Catagóir
103 Véarsaí Bíobla faoi fuath
Is rud contúirteach é an fuath, agus sin é an fáth a thugann focal Dé rabhaidh dúinn faoi na hiarmhairtí a bhaineann leis. Sna scrioptúir, feicimid véarsaí a phléann an cheist seo.
Sa Seanmóir ar an Sliabh, deir an Tiarna faoin bhfuath: “Ach deirim libhse, gach duine a bheas feargach lena dheartháir nó lena deirfiúr beidh sé faoi dhliteanas don bhreitheamh; agus cibé duine a déarfas ‘Amadán’ lena dheartháir nó lena deirfiúr, beidh sé faoi dhliteanas don Ard-Chomhairle; agus cibé duine a déarfas ‘Ómhaoin’, beidh sé faoi dhliteanas d’ifreann na tine.” (Maithéo 5:22)
Dá mhéad a théimid i ngar don Tiarna agus dá mhéad a chothaímid comhluadar leis, is ea is mó a thuigimid an peaca, istigh ionainn féin agus lasmuigh.
Caithfimid an fuath a thréigean agus éirí as an bhfeirg a choinneáil istigh ionainn. B’fhéidir go mbeadh mothúcháin fuatha inár gcroí cé go mbeadh cuma eile orainn os comhair daoine eile. Ní mór dúinn an spiorad seo a sheachaint agus maithiúnas Dé a lorg, ag saoradh sinn féin in ainm Íosa. Is féidir leis an bhfuath dochar a dhéanamh ní hamháin dár gcroí, ach dár n-intinn agus dár gcorp freisin.
¶ Ní fhúathocha tú do dhearbhrathair ann do chroidhe: achd iomaithbheora tú ar gach uile chor do chomharsa, agus ní fhuileongtha tú péacadh do bheith air.
An tí a deir é féin do bheith sa tsolas, agus fhúaithigheas a dhearbhráthair, atá sé sa dorchadus gus a nois.
Achd an tí fhuáithigheas a dhearbhráthair atá sé a ndorchadas, agus siubhluidh sé a ndorchadas, agus ní eadair sé cá háit a ngabhann, do bhrígh gur dhall an corchadas a shúile.
Dá nabra éinneach, atá grádh agum air Dhía, agus fúath bheith aige air a dhearbhráthair, is bréugach é: Oír cionnas is éidir don tí nach grádhuigheann a dhearbhráthair do chonnairc sé, grádh thabhairt do Dhía nach bhfacuidh sé?
Gidh bé neach fhúathuigheas a dhearbhráthair as fear dúnmharbhtha é: agus atá a fhios aguibh nach déunann an bheatha marthannach comhnuighe a bhfear dúnmharbhtha ar bith.
Achd a deirim ribhsi atá ag éisdeachd, Grádhuighidh bhur námhuid, déunuidh maith don dreim air ar fúadh sibh, Tabhruidh bhur mbeannachd don dreim mhalluigheas sibh, agus déunuidh urrnaíghe ar son na muinntire do ní bhur ndíoghbháil.
Agus bhéaruidh an TIGHEARNA gach uile easláinte uáibh, agus ní cuirfidh éainní de droichthinneasuibh na Hégipte oruibh, (noch as eól díbh;) achd cuirfe sé íad ar a ndroing fhuaithighios thú.
Má ghéaruighim mo chloidhiomh lonnrach, agus go nglacfa mo lámh greim ar bhreitheamhnus; do dhéana mé dioghaltas ar mo námhuid, agus do bhéur luáigheachd don droing fhúathuighios mé.
Agus biaidh fúath ag gach uile dhuine dhíbh ar son manmasa: achd giodh bé fhuiléongas go dtí deireadh a sé so shlainéochthar.
Aimsir re grádhughadh, agus aimsir ré fúathughadh; aimsir re cogadh, agus aimsir re síothcháin.
Ní sheasfaid na hamadáin ann do radharc: súathuighionn tú a nuile luchd déanta na héagcóra.
Dearbhuidh an TIGHEARNA an fíréun: acht an ciontach agus an té ghrádhuighios foiréigion fúathuighidh a anam.
Do fhúathuigh mé coimhthionól luchd déanta a nuilc; agus ris an ccionntach ní shuighfe mé.
Fúathighim an luchd choimhéadas díomháoineas bréagach: acht cuirim mo dhóthchus annsa TTIGHEARNA.
