163 Véarsaí Bíobla faoi na míorúiltí Íosa

A chara, smaoinigh ar seo: Tá an chumhacht ag Dia imeachtaí a chasadh chun leasa duit nuair a ghuíonn tú in ainm Íosa, agus ar ndóigh, nuair a bhíonn an creideamh agat chun a shásaimh. Féadann sé daoine a spreagadh chun tacú leat, agus féadann sé tú a threorú ón áit a bhfuil tú go dtí an áit ar mian leat a bheith, más é a thoil é.

Cé go bhfuil cuma simplí air, is fíormhíorúiltí iad seo a d’fhéadfadh tarlú i do shaol féin má chreideann tú go fírinneach. Bhí sé mar aidhm ag gach míorúilt a rinne Íosa glóir a thabhairt do Dhia, cabhrú le daoine eile, agus a chruthú gurbh é Mac Dé é.

Cé go bhfuil cuntas ar mhórán de mhíorúiltí Íosa sna Soiscéil, tá go leithne míorúiltí nach raibh sé indéanta a scríobh síos mar gheall ar a líonmhaireacht. Mar a deirtear sa Scrioptúr, áfach: "Ach rinne Íosa a lán comharthaí eile i láthair a dheisceabal, nach bhfuil scríofa sa leabhar seo." (Eoin 20:30)

Achd an tan do bhí déireadh an láoi ann, tugadar chuige móran ann a rabhadar deamhain: agus do theilg sé na spioruidighe a mach lé na fhocal, agus do shlánaighe sé gach uile dhuine dá raibh easlán.

Agus a dubhairt seision riu, Teilgidh bhur lion ar an dtáobh ndeas don luing, agus do ghéubhtháoi. Uime sin do theilgeadar amach a lion, agus níor bhéidir léo ar ghléus ar bith a tharruing a steach lé híomad éisg.

Agus tan tháinic Iósa go tígh Pheadair, do chunnairc sé mathair a mhná ná luighe, agus í a bhfíabhrus. Agus do bhean sé ré na láimh, agus do fhágaibh an fíabhrus i: agus do éirigh sí, agus do rinne sí friothólamh dhóibh

Agus do chúaidh a chlú feadh na Síria uile: agus tugadar chuige gach áon da raibh easlán agus ar na gcuibhreadh lé gálruighthubh agus le piántúibh éugsamhla, agus agá mbidis deamhain ionnta, agus do bhíodh tinn lé goin na raé, agus luchd pailirise; agus do shlánuigh sé iád.

Agus an tan do chunnairc sé íad, a dubhairt sé riu, Imthighidh foillsighidh sibh féin do na sagartuibh. Agus tárla, ag imtheachd doibhsion, gur glanadh íad.

Agus ar síneadh a láimhe, do bhean Iósa ris, ag rádh, Is aill; bí glan. Agus ar an mball do bhí a lobhradh ar na ghlanadh.

(Agus, féuch, tháinic bean, ar a raibh dórtadh fola le dhá bhliádhain déag, táobh shiar dhe, agus do chumail sí lé imeal a éudaigh: Oír a dubhairt sí innte féin, Ma bheanaim lé na eúdach a mhaín, biaídh mé slán. Agus ar bhfilleadh Diósa agus ar na faicsinsean dó, a dubhairt sé, Biódh muinighin mhaith agad, a inghean; do shlánaigh do chreideamh thú. Agus do bhí an bhean slán ó a nuáirsin a mach.)

Agus, féuch, tainic lóbhar chuige agus do shléachd sé dhó, ag rádh, A Thighearna, mádh áill leachd, is éidir leachd misi do ghlanadh. Agus a deir Iósa ris, Atáid fúachaisighe ag na sionnchaibh, agus neid ag eanlaithibh a naiéir; achd ní bhfuil áit ag Mac an duine ann a gcúirfeadh sé a cheann. Agus a dubhairt fear eile dá dheisgiobluibh ris, A Thighearna, léig dhamhsa imtheachd ar tús agus máthair daghlacadh. Achd a dubhairt Iósa ris, Lean misi; agus léig dona márbhuibh a mairbh féin daghlacadh. Agus an tan do chúaigh sé a luin, do leanadar a dheisgiobuil é. Agus, féuch, do éirigh sdoirm mhór ar an bhfairge, ionnus gus fholaigheadar na tonna an loug: achd do bhí seisean na chodladh. Agus ar ndul chuige dá dheisciobluibh, do dúisgeadar é, ag radh, A Thighearna, sabháil inn: a támáoid air fagbháil. Agus a deir seisean ríu, Créud fá a bhfuiltí eaglach, a luchd an chreidimh bhig? Ar néirghe dhósan an tansin, do bhagair sé air an ngáoith agus air an bhfairge; agus thainic ciúnas mór ann. Agus do ghabh iongnadh na daóine, ag rádh, Créud é an fearso, agá bhfuilid na gáotha agus an fhairge ag umhlughadh dhó! Agus an tan thainic sé don táoibh eile go tír na Ngeirgésineach, tárrladar do dháoínibh air ann a rabhadar deamhain, ag teachd as na tuámaighibh, agus do bhí rofhiochmhar, ionnas nar bhéidir do dhuine ar bhith an tslighesin do ghabhail. Agus, féuchm do éimhgheadar, ag rádh, Créud é ar gcuídne dhiót, a Iósa, Mhic Dé? an dtainic tú ann so dár gcéusadhne roimhe a naimsir? Agus ar síneadh a láimhe, do bhean Iósa ris, ag rádh, Is aill; bí glan. Agus ar an mball do bhí a lobhradh ar na ghlanadh.

Agus tar éis teachda núas don tslíabh dhó do leanadar cuideachda mór é. Achd ar na cluinsin só Díosa, do ghabh iongantas é, agus a dubhairt sé ris an mhuinntir do bhí na dhiáigh, Go fírinneach a deirim ribh, Nach bhfúair mé a noireadsa do chreideamh, eadhon, a Níosráel. Agus deirim ribh, Go ttiocfuidh morán ó náird shoir agus ó náird shíar, agus suighfid a bhfochair Abhraham, agus Isaac, agus Iácob, sa rioghachd neamhdha. Agus teilfidhthear clan na ríoghachda sa dorchadas atá léith a muigh: biáidh ann sin gul agus gearradh fíacal. Agus a dubhairt Iósa ris an gcaiptín, Imthigh romhad; agus biodh dhuit, do réir mar do chreid tú. Agus do slánuigheadh a shearbhfhoghantaidhe ar a núair sín. Agus tan tháinic Iósa go tígh Pheadair, do chunnairc sé mathair a mhná ná luighe, agus í a bhfíabhrus. Agus do bhean sé ré na láimh, agus do fhágaibh an fíabhrus i: agus do éirigh sí, agus do rinne sí friothólamh dhóibh Achd an tan do bhí déireadh an láoi ann, tugadar chuige móran ann a rabhadar deamhain: agus do theilg sé na spioruidighe a mach lé na fhocal, agus do shlánaighe sé gach uile dhuine dá raibh easlán. Do chum go gcoimhliónfuighthe an ní a dubhairt Esaias an fhaigh, a deir, Do ghabh seisean ar néagcrúaisne air, agus do iomchair sé ar ngalruighthe. Agus an tan do chunnairc Iósa slúagh mór na thimcheall, do aithin sé dul don táoibh oile. Agus ag teachd do sgríobaigh aírighe, a dubhairt sé ris, A Mhaighisdir, leanfuigh misi thu giodh bé ar bith ball ann a rachaidh tú. Agus, féuch, tainic lóbhar chuige agus do shléachd sé dhó, ag rádh, A Thighearna, mádh áill leachd, is éidir leachd misi do ghlanadh. Agus a deir Iósa ris, Atáid fúachaisighe ag na sionnchaibh, agus neid ag eanlaithibh a naiéir; achd ní bhfuil áit ag Mac an duine ann a gcúirfeadh sé a cheann. Agus a dubhairt fear eile dá dheisgiobluibh ris, A Thighearna, léig dhamhsa imtheachd ar tús agus máthair daghlacadh. Achd a dubhairt Iósa ris, Lean misi; agus léig dona márbhuibh a mairbh féin daghlacadh. Agus an tan do chúaigh sé a luin, do leanadar a dheisgiobuil é. Agus, féuch, do éirigh sdoirm mhór ar an bhfairge, ionnus gus fholaigheadar na tonna an loug: achd do bhí seisean na chodladh. Agus ar ndul chuige dá dheisciobluibh, do dúisgeadar é, ag radh, A Thighearna, sabháil inn: a támáoid air fagbháil. Agus a deir seisean ríu, Créud fá a bhfuiltí eaglach, a luchd an chreidimh bhig? Ar néirghe dhósan an tansin, do bhagair sé air an ngáoith agus air an bhfairge; agus thainic ciúnas mór ann. Agus do ghabh iongnadh na daóine, ag rádh, Créud é an fearso, agá bhfuilid na gáotha agus an fhairge ag umhlughadh dhó! Agus an tan thainic sé don táoibh eile go tír na Ngeirgésineach, tárrladar do dháoínibh air ann a rabhadar deamhain, ag teachd as na tuámaighibh, agus do bhí rofhiochmhar, ionnas nar bhéidir do dhuine ar bhith an tslighesin do ghabhail. Agus, féuchm do éimhgheadar, ag rádh, Créud é ar gcuídne dhiót, a Iósa, Mhic Dé? an dtainic tú ann so dár gcéusadhne roimhe a naimsir? Agus ar síneadh a láimhe, do bhean Iósa ris, ag rádh, Is aill; bí glan. Agus ar an mball do bhí a lobhradh ar na ghlanadh. Agus do bhí sealbh mhór mac a bhfad úatha ag inghilt. Agus do íarradar na deamhain athchuingídh airsean, ag rádh, Ma theilgeann tú a mach sinn, léig dhúinn dul sa trend muc úd. Agus a dubhairt seisean ríu, Imthighe. Agus ar nimtheachd dóibh, do chúadar ann so tréud uile do nail a ndiáigh a gcinn sa bhfairge, agus fuáradar bás ann sna huisgidhibh. Agus do theitheadar na búachuillighe, agus do chúadar don chathraigh, agus do inniseadar na neithesi úile, agus fós na neithe do éirigh don luchd ann a rabhadar na deamhain. Agus, Féuch, do chúaidh an chathair uile a mach do theagmháil air Iósa: agus an tan do chunncadar é, do iarradar air imtheachd as a ttórannaibh. Agus a deir Iósa ris, Tabhair dod aire gan innisin do dhuine ar bith; achd imthigh, taisbean thú féin don tsagart, agus beir chuige an tiodhlacadh do aithin Máoisi, mar fhíadhnuisi dhóibh.

Agus bean do bhí a bhflucsa fola dá bhliadhuin dég, agus do chaith a raibh aice le leaghaibh, agus nar béidir le héinneach a leigheas, Do chúaidh sí táobh shíar dheision, agus do chumail sí ré himeal a bhruit: agus do sguir a dórtadh fola ar an mball.

Agus ar bhfeachain go feargach orrthasan na thímcheall, ar ngabháil dóilghis chuige ar son chrúais a gcróidheadhsan, a dubhairt sé ris an duine, Sín a mach do lámh. Agus do shín: agus do haiseagadh a lámh slán mar an láimh eile.

Agus an tan do chúadarsan a mach, féuch, tugadar duine balbh chuige ann a raibh deamhan. Agus tar éis an deamhan do theilgean a mach, do labhair an balbhán: agus do ghabh iongantas an pubal, ag rádh, Ní bhfacas a leithéide so a Níosrael ríamh.

Achd ar na fhaicsin dóibhsion ag siobhal ar an bhfairge, do sháoileadar gur thádhbhás é, agus do éighmheadar: Agus níor bhéidir leis súbhailcighe ar bith do dheunamh ann sa náit sin, achd ag cur a lámh ar bheagán do dáoinibh éugcrúaidhe, do shlánaigh sé íad. (Oír do chonncadar uile é, agus do bhádar ar na mbúaidhreadh.) Agus do labhair sé ríu ar an mball, agus a dubhairt sé ríu, Bíodh meisneach maith aguibh misi a tá ann, na bíodh eagla oruibh.

Agus táinic sé agus do bhean sé ris an gcomhraidh: (agus do sheasadar an luchd do bhí agá iomchar) agus a dubhairt sé; A ógánaigh, a deirim riot, éirigh. Agus déirigh an duine marbh na shuidhe, agus do thionnsgain sé labhairt. Agus tug sé dhá mháthair féin é.

Agus mar do sguir sé do labhairt, a dubhairt sé ré Símón, Déunuigh romhaibh ar an ndubhaigéun, agus leigidh sios bhir líontagh chum gabhála. Agus ar bhfreagra do Shímon a dubhairt sé ris, A Mhaighisdir, do thuirrsigheamar sinn féin feadh na hoidhche uile, agus níor ghabhamair éin ní: achd cheana ar do bhreithir se cuirfe mé síos an líon. Agus an tan do rinneadar so, do íadhadar ar iomarchuigh éisg: ionnus gur briseadh a líon.

Agus do imdhearg Iósa é, ag rádh, Bí ad thochd, agus tárr a mach as. Agus do imthigh an deamhan as, ar na thrasgairt go lár, gan díoghbháil ar bith do dhéanamh dhó.

Agus ag luingseórachd dóibh do thuit a chodladh airsean: agus do éirigh sdoirmgháoithe ar an loch; agus do líonadh súas íad, agus do bhádar a ngábhadh. Agus ar ndol cuigesean dóibh, do dhúisgeadar é, ag rádh, A Mhaighisdir, a mhaighisdir, a támaoid ar fágbháil. Agus ar neirghe dhósan do bhagair sé ar an gaoith agus ar thonnghail a nuisge: agus do choisgeadar, agus tainic ciuinas ann.

A dubhairt an tighearna ris, A Mhaighisdir, éirigh síos suil do gheabhas mo mhac bás. Ar a nadhbharsin thaínig sé go cathair Shamária, dá ngoirthear Sichar, láimh ris an bhfearann tug Iácob dha mhac fein Ioseph. A dubhairt Iósa ris, Imthigh romhad; mairidh do mhac. Agus do chreid an duine don fhocal a dubhairt Iósa ris, agus do imthidh sé. Agus ar ndul síos dó láthair, tárladar a shearbhfhoghantaidhe air, agus dinnsigheadar dho, ag rádh, Mairidh do mhac.

Agus ar ngabháil na gcúig narán agus an dá iásg dhósan, agus ar bhféachain sias ar neamh, do bheannuigh sé iád, agus do bhris sé, agus tug sé dhá dheisciobluibh iád do chum go gcuirfidís a bhfiadhnuisi an phubail iád. Agus a dithadar, agus do sasaigheadh iad uile: agus do tógbhadh dhá chlíabh dhég do bhíadh bhrisde do bhí dfhuighioll aca.

Achd an tan do bhí déireadh an láoi ann, tugadar chuige móran ann a rabhadar deamhain: agus do theilg sé na spioruidighe a mach lé na fhocal, agus do shlánaighe sé gach uile dhuine dá raibh easlán. Do chum go gcoimhliónfuighthe an ní a dubhairt Esaias an fhaigh, a deir, Do ghabh seisean ar néagcrúaisne air, agus do iomchair sé ar ngalruighthe.

Agus ar ndul a loing dhó, do chúaidh sé tar uisge, agus thainic se da chathraigh féin. Agus tainic chum críche, ar suidhe Diosa chum bídh san tigh, féuch, tangadar iomad puibliocánach agus do shuigheadar re Hiosa agus ré na dheisgiobluibh. Agus an tan do chunncadar na Phairisinigh sin, a dubhradar ré na dheisgiobluibhsean, Créud fa nitheann bhur Maighisdirsi a bhfochair na bpuibliocánach agus na bpeacach? Agus an tan do chúalaigh Iósa so, a dubháirt sé ríu, Ní ag an mhuinntir a tá slán atá féidhm ar an líaigh, ach dag an mhuinntir a tá easlán. Achd imthigh, agus foghlomaigh a chíall so, Trócaire is áill leam, agus ní hiódhbuirt: óir ní tháinic misi do ghairm na bhfíréunach, achd na bpeacach do chum aithrighe. Ann sin tangadar deisgióbail Eóin chuige, ag rádh, Créud fa a ndéunmaóidne agus na Phárisinigh iomad triosge, agus nach troisgíd do dheisgiobail sé? Agus a dubhairt Iósa ríu, A nféidir lé cloinn seomra an fhir núaphosda bheith dóbronach, an feadh bhios an té do pósadh na bhfochair? achd tiocfuidh lá ann, a dtóigéabhthar an fear núaphósda uátha, agus ann sin do dhéunaid síad trosgadh. Agus ní chuireann duine ar bith preaban déudach gan chórughadh air sheinéadach, óir beanuidh sé a lán féin as a néadach, agus do neíthear an briseadh ní is measa. Agus ní chuirid daóine fíon núa a seanbhuidéulaibh: nó brisdear na buidéil, agus dóirtear an fíon, agus téid na buidéil a múgha: achd cuirid síad fíon núa a mbuidéulaibh núadha, agus bíd síad aráon slán. Agus a labhairt na neitheannso dhó ríu, féuch, ar tteachd dúachdarán aírighthe chuige, do onóruigh sé é, ag radh, Fúair minghean bás ar an mball: ach tarrsa agus cuir do lámh uirrthe, agus biáidh sí béo. Agus ar neírghe Diósa, do lean sé féin, agus a dheisgiobail é. Agus, féuch, tugadar fear pairilise, na luighe air a leabaidh chuighe: agus an tan do chunnairc Iósa a gcreideamh a dubhairt sé re fear na pairilisi; Biódh muinighin mhaith agad a mhic; ataid do pheacaigh ar na maitheamh dhuit. (Agus, féuch, tháinic bean, ar a raibh dórtadh fola le dhá bhliádhain déag, táobh shiar dhe, agus do chumail sí lé imeal a éudaigh: Oír a dubhairt sí innte féin, Ma bheanaim lé na eúdach a mhaín, biaídh mé slán. Agus ar bhfilleadh Diósa agus ar na faicsinsean dó, a dubhairt sé, Biódh muinighin mhaith agad, a inghean; do shlánaigh do chreideamh thú. Agus do bhí an bhean slán ó a nuáirsin a mach.) Agus an tan tháinic Iósa go tigh a núachdaráin, agus do chunnairc se an luchd céoil agus an chuideachda ag déunamh míoshúaimhnis, A deir sé ríu, Imthighidh romhaibh: óir ní bhfuil an cailin marbh, achd na codladh. Agus do rinneadarsan fonómhad faoi. Agus an tan do cuireadh an chuideachda a mach, do chúaidh sé a sdeach, agus rug sé air láimh uirrthe, agus do éirigh an cailín. Agus do chuáigh an tásgsa a mach ar feadh na talmhansin uile. Agus an tan do imthigh Iósa as sin, do leanadar días dall é, ag éimhghe, agus ag rádh, Déuna trócaire oruinn, a mhic Dháibhi. Agus an tráth tháinic sé a sdeach do tigh, tangadar na doill chuighe: agus a deir Iósa ríu, An gcreidthí gur ab eídir leamsa so do dhéanamh? A deirid siádsan ris, Creidmíd, a Thighearna. Ann sin do bhean sé ré na súilibh, ag rádh, Teagmhadh dháoibh do réir bhur gcreidimh. Agus, féuch, a dubhradar cuid airighe dona sgríobaighibh ionta féin, Atá an fearso a labhairt blaspheime. Agus do hosgladh a súile; agus do bhagair Iósa go géur orrtha, ag rádh, Tabhraidh dha bhur naire nach bhfuighe duine ar bith a fhios so. Achd ar ndul a mach dhóibhsean, so leathnuigheadar a chlúsan fan ttalamhsin uile. Agus an tan do chúadarsan a mach, féuch, tugadar duine balbh chuige ann a raibh deamhan. Agus tar éis an deamhan do theilgean a mach, do labhair an balbhán: agus do ghabh iongantas an pubal, ag rádh, Ní bhfacas a leithéide so a Níosrael ríamh. Achd a dubhradar na Phairisinigh, Tre phrionnsa na ndeamhan theilgeas sé an mach na deamhain. Agus do ghabh Iósa timcheall gach uile chathrach agus baile, ag teagasg ann a sionagógaibh, agus ag seanmóir shoisgéil na rioghachda, agus ag slánughadh gach uile easláinte éagcruáis a measg an phubáil. Agus an tan do chunairc sé an slúagh, do ghabh truáighe ghéar dhóibh é, ar son go rabhadar curtha, ar na leathnughadh agus ar na sgaradh, mar cháorcha ag nach bhfuil tréadaighe. A deir sé an tansin re na dheisgioblaibh, Go deimhin is mór an fóghmhair, agus is beag an luchd oibre; Uime sin guidhidh Tighearna an fhóghmhair, luchd oibre do chur a mach ehum a fhóghmhair féin. Agus an tan do chunnairc Iósa a smúaintighthe a dubhairt sé, Créud fá smúaintighthisi uilc ann bhur gcroidhthibh? Oír cía is usa, a rádh, A taid do pheacaigh ar na maitheamh dhuit; nó a rádh, Eirigh, agus siobhail? Achd do chum mbeith a fhios agaibh go bhfuil cumhachda ag Mac an duine peacaigh do mhaitheamh ar an ttalamh, (a deir sé an tansin ré fear na pairilise,) Erigh, tógaidh do leabaigh, agus imthigh dod thigh. Agus ar néirghe dhósan, do chúaigh sé dhá thigh féin. Achd an tan do chunnairc an pubal an nisí, do ghabh iongantas íad, agus tuagadar glóir do Dhía, thug a leitheide sin do chumhachdaibh do dháoinibh.

