Roinn-seòrsa
CEISTEAN MU CHÒRAICHEAN GUN GNÌOMHACHAIS
Tha gnèitheachas na chuspair a tha tric air a chuairteachadh le nàire is sàmhchair. Ach mar Chrìosdaidhean, feumaidh sinn faighneachd dhuinn fhìn: Dè a tha Dia ag ràdh mu dheidhinn gnèitheachas? Chan eil am Bìoball sàmhach air a’ chuspair seo idir.
Tha Eabhraidhich 13:4 ag ràdh, “Biodh pòsadh onorach am measg nan uile, agus an leabaidh gun smal; ach na strìopaichean agus na h-adhaltranaich bheir Dia breith orra.” Tha pòsadh na rud urramach, agus bu chòir dhuinn uile a chumail mar sin.
Feumaidh sinn teicheadh bho strìopachas. Tha gràin aig Dia air mì-ghlaine agus feumaidh sinne gràin a bhith againn air cuideachd. Ged a tha beachdan eadar-dhealaichte ann mu ghnèitheachas, feumaidh sinn cuimhneachadh gur e Dia a chruthaich e, agus chan eil nàire sam bith againn a bhith oirnn mu na rinn e.
Chruthaich Dia gnèitheachas airson pòsaidh, agus chan ann airson rud sam bith eile. Is e pòsadh an aon àite far a bheil e ceart gnèitheachas a bhith againn. Tha seo a’ dèanamh ciall nuair a smaoinicheas sinn air plana Dhè.
Cha bhi càraid pòsta dìleas a’ fulang le galairean feise ma tha iad dìleas dha chèile. Ach, ma bhriseas aon den chàraid am pòsadh agus ma bhios gnèitheachas aca taobh a-muigh a’ phòsaidh, tha cunnart ann gun glac iad galairean agus gum bi droch bhuaidh eile ann air sgàth a’ pheacaidh sin.
Ach tha mise ag ràdh ribh, Ge bè neach a dh’amhairceas air mnaoi a‑chum a miannachadh, gun do rinn e adhaltranas leatha cheana na chridhe.
Ach ge bè nì adhaltranas ri mnaoi, tha e gun tuigse: sgriosaidh esan a nì e a anam fhèin.
Teichibh o strìopachas. Tha gach aon pheacadh a nì duine an leth a‑muigh den chorp: ach an tì a nì strìopachas, tha e a’ peacachadh an aghaibh a chuirp fhèin.
Uime sin claoidhibh ur buill a tha air an talamh, strìopachas, neòghlaine, fonn-collaidh, ana-miannan, agus sannt, nì as iodhal-adhradh;
Agus chruthaich Dia an duine na dhealbh fhèin, ann an dealbh Dhè chruthaich e e: fireannach agus boireannach chruthaich e iad. Agus bheannaich Dia iad, agus thubhairt Dia riu, Sìolaichibh, agus fàsaibh lìonmhor, agus lìonaibh an talamh, agus ceannsaichibh e: agus biodh uachdaranachd agaibh os cionn èisg na mara, agus os cionn eunlaith nan speur, agus os cionn gach nì beò a ghluaiseas air an talamh.
A‑nis a‑thaobh nan nithean mun do sgrìobh sibh am ionnsaigh: Is math do fhear gun bheantainn ri mnaoi. Agus dhaibhsan a tha pòsda tha mi ag àithneadh, gidheadh cha mhise, ach an Tighearna, gun a’ bhean a dhealachadh ra fear. Ach ma dhealaicheas i, fanadh i gun phòsadh, no biodh i rèidh ra fear: agus na cuireadh am fear uaithe a bhean. Ach ris a’ chuid eile tha mise ag ràdh, chan e an Tighearna, Ma bhios aig bràthair sam bith bean ana-creidmheach, agus gu bheil i toileach còmhnaidh a ghabhail maille ris, na cuireadh e uaithe i. Agus a’ bhean aig a bheil fear ana-creidmheach, agus gu bheil esan toileach còmhnaidh a ghabhail maille rithe, na cuireadh i uaipe e. Oir tha am fear ana-creidmheach air a naomhachadh leis a’ mhnaoi, agus tha a’ bhean ana-creidmheach air a naomhachach leis an fhear: no bhiodh ur clann neòghlan; ach a‑nis tha iad naomh. Ach ma dh’fhalbhas am fear ana-creidmheach, falbhadh e. Chan eil bràthair no piuthar fo dhaorsa nan leithidean sin de chàsan: ach ghairm Dia sinn a‑chum sìthe. Oir ciod am fios a tha agadsa, O bhean, nach saor thu d’fhear? No ciod am fios a tha agadsa, O fhir, nach saor thu do bhean? Ach a rèir mar a roinn Dia ris gach duine, mar a ghairm an Tighearna gach aon, mar sin gluaiseadh e: agus mar sin tha mise ag òrdachadh anns na h‑eaglaisean uile. An do ghairmeadh neach sam bith agus e timcheall-gheàrrte? Na dèanar e neo-thimcheall-gheàrrte: an do ghairmeadh neach sam bith gun e a bhith timcheall-gheàrrte? Na timcheall-ghearrar e. Chan eil èifeachd anns an timcheall-ghearradh, agus chan eil èifeachd anns an neo-thimcheall-ghearradh, ach ann an coimhead àitheantan Dhè. Gidheadh, a‑chum strìopachas a sheachnadh, biodh a bhean fhèin aig gach fear, agus aig gach mnaoi a fear fhèin.
Gidheadh, a‑chum strìopachas a sheachnadh, biodh a bhean fhèin aig gach fear, agus aig gach mnaoi a fear fhèin.
