso sa imong atubangan, ug ang pagbayaw sa akong mga kamot ingon nga halad inihaw sa kahaponon!
Gituy-od nako ang akong mga kamot nganha kanimo; ang akong kalag giuhaw kanimo sama sa yuta nga uga. Selah
O dali kamo, magsimba ug mangyukbo kita; mangluhod kita sa atubangan sa Ginoo nga atong Magbubuhat!
Busa pag-ampo kamo sama niini: Amahan namo nga anaa sa langit, balaanon unta ang imong ngalan.
Unya iyang gisugo ang panon sa katawhan sa pagpanglingkod sa mga balili. Ug samtang gigunitan niya ang lima ka pan ug duha ka isda, miyahat siya sa langit ug nagpasalamat. Unya iyang gipikaspikas ang mga pan ug gihatag ngadto sa mga tinun-an ug gihatag kini sa mga tinun-an ngadto sa katawhan.
Busa ingon nga gituboy siya ngadto sa tuo sa Dios, ug nadawat niya gikan sa Amahan ang saad nga Espiritu Santo, siya mibubo niini. Ug kini inyong nakita ug nadungog.
Ug sa ilang pagkadungog niini, nagdungan sila sa pagpatugbaw sa ilang mga tingog ngadto sa Dios ug miingon, “Gamhanang Ginoo, nga mao ang nagbuhat sa langit ug sa yuta ug sa dagat ug sa tanang butang nga anaa niini,
nga sa ilang pag-abot, nag-ampo alang kanila nga unta makadawat sila sa Espiritu Santo,
Sa tibuok nakong kasingkasing nangita ako kanimo; ayaw itugot nga ako mahisalaag gikan sa imong kasugoan!
Naugtas ang akong kalag tungod sa pagpangandoy nako sa imong mga tulumanon sa tanang panahon.
Magpasalamat ako ngadto sa Ginoo sa tibuok nakong kasingkasing; isugilon nako ang tanan nimong mga buhat nga katingalahan.
Kon nakalimot kami sa ngalan sa among Dios, o nagbayaw sa among mga kamot ngadto sa lain nga dios,
Unya nahigmata ang Ginoo ingon nga daw gikan sa pagkatulog, sama sa usa ka kusgan nga tawo nga nagsinggit tungod sa bino.
Ug pahalara sila ug mga halad sa pasalamat, ug ipasugilon ang iyang mga buhat uban ang awit sa kalipay.
Busa iisa ang inyong gikapoy nga mga kamot ug lig-ona ang inyong nagkurog nga mga tuhod, ug tul-ira ang dalan sa inyong mga tiil, aron ang mga nabakol dili mainutil, kondili mamaayo hinuon.
Busa pag-ampo kamo sa Ginoo sa anihonon nga magpadala unta siya ug mga mamumuo ngadto sa iyang anihon.”
Pagyayongay kamo sa mga kabug-at sa usa ug usa, ug sa ingon niana matuman ninyo ang balaod ni Cristo.
Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan. Sa tanan nimong mga dalan ilha siya, ug siya magtul-id sa imong mga agianan.
Busa naghangyo ako kaninyo mga igsoon, pinaagi sa mga kaluoy sa Dios, sa pagtugyan sa inyong mga lawas isip halad nga buhi, balaan ug makapahimuot sa Dios nga mao ang inyong espirituhanon nga pagsimba.
Apan salamat sa Dios nga mao ang naghatag kanato sa kadaogan pinaagi sa atong Ginoong Jesu-Cristo.
Unya si David miingon sa tibuok nga katilingban, “Dayega ninyo ang Ginoo nga inyong Dios.” Ug ang tibuok nga katilingban nagdayeg sa Ginoo, ang Dios sa ilang katigulangan ug nagduko sa ilang mga ulo ug nagsimba sa Ginoo, ug miyukbo sa hari.
Unya moadto ako sa halaran sa Dios, ngadto sa Dios nga akong dakong kalipay; ug magdayeg ako kanimo uban sa lira, O Dios, akong Dios.
Sulod ngadto sa iyang mga ganghaan uban ang pagpasalamat, ug ngadto sa iyang mga hawanan uban ang pagdayeg. Pagpasalamat ngadto kaniya, dayega ang iyang ngalan.