Agus a labhairt na neitheannso dhó ríu, féuch, ar tteachd dúachdarán aírighthe chuige, do onóruigh sé é, ag radh, Fúair minghean bás ar an mball: ach tarrsa agus cuir do lámh uirrthe, agus biáidh sí béo. Agus ar neírghe Diósa, do lean sé féin, agus a dheisgiobail é. Agus, féuch, tugadar fear pairilise, na luighe air a leabaidh chuighe: agus an tan do chunnairc Iósa a gcreideamh a dubhairt sé re fear na pairilisi; Biódh muinighin mhaith agad a mhic; ataid do pheacaigh ar na maitheamh dhuit. (Agus, féuch, tháinic bean, ar a raibh dórtadh fola le dhá bhliádhain déag, táobh shiar dhe, agus do chumail sí lé imeal a éudaigh: Oír a dubhairt sí innte féin, Ma bheanaim lé na eúdach a mhaín, biaídh mé slán. Agus ar bhfilleadh Diósa agus ar na faicsinsean dó, a dubhairt sé, Biódh muinighin mhaith agad, a inghean; do shlánaigh do chreideamh thú. Agus do bhí an bhean slán ó a nuáirsin a mach.) Agus an tan tháinic Iósa go tigh a núachdaráin, agus do chunnairc se an luchd céoil agus an chuideachda ag déunamh míoshúaimhnis, A deir sé ríu, Imthighidh romhaibh: óir ní bhfuil an cailin marbh, achd na codladh. Agus do rinneadarsan fonómhad faoi. Agus an tan do cuireadh an chuideachda a mach, do chúaidh sé a sdeach, agus rug sé air láimh uirrthe, agus do éirigh an cailín. Agus do chuáigh an tásgsa a mach ar feadh na talmhansin uile.

Agus an tan do imthigh Iósa as sin, do leanadar días dall é, ag éimhghe, agus ag rádh, Déuna trócaire oruinn, a mhic Dháibhi. Agus an tráth tháinic sé a sdeach do tigh, tangadar na doill chuighe: agus a deir Iósa ríu, An gcreidthí gur ab eídir leamsa so do dhéanamh? A deirid siádsan ris, Creidmíd, a Thighearna. Ann sin do bhean sé ré na súilibh, ag rádh, Teagmhadh dháoibh do réir bhur gcreidimh. Agus, féuch, a dubhradar cuid airighe dona sgríobaighibh ionta féin, Atá an fearso a labhairt blaspheime. Agus do hosgladh a súile; agus do bhagair Iósa go géur orrtha, ag rádh, Tabhraidh dha bhur naire nach bhfuighe duine ar bith a fhios so. Achd ar ndul a mach dhóibhsean, so leathnuigheadar a chlúsan fan ttalamhsin uile.

Agus an tan do chúadarsan a mach, féuch, tugadar duine balbh chuige ann a raibh deamhan. Agus tar éis an deamhan do theilgean a mach, do labhair an balbhán: agus do ghabh iongantas an pubal, ag rádh, Ní bhfacas a leithéide so a Níosrael ríamh. Achd a dubhradar na Phairisinigh, Tre phrionnsa na ndeamhan theilgeas sé an mach na deamhain.

Agus ar ngairm a dhá dheisgióbal déag, tug sé chumhachda dhóibh a naghaidh na spiorad neamhghlan, do chum go tteilgfeidis a mach íad, agus go sláneochaidis gach uile easlainte agus éagcrúas.

Agus ar bhfreagra Díosa a dubhairt sé ríu, Imthighidh agus innisigh Déoin na neithe do chluinntí agus chithí: Do gheibhid na doill a radharc, agus siobhluid na bacaigh, glantar na lobhair, agus do chluinid na bodhair, dúisgthear na máirbh, agus a tá an soisgéul da sheanmóir do na bochdaibh.

Tugadh chuige an tansin duine ann a raibh deamhan, do bhí dall, agus balbh: agus do shlánaigh sé é, ionnus gur labhair an balbhán agus go bhfacuidh an dall. Agus do ghabh iongantus an pubal uile, agus a dubhradar, A né nach é so mac Dháibhi?

Agus ar ndul a mach Diosa, do chonnairc sé coimhthionól mór, agus do gabh trúaighe mhór dhóibh é, agus do shlánaigh sé na dáoine easlána.

Agus an tan tháinic deireadh an láoi tangadar a dheisciobuil chuige, ag rádh, Ait fhásamhail so, agus do chuáidh a naimsear thearainn cheana; léig úait an slúagh, do chum go niméochaidís do na bailtibh, agus go gceannochaidis bíadh dhóibh féin. Achd a dubhairt Iósa ríu, Ní righid síad a leas imtheachd; tabhruidhsi dhóibh ní lé na ithe. Agus a dubhradarsan ris, Ní bhfuil again ann so achd cúig aráin, agus dá íasg. Achd a dubhairt seisean ríu, Tabhraidh chugamsa íad ann so. Agus ar na áithne don phubal suidhe air an bhféur, agus ar nglacadh ná gcúig narán, agus an dá íasg, ag féachain súas air neamh, do bheannaigh sé, agus ar ná mbriseadh, tug sé ná harain do ná deiscioblaibh, agus tugadar ná deisciobail don tslúagh íad. Agus a dúbhairt sé ré na shearbhfhóghantuidhibh, A sé so Eóin Baisde; déirigh sé ó mharbhaibh; agus is dá bhrígh sin a táid subháilcighe ag oibreaghadh ann. Agus a dithadar uile ní, agus do sásuigheadh íad: agus do thogbhadar lán dhá chlíabhdhéag do bhíadh bhrisde do bhí dfoigheall aca. Agus an mhuinntir do bhí ag ithe do bhádar a dtimcheall chúig mhíle fear, leith a muigh do mhnáibh agus do leanbaibh.

Agus air ball do chuir Iósa dfhiachaibh ar a dheisciobluibh dul a luing, agus dul roimhe féin don táoibh oile, no go léigeadh sé an pubal úadh. Agus an tan do léig sé an pubal úadh, do chúaidh sé súas air shlíabh ná áonar do dhéanamh urnuighthe: agus an tan do bhí deireadh an láoi ann, do bhí se an sin ná áonar. Agus do bhí an long fá a námsin a meadhón ná fairge, dá tteilgean a nunn agus a nall ag na tonnaibh: óir do bhí an gháoth na naghaidh. Agus a gcionn an ceathramhadh faire do noidhche do chúaidh Iósa na nionnsaid, ag siobhal air an bhfáirge. Agus an tan do chunnacadar a dheisciobail é ag siobhal air an bhfairge, do bhádár air na mbuaidhreadh, ag rádh, Is gósda é; agus do éimhgheadar lé heagle. Agus do labhair Iósa ríu air an mball ag rádh, Biódh meisneach maith agaibh; is Misi a tá ann; ná bíodh eagla oraibh. Agus tug Peadar freagra air agus a dubhairt sé, A Tighearna, más tu atá ann, aithin díomsa dul ad choinne air na huisgidhibh. Agus a dubhairt seisean, Tárr. Agus an tan do chúaidh Peadar sios as an luing do shiobhail se ar na huisgidhibh, do chum teachd go Hiósa. Oír do ghlac Iorúaith Eóin, agus do cheangáil sé é, agus do théilg sé a bpríosún é ar son Heródias, mna Philib a dhearbráthar féin. Achd an tan do chonnairc sé an gháoth laidir, do ghabh eagla é; agus a núair do thionnsgain sé dul a níochdar, do sgread se, ag rádh, A Thighearna, fóir orum. Agus ar síneadh a láimhe ar an mball Diósa, rug sé air, agus a deir sé ris, A fhir an chreidimh bhig, créd far ghabh cuntabhairt thú? Agus an tan do chúadar a sdeach ann sa luing, do choisg an gháoth. Agus tangadar an luchd do bhí sa luing, agus donóriogheadar é, ag rádh, Go firinneach is tusa Mac Dé.

Agus ar nimtheachd Diósa as sin tháinic sé láimh ré fairrge na Gaililee; agus an tan do chúaidh sé súas ar shliabh, do shuidh sé ann. Agus ar bhfreagra dhósan a dubhairt sé ríu, Créd fá sáruigheann sibhsi leis aithne Dé lé bhur ngnáthughadh féin? Agus do chúadar slúaighte móra chuige, agá rábhadar bacuigh, doill, balbháin, dáoine ciorthuimeacha, agus móran eile, agus do thellgeadar fá chosaibh Iósa íad; agus do shlánaigh sé íad: Ionnas gur ghabh iongantus an slúagh, an tan do chonncadar na balbháin ag labhairt, agus na dáoine ciorthuimeacha slán, na bacaigh ag siobhal, agus a radharc ag na dallaibh: agus tugadar gloír do Dhía Israel.

Agus an tan tangadar a gceann an choimthionóil, do chuáidh neach airighe chuige, ag slénchduin ar a ghlúinibh dhó, agus ag rádh, A Thighearna, déana trocaire ar mo mhac: oi bhídh sé tinn lé goin an ré agus is mor dolc fhuilngeas sé: óir tuitidh sé a dteinidh go minic, agus a nuisge go minic. Agus do thairg mé dod dheisciobluibhsi é, agus níor fhéadadar a leigheas. Agus ar bhfreagra Diosa a dubhairt sé, A chineadh dótheaguisg gan chreideamh, gá fad fós bhías mé bhur bhfochair? gá fad fos fhuiléongas mé sibh? tabhruidh chugamsa ann so é. Agus do spreag Iósa an deamhan; agus do imthigh sé as: agus do bhí an leanabh slán ó núairsin a mach. Ar dteachd do na deisciobluibh chum Iósa an tráthsin fa leith, a dubhradar, Créd é an fáth nach ar fhéadamáirne súd do theilgean a mách? Agus do háthruigheadh a chruth an a bhfiadnuisi: agus do dheallruigh a aghuidh mar an ngréin, agus do rinneadh a éuduighe geal mar an solas. Agus a dubhairt Iósa riú, Ar son bhur míchreidimh: oir a deirim ribh go fírinneach, Dá mbeith oiread re gráinne musdaird do chreideamh agaibh, a déartháoi ris an slíabh so, Athruigh as so ann súd a nunn; agus athrrochuidh sé; agus ní bhía ní ar bith nach budh éidir libh. Achd cheana ni théid an sort deamhanso a mach achd lé hurnuighthe agus le trosgadh.

Agus ar dteachd dhóibh go Capernáum, tangadar luchd na cióschána do ghlacadh go Peadar, agus a dubhradar, Nach íocann bhur maighisdirsi an cióscháin? A deir seisean, Iócuidh. Agus an tráth do chúaidh sé a sdeach don tigh, do labhair Iósa risean ar tús, ag rádh, Créd í do bharamhuilsi, a Shímóin? cía ar a dtógbhuid ríghthe na talman cios nó cánáchas? an ó ná gcloinn féin, nó ó choimhthighe? A deir Peadar ris, O choimhthighe. A dubhairt Iósa ris, Ar a nadhbharsin atáid an chlann sáor. Achd ionnas, nach dtiobhramáois oilbhéim dhóibh, imthighsi chum na fáirge, agus teilg innte dubhán, agus tóg an cédiasg thiocfas a nios; agus ar nosgladh a bhéuil, do gheabha tú piósa airgid: glac sin, agus tabhair dhóibh é ar mo shonsa agus ar do shon féin.

Ar ndul a mach dhóibh an tráthsin as Iericó, dó lean slúagh mór éisean. Agus ar ndul a mach dhó timcheall an treas úair, do chonnarc sé droag eile díomháoineach na seasamh ar an margadh, Agus, féuch, días do dháoinibh dalla do bhí na suidhe chois na slighe, an tráth do chúaladar go ráibh Iósa ag gabhail thársa, do éighmheadar, ag radh, Déana trócaire oruinu, a Thighearna, a Mhic Dhábhí. Achd do spreagadar an slúagh íad, do chum go gcoisgfidís: acd cheana is móide do eíghmheadarsan sin, ag rádh, Déana trócaire oruinn, a Thighearna, a Mhic Dhábhí. Agus ar seasamh Diósa, do ghóir sé íad, agus a dubhairt se, Cred is áill libh dhamhsa do dhéanamh dháoibh? A deiridsean ris, A Thighearna, ar súile dosgladh. Agus do ghabh trúaighe Iósa dhóibh, agus do bhean sé ré na súilibh: agus taínic radharc da súilibh ar an mball, agus do leanadar eisean.

Agus an tráth do dhruideadar ré Híarusalem, agus tangadar go Betpháge, go slíabh na noluidheadh, ann sin do chuir Iósa diás deisciobal úadh, Agus ag dul Díosa a sdeach go Híarusaléim, do bhí an chathair uile ar na comhmbogadh, ag rádh, Cía he so? Agus a dubhairt an coímhthionól, A sé so Iósa an fáidh ó Násarét na Galilé.

Agus do chúaidh Iósa a sdeach go teampoll Dé, agus do theilg sé amach a raibh ag reic agus ceannach annsa teampoll, agus do theilg sé buird luchd malarta a nairgid air lár, agus caithreacha luchd reactha na gcolum, Agus a dubhairt sé ríu, Atá sgríobhtha, Goirfidhthear teach urnuighthe dom theachsa; achd do rinneabhairsi tuinídhe biothamhnach dhe. Tangadar chuige an tráthsin doill, agus bacaigh annsa teampoll; agus do shlánaigh sé íad.

Agus ar mbeith ag ithe bídh dhóibh, do ghlac Iósa arán, agus tar éis a bheannuighthi, do bhris, agus tug sé dhá dhéisciobluibh é, agus a dubhairt sé, Glacuidh, ithidh; a sé so mo chorpsa. Agus ar mbreíth ar an gcupan dó, agus ar dtabhairt buidheachuis, tug sé dhóibh é, ag rádh, Ibhidh uile as so; Oír is í so mfuilsi na tiomna núaidhe, dhoírtear ar som mhóráin chum maitheamhnuis na bpeacadh. A deirim ribh, Uadh só súas ni íobha mé don toradhsa na fíneamhna, go soithe an lá úd an a niobha mé é go nuá máille ribhsi a rioghachd Mathar.

Agus do bhí an a sionagólgsion neach an a raibh spiorad neamhghlan; agus do éigh sé, Ag rádh, leigdhin créd í an bhúain atá aguinne ríotsa, a Iósa Nasardha? an dtáinic tú dár sgriosne? a tá a fhios agamsa cía thú, Neach Náomhtha Dé. Agus do bhagair Iósa air, ag rádh, Bí ad thochd, agus tárr a mach as. Agus do réub an spiorad neamhglan é, agus ag eimhghe do ghuth árd, táinic se a mach as.

Agus mar is lúaithe, do chúadar as an tsionagoig, tangadar go tigh Shimóin agus Sindriáis, ma ráon ré Súemas agus ré Héoin. Guth an tí éimhgheas ar an bhfásach, Oílmhuighidh slighe an Tighearna, déanaidh a chasáin díreach. Agus do bhí mathair mhná Shimóin na luighe a bfiabhrus, agus do labradarsan do láthair risean na tímcheall. Agus táinic seision na cionn agus do thóg sé í, ag breith ar láimh uirrthe; agus do dhealuigh an fíabhrus ría ar am mball, agus do rinne si friothólamh dhóibh.

Agus an tan do bhí deireadh an láoi ann, ar ndul don ghréin fáoi, tugadar chuige gach áon dá raibh easlan, agus an a rabhadar deamhain. Agus do bhí an chathair uile ar gcruinniughadh chum an doruis. Agus shlánuigh sé mórán ar a rabhadar easláinteadha ilghnétheacha, agus do theolg sé amach mórán deamhan; agus níor fhulaing sé do na deamhnuibh a rádh, go raibh éolus aca air.

Agus tig lobhar chuige, dá léigean ar a ghlúinibh dhó, ag íaruigh dathchuinge air, agus dá rádh ris, Más toil leachd, is éidir leachd misi do ghlanadh. Agus ar ngabháil truaighe móire Díosa dhó, agus ar sineadh a láimhe, do bhean sé ris, agus a dubhairt sé ris, Is toil; bí glan. Agus ar labhairt dósan, do imthigh an lubhra úadh ar ball, agus do bhí sé ar na ghlanadh. Agus tar éis bagar air, do chuir sé úadh é do lathair; Agus a dubhairt sé ris, Tabhair dod aire nach innéosa tú déinneach é: imdigh, taisben thú féin don tsagart, agus iodhbair ar son do ghlanta na neithe do aithin Máoise, mar fhíadnuisi dhóibh. Agus ar nimtheachd dósan a mach do thionnsgain sé mórán dfhoillsiughadh, agus an ní do chur ós aird, ionnas nach raibh neart ag Iósa dul a sdeach sa gcathruigh ós aird, achd bheith a muigh a nionaduibh fásamhla: agus tangadar chuige as gach uile aírd.

Agus a gcionn bheagáin aimsire na dhíagh sin do chuáidh sé a rís go Capernáum; agus do clós eisean do bhéith a dtigh. Achd ionnas go mbeith a fhios agaibh go bhfuil cumhachda ag Mac an duine peacaigh do mhaith ar an dtalamh, (a deir sé ré fear na pairilisi,) A deirimsi riot, Eirigh, agus tóguibh do leabuidh, agus imthigh dod thigh. Agus do éirigh seisean ar an mball, agus ar dtógbháil a leabtha, do chuáidh sé a mach na bhfíadhnuisi uile; ionnas gur ghabh úathbhás íad uile, agus go dtugadar glóir do Dhía, ag rádh, Ní fhacamairne a leitheid so a ríamh.

