Kategorya
117 Mga Bersikulo sa Pag-ampo para sa Dakbayan
Kon mag-ampo ta para sa atong siyudad, dili lang nato ginatabonan sa pag-ampo ang lugar, kondili apil na pud ang tanan nga mga tawo nga nagpuyo dinhi, aron ang kalinaw mohari sa matag panimalay, usa ka butang nga gikinahanglan kaayo dinhi sa Pilipinas ug sa tibuok kalibutan. Ang Jeremias 29:7 nag-ingon nga importante kaayo nga "pangitaon nato ang kaayohan sa siyudad diin gidala ko kamo, ug mag-ampo kamo alang niini ngadto sa Ginoo, kay kon mouswag kini, mouswag usab kamo."
Isip mga anak sa Dios, obligasyon nato nga mag-ampo para sa lugar diin kita nagpuyo, kinahanglan magpakiluoy ug mangamuyo kita para sa atong siyudad; wala kita dinhi sa aksidente lang, kondili aron mahimong tubag sa Dios taliwala sa daghang panginahanglan sa matag tawo nga nagpuyo dinhi. Nagtuo gyud ko nga ang matag usa kanato adunay importante nga katuyoan sa siyudad diin kita nagpuyo, tugotan nato ang Dios nga mogamit kanato isip instrumento sa iyang mga kamot aron daghan ang makakita niya pinaagi kanato.
Mag-ampo kita para sa mga bata, mga batan-on, mga hamtong, ug mga tigulang, magpakiluoy kita sa Amahan nga ang iyang mahigalaon nga plano matuman sa ilang mga kinabuhi ug makab-ot nila ang kaluwasan sa ilang mga kalag. Dili nato tugotan nga ang dautan mohari sa lugar diin kita nagpuyo, mobarog kita nga lig-on batok sa mga dautang espiritu nga gustong mohari sa atong siyudad; ayaw kahadlok, ang Dios nag-uban kanato ug naghatag kanato og gahum sa pagpakig-away ug pagmantala sa kagawasan nga gihatag ni Cristo Jesus kanato pinaagi sa iyang sakripisyo sa krus.
Hinumdumi nga ang atong pakigbisog dili batok sa mga tawo, kondili batok sa mga espirituhanong pwersa sa dautan niining kalibutana. Isuot nato ang tibuok armadura sa Dios ug motuo nga ang kadaugan ato na. Ibayaw nato ang atong mga kamot, ipataas ang atong mga tingog, ug magpakiluoy nga ang Dios maluoy ug ang iyang plano matuman sama sa iyang gihunahuna sa wala pa niya lalanga ang kalibutan.
Maghiusa kita uban sa uban, magtinabangay kita uban sa ubang mga simbahan, magpuasa, magbantay, moadto sa mga kadalanan sa siyudad, ug iwali ang panalangin sa Dios sa ngalan ni Jesus.
Pinaagi sa hustisya ang hari naghatag ug kalig-on sa yuta, apan siya nga maningil ug mga gasa naggun-ob niini.
kon ang akong katawhan nga gitawag sa akong ngalan magpaubos sa ilang kaugalingon ug mag-ampo ug mangita sa akong nawong ug motalikod gikan sa ilang mga daotang pamaagi, ako mamati gikan sa langit ug magpasaylo sa ilang mga sala ug mag-ayo sa ilang yuta.
Unya si Pedro misugod sa pagsulti ug miingon, “Sa pagkatinuod akong naila nga ang Dios walay pinalabi.
Apan diha sa matag nasod, si bisan kinsa nga mahadlok kaniya ug magbuhat sa matarong dawaton niya.
Pag-ampo alang sa kalinaw sa Jerusalem: “Mouswag unta sila nga nahigugma kanimo!
Ang kalinaw maanaa unta sa sulod sa imong mga paril ug ang kasigurohan sa sulod sa imong mga tore!”
Karon, una sa tanan, ako nag-awhag nga ang mga pangamuyo, mga pag-ampo, mga paghangyo, ug mga pagpasalamat kinahanglang himoon alang sa tanang tawo,
kondili pinaagi sa mga maayong buhat, ingon nga maoy angay sa mga babayeng nagpaila sa pagkadiosnon.
Ang babaye kinahanglang magkat-on diha sa kahilom uban sa tanang pagkamasinugtanon.
Dili ako motugot nga ang babaye magtudlo o magbuot sa mga lalaki, kinahanglang magpakahilom siya.
