Kategorya
137 Mga Bersikulo sa Pagpangita sa Dios sa Kaadlawon
O Ginoo, sa buntag ikaw mamati sa akong tingog; sa buntag ipatugbaw nako ang akong pag-ampo nganha kanimo ug maghulat ako.
O Dios, ikaw mao ang akong Dios, nangita ako kanimo, ang akong kalag giuhaw kanimo; ang akong unod nangandoy kanimo, sama sa usa ka yuta nga uga ug mingaw diin walay tubig.
Mibangon ako sa wala pa mobanagbanag ug mituaw ako; naglaom ako diha sa imong mga pulong.
Ang akong kalag nangandoy kanimo diha sa kagabhion, ang akong espiritu sa sulod nako matinud-anon nga nangita kanimo. Kay sa diha nga ang imong mga paghukom anaa na sa yuta, ang mga nagpuyo sa kalibotan makakat-on sa pagkamatarong.
ang akong kalag naghulat sa Ginoo, labaw sa mga tawong nagtukaw alang sa kabuntagon, labaw sa mga tawong nagtukaw alang sa kabuntagon.
Ingon nga ang lagsaw nangandoy sa tubig sa kasapaan, ang akong kalag usab nangandoy kanimo, O Dios.
Sama sa usa ka makamatay nga samad sa akong lawas, ang akong mga kaaway nagtamay kanako, samtang nagpadayon sila sa pag-ingon kanako, “Hain man ang imong Dios?”
Ngano nga nagsubo man ikaw, O akong kalag, ug nganong nahasol man ikaw sa sulod nako? Laom sa Dios; kay magdayeg ako pag-usab kaniya, ang akong magtatabang ug akong Dios.
Ang akong kalag giuhaw sa Dios, sa Dios nga buhi. Kanus-a ba ako moadto ug moatubang sa Dios?
Gituy-od nako ang akong mga kamot nganha kanimo; ang akong kalag giuhaw kanimo sama sa yuta nga uga. Selah
Sa kabuntagon tagbawa kami sa imong gugmang walay paglubad, aron kami maglipay ug magmaya sa tanan namong mga adlaw.
Ako nahigugma sa mga nahigugma kanako; ug kadtong nagkugi sa pagpangita kanako makakaplag kanako.
Sa tungang gabii mobangon ako sa pagdayeg kanimo tungod sa imong mga tulumanon nga matarong.
Apan ikaw, sa dihang mag-ampo ka, sulod sa imong lawak ug takpi ang pultahan ug pag-ampo sa imong Amahan nga anaa sa tago ug ang imong Amahan nga nagtan-aw kanimo sa tago magganti kanimo.
O akong Dios, nagtuaw ako panahon sa adlaw, apan wala ikaw mamati kanako; ug panahon sa kagabhion, apan wala ako makapahulay.
Dayegon nako ang Ginoo sa tanang mga panahon; ang pagdayeg kaniya anaa kanunay sa akong baba.
Ikaw nag-ingon, “Pangitaa ninyo ang akong nawong.” Ang akong kasingkasing nag-ingon kanimo, “Ang nawong nimo, Ginoo, ang akong pangitaon.”
Ang Ginoong Dios naghatag kanako sa dila niadtong mga tinudloan, aron mahibalo ako unsaon paglig-on pinaagi sa pulong kaniya nga gikapoyan. Matag buntag siya nagpukaw sa akong igdulungog aron sa pagpamati, sama kanila nga mga gitudloan.
Sa tibuok nakong kasingkasing nangita ako kanimo; ayaw itugot nga ako mahisalaag gikan sa imong kasugoan!
Makasabot ako labaw sa mga tigulang, tungod kay gituman nako ang imong mga lagda.
Gipugngan nako ang akong mga tiil gikan sa tanang dalan nga daotan, aron nga ako makatuman sa imong pulong.