Agus dó chúaidh Iósa a sdeach a rís don tsionagóig; agus do bhi neach ann sin agá raibh a láimh ar na seargadh. Oír do shlánuigh sé mórán; ionnus gur lingeadar air an mhéid ar a rabhadar easláinteadha, do chum go gcuiméolaidís ris. Agus an tan do chidís na spioraidighe neamhghlana é, do shléachdaidís do, agus do éighmhidís, ag rádh, Is tusa Mac Dé. Achd do bhagair séisean go mór orrtha, do chum nach bhfoilseochaidís é. Agus do chúaidh sé súas an tansin ar shliábh, agus do ghoir sé chuige an dream do budh toil leis: agus tangadar chuige. Agus do órduigh sé dhá fhear dhéug do bheith na fhochair, do chum go cuirfeadh sé do dhéunamh seanmóra íad, Agus go mbíadh aca cumhachda easláinteadh do léigheas, agus deamhain do theilgean amach: Agus air Shiómon tug sé Peadar mar ainm; Agus Séumas mac Sebede, agus Eóin dearbhrathair Shéumuis; (agus tug sé Boanérges danmanuibh orrtha, is ionann sin ré rádh, agus Clann na tóirrníghe:) Agus Aindriás, agus Philip, agus Bartoloméus, agus Matha, agus Tomás, agus Séumas mac Alphéi, agus Tadéus, agus Siómón an Canániteach, Agus Iúdas Iscáriot, an tí do bhraith é, agus tangadar don tigh. Agus do bhádar agá bhrath, an sláinéochadh sé é san tsabbóid; ionnus go gcuirfidís cúis air. Agus do chruinnigheadar an tslúagh a rís, ionnus nar bhéidir léo fíu an bhídh do chaitheamh. Agus an tan do chúaladar a cháirde so, tangadar a mach do bhreith air: óir a dubhradar, Go raibh sé ar míchéill. Agus a dubhradar na sgríobuidhe tháinic a núas ó Iérusaléim, Go raibh Beelsébub ann, agus gur ab tré phrionnsa na ndeamhan do chuireadh sé na deamhain ámach. Agus do ghoir sé chuige íad, agus a dubhairt sé a gcosamhlachduibh ríu, Cionnas is éidir lé Sátan Sátan do theilgean amach? Agus ma bhíonn ríoghachd roinnte na haghaidh féin, ní héidir leis a ríoghachd sin seasamh. Agus ma bhíonn tigh rionnte na aghaidh féin, ní héidir leis a tigh sin seasamh. Agus má éirgheann Sátan na aghaidh féin, agus go mbía sé roinnte, ni héidir leis seasamh, achd atá deireadh aige. Ní héidir le neach ar bith dul a sdeach go tigh duine láidir, agus a airnéis tighe dhfúadach leis, muna ccuibhrighe sé ar tús an duine láidir úd; agus ann sin sladfuidh sé a thigh. A deirim ribh go fírinneach, Go maithfithear na huile pheacadh do chlannuibh na ndáoine, agus gach blaisphéime dá laibhéoruid: Achd gidh bé déaras blaispheíme a naghaidh an Spioraid Náoimh, ní fhághann sé maithfeachus choidhche, achd atá sé cionntach ón bhreitheamhnus shiorruighe: Agus a deir sé ris an duine agá raibh an lámh sheargthaigh, Sheasamh a meadhón cháich. Oír a dubhradar, Is spiórad neamhghlan atá aige. Uime sin tangadar a dhearbhráithre agus a mhaithar, agus, ar seasamh a muigh dhóibh, do chuireadar fios chuigesion dá ghairin. Agus do shuidh an slúagh na thimcheall, agus a dubhradar ris, Féuch, atá do mhathair agus do dhearbhráithre a muich ad iárruidh. Agus ar bhfregra dhóibh, a dubhairt sé, Cia hí mo mhathair, nó mo dhearbhraithre? Agus ar bhféachain ar an muinntir do bhí na suidhe na thimcheall, a deir sé, Féuch mo mhathairsi agus mo dhearbhraithre! Oir gidh bé neach do dhéana toil Dé, is é so mo dhearbhráthair, agus mo dheirbhshiúr, agus mo mhathair. Agus a dubhairt sé riusan, An ceaduigheach maith, ná olc do dhéanamh san tsabbóid? anam do shlánughadh, nó do mharbhadh? Achd do éisdeadarsan. Agus ar bhfeachain go feargach orrthasan na thímcheall, ar ngabháil dóilghis chuige ar son chrúais a gcróidheadhsan, a dubhairt sé ris an duine, Sín a mach do lámh. Agus do shín: agus do haiseagadh a lámh slán mar an láimh eile. Agus ar ndul a mach do na Phairisíneachuibh, do rinneadar comhairle ar an mball le muinntir Iorúaith na aghaidhsion, cionnas do mhíllfhidís é.

Agus a dubhairt sé an lá sin ríu, ar mbeith deighionach dhó, Déunum don táobh a nunn. Agus ar bhfágbháil an choimhthionóil, rugadar eisean mar do bhí sé ann sá luing. Agus do bhádar fós longa beaga eile na fhochair. Agus do éirigh sdoirm mhór gháoithe ann, agus do lingeadar na tonna ann sa luing, ionnas go raibh sí a nois ar na líonadh. Agus do bhí seisean ar dheireadh an dtileadh, na chodládh ar chearcháill: agus dúisighid síad é, agus a deirid ris, A Mhaighisdir, nach misde leachd go bhfuilmid a dul a múgha? Agus ar néirghe dhósan, tug sé achmhnsan don gháóith, agus a dubhairt sé ris an bhfairge, Coisg, bí balbh. Ann sin do chíuinaigh an gháoth, agus do bhí súaimhneas mór ann. Agus tárla ag cur an tsíl dó, gur thuit cuid de chois na slighe, agus tangadar éanlaith an aiéir, agus ditheadar é. A dubhairt sé ríu, Créd fá bhfuiltí coimheaglach as sin? créd fá nach bhfuil creideamh aguibh? Agus do ghabh eagla mhór íadsan, agus a dubhradar ré cheile, Cía hé an fear so, agá ndéanann an gháoth féin, agus an fhairrge fós úmhlachd dó?

Agus tangadar don táoibh éíle don fhairge, go tír na Ngadarénach. Agus do íarr sé go roighéur air gan a gcur a mach as an dúthaidh sin. Agus do bhí tréad mór muc ann sin air na sléibhtibh ag ingheilt. Agus do íarradar na deamhuin uile air, ag rádh, Cuir sinne ann sna mucuibh, do chum do rachmáois a sdeach ionnta. Agus tug Iósa cead dóibh ar an mball. Agus ar ndul a mach do na spioradaibh neamhghlana sin do chúadar ann sna mucaibh: agus do thuit an tréd a ndiáigh a gcinn ris an aill san bhfairge, (agus do bhádar timcheall dhá mhíle muc ann;) agus do múchadh íad ann sa bhfairge. Agus do theitheadar búachaillidhe na muc, agus do inneosadar sin don chathraigh, agus don túaith. Agus tangadarsan a mach dá fhéuchain cred do rinneadh ann. Agus tigid síad chum Iósa, agus do chíd an té an a raibh an deamhan, agus agá raibh an léighión ann, na shuidhe agus a éudach uime, agus a chíall aige: agus do ghabh eagla íad. Agus an líon do chonnairc so dinnseadar dhóibhsion, cionnas do rinneadh ris an té an a raibh an deamhan, agus a dtimcheall na muc. Agus do thionnsgnadarsan íarruigh airsion imtheachd as a dteórannuibh féín. Agus ar ndul a luing dhósan, do íarr an té an a raibh an deamhan air é féin do bheith na fhochair. Achd nir léig Iósa dhó, achd a dubhairt sé ris, Imthigh dod thigh a gceann do mhuinntire, agus foillsigh dhóibh méud na neitheadh do rinne an Tighearna dhuit, agus go ndearna sé trócaire ort. Agus ar ndul a mach dhó as an luing, ar an mball tárla duine an a raibh spiorad neamhghlan air, ag teachd as na tuámuighibh, Agus do imthigh seision, agus do thionnsgain sé a sheanmorughadh a Ndecapolis méud na neítheadh do rinne Iósa dhó: agus do ghabh iongantus íad uile.

Agus an tan do chúaidh Iósa a luing a rís tar ais don táobh eile, do chruinnigh slúagh mor chuige: agus do bhí sé laimh ris an bhfairge. Agus, féuch, táinic fear áirighe dúachdaránuibh na sionagóige, dar bhainm Iáirus; agus an tan do chonnairc sé eisean, do léig se é féin siós agá chosaibh, Agus do ghuidh sé é go roighér, ag rádh, A tá minghean bheag a bponc bháis: tárr agus cuir do lámha uirrthe, do chum go sláineochaidhe í; agus go mairfeadh sí. Agus do imthigh Iósa leis; agus do lean slúagh mór é, agus do bhadar dá bhrughadh. ¶ Agus do bhí bean áirighe ann sin, ar a raibh dortadh fola ré dhá bhlíadhain déig, Agus do fhulaing mórán ó léaghuibh iomdha, agus do chaith a raibh aice uile, agus níor bhféairrde í é, achd bá measa uádh í, An tan do chúalaidh sí teachd thar Iósa, táinic sí don táobh shíar dhe a measg an choimhthionóil, agus do chumail sé ré na éudach. Oir a dubhairt sí, Má bheannim ré na éudach a mháin, slainéochthar mé. Agus do thiormaigh a dortadh fola do láthair; agus do airigh sé ar a corp féin go raibh sí slán ón phláigh sin. Agá raibh a áit chomhnuighe ann sna túamuighibh; agus nár bheidir lé neach ar bith a cheangal, ní headh, lé slabhradhuibh féin: Agus do aithin Iósa, ar an mball, ann féin an tsúbhailce do chúaidh as, agus do fhill sé ar a tslúagh, agus a dubhairt sé, Cía bhean rém éuduighibh? Agus a dubhradar a dheiscionail ris, Do chí tú an tslúagh dod bhrughadh, agus an bhfhíafruigheann tú, Cia bhean rium? Agus do fheuch seision na thimcheall ionnas go bhfaicfeadh sé an bhean do rinne so. Agus do ghabh crith agus eagla an bhean, ar naithne an neithe do rinneadh innte féin, agus táinic sé agus do shléuchd sí dhó, agus do innis sé an fhírinne uile dhó. Agus a dubhairt seision ría, A inghean, do shlánuigh do chréideamh thú; imthigh a síothcháin, agus bí slán od phláigh. Agus ar mbeith dhósan ag labhairt, tigid dáoine ó thigh úachdaráin na sinagóige, ag rádh, Fúair hinghean bás: créd fá gcuireann tú búaidhreadh ar an Maighisdir feasda? Agus mar do chúalaidh Iósa an comhrádh so a ubhradh, a dubhairt sé ré húachdarán na síonagóge, Na bíodh eagla ort, creid a mháin. Agus níor fhulaing sé neach ar bith dhá leanmhuin, achd Peadar, agus Séumus, agus Eóin dearbhráthair Shéumuis. Agus táínic sé go tigh úachdaráin na siónagóige, agus do chonnairc sé an bhúaidhreadh, agus íad ag gul agus ag cáoineadh go mór. Agus ar ndul a steach, a dubhairt sé ríu, Créd fá bhfuil búaidhreadh oruibh, agus créd fá nguiltí? ni bhfúair an cailín bás, achd is na codladh a tá sí. Do bhrígh ar mbeith ceanguilte go mínic dhó le geimhlibh agus lé slabhradhuibh, go mbriseadh sé na slabhruidhe, agus go mionbhruigheadh sé na geimhleacha: agus níor bhéidir lé neach ar bith a smachdughadh. Agus do rinneadarsan fónamhad fáoi. Achd cheana ar gcur cháich uile a mach dhósan, beiridh sé athair agus máthair an chailín leis, agus an dream do bhí na fhochair féin, agus téid sé a sdeach mar a raibh an cailín na luighe. Agus air mbreith dhó air láimh an chailín, a dubhairt sé ria, Talita cúmi; is é sin, ar na eidirmhínigheadh, A chailín a deirim riot, éirigh: Agus do éirigh an cailín ar an mball, agus do shiubhail sí; óir do bhí sí a gcionn a dá bhlíadhan déug. Agus do ghabh úathbhás romhór íadsan. Agus do aithin sé dhíobh do roighéur, gan a fhios so do thabhairt déanduine; agus a dubhairt sé ní do thabhairt don chailín ré a ithe.

Agus do chruinnigheadar na heasbuil chum Iósa, agus do fhoillsigheadar dhó na huile ní, agus gach ní dá ndearnadar, agus gach ní dar mhúineadar. Agus a dubhairt sé ríu, Tigidhsi ar leíth go hionad úaigneach, agus déunaidh suáimhneas támall beag: oír do bhádar mórán ag teachd agus ag imtheachd, agus ní fhúaradar am ar bhíadh a mháin dithe. Agus do chúadar a luing ar leith go hionad fhásamhuil. Agus do chonnairc an slúagh íadsan ag imtheachd, agus do aithneadar móran eisean, agus do ritheadar dá gcois as na caithreachuibh uile ann sin, agus do bhádar rompasan, agus do chruinnigheadar chuigesion. Agus ar ndul a mach Diósa, do chonnairc sé an slúagh mór, agus do ghabh trúaighe mhór dhóibh é, óir do bhádar mar cháorcha gan áodhaire aca: agus do thiónnsgain sé mórán do mhúnadh dhóibh. Agus an tan tháinic mórán don lá, do chúadar a dheisciobuil chuigesion ag rádh, A tá an tionad na fhásach, agus tháinic móran don lá: Léig úait íad, ionnus go rachaidis fán dtír, agus fá na bailtibh na dtimcheall, do cheannach aráin dóibh féin: óir ní bhfuil ní aca do íosaidís. Achd ar bhfreagra dhósan a dubhairt sé ríu, Tabhruidhsi dhóibh ní re na ithe, agus a dubhradarsan ris, An rachmáois do cheannach lúach dhá chéud pighinn daránuibh, do chum go dtiobhramáois ní dhóibh ré na ithe? Agus a dubhairt seisean ríu, Gá mhéud atá agaibh? imthighidh, agus féachuidh. Agus ar bhfagháil a fheasa sin dóibhsion, a dubhradar, Cuig aráin agus dá íasg. Agus do aithin sé dhíobh cách uile do chur na suidhe na gcomhlánuibh ar an bhféur ghlas. Achd a dubhairt Iósa ríu, Ní bhfuil fáidh gan mheas, achd an a thir féín, agus eidir a dháonibh gáoil, agus an a thigh féin. Agus do shuigheadar síos na mbuidhnibh, na géuduibh, agus na gcáogaidibh. Agus ar ngabháil na gcúig narán chuige agus an dá íasg, ar bhféachain súas ar neamh dhó, do bheannuigh sé, agus do bhris sé na haráín, agus tug sé dá dheisciobluibh íad do chum go gcuirfidís na bhfiadhnuisision íad; agus do roinn sé an dá íasg orrtha uile. Agus do itheadar cách uile, agus do sathuigheadh íad. Agus do thógbhadar dhá chlíabh dhéug lán do bhíadh bhrisde, agus do na híasguibh. Agus do bhádar an dream a dúaigh an tarán a dtimcheal chúig mhíle fear.

Agus do chuir sé dhfíachuibh ar a dheiscióbluibh do láthair dul a luing, agus dul roimhe don táoibh a nunn go Betsaida, nó go léigeadh sé féin an slúagh úadh. Agus an tan do chuir sé úadh íad, do chúaidh sé ar shlíabh do dhéanamh urnuighthe. Agus an tan do bhí deireadh an láoi ann, do bhí an long a lár na fairge, agus eisean ná áonar ar tír. Agus do chonnairc sé íadsan ag cur sháothair ag iomradh; (oír do bhí an gháoth na naghuidh:) agus táinic sé chuca timcheall an ceathramhadh faire don oidhche, ag siobhal ar an bhfairge, agus do mheadhuigh sé dul thárrsa. Achd ar na fhaicsin dóibhsion ag siobhal ar an bhfairge, do sháoileadar gur thádhbhás é, agus do éighmheadar: Agus níor bhéidir leis súbhailcighe ar bith do dheunamh ann sa náit sin, achd ag cur a lámh ar bheagán do dáoinibh éugcrúaidhe, do shlánaigh sé íad. (Oír do chonncadar uile é, agus do bhádar ar na mbúaidhreadh.) Agus do labhair sé ríu ar an mball, agus a dubhairt sé ríu, Bíodh meisneach maith aguibh misi a tá ann, na bíodh eagla oruibh. Ann sin do chúaidh sé súas chuca ann sa luing; agus do chíunaigh an gháoth: agus is móide go mór do bhí uáthbhás agus iongantus, orrthasan sin. Oír ní thugadar da naire an ní do rinneadh ris na haránuibh: óir do bhí a gcroidhe crúaidh.

Agus do fhill sé a ris ó theórannuibh Thíruis agus Shídon, agus táinic sé go fairrge na Galilé, tré lár chríochaibh Dhecapolis. Agus tugadar duine bodhar balbh chuige; agus do íarradar air a lámh do chur air. Agus ar na bhreith leis fó leith ón phobal, do chuir sé a mhéir ann a chlúasaibh, agus ag seileagh dhó, do bhean sé ré na theanguidh; Agus ar bhféachain súas ar neamh, do léig sé osnadh, agus a dubhairt sé ris, Ephphatha, éadhon, Bí osgailte. Agus ar an mball do hosgladh a chlúasa, agus do sgáoileadh cuibhreach a theangadh, agus do labhair sé go ceart. Agus do aithin sé dhíobh gan sin dinnisin déainneach: achd ni bhfuil dá mhéud dá dtoirmíosgadh seisean, nach móide go mor dfoillsighidsion é; Agus do ghabh iongantus romhór íad, agus a dubhradar, Do rinne sé gach uile ní go maith: do bheir sé fá deara go gcluinid na bodhair, agus go labhruid na bailbh.

Ann sna láethibh sin ar gcruinniughadh do phobal romhór, agus gan ní aca do íosaidis, ar ngairm a dheisciobal Díosa chuige, a dubhairt sé ríu, Agus ar an mball ar ndul a luing dhó maille ré na dheisciobluibh, táinic sé go rann Dalmanúta: Agus tangadar na Phairisínigh a mach, agus do thionnsgnadar connspóid do chur air, ag íarruigh comhartha ó neamh air, dha theasdughadh. Agus ar ndéunamh osna dhósan an a spioraid, a dubhairt sé, Créd fá níarrann an cineadh so comhartha? a deirim ríbh go fírinneach, Nach dtiobharthar comhartha don chineadh so. Agus ar na bhfagbháil dó, ar ndul a luing a rís do chúaidh sé don táoibh eile. Agus do dhearnadar na deisciobuil arán do bhreith leó, agus ní raibh aca achd áon arán amháin ann sa luing. Agus do aithin sé dhíobh, ag rádh, Féuchaidh, coimheadaigh sibh ó laibhín na Bhphairisíneach, agus ó laibhin Iorúaith. Agus do thagradarsan eatorra féin, ag rádh, Is tré nach bhfuilid aráin aguinn a tá sé. Agus ar ná áithne sin Díosa, a dubhairt sé ríu, Créd do bheir ag diosbóireachd sibh, ar son nach bhfuilid aráin aguibh? a né nach fios díbh fós, agus nach dtuigthí? an bhfuilid croidheadh crúaidhe aguibh fos? O a táid súile aguibh, Créd fá nach bhfaicthí? agus ó táid clúasa aguibh, Créd fá nach ccluintí, agus nach ccuimhnighthí? An tan do bhrís me na cúig aráin ar na cúig mhíle, ga mhéud clíabh lán do bhíadh brisde do thógabhair? A deiridsean ris, Dhá chlíabh dhéug. A tá trúaighe romhór agam don phobal: do bhrígh gur fhanadar a nois trí lá am fhochair, agus nach bhfuil ni ar bith ré a ithe aca. Agus a núair do bhris mé na seachd naráin ar na ceithre mhílefear, gá mhéud clíabh lán do bhíadh brisde do thógabhair? Agus a dubhradarsan, A seachd. Agus a dubhairt seisean ríu, Cionnas nách dtuigthí na neithesi? Agus táinic sé go Betsaida; agus tugadar dall chuige, agus do íarradar air búain ris. Agus ar mbreith ar láimh an doill dó, do threóruigh sé as an mbaile a mach é: agus ar gcur a sheile ar a shúilibh, agus ar gcur a lámh air, do fhíafruigh sé dhe an bhfacuidh sé én ní. Agus ar dtógbhail a shúl súas dósan, a dubhairt sé, Do chím dáoine ag siobhal, mar chranna. Na dhíaigh sin, do chuir sé a lámha a rís ar a shúilibh, agus tug sé fá deara dhó a shúile do thógbhail súas: agus do haiseagadh a radharc dhó, agus do chonnairc sé cách uile go soilléir. Agus do chuir sé dhá thigh féin é, ag rádh, Na himthigh don bhaile úd a sdeach, agus ná hinnis so déanduine sa bhaile. Agus do chúaidh Iósa, agus a dheiscionail a mach, go bailtibh Sesáréa Philippi: agus do chuir sé ceisd ar a dheisciobluibh ar a tslighe, ag rádh ríu, Cred a deirid na ndáoine cía misí? Achd do fhreagradarsan, Eóin Baisde: agus cuid eile, Elias; agus cuid eile, Aon do na fáidhibh? Agus a dubhairt seisean ríu, Achd créd a deirthísi cía mé? Ar bhfreagra do Pheadar, a dubhairt sé ris, As tú Críosd. Agus dá léige mé na dtrosgadh dá dtighibh féin íad, rachaid síad a nanbhfainne ar slighe: óir tháinic cuid aca a bhfad. Agus do bhagair sé orrtha gan innse deinneach dá tháobh féín. Agus do thionnsgain sé a dteagasg, gur ab éigin do Mhac an duine morán dfhulang, agus a dhíultadh ó na sinnsearuibh, agus ó úachdaránuibh na sagart, agus ó na sgríobuidhibh, agus a mharbhadh, agus éirghe a rís a gcionn trí lá. Agus do labhair sé an glórsa ós áird. Agus ar mbreith do Pheadar air, do thionnsgain sé achmhusán do thabhairt dó. Achd ar gcasadh dhósan agus ar bhfhéachain ar a dheisciobluibh, do imdhearg se Peadar, ag rádh, Imthigh am dhíaigh, a Shatáin: óir ní thuigeann tú na neithe bheanas ré Día, achd na neithe bheanas ré dáoinibh. Agus ar ngairm an tslúaigh agus a dheisciobail chuige dhó, a dubhairt sé ríu, Gidh bé lé nab aill misi do leanmhuin, díultadh sé dhó féin, agus tógbhadh sé a chros, agus leanadh sé misi. Oír gidh bé neach lé nab áill anam féin do choimhéd caillfidh sé é; agus gidh bé neach chaillfeas anam féin ar mo shonsa, agus ar son an tsoisgéil, coimhéudfaidh sé é. Oír créd é an tarbha do neach ar bith, dá ngnodhuighe sé an domhan uile, agus anam féin do cháill? Nó créd í maluirt do bhéuradh éinneach ar son anma féin? Oir gidh bé neach lér náir misi, agus mo bhríathra ann sa chineadh adhaltrannach agus pheacthadh so; budh náir lé Mac an duine eisean mar an gceadna, an tan thiocfas sé a nglóir Athar féin maille ré na ainglibh náomhtha. Agus do fhreagradar a dheisciobuil é, Ga háit as a bhféadfadh duine íad so do shásadh lé harán ann so ar an bhfásach? Agus do fhíafruigh seisean díobh, Ga mhéud arán a tá agaibh? Agus a dubhradarsan, A seachd. Agus do aíthin seision don tslúagh suidhe síos ar an dtalamh: agus ar nglacadh na seachd narán dó, tar éis bhuidheachuis do thabhairt, do bhris sé, agus tug sé dá dheisciobluibh íad do chum a gcur ann a bhfíadhnuisi; agus do chuireadarsan a bhfíadhnuisi an tslúaigh íad. Agus do bhádar beagán díasgaibh beaga aca: agus an tan tug sé buidheachus, a dubhairt sé íad sin fós do chur na bhfíadhnuisi. Agus do itheadar, agus do sásadh íad: agus do thógbhadar seachd gcléibh do bhiadh bhrisde do bhí dfuighleach aca. Agus do bhí an luchd do chaith an biadh a dtimcheall cheithre míle: agus do léig sé úadh íad.