Acht muirfidh an tolc an cionntach: agus sgriosfuighear an luchd agá bhfuil fúath air an bhfíréun.
Oír do ní spleadhachus ris féin iona radharc, nó go naithnighior go bhfuil a pheacaidh fúathmhar.
Oír gidh bé do ní olc, fúathaighidh sé an solus, agus ní thig sé chum an tsolais, deagla go ndiomolfuidhe a oibreacha.
Do ghrádhuigh tú fíréuntachd, agus dfúathaigh tú éaigceart: air a nadhbharsin do ungaidh Día, do Dhía fein, thú le hola luathgháire ós cionn do chompánach.
Oír ní náimhaid do imdhearg mé; annsin dféadfuinn a iomchar: níor arduigh an té dó fhúathaigh mé é féin am aghaidh; ann sin do rachfuinn a bhfolach air: Acht tusa, a dhuine mar mo shamhuil féin, mo éoluighe, agus mfear aitheantais. Do rinneamar aráon comhairle mhilis, do chúadhmar a naóinfheachd go tigh Dé.
Bíodh gach uile shearbhus, agus gach aingidheachd, agus gach fearg, agus gach gárrtha, agus gach ithiomradh, ar ná thogbháil uáibh, maille ris a nuile olc: Bighidh sochroidhtheach, trócaireach dhá chéile, ag tabhairt maitheamhnuis uáibh, amhuil tug Día mar an gcéudna maitheamhnus dáoibhse a Gcríosd.
Eirghiodh Día, agus spréidhthear a naimhde: agus teithidis an lucht fhúathighios é ó na aghaidh.
Do líonadar ós cionn ghrúaige mo chinn an luchd agá bhfuil fúath orum gan adhbhar: Is cumhachdach an luchd re ar mían mo dhíothlaithriughadh, ar mbeith na naimhde agam, go héagcórach: annsin daisig mé an ní nar fhúaduighios.
A dhream ler bionmhuin an TIGHEARNA, fúathuighesi an tolc: coimhéuduigh sé anmanna a náomh; sáoruidh sé íad as láimh an pheacaidh:
Ní chuirfiod cúis urchóideach ar bith ós coinne mo shúl: is beag orum gníomhartha na ndaóine noch chláonas; ní cheangoluidh sé dhíom.
Agus ré bríathraibh fúathmhara do ghabhadar am thimchioll mar an gceadna; agus cathuighid am aghaidh gan adhbhar. Molfa mé an TIGHEARNA lem bhéul go mór; agus a measg iomad daóine mholfas me é. Oír seasfuidh sé ar láimh dheis a nuireasbhuigh, dá sháoradh úathasan noch do dhaimneochadh a anam. Ar son mo ghrádha atáid na neascáirde agam: agus misi ag urnaigh. Agus do thoirbhriodar dhamh olc a naghaidh maitheasa, agus fúath ar son mo ghrádha.
Fúathuighidh an TIGHEARNA na sé neithesé: fós atá a seacht na adhfhúath-mhaireacht aige: Féuchuin uaibhreach, teanga bhréagach, agus lámha dhóirtios fuil neimhchiontach, Croidhe thionsgnas smuaintighthe urchóideacha, cosa bhíos lúath do rioth chum uilc, Fiadhnuisi bhréagach labhras bréaga, agus an té shíolchuirios ceannairge idir dhearbhráithribh.
Así eagla an TIGHEARNA an tolc dfúathughadh an túabhar: agus a niomarcaidh, agus an droichshlighe, agus fúathuighim, an béul míolabharthach.
Do ní an duine trócaireach maith dhá anam féin: acht an té bhíos éattrocaireach buáidhridh sé a fheóil féin.
An drong agá mbí croidhe urchóideach is adhfhúathmhaireachd don TIGHEARNA íad: acht an mhéid bhíos díreach íona slighe a síad sin a dhúil.
Is adhfhúathmhaireacht don TIGHEARNA smuáintighthe an chiontuigh: acht is briathra millse, bríathra a nfíorghlain.
An té fhúathuighios do ní sé blandar le na phuisínibh, agus taisgidh sé cealg a stigh ann; A nuáir labhras sé go breághdha, na creid é: óir atáid seachd nathfhúathmhaireachta iona chroidhe. An té fholchas fúath lé ceilg, foillseochthar a olc a bhfiadhnuise an chomhchruinnigh uile.