Wala ako motipas gikan sa imong mga tulumanon kay ikaw man ang nagtudlo kanako.
Pagkatam-is gayod sa imong mga pulong sa akong pagtilaw, tam-is pa kay sa dugos diha sa akong baba!
Pinaagi sa imong mga lagda nakabaton ako ug salabotan; tungod niini gidumtan nako ang tanang paagi nga sayop.
Ang imong pulong suga sa akong mga tiil, ug kahayag sa akong agianan.
Nakapanumpa ako ug gipamatud-an nako kini, nga ako magbantay sa matarong nimong mga tulumanon.
Gisakit ako sa hilabihan gayod; hatagi akog kinabuhi, O Ginoo, sumala sa imong pulong!
Dawata, ang akong halad sa pagdayeg, O Ginoo, ug tudloi ako sa imong mga tulumanon.
Ang akong kinabuhi ania kanunay sa akong kamot, apan wala nako kalimti ang imong Balaod.
Gitipigan nako ang imong pulong sulod sa akong kasingkasing, aron dili ako makasala batok kanimo.
Tubaga ako sa diha nga magtawag ako, O Dios sa akong katungod! Gitabangan nimo ako sa dihang ako anaa sa kalisdanan. Kaluy-i ako ug pamatia ang akong pag-ampo.
Apan ako, O Ginoo, nagtuaw nganha kanimo; sa pagkabuntag ang akong pag-ampo modangat sa atubangan nimo.
Ang gugmang walay paglubad sa Ginoo dili gayod mohunong, ang iyang kaluoy dili gayod matapos;
bag-o kini matag buntag; dako ang imong pagkamatinumanon.
Gitipigan nako ang imong pulong sulod sa akong kasingkasing, aron dili ako makasala batok kanimo.
Kay ang iyang kasuko makadiyot lamang, ug ang iyang kaluoy alang sa tibuok kinabuhi. Ang paghilak mopabilin sa kagabhion, apan ang kalipay moabot uban sa kabuntagon.
Pasidunggan nako ang imong kasugoan nga akong gihigugma, ug pamalandongan nako ang imong mga lagda.
Makapito sa usa ka adlaw, ako nagdayeg kanimo, tungod sa imong matarong nga mga tulumanon.
Salig sa Ginoo sa tibuok nimong kasingkasing ug ayaw pagsalig sa imong kaugalingong salabotan.
Sa tanan nimong mga dalan ilha siya, ug siya magtul-id sa imong mga agianan.
Sa ingon niana, uban sa pagsalig manuol kita ngadto sa trono sa grasya, aron makadawat ug kaluoy ug makakaplag ug grasya nga makatabang kanato sa panahon sa pagpanginahanglan.
Paghilom diha sa Ginoo ug paghulat nga mapailobon kaniya; ayaw kaguol tungod kaniya nga nagmauswagon sa iyang dalan, tungod sa tawo nga naghimo ug daotan nga mga laraw.
Apan palipaya kadtong tanan nga midangop kanimo, sa kanunay pasinggita sila sa kalipay; panalipdi sila aron nga ang nahigugma sa imong ngalan maglipay diha kanimo.
Naghulat ako sa Ginoo, ang akong kalag naghulat, ug sa iyang pulong naglaom ako;
ang akong kalag naghulat sa Ginoo, labaw sa mga tawong nagtukaw alang sa kabuntagon, labaw sa mga tawong nagtukaw alang sa kabuntagon.
Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan.
Misangpit ako uban sa tibuok nakong kasingkasing, tubaga ako, O Ginoo; tumanon gayod nako ang imong mga lagda.
Nagsangpit ako kanimo; luwasa ako, aron bantayan nako ang imong mga pagpamatuod.