Kay si Adan mao ang una nga gibuhat, unya si Eva
ug si Adan wala malimbongi kondili ang babaye mao ang gilimbongan ug nahimong malinapason.
Apan ang babaye maluwas pinaagi sa iyang pagpanganak kon siya magpadayon diha sa pagtuo ug gugma ug pagkabalaan inubanan sa kaligdong.
alang sa mga hari ug sa tanang anaa sa taas nga katungdanan, aron kita magkinabuhi nga husay ug malinawon, diosnon ug matinahoron sa tanang paagi.
Nianang adlawa kini nga alawiton awiton didto sa yuta sa Juda: “Kami adunay usa ka lig-on nga siyudad; siya nagpahimutang ug kaluwasan sama sa mga kuta ug mga salipdanan.
Kon ang kaluoy ipakita ngadto sa daotan, dili siya makakat-on sa pagkamatarong, diha sa yuta sa kaligdong magbuhat siya ug daotan, ug dili motan-aw sa kahalangdon sa Ginoo.
O Ginoo, ang imong kamot gibayaw, apan wala sila makakita niini. Pakit-a sila sa imong mainitong tinguha alang sa imong katawhan, ug maulawan sila. Ipaut-ot sila sa kalayo alang sa imong mga kaaway.
O Ginoo, ikaw nagtudlo ug pakigdait alang kanamo, ikaw usab ang nagbuhat alang kanamo sa tanan namong mga buluhaton.
O Ginoo nga among Dios, laing mga ginoo gawas kanimo ang naghari ibabaw kanamo, apan ang imong ngalan lamang ang among ilhon.
Sila mga patay, dili na sila mabuhi; sila mga landong, sila dili na mamangon; tungod kay imo silang giduaw uban ang paglaglag, ug gipapas nimo ang tanang handomanan nila.
Apan imong gipadako ang nasod, O Ginoo, imong gipadako ang nasod, ikaw gihimaya; imong gipalapdan ang tanang mga utlanan sa yuta.
O Ginoo, diha sa kaguol midangop sila kanimo, nagbubo sila ug pag-ampo sa diha nga ang imong kastigo anaa ibabaw kanila.
Sama sa usa ka babaye nga mabdos nga nag-agulo ug naghilak sa kasakit sa diha nga hapit na ang iyang panahon, mao usab kami tungod kanimo, O Ginoo;
kami sama sa nagmabdos, kami nag-agulo, kami sama sa nanganak ug hangin. Wala kami makadala ug kaluwasan sa yuta, ug ang mga nagpuyo sa kalibotan wala mapukan.
Ang imong mga patay mangabuhi; ang ilang mga lawas mabanhaw. O mga nagpuyo sa abog, pagmata kamo ug pag-awit tungod sa kalipay! Kay ang imong yamog maingon sa yamog sa kahayag, ug ang yuta magpahimugso pag-usab sa dugay nang nangamatay.
Buksi ang mga ganghaan aron ang matarong nga nasod nga adunay pagtuo makasulod.
“Kamo mao ang kahayag sa kalibotan. Ang siyudad nga mahimutang sa ibabaw sa bungtod dili gayod matago.
Gamhanan ang Ginoo ug dalaygon gayod kaayo diha sa siyudad sa atong Dios! Ang iyang bungtod nga balaan,
Sumala sa imong ngalan, O Dios, ang pagdayeg usab kanimo miabot ngadto sa mga kinatumyan sa yuta. Ang imong tuong kamot napuno sa pagkamatarong;
palipaya ang bukid sa Zion! pamayaa ang mga anak nga babaye sa Juda, tungod sa imong mga paghukom!
Panglakaw kamo libot sa Zion ug libota gayod ninyo kini, ihapa ninyo ang iyang mga tore,
timan-i ninyo pag-ayo ang iyang mga kuta, sud-onga ang iyang mga palasyo; aron ikasugilon ninyo sa mosunod nga kaliwatan
nga kini mao ang Dios, atong Dios hangtod sa kahangtoran. Siya mao ang atong magmamando hangtod sa kahangtoran.
matahom sa gitas-on, ang kalipay sa tibuok kalibotan, ang Bukid sa Zion, sa mga dapit sa amihanan, ang siyudad sa gamhanang Hari.
Kay ang kabukiran mawala ug ang kabungtoran mabalhin, apan ang akong gugmang walay paglubad dili mobulag kanimo, ug ang akong kasabotan sa pakigdait dili mahanaw, nag-ingon ang Ginoo nga adunay kaluoy kanimo.