Agus táinic sé go Betsaida; agus tugadar dall chuige, agus do íarradar air búain ris. Agus ar mbreith ar láimh an doill dó, do threóruigh sé as an mbaile a mach é: agus ar gcur a sheile ar a shúilibh, agus ar gcur a lámh air, do fhíafruigh sé dhe an bhfacuidh sé én ní. Agus ar dtógbhail a shúl súas dósan, a dubhairt sé, Do chím dáoine ag siobhal, mar chranna. Na dhíaigh sin, do chuir sé a lámha a rís ar a shúilibh, agus tug sé fá deara dhó a shúile do thógbhail súas: agus do haiseagadh a radharc dhó, agus do chonnairc sé cách uile go soilléir. Agus do chuir sé dhá thigh féin é, ag rádh, Na himthigh don bhaile úd a sdeach, agus ná hinnis so déanduine sa bhaile.

Agus ar dteachd dó chum a dheisciobal, do chonnairc sé slúagh mór ná dtimcheall, agus ná sgríobuidhe ag diosbóireachd ríu. Agus ar an mball, a bhfacaidh an slúagh uile é, do ghabh úathbhás íad, agus ag rith chuige do chuireadar failte roimhe. Agus do fhíafruigh sé do na sgríobuidhibh, Créd é an ní so thagartháoi eadruibh féin? Agus ar bhfreagra do neach don tslúagh a dubhairt sé, A Mhaighisdir, tug mé mo mhac chugad, an a bhfuil spiorad balbh; Agus gach uile bhall a mbeireann sé air, tairngidh sé as a chéile é: agus cuiridh sé cubhar thar a bhéul, agus dó ní sé gíosgarnach lé na fhlacluibh, agus téid sé a seirgtheachd: agus a dubhairt mé réd dheisciobluibhsi a chur a mach as; achd cheann níor fhéudadar. Agus ar bhfreagra dhósan, a dubhairt sé, A chíneadh gan chreideamh, gá fad bhias mé eadruibh? agus gá fad fós fhuiléongus mé sibh? tabhruidh chugamsa é. Agus a gcionn sé lá na dhíaighsin, rug Iósa Peadar, agus Séumas, agus Eóin leis, agus do thréoruigh sé íad na náonar fá leith go slíabh ro árd: agus do háthruigheadh a chrúth na bhfíadhnuisi: Agus tugadar chuige é: agus an tan do chonnairc sé é, do tharraing an spiorad as a chéile é ar ball; agus ar dtuitim ar an dtalamh dhó, do bhí sé dhá únfairt ag cur chubhair as a bhéul. Agus do fhiafruigh Iósa dhá athair, Gá fad daimsir ó thárla so dhó? Achd a dubhairt seision, O bhí sé na leanabh. Agus is minic do theilg sé a dteinidh, agus a nuisge é, do chúm go millfeadh sé é: achd má a tá cumhachd ar bith agadsa, bíodh trúaighe agad dhúinn, agus fóir oruinn. Achd a dubhairt Iósa ris, Más eidir leachd so do chreideamhuin, a tá gach én ní soidhéanta don té chreidios. Agus ar néigheamh dathair na buachalla ar an mball, maille ré deóruibh a dubhairt sé, Creidim, a Thighearna; fóir mo mhíchreideamh. Agus an tan do chonnairc Iósa an slúagh uile ag coimhrith chuige, do imdhearg sé an spiorad neamhghlan, ag rádh ris, A spiorad bhailbh agus bhodhair, aithnimsi dhíot, imthigh a mach as, agus na héirigh a sdeach ann ní so mhó. Agus ar néigheamh dhó, agus ar na tharrang as a chéile go ro úathbhásach, do chúaidh sé a mach as: agus do bhí sé a riochd mhairbh; ionnas go ndubhradar mórán, Go bhfúair sé bás. Achd ar mbreith Díosa ar a láimh, do thógaibh sé súas é; agus déirigh seision. Agus an tan do chúaidh sé a sdeach a dtigh, do fhíafruigheadar a dheisciobail de go seicréideach, Créd fá nár fhéadamairne an spiorad úd do theilgean a mach? Agus a dubhairt seisean ríu, Ní héidir an ghné dheamhan so dhul a mach lé ní ar bith, achd tré úrnuighthe agus tré throsgadh.

Agus tangadar go Iericó: agus ar nimtheachd dósan agus á dheisciobluibh agus do bhuidhin mhóir as Iericó, do shuidh an dall Bartiméus, mac Thiméus, ar a tslighe ag iarruidh déirce. Agus an tan do chúaliuidh sé gur be Iósa Nasardha do bhí ann, do thionnsgain sé éighmhe, agus a rádh, A Iósa mhic Dhaibhí, déana trócaire orum. Agus do imdheargadar mórán é, do chum go mbíadh sé na thochd: achd is móide do éighmheadh seision sin, A mhic Dhaibhí, déuna trócaire oram. Agus ar seasamh Díosa, a dubhairt sé, eisean do ghairm chuige. Agus do ghoireadarsan an dall, dá rádh ris, Bíodh dóchas maith agad, éirigh; a tá sé dod ghairm. Agus ar bhfreagra Díosa a dubhairt sé ríu, Is ar son chrúais bhur gcroidhesi do sgríobh sé a naithnesi dhíbh. Agus ar dteilgean a bhruit úadh dhosan, do éirigh se, agus táinic sé chum Iósa. Agus ar bhfreagra Díosa a dubhairt sé ris, Créud is mían leachd misi do dhéunamh dhuit? Achd a dubhairt an dall ris, A mhaighisdir, mo radharc aiseag dhamh. Agus a dubhairt Iósa ris, Imthigh; do shlánuigh do chreideamh thú. Agus ar an mball fuair sé a radharc, agus do lean sé Iósa sa tslighe.

Agus an la na dhiáigh sin, an tan do chúadar a mach as Betánia, do ghabh ocrus é: Agus an tan do chonnairc sé crann fíge a bhfad úadh ar a raibh duilleabhar, táinic sé, dhá fhéuchain an bhfuigheadh sé éin ní air: agus an tan tháinic sé chuige, ní bhfúair sé éin ní achd na duilléoga; óir nír bhí aimsir na bhfigidhe í. Agus ar bhfreagra Díosa a dubhairt sé ris an gcrann fíge, O so súas nár ithe duine ar bith toradh dhiot go bráth. Agus do chúaladar a dheisciobail é.

Agus an tan do éirigh Iósa as an tsínagóig, do chúaidh sé a steach go tigh Shímóin. Agus do bhí fiabhrus romhór ar mháthair mhná Shimóin; agus do chuireadar impidhe airsean air a son. Agus ar seasamh dhosan ós a cionn, do imdhearg sé an fiabhrus; agus dfag an fíabhrus í: agus ar néirghe dhisi do lathair do rinne sí friotholamh dhóibh.

Agus ar ndul don ghrein faoi, gach áon ága rabhadar dáoine eagcrúaidh ó thinneasaibh éugsamhla tugadar chuigesean íad; agus ar gcur a láimh dhósan ar gach áon díobh, do shlánuigh sé íad. Agus fós do imthighid ís na deamhain as mórán, ag éighmhe, agus ag rádh, Is tusa Críod Mac Dé. Achd dá nimdheargadh dhósan ní léigheadh sé dhóibh a rádh: go raibh a fhios aca gur bhé féin Críosd.

Agus tárla, an tan do bhí sé a ccathruigh áirighe, féuch óglach lán do lubhra: agus ar bhfaicsin Iósa dhó do leig sé é féin síos ar aghaidh, agus do ghuidh sé é, a rádh, A Thighearna, más toil leachd é, is éidir leachd misi do ghlanadh Agus ar sineadh a láimhe, do bhean sé ris, ag radh, As toil: bí glan. Agus dfag an lubhra é ar an mball. Agus do aithin sé dhe gan a innisin do dhuine ar bith: achd imthigh, taisbéin thú féin don tsagart, agus íodhbair ar son do ghlanta, mar do aithin Máoisi, mar fhíaghnaisi dhóibh. Achd is móide do leathnuighe a thúarasghbháil sin: agus do chruinnigh slúagh mór déisdeachd ris, agus dfagháil fóiríghne a dteinneas úadh. Achd do chúaidh seisean fá leith ar an bhfasach, agus do rinne sé urnuighe.

Agus tárla go raibh sé lá áirighe, ag teagasg, agus go rabhadar na Phairisínigh agus doctúirí an dlighe na suidhe a láthair, noch tháinic as gach uile bhaile don Ghalilé, agus do thir Iúdaighe, agus ó Jerusaléim: agus do bhí cumhachda an Tighearna chum a slánuighthe. Agus, féuch, do íomchradar dáoine a leabuidh oglach do bhí a bpairilis: agus do íarradar a thabhairt a sdeach, agus a chur na fhíadhnuisisean. Agus an tráth nach bhfuaradar cáoi ar a thabhairt a sdeach tré mhéud ná cuideachda, do chúadar súas ar a tigh, agus do léigeadar é féin, agus a leabuidh sios tríd an slinnteach ar lár, a bhfíaghnuisi Iósa. Agus do chonnairc sé dhá luing do bhí ar an loch achd do imthigheadar na híasgaireadha asda, agus do bhíadar ag nighe a líontadh. Agus ar bhfaicsin a gcreidimh dhósan, a dubhairt sé ris, A dhuine, a táid do pheacuidh ar na maithleamh dhuit. Agus thionnsgnadar na sgríobuidhe agus na Phairisinigh diosbóireachd do dhéanamh, ag rádh, Créd é an fearsa labhras blaisphéimighe? Cía fheúdus peacuigh do mhaitheamh, achd Día ná áonar? Achd ar naithne a smúaintighe Díosa, do fhreagair sé, agus a dubhairt sé ríu; Créd é an ní so smuaintighthísi an bhur gcroidhthibh? Cia is usa, a rádh, A táid do pheacuidh ar na maitheamh dhuit; ná a rádh, Eirigh agus siobhail? Achd do chum go mbeith a fhíos agaibh go bhfuil cumhachda ag Mac an duine, peacuidh do mhaitheamh ar an dtalamh, (a dubhairt sé ré fear na pairilisi,) A deirimsi riot, Eirigh, tóg do leabuidh, agus imthigh dod thigh. Agus ar néirghe dhósan ar an mball an a bhfiadhnuisi, do thóg an leabuidh an raibh sé na luighe, agus do chuaidh sé dhá thigh fein, ag moládh Dé. Agus do ghabh úathbhás cách uile, agus do mholadar Día, agus do líonadh deagla íad, ag rádh, Do choncamair neithe doichreidte a niugh.

Agus an tráth do chríochnuigh sé a bhríathra uile a néisdeachd an phobail, do chúaidh sé a sdeach go Capernáum. Agus ar bhfilleadh a steach, do na teachduiribh do cuireadh chuige, fúaradar an searchfhoghantaidh do bhí tinn slán.

Agus tárla an lá na dhiáigh sin, go ndeachaidh sé don chathruigh dá ngoirthear Náin; agus do chúadar mórán dá dheisciobluibh leis, agus buidhean mhór. Agus an tan tháinig sé a ngar do dhoras na caithreach, féuch, do bhí duine marbh agá bhreith amach, do bhí na áon mhac agá mháthair, agus í na baintreabhaigh; agus do bhí coimhthionól mór ón chathruigh na fochair. Agus ar na faicsin don Tighearna, do ghabh trúaighe mhór dhi é, agus a dubhairt sé ría, Na guil. Agus táinic sé agus do bhean sé ris an gcomhraidh: (agus do sheasadar an luchd do bhí agá iomchar) agus a dubhairt sé; A ógánaigh, a deirim riot, éirigh. Agus déirigh an duine marbh na shuidhe, agus do thionnsgain sé labhairt. Agus tug sé dhá mháthair féin é. Agus do ghabh eagla íad uile: agus tugadar glóir do Dhía, ag rádh, Déirghe fáidh mór an ar measg; agus, Dféuch Día ar a phobal féin. Agus do chúaidh an túarasgbháil so amach air féadh thíre Iúdaighe uile, agus air feadh gach éintíre timcheall.

Agus tárla lá áirighe, go ndeachaidh seisean agus a dheisciobuil a luing: agus a dubbhart sé riú, Déanam ar an táobh úd a nunn don loch. Agus do sdiúradar rompa. Agus ag luingseórachd dóibh do thuit a chodladh airsean: agus do éirigh sdoirmgháoithe ar an loch; agus do líonadh súas íad, agus do bhádar a ngábhadh. Agus ar ndol cuigesean dóibh, do dhúisgeadar é, ag rádh, A Mhaighisdir, a mhaighisdir, a támaoid ar fágbháil. Agus ar neirghe dhósan do bhagair sé ar an gaoith agus ar thonnghail a nuisge: agus do choisgeadar, agus tainic ciuinas ann. Agus a dubhairt sé ríu, Cáit an a bhfuil bhar gcreideamh? agus ar mbeith le heagla dhóibhsion do ghabh iongnadh íad, ag rádh ré chéile, Cia be so! a deir ris na gáothaibh agus ris a nuisge fós bheith na dtochd, agus úmhluighid síad dó.

Agus do rinneader loingscórachd go crich na Ngadarénach, atá as comhair na Galilé a nunn. Agus ar ndol a dtír dhósan, tárla óglach áirighe as an gcathruigh air, ann a rabhadar deamhuin re haimsir fhada, agus ag nach bíodh éadach uime, agus ní comhnuigheadh sé a dtigh, achd an sna tuámaidhibh. Agus ag faicsin Iósa dhó, agus ag éighmhe, do theilg sé é féin siós aga chosaibh, agus a dubhairt sé do ghuth ard, Créd é mo chuidsi dhiót, a Iósa, a Mhic Dé ro áird? Iarruim ort, gan mo phiánadh. Oir do aithin sé don spiorad neamhghlan dol as an duine. Oír is iomdha uáir do bheireadh sé siothadh air: agus do cheangluidh le slabhraidhibh agus do coimhéaduibh le géimhleachuibh é; agus ar mbriseadh na gcuibhreach dhósan, do thiománadh an deamhan fá na fasaighibh e. Agus Ioanna bean Chúsa feadmannuigh Iorúaith, agus Susanna, agus mórán eile, do chaith risean dá máoin féin. Agus dfiafruidh Iósa dhé, ag rádh, Créd is ainm dhuit? Agus a dubhairt seision, Leighión: do brígh go ndeachádar mórán deamhan a sdeach ann. Agus diárradar air gan a chur dfiachaibh ortha dul ann sa dubhaigen. Agus so bhí tréd mór muc ann sin ag inghilt ar a tslíabh: agus diárradar air a léigean doibh dul ionnta. Agus dfulaing seísion sin dóibh. Agus ar ndul do na deamhnuibh as an duine, do chúadar ann sna mucaibh: agus do rith an tréd muc ris a nail ann sa loch, agus do múchadh iád. Agus an trath do chunncadar a háodhairidhe an ní do rinneadh an, do theitheadar, agus ar nimtheachd dóibh dinnseador sin ann sa chatruigh agus ar na machairibh. Agus do chúadarsan amach dféachain an neith do rinneadh; agus tangadar dionnsuighe Iósa, agus fúaradar an duine, as a ndeachadar na deamhuin, a na éadughadh, agus é ar deaghcheill, na shuidhe ag cosaibh Iósa: agus go ghabh eagla íad. Agus an dream do bhí dhá fhéachain dinnsigheadar dhóibsion cionnas do slánaigheadh an tí iona rabhadar na deamhuin. Agus diárradar luchd chríche na Ngadarenach uile airsion imtheachd úatha; oír do bhí eagla ro mhór orrtha: agus ar ndol dósan ann sa luing, dfill sé tar ais. Agus díarr an fear as a ndeachadar na deamhuin air, é fein do bheith na fhochair: achd léig Iósa úadh é, ag rádh, Fill dod thigh féin, agus innis meúd na neitheann do rinne Día dhuit. Agus do imthigh seision, ar feadh na caithreach uile ag innisin créd íad na neithe do rinne Iósa dhó.

Agus tárla, an tan do fhill Iósa tar ais gur ghabh an sluagh chuca é: óir do bhádar uile ag feitheamh ris. Agus, féuch, táinic neach áirighe dar bhainm Iáirus, do bhí na úachdarán ar a tsinagóig: agus an tan do shléuchd sé ag cosaibh Iósa, diárr sé dathchuinghidh air dul leis dá thigh féin: Do bhrígh go raibh éinghein inghine aige, timcheall a dá bhliadhan dég, agus í fagháil bhais. Achd ar mbeith ag imtheachd dhó do bhí an sluagh dha bhrughadh. Agus bean do bhí a bhflucsa fola dá bhliadhuin dég, agus do chaith a raibh aice le leaghaibh, agus nar béidir le héinneach a leigheas, Do chúaidh sí táobh shíar dheision, agus do chumail sí ré himeal a bhruit: agus do sguir a dórtadh fola ar an mball. Agus a dubhairt Iósa, Cía so do bhean rium? Agus ar na shéana do chách uile, a dubhairt Peadar agus an dream do bhí na fharraidh, A Mhaighisdir, atá an slúagh ad bhrughadh agus ad phluchadh, agus a nabair tú, Cía bhean rium? Agus a dubhairt Iósa, Do bhean duine éigin riom: oír do mhothuigh mé subhailce dul asam. Agus an tráth do chonnairc an bhean gur hairigheadh í, táinic si ar crith, agus ag sléuchdain dósan, dfoillsigh sí dhó a bhriadhnaisi an phobuil uíle créd é an tádhbhar far chumail sí ris, agus cionnus do leigheasadh í ar an mball. Agus a dubhairt seisean ría, Bíodh mainighin mhaith agad, a inghean: do shlánuigh do chreideamh thú; imthigh romhad a sióthcháin. An feadh do bhí seision ag labhairt, táinic neach áirige ó úachdarán na sinagóige, da rádh ris, Fúair binghean bás; ná cuir buaidhreadh ar an Mhaghisdir. Do chúaidh síoladóir áirighe amach do chur a shíl féin: agus ag cur an tsíl do, do thuit cuid de chois na sligheadh; agus ag cur an tsíl dó, do thuit cuid de chois na sligheadh; agus do brughadh fá chosaibh dáoine é, agus dithadar énlaith a naiéir é. Agus ar na chluinsin so Díosa, do fhreagair sé é, ag rádh, Na bíodh eagla ort: créid amhain, agus sláineóchthar í. Agus ar ndul a sdeach don tigh dhó, níor fhuiling sé neach ar bith do dhul a sdeach, achd Peadar, agus Séumus, agus Eóin, agus athair agus mathair an chailín. Agus do bhádar cách uile a gul, agus dá cáoineadhsa: achd a dubhairt seision, Ná guilidh; ní bhfuil sí marbh, achd na codladh. Agus do rinneadarsan fonomhad faoi, tré go raibh a fhios aca go raibh sí marbh. Agus ag cur cháich uile amach dhósan, agus ad breith ar a láimh, do éigh sé, ag rádh, A chalín, éirigh. Agus táinic a spiorad a rís innte, agus déirigh sí ar an mball: agus do aithin sé bíadh do thabhairt dí. Agus do ghabh úathbhás a hathair agus a mathair: gidheadh do áithin seision díobh gan an ní do rinneadh dinnísin do dhuine ar bith.