Ang tanang mga nasod nga imong gibuhat moduol ug mosimba sa atubangan nimo, O Ginoo, ug maghimaya sila sa imong ngalan.
Ug sa nakalakaw siya sa unahan ug diyotay, siya mihapa ug nag-ampo, “Amahan ko, kon mahimo, isaylo kanako kining kupa apan dili sumala sa akong pagbuot kondili sa imo.”
Ug iyang gikuptan siya sa tuong kamot ug gipatindog ug dihadiha nabaskog ang iyang mga tiil ug mga bukog sa tikod.
Mag-awit ako ngadto sa Ginoo samtang buhi pa ako; mag-awit ako ug pagdayeg ngadto sa akong Dios samtang buhi pa ako.
Ihatag ninyo sa Ginoo ang himaya sa iyang ngalan; simbaha ninyo ang Ginoo sa katahom sa pagkabalaan.
Paghalad ngadto sa Dios ug halad sa pasalamat, ug ihatag ang imong mga gipanaad ngadto sa Labing Halangdon;
Kon ang usa ka tawo maglingiw sa iyang dalunggan gikan sa pagpamati sa Balaod bisan ang iyang pag-ampo dulumtanan.
Si Saul usab miadto sa iyang balay didto sa Gibea, ug miuban kaniya ang panon sa mga manggugubat nga ang mga kasingkasing gitandog sa Dios.
magyukbo ako paatubang sa imong Templo nga balaan ug magpasalamat sa imong ngalan tungod sa imong gugmang walay paglubad ug sa imong pagkamatinumanon; kay gibayaw nimo labaw sa tanan ang imong ngalan ug ang imong pulong.
Sa adlaw sa akong kalisdanan ako nangita sa Ginoo; sa kagabhion ang akong kamot gibayaw ug wala maluya; ang akong kalag nagdumili nga hupayon.
O dali kamo, mag-awit kita alang sa Ginoo; maghimo kita ug usa ka malipayong hugyaw alang sa bato sa atong kaluwasan! Sulod sa 40 ka tuig naugtas ako niadtong kaliwatana ug miingon, “Sila katawhan nga nangasayop sa ilang kasingkasing, ug sila wala magtagad sa akong mga dalan.” Busa nanumpa ako diha sa akong kasuko nga sila dili makasulod sa akong pahulayan. Mangadto kita sa iyang atubangan uban ang pagpasalamat; maghimo kita ug usa ka malipayong hugyaw alang kaniya uban ang mga alawiton sa pagdayeg!
busa manuol kita sa Dios uban ang matinud-anon nga kasingkasing uban sa hingpit nga kasigurohan sa pagtuo, human mahinlo ang atong mga kasingkasing pinaagi sa pagbisibis gikan sa daotan nga tanlag ug human mahugasi ang atong mga lawas sa lunsay nga tubig.
Ako manghunaw sa akong mga kamot sa pagkawalay sala, ug molibot sa imong halaran, O Ginoo,
Ug nianang adlawa kamo moingon, “Pasalamati ang Ginoo, sangpita ang iyang ngalan; ipahayag ang iyang mga buhat taliwala sa mga nasod, ipahibalo nga ang iyang ngalan gipasidunggan.
Dalaygon ang Ginoo nga akong bato, nga nagtudlo sa akong mga kamot sa pagpakiggubat, ug sa akong mga tudlo sa pagpakig-away;
Si Solomon naghimo ug usa ka bronsi nga pulpito nga lima ka maniko ang gitas-on, lima ka maniko ang gilapdon, ug tulo ka maniko ang gihabogon, ug gipahiluna kini diha sa hawanan ug siya mitindog ibabaw niini. Unya miluhod siya sa atubangan sa tibuok nga katilingban sa Israel, ug gibayaw niya ang iyang mga kamot paingon sa langit.
