Замучыўся я ў стагнанні маім, штоноч абмываў я ложак свой, слязьмі сваімі пасцель сваю паліваў.
Я зьнямогся ад уздыханьня майго; штоноч паліваю я ложак мой, сьлязьмі паліваю пасьцель маю.
Стаміўся я ад зітханьняў маіх: кожнае ночы я ложак свой абмываю, сьлязьмі маімі пасьцель акрапляю маю.
«О Госпадзе! Узгадай, як я хадзіў перад Табою верна і са шчырым сэрцам, і рабіў тое, што міла Табе». І заплакаў Эзэкія ўголас.
Пацямнела ад горычы вока маё, і члены цела майго сталіся, нібы цень.
так і я меў месяцы мучэнняў і лічыў цяжкія ночы свае.
Калі я маўчаў, састарэлі косці мае ад стагнання майго цэлы дзень.
Госпадзе, перад Табою ўся жальба мая, і ўздыханне маё не ўтоена ад Цябе.
Знямогся я, крычучы, ахрыплым сталася горла маё; стаміліся вочы мае, так чакаю я Бога майго.
Аддаліў Ты знаёмых маіх ад мяне, закрыты я і не выйду;
Ты кажаш: “Гора мне, беднаму, бо Госпад дадае смутку да майго болю. Я змучыўся ад уздыханняў сваіх, не знахожду супакою!”
Таму сумным сталася сэрца наша, таму і зацямніліся вочы нашы,