Fúathuigh an teanga bhréagach an drong dá ndéin sí dochar; agus oibrigh an béul spleadhach millteachus.
Dfúathuigh manam bhur ngealacha núadha agus bhur bhféastadha cinnte: is bnáidhreadh dhamh íad; atáim cuirthe dá niomchar.
Oír misi an TIGHEARNA grádhuighim breitheamhnus, is fúath líom sladmhóireachd mar ofrail loisge; agus séolfa mé a nobair a bhfírinne, agus do dhéana mé cunnradh súthain ríu.
¶ Eistigh bríathra an TIGHEARNA, a dhrong chritheaglas ré na bhréithir; Oir a dúbhradar bhur ndearbhráithre dfúathaigh sibh, do theilg amach sibh ar son manmasa, Go ma glormhar an TIGHEARNA: ach taisbéanfuidh seision chum bhur lúathgháiresi, agus beidsion fá náire.
Atá moighreacht damhsa amhuil leomhan san bhforaóis; comhaircidh sí amach am aghaidh: uimesin dfúathuigh mé í.
Matá gur chuir misi chugaibh mo sheirbhísigh na fáighe, ag éirghe go moch agus agá ccur uáim, gha rádh, Oh, ná déanuidh an ní adhfhuathmharso noch fhúathuighimsi.
Atáid a ccionta uile a Ngilgal: óir is ann sin do fhúathaigh mé íad: ar son uilc a ngníomh díbeora mé as mo thigh íad, ní ghráidheocha mé íad ní sa mhó, atáid a bprionusadha uile easurramach.
Fúathuighid síad an té aithbhirios annsa gheata, agus gráinid ris an té labhras go díreach.
Fúathuighidh an tolc, agus grádhuighidh an mhaith, agus suighidh breitheamhnus annsa gheata: dob éidir go mbíath an TIGHEARNA Día na slógh grásamhuil ré híarasma Ióseph.
Noch fhúathuighios an mhaith, agus ghrádhuighios an tolc, noch thairngios a ccroicionn díobh, agus a bhfeóil dá ccnámhuibh;
Agus ná smúaineadh duine ar bioth aguibh olc ann bhuir ccroidhthibh a naghaidh a chomharsan; agus ná grádhuighidh mionna bréige: óir is neithe íadso uile fhuáthuighimsi, a deir an TIGHEARNA.
Do ghrádhuigh mé sibh, a deir an TIGHEARNA. Gidheadh a dearthaói, Ciodh ionar ghrádhuigh tú sinn? Nach ar bhé Esau dearbhrathair Iácob? a deir an TIGHEARNA: gidheadh do ghrádhuigh misi Iácob, Agus do fhúathuigh mé Esau, agus dfág mé a shléibhte agus a oighreacht na bhfásach do dhragunuibh a nfásaigh.
Do chúalabhair go ndubhradh, Gráidheóchuigh tú do chomharsa, bíadh fúath agad dod námhaird. Achd a deirimsi ribh, Bíodh grádh agaibh dá bhur naímhdibh, beannaighidh na dáoine mhallaigheas sibh, deunaidh maith do na dáoinibh ait ar beag sibh, agus deúnaidh urnaighthe ar son na muinntire bhuaidhreas sibh, agus dhíbreas subh;
Ní héidir lé neach air bith seirbhis do dhéunamh do dha thighearna: óir bíaidh fúath aige do dhuine aca, agus grádh don duine eile; nó ceangallfuigh sé do neach aca, agus do bhéuraidh sé tarcuisne ar an dara fhear. Ní héidir libh seirbhis do dhéunamh do Dhía agus do mhammon.
Agus biaidh fúath ag gach uile dhuine dháoibh ar son manmaso: achd gidh bé anfus go búan go deireadh, as é shlánéochar.
Ga gcuimhdéochadh sé sinn ó ar naimhdibh, agus ó láimh gach uile dhuine agá bhfuil fúath dhuinn;
As beannaighthe bheithí, an tráth fhúathóchuid dáoine sibh, agus chuirfid siad as a gcuideachda sibh, agus imdheargfuid sibh, agus chuirfid bhur nainm amach mar olc, ar son Mhic an duine.
Ní héidir leis a tsáoghal sibhsi dfúathughadh; achd atá fúath aige dhamhsa, do bhrígh go ndéunuim fíadhnuisi air, gur ab olc a oibreacha.
