Lúcás 23 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Agus d’éirigh a raibh sa gcruinniú, agus rugadar chum Píoláid é.

² Agus do thosnuigheadar ar neithibh do chur ’n‐a leith, g‐á rádh, Fuaramar an fear so ag déanamh toirmisc i measc ár gcinidh, agus ag cosc cánach do thabhairt do Chéasar, agus é g‐á rádh gur ab é féin Críost rí.

³ Agus d’fhiafruigh Píoláid de, g‐á rádh, An tusa Rí na nIúdach? Agus d’fhreagair sé agus adubhairt, Adeirir é.

⁴ Agus adubhairt Píoláid le h‐uachtaránaibh na sagart, Ní fhaighim aon locht sa duine seo.

⁵ Acht ba dhéine d’áitigheadar air, g‐á rádh, Atá sé ag buaidhreadh na ndaoine, ag tosnú dhó ó’n nGalilé go dtí an áit seo.

⁶ Acht nuair do‐chuala Píoláid sin, d’fhiafruigh sé ar Ghaliléach an fear.

⁷ Agus nuair do thuig sé gur le líomatáiste Ioruaith do bhain sé, do chuir sé chum Ioruaith é, mar bhí sé féin i nIarúsalem le n‐a linn sin.

⁸ Agus nuair do chonnaic Ioruath Íosa, do bhí an‐áthas air: óir do b’fhada do bhí sé ag súil le n‐a fheicsin, de bhrigh go gcuala sé trácht air; agus do bhí súil aige go bhfeicfeadh sé míorbhail éigin d’á déanamh aige.

⁹ Agus do chuir sé a lán ceisteann air; acht ní thug seisean freagra ar bith air.

¹⁰ Agus do bhí uachtaráin na sagart agus na scríobhaidhthe ’n‐a seasamh, agus iad g‐á chionntú go dian.

¹¹ Agus do‐rinne Ioruath agus a chuid saighdiúir fonomhaid faoi, agus thugadar tarcuisne dhó, agus do chuireadar éadach geal air, agus do chuireadar ar ais chum Píoláid é.

¹² Agus do‐rinneadh caradas an lá sin idir Ioruath agus Píoláid: óir do bhíodar ’n‐a náimhdibh d’á chéile roimhe sin.

¹³ Agus do chruinnigh Píoláid uachtaráin na sagart, agus na ceann‐phuirt, agus na daoine le chéile, agus adubhairt sé leo,

¹⁴ Thugabhar chugam an fear so mar dhuine atá ag buaidhreadh na ndaoine agus féach, tar a éis dom a cheistiú ’n‐bhúr bhfiad naise, ní fhuaras cionntach é ins na neithibh atá agaibh‐se d’á gcur ’n‐a leith:

¹⁵ agus ní lugha nach bhfuair Ioruath: óir do chuir seisean ar ais chugainn é; agus féach, ní fhuil éinnidh déanta aige thuilleas bás.

¹⁶ Ar an ádhbhar sin smachtóchad é agus scaoilfead saor é.

¹⁸ Acht do ghlaodhadar go léir amach d’aon ghuth, g‐á rádh, Glan as an tslighe é so, agus scaoil chugainn Barabbas:

¹⁹ duine do bhí curtha i bpríosún mar gheall ar cheannairc do‐rinneadh sa gcathair, agus mar gheall ar dhúnmharbhadh.

²⁰ Agus do labhair Píoláid leo arís, agus é ag iarraidh Íosa do leigean saor;

²¹ acht do ghlaodhadar amach, g‐á rádh, Céas, céas é.

²² Agus adubhairt sé leo an treas uair, Cad chuige, cad é an t‐olc atá déanta aige? Ní fhuaras‐sa aon chúis báis ann: smachtóchad é, d’á bhrigh sin, agus scaoilfead saor é.

²³ Acht do sheasadar go dána, ag glaodhach i n‐árd a ngotha, ag iarraidh é do chéasadh. Agus do bhuaidh a nglór.

²⁴ Agus thug Píoláid mar bhreith go ndéanfaidhe an nidh d’iarradar air.

²⁵ Agus do scaoil sé saor an duine do cuireadh i bpríosún mar gheall ar cheannairc agus ar dhúnmharbhadh, an duine d’iarradar; acht thug sé Íosa dhóibh chun a dtoil d’imirt air.

²⁶ Agus nuair do sheoladar leo é, rugadar ar dhuine ó Churéne darbh ainm Síomón, do bhí ag teacht isteach ó’n tuaith, agus do chuireadar an chroch airsean chum í d’iomchar i ndiaidh Íosa.

²⁷ Agus do bhí sluagh mór daoine g‐á leanamhain, agus mná, agus iad ag caoin‐ghol agus ag déanamh truaighe dhó.

²⁸ Acht d’iompuigh Íosa chuca, agus adubhairt sé, A ingheana Iarúsalem, ná bidhidh ag gol ar mo shon‐sa, acht ar bhúr son féin, agus ar son bhúr gclainne.