Sa mga tampi sa suba, sa duha ka daplin sa suba, manubo ang tanang mga kahoy nga makaon, nga ang dahon dili malaya o mawad-an sa iyang bunga. Kini mobunga ug bag-ong bunga matag bulan, tungod kay ang tubig alang niini nagdayday man gikan sa balaang dapit, ug ang bunga niini makaon ug ang dahon niini alang sa pagpanambal.”
Gawas kon ang Ginoo ang magtukod sa balay, kawang lamang ang kahago niadtong mga nagtukod niini. Gawas kon ang Ginoo ang magbantay sa siyudad, kawang lamang ang pagtukaw sa tawo nga nagbantay.
Ang Ginoo maghatag unta ug kusog sa iyang katawhan! Ang Ginoo magpanalangin unta ug kalinaw ngadto sa iyang katawhan!
Lingia ako ug kaluy-a ako, sumala sa imong naandan nga buhaton niadtong mga nahigugma sa imong ngalan.
Ug sa nagkaduol na siya ug sa pagkakita niya sa siyudad, siya mihilak tungod niini
ug miingon, “Kon niining adlawa nahibalo pa lamang unta ikaw sa mga butang nga maghimo sa kalinaw! Apan karon natago kini gikan sa imong mga mata.
Ug ang imong karaang mga dapit nga nangaguba tukoron pag-usab; imong pabarogon ang mga patukoranan sa daghan nga mga kaliwatan; ikaw tawgon nga tig-ayo sa nangatumpag, ang tig-ayo sa kadalanan aron puy-an.
Ang pagkamatarong nagbayaw sa usa ka nasod, apan ang sala kaulawan sa bisan unsa nga katawhan.
Dad-an nako kini ug maayong panglawas ug kaayohan sa sakit ug ayohon nako sila ug ipadayag kanila ang kadagaya sa pagkamauswagon ug kasigurohan.
Bulahan ang tawo nga wala maglakaw subay sa tambag sa mga daotan, o magtindog diha sa dalan sa mga makasasala, o maglingkod sa mga lingkoranan sa mga mayubiton;
hinuon ang iyang kalipay anaa sa Balaod sa Ginoo, ug sa Balaod niya namalandong siya adlaw ug gabii.
Siya sama sa kahoy nga gitanom daplin sa kasapaan sa tubig, nga naghatag sa iyang bunga sa iyang panahon, ug ang iyang dahon dili malaya. Sa tanan niyang gibuhat siya nagmauswagon.
Ipaduol ang akong kasingkasing ngadto sa imong mga pagpamatuod, ug dili ngadto sa pagpausbaw sa kaugalingon.
Ilikay ang akong mga mata gikan sa pagtan-aw sa kakawangan; hatagi ako ug kadasig diha sa imong mga dalan.
Ang Ginoo magbungkag sa balay sa mapahitas-on, apan panalipdan ang utlanan sa biyuda.
Ayaw kamo kabalaka mahitungod sa bisan unsang butang, apan sa tanang butang ipahibalo ninyo sa Dios ang inyong mga hangyo pinaagi sa pag-ampo ug sa pagpangamuyo uban ang pagpasalamat.
Ug ang kalinaw sa Dios nga milapaw sa tanang pagpanabot, magbantay sa inyong mga kasingkasing ug sa inyong mga hunahuna diha kang Cristo Jesus.
Himoa ako nga mahibalo sa imong mga dalan, O Ginoo, tudloi ako sa imong mga agianan.
Tultoli ako diha sa imong kamatuoran, ug tudloi ako, kay ikaw mao ang Dios sa akong kaluwasan; kanimo naghulat ako sa tibuok nga adlaw.
Ug ipahiuli nako ang imong mga maghuhukom sama sa una, ug ang imong mga magtatambag sama sa sinugdan. Human niana ikaw tawgon nga siyudad sa pagkamatarong, ang matinumanon nga siyudad.”
Wala nako tagoi ang imong pagluwas sulod sa akong kasingkasing, nagsulti ako sa imong pagkamatinud-anon ug sa imong kaluwasan; wala nako tagoi ang imong gugmang walay paglubad ug ang imong kamatuoran gikan sa dako nga katilingban.
Ayaw ihikaw ang imong kaluoy gikan kanako, O Ginoo; himoa nga ang imong gugmang walay paglubad ug pagkamatinud-anon manalipod kanako sa kanunay!