Na cumaibh ur dlighe o chèile, ach le toil a chèile rè tamaill, a‑chum sibh fhèin a thoirt do thrasg agus do ùrnaigh; agus thigibh cuideachd a‑rìs, a‑chum nach buair Sàtan sibh airson ur neo-gheamnaidheachd.
Thugadh am fear an deagh-ghean dligheach don mhnaoi; agus a’ bhean mar an ceudna don fhear.
Biodh do thobar beannaichte; agus dèan gàirdeachas maille ri mnaoi-phòsda d’òige. Biodh i mar an eilid ghràdhach, agus mar an earba thaitneach; sàsaicheadh a cìochan thu anns gach àm: le a gràdh bi a‑ghnàth air do lìonadh.
Air an adhbhar sin fàgaidh fear a athair agus a mhàthair, agus dlùth-leanaidh e ra mhnaoi: agus bidh iad nan aon fheòil.
Tha am pòsadh urramach anns na h‑uile, agus an leabaidh neo-shalach: ach air luchd-strìopachais agus adhaltranais bheir Dia breith.
Agus dh’aithnich Adhamh a bhean Eubha; agus dh’fhàs i torrach, agus rug i Càin, agus thubhairt i, Fhuair mi duine on Tighearna.
Agus bheannaich Dia Nòah agus a mhic, agus thubhairt e riu, Sìolaichibh, agus fàsaibh lìonmhor, agus lìonaibh an talamh.
Agus ghairm iad air Lot, agus thubhairt iad ris, Càit a bheil na daoine a thàinig ad ionnsaigh a‑nochd? Thoir a‑mach iad dar n‑ionnsaigh a‑chum is gun aithnich sinn iad.
Cha tig a h‑aon agaibh am fagas do aon neach a tha dlùth dha ann an dàimh, a‑chum a nàire a leigeadh ris: Is mise an Tighearna. Nochd d’athar, no nochd do mhàthar cha leig thu ris: is i do mhàthair i, cha leig thu ris a nochd.
Agus cha laigh thu gu collaidh le mnaoi do choimhearsnaich, a‑chum thu fhèin a thruailleadh leatha.
Cha mhò a laigheas tu le ainmhidh sam bith gud thruailleadh fhèin leis; cha mhò a sheasas bean sam bith ro ainmhidh gu laighe sìos dha: is amhluadh e.
Agus an duine a nì adhaltranas ri mnaoi fir eile, eadhon esan a nì adhaltranas ri mnaoi a choimhearsnaich, cuirear an t‑adhaltranach agus a’ bhan-adhaltranach gu cinnteach gu bàs.
Mar an ceudna ma laigheas duine le fear, mar a laigheas e le mnaoi, rinn iad le chèile gràinealachd: cuirear gu cinnteach gu bàs iad; bidh am fuil orra fhèin.
Agus ma laigheas duine le ainmhidh, cuirear gu cinnteach gu bàs e: agus marbhaidh sibh an t‑ainmhidh. Agus ma thig bean am fagas do ainmhidh sam bith, agus gun laigh i sìos dha, marbhaidh tu a’ bhean agus an t‑ainmhidh: cuirear gu cinnteach gu bàs iad; bidh am fuil orra fhèin.
Ma ghabhas duine bean, agus gun tèid e a‑steach da h‑ionnsaigh, agus gum fuathaich e i, Agus gun toir e adhbhar cainnte na h‑aghaidh, agus gun tog e suas droch ainm oirre, agus gun abair e, Ghabh mi a’ bhean seo, agus nuair a thàinig mi da h‑ionnsaigh, cha d’fhuair mi na maighdinn i: An sin gabhaidh athair na h‑ighinn, agus a màthair, agus bheir iad a‑mach comharraidhean maighdeanas na h‑ighinn gu seanairean a’ bhaile anns a’ gheata: Agus their athair na h‑ighinn ris na seanairean, Thug mi mo nighean don duine seo na mnaoi, agus tha fuath aige dhi; Agus, feuch, thug e adhbhar cainnte na h‑aghaidh, ag ràdh, Cha d’fhuair mi do nighean na maighdinn; agus gidheadh is iad sin comharraidhean maighdeanas mo nighinn: agus sgaoilidh iad an t‑aodach an làthair seanairean a’ bhaile. Agus gabhaidh seanairean a’ bhaile sin an duine, agus smachdaichidh iad e: Agus cuiridh iad ùnlagh ceud secel airgid air, agus bheir iad do athair na h‑ighinn iad, a chionn gun do thog e droch ainm air òigh de chloinn Israeil; agus bidh i na mnaoi aige: chan fhaod e a cur uaithe ra bheò. Agus mura bi do bhràthair làimh riut, no mura aithne dhut e, an sin bheir thu e a dh’ionnsaigh do thaighe fhèin, agus bidh e maille riut gus an iarr do bhràthair e, agus bheir thu air ais dha e. Ach ma tha an nì seo fìor, agus nach eil comharraidhean maighdeanais rim faghail don nighinn; An sin bheir iad a‑mach an nighean gu doras taigh a h‑athar, agus clachaidh daoine a baile i le clachan gus am bàsaich i; a chionn gun d’obraich i amaideachd ann an Israel, le strìopachas a dhèanamh ann an taigh a h‑athar: mar sin cuiridh tu air falbh olc as ur measg.
Ma gheibhear duine a’ laighe le mnaoi a tha pòsda ri fear, an sin cuirear gu bàs iad le chèile, an duine a laigh leis a’ mhnaoi, agus a’ bhean; mar sin cuiridh tu olc air falbh o Israel.