Kay sukad pa sa pagbuhat sa kalibotan ang iyang dili makita nga kinaiya, nga mao ang iyang walay kinutoban nga gahom ug pagka-Dios, sa tin-aw naila na pinaagi sa mga butang nga iyang gibuhat. Busa wala silay ikapasangil,
Gipasalamatan nako ang akong Dios diha sa tanan nakong paghandom kaninyo. nga nakabaton sa samang pakigbisog nga inyo kaniadtong nakita kanako, ug inyo karong nadungog nga anaa kanako. Sa tanan nakong pagpangamuyo alang kaninyong tanan, ako sa kanunay nag-ampo uban sa kalipay, mapasalamaton tungod sa inyong pagpakig-ambit diha sa Maayong Balita sukad sa unang adlaw hangtod karon.
Apan ikaw, sa dihang mag-ampo ka, sulod sa imong lawak ug takpi ang pultahan ug pag-ampo sa imong Amahan nga anaa sa tago ug ang imong Amahan nga nagtan-aw kanimo sa tago magganti kanimo.
Unya ang mga tawo miliko gikan didto ug mipaingon sa Sodoma apan si Abraham nagtindog pa sa atubangan sa Ginoo.
Sa iyang pagkuha sa lima ka pan ug sa duha ka buok isda, siya mihangad sa langit ug nagpasalamat, ug kini iyang gipikaspikas ug gihatag ngadto sa iyang mga tinun-an aron ihatag ngadto sa panon sa katawhan.
Apan ang bunga sa Espiritu mao ang gugma, kalipay, kalinaw, pailob, pagkamaluluy-on, pagkamaayo, pagkamatinumanon, kaaghop, pagpugong sa kaugalingon. Walay balaod nga batok niining mga butanga.
Sa akong tingog mituaw ako ngadto sa Ginoo, uban sa akong tingog nangamuyo ako sa Ginoo, gibubo nako ang akong mulo sa atubangan niya, gisugid nako ang akong kaguol sa iyang atubangan.
Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan.
Busa pagpaubos kamo ilalom sa gamhanang kamot sa Dios, aron kamo iyang ituboy unya sa gitakda nga panahon. Itugyan ngadto kaniya ang inyong tanang kabalaka, kay siya nag-atiman man kaninyo.
Ug ang tanang butang nga inyong pangayoon pinaagi sa pag-ampo madawat ninyo kon aduna kamoy pagtuo.”
Panghugyaw kamo nga malipayon ngadto sa Ginoo, tibuok nga yuta! Alagari ang Ginoo uban ang kalipay; duol kamo sa iyang atubangan uban ang pag-awit!
Ipahinungod ngadto sa Ginoo ang himaya nga angay sa iyang ngalan; pagdala ug usa ka halad ug duol sa iyang atubangan! Simbaha ang Ginoo diha sa balaang katahom;
Simbaha ang Ginoo diha sa balaan nga katahom; pagkurog sa atubangan niya, tibuok nga yuta!
Matag adlaw magdayeg ako kanimo, ug magdayeg sa imong ngalan hangtod gayod sa kahangtoran.
Tindog, sidlak; kay ang imong kahayag miabot na, ug ang himaya sa Ginoo misubang nganha kanimo.
O pagpasalamat kamo sa Ginoo kay siya maayo; kay ang iyang gugmang walay paglubad naglungtad hangtod sa kahangtoran.
Busa kon mokaon kamo o moinom o magbuhat sa bisan unsa, buhata ninyo kining tanan aron sa paghimaya sa Dios.
kay nasulat kini, “Ingon nga ako buhi, nag-ingon ang Ginoo, ang tanan moluhod sa akong atubangan, ug ang tanang dila magsugid ngadto sa Dios.”
Pag-awit kamo sa Dios, pag-awit kamo ug mga pagdayeg sa iyang ngalan; pasidunggi ninyo siya nga moagi ibabaw sa mga panganod; Yahweh ang iyang ngalan, pagmaya kamo sa atubangan niya!
Ang mga mag-awit ug ang mga mananayaw usab mag-ingon, “Ang tanan nakong mga tuboran anaa kanimo.”
Ang akong unod mikurog tungod sa kahadlok kanimo, ug ako nahadlok sa imong mga paghukom.