Pinaagi sa bug-os nga pag-ampo ug pagpangamuyo, pag-ampo diha sa Espiritu sa tanang panahon. Alang niini, kinahanglang magtukaw kamo uban sa bug-os nga pagkamapadayonon ug sa pangamuyo alang sa tanang mga balaan
Siya naghimo ug pakigdait sulod sa imong mga utlanan; gibusog niya ikaw sa labing maayo nga trigo.
Ug ang atong nabatonang pagsalig kaniya mao kini, nga kon mangayo kita ug bisan unsa sumala sa iyang kabubut-on, siya mamati gayod kanato.
Ug kon nasayod man kita nga siya mamati gayod kanato bisan unsay atong pangayoon, kita nasayod nga ato nang nabatonan ang gipangayo kaniya.
Kay alang kanato ang usa ka bata natawo, alang kanato ang usa ka anak nga lalaki gihatag, ug ang kagamhanan ipahiluna sa iyang abaga, ug ang iyang ngalan tawgon ug “Kahibulongang Magtatambag, Dios nga Makagagahom, Amahan nga Walay Kataposan, Prinsipe sa Pakigdait.”
Mahitungod sa kauswagan sa iyang kagamhanan ug sa pakigdait kini walay kataposan, ibabaw sa trono ni David ug ibabaw sa iyang gingharian, aron sa pagtukod niini, ug sa pagtuboy niini uban ang hustisya ug pagkamatarong sukad karon ug hangtod sa kahangtoran. Ang kadasig sa Ginoo sa mga panon maoy maghimo niini.
Ang pagkamaunongon ug pagkamatinumanon magpatunhay sa hari, ug ang iyang trono gilig-on tungod sa pagkamatarong.
Tungod ug alang sa panimalay sa Ginoo nga atong Dios, akong pangitaon ang imong kaayohan.
Ang Dios sa paglaom magpuno unta kaninyo sa tumang kalipay ug kalinaw tungod sa inyong pagtuo, aron nga pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo magmadagayaon kamo sa paglaom.
Iyahat nako ang akong mga mata ngadto sa kabungtoran; Diin ba maggikan ang akong tabang?
Ang akong tabang naggikan sa Ginoo, nga nagbuhat sa langit ug sa yuta.
Tindog, sidlak; kay ang imong kahayag miabot na, ug ang himaya sa Ginoo misubang nganha kanimo.
Ang mga langyaw magtukod sa imong mga kuta, ug ang ilang mga hari mag-alagad kanimo; kay diha sa akong kaligutgot gisamaran ko ikaw, apan tungod sa akong maayong kabubut-on gikaluy-an ko ikaw.
Ang imong mga ganghaan ablihan sa kanunay; sa adlaw ug sa gabii kini dili tak-opan, aron ang mga tawo maghatod kanimo sa bahandi sa kanasoran, uban sa ilang mga hari nga nangulo sa panon.
Kay ang nasod ug ang gingharian nga dili moalagad kanimo mangalaglag; kadtong mga nasora gun-obon gayod.
Ang himaya sa Lebanon modangat kanimo, ang mga kahoy nga sipre, ang platano ug ang mga aguho, aron sa pagpatahom sa dapit sa akong balaang puluy-anan, ug himoon nako nga mahimayaon ang dapit sa akong mga tiil.
Ang mga anak nga lalaki niadtong nagsakit kanimo manganhi nga magyukbo kanimo; ug silang tanan nga nagbiaybiay kanimo mangyukbo diha sa imong tiilan; ikaw tawgon nila nga Siyudad sa Ginoo, ang Zion sa Balaan sa Israel.
Bisan ug ikaw gisalikway ug gikasilagan, nga walay bisan usa nga mohapit kanimo, himoon ko ikaw nga halangdon hangtod sa kahangtoran, kalipay sa daghang mga kaliwatan.
Ikaw magsuso sa gatas sa mga nasod, ikaw magsuso sa dughan sa mga hari; ug ikaw makaila nga ako, ang Ginoo, mao ang imong Manluluwas, ug imong Manunubos, ang Gamhanan ni Jacob.
Inay bronsi ako magdala ug bulawan, ug inay puthaw ako magdala ug plata; inay kahoy, bronsi inay mga bato, puthaw. Himoon nako nga imong mga tinugyanan ang pakigdait, ug imong mga kapatas ang pagkamatarong.