Ma tha nighean, agus i na h‑òigh, fo cheangal-pòsaidh aig fear, agus gum faigh duine i anns a’ bhaile, agus gun laigh e leatha; An sin bheir sibh a‑mach iad le chèile gu geata a’ bhaile sin, agus clachaidh sibh iad le clachan gus am bàsaich iad; an nighean, a chionn nach do ghlaodh i, agus i a bhith anns a’ bhaile; agus am fear a chionn gun d’ìslich e bean a choimhearsnaich: mar sin cuiridh tu air falbh olc as ur measg.
Ma gheibh duine nighean a tha na h‑òigh, nach eil fo cheangal-pòsaidh, agus gun dèan e greim oirre, agus gun laigh e leatha, agus gum faighear iad; An sin bheir am fear a laigh leatha do athair na h‑ighinn lethcheud secel airgid, agus bidh i na mnaoi aige; a chionn gun d’ìslich e i, chan fhaod e a cur uaithe ra bheò.
Agus chaidh Samson gu Gàsa, agus chunnaic e an sin strìopach, agus chaidh e a‑steach da h‑ionnsaigh.
Agus thachair e mu fheasgar gun d’èirich Daibhidh bhàrr a leapa, agus gu robh e a’ spaisdearachd air mullach taigh an rìgh: agus on mhullach chunnaic e bean ga nighe fhèin: agus bha a’ bhean ro‑mhaiseach ri sealltainn oirre. Agus ma thachras gun èirich fearg an rìgh, agus gun abair e riut, Carson a chaidh sibh teann air a’ bhaile a chathachadh? Nach robh fhios agaibh gun tilgeadh iad on bhalla? Cò a bhuail Abimelech mac Ierubeseit? Nach do thilg bean mìr de chloich-mhuilinn air on bhalla, air chor is gun d’fhuair e bàs ann an Tebes? Carson a chaidh sibh teann air a’ bhalla? An sin their thusa, Tha do sheirbhiseach, Uriah an t‑Hiteach, marbh mar an ceudna. Agus dh’imich an teachdaire, agus thàinig agus dh’innis e do Dhaibhidh gach nì mun do chuir Ioab air falbh e. Agus thubhairt an teachdaire ri Daibhidh, Gu deimhinn bhuadhaich na daoine oirnn, agus thàinig iad a‑mach dar n‑ionnsaigh anns a’ mhachair agus chuir sinn an ruaig orra eadhon gu dol a‑steach a’ gheata. Agus thilg na fir-bhogha air do sheirbhisich on bhalla, agus tha cuid de sheirbhisich an rìgh marbh, agus tha do sheirbhiseach, Uriah an t‑Hiteach, marbh mar an ceudna. An sin thubhairt Daibhidh ris an teachdaire, Mar seo their thu ri Ioab, Na biodh an nì seo olc ad shùilean; oir cuiridh an claidheamh as do aon duine cho math is do dhuine eile: dèan do chath nas treasa an aghaidh a’ bhaile, agus sgrios e, agus thoir misneach dha. Agus nuair a chuala bean Uriah gun d’fhuair a fear Uriah bàs, rinn i caoidh airson a fir. Agus nuair a bha am bròn thairis, chuir Daibhidh fios oirre, agus thug e i a dh’ionnsaigh a thaighe, agus bha i na mnaoi aige, agus rug i mac dha: ach bha an nì a rinn Daibhidh olc ann an sùilean an Tighearna. Agus chuir Daibhidh fios, agus dh’fheòraich e mu thimcheall na mnà: agus thubhairt neach, Nach i seo Bat-sèba nighean Eliam, bean Uriah an t‑Hiteach? Agus chuir Daibhidh uaithe teachdairean, agus ghabh e i; agus thàinig i a‑steach da ionnsaigh, agus laigh e leatha (oir bha i air a glanadh o a neòghlaine), agus thill i da taigh fhèin.
Agus nuair a thug i iad da ionnsaigh a‑chum an ithe, rug e oirre, agus thubhairt e rithe, Thig, laigh leam, a phiuthar. Agus fhreagair i e, Chan eadh, a bhràthair, na èignich mi; oir cha chòir a leithid seo a bhith air a dhèanamh ann an Israel: na dèan-sa an amaideachd seo. Agus mise, càit an cuir mi air falbh mo mhasladh? Agus air do shon-sa, bidh tu mar aon de na h‑amadain ann an Israel: a‑nis uime sin labhair, guidheam ort, ris an rìgh; oir cha chùm e uat mi. Gidheadh, chan èisdeadh esan ra guth; ach a chionn gum bu treasa e na ise, dh’èignich e i, agus laigh e leatha.
Ol uisgeachan as do shoitheach fhèin; agus uisgeachan-ruith as do thobar fhèin. Biodh do thobraichean air an sgaoileadh a‑mach; do shruthan uisge anns na sràidean. Biodh iad agad fhèin a‑mhàin, agus na b’ann aig coigrich maille riut. Biodh do thobar beannaichte; agus dèan gàirdeachas maille ri mnaoi-phòsda d’òige. Biodh i mar an eilid ghràdhach, agus mar an earba thaitneach; sàsaicheadh a cìochan thu anns gach àm: le a gràdh bi a‑ghnàth air do lìonadh.
A‑chum do ghleidheadh on droch mhnaoi, o mhiodal teanga na mnà coimhich. Na miannaich a sgèimh ann ad chridhe; agus na glacadh i thu le a rosgan. Oir le mnaoi strìopachail bheirear duine gu greim arain; agus sealgaidh a’ bhan-adhaltranach air an anam luachmhor. An urrainn duine teine a ghabhail na bhroilleach, agus gun a aodach a bhith air a losgadh? An urrainn duine imeachd air èibhlean tetha, agus gun a chasan a bhith air an losgadh? Mar sin esan a thèid a‑steach a‑chum bean a choimhearsnaich: cha bhi neach air bith neochiontach a bheanas rithe.