As é an díabhal as athair dháoibh, agus as íad míana bhur nathair as toil libhsi dhéunamh. Do bhi seision na fhear dúnmharbhtha ó thus, agus níor chomhnuidh se sa bhfírinne, óir ní bhfuil fírinne ann. A núair do ní sé brég, úadh féin labhrus sé: óir as bréaguire é, agus as é as athair don bréig.
Má fhúathuigheann an sáoghal sibh, bíodh a fhios aguibh gur fhúathaigh sé misi romhuibh. Da mádh don tsáoghal sibh, do ghraidhéochadh an sáoghal a chuid féin: gidheadh ar son nach don tsáoghal sibh, achd gur thogh misi sibh as a tsáoghal, ar a nadhbharsin atá fúath ag an tsáoghal daóibh.
Gidh bé agá bhfuil fúath dhámhsa, fúathuighidh sé Mathair mar an gcéadna. Muna dhéarnuinn oibreacha na measg nach dearna neach ar bithe eile, ní bhíadh peacadh orra: achd a nois do chunncadar agus fós do fhúathuigheadar misi, agus Mathair. Achd do rinneadh so ionnus go gcoimhlíonfuidhe an rádh atá sgriobhtha ann a ndligheadh féin. Do fhúathaigheadar mé gan adhbhar.
Luchd ithiomráidh, luchd fúathaighe Dé, luchd tarcuisne, dáoine uáibhreacha, mórdhálácha, luchd comtha uile, easúmhal daithreachaibh agus do mhaithreachaibh,
Oir is námhadus a naghuidh Dé gliocas na féola: óir ní úmhluigheann sé do dhligheadh Dé, agus fós ní héidir leis.
Bíodh bhur ngrádh gan cheilg. Bíodh gráin agaibh ar a nolc; agus ceangluigh don mhaith.
Na déanaidh olc a naghaidh uilc ar éainneach. Bíodh cúram na neitheann maith oraibh a bhfíadhnuise na nuile dháoine. Mas féidir é, an mhéid thig dhíbhsé dhe, bíodh síothcháin agaibh ris na huile dhaóinibh A chairde grádhacha, ná déunaidh dioghaltus ar bhur son féin, achd fanaidh ris an bhfeirg: óir atá sgríobhtha, Is leamsa an dioghaltus; do bhéura mé cúitiughadh uáim, a deir an Tighearna.
Ní dhéanann grádh olc don chomharsain: ar a nadhbharsin a sé an grádh coimhlionadh an dlighe.
Atá an grádh fadfhoighideach, deaghchróidheach; ní ghabhann an grádh tnúth; ní dhéanann an ghradh ní ar bith go neamhchóir, ní máoithmheach é, Ní dhéanann ní ar bith ré taircuisne, ní iarran sé na neithe bheanus ris féin, ní sobhrosduighe é chum feirge, ní smuáineann sé ar a nolc;
Tuilleadh eile, is follas oibreachda na colla, mar atá; Adhaltrannas, sdríopthachas, neamhghloine, macnas, Féuch, a deirimse Pól ribh, dá dtimchillghearrthar sibh, nách bhfuighe sibh tairbhe ar bith a Gcríosd. Iodhaladhradh, piseóga, námhadas imreasuin, comórtus, míosguis, consbóid, ceannarruic, eireceachd, Tnúth, dúnmharbhadh, meisge, cráos, agus a samhail sin: ar a labhruim ribh roimh láimh, amhuil do innis mé dháoibh roimhe, nach bhfuighe an drung do ní a samhail so óighreachda rioghachda Dé.
Bíodh fearg oruibh, gidheadh ná déunuigh peacadh: ná maireadh bhur bhfearg go dul na gréine fáoi: Agus ná tuguidh áit do diábhal.
Bíodh gach uile shearbhus, agus gach aingidheachd, agus gach fearg, agus gach gárrtha, agus gach ithiomradh, ar ná thogbháil uáibh, maille ris a nuile olc:
Agus ná bíodh cumann aguibh ré hoibrighibh neamhtharbhacha an dorchaduis, achd go madh luáithe ríbh dhá lochdughadh.
Do ní dream áirighe go dhearbhtha Críosd do sheanmórughadh tré thnúth agus tre chonsbóid; agus dream eile tré dheaghthoil:
Gan éinní tré chonnsbóid ná tré ghlóir dhíomháoin; achd a númhlachd inntinne measadh gach áon gur fear neach eile na é féin.
Achd a nois cuiridh uáibh na neithesi uile; fearg, buirfe, blaisphéime, droichmhéin, comhradh saladh as bhur mbéul.
