2 Tiomóid 2 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Uime sin, a mhic liom, bí‐se tréan san ngrása atá i nÍosa Críost.

² Agus na neithe do chualais uaim‐se i n‐éisteacht móráin fiadhnaidhthe, cuir ar iontaoibh daoine ionnraice iad, go mbéidh ar chumas dóibh daoine eile do theagasc, leis.

³ Fulaing cruadhtan, mar dhéanfadh saighdiúir maith Íosa Críost.

⁴ Saighdiúir i mbun a dhualgais, ní cheaduigheann sé dhó féin bheith gabhtha ag gnáthchúramaibh an tsaoghail seo, chum go mb’ fhearr thaithneochas sé leis an té do thogh mar shaighdiúir é.

⁵ Agus an féar théigheas ag iomaidheacht ins na cleasaibh lútha, ní tugtar an choróin dó muna ndearna sé an iomaidheacht do réir na riaghlach.

⁶ An criadhaire do‐ghní an sclábhaidheacht, ní mór dó an chéad‐toradh d’fhágháil.

⁷ Breathnuigh a bhfuil d’á rádh agam; óir bhéarfaidh an Tighearna tuigsin san uile nidh dhuit.

⁸ Cuimhnigh ar Íosa Críost, de phór Dháibhí, d’aiséirigh ó na marbhaibh do réir mo shoiscéil‐se:

⁹ go bhfuilim ag fulang ar a shon i gcuibhreachaibh amhail cuirptheoir, acht ní fhuil briathar Dé fá chuibhreachaibh.

¹⁰ Is ar an adhbhar sin atáim ag fulang an uile nidh ar son na ndaoine atá toghtha, chum go bhfaighidh siad‐san, leis, an slánughadh atá i nÍosa Críost le glóir shíorraidhe.

¹¹ Is fírinneach an rádh so: Má fuaramar bás i n‐éinfheacht leis, mairfimíd beo i n‐éinfheacht leis mar an gcéadna:

¹² má sheasaimíd go dian, riaghlóchaimíd i n‐éinfheacht leis: má shéanaimíd é, séanfaidh seisean sinne, leis:

¹³ má éirighmíd‐ne neimh‐dhílis, fanann seisean dílis; óir ní féidir leis é féin do shéanadh.

¹⁴ Cuir na neithe seo i gcuimhin dóibh, g‐á fhógairt dóibh i bhfiadhnaise an Tighearna gan bheith ag aighneas fá fhoclaibh nach bhfuil aon tairbhe ionnta, acht chuireas amugha an dream chluineas iad.

¹⁵ Déan do dhícheall chum thú féin do thaisbeáint mar fhear ionmholta i bhfiadhnaise Dé mar oibridhe nach gábhadh dhó bheith fá náire, ag riaradh briathair Dé le díreachas.

¹⁶ Acht seachain baothghlór neamh‐dhiadha; óir rachaidh siad níos faide ar aghaidh i neamh‐dhiadhacht;

¹⁷ agus leathfaidh a mbriathar amhail aillis: daoine de’n aicme sin is eadh Hímenaeus agus Fílétus;

¹⁸ daoine do chuaidh ar seachrán ó’n bhfírinne, g‐á rádh go bhfuil an aiséirghe thart cheana, agus atá ag milleadh creidimh daoine áirithe.

¹⁹ Cibé ar bith é, fanann bun daingean Dé go seasmhach, agus an séala so air: Is eol do’n Tighearna a mhuinntear féin; agus, Gach aoinneach ainmnigheas ainm an Tighearna, tréigeadh sé an éagcóir.

²⁰ Anois i dtigh mór bíonn, ní h‐é amháin soithigh óir agus airgid, acht soithigh adhmaid agus cré, leis; cuid díobh chum onóra, agus cuid díobh chum easonóra.

²¹ Uime sin, má choimheádann duine é féin slán uatha so, béidh sé ’n‐a shoitheach chum onóra, soitheach beannuighthe, usáideach do’n té gur leis é, fóghanta chum gach deagh‐ghnó.

²² Acht seachain ainmhianta na h‐óige, agus lean de’n fhíréantacht, de’n chreideamh, de’n ghrádh, de’n tsíothcháin, i n‐éinfheacht leis na daoinibh ghlaodhas ar an Tighearna as croidhe úr‐ghlan.

²³ Acht diúltaigh do cheisteannaibh dith‐céillidhe, dith‐léigheanta, agus a fhios agat go mbrostuigheann siad bruighean.

²⁴ Agus ní ceart do sheirbhíseach an Tighearna bruighean do bhrostú, acht bheith cneasta leis an uile dhuine, bheith ullamh chum teagasc do thabhairt,

²⁵ lán d’fhoidhne, ag ceartú na ndaoine chuireas ’n‐a aghaidh le ceannsacht, le súil go dtiubhrfaidhe Dhia dhóibh, am ar bith, aithrighe do dhéanamh chum eolas d’fhágháil ar an bhfírinne,

²⁶ agus chum go bhfuasclóchaidh siad iad féin slán as gaiste an diabhail, tar a éis do sheirbhíseach an Tighearna breith ortha chum toil Dé do dhéanamh.