Le mòran de a cainnt mhilis thug i air aontachadh; le miodal a bilean cho-èignich i e. Tha e a’ dol na dèidh gun dàil, mar a thèid an damh a‑chum a chasgraidh, no an t‑amadan a‑chum peanas a’ chip; Gus an tèid saighead tro a àinean, mar a ghreasas eun don ribe, gun fhios aige gur ann a‑chum a bhàis a tha e.
Tha na h‑uisgeachan a ghoidear milis, agus an t‑aran a dh’ithear ann an uaigneas taitneach. Ach chan eil fhios aige gu bheil na mairbh an sin; ann an doimhneachdan ifrinn gu bheil a h‑aoighean.
Is sloc domhain beul bhan coimheach; an tì as gràineil leis an Tighearna tuitidh e ann.
Caith do bheatha gu subhach leis a’ mhnaoi as ionmhainn leat rè uile làithean beatha do dhìomhanais, a thug e dhut fon ghrèin: oir is e seo do chuibhreann anns a’ bheatha seo, agus ann ad shaothair a ghabhas tu fon ghrèin.
Pògadh e mi le pògan a bheòil; oir is math do ghràdh seach fìon. Airson fàile cùbhraidh is math d’ola-ungaidh-sa: is ola-ungaidh air a dòrtadh d’ainm; uime sin ghràdhaich na h‑òighean thu. Tarraing mi. Ad dhèidh ruithidh sinn. Da sheòmraichean threòraich an Rìgh mi. Nì sinn luathghaire agus bidh aoibhneas oirnn annadsa: cuiridh sinn an cuimhne do ghràdh nas mò na fìon: ghràdhaich na fìreanan thu.
Tha a làmh chlì fom cheann, agus a làmh dheas timcheall orm. Cuiream mar fhiachaibh oirbh, a nigheanan Ierusaleim, air earban agus air èildean na machrach, nach cuir sibh dragh air, agus nach dùisg sibh mo ghràdh, gus an àill leis fhèin.
Cia taitneach a tha do ghràdh, a phiuthar, a chèile! Cia mòr as fheàrr na fìon do ghràdh, agus fàile d’ola-ungaidh na na h‑uile spìosraidh! Mar a’ chìr-mheala silidh do bhilean, a chèile: tha mil agus bainne fo do theangaidh; agus tha fàile do thrusgain mar fhàile cùbhraidh Lebanoin. Is lios glaiste thu, a phiuthar, a chèile; fuaran dùinte, tobar air a sheulachadh.
Cia àillidh, agus cia taitneach a tha thu, a ghaoil, ann ad mhaisealachd! Tha an àirde sin agad cosmhail ri craoibh-phailme, agus tha do chìochan mar bhagaidean fhìondhearc. Thubhairt mi, Sreapaidh mi suas don chraoibh-phailme, gabhaidh mi greim de a geugan: agus a‑nis bidh do chìochan mar bhagaidean den fhìon-chraoibh, agus cùbhraidheachd d’aodainn mar chùbhraidheachd nan ubhall: Mar an ceudna do chàirean mar am fìon as fheàrr, airson mo ghràidh, a thèid sìos gu milis, a’ toirt cainnte do bhilean an dream a chaidleas.
Ach thigibh-se am fagas an seo, a mhaca na ban-fhiosaiche, a shliochd an adhaltrannaich agus na strìopaich. Cò da bheil sibh a’ dèanamh àbhachd? Ris a bheil sibh a’ dèanamh beòil fharsaing, agus a’ sìneadh a‑mach na teangaidh? Nach clann sibh a chlaon a lethtaobh, sìol na foill? A’ fadadh ur n‑ana-miann le iodhalan fo gach crann uaine; a’ marbhadh na cloinne anns na glinn, fo sgoltan nan creag.
Rinn thu fòs strìopachas leis na h‑Eiphitich, do choimhearsnaich, a tha mòr ann am feòil: agus mheudaich thu do strìopachais, a‑chum mise a bhrosnachadh gu feirg.
Gun do chuir iad an gnìomh adhaltranas, agus gu bheil fuil nan làmhan, agus len iodhalan gun do rinn iad adhaltranas, agus gun tug iad fòs air am mic, a rug iad dhòmhsa, siubhal air an son-san tron teine gan losgadh. Os bàrr rinn iad seo riumsa; thruaill iad m’ionad naomh air an là sin fhèin, agus mhì-naomhaich iad mo shàbaidean. Oir nuair a mharbh iad an clann dan iodhalan, an sin thàinig iad air an là sin fhèin dom ionad naomh-sa, ga thruailleadh; agus, feuch, mar seo rinn iad ann am meadhon mo thaighe.
Agus mar seo bha breith Iosa Crìosd: oir an dèidh do cheangal-pòsaidh a bhith air a dhèanamh eadar a mhàthair Muire agus Iòseph, ro dhaibh teachd cuideachd, fhuaireadh torrach i on Spiorad Naomh.
Chuala sibh gun dubhairteadh ris na sinnsirean, Na dèan adhaltranas. Ach tha mise ag ràdh ribh, Ge bè neach a dh’amhairceas air mnaoi a‑chum a miannachadh, gun do rinn e adhaltranas leatha cheana na chridhe.
