Lúcás 18 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Agus do labhair sé leo as samhlaoid, g‐á chur i dtuigsin dóibh go mba cheart dóibh bheith ag guidhe i gcómhnaidhe, agus gan staonadh;

² g‐á rádh, Do bhí breitheamh i gcathair áirithe, fear nach raibh eagla Dé sir ná beann ar dhaoinibh aige:

³ agus do bhí baintreabhach sa gcathair sin; agus is minic do thigeadh sí chuige, g‐á rádh, Déan ceart dom ar mo námhaid.

⁴ Agus ní dhéanfadh seisean é ar feadh tamaill: acht ’n‐a dhiaidh sin adubhairt sé leis féin, Gidh nach bhfuil eagla Dé orm, ná beann ar dhaoinibh agam;

⁵ ar a shon sin féin, de chionn go bhfuil an bhaintreabhach so ag déanamh buaidheartha dhom, déanfaidh mé ceart dí, ar eagla go gcrádhfaidh sí mé sa deireadh agus í ag sír‐theacht chugam.

⁶ Agus adubhairt an Tighearna, Éistidh le briathraibh breitheamhan na h‐éagcóra.

⁷ Agus an amhlaidh nach n‐agarfaidh Dia cruadh‐chás a mhuinntire toghtha féin bhíos ag glaodhach air de ló agus d’oidhche?

⁸ Adeirim libh go n‐agarfaidh sé go luath. Acht cheana, nuair thiocfas Mac an Duine, an bhfaighidh sé creideamh ar talamh?

⁹ Agus adubhairt sé an tsamhlaoid seo le dream a bhí muinighineach asta féin gur dhaoine fíréanta iad, agus ag a raibh tarcuisne ar chách eile:

¹⁰ Do chuaidh beirt suas do’n teampall chum urnaighe do dhéanamh; Fairisíneach ab eadh duine aca, agus poibleacán ab eadh an duine eile.

¹¹ Do sheas an Fairisíneach agus do‐rinne sé a ghuidhe ’n‐a aigne féin ar an gcuma so, A Dhia, do‐bheirim a bhuidheachas leat nach mar a chéile mise agus daoine eile, foghlaidhthe, agus lucht éagcóra, agus lucht adhaltrannais, ná fós duine de shaghas an phoibleacáin seo.

¹² Do‐ghním troscadh dhá uair sa tseachtmhain, íocaim an deachmhadh ar gach a bhfaghaim.

¹³ Acht d’fhan an poibleacán ’n‐a sheasamh i bhfad siar, agus ní dhéanfadh sé fiú amháin a shúile d’árdú chum neimhe, acht do bhí sé ag bualadh a uchta, agus g‐á rádh, A Dhia, déan trócaire orm‐sa, peacach.

¹⁴ Adeirim libh go ndeachaidh sé seo síos abhaile agus é fíréanuighthe de bhreis ar an duine eile: óir gach duine árdóchas é féin umhlóchar é, acht an té umhluigheas é féin árdóchar é.

¹⁵ Agus thug daoine a naoidheana chuige go gcuirfeadh sé a lámha ortha: acht nuair do chonnaic na deisceabail é, do chuireadar cosc leo.

¹⁶ Acht do ghlaodh Íosa chuige iad, agus adubhairt sé, Leigidh do na leanbhaibh teacht chugam, agus ná bidhidh g‐á gcosc: óir is le n‐a leithéidibh sin ríoghacht Dé.

¹⁷ Go fírinneach adeirim libh, An té nach nglacfaidh ríoghacht Dé ar nós leinbh bhig ní rachaidh sé isteach innti ar chor ar bhith.

¹⁸ Agus do cheistigh taoiseach áirithe é, g‐á rádh, A Mháighistir mhaith, céard atá le déanamh agam chum go mbéidh an bheatha shíorraidhe mar oighreacht agam?

¹⁹ Agus adubhairt Íosa leis, Cad chuige dhuit maith do thabhairt orm‐sa? Ní maith aoinneach acht Dia amháin.