Ang kabangis dili na madungog diha sa imong yuta, ang kadaot o kalaglagan sulod sa imong mga utlanan; apan tawgon nimo ang imong mga kuta nga Kaluwasan, ug ang imong mga ganghaan Pagdayeg.
Ang adlaw dili na mao ang imong kahayag panahon sa adlaw, o ingon nga kahayag modan-ag ang bulan kanimo sa gabii; apan ang Ginoo mao ang imong kahayag nga walay kataposan, ug ang imong Dios mao ang imong himaya.
Kay tan-awa, ang kangitngit motabon sa yuta ug ang baga nga kangitngit sa mga katawhan; apan ang Ginoo mosidlak nganha kanimo, ug ang iyang himaya makita sa ibabaw nimo.
Ang imong adlaw dili na mosalop, o ang imong bulan moawop, kay ang Ginoo mao ang imong kahayag nga walay kataposan, ug ang mga adlaw sa imong pagbangutan taposon.
Ang imong katawhan mahimong matarong; sila makapanag-iya sa yuta hangtod sa kahangtoran, ang salingsing sa akong tinanom, ang buhat sa akong mga kamot, aron ako himayaon.
Ang labing ubos mahimong usa ka banay, ug ang labing gamay mahimo nga usa ka gamhanang nasod; ako mao ang Ginoo; diha sa panahon niini dalion nako kini.
Ug ang kanasoran moduol sa imong kahayag, ug ang mga hari nganha sa kasilaw sa imong pagsubang.
Luwasa kami, nangamuyo kami kanimo, O Ginoo. O Ginoo, nangamuyo kami kanimo, hatagi kami ug kalamposan!
Luwasa kadtong gipangdala ngadto sa kamatayon; pugngi kadtong nangapandol paingon sa ihawan.
Kon ikaw moingon, “Tan-awa, wala kami mahibalo niini,” dili ba siya nga nagsusi sa kasingkasing nakasabot niini? Dili ba siya mga nagbantay sa imong kalag nahibalo niini, ug dili ba siya magbalos sa tawo sumala sa iyang buhat?
nga magtudlo kanila sa pagtuman sa tanan nga akong gisugo kaninyo, ug tan-awa, ako mag-uban kaninyo kanunay hangtod sa kataposan sa kapanahonan.”
Ug bisan unsay inyong buhaton, sa pulong o sa buhat, buhata ang tanan sa ngalan sa Ginoong Jesus, uban sa pagpasalamat ngadto sa Dios nga Amahan pinaagi kaniya.
Kay ang mga mata sa Ginoo anaa sa mga matarong, ug ang iyang mga dalunggan sa ilang mga pangamuyo. Apan ang nawong sa Ginoo batok sa mga nagbuhat ug daotan.”
Tan-awa, ang Dios mao ang akong magtatabang; ang Ginoo mao ang tigpanalipod sa akong kinabuhi.
Busa unsa may atong isulti mahitungod niini? Kon ang Dios dapig kanato, kinsa man ang mobatok kanato?
Ang Ginoo magpanalangin kanimo gikan sa Zion! Makita unta nimo ang kauswagan sa Jerusalem sa tanang mga adlaw sa imong kinabuhi!
‘O Ginoong Dios! Ikaw mao ang nagbuhat sa langit ug sa yuta pinaagi sa imong dakong gahom ug pinaagi sa tinuy-od nimong mga bukton! Walay bisan unsa nga lisod kaayo alang kanimo,
apan kadtong naghulat sa Ginoo magbag-o sa ilang kusog, sila manglupad pinaagi sa mga pako sama sa mga agila, sila managan ug dili kapoyon, sila manglakaw ug dili mangaluya.
Pamatia ang akong pagtuaw, O Dios, patalinghogi ang akong pag-ampo;
gikan sa kinatumyan sa yuta nagtuaw ako kanimo, sa diha nga ang akong kasingkasing luya na. Dad-a ako ngadto sa bato nga habog pa kay kanako;
Ug mamalandong kita alang sa pagdinasigay sa usa ug usa ngadto sa paghigugma ug sa mga maayong buhat,
sa walay pagbiya sa atong panagtigom, ingon sa gibuhat sa pipila, hinuon magdinasigay kita sa usa ug usa ug ilabina gayod sa makita na ninyo nga ang Adlaw nagkaduol na.
Hatagan ko kamo ug usa ka bag-o nga kasingkasing, ug ibutang nako sa sulod ninyo ang usa ka bag-ong espiritu. Kuhaon nako ang kasingkasing nga bato gikan sa inyong unod, ug hatagan kamo nako ug usa ka kasingkasing nga unod.
