Хай бы я быццам не быў, з улоння пайшоўшы ў магілу.
Няхай бы я быццам ня быў, і з улоньня пайшоў бы ў магілу.
хай бы я, як нябылы, з чэрава перанесены быў у магілу!
Навошта вывеў Ты мяне з улоння? Няхай бы я прапаў, каб вока не бачыла мяне!
Ці ж нешматлікасць дзён маіх не скончыцца хутка? Адпусці ж мяне, каб троху суцішылася пакута мая,
бо не загінуў я ад надыходу цемры і змрок не агарнуў аблічча майго.
Чаму ж я не памёр ва ўлонні? [Чаму] выйшаўшы з чэрава, не згінуў адразу?
Або хай бы я не існаваў, бы патаемны выкідыш ці тыя, што, пачатыя, не ўбачылі святла.
Хай сплывуць яны, як вада імклівая, бы трава стаптаная, хай ссохнуць.
ён, які не забіў мяне ва ўлонні маці, каб сталася для мяне маці мая магілай, а ўлонне яе вечна было цяжарным.