Прасцёр я рукі мае да Цябе; душа мая — як зямля без вады ў Цябе.
Выцягваю рукі мае да Цябе; душа мая [прагне] Цябе, як зямля бязводная. (Сэлях)
блісьні маланкаю, і расьсей іх; пусьці стрэлы Твае, і разладзь іх.
Ты ж, калі сэрца сваё ўмацуеш і да Яго ўзнімеш свае рукі,
Як нявольнік прагне ценю і як найміт чакае платы сваёй,
Адчула смагу душа мая да Бога моцнага, жывога: калі ж пайду я і з’яўлюся перад Богам?
але Ты ўпакорыў нас у месцы лісіным і прыкрыў нас ценем смерці.
Псальм Давідаў. Калі быў ён у пустыні Юдэйскай.
Якія ж мілыя паселішчы Твае, Госпадзе магуццяў!
патухлі мае вочы ад тугі. Клікаў я Цябе, Божа, цэлы дзень, выцягваў да Цябе мае рукі.
Аддаліў Ты знаёмых маіх ад мяне, закрыты я і не выйду;
Сказаў Майсей: «Калі я выйду з горада, выцягну далоні мае да Госпада; і спыняцца грымоты, і граду не будзе, каб ведаў ты, што Госпадава зямля.
І зямля сухая заменіцца ў возера, а сасмаглая — у крыніцы водаў, а ў логавішчах, дзе жылі драконы, вырастуць трыснёг і чарот.
А ў апошні вялікі дзень свята стаў Ісус і ўсклікнуў, кажучы: «Калі хто смагне, хай прыходзіць да Мяне і п’е;