Ang akong kalag natagbaw ingon sa makabuhong nga pagkaon, ug ang akong baba magdayeg kanimo uban ang mga ngabil nga malipayon,
sa diha nga maghunahuna ako kanimo diha sa akong higdaanan, ug mamalandong kanimo diha sa mga pagtukaw sa kagabhion;
Apan alang kanako, ang akong pag-ampo nganha kanimo, O Ginoo. Sa panahon nga imong kahimut-an, O Dios, sa kadagaya sa imong gugmang walay paglubad, tubaga ako. Diha sa kamatuoran sa imong kaluwasan,
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Pasunda ang akong mga lakang sa imong saad, ug ayaw itugot nga may bisan unsa nga kadaotan nga maggahom kanako.
Ang akong mga mata gikapoy na sa pagpaabot sa imong gisaad, ako nangutana, “Kanus-a man ako nimo hupayon?”
Iya sa Ginoo ang yuta ug ang tanan nga anaa niini, ang kalibotan ug ang mga nagpuyo niini;
Kinsa ba kining Hari sa himaya? Ang Ginoo sa mga panon, siya mao ang Hari sa himaya! Selah
kay siya ang nagpahiluna niini ibabaw sa kadagatan, ug nagpahimutang niini ibabaw sa katubigan.
Dayega ang Ginoo, O akong kalag; ug ang tanan nga ania sa sulod nako, dayega ang balaan niyang ngalan!
Dili siya magbuhat sumala sa atong mga kasal-anan, o magbalos kanato sumala sa atong mga kalapasan.
Kay ingon nga ang kalangitan anaa sa taas ibabaw sa yuta, mao usab kadako ang iyang gugmang walay paglubad ngadto kanila nga may kahadlok kaniya;
sama sa gilay-on sa silangan gikan sa kasadpan, mao usab ang gilay-on sa iyang pagpahimulag kanato gikan sa atong mga kalapasan.
Sama sa usa ka amahan nga naluoy sa iyang mga anak, mao usab ang Ginoo nga maluoy niadtong may kahadlok kaniya.
Kay siya nahibalo sa atong kahimtang; nahinumdom siya nga kita mga abog lamang.
Mahitungod sa tawo, ang iyang mga adlaw sama sa balili, siya naglambo sama sa bulak sa kapatagan;
kay ang hangin moagi ibabaw niini ug kini mahanaw ug ang dapit nga gitugkan niini dili na makaila.
Apan ang gugmang walay paglubad sa Ginoo naggikan sa walay sinugdan hangtod sa walay kataposan ngadto kanila nga may kahadlok kaniya, ug ang iyang pagkamatarong ngadto sa mga anak sa mga anak;
ngadto kanila nga nagtuman sa iyang kasabotan ug nahinumdom sa pagbuhat sa iyang kasugoan.
Gipahimutang sa Ginoo ang iyang trono didto sa kalangitan, ug ang iyang gingharian naggahom ibabaw sa tanan.
Dayega ang Ginoo, O akong kalag, ug ayaw kalimti ang tanan niyang kaayohan,
Unya ikaw motawag ug ang Ginoo motubag; ikaw motuaw ug siya moingon, Ania ako. “Kon imong kuhaon gikan sa imong taliwala ang yugo, ang pagtulisok sa tudlo ug ang pagsulti ug ngil-ad,
Sa diha nga magsud-ong ako sa imong kalangitan, sa buhat sa imong mga tudlo, sa bulan ug sa mga bituon nga imong gipahiluna;
Ayaw kamo kabalaka mahitungod sa bisan unsang butang, apan sa tanang butang ipahibalo ninyo sa Dios ang inyong mga hangyo pinaagi sa pag-ampo ug sa pagpangamuyo uban ang pagpasalamat.
Ug ang kalinaw sa Dios nga milapaw sa tanang pagpanabot, magbantay sa inyong mga kasingkasing ug sa inyong mga hunahuna diha kang Cristo Jesus.
O Ginoo, ikaw magpatalinghog sa tinguha sa mapaubsanon; ikaw maglig-on sa ilang kasingkasing, ikaw magkiling sa imong igdulungog
Gisakit ako sa hilabihan gayod; hatagi akog kinabuhi, O Ginoo, sumala sa imong pulong!