Ug ibutang nako ang akong Espiritu sa sulod ninyo, ug palakton ko kamo diha sa akong mga lagda ug kamo magbantay sa akong mga tulumanon, ug magtuman niini.
Malipayon siya nga ang tabang mao ang Dios ni Jacob, nga ang paglaom anaa sa Ginoo nga iyang Dios,
nga nagbuhat sa langit ug sa yuta, sa dagat, ug sa tanan nga anaa niini; nga magmatinumanon hangtod sa kahangtoran;
Moabot unta ang imong gingharian, matuman unta ang imong kabubut-on dinhi sa yuta maingon sa langit.
Kon maayo ang kahimtang sa mga matarong, ang siyudad maglipay; ug kon malaglag ang daotan, adunay panaghugyaw.
Sa diha nga magsud-ong ako sa imong kalangitan, sa buhat sa imong mga tudlo, sa bulan ug sa mga bituon nga imong gipahiluna;
unsa ba ang tawo nga ikaw matinagdanon man kaniya ug ang anak sa tawo nga ikaw mag-atiman man kaniya?
Apan karon kini mao ang giingon sa Ginoo, siya nga nagbuhat kanimo, O Jacob, siya nga nag-umol kanimo, O Israel: “Ayaw kahadlok, kay gilukat ko na ikaw. gitawag ko ikaw pinaagi sa imong ngalan, ikaw akoa.
“Kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo, “ug ang akong sulugoon nga akong napili, aron kamo makaila ug motuo kanako, ug makasabot nga ako mao siya. Walay dios nga nahimo una kanako, o nga aduna pay mosunod kanako.
Ako, ako mao ang Ginoo, ug gawas kanako wala nay manluluwas.
Ako nagpahayag ug nagluwas ug nagsangyaw, sa diha nga walay laing dios sa taliwala ninyo; ug kamo mao ang akong mga saksi,” nag-ingon ang Ginoo.
“Ako mao ang Dios ug sukad kaniadto ako mao siya; walay si bisan kinsa nga makaluwas gikan sa akong kamot; ako magbuhat, ug kinsa bay makapugong niini?”
Kini mao ang giingon sa Ginoo, ang inyong Manunubos, ang Balaan sa Israel: “Tungod kaninyo ako magpadala ngadto sa Babilonia, ug gun-obon nako ang tanang rehas, ug ang singgit sa mga Caldeanhon, mahimong pagbangutan.
Ako mao ang Ginoo, ang inyong Balaan, ang Magbubuhat sa Israel, ang inyong Hari.”
Mao kini ang giingon sa Ginoo, nga maoy naghimo ug usa ka dalan diha sa dagat, usa ka agianan diha sa gamhanang katubigan,
nga nagdala sa karwahi ug sa kabayo, sa sundalo ug sa manggugubat; sila nanghigda, sila dili makabangon, sila nahanaw, nangapalong ingon sa usa ka pabilo:
“Ayaw ninyo hinumdomi ang mga butang nga nangagi, o palandongon ang mga butang kaniadto.
Tan-awa, ako naghimo ug usa ka bag-ong butang; karon mogula kini, dili ba kamo makakita niini? Ako magbuhat ug usa ka dalan diha sa kamingawan, ug mga sapa diha sa diserto.
Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.
Bulahan ang nasod nga ang Dios mao ang Ginoo, ang katawhan nga gipili niya ingon nga iyang panulundon!
Kon ang usa ka bahin mag-antos, ang tanan magdungan sa pag-antos; kon ang usa ka bahin pasidunggan, ang tanan magdungan sa paglipay.
Pagyayongay kamo sa mga kabug-at sa usa ug usa, ug sa ingon niana matuman ninyo ang balaod ni Cristo.
Bulahan siya nga moabot diha sa ngalan sa Ginoo! Kami magdayeg kanimo gikan sa balay sa Ginoo.
Kinsa ba ang tawo nga may kahadlok sa Ginoo? Kaniya itudlo niya ang dalan nga iyang pilion.
Siya gayod magpuyo diha sa kauswagan, ug ang iyang mga anak makapanag-iya sa yuta.
Ako modagan diha sa dalan sa imong kasugoan, sa diha nga imong padak-an ang akong pagpanabot!
Kay ang Ginoo nga Dios adlaw ug taming; ang Ginoo mohatag ug grasya ug himaya. Walay maayo nga butang nga ihikaw niya gikan niadtong mga naglakaw nga matarong.