Tuguidh aire ribh nách déun éinneach olc a naghuidh uilc ar bith; achd leanuidh an mhaith do ghnáth, da bhur dtáobh féin, agus do tháobh na nuile dhaóineadh.
Oír as ní ceart ag Día malairt buáidheartha do thabhairt don druing bhuáidhreas síbh; Agus suáimhneas dibhse fhuilngeas buáidhirt má ráon rinne, an tan fhoillséochas an Tíghearna Iósa é féin ó neamh maille ré na ainglibh cúmhachdacha, A dteine lasarrdha ag déunamh díoghaltuis ar a ndruing ag nach bhfuil éolas Dé, agus nách dtabhair úmhlachd do shoisgéul an Dtíghearna Iós Críosd:
Gan ghrádh nadúrtha, luchd drochchoinghill, luchd éilighe bréugacha, neímhmeassardha, borb, gan ghrádh don mhaith,
Oír do bhamairne féin ar úairibh éigcéillidhe, easúmhal, ag dul ar seachrán, ag leanmhuin dainmíanuibh agus danntoilibh eugsámhla, ag caitheamh ar mbeatha a miosguis agus a dtnúth, fúathmhar, agus ag fúathughadh a cheilé.
Do grádhuigh tú an fhiréuntachd, agus do fhúathuigh tú a néugcóir; uime sin do ung Día, do Dhía féin thú, ré hóla an gháirdeachuis ós cionn do chompánach.
Oír dá bpeacuigheam dantoisg tar éis éolais na fírinne do ghabháil chuguinn, ní fhagthar íodhbairt aguinn ní sa mhó ar son na bpeacadh, Achd feitheamh báoghlach ris an mbreitheamhnus agus ré teas na teineadh, noch shluigfeas na námhuid.
Leanuigh síothchain ris na huile dhaóinibh, agus náomhthachd, óir gan í ní fhaicfidh éinneach an Tíghearna. Tabhruidh aire ribh fá gan áoinneach aguibh do chláonadh ó ghrás Dé; fá gan fréumh shearbhuis ar bith do fhás súas dá bhur mbuáidhreadh, trés a ndéuntaói morán neamhghlan;
Uime sin, a dhearbhráíthre grádhacha, bíodh gach áon ullamh chum éisdeachda, mall chum labhartha, mall chum feirge: A dhearbhráithre, measuidh na ró gháirdeachas an tan thuitfeas sibh a gcaithighthibh éugsamhla; Oír ní oibrigheann fearg dhuine fíréuntachd Dé.
Cread as á néirghid cogtha agus comhruic eadruibh? a né nach úadh so, eadhon ó bhur nanntoiluibh féin bhíos ag cathúghadh ann bhur mballuibh? Islíghe sibh féin a bhfiadnuise an Tíghearna, agus áirdéocha sé sibh. Ná lábhruidh go holc ar a chéile, a dhearbhráithre. An tí lábhrus go holc a dhearbhráthair, agus an tí dhamnuigheas a dhearbhráthair, lábhruigh sé go holc ar an réachd, agus damnuighe sé an reachd: agus má dhamnuigheann tú an reachd, ní fear coimhlíonta an réachda thú, achd breitheamh. Atá áon ann do bheír reachd úadha, agá bhfuil cúmhachda sáortha agus sgriosda: cía thusa dhamnuigheas neach eile? Súd chuige, sibh a nois a dhream a deir, Racham a niúgh nó a márach dhá samhail so do chathruigh, agus do dhéunam comhnuighe innte feadh blíadhna, agus bíam ag reíc agus ag ceannach, agus ag fagháil eudála: Agus fós gan a fhios aguibh créd é bhur ccor a márach. Oír créd lér cosmhuil bhur mbeatha? Ré gal bhíos ré fhaicsin, ar feadh tamuill, agus na dhiaigh sin théid air neimhní. Sa náit ar chóir dhíbh a rádh, Do thoíl an Tíghearna, agus dá rabhum béo, dhéunam so no súd. Achd a nois do ni sibh mordháil as bhur núabhar féin: is olc gachd mórdháil dá shamhuil sin. Uime sin an tí atá iúlmhar ar mhaith do dhéunamh, agus nach déun í, as peacadh dhó é. Santuighe sibh ní, agus ní bhíonn sé aguibh: bhí sib hag marbhadh, agus ag iomthnúthughadh, agus ní féidir libh ní fhagháil: do ní aguibh, do bhrígh nach íarrann sibh.