Dawata, ang akong halad sa pagdayeg, O Ginoo, ug tudloi ako sa imong mga tulumanon.
sa ingon niana, makabaton ako ug tubag alang niadtong nagpakaulaw kanako, kay nagsalig man ako sa imong pulong.
Unya pasibogon ang akong mga kaaway sa adlaw nga ako mosangpit. Kini akong maila, nga ang Dios dapig kanako.
O Ginoo, gisusi nimo ako ug nakaila ikaw kanako!
bisan didto ang imong kamot magtultol kanako, ug ang imong tuong kamot maggunit kanako.
Kon moingon ako, “Patabona kanako ang kangitngit ug ang kahayag nga naglibot kanako mahimong gabii,”
bisan ang kangitngit dili ngitngit alang kanimo, ang kagabhion hayag sama sa adlawan; kay ang kangitngit sama sa kahayag alang kanimo.
Kay ikaw ang nag-umol sa akong mga sulod nga bahin; ikaw ang naghulma kanako diha sa tagoangkan sa akong inahan.
Gidayeg ko ikaw, kay makalilisang ug katingalahan ang pagbuhat kanako, Katingalahan ang imong mga buhat! Nahibalo ako niana pag-ayo;
ang akong lawas wala matago gikan kanimo, sa diha nga gibuhat ako sa tago, sa makuti gibuhat sa kinahiladman sa yuta.
Ang imong mga mata nakakita sa akong lawas nga wala pa maumol, diha sa imong basahon nasulat ang tanan niini, ang mga adlaw nga natakda alang kanako, sa diha nga wala pay usa niini.
Pagkabililhon sa imong mga hunahuna alang kanako, O Dios! Pagkadako sa gidaghanon nila!
Kon ihapon nako sila, daghan pa sila kay sa balas. Sa akong pagmata, ako anaa gihapon kanimo.
O pamatyon unta nimo ang mga daotan, O Dios, ug ang mga tawo nga giuhaw sa dugo magpalayo unta kanako,
Ikaw nahibalo sa akong paglingkod ug sa akong pagtindog; ikaw nakasabot sa akong mga hunahuna gikan sa layo.
Imong gipadaghan, O Ginoo nga akong Dios, ang mga katingalahan nimong buhat ug ang imong mga hunahuna ngari kanamo; walay ikatandi kanimo. Kon ako magpahayag ug magsulti tungod kanila, daghan pa sila kay sa maihap.
Kay ikaw, O Ginoo, maayo, ug mapasayloon, ug madagayaon sa gugmang walay paglubad alang sa tanan nga nagsangpit kanimo.
Bulahan ang tawo nga mamati kanako, nga magbantay matag adlaw diha sa akong mga ganghaan, nga maghulat diha sa akong mga pultahan.
Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan,
“Pangayo ug kamo hatagan, pangita ug kamo makakaplag, panuktok, ug ang pultahan ablihan alang kaninyo.
Sa tibuok nakong kasingkasing nangita ako kanimo; ayaw itugot nga ako mahisalaag gikan sa imong kasugoan!
Apan alang kanako, maayo ang pagpaduol ngadto sa Dios; Ang Ginoo nga Dios gihimo nako nga akong dalangpanan, aron isugilon nako ang tanan nimong mga buhat.
Ang pagpadayag sa imong mga pulong naghatag ug kahayag, naghatag kini ug salabotan alang sa mga yano.
Naghangyo ako sa tibuok nakong kasingkasing alang sa imong kaluoy; kaluy-i ako sumala sa imong pulong.