Adunay panahon alang sa tanang butang, ug panahon alang sa tanang katuyoan ilalom sa langit:
Ug ang akong Dios magsangkap sa tanan ninyong kinahanglanon sumala sa iyang kadato, sa himaya diha kang Cristo Jesus.
Kay ang Ginoo maghatag ug kaalam; gikan sa iyang baba mogula ang kahibalo ug pagpanabot;
Siya nga nagpuyo diha sa panalipod sa Labing Halangdon, nga nagpahulay ilalom sa landong sa Labing Gamhanan,
dili moabot kanimo ang kadaot, o magpaduol ang katalagman sa imong tolda.
Kay siya magsugo sa iyang mga anghel sa pag-atiman kanimo, sa pagbantay kanimo sa tanan nimong mga dalan.
Sapnayon ikaw nila sa ilang mga kamot, aron ang imong mga tiil dili mapandol sa bato.
Imong tumban ang liyon ug ang bitin nga malala; yatakan nimo ang batan-on nga liyon ug ang bitin.
Tungod kay siya nagbutang sa iyang gugma kanako, luwason nako siya; ipahiluna nako siya sa itaas tungod kay nakaila siya sa akong ngalan.
Sa diha nga magtawag siya kanako, ako motubag kaniya; ubanan nako siya diha sa kalisdanan, luwason nako siya ug akong pasidunggan.
Tagbawon nako siya sa taas nga kinabuhi, ug akong ipakita kaniya ang akong kaluwasan.
moingon ngadto sa Ginoo, “Akong dalangpanan ug akong kuta, akong Dios nga akong gisaligan.”
ug gikan kaniya makadawat kita sa bisan unsa nga atong pangayoon kay kita nagtuman man sa iyang mga sugo ug nagbuhat sa makapahimuot kaniya.
Kay ang matarong dili gayod matarog; siya handomon hangtod sa kahangtoran.
Siya dili mahadlok sa mga balita nga daotan; ang iyang kasingkasing lig-on, nagsalig diha sa Ginoo.
Ikaw nagbantay kaniya diha sa hingpit nga pakigdait, nga ang hunahuna nagpabilin diha kanimo, tungod kay siya nagsalig kanimo.
Sa ingon niana, uban sa pagsalig manuol kita ngadto sa trono sa grasya, aron makadawat ug kaluoy ug makakaplag ug grasya nga makatabang kanato sa panahon sa pagpanginahanglan.
Pagpasalamat kamo sa Ginoo kay siya maayo; kay ang iyang gugmang walay paglubad molungtad hangtod sa kahangtoran!
Unya ikaw motawag ug ang Ginoo motubag; ikaw motuaw ug siya moingon, Ania ako. “Kon imong kuhaon gikan sa imong taliwala ang yugo, ang pagtulisok sa tudlo ug ang pagsulti ug ngil-ad,
Siya mao na sa wala pa ang tanang mga butang, ug diha kaniya ang tanang mga butang nalangkob.
Ang Ginoo duol niadtong mga magul-anon ug kasingkasing, ug nagluwas niadtong naluya ang espiritu.
Mga igsoon, ang tinguha sa akong kasingkasing ug ang akong pag-ampo ngadto sa Dios alang kanila mao nga mangaluwas unta sila.
Pagmalig-on kamo ug padasiga ang inyong kasingkasing, kamong tanan nga naghulat sa Ginoo!
Malipayon ang tawo nga ang iyang sudlanan ug udyong puno niini! Dili sila mabutang sa kaulawan, sa dihang makigsulti siya sa iyang mga kaaway diha sa ganghaan.
Ang Ginoo nahigugma niadtong nagdumot sa daotan; siya nagbantay sa kinabuhi sa iyang mga balaan; siya nagluwas kanila gikan sa kamot sa mga daotan.
Tungod kang Cristo kami mga pinadala, sama nga ang Dios naghangyo pinaagi kanamo. Alang kang Cristo, naghangyo kami kaninyo, pasig-uli kamo ngadto sa Dios.
“Pangayo ug kamo hatagan, pangita ug kamo makakaplag, panuktok, ug ang pultahan ablihan alang kaninyo.
Kay dili nako ikaulaw ang Maayong Balita, kay kini mao ang gahom sa Dios alang sa kaluwasan sa matag usa nga nagtuo, ngadto sa Judio una sa tanan ug unya ngadto sa Grego usab.