A fhíora agus a mhná a nadhaltrannais, a né nach bhfuil a fhios aguibh gur naimhdeanus a naghuidh Dé, cairdeas an tsáoghailse? uime sin gidh bé ré mían an sáoghal bheith na charuid aige do ní sé namhuid Dé dhe féin.
Uime sin ar gcur na huile aingidheachda, agus meabhla, agus fhalláis, agus thnútha, agus an uile ithiomráidh uáibh,
Ná déunuigh olc a naghuidh uilc, ná anchaint a naghuidh anchainte: achd go contrárgha dhó sin, tuguidh bhur mbeannachd; ar mbeith a fheasa aguibh gur chuige so do goireadh sibh, ionnas go bhfuigheadh sibh féin beannachd mar oighreachd.
Agus roimh na huile neithibh bíodh grádh ro dhioghraiseach aguibh dhá chéile: óir cuirfidh an grádh folach ar iomad peacadh.
A cháirde, bíodh grádh aguinn dá chéile: óir as ó Dhía tig an gradh; agus gidh bé neach ghrádhuigheas atá sé ar na gheineamhuin ó Dhía, agus is aithnidh dhó Día. An tí nach grádhuigheann ní bhfuil eólas Dé aige; óir as grádh é Día.
Dá nabra éinneach, atá grádh agum air Dhía, agus fúath bheith aige air a dhearbhráthair, is bréugach é: Oír cionnas is éidir don tí nach grádhuigheann a dhearbhráthair do chonnairc sé, grádh thabhairt do Dhía nach bhfacuidh sé? Agus atá a náithese aguinn úadhsan, An tí ghrádhuigheas Día go nghrádhughadh sé a dhearbhtáthar mar an gcéudna.
Oír a sé so grádh Dé, eadhon sinne do choimhéud a aitheantadh: agus ní bhfuilid a aitheanta trom.
Agus a sé so an grádh, eadhon sinn do shiúbhal do réir a aitheantasan. A sé so a náithne, Do réir, mar do chúalabhair ó thosuigh, chum bheith dhíbh ag siúbhal innte.
Achd do níd an dreamsa ancháint ar na neithibh nach aithnidh dhóibh: agus gidh bé neither ar a bhfuil eólas nadúrtha aca, do réir na nainmhinnteadh gan réusun, truáillid íad féin ionnta.
Gidhéadh, bíodh coímhna aguibhse a chaired, ar na bríathruibh noch do labhradar apsduil ar Dtíghearna Iósa Críosd roimhe só; Eadhon go ndúbhradh ribh go mbíadh luch sgige sa naimsir dheigheanuigh, ag siúbhal do réir a nainmhían neimhdhíagha féin. A síad so an dream sgaras íad féin ré gách, agus íad colluidhe, gan an Spiorad.
Gidheadh atá so agad, go bhfuil fúath agad doibreachuibh na Nícoláiteach, dá bhfuil fúath agumsa mar an gcéudna.
As amhluidh sin atá agudsa mar an gcéudna dream leanas do theagusg na Nicoláiteach, an ní air a bhfuil fúath agumsa.
Gidheadh rugadar buáidh air tré fhuil a Nuáin, agus tré bhréithir a fhiadhnuise; agus ní raibh suim aca na nanam féin go bás.
Agus do ghábh fearg an dragún ris an mnaói, agus do imthigh sé do dhéunamh coguidh ris an gcuid eile dá síol, choimhéudas aitheanta Dé, agus aga bhfuil fíadhnuise Iósa Críosd.
Agus na deich nadhárca do chonnairc tú air a nainmhídhe, biáidh fúath aca don mheirrdrigh, agus fúigfid fásuighe nochduighe í, agus íosuid a feóil, agus loisgfid re teine í.
Agus do éigh sé go láidir go ghúth árd, ag radh, Do thuit, do thuit an Bhabilóin mhór, agus do rinneadh áit comhnuighe deamhan di, agus ionadh congmhála gach spioruide neamhghlóine, agus áit cúmhduigh gach éinfhúathmhair neamhghloin.
Oír don táobh amuigh béid na madruigh, agus luchd na bpiseóg, agus a nadhaltrannuis, agus an dúnmharbhtha, agus a niodhaladhruigh, agus gach neach ghrádhuigheas agus do ní an bhréug.