Pamatia ang akong pagtuaw, O Dios, patalinghogi ang akong pag-ampo;
gikan sa kinatumyan sa yuta nagtuaw ako kanimo, sa diha nga ang akong kasingkasing luya na. Dad-a ako ngadto sa bato nga habog pa kay kanako;
Ang imong gugmang walay paglubad, O Ginoo, miabot ngadto sa kalangitan, ang imong pagkamatinumanon ngadto sa kapanganoran.
Kanimo, O Ginoo, gibayaw nako ang akong kalag.
Ang tanang agianan sa Ginoo gugmang walay paglubad ug pagkamatinud-anon, alang niadtong nagtuman sa iyang kasabotan ug sa iyang mga pagpamatuod.
Tungod ug alang sa imong ngalan, O Ginoo, pasayloa ang akong kasal-anan kay kini dako man kaayo.
Kinsa ba ang tawo nga may kahadlok sa Ginoo? Kaniya itudlo niya ang dalan nga iyang pilion.
Siya gayod magpuyo diha sa kauswagan, ug ang iyang mga anak makapanag-iya sa yuta.
Ang pagpakighigala sa Ginoo ila niadtong may kahadlok kaniya, ug siya magpadayag kanila sa iyang kasabotan.
Ang akong mga mata kanunay nga gitutok ngadto sa Ginoo, kay kuhaon niya ang akong mga tiil gikan sa pukot.
Lingi kanako ug kaluy-i ako, kay ako biniyaan ug sinakit.
Hupaya ang mga kasamok sa akong kasingkasing, ug kuhaa ako gikan sa akong mga kagul-anan.
Sud-onga ang akong kasakit ug ang akong kalisdanan, ug pasayloa ang tanan nakong mga sala.
Tan-awa unsa ka daghan ang akong mga kaaway, ug unsa ka bangis ang ilang pagdumot kanako.
O akong Dios, kanimo nagsalig ako, ayaw ako ibutang sa kaulawan; ayaw ako ipabuntog sa akong mga kaaway.
apan ang Ginoo may kalipay diha sa mga may kahadlok kaniya, diha sa mga naglaom sa iyang gugmang walay paglubad.
Siya naghatag ug gahom niadtong naluya, ug kaniya nga walay kabaskog nagdugang siya ug kusog.
Usa ka tingog nga nagsinggit, “Andama ninyo sa kamingawan ang dalan sa Ginoo, himoang tul-id diha sa kamingawan ang usa ka lapad nga dalan alang sa atong Dios.
Bisan ang mga batan-on mangaluya ug kapoyon, ug ang mga batan-on mangapukan sa hilabihang kakapoy;
apan kadtong naghulat sa Ginoo magbag-o sa ilang kusog, sila manglupad pinaagi sa mga pako sama sa mga agila, sila managan ug dili kapoyon, sila manglakaw ug dili mangaluya.
siya magpanalangin kanila nga may kahadlok sa Ginoo, sa gagmay ug sa dagko.
Maghatag unta ang Ginoo kaninyo ug kauswagan, kaninyo ug sa inyong mga anak.
“Pangitaa ang Ginoo samtang makaplagan pa siya, sangpita siya samtang anaa pa siya sa duol;
pabiyaa sa daotan sa iyang dalan, ug ang tawo nga dili matarong sa iyang mga hunahuna; ug pabalika siya sa Ginoo, aron siya maluoy kaniya, ug sa atong Dios, kay siya mopasaylo sa madagayaon gayod.
Ang Ginoo maghatag unta ug kusog sa iyang katawhan! Ang Ginoo magpanalangin unta ug kalinaw ngadto sa iyang katawhan!
Ang mga hari mahimo nga imong ama-ama ug ang ilang mga rayna mahimong inahan nga mag-atiman. Sila magyukbo kanimo, nga ang ilang nawong anha sa yuta ug magtilap sa abog sa imong mga tiil. Unya ikaw masayod nga ako mao ang Ginoo; ug sila nga maghulat kanako dili maulawan.”
Himoa ako nga mahibalo sa imong mga dalan, O Ginoo, tudloi ako sa imong mga agianan.