Ipahayag nako ang imong ngalan ngadto sa akong kaigsoonan; sa kinataliwad-an sa katilingban dayegon ko ikaw:
aron nga ang akong kalag mag-awit ug pagdayeg kanimo, ug dili magpakahilom. O Ginoo nga akong Dios, magpasalamat ako kanimo hangtod sa kahangtoran.
Unya dihay mga eskriba ug mga Pariseo nga miingon kaniya, “Magtutudlo, buot unta kaming motan-aw ug ilhanan gikan kanimo.” Apan kanila mitubag siya nga nag-ingon, “Ang usa ka daotan ug maluibon nga kaliwatan mangita ug ilhanan apan walay laing ilhanan nga ihatag niini gawas lamang sa ilhanan ni Jonas nga propeta.
Magpasalamat ako kanimo, O Ginoo, uban sa tibuok nakong kasingkasing; sa atubangan sa mga diosdios mag-awit ako kanimo ug mga pagdayeg;
Ayaw itugyan ang mga bahin sa inyong lawas ngadto sa sala ingon nga galamiton sa pagkadili matarong, hinuon itugyan ang inyong kaugalingon ngadto sa Dios ingon nga mga tawo nga nabuhi gikan sa kamatayon ug ang mga bahin sa inyong lawas ngadto sa Dios ingon nga mga galamiton sa pagkamatarong.
Walay Judio o Grego, walay ulipon o gawasnon, walay lalaki o babaye, kay kamong tanan usa ra diha kang Cristo Jesus.
Tungod kay ang imong gugmang walay paglubad labaw pa ka maayo kay sa kinabuhi, ang akong mga ngabil magdayeg kanimo. Busa dayegon ko ikaw samtang buhi pa ako; magbayaw ako sa akong mga kamot ug magtawag sa imong ngalan.
Ug mamalandong kita alang sa pagdinasigay sa usa ug usa ngadto sa paghigugma ug sa mga maayong buhat, sa walay pagbiya sa atong panagtigom, ingon sa gibuhat sa pipila, hinuon magdinasigay kita sa usa ug usa ug ilabina gayod sa makita na ninyo nga ang Adlaw nagkaduol na.
Kasuko apan ayaw pagpakasala; pakigsulti kamo sa inyong kaugalingong kasingkasing diha sa inyong higdaanan, ug paghilom kamo. Selah
Ang halad nga dawaton sa Dios mao ang espiritu nga mapaubsanon; ang usa ka mapaubsanon ug mahinulsolon nga kasingkasing, O Dios, dili nimo isalikway.
O Dios, luwasa ako! O Ginoo, pagdali sa pagtabang kanako! Itugyan sa kaulawan ug kalibog kadtong nagtinguha sa akong kinabuhi! Pasiboga ug ipadala ngadto sa kaulawan kadtong nagtinguha sa akong kadaot!
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Tungod kay iyang gikiling kanako ang iyang igdulungog, busa magsangpit ako kaniya samtang ako buhi pa.
Busa pinaagi kaniya himoon nato sa kanunay ang halad sa pagdayeg ngadto sa Dios, sa ato pa, sa bunga sa mga ngabil nga nag-ila sa iyang ngalan.
Bulahan ang katawhan nga nahibalo sa malipayong singgit, nga naglakaw, O Ginoo, diha sa kahayag sa imong nawong;
Ang Ginoo magtuman sa iyang katuyoan alang kanako; ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, naglungtad hangtod sa kahangtoran. Ayaw biyai ang buhat sa kaugalingon nimong mga kamot.
