CEANN MU CHOIR

A chàirdean, tha creideamh dìreach sin - a bhith a’ creidsinn. Feumaidh tu creideamh a bhith agad anns gach ceum de do bheatha làitheil. Tha e toilichte Dia nuair a tha creideamh againn. Gu dearbh, tha am Bìoball ag ràdh gun creideamh, chan eil e comasach a thoileachadh. Mus tachair rud sam bith, tha sinn a’ creidsinn, agus an uairsin chì sinn e a’ tachairt.

Bidh creideamh a’ gluasad beatha Crìosdaidh. Bu chòir dha a bhith mar einnsean dhuinn gach latha - a bhith a’ creidsinn ann an Dia agus anns na geallaidhean mìorbhaileach a thug e dhuinn tro a fhacal. Tha mi gam brosnachadh gus cumail oirbh a’ creidsinn gum faigh thu na rudan air a bheil thu ag iarraidh. Le creideamh, faodaidh tu rudan mòra a choileanadh. Cleachd do chreideamh gach latha, leig leis fàs nas làidire is nas làidire, agus bidh beatha chothromach is slànaichte agad. Leugh am Bìoball gach latha agus neartaich do chreideamh troimhe.

Tha creideamh cho cumhachdach! Tha Iosa Crìosd fhèin ag ràdh, nam biodh creideamh agaibh cho beag ri sìol mustaird, dh’fhaodadh sibh ràdh ri beinn, “Gluais às an seo,” agus ghluaiseadh i. Ionnsaich coiseachd le creideamh, eadhon ged nach eil thu a’ faicinn rud sam bith. Bi cinnteach gum faigh thu e. Ma chreideas tu, gheibh thu a h-uile rud a dh’iarr thu air Dia ann an ùrnaigh.

Gu dearbh, gun creideamh, chan eil e comasach a thoileachadh, oir feumaidh neach sam bith a thig gu Dia a chreidsinn gu bheil e ann agus gum bi e a’ toirt duais dhaibhsan a tha ga shireadh (Eabhraich 11:6).

An sin thubhairt Iosa ris an h‑Iùdhaich a chreid ann, Ma bhuanaicheas sibh ann am fhacal-sa, bidh sibh da‑rìribh nur deisciobail agam;

Agus bidh eòlas agaibh air an fhìrinn, agus nì an fhìrinn saor sibh.

A mhic, dom fhacail thoir aire; rim bhriathran aom do chluas:

Na imicheadh iad od shùilean: glèidh iad ann am meadhon do chridhe.

Gabhadh facal Chrìosd còmhnaidh annaibh gu saoibhir anns an uile ghliocas, a’ teagasg agus a’ comhairleachadh a chèile le sailm, agus laoidhean, agus dàin spioradail, a’ dèanamh ciùil don Tighearna le gràs nur cridhe.

O thoiseach is fìrinn d’fhacal-sa, agus gu bràth mairidh uile bhreitheanais do cheartais.

Am chridhe dh’fhalaich mi d’fhacal, a‑chum nach peacaichinn ad aghaidh.

Tha mi a’ feitheamh air an Tighearna, tha m’anam a’ feitheamh, agus na fhacal tha mo dhòigh.

A‑thaobh Dhè, tha a shlighe iomlan; tha facal an Tighearna air a dhearbhadh: is sgiath e dhaibhsan uile a chuireas an dòchas ann.

Air dhuibh a bhith air ur n‑ath-ghineamhainn, chan ann o shìol truaillidh, ach neo-thruaillidh, le facal an Dè bheò, agus a mhaireas gu sìorraidh.

Is iomlan lagh an Tighearna, ag iompachadh an anama; tha fianais an Tighearna cinnteach, a’ dèanamh a’ bhaoghalta glic.

Air an adhbhar sin abair riu, Mar seo tha an Tighearna Dia ag ràdh, Cha bhi aon dem bhriathran-sa air a shìneadh nas fhaide; ach am facal a labhras mi, coileanar e, deir an Tighearna Dia.