Tultoli ako diha sa imong kamatuoran, ug tudloi ako, kay ikaw mao ang Dios sa akong kaluwasan; kanimo naghulat ako sa tibuok nga adlaw.
Unya mituaw sila ngadto sa Ginoo diha sa ilang kagul-anan, ug siya miluwas kanila gikan sa ilang kalisdanan;
Imong gipakita kanako ang dalan sa kinabuhi; diha sa imong atubangan anaa ang kahingpitan sa kalipay; diha sa imong tuong kamot anaa ang kalipay nga walay kataposan.
O Ginoo nga among Ginoo, pagkahalangdon sa imong ngalan diha sa tibuok nga yuta! Gibutang nimo ang imong himaya sa ibabaw sa kalangitan.
Gikan sa baba sa mga gagmayng bata ug sa mga masuso gipahimutang nimo ang kalig-on tungod sa mga nakigbatok kanimo aron mapahilom nimo ang kaaway ug ang tigpanimalos.
“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”
Busa pinaagi kaniya himoon nato sa kanunay ang halad sa pagdayeg ngadto sa Dios, sa ato pa, sa bunga sa mga ngabil nga nag-ila sa iyang ngalan.
Unya moadto ako sa halaran sa Dios, ngadto sa Dios nga akong dakong kalipay; ug magdayeg ako kanimo uban sa lira, O Dios, akong Dios.
Pag-awit sa makusog ngadto sa Dios nga atong kusog; panghugyaw kamo sa kalipay ngadto sa Dios ni Jacob!
O Dios, ikaw mao ang akong Dios, nangita ako kanimo, ang akong kalag giuhaw kanimo; ang akong unod nangandoy kanimo, sama sa usa ka yuta nga uga ug mingaw diin walay tubig.
itugyan sila ngadto sa gahom sa espada, sila mangahimong tukbonon alang sa mga iro nga ihalas.
Apan ang hari maglipay diha sa Dios; ang matag usa nga manumpa pinaagi kaniya maghimaya; kay ang baba sa mga bakakon patak-omon.
Busa gitan-aw ko ikaw diha sa balaang puluy-anan, nagtan-aw sa imong gahom ug sa imong himaya.
Tungod kay ang imong gugmang walay paglubad labaw pa ka maayo kay sa kinabuhi, ang akong mga ngabil magdayeg kanimo.
Tultoli ako diha sa imong kamatuoran, ug tudloi ako, kay ikaw mao ang Dios sa akong kaluwasan; kanimo naghulat ako sa tibuok nga adlaw.
Mibangon ako sa wala pa mobanagbanag ug mituaw ako; naglaom ako diha sa imong mga pulong.
Nagmata ako sa wala pa ang mga pagtukaw sa kagabhion, aron ako mamalandong sa imong saad.
Usa ka butang ang akong gipangayo sa Ginoo, nga akong pangitaon; nga makapuyo ako sa balay sa Ginoo sa tanang mga adlaw sa akong kinabuhi, aron sa pagsud-ong sa katahom sa Ginoo, ug sa pagpakisayod diha sa iyang Templo.
O Ginoo, Dios sa akong kaluwasan, sa adlaw ug gabii nagtuaw ako sa imong atubangan,
Maghimo ba ikaw ug mga katingalahan alang sa mga patay? Mobangon ba sila nga mga nangamatay aron sa pagdayeg kanimo? (Selah)
Gipadayag ba ang imong gugmang walay paglubad diha sa lubnganan o ang imong pagkamatinumanon diha sa Abadon?
Giila ba ang imong mga katingalahan diha sa kangitngitan o ang imong pagkamatarong didto sa yuta sa pagkalimot?
Apan ako, O Ginoo, nagtuaw nganha kanimo; sa pagkabuntag ang akong pag-ampo modangat sa atubangan nimo.
O Ginoo, nganong gisalikway man nimo ako? Nganong gitago man nimo ang imong nawong gikan kanako?