Achd ar bhfilleadh do na habsdalnibh, dinnseadar dhósan gach ní dhá ndearnadar. Agus ar na mbreith leis do, do chuáidh sé fá Leith ar fhásach na ciathreacha dá ngoirthear Betsáida. Agus an tan, do aithin an pubal sin, do leanadar é: agus ar na ngabháil chuige dhó, do labhair sé ria a dtimcheall rioghachda Dé, agus do shlánaigh sé an chuid díobh ar a raibh úireasbhuide leigbis. Agus do bhí an lá ag dol thárrsa, agus trangadar an dá fhear dhég chuigesion, agus a dubhradar ris, Léigh uáit an slúagh, ionnus go numéochaidis fa na bailtibh agus fan tír do leathnughadh, agus go ccomhnuidhid, agus dfaigháil bídh: óir a tamáoid ann so a náit fhásamhuil. Achd a dubhairt seision riú, Tabhruidhsi ní lé na ithe dhóibh. Agus a dubhradarsan, Ní bhfuil ní is mó aguinn ná cúig aráin agus dá iásg, achd mona dteímis do cheannach bidh don phobal so nile. Oír do bhádar a dtimcheall chuig míle fear. Achd a dubhairt seisión ré na dheisciobluibh, Cuiridh na suidhe iád na gcaogadaibh. Agus do rinneadarsan amhlaidh, agus do chuireadar na suidhe iád nile. Agus ar ngabháil na gcúig narán agus an dá iásg dhósan, agus ar bhféachain sias ar neamh, do bheannuigh sé iád, agus do bhris sé, agus tug sé dhá dheisciobluibh iád do chum go gcuirfidís a bhfiadhnuisi an phubail iád. Agus a dithadar, agus do sasaigheadh iad uile: agus do tógbhadh dhá chlíabh dhég do bhíadh bhrisde do bhí dfhuighioll aca.

Agus tárla, an lá na dhiáighsin, ar ndul síos don tslíabh dhóibh, do dtárla slúagh mór airsion. Agus, féuch, do éigh neach don tslúagh, ag rádh, A Mhaighisdir, iárruim ort, feuch ar mo mhac: oír a sé méinghein é. Agus, féuch, beirídh an spiorad air, agus éimhigh sé go hobann; agus tairrngidh sé as a cheile é ag cur cubhair amach, agus is ar éigin fhágfas sé é tar éis a chomhmbrúghadh. Agus gidh bé ar bidh teach an a rachtáoi a sdeach, gur ab ann sin fhanfáoi, agus gur ab as rachtái amach. Agus diárr mé ar do dheiscioblaibhsi a chur as; achd níor fhéadadar. Agus ar bhfreaga Díosa a dubhairt sé, A chineadh míchreidmheach cláon, ga fad fós bhiás mé eadruibh, agus fhuileongas mé sibh? Tabhair do mhác leachd an so. Agus ad teachd chuige dhó, do bhúail an deamhan síos é, agus do tharruing sé as a cheile é. Achd do imdhearg Iósa an spiorad neamhglan, agus do leighis sé an leanabh, agus thug sé dhá athair fein é. Achd do ghabh úathbhás cách uile trí mhórchumhachd Dé. Agus ar mbeith ag déanamh iongantus doibh uile ann gach uile ní da ndearnuidh Iósa, a dubhairt sé ré na dheiscioblaibh,

Agus slánaghaidh na heaslaín bhias innte, agus abruidh riú, Do dhruid rioghachd Dé ribh.

Agus do bhí sé ag teilgean deamhain amach, do bhí balbh. Agus tárla, ar ndul don deamhan amach, gur labhair an balbhán; agus do ghabh iongnadh an slúagh. Agus a dubhairt dream acasan, Is trí Bheelsébub prionnsa na ndeamhan theilgeas sé amach na deamhuin. Agus dream eile, ag cur chathaighthe air, do iárradar comhartha ó neamh air. Agus ar bhfaicsin a smúaintighthe, dhósan, a dubhairt sé riú, Gach rioghachd bhios roinnte na haghaidh féin do nithear fasach dhi; agus an tigh bhíos roinnte naghaidh tíghe, tuitidh sé. Agus mar an gcéada dá raibh Sátan roinnte na aghaidh féin, cionnas fhanfas a rioghachd na seasamh? oír a deirthísi gur ab trí Bheelsébúb theilgimsi amach na deamhain. Agus más trí Bheelsebuh sgriosaimsi na deamhuin, cía tré sgriosaid bhur gelannsa iád? Ar a nadbhharsin héid siádsan na mbhreitheamhnaibh oraibhsi. Agus a dubhairt seision ríu, A núair do dhéantáoi urnuighe, abraidh, Ar nathair atá ar neamh, naomhthar hainin. Tigeadh do rioghachd. Déantar do thoil, ar an talamh, mar atá ar neamh. Ach cheanna más le méur Dé theilgimsi amach na deamhain, gan chunntabhairt tháinic ríoghachd De chuguibhsi. An tan choimhéadas duine láidir armálta a chúirt féin, atá a bhfuil aige a siothchaín: Achd an tráth thig duine is neartmhaire ná é, beiridh sé búaidh air, agus tóguidh sé leis a uile armaíl ann ar chuir sé a mhuinighinn, agus roinnidh sé a eadáil. An té nach bhfuil leamsa atá sé am aghaidh: agus gidh bé nach ccruinnigheann leamsa scabuighidh sé.

Agus do bhí sé ag teagasg a sínagóig áirighe lá na sábbóide. Agus, féuch, do bhí bean a lathair agá raibh spioraid éagcrúais lé hocd mblíadhna déig: agus do bhí sí crotach, agus niór bhéidir lé í féin do dhíoriughadh air éanchor. Agus an tráth do chunnair Iósa í, do goir sé chuige í, agus a dúbhairt sé ría, A bhean, atá tú sgáoilti ód éagcrúas. Agus do chuir se a lámha uirre: agus do rinneadh díreach ar ball í, agus tug sí glóir do Dhía. Agus ar bhfreagra dúachdarán na sinagóge ar mbeith diomghach dhó, fá Iósa do dhéanamh leighis ann sa tsabboid, a dubhairt sé ris on bpubal, Atáid sé laéthe ann ar coir obair do dhéanamh; ar a nadhbharsin gur ab ionnta sin thiocfas sibh dá bhur leigheas, agus nar ab a lá na sabboide. Uime sin do fhreagair an Tighearna dhó, agus a dubhairt sé, A fhir an fhúarchrábhuidh, a né nach sgáoileann gach áon nduine agaibh féin a dhamh nó a asal ón mhainnsér lá na sabhóide, agus nach beireann sé chum uisge é? Agus an bheansa, atá na hinghin ag Abraham, noch do chuibhrigh Sátan, a nois le hóchd mbliadhna dég, a né nar choír a sgáoileadh ón chuibhreachsa a lá na sábbóide? Agus an tan a dubhairt sé na neithesi, do ghabh náire gach áon nduine dá raibh a cur na aghaidh: achd do bhígáirdeachas ar a tslúagh uile tré gach uile ní glórmhar dá ndéarmidh seision.

Agus tarla, ar dteachd dhó go tighdhuine áirghe dúachdaránuibh na Bhpairísíneach a lá na sábbóidedo chaitheamh bídh, go rabhadar a coimhéd air. Achd an tan ghoirfidhthear thú, imthigh agus suidh ann sá nionad is ísle; ionnus an tan thiocfas an tí thug cuireadh ó dhuit, go naibeóradh sé riot, A chara, suidh ní áirde suás ná sin: Ann sin do gheabha tú onóir a bhfiadhnuisi a mbiá na suidhe maile riot. Oír gidh bé árduigheas é féin ísleóchthar é; agus gidh bé ísligheas é féin, áirdeóchthar é. Agus fós a dubhairt sé ris an té thug cuireadh dhó, An tráth do dhéanas tú dinnéir nó suipéir, ná goir do cháirde ná do dhearbhraithre, ná do dháoine gáoil, ná do chomh arsanna saidhbhre; ar eagla go dtiobhradh siadsan fós cuireadhdhuitse arís, agus go bhfúoghtheá an chomáoin chéadna. Achd an tan do ní tú féasda, goir na boichd, na dáoine ciorthuimeacha, na bacaigh, agus na doill: Agus biádh tú beannuighe; do bhrigh nach bhfuil acfuinn aca an chomáoin cheadna do thabhairt dhuit: óir do bhéarthar a luáidheachd dhuit a neiséirghe na bhfíréun. Agus an tan do chúalaidh duine áirighe dá raibh ar áonbhord ris na neithesi, a dubhairt sé ris, Is beannaighe an té itheas arán a bhflaitheas Dé. Achd a dubhairt seision rís, Do rinne duine áirighe suipéir mhór, agus do ghoir sé mórán: Agus do chuir sé a shearbhfhoghantaidh a nam suipéir dá rádh ris an muinntir fuáir cuireadh, Tiagidh: Oir atáid na huile neithe a nois ullamh. Agus do thionnsgnadar uile dáonghuth a leithsgéul do ghabháil. A dubhairt an céadduine ris, Do cheannaigh mé fearann, agus is éigin damh dhul amach agus a fhéachain: íarruim ort gabh mo leithsgéul. Agus a dubhairt fear eile, Do chéannaigh mécúig cuingealuigh do dhaimhuibh, agus atáim ag dul dá ndearbhadh íaruim ort gabh mo gabh mo leithssgéul. Agus, féuch do bhí duine áirighe a nioropuis ná fhiadhnuisi. Agus a dubhairt fear eile, Do phós mé bean, ar a nadhbhairsin ní fhéaduim theachd. Agus ar dteachd don tsearbhfoghautidhe, dinnis sé na neithesi dhá thighearna. Ann sin ar ngabháil feirge dfear an tighe a dubhairt sé ré ná óglach, Imthigh go tapuidh fá shráidibh agus tabhair leachd a sdeach annsona boichd, agus na bacaigh, agus na doill. Agus a dubhairt an searbhfoghautidhe, A tighearna, do rinneadh mar a duirt, gidheadh atá ann fós. Agus a dubhairt an tighearna ris a nóglach, imitigh fá ná fálfuibh, agus coimhéignidh íad do theadh a sdeach, do chum go lionfuidhe mo thigh. Oír a derim ribh, Nach blaifidh, aon nduine do na fearuibh úd fuáir cuireadh dom shuipéarsa. Agus do bhí slúagh mór na chuideachda: agus ar bhfilleadh dho, a dubhairt ríu, Gidh bé thig chugamasa, agus nach sé a athair, agus a mhathair, agus a bhean, agus a chlann, agus a dhearbhraithreacha, agus a dheirbhsiúreacha, agus fós a anam fein, ní heidir leis bheith na dheiscipbal agamsa. Agus gidh bé nach iomchrann a chros déin, agus nach leanann mise, ní héidir leis bheith ná dheisciobal agamsa. Oír cía agaibhsi duine le madh mian tor do dheanamh, nach suidhfeadh ar tús, do theilgean cuntais an chosdúis, an mbiadh acfuinn aige chum críche do chur air? Ar eagla, déis na funndameinte do dhó, agus gan chumas aige críoch do churair, go dtoiséochadh gach áon nduine dhá bhfaicfeadh é, fonomhad do dhéanamh faói, Achd ar bhfreagra Díosado labhair sé ris an luchd dlighe agus ris ná Phairsíneachaibh, ag radh, An ceaduigheach leigheas do dhéanamh lá na sábbóide? Ag rádh, Do thionnsgainn an fearsa obair do chur ar siobhal, agus fhéd sé críoch do chuir uirrthe. Nó cia an rí rachadh do dhéanamh coguidh a naghaidh rígh eile, nach suidhfeadh ar tús, do dhéanamh comhairle nar bhéidir leis le deich míle teagmháil don té thig na aghaidh lé fichthe míle? Nó, ar mbeith dhósan fós a bhfad úadh, cuiridh sé teachdaireachd chuige, agus iarruidh sé siothcháith. Mar an gcéadna, gach uile dhuine agaibhsi nach díultann dhá bhfuil aige, uí héidir dhó bheith na dheisciobal agamsa. Is maith an salann: achd má bhiónn an salann gan bhlas, créd lé gcuirfidh blás air? Ní bhfuil féidim air chum na talmhon, ná chum a naóiligh; teilid daoine amach é. Gidh bé agá bhfuilid clusa chum éisdeachda, éisdeadh sé. Achd do thochdadarsan. Agus ar mbreith ar a nóglach dhósan, do leighis sé é, agus do leig sé úadh é; Agus ag freagra dhóibhsean, a dubhairt sé, Ciá aguibhsi agá dtuitfaedh a asal nó a ddhamh a ndíg, nach dtoígeabhadh a níos é a lá na sábboíde? Agus níor bheídir léo freagra do thabhairt air ann sna neithibhsi.

Agus tárla, ag dul súas dó go Hierúsalém, gur ghabh sé tré lár na Samária agus na Galilé. Agus an tráth do chuáidh sé a sdeach go baile áirighe, tárladar deithneabhar fir lóbhar air, do sheas a bhfad úadh: Agus do árduigheadar a nguth, ag rádh, A Iósa, a Mhaighisdir, déana trócaire oruinn. Agus an tan do chunnairc sé íad, a dubhairt sé riu, Imthighidh foillsighidh sibh féin do na sagartuibh. Agus tárla, ag imtheachd doibhsion, gur glanadh íad. Achd fear aca, mar do chuinnairc sé é féin ar na shlánughadh, dfill sé air, ag moladh Dé do ghuth mhór, Agus do thuit sé ar a aghuidh agá chosaibhsean, ag breith bhuidheachais ris: agus budh Samaritánach an fearso. Agus ar bhfreagra Diósa a dubhairt sé, A né nach bhfuilid deithneabhar ar na nglanadh? agus a náonbhar cáit a bhfuilid? Níor frith ag filleadh do thabhairt gloíre do Dhía, achd an coigcrigheachso. Agus a dubhairt sé ris, Eirigh, imthigh romhad: do shlánuigh do chreideamh thú.

Agus tárla, an tan do dhrnid sé ré Ierico, gur shuidh dall áirighe chois na sligheadh ag iarruidh déirce: Agus an tan do chúaluidh sé an slúagh ag gabháil thairis, dfiafruidh sé créd é so. Agus dinniseadar dhó, gur ab é Iósa Nasardha do bhí gabháil thairis. Agus do éigh seision ag rádh, A Iósa, a mhic Daibhi dénna trócaire oram. Agus an dream do bhí roimhe do imdheargadar é, ionnus go mbíadh se na thochd: achd is moide do éighmheadh seision sin, A mhic Dáibhi, déana trócaire oram. Agus niór bháill leision ar feadh tamuill: achd tar éis sin a dubhairt sé ris féin, Ge nach bhfuil eagla Dé oram, agus nach bhfuil onóir agam do dhuine; Agus ar seasamh Díosa, do aithim sé a thabhairt chuige: agus an tan do dhruid sé ris, dfiafruidh sé dhe, Ag rádh, Créd is mián leachd misi do dhéana dhuit? Agus a dubhairt seision, A Thighearna, mo radharc aiseag dhamh. Agus a dubhairt Iósa ris, Bíodh do radharc agad: do shlánuigh do chreideamh thú. Agus do fúair sé a radharc ar an mball, agus do lean sé eisean, ag tabhairt glóire do Dhiá: agus an tan do chunnairc an pobal uile so, tugadar moladh do Dhía.

Achd do fhreagair Iósa agus a dubhairt, Fuilngidh go soithe so. Agus ar mbuáin ré na chluáis súd, do shlánuigh sé é.

Agus an treas lá do rinneadh pósadh ag Cána na Galilé; agus do bhí máthair Iósa ann: Agus a dubhairt sé ris, Cuiridh gach uile dhuine an fíon maith amach ar tús, agus an tan ibhid dáoine a sáith, ann sin an fíon as measa: achd do choimhéud tusa an fíon maith gus a nois. As é so tosach míorbhuile do rinne Iósa a Gcána na Galilé, agus dfoillsigh sé a ghloír féin; agus do chreideadar a dheisciobail ann.

Ar a nadhbharsin táinig Iósa a rís go Cána na Galilé, mar a ndéarnuidh sé fíon don uisge. Agus do bhí tighearna áirighe, a Gcápernáum agá raibh a mhac tinn. An tan do chúaluidh sé so go dtáinig Iósa as tír Iúdaighe don Ghalilé, do chuáidh sé amach chuige, agus díarr sé air dul síos, agus a mhac do shlánughadh: óir do bhí sé ré huchd bháis. Ar nadhbharsin a dubhairt Iósa ris, Muna bhfaicthí comharthuighe agus míorbhuile, ní chreidfidhe. A dubhairt an tighearna ris, A Mhaighisdir, éirigh síos suil do gheabhas mo mhac bás. Ar a nadhbharsin thaínig sé go cathair Shamária, dá ngoirthear Sichar, láimh ris an bhfearann tug Iácob dha mhac fein Ioseph. A dubhairt Iósa ris, Imthigh romhad; mairidh do mhac. Agus do chreid an duine don fhocal a dubhairt Iósa ris, agus do imthidh sé. Agus ar ndul síos dó láthair, tárladar a shearbhfhoghantaidhe air, agus dinnsigheadar dho, ag rádh, Mairidh do mhac. Ar a nadhbharsin dfíafruigh sé dhíóbh an uáir fuáir sé fáoíseamh. Agus a dubhradarsan ris, A né air an seachdmhadh huair dfág an fiabhrus é. Ar a nadhbharsin do aithin an tathair gur bhé a nuáirsin féin, ann a ndubhairt Iósa ris, Mairidh do mhac: agus do chreid sé féin, agus a thigh uile. Ag so an dara comhartha do rinne Iósa a rís, an tan tháinig sé ó thír Iúdaighe don Ghalilé.