Dayega ang Ginoo, O akong kalag; ug ang tanan nga ania sa sulod nako, dayega ang balaan niyang ngalan! Dili siya magbuhat sumala sa atong mga kasal-anan, o magbalos kanato sumala sa atong mga kalapasan. Kay ingon nga ang kalangitan anaa sa taas ibabaw sa yuta, mao usab kadako ang iyang gugmang walay paglubad ngadto kanila nga may kahadlok kaniya; sama sa gilay-on sa silangan gikan sa kasadpan, mao usab ang gilay-on sa iyang pagpahimulag kanato gikan sa atong mga kalapasan. Sama sa usa ka amahan nga naluoy sa iyang mga anak, mao usab ang Ginoo nga maluoy niadtong may kahadlok kaniya. Kay siya nahibalo sa atong kahimtang; nahinumdom siya nga kita mga abog lamang. Mahitungod sa tawo, ang iyang mga adlaw sama sa balili, siya naglambo sama sa bulak sa kapatagan; kay ang hangin moagi ibabaw niini ug kini mahanaw ug ang dapit nga gitugkan niini dili na makaila. Apan ang gugmang walay paglubad sa Ginoo naggikan sa walay sinugdan hangtod sa walay kataposan ngadto kanila nga may kahadlok kaniya, ug ang iyang pagkamatarong ngadto sa mga anak sa mga anak; ngadto kanila nga nagtuman sa iyang kasabotan ug nahinumdom sa pagbuhat sa iyang kasugoan. Gipahimutang sa Ginoo ang iyang trono didto sa kalangitan, ug ang iyang gingharian naggahom ibabaw sa tanan. Dayega ang Ginoo, O akong kalag, ug ayaw kalimti ang tanan niyang kaayohan,
Unya misangpit ako sa ngalan sa Ginoo, “O Yahweh, luwasa ang akong kinabuhi, nangamuyo ako kanimo!”
Sa diha nga bayawon ninyo ang inyong mga kamot, tagoon nako ang akong mga mata gikan kaninyo; bisan ug maghimo pa kamo ug daghang mga pag-ampo, dili ako mamati; ang inyong mga kamot puno sa dugo. Hugasi ang inyong kaugalingon; himoa ang inyong kaugalingon nga hinlo; kuhaa ang daotan sa inyong mga binuhatan gikan sa atubangan sa akong mga mata; hunonga ang pagbuhat ug daotan,
“Kamo mao ang kahayag sa kalibotan. Ang siyudad nga mahimutang sa ibabaw sa bungtod dili gayod matago.
Unya mituaw sila ngadto sa Ginoo diha sa ilang kagul-anan ug siya miluwas kanila gikan sa ilang mga kalisdanan; gipalurang niya ang bagyo, ang mga balod sa dagat milinaw. ug gitigom sila gikan sa mga kayutaan, gikan sa silangan ug gikan sa kasadpan, gikan sa amihanan ug gikan sa habagatan. Unya sila nangalipay tungod kay nakabaton sila ug kahilom, ug siya midala kanila ngadto sa dunggoanan nga ilang gitinguha.
O dali kamo, magsimba ug mangyukbo kita; mangluhod kita sa atubangan sa Ginoo nga atong Magbubuhat! Kay siya mao ang atong Dios, ug kita ang katawhan sa iyang sibsibanan, ug mga karnero sa iyang kamot. Niining adlawa mamati lamang unta kamo sa iyang tingog!
Dayega ninyo ang Ginoo, kamong tanang mga nasod! Dayega ninyo siya, O tanang katawhan! Kay dako ang iyang gugmang walay paglubad alang kanato, ug ang pagkamatinumanon sa Ginoo naglungtad hangtod sa kahangtoran. Dayega ang Ginoo!
Bulahan siya nga ang kalapasan gipasaylo, nga ang sala gitabonan. Daghan ang mga kasakitan sa mga tawong daotan; apan ang gugmang walay paglubad naglibot kaniya nga nagsalig sa Ginoo. Pagmaya diha sa Ginoo ug paglipay, kamong mga matarong ug paninggit kamo sa kalipay, kamong tanan nga matarong ug kasingkasing! Bulahan ang tawo nga kaniya wala isipa sa Ginoo ang kasal-anan, ug nga diha sa iyang espiritu walay limbong.
Ayaw kamo kabalaka mahitungod sa bisan unsang butang, apan sa tanang butang ipahibalo ninyo sa Dios ang inyong mga hangyo pinaagi sa pag-ampo ug sa pagpangamuyo uban ang pagpasalamat. Ug ang kalinaw sa Dios nga milapaw sa tanang pagpanabot, magbantay sa inyong mga kasingkasing ug sa inyong mga hunahuna diha kang Cristo Jesus.
Naghangyo ako sa tibuok nakong kasingkasing alang sa imong kaluoy; kaluy-i ako sumala sa imong pulong.