Oir is ann as a’ chridhe thig droch smuaintean, mortadh, adhaltranas, strìopachas, gadachd, fianais bhrèige, toibheum:
Agus fhreagair esan agus thubhairt e riu, Nach do leugh sibh, An tì a rinn air tùs iad, gun do rinn e iad fear agus bean? Agus thubhairt e, Air an adhbhar seo fàgaidh duine a athair agus a mhàthair, agus dlùth-leanaidh e ra mhnaoi: agus bidh iad araon nan aon fheòil. Air an adhbhar sin, cha dithis iad nas mò, ach aon fheòil. Uime sin, an nì a cheangail Dia, na sgaoileadh duine.
Oir is ann on taobh a‑staigh, à cridhe dhaoine, a thig a‑mach droch smuaintean, adhaltranas, strìopachas, mortadh, Goid, sannt, aingidheachd, mealltaireachd, macnas, droch shùil, toibheum, uabhar, amaideachd: Tha na h‑uilc seo uile a’ teachd a‑mach on taobh a‑staigh, agus a’ salachadh an duine.
Gidheadh o thoiseach na cruitheachd, rinn Dia iad fear agus bean. Air an adhbhar seo, fàgaidh duine a athair agus a mhàthair, agus dlùth-leanaidh e ra mhnaoi-phòsda; Agus bidh iad araon nan aon fheòil: ionnas nach dithis iad o sin suas, ach aon fheòil. Air an adhbhar sin, an nì a chuir Dia cuideachd, na cuireadh duine o chèile.
Agus fhreagair Iosa, agus thubhairt e riu, Tha clann an t‑saoghail seo a’ pòsadh, agus air an toirt ann am pòsadh: Ach an dream sin a mheasar gur airidh iad air an t‑saoghal ud fhaghail, agus an aiseirigh o na mairbh, chan eil iad a’ pòsadh, no air an toirt ann am pòsadh.
Uime sin thug Dia thairis iad mar an ceudna, tre ana-miannan an cridhe fhèin, a‑chum neòghlaine, a thoirt eas-urraim dan cuirp eatorra fhèin: Muinntir a chaochail fìrinn Dhè gu brèig, agus a thug adhradh agus a rinn seirbhis don chreutair nas mò na don Chruithear, a tha beannaichte gu sìorraidh. Amen. Air a shon seo thug Dia thairis iad do ana-miannan gràineil: oir chaochail eadhon am mnathan an gnàthachadh nàdarra a‑chum a’ ghnàtha a tha an aghaidh nàdair: Agus mar an ceudna na fir, air trèigsinn dhaibh gnàthachadh nàdarra na mnà, loisgeadh iad len togradh da chèile, fireannaich ri fireannaich ag obrachadh gràinealachd agus iad a’ faotainn dìol-thuarasdail an seachrain annta fhèin, mar a bu chòir.
Air an adhbhar sin na rìoghaicheadh am peacadh nur corp bàsmhor, air chor is gun tugadh sibh ùmhlachd dha na ana-miannan. Agus na tugaibh ur buill nan airm euceirt don pheacadh: ach thugaibh sibh fhèin do Dhia, mar dhream a tha beò o na mairbh, agus ur buill nan airm fìreantachd do Dhia.
Gluaiseamaid gu cubhaidh, mar anns an là; chan ann an raoidhteireachd agus am misg, no an seòmradaireachd agus am macnas, no an aisith agus am farmad: Ach cuiribh umaibh an Tighearna Iosa Crìosd, agus na dèanaibh ullachadh airson na feòla, a‑chum a h‑ana-miannan a riarachadh.
Tha e air aithris gu coitcheann gu bheil neòghlaine nur measg, agus a leithid sin de neòghlaine, nach eil uiread is air ainmeachadh am measg nan Cinneach, gum biodh aig neach bean a athar.
Tha am biadh airson na bronn, agus a’ bhrù airson a’ bhìdh: ach sgriosaidh Dia araon seo agus siud. A‑nis chan ann airson neòghlaine tha an corp, ach airson an Tighearna: agus an Tighearna airson a’ chuirp.
Teichibh o strìopachas. Tha gach aon pheacadh a nì duine an leth a‑muigh den chorp: ach an tì a nì strìopachas, tha e a’ peacachadh an aghaibh a chuirp fhèin. An e nach eil fhios agaibh gur e ur corp teampall an Spioraid Naoimh a tha annaibh, a tha agaibh o Dhia, agus cha leibh fhèin sibh? Nach eil fhios agaibh gun toir na naoimh breith air an t‑saoghal? Agus ma bheirear breith air an t‑saoghal leibhse, an e nach fiù sibh a bhith nur britheamhan air na cùisean as lugha? Oir cheannaicheadh le luach sibh: uime sin thugaibh glòir do Dhia le ur corp, agus le ur spiorad, as le Dia.