Na dhíaigh so do bhí lá féusda na Níuduígheadh; agus do chúaidh Iósa súas go Híarusalém. Ar a nadhbharsin a dubhradar na Iúduidhe ris an té do slánughadh, As é an tsabbóid é: ní dlightheach dhuit do leabuidh iomchar. Do fhreafair seision dóibh, An té do rinne slán mé, as é a dubhairt rium, Tóg do leabhaídh, agus siobhail? Ar a nadhbharsin dfíafruigheadar dhé, Cía hé an duine a dubhairt riot, Tóg do leabhaídh, agus siobhail? Achd ní raibh a fhios ag an té do shlánughadh cía hé: óir do chuáidh Iósa a leathtáoibh, air mbeith do mhórán ann sa náitsin. Fuáir Iósa é na dhíagh sin ann sa teampoll, agus a dubhairt sé ris, Féuch, do rinneadh slan thú: na peacuigh ní sa mhó, deagla go dteigéumhadh ní budh measa dhuit. Do imthigh seisean, agus do fhoillsigh sé do na Iúdaídhibh gur bé Iósa, an té do rínne slán é. Agus ar a shon so do ghérleanadar na Iúdaidhe Iósa, agus do smúaineadar a mharbhadh, tré go ndearna sé na neithese sa tsábboíd. Agus do fhreagair Iósa dhóibh, Oibrighidh Mathairsi gus anois, agus oibrighimsi. Ar a nadhbharso as móide do smuáineadar na Iúdaidhe eisean do mharbhadh, tré nach é amháin gur bhris sé an tsabboíd, achd go ndubhairt sé fós gur bé Día a Athair féín, dá dhéanamh féin coimh ionann ré Día. Ar a nadhbharsin do fhreagair Iósa agus a dubhairt sé riú, Go deimhin, deimhin, a deirim ribh, Nach éidir leis an Mac éinní a dhéunamh uádh féin, achd an ní chí sé ag a Nathair dá dhéunamh: oír gidh bé neithe do ní seision, do ní fós an Mac iád mar an gcéadna. Agus atá a Níarusalém láimh ré margadh na ccáorách loch, dá ngoirthear an Eabhrais, Betesda, agá bhfuilid cúig calaidh. Oír grádhuighidh an Tathair an Mac, agus foillsighidh sé na huile neithe do ní sé féin dó: agus taisbeúnfuidh sé oibreacha mó ná iád so dhó, do chum go mbeith iongantus oruibhsi. Oír amhuil mar dhúisgeas, agus mar bheódhaigheas an Tathair na mairbh; as mar an gcéudna bheódhaigheas an Mac an dream as áill leis. Oír ní bheireann an Tathair breath ar dhuine ar bith, achd tug sé gach uile bhreitheamhnus don Mhac: Do chum go nonórfadh gach uile dhuine an Mac, mar onóraid siad an Tathair. An té nach onóruigheann an Mac ní onóruigheann sé an Tathair do chuir uádh é. Go deimhin, deimhin, a deirim ribh, An té éisdeas rém bhréithirse, agus chreideas don té do chuir uádh mé, atá an bheatha mharrthanach aige, agus ní thiocfa sé chum damnuighthel achd datharruigh sé ó bhás go beathaidh. Go deimhin, deimhin, a deirim ribh, Tiocfaid a naimsire, agus atá si a nois ann, an tráth chluinfid na mairbh guth Mhic Dé: agus an dream chluinfeas mairfid siad. Oír mar atá beatha ag an Athair ann féin; is mar sin tug sé don Mhac fos beatha do bheith aige ann féin; Agus fós tug se ughdarras do bhreitheamhnus do dhéunamh, an méid gur ab é Mac an duine. Ná bíodh iongnadh aguibh ann so: oír tiocfaidh an uáir, ann gcluinfid an mhéid atá ann sna túamuidhibh a ghuthsan, Agus rachaid amach; an dream do rinne deighghniómhartha, go heiséirghe na beatha; agus an dream do rinne drochghniomhartha, go heiséirghe na damanta. Do bhádar mórán do dháoinibh eugcrúaidhe na luighe ionnta so, do dhalluibh, do bhacachuibh, agus do luch seirglidhe, do bhí ag fuireach re corrughadh an uísge. Ni héidir leamsa ní ar bith do dheanamh uáim féin: dó réir mar chluinim, beirim breath: agus atá mó bhreitheamhnus ceart; oír ní iárruim mo thoil féin, achd toil a Nathar do chuir uádh mé. Ma nímsi fíadhnuisi dhamh féin, ní bhfuil mfíadhnuisi fírinneach. Atá neach eile do ní fíadhnuisi dhamhsa; agus atá a fhios agam gur fírinneach an fhiadhnuisi do ní sé am thimcheall. Do chuireabhuirsi teachdaireadha chum Eóin, agus tug sé fíadhnuisí don fhírinne. Achd ní ó dhuine do gheibhimsi fíadhnuisi: achd a deirim na neither so do chum go slaíneochtháoi sibhsi. Do bhí seisean na lochrann lasárrdha agus sholasda: agus do thrograbhairsi ar feadh tamaill gáirdeachus do dhéunamh ann a sholus. Achd atá fíadhnuisi agamsa as mó ná Eóin: oír na hoibreacha thug an Tathair dhamhsa ionnus go gcríochnóchuinn iád, na hoibreacha sin do nímse, beirid síad fíadhnuisi leam, gur ab é an Tathair do chuir úadh mé. Agus an Tathair féin, do chuir úadh mé, rug sé fíadhnuisi leam. Agus ní chúalabhairse a ghútha ríamh, agus ní fhacabhair a ghné. Agus ní bhfuil a bhríatharsan na chomhnuighe íonnuibh: oír ní chreidthi, don té do chuir seision úadh. Cúartuighidh na sgriobtuiridhe; oír do cithear dháoibh fein gur ab ionnta gheibhthí an bheatha mharrthanach: agus as iad sin bheireas fiadhnuisi leamsa. Oír do thuirlingheadh aingeal a naimsir áirighe ar an loch, agus do bhuáidhreadh sé an tuisge: ar a nadhbharsin gidh bé cédneach do théigheadh síos ann tar eis bhuáidheartha an uisge do níthi slán é ó gach tinneas dá mbíodh air. Agus ní háill libh teach chugam, do chum go bhfuigheadh sibh an bheatha. Ní ghabhaimse glóir ó dháoinibh. Achd atá éolus agam oruibhse, nach bhfuil grádh Dé ionnuibh. Thaínig misi a nainm Mathar, agus ní ghlactháoise mé: má thig neach eile ann ainm féin, géubhtháoi chugaibh é. Cionnas as eídir libhsi creideamh, an tan ghabhtháoi glóir ó a chéile, agus nach iárrtháoi an glóir thig ó Dhía na áonar? Ná measuigh go ndéana misi casáoid oruibh ag an Athair: atá neach do ní casáoid oruibh, eadhon Máosi, ann a gcuirtháoisi bhur ndóchus. Oir dá gcreideadh sibh do Mháoisi, do chreidfeadh sibh dhamhsa: óir do sgríobh seision oramsa. Achd muna ccreidtí dhá sgribheannuibh súd, cionnus chreidfidhe dom bhriathruibhsi? Agus do bhí duine áirighe ann sin, do bhí ochd mbládhna déug air fhichid a neasláinte. An tan do chunnairc Iósa é so na luighe, agus do aithin sé go raibh sé tinn ré haimsir fháda, a dubhairt sé ris, An mían leachd do dhéunamh slán? Do fhreagair on teaslán é, A Thighearna, ní bhfuil éinneach agam, do chuirfeadh ann sa loch mé, an tan bhíos an tuisge ar na bhuáidhreadh: achd an gcéin bhimsi ag teachd, téid neach eile síos romham. A dubhairt Iósa ris, Eirigh, tóg do leabuidh, agus siobhail. Agus do rinneadh an duine sin slán do lathair, agus do thóg sé a leabuidh, agus do shiobhail sé: agus do bhí an tsábhoíd ann an lá sin.

Na ndiáigh so do chuáidh Iósa tar fairge na Galilé, Thibérias. Agus a dubhairt Iósa, Tábhruidh fá deara do na dáoinibh suidhe síos. Agus do bhí mórán féir ann sa náitsin. Do shuidheadar na dáoine siós, a nuimhir timcheall chúig míle. Agus do ghlac Iósa na haráin; agus ar mbreith buidheachus, do roinn sé ar na deisciobluibh, agus na deisciobail ar na cuibhreannuibh iád; agus mar an ccéudna fós do na hiásgaibh beaga an mhéid dob áill léo. Agus an tan do sásadh iád, a dubhairt sé ré na dheisciobluibh féin, Cruinnighidh an sbruileach do bhí diomarcuigh, do chum nach rachadh éin ní amugha. Ar a nadhbharsin do chruinnigheadar, agus do líonadar dhá chlíabh dhéug do sbrúileach do na cúig haránuibh éorna, do bhí dfuighleach ag an muinntir a dith. Ar a nadhbharsin an tan do chunncadar na dáoine sin, an comhartha do rinne Iósa, a dubhradar, As é so gó fírinneach an fáidh úd do bhí chum teachda air a tsáoghal.

Ar a nadhbharsin a nuáir do aithin Iósa go raibh síad air tí theach agus breith air chum ríogh do dhéunamh dhé, dimthigh sé a rís ar a tslíabh na aónar. Agus an tan thaínig an tráthnóna, do chúadar a dheisciobail siós chum na faírrge, Agus ar ndul a luing dhóibh, do chúadar tar fairrge go Capernaúm. Agus do bhí dorchadus ann a nuáirsin, agus nó tháinig Iósa chuca. Agus déirigh an fhairrge ag séideadh do gháoith mhóir. An tan do rinneadar iomramh timcheall a cúig no a deich fichead do sdáidibh, do chunncadar Iósa ag siobhal ar an bhfairrge, agus ag drud ris an luing: agus do ghabh eagla iad. Agus do lean buidhean mhór é, tré go bhfacadar na chomharthuidhe do rinne sé ar na dáoinibh éugcrúaidhe. Achd a dubhairt seisean riú, Is misi ata ann; ná bíodh eagla oruibh. Ar a nadhbharsin do ghabhadar chuca é go toileamhail do luing: agus ráinig an lung do láthair don tír ann a rabhadar ag dul.

Agus do chreideadar mórán don phobal ann, agus a dubhradar, An tan thiocfas Críosd, an ndéana sé ní sa mhó do mhíorbhuilibh ná do rinne an fear so?

Agus ag gabháil thairis, do chunnairc Iósa duine do bhí dall ó rughadh é. Uime sin a dubhradar rís, Créd é an modh air ar hosgladh do shúile? Do fhreaguir seision agus a dubhairt sé, An té dár ab ainm Iósa do rinne sé láib, agus do chumail sé dom shúilibh í, agus a dubhairt rium, Imthigh go loch Shilóam, agus ionnail: agus dimthigh misi agus dionniul mé, agus fúarus mo radharc. A dubhradarsan ris ann sin, Gá háit a bhfuil sé? A dubhairt seision, Ní bhfuil a fhios agam.

Rugadar léo chum na Bhphairisíneach, an té so do bhí dall roimhe sin. Agus do bhí an tsábbóid ann an tan do rinne Iósa an láib, agus dosguil a shúile. Dfíafruigheadar na Phairisínigh a rís de cionnus fuáir sé a radharc. Agus a dubhairt seisean ríu, Do chuir se láib ar mo shúilibh, agus dionnuil mé, agus do chím. Uime sin a dubhradar cuid do na Phairisíneachuibh, Ní ó Dhía an duinesi, óir ní chongbhann sé an tsabbóid. A dubhradar cuid eile, Cionnus as éidir lé duine peacthach a léithéid so do chomharthadhuibh a dhéunamh? Agus do bhi siosma eatorra. A deirid síadsan a rís ris a dall Creud í do bharamhuil don té úd, ar son gur osguil sé do shúile? Agus a dubhairt seisean, Is fáidh é. Uime sin níor chreideadar na Iúdaidhe úadh, go raíbh sé dall, agus go bhfuáir sé a radharc, nó gur ghoireadar athair agus mathair an té fuáir a radharc. Agus dfíafruigheadar dhíobh, ag rádh, An né so bhur macsa, noch a deirthí rugadh dall? ar a nadhbharsin cionnas do chí sé a nóis? Agus dfíafruigheadar a dhéisciobuil de, ag rádh, A Mhaighisdir, cía phacuidh, an fearso féin, nó a athair agus mhathair, fár rugadh dall é? Do fhreaguir a athair agus a mhathair íád agus a dubhradar, Atá dheimhin aguinn gur ab é so ar mac, agus go rugadh dall é: Achd cionnas do chí sé, a nois ní fios dúinn; nó cía dosguil a shúile, ní bhfuil a fhios aguinne: Atá áois aige; fiafruighidh dhe fein: freigeoruidh sé ar a shon féin. A dubhairt a athair agus a mhathair na bríathrasa, ar eagla na Niudaidheadh: óir do órduigheadar na Iúdaidhe roimhe sin, gidh bé daidmhéochadh gur bheisean Críosd, a chur as an tsinagoig. Ar a nadhbharsin a dubhradar a athair agus a mhathair, Atá aois aige; fiafruighidh dhe féin. Ann sin do ghoireadarsan an dara húair an duine do bhí dall, agus a dubhradar ris, Tabhair glóir do Dhía: atá a dheimhin aguinne gur ab peacthach an duinesi. Do fhreagair seision agus a dubhairt sé, Más peacthach é, ní bhfuil a fhios agamsa: atá fios a náoin neithesi agam, go raibh mé dall, agus go bhfaicim a nois. Agus a dubhradarsan ris arís, Créd do rinne sé riot? cionnas dosguil sé do shúile. Do fhreaguir seisean iád, Dinnis mé dhíbh cheana, agus níor éisdeabhuir: créud fa niátháoi a chloisdin a rís? an mían libhsi leis bheith bhur ndeisciobluibh aige? Uime sin tugadar aithis dó, agus a dubhradar, Bísi ad dheisciobal aige; achd is do Mháoisi is deisciobail sinne. Atá a fhios aguinne gur labhuir Día ré Máoisi; achd ní bhfuil a fhios aguinn, gá has don fhearsa. Do fhréaguir Iósa, Níor pheacuidh sé so, ná a athair agus a mhathair: achd do chum go bhfoillséochtháoioibreacha Dé ann. Do fhreagair seisean, agus a dubhairt sé riú, Ata ní iongantach ann so, nach bhfuil a fhios aguibhsi gá has dó, agus gur osguil sé mó shúilesi. Achd atá a fhios aguinn nach éisdeann Día na peacthuidh: achd má bheir duine onoír do Dhía, agus má ní sé a thoil, éisdidh sé an fearso. Ní clos ó thósach an tsáoghail gur osguil éainneach súile duine do rughadh dall. Muna mbíadh an fearso ó Dhía, níor bhéidir leis ní ar bith a dhéunamh. Do fhreagradarsan agus a dubhradar ris, A bpeacaidhibh rugadh thusa uile, agus an dteaguisgeann tu sinne? Agus do theilgeadar amach é.

Agus do bhó óglach áirighe tinn, dar bhainm Lásarus, ó Bhetánia, baile Mhuire agus Mhartá a deirbhsheathrach. Gidheadh má shiobhlánn duine sa noidhche, do gheibh sé tuisleadh óir ni bhfuil solus ann. A dubhairt sé na neitheses, agus na dhiáighsin a dúbhairt sé riú, Atá ar gcara Lásarus na chodladh; achd atáimse ag dul, dá dhúsachd as a chodladh. Ann sin a dubhradar a dheisciobail, A Thighearna, má tá sé na choladh, biáidh sé slán. Gidheadh as a dtimcheall a bháis do labhuir Iósa: achd do sháoileadarsan gur a dtimcheall a shúain chodalta do labhair sé. Uime sin a dubhairt Iósa an tan sin ós áird riú, Fúair Lásarus bás. Agus atá lúathghair oram air bhur sonsa, (do chum go gcreidfeadh sibh) nach raibh mé a lathair ann sin; achd déanam chuige. Ar a nadhbharsin a dubhairt Tomás, ré ráidhtear Didimus, ré na choimhdheisciobluibh, Déanaimne leis, dfagháil bháis na fhárradh. Uime sin tháinig Iósa, agus fúair sé é ar gcaitheamh cheithre lá cheana ann sa túama. Agus do bhí Betánia a bhfogus Díarusalém, a ttimcheall chuig sdáide dég: Agus tangadar mórán do na Iúdaidhibh chum Martá agus Muire, dá gcomhfhurtachd fá na ndearbhráthair. (Agus do bí an Muire do ong an Tighearna lé huinnement, agus do thiormuigh a chosa lé na grúaig, dar dhearbhrathair Lásarus do bhí tinn.) Agus mar do chúalaidh Martá, go raibh Iosa ag teachd, do chúaidh sin a airchis: achd do fhan Muire na súidhe a sdigh. Uime sin a dubhairt Marta ré Iósa, A Thighearna, dá mbeithéasa ann so, ní bhfuigheadh mo dhearbhráthairsi bás. Achd atá a dheimhin agam, a nois mar an gcéadna, gidh bé ní íarrfus tú ar Dhía, go ttiobhra Día dhuit é. A dubhairt Iósa ria, Eiréochuidh do dhearbhráthair a rís. A dubhairt Martá ris, Atá a fhios agam go néiréocha sé ann sa neiseirghe an lá déigheanach. A dubháirt Iósa ría, Is misi a neiséirghe, agus an bheatha: gidh be chreideas ionnam, dá mbeith go mbiadh sé tár éis bháis, mairfidh sé: Agus gidh bé mhaireas agus chreideas ionnamsa ní bhfuighe sé bás go bráth. An gcreideann tú so? A dubhairt sis iris, Aseadh, a Thighearna: do chréid mé gur tusa Críosd, Mac Dé, tháinic air an tsáoghalso. Agus an tan a dubhairt sí so, dimthigh si, agus dó ghoir sí a deirbhshiúr Muire a nuáigneas, ag rádh, Tháinic an Maíghisdir, agus atá sé dod iarruidhsi. An tan dó chúaluidh sisi sin, déirígh si go tapaidh, agus tháinig sí chuige. Uime sin do chuireadar a dheirbhsheathracha fios chuigesion, ag rádh, A Thighearna, féuch, atá an té as ionmhuin leachd tinn. (Oír ní tháinig Iósa fá namsin don bhaile, achd do bhí sé ann sá náit ann a dtárla Martá dho.) Uime sin na Iúdaidhe de bhí a bhfochair Mhuire a stigh, dá comhfhurtachd, an tan do chunncadar, ag éirghe go tapuidh í agus ag dul amach, do leanadar í, ag rádh, Atá sí ag dul chum an túama do cháoineadh ann. An tan tháinig Muire sa náit a raibh Iósa, agus do chunnairc sí é, do theilg si í féin fá na chosaibh, agus a dubhairt sí ris, A Thighearna, dá mbeithéasa ann so, ní bhfuígheadh mo dhearbhráthairsi bás. Ar a nadhbharsin an tan do chunnairc Iósa ag gul í, agus na Iúdaidhe tháinig le ag gul mar an gceadna, do rinne sé osna ann a spioraid, agus do bhúaidhir sé é féin, A dubhairt sé, Gá háit ar chuireabhair é? A dubhradar ris, a Thighearna, tárr, agus féuch. Do ghuil Iósa. Uime sin a dubhradar na Iúdaidhe, Féuch cionnus do ghrádhuigh sé é! A dubhradar cuid díobh, A né nach bhféudfadh an fear so, dosgail súile an doill, a thabhairt fá deara mar an gcéadna, nach bhfuigheadh an fearso bás? Uíme sin tháinig Iósa agus é a rís ag osnaidhe ann féin, chum an túama. Agus dob uáimh é, agus cloch ar na cur ós a chionn. A dubhairt Iósa, Tóghuidh an chloch. A dubhairt Martá, derbhshíur an duine mhairbh, ris, A Thighearna, atá drochbhaladh a nois air: óir atá ceithre lá ó fúair sé bás. Agus ar na chloisdin sin Díosa, a dubhairt sé, Ní bhfuil an téagruás so chum báis, achd chum glóire Dé, do chum go bhfuigheadh Mac Dé glóir dhá tháoibh. A dubhairt Iósa ría, Nach dubhairt mé riot, má chreideann tú, go bhfaicfe tú glóir Dé? Uime sin do thógbhadar an chloch don áit a raibh an duine marbh curtha. Agus do thóg Iósa a shúile súas, agus a dubhairt sé, A Athair, do bheirim buidheachus duit do bhrígh gur éisd tú rium. Agus atá a dheimhin agam go gcluin tú mé do ghnáth: achd ar son an phobail atá na seasamh am thimcheall a dubhairt mé so, ionnus go gcreidfidís gur tusa chuir uáit mé. Agus tar éis so do rádh dhó, a dubhairt sé do ghuth ard, A Lásaruís, tárr amach. Agus tháinig an duine marbh amach, agus a lámha agus a chosa ceanguilte ris an bháiséadach: agus a aghaidh ceanguilte ré naipcin. A dubhairt Iósa ríu, sgáoilídh é, agus leigidh dhó imtheachd.

Ann sin tháinig Iósa sé lá roimh cháisg go Bethánia, mar a raibh Lásarus noch do bhí marbh, noch do dhúisigh seisean ó mharbhuibh. Uime sin do rinneadar na hárdsagairt do chomhairle Lásarus fós do mharbhadh; Do bhrígh gur imthiodar mórán do na Iúdaidhibh air a shonsan, agus gur chreideadar a Níosa. Achd ar na mhárach mórán dáoine dá dtáinig chum an fhéusda, an tan do chuáladar go raibh teachd Iósa go Hiarusalém, Do ghlacadar géuga pailme, agus do chuádar a mach do theagmháil air, agus do éighmheadar, Hosanna: As beannaighthe an té thig a nainm an Tighearna Rí Isráel. Agus ar bhfagháil asail, Díosa, do shuidh sé air; mar ata sgríobhtha, Ná bíodh eagla ort, a inghean Shióin: féuch, atá do Rí ag teachd, na shuidhe ar searrach asail. Achd níor thuigeadar a dheisciobail na neither so ar tús: gidheadh an tan do ghlórughadh Iósa, ann sin do chuimhnigheadar go rabhadar na neithesi sgriobhtha air, agus go ndéarnadar na neithe so dhó. Uime sin do rinne an pobal do bhí na fharradh fíadhnuisi dhó, do bhrígh gur ghoir sé Lasarus as an uáigh, agus gur dhúisigh sé é ó mharbhuibh. As tríd sin tháinig an pobal do theagmháil air, do bhrígh go ccúaladar go ndéarna sé an miorbhuilsi. Ar a nadhbharsin a dubhradar na Phairisinigh eatarra féin, An bhfaicthí nach feirde dhíbh áon ní dhá ndéuntáoi? féuch, dimthigh an sáoghal na dhiáigh. Uime sin do rinneadar suiper dhó ann sin; agus do bhí Martá ag friothólamh: achd do bhí Lásarus na áon don mhuinntir do shuidh na fharradh ar an mbórd. Agus do bhí dream áirighe do na Gréugachuibh a measg na muinntire do chúaidh súas do dhéanamh seirbhisí do Dhía san bhféusda: Agus tangadar dionnsuighe Philib, noch do bhí ó Bhetsaida na Galilé, agus diarradar air, ag rádh, A mhaighistir as mían linn Iósa dfaicsin. Táinig Philib agus dinnis sé Dhaindrías: agus a rís dinnís Aindrías agus Philib Díosa é. Agus do fhreaguir Iósa íad, ag rádh, Tháinig an úair, ionnus go bhfuigheadh Mac an duine glóir. Go deimhin, deimhin, a deirim ribh Muna bhfagha an gráinne cruithneachda thuiteas ann sa talamh bás, fanuidh sé na áonar: achd má gheibh sé bás, do bhéir sé toradh mór úadh. Gidh bé ghrádhuigheas a anam féin caillfidh sé é; agus gidh bé fhuáthuigheas a anam féin ar an sáoghalso coimhéudfaidh sé é chum na beatha marthanuighe. Gidh bé ní seirbhís damhsa, leanadh sé mé; agus mar a mbía misi, bíaidh mo sheirbhiseach ann mar an gcéadna: gidh bé dhéanas seirbhís damh, bhéura Mathair onóir dhó. Atá manam buáidheartha a nois; agus créd a déura me? A Athair, sáor mé ó nuáirsi: achd as chuige so tháinig mé chum na huairesi. A Athair, tabhair glóir dod ainm feín. Uime sin tháinig guth ó neamh, Tugas glóir, agus do bhéur glóir dhó a ris. Uime sin an drong, do bhi na seasamh a lathair, agus do chúaluidh so, a dubhradar gur toírrneach do bhi ann: a dubhairt cuid eile, Gur baingeal dolab hair ris. Ann sin do ghlac Muire punta duinnement náird fhírinnigh, roúasail, agus do ung si cosa Iósa, agus do thiorrmuigh sí a chosa lé na grúaig: agus do bhí an teach ar na líonadh do bhaladh na huinnemeinte.