Tungod sa akong kalisdanan misangpit ako sa Ginoo; mitubag kanako ang Ginoo ug gibutang niya ako sa dapit nga lapad.
Ug tungod kay kamo mga anak man, ang Dios mipadala sa Espiritu sa iyang Anak nganhi sa atong mga kasingkasing nga nagtuaw, “Abba! Amahan!”
Busa kon ang imong tuo nga mata mao ang makaingon sa imong pagpakasala, lugita ug isalibay kini kay maayo pa nga mawad-an ikaw ug usa ka bahin sa imong lawas kay sa ibanlod ang tibuok nimong lawas ngadto sa imperno.
Ang akong kalag natagbaw ingon sa makabuhong nga pagkaon, ug ang akong baba magdayeg kanimo uban ang mga ngabil nga malipayon,
Mga igsoon, ang tinguha sa akong kasingkasing ug ang akong pag-ampo ngadto sa Dios alang kanila mao nga mangaluwas unta sila.
Pamati sa malipayon nga awit sa kadaogan diha sa mga tolda sa mga matarong: “Ang tuong kamot sa Ginoo nagbuhat nga maisogon,
Kay maayo ang tanang binuhat sa Dios, ug walay ipasalikway kon gidawat kini uban sa pagpasalamat, kay kini gibalaan man pinaagi sa pulong sa Dios ug sa pag-ampo.
Ngano nga nagsubo man ikaw, O akong kalag, ug nganong nahasol man ikaw sa sulod nako? Laom sa Dios; kay magdayeg ako pag-usab kaniya, akong magtatabang
Dalaygon ang Ginoo, nga sa matag adlaw nagpas-an kanato; ang Dios mao ang atong kaluwasan. Selah
Ug sa iyang pag-ampo, nausab ang panagway sa iyang nawong ug ang iyang mga bisti misidlak sa kaputi.
Kay ang mga mata sa Ginoo anaa sa mga matarong, ug ang iyang mga dalunggan sa ilang mga pangamuyo. Apan ang nawong sa Ginoo batok sa mga nagbuhat ug daotan.”
Ako mao ang Ginoo nga imong Dios, nga nagkuha kanimo gikan sa yuta sa Ehipto. Bukha pagdako ang imong baba, ug pun-on nako kini.
Iyahat nako ang akong mga mata ngadto sa kabungtoran; Diin ba maggikan ang akong tabang?
Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan.
O katawhan diha sa Zion nga nagpuyo sa Jerusalem, ikaw dili na mohilak. Siya magmaluluy-on gayod kanimo sa tingog sa imong pagtuaw; sa diha nga siya makadungog niini, siya motubag kanimo.
Salig kamo kaniya sa tanan nga panahon, mga katawhan; ibubo ninyo ang inyong kasingkasing sa atubangan niya; ang Dios mao ang dalangpanan alang kanato. Selah
Apan maoy unaha ninyo pagpangita ang gingharian sa Dios ug ang iyang pagkamatarong ug kining tanan idugang kaninyo.
Ako nagtuaw sa makusog ngadto sa Dios, sa kusog nga tingog ngadto sa Dios aron siya mamati kanako. Ug ako miingon, “Kini mao ang akong kaguol nga ang tuong kamot sa Labing Halangdon nausab.” Akong hinumdoman ang mga buhat sa Ginoo; akong hinumdoman ang imong mga kahibulongan sa kakaraanan. Pamalandongan nako ang tanan nimong mga buhat, ug magsulti ako sa imong gamhanang mga buhat. Ang imong dalan, O Dios, balaan. Kinsa ba nga dios ang dako nga sama sa atong Dios? Ikaw mao ang Dios nga nagbuhat ug mga katingalahan, nga nagpadayag sa imong gahom taliwala sa mga katawhan. Pinaagi sa imong bukton giluwas nimo ang imong katawhan, ang mga anak ni Jacob ug ni Jose. Selah Sa diha nga ang katubigan nakakita kanimo, O Dios, sa diha nga ang katubigan nakakita kanimo, nangahadlok sila, ang kahiladman usab nangurog. Ang mga dag-om nagyabo ug tubig; ang mga langit nagpadalugdog; ang imong mga udyong usab nagpangidlap sa tanang dapit. Ang dinahunog sa imong dalugdog anaa sa mga alimpulos; ang mga kilat mihayag sa kalibotan; ang yuta mikurog ug nauyog. Ang imong dalan anaa sa dagat, ang imong mga agianan anaa sa dagkong katubigan; apan ang imong mga tunob wala makita. Sa adlaw sa akong kalisdanan ako nangita sa Ginoo; sa kagabhion ang akong kamot gibayaw ug wala maluya; ang akong kalag nagdumili nga hupayon.