Thugadh am fear an deagh-ghean dligheach don mhnaoi; agus a’ bhean mar an ceudna don fhear. Agus iadsan a tha ri caoidh, mar nach biodh iad ri caoidh; agus iadsan a tha ri gàirdeachas, mar mhuinntir nach eil ri gàirdeachas; agus iadsan a tha ri ceannachd, mar dhaoine nach eil a’ sealbhachadh; Agus iadsan a tha a’ gnàthachadh an t‑saoghail seo, mar dhream nach eil ga mhì-ghnàthachadh; oir thèid sgiamh an t‑saoghail seo seachad. Ach b’àill leam sibhse a bhith gun ro‑chùram. An tì nach eil pòsda, bidh cùram nan nithean sin a bhuineas don Tighearna air, cionnas a thoilicheas e an Tighearna. Ach an tì a tha pòsda, bidh cùram nithean an t‑saoghail air, cionnas a dh’fhaodas e a bhean a thoileachadh. Tha mar an ceudna eadar-dhealachadh eadar bean agus òigh: tha cùram oirrese nach eil pòsda mu nithean an Tighearna, a‑chum gum bi i naomh, araon na corp agus na spiorad; ach bidh cùram air a’ mhnaoi a tha pòsda mu nithean an t‑saoghail, cionnas a dh’fhaodas i a fear a thoileachadh. Agus seo tha mi a’ labhairt a‑chum ur tairbhe fhèin; chan ann a‑chum gun cuirinn ribe oirbh, ach a‑chum an nì sin a tha ciatach, agus gum feitheadh sibh air an Tighearna gun bhuaireadh. Ach ma shaoileas duine sam bith gu bheil e ga ghiùlan fhèin gu mì‑chiatach a‑thaobh a mhaighdinn, ma chaidh blàth a h‑aimsir thairis, agus gur còir a dhèanamh mar sin, dèanadh e nas àill leis, chan eil e a’ peacachadh: pòsadh iad. Gidheadh, an tì sin a tha suidhichte gu daingeann na chridhe, agus gun èiginn sam bith air, ach aig a bheil cumhachd air a thoil fhèin, agus a chuir roimhe na chridhe a mhaighdeann a choimhead, tha e a’ dèanamh gu math. Uime sin, mas eadh, tha an tì a bheir seachad ann am pòsadh i a’ dèanamh gu math; ach tha an tì nach toir ann am pòsadh i a’ dèanamh nas fheàrr. Tha a’ bhean ceangailte leis an lagh rè na h‑ùine a tha a fear beò: ach ma gheibh a fear bàs, tha i saor gu pòsadh ri aon neach as toil leatha; a‑mhàin anns an Tighearna. Chan eil comas a cuirp fhèin aig a’ mhnaoi, ach aig an fhear: agus mar an ceudna chan eil comas a chuirp fhèin aig an fhear, ach aig a’ mhnaoi. Ach tha i nas sona ma dh’fhanas i mar sin, a rèir mo bhreith-sa: agus is i mo bharail gu bheil Spiorad Dhè agam. Na cumaibh ur dlighe o chèile, ach le toil a chèile rè tamaill, a‑chum sibh fhèin a thoirt do thrasg agus do ùrnaigh; agus thigibh cuideachd a‑rìs, a‑chum nach buair Sàtan sibh airson ur neo-gheamnaidheachd.
Gidheadh mura faodar leo iad fhèin a ghleidheadh geamnaidh, pòsadh iad: oir is fheàrr pòsadh na losgadh.
Ach ma shaoileas duine sam bith gu bheil e ga ghiùlan fhèin gu mì‑chiatach a‑thaobh a mhaighdinn, ma chaidh blàth a h‑aimsir thairis, agus gur còir a dhèanamh mar sin, dèanadh e nas àill leis, chan eil e a’ peacachadh: pòsadh iad. Gidheadh, an tì sin a tha suidhichte gu daingeann na chridhe, agus gun èiginn sam bith air, ach aig a bheil cumhachd air a thoil fhèin, agus a chuir roimhe na chridhe a mhaighdeann a choimhead, tha e a’ dèanamh gu math. Uime sin, mas eadh, tha an tì a bheir seachad ann am pòsadh i a’ dèanamh gu math; ach tha an tì nach toir ann am pòsadh i a’ dèanamh nas fheàrr.
Na cuing-cheanglar gu neo-chothromach sibh maille ri mì‑chreidmhich: oir ciod e caidreamh na fìreantachd ri neo-fhìreantachd? Agus ciod e comann an t‑solais ris an dorchadas? Agus ciod an rèite a tha aig Crìosd ri Belial? No ciod i cuid a’ chreidmhich, maille ri ana-creidmheach?
A‑nis tha obraichean na feòla follaiseach, as iad seo, adhaltranas, strìopachas, neòghlaine, macnas. Feuch, tha mise Pòl ag ràdh ribh, ma thimcheall-ghearrar sibh, nach bi tairbhe air bith dhuibh ann an Crìosd. Iodhal-adhradh, draoidheachd, naimhdeas, connsachadh, co‑fharpais, fearg, còmhstri, aimhreit, saobh-chreideamh. Farmad, mortan, misg, raoidhteireachd, agus an leithidean sin: mum bheil mi ag innse dhuibh ro‑làimh, mar a dh’innis mi dhuibh cheana mar an ceudna, nach sealbhaich iadsan a nì an leithidean sin rìoghachd Dhè.
Muinntir, air dhaibh am mothachadh a chall, a thug iad fhèin thairis do mhì-nàire, a‑chum gach uile neò-ghlaine a chur an gnìomh le cìocras.
Ach na biodh strìopachas, agus gach uile neòghlaine, no sannt, uiread is air an ainmeachadh nur measg, mar as cubhaidh do naoimh:
Air an adhbhar seo fàgaidh duine a athair agus a mhàthair, agus dlùth-leanaidh e ra mhnaoi, agus bidh an dithis nan aon fheòil. Is diamhaireachd mhòr seo: ach tha mi a’ labhairt mu Chrìosd agus an eaglais. Gidheadh, thugadh gach aon agaibhse fa leth gràdh da mhnaoi, amhail mar dha fhèin; agus feuchadh a’ bhean gun toir i urram da fear.
Fa‑dheòidh, a bhràithrean, ge bè nithean a tha fìor, ge bè nithean a tha urramach, ge bè nithean a tha ceart, ge bè nithean a tha fìorghlan, ge bè nithean a tha ion-ghràidh, ge bè nithean a tha ionmholta; ma tha deagh-bheus air bith ann, ma tha moladh air bith ann, smaoinichibh air na nithean sin.