Agus roimh shollamáin na cásg, ar na aithe Díosa go dtáinig a uáir ann a rachadh sé as an tsáoghalsa chum a Nathar, ar ngrádhughadh a mhuinntire féin do bhí ar a tsáoghal, do ghradhuigh sé go deireadh íad.

Agus gidh bé ní íarrfuidhe am ainmsi, do dhéuna misi sin: do chum go ndéanfaidh an Tathair glórughadh ann sa Mhac. Má íarrthaói ní ar bith a mainmsi, do dhéuna misi é.

Gidh bé agá bhfuilid maitheantasa, agus choimhéadas íad, as é sin ghrádhuigheas misi: agus gidh be ghrádhuigheas mise gráidhéochaidh Mathair eisean, agus gráidhéochuidh misi é, agus foillseochad mé féin dó.

Agus ann sa ló sin ní fhifróchtháoi éinní dhíomsa. Go deimhín, deimhin, a deirim ribh, Gidh bé ar bith neither íarruidhe ar a Nathair a mainmsi, do bhéura sé dhíbh é. Go nuige so níor íárrabhair ní ar bith mainmsi: íarruidh, agus do ghéubhtháoi, ionnus go mbíadh bhur ngáirdeachus lán.

Eísdigh na bríathrasa, a chlann Israél; Iósa Nasarrdhá, duine dearbhtha ó Dhía eadruibhsi maille lé cúmhachduibh agus lé miórbhailibh agus le comharthaidhibh; noch do rinne Día thrídsean eadruibhse, mar is aithne dhibh féin:

Agus do chúaidh Peadar agus Eóin a néaineachd súas don teampoll a nam urrnuighe, a dtimcheall a náoimhadh huáir. Agus daithneadar é gur ab é do bhíodh ag íarruidh déirce na shuidhe ag geata Bréagh an teampuill: agus do lionadh íad diongantas agus dúathbhás fá a ní sin thárla dhó.

Agus a nois, a Thighearna, tabhair aire dá mbagur: agus tabhair dod shearbhfhoghantuidhibh féin, do bhríathar a lábhairt maille ré gach uile dhánachd, Agus do chuireadar lámha ionnta, agus do chuireadar a bpríosún íad go dtáinic ar na mhárach: oír do bhí sé fá a namsin déigheanach. Ag sineadh do láimhe amach chum leighis; agus comharthadh agus miorbhuileadh do dhéanamh tré ainm do mhic náomtha fein Iósa.

Agus do nithí mórán do chomharthadhaibh agus do mhíorbhailibh, tré lámhuibh na nabsdal a measg an phobail; agus do bhídis uile déantoil a bpóirse Sholaimh.

Ionnus go niomhchraidís amach fá na sráidibh na daoine éugcruáidhe, agus go gcuirdís ar peapachuibh íad, ionnus ag teachd do Pheadar go gcuirfeadh a sgáile amháin sgáile ar neach éigin díobh. Agus do thígdís morán a gceann a chéile as na caithreachaibh timcheall go Hiárusalem, ag tabhairt dháoine éagcrúaidhe, agus búaidheartha ó spioradaibh neamhghlana ríu; noch do slánuighthi uile.

Achd Steaphán, lan do chreideamh agus do chúmhachdaibh, do rinne sé miorbhuile agus cómharthadha móra a measg an phobail.

Agus tugadar an póbal déantoil aire do na neithibh do labhair Philib, ag éisdeachd agus ag féuchain na gcómharthadh do rinne sé. Oír do chúadar spíorada neamhghlana, amach as mórán ann a rabhadar, ag éimhghe do ghúth mhór: agus do slánughadh mórán do luchd paireilíse, agus do bhacachaibh.

Agus tárla, ag gabháil dp Pheadar tríothadh uile, go dtáinic sé chum na náomh do áitrigh a Liddá. Agus fuáir sé ann sin duine áirighe dhar bhainm Enéas, do bhí a bpairilis, agus nar éirigh as a leabaidh feadh ochd mblíadhan. Agus a dubhairt Peadar rís, A Enéas, do ní Iosa Críosd slán thú: eirigh, agus tóg do leabaidh. Agus ris sin féin déirigh seision. Agus do chunncadar an mhéid do áitrigh a Liddá agus a Sáron é, noch do fhill chum an Tighearna.

Agus do bhí baindeisciobal áirighe a Níoppá dar bainm Tabita, (ré a ráitear ar na eidirmhíniughadh Dorcás:) do bhí an bheansa lán do dheaghoibribh agus do dheirce do níodh si. Agus a tárla an sna láethibh sin, go raibh sí tinn, agus go bhfúair sí bás: agus ar na hionnladh dhóibh, do chuireadar a séomra úachdarach í. Agus ar mbeith do Liddá a bhfogus do Ioppa, ar bhfagháil sgéul do na deisciobluibh go raibh Peadar ann sin, do chuireadar dís fear chuige, dá íarraidh air, gan muill do dhéanamh ré teachd chuca. Ann sin ar néirghe do Pheadar tháinic sé ríu. Agus ar dteachd dhó, rugadar súas don tséomra úachdarach é: agus do sheasadar na baintreabhach uile na aice ag cáoi, agus ag taisbéanadh na gcótadh agus na gcúlaidheach do rinne Dorcás, an feadh do bhí sí na bhfochair. Agus ar dtuitim dhó chum na talmhan, do chúalaidh sé gúth ag rádh ris, A Shaúil, a Shaúil, créud fá a bhfuil tú ag gérleanmhuin orum? Agus ar gcur amach gach a ráibh a sdigh, ar na ligean féin ar a ghlúinibh do Pheadar, do rinne sé urnaighe; agus ar bhfilleadh chum an chuirp a dubhairt sé, Eírigh, a Thabita. Agus dosgail sisi a súile, agus ar bhfaicsin Pheadair dhi, déirigh sí na suídhe. Tug se a lámh dhí an tan sin, agus do thóg sé na seasamh í, agus ar ngairm na náomh agus na mbaintreabhach dhó, daisigh sé ise béo. Agus do foillsigheadh so feadh Ioppá uile; agus do chreideadar mórán sa Tighearna.

Cionnus do ung Día Iósa Nasárrgha ris an Spiorad Náomh agus lé cumhachdaibh: noch do chuáidh timcheall ag déunamh maitheasa, agus ag sláunughadh gach a raibh fá leathtrom tré chumhachdaibh an diabhail; óir do bhí Día maille ris.

Agus as mór na míorbhuile do rinne Día tré lámhuibh Phóil: A gcrúth go mbeirthí ó na chorp éudaighe lámh nó cinn chum na ndáoine tinn, agus go sgaradh a neasláinte ríu, agus go nimthighdis drochspioruide asda.

Oír ní bhía mé daná ar éainni do labhairt nar oibridh Críosd thríom, chum úmhlachda na Gcineadhach, a mbréithir agus a ngníomh, Maille ré cúmhachd chómharthadh agus mhíorbhuileadh, tré neart Spioraide Dé; ionnus gur chóimhlíon mé soisgéil Chríosd, ó Ierusalem, agus na timcheall go soithe Illiricum.

Neach éile creideamh trés an Sbioruid chéudna; agus neach éile tabhartus leighis trés an Sbioruid chéudna;

Uime sin an tí do bheir an Sbiorad go fairsing dhaóibh, agus oibrigheas súbhailcighe míorbhuileacha ionnuibh, an tré oibrighthigh an reachda, nó tré éideachd a chreidimh do bheir sé íad?

Uime sin don tí lér féidir na huile neithe do dhéunamh go hiomarcach tar mar iarrmuid nó mar smuáinemíd, do réir an chúmhachd oibrigheas ionnain,

Oír is leisean do crúthuigheadh na huile neithe, noch atá ar neamh, agus ar talamh, sófhaicsigh agus dófhaicsigh, más árdchaithireacha íad, nó tíghearnuis, nó úachdaránachd, nó cúmhachda: as leision agus ar a shonsan, do crúthugheadh íad uile: Agus atá féin roimh na huile neithibh, agus is trídsion sheasaid na huile neithe a bhfochair a chéile.

Ar sgríos sgríbhinne na norduigheadh do bhí ar nadhuighne dhó, agus do bhí contrárrdha dhúinne, do thóg se as a tslighe í, ága greamadh don chroich; Ag fádhbhadh na núachdaránachd agus ná gcúmhachd dó, do thaisbéin sé go follas íad, ar ndul dó ann féín go caithréimeach ós a gcionn.

As fírinneach an rádh, agus as fíu é ar gach éunchor gabháíl ris, go dtáinic Iósa Criosd ar an tsáoghal chum peacthach do shlánughadh; agá bhfuilimse um cheann orrtha.

Na haitheantasa do choimhéud gan cháidh, gan lochd, go teachd ar Dtíghearna Iósa Críosd: Noch fhoillseochas na ám féin, an tí atá beannuighe eadhon an Coímhdhe cúmhachdach na áonar, Rí na ríghtheadh, agus Tíghearna na dtíghearnadh;

Tug é féin air ar son, chum ar bfúasgalta ó gach uile pheacadh, agus chum ar nglanta ionnus go mbeimís ar pobal geanamhuil aige féín, ag leanmhuin go dúthrachdach do dheaghoíbrighibh.

Ar mbeith do Dhía ag déunamh coimhfhíadhnuise ríu, maille ré cómharthuibh agus ré hiongantuibh, agus ré súbhailcibh éugsamhla, agus ré tiodhlaicibh an Sbiorad Náoimh, do réir a thola féín?

Agus créd a déuruinn ní sa mhó? óir do bhíadh a naimsir ro ghearr agum ré bheith ag cráobhsgaóileadh ar Ghedéon, agus ar Bhárac, agus ar Shampson, agus ar Iephtaé; agus ar Dháibhi, agus Shamuel, agus ar na fáidhibh: Noch tré chreideamh da bhúadhuigh ríoghachda, do oibrigh fíréuntachd, do ghnodhuigh na geallamhnacha, do sdop beóil na leomhan, Do mhúch neart na teineadh, do chuáidh as ó fháobhar an chloidhimh, tugadh ó laige go láidireachd, do rinneadh neartmhar a gcath, do chuir a dteitheamh sluáighe na neachdrannach.

An bhfuil éinneach éugruáidh eadruibh? cuireadh sé fios ar shinnsearuibh na heagluise, agus déunuidís guídhe ar a shon, ar na ungadh dhóibh ré hola a nainm an Tíghearna: Agus sábhálfuidh urnuighe an chreidimh an teaslán, agus tóigéabhuidh an Tíghearna súas é; agus má rinne sé peacuigh, do gheabhuidh sé maitheamhnas ionnta.

An tí diomchair ar bpeacuighne ann a chorp féin air an gcrann, ionnus air mbeith dhúinne marbh do na peacuighibh, go mairfemís do nfíréuntachd: an tí agár leigheasadh sibhse ré na chréuchduibh.

A ní fós ré dtig an baisdeadh ré sáothar sinne a nois ag freagra na heísiomplara sin (ní hé cur uáinn shalchair na colla, achd fiarfuidhe dheaghchoinsiáis a dtáobh Dé,) tré eiséirghe Iósa Criosd.

Achd da siubhlam sa tsolas, amhuil atá seision sa tsolas, atá cumann aguinn ré chéíle, agus glanuidh fúil Iósa Críosd a Mhicsion sinn ó nuile pheacadh.

Achd atá an tungadh do ghlacabhair úadhsan na chomhnuighe ionnuibh, agus ní bhfuil na riachdanus oruibh neach ar bith bhur múnadh: achd mar mhuineas an tungadh sin sibh a dtáobh na nuile neitheann, agus as fírinneach é, agus ní bhfuil bréug ann, agus do réir mar do mhúin sé sibh, do dhéunuidh sibh comhnuigh annsan.

A chlann bheag, as ó Dhía atá sibhse, agus rugabhair buáidh orrthasan: óir as mó an tí atá ionnuibhse, na an tí atá sa domhan.

As mise Alpha agus Oméga, an tosach agus an deireadh, a deir an Tíghearna, an tí atá, agus do bhí, agus bhías an tí atá Uilechúmhachdach.

Agus an tan do chonnairc mé é, do thuit mé síos agá chosuibh a riochd mhairbh. Agus do chuir seision a lámh dheas oram, ag rádh riom, Ná bíodh eagla ort; as míse an céidneach agus an neach deigheanach: Agus an tí atá beó, gidh go raibh mé marbh; agus, féuch, atáim beo go sáoghal na sáoghal, Amén; agus atáid eochracha ifrinn agus an bháis agam.

Ag rádh do ghúth árd, As fíu an Túan do mharbhadh cúmhachda, agus saídhbhrios, agus éagna, agus neart, agus onóir, agus glóir, agus moladh dfagháil.

Agus cía bé lér mían dochar do dhéunamh dhóibh, tig teine amach as a mbéul, agus sluigidh sí a naimhde: agus cía bé lér mían dochar do dhéunamh dhóibh, as amhluidh so ás éigean a mharbhadh,

Agus do gabhadh an tainmhidhe, agus na fáidh fallsa maille ris noch do rinne míorbhuileadh na fhíadhnuise, léur mheall sé an dream do ghabh comhartha a nainmhidhe chuca, agus tug onóir dhá iomháigh. Agus do teilgeadh íad ar áon beó a loch teineadh ar dearglasadh lé ruibh.

Ann sin do fhreagradar dream do na sgríobuidhibh agus do na Phairisíneachaibh, ag rádh, A Mhaighisdir, is mían linn comharta dfaicsin úait. Achd ar bhreagra dhósan, a dúbhairt sé ríu, Iarruidh an geinealach olc agus adhaltrannach comhartha; agus ní tiobharthar comhartha dhóibh, achd an comhartha úd Iónas an fhaidh: Ciondas do chúaidh sé a sdeach go tigh Dé, agus do ith sé aráin ná híodhbartha, nar cheaduightheach dhó féin, ná don droing do bhí na fhochair dithe, achd do na sagartaibh a mháin? Oír mar do bhí Ionás a mbroinn an mhíl mhóir trí lá agus trí oidhche: is mar sin bhías Mac an duine gcriodhe na talmhan tri lá agus trí oidhche.

Agus ar ngairm a dheisciobal chuige Diósa, a dubhairt sé, A tá trúaighe agam don tslúagh, oir do fhanadar a nois ré trí lá am fhocair, agus ni bhfuil ní acá do iósaidis: agus ni hail leam a leígean úaim na dtrosgadh, deagla go racháidis a nanbhfainne ar a tslighe. Agus a deirid a dheisciobail ris, Cía a naít as a bhfuigheamáois ar an bhfasach a noireadsin darán, lé a saíseóchamáois a chomhmór do shlúagh? Agus a deir Iósa ríusan, Gá mhéad arán a tá agaibh? Agus a dubhradarsan, A seachd, agus beagan diásgaibh beaga. Agus do aithin seisean do tslúagh suidhe siós ar an dtalamh. Agus ar nglacadh na seachd narán agus na níasgsin dó, ag tabhairt buidheachais, do bhris sé íad, agus thug sé dhá dheisciobluibh, agus tugadar na deisciobail don tslúagh íad. Agus do itheadar uile ní, agus do sasuigheadh iád: agus do thógbhadar lán seachd gclíabh dfuigheall do bhiádh bhrisde. Agus do bhádar an luchd a dúaidh é ceithre mhíle fear, leith a muigh do mhnáibh agus do leanbaibh.

Agus ag filleadh dhó chum na cathrach ar maidin, do ghabh ocarus é. Agus a núair do chonnairc sé crann fige ar a tslighm táinic sé chuige, agus ní fhúair sé ní ar bith air, achd duilleabhar a mháin, agus a deir sé ris, Nar fhása toradh ó so amach go bráth ort, Agus chrión an crann fíge ar an mballsin.

¶ Agus do bhí bean áirighe ann sin, ar a raibh dortadh fola ré dhá bhlíadhain déig, Agus do fhulaing mórán ó léaghuibh iomdha, agus do chaith a raibh aice uile, agus níor bhféairrde í é, achd bá measa uádh í, An tan do chúalaidh sí teachd thar Iósa, táinic sí don táobh shíar dhe a measg an choimhthionóil, agus do chumail sé ré na éudach. Oir a dubhairt sí, Má bheannim ré na éudach a mháin, slainéochthar mé. Agus do thiormaigh a dortadh fola do láthair; agus do airigh sé ar a corp féin go raibh sí slán ón phláigh sin. Agá raibh a áit chomhnuighe ann sna túamuighibh; agus nár bheidir lé neach ar bith a cheangal, ní headh, lé slabhradhuibh féin: Agus do aithin Iósa, ar an mball, ann féin an tsúbhailce do chúaidh as, agus do fhill sé ar a tslúagh, agus a dubhairt sé, Cía bhean rém éuduighibh? Agus a dubhradar a dheiscionail ris, Do chí tú an tslúagh dod bhrughadh, agus an bhfhíafruigheann tú, Cia bhean rium? Agus do fheuch seision na thimcheall ionnas go bhfaicfeadh sé an bhean do rinne so. Agus do ghabh crith agus eagla an bhean, ar naithne an neithe do rinneadh innte féin, agus táinic sé agus do shléuchd sí dhó, agus do innis sé an fhírinne uile dhó. Agus a dubhairt seision ría, A inghean, do shlánuigh do chréideamh thú; imthigh a síothcháin, agus bí slán od phláigh.

Agus an tan do chúadar thairis, tangadar go talamh Geinesaret, agus tangadar a dtír. Agus tar éis teachda a mach as an luing dhóibh, ar an mball do aithnigheadar eisean, Agus do ritheadar luchd na tíre sin uile fá gcúairt, agus do thionnsgnadar na dáoine tinne diomchar ar leapthachuibh, dá gach áit na gcluindís eision do bheith. Agus gidh bé bailte, nó caithreacha, no dúthaigh, an a ndeachuidh sé a sdeach, do chuirdís na dáoine tinne ar na sráidibh, agus do íarraidís air cumailt ré himeal a éuduigh a mháin: agus an mhéid do chumail ris fúaradar a slainte.

Agus ar ndul don ghrein faoi, gach áon ága rabhadar dáoine eagcrúaidh ó thinneasaibh éugsamhla tugadar chuigesean íad; agus ar gcur a láimh dhósan ar gach áon díobh, do shlánuigh sé íad.

Agus bean do bhí a bhflucsa fola dá bhliadhuin dég, agus do chaith a raibh aice le leaghaibh, agus nar béidir le héinneach a leigheas, Do chúaidh sí táobh shíar dheision, agus do chumail sí ré himeal a bhruit: agus do sguir a dórtadh fola ar an mball. Agus a dubhairt Iósa, Cía so do bhean rium? Agus ar na shéana do chách uile, a dubhairt Peadar agus an dream do bhí na fharraidh, A Mhaighisdir, atá an slúagh ad bhrughadh agus ad phluchadh, agus a nabair tú, Cía bhean rium? Agus a dubhairt Iósa, Do bhean duine éigin riom: oír do mhothuigh mé subhailce dul asam. Agus an tráth do chonnairc an bhean gur hairigheadh í, táinic si ar crith, agus ag sléuchdain dósan, dfoillsigh sí dhó a bhriadhnaisi an phobuil uíle créd é an tádhbhar far chumail sí ris, agus cionnus do leigheasadh í ar an mball. Agus a dubhairt seisean ría, Bíodh mainighin mhaith agad, a inghean: do shlánuigh do chreideamh thú; imthigh romhad a sióthcháin.