²⁰ Is eol duit na h‐aitheanta, Ná déan adhaltrannas, Ná déan dún‐mharbhadh, Ná déan goid, Ná tabhair fiadhnaise bhréige, Tabhair onóir dot’ athair agus dod’ mháthair.

²¹ Agus adubhairt seisean, Do chóimhlíonas na neithe sin uile óm’ óige.

²² Agus nuair do‐chuala Íosa é sin, adubhairt sé leis, Atá aon nidh amháin i n‐easnamh ort fós: díol a bhfuil agat, agus tabhair do na bochtaibh é, agus béidh ionnmhas ar neamh agat: agus tar, lean mise.

²³ Acht ar n‐a chlos sin dó‐san, d’éirigh sé brónach go mór; óir do bhí sé an‐tsaidhbhir.

²⁴ Agus nuair do chonnaic Íosa é, adubhairt sé, Cad é a dheacracht do lucht saidhbhris dul isteach i ríoghacht Dé!

²⁵ Oir is fusa do chamall dul tré chró snátaide, ’ná do dhuine saidhbhir dul isteach i ríoghacht Dé.

²⁶ Agus adubhairt siad‐san do bhí ag éisteacht leis, Má’s eadh, cia h‐é an duine gur féidir a shaoradh?

²⁷ Acht adubhairt seisean, Neithe nach féidir le daoinibh is féidir le Dia iad.

²⁸ Agus adubhairt Peadar, Féach, d’fhágamair‐ne ár mbailte féin, agus do leanamar thusa.

²⁹ Agus adubhairt sé leo, Go fírinneach adeirim libh, Ní fhuil aon duine d’fhág teach, nó bean, nó dearbhráithre, nó athair, nó máthair, nó clann,

³⁰ ar son ríoghachta Dé, nach bhfaghaidh i bhfad níos mó san aois seo, agus sa tsaoghal atá le teacht an bheatha shíorraidhe.

³¹ Agus do tharraing sé chuige an dáréag, agus adubhairt sé leo, Féach, atáimíd ag dul suas go h‐Iarúsalem, agus cóimhlíonfar gach uile nidh d’á bhfuil scríobhtha ag na fáidhibh i dtaobh Mhic an Duine.

³² Oir do‐bhéarfar é do na Págánachaibh, agus déanfar fonomhaid faoi, agus do‐bhéarfar droch‐íde air, agus caithfear seile air;

³³ agus sciúrsálfaid é, agus marbhóchaid é: agus éireochaidh sé arís an treas lá.

³⁴ Agus níor thuigeadar‐san rud ar bith de’n méid sin; agus do ceileadh brigh na cainnte ortha, agus níor léir dhóibh an méid adubhradh.

³⁵ Agus tharla, ag druidim le Ierichó dhó, go raibh dall ’n‐a shuidhe ar leath‐taoibh an bhealaigh ag iarraidh déirce:

³⁶ agus nuair d’airigh sé an sluagh ag gabháil thairis, d’fhiafruigh sé créad ba bhun leis.

³⁷ Agus d’inniseadar dó gurbh é Íosa Nasardha do bhí ag gabháil thairis.

³⁸ Agus do liúigh sé, g‐á rádh, A Íosa, a Mhic Dháibhi, déan trócaire orm.

³⁹ Agus do bhagair siad‐san do bhí ar tosach air bheith ’n‐a thost: acht ba mhóide do ghlaodh sé, A mhic Dháibhi, déan trócaire orm.

⁴⁰ Agus do stad Íosa, agus d’órduigh sé a thabhairt chuige: agus nuair tháinig sé i ngar dó, d’fhiafruigh sé dhe,

⁴¹ Créad ba mhian leat mise do dhéanamh dhuit? Agus adubhairt seisean, A Thighearna, mo radharc thabhairt dom.

⁴² Agus adubhairt Íosa leis, Bíodh do radharc agat: do shlánuigh do chreideamh thú.

⁴³ Agus ar an láthair fuair sé a radharc, agus do lean sé é, agus é ag tabhairt glóire do Dhia: agus na daoine go léir, nuair do chonnacadar é, thugadar moladh do Dhia.