Oir is i seo toil Dhè, eadhon ur naomhachadh-se, sibh a sheachnadh strìopachais: Gum b’aithne do gach aon agaibh a shoitheach fhèin a shealbhachadh ann an naomhachd, agus ann an urram; Chan ann ann am fonn ana-miannach, mar a nì na Cinnich aig nach eil eòlas air Dia:
Teich uime sin o ana-miannan na h‑òige: ach lean fìreantachd, creideamh, gràdh, sìth, maille riùsan a tha a’ gairm air an Tighearna o chridhe glan.
A‑chum gun teagaisg iad na mnathan òga a bhith ciallach, gràdhach air am fir, gràdhach air an cloinn, A bhith eagnaidh, geamnaidh, fantainn aig an taigh, a bhith math, umhail dam fir a‑chum nach faigh facal Dhè mì‑chliù.
Ach tha gach duine air a bhuaireadh, nuair a thàirngear, agus a thàlaidhear, e le a ana-miann fhèin. An sin air a bhith don ana-miann torrach, beiridh e peacadh: agus air don pheacadh a bhith air a chrìochnachadh, beiridh e bàs.
A mhuinntir mo ghràidh, guidheam oirbh, mar choigrich agus luchd-cuairt, sibh a sheachnadh ana-miannan feòlmhor, a tha a’ cogadh an aghaidh an anama;
Mar an ceudna, fheara, gabhaibh-se còmhnaidh maille riu a rèir eòlais, a’ tabhairt urraim don mhnaoi mar an soitheach as anfhainne, agus mar mhuinntir a tha nan co‑oighreachan air gràs na beatha; a‑chum nach cuirear bacadh air ur n‑ùrnaighean.
Oir is leòr dhuinn a’ chuid a chaidh seachad de aimsir ar beatha gu toil nan Cinneach a dhèanamh, nuair a shiubhail sinn ann am macnas, ann an ana-miannan, ann an anabarr fìona, ann an geòcaireachd, ann am pòiteireachd, agus ann an iodhal-adhradh ain-dligheach:
Ach gu h‑àraidh iadsan a leanas an fheòil ann an ana-miann na neòghlaine, agus a nì tàir air uachdaranachd: air dhaibh a bhith an‑dàna, fèin-thoileil, chan eagal leo ana-cainnt a thoirt dhaibhsan a tha ann an àrd-inbhe:
Aig a bheil an sùilean làn adhaltranais, agus do nach eil e an comas sgur de pheacadh; a’ mealladh anaman neo-shuidhichte; aig a bheil an cridhe air a chleachdadh ri gnìomharan sanntach; clann nam mallachd:
Oir na h‑uile a tha anns an t‑saoghal, ana-miann na feòla, agus ana-miann nan sùl, agus uabhar na beatha, chan ann on Athair a tha iad, ach on t‑saoghal.
Amhail a tha Sòdom agus Gomorrah, agus na bailtean mun cuairt orra, a thug iad fhèin thairis do strìopachas air a’ mhodh cheudna, agus a bha a’ leantainn feòla coimhich, air an cur suas nam ball-sampaill, a’ fulang dìoghaltas teine shìorraidh.
Gidheadh, tha beagan agam ad aghaidh, do bhrìgh gu bheil agad an sin an dream a tha a’ cumail teagasg Bhalàaim, a theagaisg do Bhalac ceap-tuislidh a chur ro chloinn Israeil, a‑chum nithean a dh’ìobradh do iodhalan ithe, agus strìopachas a dhèanamh.
Gidheadh, tha agam beagan de nithean ad aghaidh, gu bheil thu a’ fulang don mhnaoi sin Iesebel, a tha ag ràdh gur ban-fhàidh i fhèin, mo sheirbhisich a theagasg agus a mhealladh a‑chum strìopachas a dhèanamh, agus nithean, a dh’ìobradh do iodhalan, ithe. Agus thug mi dhi ùine gu aithreachas a ghabhail de a strìopachas; agus cha do ghabh i aithreachas. Feuch, tilgidh mi i ann an leabaidh, agus iadsan a tha a’ dèanamh adhaltranais rithe ann an àmhghar mòr, mura gabh iad aithreachas de a gnìomharan.
Agus cha mhò a ghabh iad aithreachas dem mort, no den draoidheachd, no den strìopachas, no den gadachd.
Is iad seo an dream nach do shalaicheadh le mnathan; oir is òighean iad: is iad seo an dream a tha a’ leantainn an Uain ge bè àit an tèid e: shaoradh iad seo o mheasg dhaoine, nan ciad-thoradh do Dhia, agus don Uan.