Agus ag gairm a dhá dheisciobal deg dhó, tug sé neart agus cumhachda dhóibh art na huile dheamhnuibh, agus ar easláintibh do leigheas. Achd ar bhfilleadh do na habsdalnibh, dinnseadar dhósan gach ní dhá ndearnadar. Agus ar na mbreith leis do, do chuáidh sé fá Leith ar fhásach na ciathreacha dá ngoirthear Betsáida. Agus an tan, do aithin an pubal sin, do leanadar é: agus ar na ngabháil chuige dhó, do labhair sé ria a dtimcheall rioghachda Dé, agus do shlánaigh sé an chuid díobh ar a raibh úireasbhuide leigbis. Agus do bhí an lá ag dol thárrsa, agus trangadar an dá fhear dhég chuigesion, agus a dubhradar ris, Léigh uáit an slúagh, ionnus go numéochaidis fa na bailtibh agus fan tír do leathnughadh, agus go ccomhnuidhid, agus dfaigháil bídh: óir a tamáoid ann so a náit fhásamhuil. Achd a dubhairt seision riú, Tabhruidhsi ní lé na ithe dhóibh. Agus a dubhradarsan, Ní bhfuil ní is mó aguinn ná cúig aráin agus dá iásg, achd mona dteímis do cheannach bidh don phobal so nile. Oír do bhádar a dtimcheall chuig míle fear. Achd a dubhairt seisión ré na dheisciobluibh, Cuiridh na suidhe iád na gcaogadaibh. Agus do rinneadarsan amhlaidh, agus do chuireadar na suidhe iád nile. Agus ar ngabháil na gcúig narán agus an dá iásg dhósan, agus ar bhféachain sias ar neamh, do bheannuigh sé iád, agus do bhris sé, agus tug sé dhá dheisciobluibh iád do chum go gcuirfidís a bhfiadhnuisi an phubail iád. Agus a dithadar, agus do sasaigheadh iad uile: agus do tógbhadh dhá chlíabh dhég do bhíadh bhrisde do bhí dfhuighioll aca. Agus tárla, an tan do bhí sé na áonar ag déanamh urnuighe, go rabbadar a dheisciobuil na fhochair: agus gur fhíafruidh sé dhíobh, ag rádh, Créd a deir an slúagh cía misi? Agus do fhreagradarsan agus a dubhradar, Eóin Baisde; agus cuid eile, Elías; agus cuid eile, gur éighe fáigh éigin do na seanfháighibh a rís. Agus do chuir sé iád do sheanmoír ríoghachda De, agus do leigheas na ndáoine easlán.

Agus do imthigheadarsan, trís agus do ghabhadar na mbailtreach, ag déanamh seanmóra agus ag leigheas ann gach uile bhall.

Achd a dubhairt seisean riú, Is misi ata ann; ná bíodh eagla oruibh. Ar a nadhbharsin do ghabhadar chuca é go toileamhail do luing: agus ráinig an lung do láthair don tír ann a rabhadar ag dul.

Achd tár éis leatha na sollamna do chríochnughadh do chúaidh Iósa súas don teampoll, agus do theaguisg sé. Agus do bhí iongnadh air na Iúdaidhibh, ag rádh, Cionnas as aithnidh don fhearsa léighionn, agus nar fhoghluim sé?

Uime sin mórán do na Iúduighibh tháinig chum Muire, mar do chuncadar na neither do rinne Iósa, do chreideadar ann.

Agus do ghabh eagla gach uile anam: agus do rinneadh mórán do mhíorbhuilibh agus do chomharthuibh leis na heasbaluibh.

Agus do reac fear áirighe dar bhainm Ananías, maille ré na mhnáoi Saphira, fearann do bhí ann a sheilbh, Agus ar a núairsin féin do thuit sise agá chosaibh, agus do chúaigh a spiorad aisde: agus ar dteachd a steach do na hogánuibh, fúaradar marbh í, agus ar na breith leó, dadhluiceadar í a naice a fir. Agus do bhí eagla mhór air a neagluis uile, agus ar na huile dháoinibh do chúaladh na neithe so.

Agus ar gclos do na habsdalaibh do bhí a Níarusalém gur ghabh Samaria re bríathar Dé, do chuireadar chuca Peadar agus Eóin: Agus ar ndul síos dóibh, do ghuidheadar ar a son, do chum go ngéubhaidis chuca an Spiorad Náomh: (Oír níor thuirrling sé fós ar éinneach aca: achd amháin do baisdeadh íad a nainm an Tighearna Iósa.) Ann sin do chuireadar lámha orrtha, agus do ghabhadar an Spiorad Naomh chuca.

Ar mbeith fós do Pheadar ag labhairt na mbríatharsa, do thuirrling an Spiorad Náomh ar gach áon da ccúalaidh an bhríathar. Agus na creidmhighe don timcheallghearradh tháinic ré Peadar, do ghabh uathbhás íad, do bhrígh gur dóirteadh fós ar na Cineadhachaibh tiodhlacadh an Spioraid Naóimh. Oír do chúaladar íadsan ag labhairt lé teangthaibh, agus ag adhmholadh Dé. Do fhreagair Peadar an tan sin, An féidir do neach ar bith uisge do thoirmeasg, do chum nach baisfi íad só, noch do ghabh an Spiorad Náomh chomhmaith rinne? Agus do aithin sé dhíobh baisdeadh ghabhail chuca a nainm an Tighearna. Do íarradar airsion an tan sin fanmhuin na bhfochair láethe áirighe.

Agus an tan do thionnsgain mé labhairt, do thuirrling an Spiorad Náomh órtha súd, amhail mar do thuirrling sé óirine ar tús. Do chúimhnigh misi an tan sin ar bhréithir an Tighearna, mar a dubhairt sé, Do bhaisd Eóin lé huisge; achd baisdfighthear sibhsi ris an Spiorad Náomh. Uime sin má thug Día dhóibhsion an tiodhlacadh céudna thug sé dhúinne, an tan do chreideamar sa Ttighearna Iósa Críosd; cía hé misi, do fhéudfadh toirmeasg do chur ar Dhía?

Agus tárla, ag dul dhúinn do dhéunamh urnaighe, go dtárla cailín áirighe oruinn agá raibh spiorad faisdine, fuair fábhaltus mór dá tighearnuibh féin lé fáisdine do dhéunamh: Do lean sí so Pól agus sinne, agus do éigh sí, ag rádh, Is seirbhísigh don Día ro árd na dáoinesi, moch shoisgéulas dáoibh slighe na sláinte. Agus do rinne sí so mórán do laéthibh. Achd do ghoill sin, ar Phól, agus dfill sé air ais agus a dubhairt sé ris a spiorud, Aithnighim dhíot a nainm Iósa Críosd teachd amach aisde. Agus ar a núair sin do imthigh an spiorad aisde.

Uime sin ar léigean aimseara a nainbhfisi thairis do Dhía; do bheir sé a mois fúagra do nuile dhuine ann gach áonáit aithreachus do dhéunamh: Ar an adhbhar gur órduigh sé lá, an a mbéura sé breath chomhthrom ar a tsáoghal tres an bhfear úd do órduigh sé; agus mar dhearbhadh ar so do nuile dhuine, thóg sé súas ó mharbhuibh é.

Maille ré cúmhachd chómharthadh agus mhíorbhuileadh, tré neart Spioraide Dé; ionnus gur chóimhlíon mé soisgéil Chríosd, ó Ierusalem, agus na timcheall go soithe Illiricum.

Agus do órduigh Día dream áirighe sa neagluis, ar tús absduil, na dhiáigh sin fáidhe, an treas uáir luchd teaguisg, a rís luchd míorbhuile do dhéunmah, na dhiáigh sin luchd leighis, luchd cobhartha, luchd ríaghalta, agus iomad do ghnéithibh teangthadh.

Achd a sé as toradh don Spiorúid grádh, gáirdeachas, síothcháin, foíghid fhasa, ceannsachd, rún maitheasa do dhéunamh, creideamh, Macántas, measardhachd: ní bhfuil dligheadh a nadhuigh a samhuil sin.

Amháín iomchruidh sibh féin go cubhaidh do shoisgéul Chríosd: ionnas dá dtigidh mé agus go bhfaicfeadh sibh, nó dá raibh mé uáibh, gi bhfuighead sgéula oruibh, go bhfuiltí ag fuireach a náoin Sbioruid, agus ag cur lé chéile déininntinn a gcreideamh an tsoisgéil;

Uime sin má deirséirghe sibh má ráon ré Críosd, íarruidh na neithe atá shúas, sa nionad ann a bhfuil Críosd na shuídhe ar deis Dé. Agus ó chuireabhair an duine núadh iomuibh, noch atá ar na athnúadhughadh a néolas do réir íomháighe an ti do chrúthaidh é: Mar nach bhfuil Gréugach agus Iúduighe, timchillghearradh agus neamhthimchillghearradh, duine barbartha, agus Scitían, dáor agus sáor: achd Críosd na uile agus ann sna huilibh. Uime sin cuiridh iomuibh, mar chloinn thoghtha, náomhtha ionmhuin Dé, innighe trócaire, cáoine, úmhlachd inntinne, ceandsachd, agus foighid; Ag tabhair íomchair dhá chéile, agus ag maitheamh dhá chéile, má tá gearan ag neach a nadhuigh aroile: amhuil tug Críosd maitheamhnas díbhse, go madh hamhluidh sin dhéunas sibhse. Achd ós cionn na neitheannsa uile biodh aguibh carrthannachd, noch as coimcheangal diongmháltachda ann. Agus bíodh siothcháin Dé ag ríaghlughadh bhur gcroidheadh, chum a bhfuiltí fós ar bhur ngairm a néunchorp; agus bíghidh buidheach. Bíodh bríathar Chríosd na comhnuide ionnuibh go saidhbhir sa nuile éagna; dá bhur múnadh agus dá bhur dteagasg féin a salmuibh agus a bhfonnuibh molta Dé, agus a gcainticibh sbioradálta ag déunamh ceóil don Tíghearna ann bhur gcroidhthibh maillé ré gean. Agus gidh bé ar bith ní dhéuntaói a mbreithir nó a ngníomh, déantar íad uile a nainm an Tíghearna Iósa, ag breith bhuídheachais díbh ré Día eadhon an Tathair thrídsion. A mhnám, bíghidh úmhal da bhur bhfearuibh, mar is cubhaidh sa Dtíghearna. A fhiora, grádhuighe bhur mná, agus ná bíghidh searbh dhóibh. Bíodh bhur ndúil sna neithibh atá shúas, agus ní sna neithibh atá air talamh.

Oír ní a mbréithir amháin do bhí an soisgéul do rinneamar a sheanmóir dhaóibhse, achd sa Sbiorad Náomh, agus a láindearbhthachd; do réir mar as aithnigh dhíbh an gléus ann a rabhamar bhur measg ar bhur sonsa.

Agus a sé an creideamh as bun do na neithibh ré bhfuil dóigh, agus as foillsiughadh dearbhtha air na neithibh nach bhfaicthear.

Má labhrann éanneach, lábhradh mar bhríáthra Dé; má ní éainneach miniosdrálachd, déunadh í réir na hacfuinne bheir Día úadh: ionnus go bhfuighe Díá glóir sna huile neithibh tré Iósa Críosd; agá bhfuil glóir agus cumhachda go sáoghal na sáoghal. Amén.

Agus Día na nuile ghrás, noch do ghoir sinn chum a ghlóire síorruidhe a Níosa Críosd, tár éis beagáin buáidheartha dfulang dhíbh, go ndéuna sé féin sibh íomlán, go neartuighe, go láidrighe, agus go ndaingnighe sé sibh.

Oír beíridh gach ní atá ar na thuismeadh ó Dhía buáidh ar an tsáoghal: agus a sí so an bhuáidh rug buáidh ar a tsáoghal, eadhon ar gcreideamhne.

Tigidh chugamsa, uile a bhfuiltí tuirseach agus fá anúalach trom, agus do bhéaraidh mé fúaradh dháoibh. Tógbhuidh mo chuingsi oraibh, agus foghlamuigh úaim; óir a táim ceannsaighe agus úmhal a gcroidhe: agus do gheabhtháoi súaimhneas dá bhur nanmaibh. A dubhair sé ris, An tusa an té ús do bhí réd atharrach? Oir a tá mo chuingsi sóiomchuir, agus a tá múalach éadtrom.

Agus ar ndol a sdeach go Iérico Diosa do ghabh sé thríthe. Oír tháinic Mac an duine diárruidh agus do shlánughadh an ní do chúaidh a mugha.

Do labhair Iósa riú a rís, ag rádh, Is misi solus an dómhain: gidh bé leanus misi, ní shiobhalfa sé a ndorchadas, achd do ghéubha sé solus na beatha.

Agus ar mbeith do Shaul, fós ag séideadh bagair agus marbhtha a naghiadh dheisciobal an Tighearna, do chúaidh sé chum a nárdshagairt. Agus do bhí deisciobal áirighe a Ndamáscus, dar bhainm Ananías; ré a ndubhairt an Tighearna a dtáibhse, A Ananiáis. Agus a dubhairt seision, Féuch, atáim ann so, a Thighearna. Agus a dubhairt an Tighearna ris, Eiridh, agus imthigh don tsráid ré ráidhtear Díreach, agus íarr a dtigh Iúdais, an té dar ab ainm Sául ó Tharsus: oír, féuch, atá sé ag dhéunamh urnuighe. (Agus do chonnairc sé a dtaibhse fear dar bhainm Ananias ag teachd a steach, agus ag cur a láimhe air, ionnus go nglacfadh sé a radhairc.) Achd do fhreagair Ananías, A Thighearna, do chúalaidh me ó mhórán ar an bhfear so, a mhéud dolcaibh do rinne sé dod náomhaibhse a Níarusalém: Agus atá cúmhachda aige ann so ó na hárdsagartaibh na huile dháoine cheangal ghuidheas hainmse. Achd a dubhairt an Tighearna ris, Imthigh romhad: oír atá sé na shoightheach tóghtha agamsa, chum manma diomchar a bhfiadhnuise na Gcineadhach, agus na ríghtheadh, agus chloinne Israél: Oír foillséochaidh misi dhó créud é méud na neitheann is éigin dó fhulang ar son manmasa. Dimthigh Ananías ann sinm agus do chúaidh sé a steach don tighsin; agus ar gcur a lámh airsion a dubhairt sé, A Shaúil a dhearbhráthair, an Tighearna, Iósa, do táibhreadh dhuit sa tslighe iona dtáinic tú, do chuir sé misi, chum aisig do radhairc dfagháil duit, agus do bheith líonta don Spiorad Náomh. Agus ar an mball do thuiteadar ó na shúilibh mar do bheith sgamail: agus fúair sé a radhaírc gan fhuireach, agus ar néirghe dho, ghabh sé baisdeadh. Agus do chaith bíadh, agus do neartuigheadh é. Agus do bhí Saul láethe áirighe a bhfochair na ndeisciobal do bhí a Ndamáscus.

Ar a nadhbharsin sirim dathchuinge oraibh, a dhearbhraithreacha, tré trócaire Dé, bhur gcuirp do thabhairt na bhéo-iodhbairt, náomhtha, geanamhail do Dhía, bhur seirbhís réusúnta. Bíodh toil aguibh dhá chéile maillé ré grádh bráithreamhuil; ag tabhairt onóra uáibh gach áon ag dul roimhe a chéile; Ná bíghidh leisgeamhuil a ngnothuighibh; Bíghidh ar fiuchadh ann bhur spioraid; ag déanamh seirbhísi don Tighearna; Ag déunamh gáirdeachais tré dhóthchas; foighideach a mbuáidhearthuibh; cómhnuigheach a núrnaighe; Ag cómhroinn ris na náomhaibh iona ríachdanusaibh; ag gnáthughadh luchd áoidheachda do ghlacadh. Tabhruidh bhur mbeannachd don dreim dhíbhreas síbh: tabhruidh bhir mbeannachd dóibh, agus na malluidhe íad. Bíodh gairdeachus oráibh ma ráon ris an muinntir ar a bhfuil gairdeachus, agus bígidh ag cáoi maráon ris an muinntir do ní cáoi. Go madh háontoil dhíbh ré chéile. Ná bígidh áirdinntinneach, achd cumaidh sibh féin ris a ndreim is ísle. Nó bighidh glic ann bhur mbaramhluibh féin. Na déanaidh olc a naghaidh uilc ar éainneach. Bíodh cúram na neitheann maith oraibh a bhfíadhnuise na nuile dháoine. Mas féidir é, an mhéid thig dhíbhsé dhe, bíodh síothcháin agaibh ris na huile dhaóinibh A chairde grádhacha, ná déunaidh dioghaltus ar bhur son féin, achd fanaidh ris an bhfeirg: óir atá sgríobhtha, Is leamsa an dioghaltus; do bhéura mé cúitiughadh uáim, a deir an Tighearna. Agus na cumaidh sibh féin ris an tsáoghalsa: achd cuiridh sibh féin a natharrach crotha ré hathnúadhughadh bhur ninntinne, ionnus go mbíadh a dhearbh aguibh créud í toil mhaith, gheanamhuil, dhiongmhála Dé.

Achd ag déunamh maitheasa ná bímid tuirseach: oír beanfum iona ám féin, muna ndeacham a neimbrígh.

Ar a nádhbharsin ó thárrla a chomhmór sin do néull fíadhnuiseadh ar dtimchiollne mar an gceudna, ag cur gach uile thruim dhínn, agus an pheacuigh leanus din go héusguidh, riótham maille ré foighid chum chin na coimhleanga atá romhuinn, Oír do bhádarson dár smachdughadhne beagan láethe réir a dtola féin; achd chum ar leasa eision, ionnus go nglacfamaóis a náomhthachd san. Achd ní cosmhuil smachdughadh air bith ré headh na nuáire sin do bheith solásach, achd dólasach: gidheadh do bheir sé na dhiáigh sin toradh smuáimhneach na fíréuntachda don druing chleachdas é. Uime sin tógbhuidh súas na lámha díomhaóineach, agus na glúine gan sbracadh; Agus déunuidh céimniughadh díreach ré bhur gcosuibh, deagla a neithe atá bacach do chláonadh as a tslighe; ach go madh táosga leighéosaidh é. Leanuigh síothchain ris na huile dhaóinibh, agus náomhthachd, óir gan í ní fhaicfidh éinneach an Tíghearna. Tabhruidh aire ribh fá gan áoinneach aguibh do chláonadh ó ghrás Dé; fá gan fréumh shearbhuis ar bith do fhás súas dá bhur mbuáidhreadh, trés a ndéuntaói morán neamhghlan; Deagla go mbíadh éinneach na sdríopuigh, ná neimhdhíagha, mar Esau, noch do reac a cheart óighreachda ar son éinchinn amháin bídh. Oír atá a fhios aguibh an tan bá mían rís fós ná dhiáigh sin, an bheannachd fhagháil mar oighreachd, gur diultadh é: óir ní bhfuáir sé áit aithrighe, bíodh gur íarr sé í maille re déuruibh. Oír ní chum an tsléibh thangabhair ré a bhféudtar cumailt, ná chum na tíneadh lasarrgha, ná chum na sdoirme, ná an dorchaduis, na an gairbhshíain, Ná chum fuáime an sduicm bá ghótha na mbríathar; agár shireadar an dream do chúaluidh é dathchuinge gan an bhríathar do labhairt ríu féin ní sa mhó: Ag féuchuinn ar Iósa ceannphort agus fear críochnuighe an chreidimh; noch ar son an tsóláis do cuireadh as a chomhair do fhúlaing céusadh na croithe, ag gcur na masla a neamhshuim, agus do shuigh ar deis árdchathaóire Dé.

Agus do chúala mé gúth mór ó neamh ag rádh, Féuch, tabernacuil Dé ag daóinibh, agus do dhéunuidh seision comhnuidhe na bhfhochair, agus béid síadsan na bpubal aige, agus biáidh Día féin na bhfochairsion, agus budh he a Ndía. Agus glanfuidh Día gach uile dhéor ó na suilibh; agus ní bhiáidh bás ann ní sa mhó, ná caói, ná éighmhe, agus ní bhiáidh sáothar ann ní sa mhó: óir do chúadar na céidneithe thoruinn.

Paidir chun Dé