Gisakit ug duol na sa kamatayon sukad pa sa akong pagkabatan-on hangtod karon, ako nag-antos sa imong mga paglisang; nawad-an na ako sa paglaom.
Ang imong kaligutgot miagi ibabaw kanako; ang imong mga pagkamakalilisang mihasmag kanako.
Naglibot sila kanako sama sa baha sa tibuok adlaw; giliyokan nila ako sa tingob.
Gihimo nimo nga ang akong hinigugma ug higala magpalayo kanako; ang akong mga kauban anaa sa kangitngitan.
padangata ang akong pag-ampo nganha sa imong atubangan; ikiling ang imong igdulungog sa akong pagtuaw!
O gihigugma nako pag-ayo ang imong Balaod! Kini mao ang akong pamalandong sa tibuok nga adlaw.
Ang halad sa daotan usa ka dulumtanan sa Ginoo, apan ang pag-ampo sa matarong maoy iyang kalipay.
Sa diha nga gipamatay niya sila, sila nangita kaniya; naghinulsol sila ug nagtinguha sa pagpangita sa Dios,
Diha sa dalan sa imong mga paghukom, O Ginoo, kami naghulat kanimo; ang imong ngalan nga halandomon mao ang tinguha sa among kalag.
Ikaw ang akong tagoanan; panalipdan nimo ako gikan sa kasamok; libotan nimo ako sa mga singgit sa kaluwasan. Selah
Sa dihang daghan kaayo ang akong gihunahuna, ang imong mga paghupay nakapalipay sa akong kalag.
kon ibubo nimo ang imong kalag ngadto sa gigutom ug tagbawon ang tinguha sa mga sinakit, ang imong kahayag mosubang sa kangitngitan, ug ang imong kadulom mahimong sama sa kaudtohan.
Ako nagtuaw sa makusog ngadto sa Dios, sa kusog nga tingog ngadto sa Dios aron siya mamati kanako.
Ug ako miingon, “Kini mao ang akong kaguol nga ang tuong kamot sa Labing Halangdon nausab.”
Akong hinumdoman ang mga buhat sa Ginoo; akong hinumdoman ang imong mga kahibulongan sa kakaraanan.
Pamalandongan nako ang tanan nimong mga buhat, ug magsulti ako sa imong gamhanang mga buhat.
Ang imong dalan, O Dios, balaan. Kinsa ba nga dios ang dako nga sama sa atong Dios?
Ikaw mao ang Dios nga nagbuhat ug mga katingalahan, nga nagpadayag sa imong gahom taliwala sa mga katawhan.
Pinaagi sa imong bukton giluwas nimo ang imong katawhan, ang mga anak ni Jacob ug ni Jose. Selah
Sa diha nga ang katubigan nakakita kanimo, O Dios, sa diha nga ang katubigan nakakita kanimo, nangahadlok sila, ang kahiladman usab nangurog.
Ang mga dag-om nagyabo ug tubig; ang mga langit nagpadalugdog; ang imong mga udyong usab nagpangidlap sa tanang dapit.
Ang dinahunog sa imong dalugdog anaa sa mga alimpulos; ang mga kilat mihayag sa kalibotan; ang yuta mikurog ug nauyog.
Ang imong dalan anaa sa dagat, ang imong mga agianan anaa sa dagkong katubigan; apan ang imong mga tunob wala makita.
Sa adlaw sa akong kalisdanan ako nangita sa Ginoo; sa kagabhion ang akong kamot gibayaw ug wala maluya; ang akong kalag nagdumili nga hupayon.
Kay ang Ginoo nga Dios adlaw ug taming; ang Ginoo mohatag ug grasya ug himaya. Walay maayo nga butang nga ihikaw niya gikan niadtong mga naglakaw nga matarong.