Faigh gliocas; faigh tuigse: na dìochuimhnich, agus na claon o bhriathran mo bheòil.

A‑nis tha sibhse glan tre an fhacal a labhair mi ribh.

Oir tha mi ag ràdh ribh gu fìrinneach, Gus an tèid nèamh agus talamh thairis, cha tèid aon lide no aon phuing den lagh thairis, gus an coileanar gach aon nì.

Cha tèid leabhar an lagha seo as do bheul; ach beachd-smaoinichidh tu air a là agus a dh’oidhche, a‑chum gun toir thu an aire gun dèan thu a rèir gach nì a tha sgrìobhte ann: oir an sin bheir thu air do shlighe soirbheachadh leat, agus an sin nì thu gu glic.

Cha chuir sibh a’ bheag ris an fhacal a tha mise ag àithneadh dhuibh, cha mhò a bheir sibh nì sam bith uaithe, a‑chum is gun glèidh sibh àitheantan an Tighearna ur Dia, a tha mise ag àithneadh dhuibh.

Cia milis lem bhlas do bhriathran! Nas mìlse tha iad na mil dom bheul.

Is briathran fìorghlan briathran an Tighearna; mar airgead air a dhearbhadh ann an àmhainn chreadha, air a ghlanadh seachd uairean.

Ma dh’fhanas sibh annamsa, agus ma dh’fhanas m’fhacail-sa annaibhse, iarraidh sibh gach nì as àill leibh, agus nìthear dhuibh e.

Is amhail a bhios m’fhacal-sa a thèid a‑mach as mo bheul: cha till e am ionnsaigh gun tairbhe; ach coileanaidh e an nì as àill leam, agus bheir e gu buil an nì mun do chuir mi a‑mach e.

Fhuaireadh do bhriathran, agus dh’ith mi suas iad; agus bha d’fhacal dhomh na aoibhneas, agus na ghàirdeachas dom chridhe; oir tha mi air m’ainmeachadh ortsa, O Iehòbhah, Dhia nan sluagh.

Ro‑ghlan tha d’fhacal-sa, agus is ionmhainn led òglach e.

Tha mi beag agus suarach; gidheadh cha dìochuimhnich mi do reachdan.

Is ceartas sìorraidh do cheartas-sa, agus is fìrinn do lagh.

Ghlac teinn agus àmhghar mi, ach is iad d’àitheantan mo thlachd.

Mairidh ceartas do theisteis gu bràth; thoir-sa tuigse dhomh, agus bidh mi beò.

Oir tha facal Dhè beò agus cumhachdach, agus nas gèire na claidheamh dà fhaobhair air bith, a’ ruigheachd eadhon a‑chum eadar-sgaradh an anama agus an spioraid, agus nan alt agus nan smear, agus a’ toirt breith air smuaintean agus rùintean a’ chridhe.

Tha an sgriobtar uile air a dheachdadh le Spiorad Dhè, agus tha e tairbheach a‑chum teagaisg, a‑chum spreigeadh, a‑chum leasachaidh, a‑chum oilein ann am fìreantachd:

A‑chum gum bi òglach Dhè coileanta, làn-deas a‑chum gach uile dheagh obrach.

Is lòchran d’fhacal dom chois agus solas dom cheum.

Ach bithibh-se nur luchd cur-an‑gnìomh an fhacail, agus na b’ann nur luchd-èisdeachd a‑mhàin, gur mealladh fhèin.

Agus glacaibh clogad na slàinte, agus claidheamh an Spioraid, nì as e facal Dhè:

Ach thubhairt esan, Is mò gur beannaichte iadsan a dh’èisdeas ri facal Dhè, agus a choimheadas e.

Uime sin taisgidh sibh suas iad seo mo bhriathran nur cridhe, agus nur n‑anam, agus ceanglaidh sibh iad mar chomharradh air ur làimh; agus bidh iad mar aodannain eadar ur sùilean.