Dili niya itugot nga madalin-as ang imong mga tiil; siya nga nagbantay kanimo dili makatulog.
Tan-awa, siya nga nagbantay sa Israel dili mahitagpilaw o mahikatulog.
Kay ang Ginoo mao ang atong maghuhukom, ang Ginoo mao ang atong tigmando, ang Ginoo mao ang atong hari, siya magluwas kanato.
Mibangon ako sa wala pa mobanagbanag ug mituaw ako; naglaom ako diha sa imong mga pulong.
Kay kamo, mga igsoon, gitawag ngadto sa kagawasan. Apan lamang ayaw ninyo gamita ang inyong kagawasan ingon nga kahigayonan sa unod, kondili pinaagi sa gugma alagari ninyo ang usa ug usa.
Pagbaton kamo ug ligdong nga pagkinabuhi uban sa mga Gentil, aron nga bisan kon moingon sila nga kamo mga tigbuhat ug daotan, tungod sa ilang pagkakita sa inyong mga maayong binuhatan, sila maghimaya sa Dios unya sa adlaw sa iyang pag-anhi.
“Hilom kamo ug ilha ninyo nga ako mao ang Dios. Gibayaw ako taliwala sa mga nasod, gibayaw ako dinhi sa yuta!”
Pinaagi sa panalangin sa matarong, ang siyudad gipasidunggan, apan gipukan kini pinaagi sa baba sa daotan.
Ug akong buhaton gikan kanimo ang usa ka dako nga nasod, ug ikaw panalanginan nako ug himoong bantogan ang imong ngalan, aron ikaw mahimo nga usa ka panalangin.
Puyo dinhi niining yutaa, ug ako mag-uban kanimo ug ikaw akong panalanginan, kay kanimo ug sa imong kaliwatan, ihatag nako kining tanang mga yuta ug tumanon nako ang gipanumpa nako kang Abraham nga imong amahan.
Kanimo mituaw ako, O Ginoo; ako miingon, “Ikaw mao ang akong dalangpanan, ang akong bahin dinhi sa yuta sa mga buhi.”
Apan tinguhaa ninyo ang kaayohan sa siyudad diin didto ko kamo gipabihag, ug pag-ampo kamo sa Ginoo mahitungod niini, kay diha sa kaayohan niini kamo makakaplag sa inyong kaayohan.
Tahora ninyo ang tanang tawo. Higugmaa ninyo ang kaigsoonan. Kahadloki ninyo ang Dios. Tahora ninyo ang hari.
Ang kasingkasing sa hari diha sa kamot sa Ginoo sama sa mga bul-og sa tubig; palikoon niya kini bisan asa nga buot niya.
Diin walay paggiya, ang katawhan mangapukan; apan diha sa kadaghan sa mga magtatambag adunay kasigurohan.
Siya nag-usab sa mga takna ug sa mga panahon; siya nagpapha sa mga hari ug nagpahiluna sa mga hari; siya naghatag ug kaalam sa mga maalamon ug kahibalo ngadto sa adunay panabot.
Iyang himoon nga gamhanan ang mga nasod ug iya kining laglagon; iyang padak-on ang mga nasod ug ipabihag kini.
Apan si Jesus nga nasayod sa ilang mga hunahuna miingon kanila, “Ang matag gingharian nga mabahin batok sa iyang kaugalingon mapukan, ug ang matag siyudad o balay nga mabahin batok sa iyang kaugalingon dili motunhay.
Busa karon, O mga hari, pagmaalamon kamo; pagpatudlo kamo, O mga nagmando sa yuta.
Alagari ang Ginoo uban ang kahadlok; uban ang pagkurog,
Kinahanglan nga ang matag tawo magpailalom sa mga anaa sa kagamhanan. Kay walay kagahom nga dili gikan sa Dios, ug ang mga anaa karon gipahimutang sa Dios.
Pahinumdomi sila nga magmasinugtanon sa mga pangulo ug mga kagamhanan, magmatinumanon, mag-andam alang sa tanang maayong buhat,
Bayri silang tanan sa angay nga bayran, ang mga buhis ngadto sa hataganan ug buhis, ang alkabala ngadto sa hataganan ug alkabala, ang pagtahod ngadto sa angay tahoron, ang pasidungog ngadto sa angay nga pasidunggan.
Apan si Pedro ug ang mga apostoles mitubag nga nag-ingon, “Kinahanglan among tumanon ang Dios kay sa mga tawo.