Pagtukaw ug pag-ampo kamo aron dili kamo mahisulod ngadto sa pagsulay. Sa pagkatinuod, matinguhaon ang espiritu apan luya ang lawas.”
Wala untay maulawan sa mga naglaom diha kanimo; maulawan unta kadtong nagbudhi nga walay hinungdan.
Mahitungod sa mga balaan nga ania sa yuta, sila mao ang mga halangdon, nga kanila anaa ang hingpit nako nga kalipay.
Gitalikdan nimo ang tanan nga nangasaag gikan sa imong mga lagda, kay ang ilang limbong lawang lamang.
Siya magpasibsib sa iyang panon sama sa usa ka tigbantay sa karnero, siya nagtigom sa mga nating karnero diha sa iyang bukton, magkugos kanila diha sa iyang dughan, ug malumong maggiya niadtong adunay mga gagmay.
Asa ba ako paingon gikan sa imong Espiritu? O asa ba ako mopalayo gikan sa imong presensiya?
Apan maoy unaha ninyo pagpangita ang gingharian sa Dios ug ang iyang pagkamatarong ug kining tanan idugang kaninyo.
Sa diha nga magsud-ong ako sa imong kalangitan, sa buhat sa imong mga tudlo, sa bulan ug sa mga bituon nga imong gipahiluna;
unsa ba ang tawo nga ikaw matinagdanon man kaniya ug ang anak sa tawo nga ikaw mag-atiman man kaniya?
Palayo gikan kanako, kamong mga tigbuhat ug daotan, aron nga ako magtuman sa kasugoan sa akong Dios.
Pahimatngonan nako ikaw ug tudloan sa dalan nga imong laktan; tambagan nako ikaw uban ang akong mga mata nganha kanimo.
Ipadangat sa imong atubangan ang akong pagtuaw, O Ginoo; hatagi ako ug salabotan sumala sa imong pulong.
Ako mao ang Ginoo nga imong Dios, nga nagkuha kanimo gikan sa yuta sa Ehipto. Bukha pagdako ang imong baba, ug pun-on nako kini.
Buhata sa sulod nako ang hinlo nga kasingkasing, O Dios, ug bag-oha ug lig-ona ang espiritu sa sulod nako.
Pamatud-i ngadto sa imong alagad ang imong pulong, nga alang niadtong may kahadlok kanimo.
Tudloi ako, O Ginoo, sa pamaagi sa imong mga lagda, ug tumanon nako kini hangtod sa kataposan.
Naugtas ang akong kalag tungod sa pagpangandoy nako sa imong mga tulumanon sa tanang panahon.
Ang imong mga pagpanamtuod matarong hangtod sa kahangtoran; hatagi ako ug pagpanabot aron ako mabuhi.
Tan-awa giunsa nako paghigugma ang imong mga lagda; panalipdi ang akong kinabuhi sumala sa imong gugmang walay paglubad.
Kay ikaw magpanalangin sa mga matarong, O Ginoo, ikaw magtabon kaniya uban sa kaluoy ingon sa usa ka taming.
Labawng maayo alang kanako ang Balaod sa imong baba kay sa mga linibo nga bulawan ug plata.
Tugoti ako nga mabuhi aron ako magdayeg kanimo; ug patabanga kanako ang imong mga tulumanon.
kay ang Ginoo magbadlong kaniya nga iyang gihigugma, ingon sa usa ka amahan ngadto sa anak nga iyang gikahimut-an.
Ang Ginoo duol sa tanan nga nagsangpit kaniya, sa tanan nga nagsangpit kaniya sa kamatuoran.
gipadala niya ang iyang pulong ug giayo sila, ug iyang giluwas sila gikan sa ilang pagkalaglag.
Ayaw kamo kabalaka mahitungod sa bisan unsang butang, apan sa tanang butang ipahibalo ninyo sa Dios ang inyong mga hangyo pinaagi sa pag-ampo ug sa pagpangamuyo uban ang pagpasalamat.