A‑thaobh Dhè tha a shlighe iomlan; tha facal an Tighearna air a dhearbhadh; is sgiath e dhaibhsan uile a chuireas an dòchas ann.

Air an adhbhar sin, gach uile neach a chluinneas na briathran seo agamsa, agus a nì iad, samhlaichidh mi e ri duine glic, a thog a thaigh air carraig:

Thèid nèamh agus talamh thairis, ach cha tèid mo bhriathran-sa thairis a‑chaoidh.

Bheir fosgladh do bhriathran solas, a’ teagasg nan daoine aon-fhillte.

Ach fhreagair esan agus thubhairt e, Tha e sgrìobhte, Chan ann le aran a‑mhàin a bheathaichear duine, ach leis gach uile fhacal a thig o bheul Dhè.

Gu deimhinn deimhinn tha mi ag ràdh ribh, an tì a dh’èisdeas rim fhacal-sa, agus a tha a’ creidsinn anns an tì a chuir uaithe mi, tha a’ bheatha mhaireannach aige, agus cha tig e a‑chum dìtidh, ach chaidh e thairis o bhàs gu beatha.

Oir tha facal an Tighearna ceart, agus tha a obraichean uile dèante ann am fìrinn.

Thèid nèamh agus talamh thairis: ach cha tèid mo bhriathran-sa thairis a‑chaoidh.

Tha reachdan an Tighearna ceart, a’ dèanamh a’ chridhe aoibhneach; tha àithne an Tighearna glan, a’ soillseachadh nan sùl.

Tha am feur a’ seargadh, am blàth a’ crìonadh; ach seasaidh facal ar Dè‑ne gu sìorraidh.

Ciod leis an glan an t‑òganach a shlighe? Trìd faicill, a rèir d’fhacail.

Is tusa m’ionad-falaich agus mo sgiath; as d’fhacal-sa tha m’earbsa.

Anns an toiseach bha am Facal, agus bha am Facal maille ri Dia, agus b’e am Facal Dia.

Tha uile fhacal Dhè fìorghlan: is sgiath e dhaibhsan a chuireas an dòigh ann.

Neach air a bhith dha na dhealradh a ghlòire-san, agus na fhìor ìomhaigh a phearsa, agus a’ cumail suas nan uile nithean le facal a chumhachd, nuair a ghlan e ar peacaidhean troimhe fhèin, shuidh e air deas-làimh na mòrachd anns na h‑àrdan:

O àithne a bhilean cha deachaidh mi air m’ais; nas mò na mo dhlighe bìdh mheas mi briathran a bheòil.

O cia ionmhainn leam do lagh-sa! Gach là is e mo chùis-smaoineachaidh.

Is mòr sìth na muinntir a tha a’ toirt gràidh dod lagh, agus chan èirich adhbhar tuislidh dhaibh.

Ach fanaidh facal an Tighearna gu sìorraidh. Agus is e seo am facal a shearmonaicheadh dhuibhse anns an t‑soisgeul.

Naomhaich iad tron fhìrinn: is e d’fhacal-sa an fhìrinn.

Uime sin, is ann o èisdeachd a thig creideamh, agus èisdeachd tre fhacal Dhè.

Ach nan dèanamaid-ne, no aingeal o nèamh, soisgeul eile a shearmonachadh dhuibh, ach an soisgeul a shearmonaich sinn dhuibh, biodh e mallaichte.

Amhail a thubhairt sinn roimhe, tha mise ag ràdh a‑nis a‑rìs mar an ceudna, Ma shearmonaicheas neach sam bith soisgeul eile dhuibh, ach an soisgeul a ghabh sibh, biodh e mallaichte.

Is iomlan lagh an Tighearna, ag iompachadh an anama; tha fianais an Tighearna cinnteach, a’ dèanamh a’ bhaoghalta glic.

Tha reachdan an Tighearna ceart, a’ dèanamh a’ chridhe aoibhneach; tha àithne an Tighearna glan, a’ soillseachadh nan sùl.

