Сасмярдзелі і нагнаіліся раны мае праз дурноту маю.
Сьмярдзяць, гнаяцца раны мае дзеля дурасьці маёй.
Вось, Ты далоняю вымераў дні мае, а век мой - як нішто прад Табою. Сапраўды, поўная марнасьць - кожны жывы чалавек.
Хадзіў я з агідным абліччам, без суцяшэння, падымаючыся ў грамадзе, крычаў.
Цела маё пакрыта гніллём і брудам пылу, скура мая лопаецца і цячэ [гноем].
Сталіся яны бязглуздымі на шляху несправядлівасці сваёй і за беззаконнасці свае былі прыніжаны;
САМЭК. Госпад падымае ўсіх, што падаюць, і падтрымлівае ўсіх зняможаных.
Злітуйся нада мною, Госпадзе, бо я прыгнечаны; стурбавалася ў тузе вока маё, душа мая і нутро маё.
Я паводзіў сябе, як у адносінах да сваяка ці да брата майго, тужлівы, хіліў галаву, быццам па маці смуткуючы.
Прыпамінаю я гэта, і хвалююся ў душы маёй, бо я прыйшоў у грамадзе, у самы дом Божы, з голасам радасці і вызнання ў святкаванні ўслаўляючай працэсіі.
Калі ўдзень надзеліць мяне Госпад ласкаю Сваёю, то і ноччу песня для Яго ёсць у мяне: малітва да Бога жыцця майго.
Бо Ты — Бог прыстанішча майго; чаму ж Ты мяне адкінуў і чаму крочу я сумны, а вораг чыніць мне пераслед?
Уздыміся, Божа, па-над нябёсы, а слава Твая па ўсёй зямлі.
Бо не ёсць у смерці той, хто помніць Цябе, а ў пекле хто ж будзе Цябе славіць?
Аддаліў Ты знаёмых маіх ад мяне, закрыты я і не выйду;
Як птушанё ластаўкі, так запішчу, буду вуркатаць, як галубка; стаміліся вочы мае, углядаючыся ў вышыню. Госпадзе, цярплю прыгнёт, паручыся за мяне!