²⁹ Óir, féach, atá na laethe ag teacht ’n‐a ndéarfar, Is aoibhinn dóibh‐sean atá aimrid, agus do na bronnaibh nach rug clann, agus do na cíochaibh nár thál.

³⁰ Tosnóchaid annsin ar a rádh leis na sléibhtibh, Tuitidh anuas orainn; agus leis na cnocaibh, Clúduighidh sinn.

³¹ Óir má ghníd na neithe seo san adhmad úr, créad do‐ghéantar san adhmad críon?

³² Agus do bhí beirt eile, cuirpthigh, do seoladh i n‐éinfheacht leis chum go gcuirfidhe chum báis iad.

³³ Agus nuair do shroicheadar an áit ar a dtugtar An Cloigeann, do chéasadar annsin é, agus na cuirpthigh, duine aca ar a láimh dheis, agus an duine eile ar a láimh chlé.

³⁴ Agus adubhairt Íosa, A Athair, maith dhóibh, óir ní fhuil a fhios aca créad atá aca d’á dhéanamh. Agus do roinneadar a chuid éadaighe eadortha féin, g‐á gcur ar chrannaibh.

³⁵ Agus do bhí na daoine ’n‐a seasamh ag féachain. Agus do bhí na h‐uachtaráin, leis, ag tabhairt tarcuisne dhó, g‐á rádh, D’fhuascail an té seo daoine eile; fuascladh sé é féin, má’s é an Críost é, do thogh Dia.

³⁶ Agus do bhí na saighdiúirí, mar an gcéadna, ag magadh faoi, ag teacht chuige, ag tairgsin bhínéagra dhó,

³⁷ agus iad g‐á rádh, Má’s tú Rí na nIúdach, saor thú féin.

³⁸ Agus do bhí scríbhinn os a chionn, IS É SEO RÍ NA n‐IÚDACH.

³⁹ Agus duine de na cuirptheachaibh do crochadh thug sé masla dhó, g‐á rádh, Nach tusa an Críost? saor thú féin agus sinne.

⁴⁰ Acht d’fhreagair an duine eile, agus do cheartuigh sé é, g‐á rádh, An amhlaidh nach bhfuil eagla Dé ort, agus tú fá’n daoir‐bhreith chéadna?

⁴¹ Sinne, go deimhin, san gceart; óir is ag díol as a bhfuil déanta againn atáimíd: acht ní dhearna an fear so mí‐ghníomh ar bith.

⁴² Agus adubhairt sé, A Íosa, cuimhnigh orm‐sa nuair thiocfas tú id’ ríoghacht.

⁴³ Agus adubhairt seisean leis, Go fírinneach adeirim leat, Béidh tú im’ fhochair‐se indiu i bPárrthas.

⁴⁴ Agus do bhí sé timcheall na sémhadh h‐uaire, agus do leath dorchadas ar an talamh uile go dtí an naomhadh h‐uair,

⁴⁵ solas na gréine ag dul i laighead: agus do réabadh brat an teampaill tré n‐a lár.

⁴⁶ Agus do ghlaodh Íosa de ghuth árd, agus adubhairt, A Athair, do‐bheirim m’anam i leith do lámh‐sa; agus ag rádh na bhfocal sin dó, do scar a anam leis.

⁴⁷ Agus nuair do chonnaic an ceanntúir créad tharla, thug sé glóir do Dhia, g‐á rádh, Go deimhin ba fíréan an fear so.

⁴⁸ Agus na sluaighte tháinig le chéile ag féachain ar an radharc sin, nuair do chonnacadar gach a dtarla, d’fhilleadar agus iad ag bualadh a n‐ucht.

⁴⁹ Agus a lucht aitheantais, agus na mná do lean é ó’n nGalilé, do sheasadar i bhfad uaidh, ag féachain ar na neithibh sin.

⁵⁰ Agus féach, fear darbh ainm Seosamh, do bhí ’n‐a chómhairleoir,

⁵¹ fear cóir fíréanta (níor aontuigh sé le ’n‐a gcómhairle ná le n‐a ngníomh), fear as Arimatéa, cathair de chathrachaibh na nIúdach, do bhí ag súil le ríoghacht Dé:

⁵² do‐chuaidh an fear so chum Píoláid, agus d’iarr sé corp Íosa air.

⁵³ Agus do thóg sé anuas é, agus d’fhill sé i línéadach é, agus do chuir sé é i dtuama do bhí gearrtha i gcarraig, tuama nár cuireadh aon duine riamh roimhe sin ann.

⁵⁴ Agus ba é lá an Ullmhuighthe do bhí ann, agus do bhí an tsabóid ag teacht.

⁵⁵ Agus na mná tháinig i n‐éinfheacht leis ó’n nGalilé, do leanadar ’n‐a dhiaidh, agus do chonnacadar an tuama, agus cionnas bhí a chorp curtha ann.

⁵⁶ Agus d’fhilleadar ar ais, agus d’ullmhuigheadar spíosradh agus uinnimeintí.