Sleuchdaidh mi aig do theampall naomh, agus molaidh mi d’ainm airson do choibhneas gràidh agus airson d’fhìrinn, oir dh’àrdaich thu d’fhacal os cionn d’ainme uile.

Uime sin tha sinne mar an ceudna a’ toirt buidheachais do Dhia gun sgur, do bhrìgh nuair a ghabh sibh ri facal Dhè a chuala sibh uainne, gun do ghabh sibh ris chan ann mar fhacal dhaoine, ach (mar as e gu fìrinneach) facal Dhè, a tha ag obrachadh gu h‑èifeachdach annaibhse a tha a’ creidsinn.

Sgrìobh mi dur n‑ionnsaigh, athraichean, do bhrìgh gum b’aithne dhuibh an tì a tha ann o thùs. Sgrìobh mi dur n‑ionnsaigh, òganacha, do bhrìgh gu bheil sibh làidir, agus gu bheil facal Dhè na chòmhnaidh annaibh, agus gun tug sibh buaidh air an droch aon.

Is beannaichte an duine sin nach gluais ann an comhairle nan aingidh, agus nach seas ann an slighe nam peacach, agus nach suidh ann an cathair luchd-fanaid:

Ach aig a bheil tlachd ann an lagh an Tighearna, agus a smaoinicheas air a lagh-san a là agus a dh’oidhche.

Bidh e mar chraoibh suidhichte làimh ri sruthan uisge, a bheir a‑mach a toradh na h‑aimsir, agus nach caill a duilleach; agus soirbhichidh leis gach nì a nì e.

Agus bidh na briathran seo, a tha mi ag àithneadh dhut an‑diugh, ann ad chridhe;

Agus teagaisgidh tu iad dod chloinn, agus labhraidh tu orra nuair a shuidheas tu ad thaigh, agus nuair a dh’imicheas tu air an t‑slighe, agus nuair a laigheas tu sìos, agus nuair a dh’èireas tu suas.

Is fheàrr earbsa as an Tighearna na earbsa à duine.

Is fheàrr earbsa as an Tighearna na earbsa à uachdarain.

Oir bheir an Tighearna gliocas; as a bheul thig eòlas agus tuigse.

Ach ge bè a choimheadas a fhacal, annsan gu deimhinn tha gràdh Dhè air a choileanadh: le seo is aithne dhuinn gu bheil sinn annsan.

Oir ge bè nithean air bith a sgrìobhadh roimhe seo, is ann a‑chum ar teagaisg-ne a sgrìobhadh iad; a‑chum tre fhoighidinn agus chomhfhurtachd nan sgriobtar gum biodh dòchas againne.

A‑chum gun naomhaicheadh agus gun glanadh e i le ionnlad an uisge tre an fhacal;

Fosgail mo shùilean, a‑chum gum faic mi nithean iongantach od lagh.

A‑chum tre dhà nì neo-chaochlaideach, anns an robh e eu‑comasach gun dèanadh Dia breug, gum biodh againne comhfhurtachd làidir, a theich a‑chum dìdein gu greim a dhèanamh air an dòchas a chuireadh romhainn:

Os bàrr, thubhairt e rium, A mhic an duine, gabh ann ad chridhe m’uile bhriathran-sa a labhras mi riut, agus èisd led chluasan.

Mar an ceudna is iad do theisteis mo thlachd, mo chomhairlichean.

Ann an slighe do theisteis rinn mi gàirdeachas, mar os cionn gach uile shaoibhreis.

Ghabh mo shùilean ro fhairean na h‑oidhche, a‑chum gum beachd-smaoinichinn air d’fhacal.

Agus dh’irioslaich e thu, agus thug e ort acras fhulang, agus bheathaich e thu le mana (nì nach b’aithne dhut fhèin, cha mhò a b’aithne dod athraichean e), a‑chum gun tugadh e ort fios a bhith agad nach ann le aran a‑mhàin a bheathaichear duine, ach leis gach facal a thig a‑mach à beul an Tighearna bidh duine beò.

Urnuigh ri Dia