aron nga diha sa ngalan ni Jesus ang tanang tawo moluhod didto sa langit, dinhi sa yuta ug sa ilalom sa yuta, ug ang tanang dila magsugid nga Ginoo si Jesu-Cristo alang sa pagdayeg sa Dios nga Amahan.
Kanimo, O Ginoo, gibayaw nako ang akong kalag. Ang tanang agianan sa Ginoo gugmang walay paglubad ug pagkamatinud-anon, alang niadtong nagtuman sa iyang kasabotan ug sa iyang mga pagpamatuod. Tungod ug alang sa imong ngalan, O Ginoo, pasayloa ang akong kasal-anan kay kini dako man kaayo. Kinsa ba ang tawo nga may kahadlok sa Ginoo? Kaniya itudlo niya ang dalan nga iyang pilion. Siya gayod magpuyo diha sa kauswagan, ug ang iyang mga anak makapanag-iya sa yuta. Ang pagpakighigala sa Ginoo ila niadtong may kahadlok kaniya, ug siya magpadayag kanila sa iyang kasabotan. Ang akong mga mata kanunay nga gitutok ngadto sa Ginoo, kay kuhaon niya ang akong mga tiil gikan sa pukot. Lingi kanako ug kaluy-i ako, kay ako biniyaan ug sinakit. Hupaya ang mga kasamok sa akong kasingkasing, ug kuhaa ako gikan sa akong mga kagul-anan. Sud-onga ang akong kasakit ug ang akong kalisdanan, ug pasayloa ang tanan nakong mga sala. Tan-awa unsa ka daghan ang akong mga kaaway, ug unsa ka bangis ang ilang pagdumot kanako. O akong Dios, kanimo nagsalig ako, ayaw ako ibutang sa kaulawan; ayaw ako ipabuntog sa akong mga kaaway.
Sama sa sayaw o talabong, ako nag-agulo, nag-agulo sama sa usa ka salampati. Ang akong mga mata naluya sa pagtan-aw sa itaas. O Ginoo, ako gidaogdaog; mahimo unta ikaw nga saliganan nako!
Pamatia ang akong pagtuaw, O Dios, patalinghogi ang akong pag-ampo; gikan sa kinatumyan sa yuta nagtuaw ako kanimo, sa diha nga ang akong kasingkasing luya na. Dad-a ako ngadto sa bato nga habog pa kay kanako;
Busa kay gilibotan man kita sa ingon ka baga nga panganod sa mga saksi, sinalikway ang tanang pagkamalahutayon ug ang sala nga daling mobalikos kanato, managan kita uban sa lahutay sa lumba nga gibutang sa atong atubangan,
Sa ingon usab nga paagi, ang Espiritu motabang kanato sa atong kaluyahon kay kita wala man mahibalo unsay angay nga iampo, apan ang Espiritu gayod mangamuyo alang kanato sa mga pag-agulo nga dili malitok sa mga pulong.
Ug ang atong nabatonang pagsalig kaniya mao kini, nga kon mangayo kita ug bisan unsa sumala sa iyang kabubut-on, siya mamati gayod kanato. Ug kon nasayod man kita nga siya mamati gayod kanato bisan unsay atong pangayoon, kita nasayod nga ato nang nabatonan ang gipangayo kaniya.
Ug si Jesus miingon kanila, “Mahimo ba diayng magsubo ang mga dinapit sa kasal samtang ang nabana anaa pa uban kanila? Apan ang mga adlaw moabot nga ang nabana kuhaon na gikan kanila ug unya magpuasa na sila.