І не пакінуў Ты мяне ў руках непрыяцеля; на прасторным месцы паставіў ногі мае.
і не аддаў мяне ў рукі ворага, паставіў ногі мае на вольны прастор.
«Ня будзьце, як конь, як мул бязглузды, чые храпы цугляць трэба кілзамі і аброцьцю, каб яны Табе ўпакорваліся.
І вывеў Ён мяне на прастор: уратаваў Ён мяне, бо спадабаўся я Яму.
Пацямнела ад горычы вока маё, і члены цела майго сталіся, нібы цень.
Сядзелі яны ў цемры і ў цені смерці, звязаныя галечай і жалезам,
І вывеў мяне на прастор, збавіў мяне, бо пажадаў мяне.
Ты пашырыў крокі мае пада мною, і не знясілена ступня мая.
Чаму адварочваеш аблічча Сваё, забываешся пра гора наша і бяду нашую?
Замучыўся я ў стагнанні маім, штоноч абмываў я ложак свой, слязьмі сваімі пасцель сваю паліваў.
якія прараклі вусны мае і прамовіў язык мой у бядзе маёй.
і цярпеў я бічаванні цэлы дзень, і пакаранне маё — раніцаю».
Знемаглося цела маё і сэрца маё. Скалой-апорай сэрца майго і доляй маёй вечнай — Бог.
Аддаліў Ты знаёмых маіх ад мяне, закрыты я і не выйду;
«Дакуль марнеюць нашы вочы, дарэмна чакаючы дапамогі! З вартавой вежы нашай выглядалі мы народ, які можа нас збавіць.
Таму сумным сталася сэрца наша, таму і зацямніліся вочы нашы,