Agus thàinig aon de na seachd aingil aig an robh na seachd soithichean, agus labhair e rium, ag ràdh rium, Thig an seo; nochdaidh mi dhut breitheanas na strìopaich mhòir, a tha na suidhe air mòran uisgeachan: Is seachd rìghrean iad mar an ceudna: tha còig dhiubh air tuiteam, agus tha aon ann: cha tàinig am fear eile fhathast; agus nuair a thig e, is èiginn dha fantainn rè ùine bhig. Agus am fiadh-bheathach a bha, agus nach eil ann, is esan an t‑ochdamh, agus tha e on t‑seachdnar, agus thèid e am mugha. Agus na deich adhaircean a chunnaic thu, is deich rìghrean iad, nach d’fhuair rìoghachd fhathast, ach a tha a’ faotainn cumhachd mar rìghrean rè aon uaire maille ris an fhiadh-bheathach. Tha aca seo aon inntinn, agus bheir iad an neart agus an cumhachd don fhiadh-bheathach. Nì iad seo cogadh an aghaidh an Uain, agus bheir an t‑Uan buaidh orra: oir is esan Tighearna nan tighearnan, agus rìgh nan rìgh; agus tha an dream a tha maille ris air an gairm, agus air an taghadh, agus dìleas. Agus thubhairt e rium, Na h‑uisgeachan a chunnaic thu, far a bheil an strìopach na suidhe, is slòigh, agus coitheanail, agus cinnich, agus teangan iad. Agus na deich adhaircean a chunnaic thu air an fhiadh-bheathach, bheir iad sin fuath don strìopaich, agus nì iad fàs i, agus lomnochd, agus ithidh iad a feòil, agus loisgidh iad i le teine. Oir chuir Dia nan cridhe a thoil a choileanadh, agus a bhith a dh’aon chomhairle, agus an rìoghachd a thoirt don fhiadh-bheathach, gus an coileanar briathran Dhè. Agus is i a’ bhean a chunnaic thu, am baile mòr sin, a tha a’ rìoghachadh os cionn rìghrean na talmhainn. Ris an do rinn rìghrean na talmhainn strìopachas, agus aig an do chuireadh luchd-àiteachaidh na talmhainn air mhisg le fìon a strìopachais.
Agus air clàr a h‑aodainn bha ainm sgrìobhte, RUN-DIAMHAIR, BABILON MHOR, MATHAIR NAN STRIOPACH AGUS GRAINEALACHDAN NA TALMHAINN.
Oir dh’òl na h‑uile chinnich de fhìon fearg a strìopachais, agus rinn rìghrean na talmhainn strìopachas rithe, agus rinneadh saoibhir ceannaichean na talmhainn le pailteas a sògha.
Agus nì rìghrean na talmhainn, a rinn strìopachas agus a chaith am beatha gu sòghail maille rithe, gul agus caoidh air a son, nuair a chì iad deatach a losgaidh,
Ach aig an dream sin a tha gealtach, agus mì‑chreidmheach, agus gràineil, agus aig luchd-mort, agus strìopachais, agus draoidheachd, agus iodhal-adhraidh, agus aig na h‑uile bhreugairean, bidh an cuibhreann anns an loch a tha a’ dearg-lasadh le teine agus pronnasg, nì as e an dara bàs.
Oir an taobh a‑muigh tha madaidhean, agus luchd-draoidheachd, agus luchd-strìopachais, agus luchd-mort, agus luchd-iodhal-adhraidh, agus gach neach a ghràdhaicheas, agus a nì, breug.
Cò a gheibh bean shubhailceach? Oir tha a luach gu mòr os cionn chlach uasal. Earbaidh cridhe a fir aisde, agus cha bhi feum aige air creich. Iocaidh i math dha, agus chan e olc, rè uile làithean a beatha.
Oir ghabh thu sealbh air m’àirnean; dh’fhalaich thu mi ann am broinn mo mhàthar. Molaidh mi thu, oir is uamhasach, iongantach a dhealbhadh mi; is iongantach d’obraichean-sa, agus is ro‑fhiosrach m’anam air sin.
Oir is staing dhomhain strìopach; agus is sloc cumhang ban-choigreach. Tha i mar an ceudna ri feall-fheitheamh mar chreachadair, agus cuiridh i luchd-dòbheairt an lìonmhorachd am measg dhaoine.
Agus gun dèanadh Dia na sìthe fhèin naomh sibh gu h‑iomlan; agus gun deònaicheadh Dia gum bi ur n‑uile spiorad, agus anam, agus chorp, air an gleidheadh gu neo-choireach, gu teachd ar Tighearna Iosa Crìosd.
Cruthaich annam cridhe glan, a Dhè, agus ath-nuadhaich spiorad ceart an taobh a‑staigh dhìom.
Ach a rèir mar a roinn Dia ris gach duine, mar a ghairm an Tighearna gach aon, mar sin gluaiseadh e: agus mar sin tha mise ag òrdachadh anns na h‑eaglaisean uile.
Oir an dream a tha a rèir na feòla, tha an aire air na nithean sin a bhuineas don fheòil; ach an dream a tha a rèir an Spioraid, air na nithean sin a bhuineas don Spiorad. Oir an inntinn fheòlmhor is bàs i; ach an inntinn spioradail is beatha agus sìth i:
Oir an tì a chuireas da fheòil, buainidh e on fheòil truaillidheachd; ach an tì a chuireas don Spiorad, buainidh e on Spiorad a’ bheatha shuthainn.
Uime sin ùmhlaichibh sibh fhèin do Dhia; cuiribh an aghaidh an diabhail, agus teichidh e uaibh:
Oir cha tug Dia dhuinne spiorad na geilt; ach spiorad a’ chumhachd, agus a’ ghràidh, agus na h‑inntinn fhallain.
Gum b’aithne do gach aon agaibh a shoitheach fhèin a shealbhachadh ann an naomhachd, agus ann an urram;
Fheara, gràdhaichibh ur mnathan fhèin, eadhon mar a ghràdhaich Crìosd an eaglais, agus a thug e e fhèin air a son; A‑chum gun naomhaicheadh agus gun glanadh e i le ionnlad an uisge tre an fhacal; A‑chum gun cuireadh e na làthair fhèin i na h‑eaglais ghlòrmhoir, gun smal, gun phreasadh, no nì air bith de an leithidean sin; ach a‑chum gum biodh i naomh, agus neo-lochdach. Is amhlaidh sin is còir do na fir am mnathan fhèin a ghràdhachadh, mar an cuirp fhèin: an tì a ghràdhaicheas a bhean, tha e ga ghràdhachadh fhèin.