Lúcás 20 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Agus tharla, lá amháin, agus é ag teagasc na ndaoine sa teampall, agus ag craobhscaoileadh an tsoiscéil, go dtáinig chuige uachtaráin na sagart agus na scríobhaidhthe i n‐éinfheacht leis na seanóiribh;

² agus do labhradar leis, g‐á rádh; Innis dúinn, Cia an t‐ughdarás atá agat chum na neithe seo do dhéanamh? nó cia h‐é thug an t‐ughdarás sin duit?

³ Agus d’fhreagair sé agus adubhairt sé leo, Cuirfead‐sa, leis, ceist amháin oraibh‐se;

⁴ agus tabhraidh freaghra orm: Baisteadh Eoin, arbh ó neamh é nó ó dhaoinibh?

⁵ Agus do‐rinneadar conspóid le n‐a chéile, g‐á rádh, Má déarfaimíd, Ó neamh; adéarfaidh seisean,

⁶ Cad chuige nár chreideabhar é? Acht má déarfaimíd, Ó dhaoinibh; gabhfaidh na daoine go léir de chlochaibh orainn: óir is dearbh leo gurbh fháidh Eoin.

⁷ Agus d’fhreagradar, nach raibh a fhios aca cá arbh as é.

⁸ Agus adubhairt Íosa leo, Ní mó inneosad‐sa dhaoibh‐se cia an t‐ughdarás atá agam chum na neithe seo do dhéanamh.

⁹ Agus do thosnuigh sé ar an tsamhlaoid seo do labhairt leis na daoinibh: Do chuir duine fíonghort, agus thug sé ar cíos do scológaibh é, agus d’imthigh sé go tír eile go ceann i bhfad.

¹⁰ Agus sa tséasúr do chuir sé searbhónta chum na scológ, go dtiubhraidís cuid de thoradh an fhíonghuirt dó: acht do ghabhadar air, agus do chuireadar uatha folamh é.

¹¹ Agus do chuir sé searbhónta eile: agus do ghabhadar air‐sean, agus thugadar droch‐íde air, agus do chuireadar uatha folamh é.

¹² Agus do chuir sé an treas duine: agus do leonadar eisean, leis, agus do chaitheadar amach é.

¹³ Agus adubhairt tighearna an fhíonghuirt, Créad do‐ghéanad? Cuirfead mo mac ionmhain: b’fhéidir go dtiubhraid urraim dó‐san.

¹⁴ Acht nuair do chonnaic na scológa é, do‐rinneadar conspóid eadortha féin, agus adubhradar, Is é seo an t‐oighre: marbhaimís é, chum go mbéidh an oighreacht againne.

¹⁵ Agus do chaitheadar as an bhfíonghort amach é, agus do mharbhadar é. Créad do‐ghéanaidh tighearna an fhíonghuirt leo annsin?

¹⁶ Tiocfaidh sé agus scriosfaidh sé na scológa sin, agus do‐bhéarfaidh sé an fíonghort do dhaoinibh eile. Agus nuair do chualadar‐san é, adubhradar, Nár leigidh Dia sin.

¹⁷ Acht do dhearc seisean ortha agus adubhairt sé, Má’s eadh, cad é seo atá scríobhta, An chloch dár dhiúltuigh na saoir, Atá cloch chinn chúinne déanta dhí?

¹⁸ Gach aoinneach thuiteas ar an gcloich sin brisfear é ’n‐a bhroscar; acht an té ar a dtuitfidh sí, meilfidh sí ’n‐a mhion‐luaith é.

¹⁹ Agus do bhí na scríobhaidhthe agus uachtaráin na sagart ag iarraidh greim láimhe d’fhágháil air an t‐am sin féin; agus do bhí eagla an phobail ortha: óir ba léir dhóibh gurab ’n‐a n‐aghaidh féin d’innis sé an tsamhlaoid sin.

²⁰ Agus d’fhaireadar air, agus do chuireadar uatha spíodóirí, do leig ortha féin gur dhaoine fíréanta iad, go gcuirfidís i dteannta é sa gcainnt, chum go dtiubhraidís suas do chumhacht agus d’ughdarás an cheann‐phuirt é.

²¹ Agus do chuireadar ceist air, g‐á rádh, A Mháighistir, atá a fhios againn go labhrann agus go múineann tú mar is ceart, agus nach bhfuil beann agat ar phearsain, acht go múineann tú slighe Dé de réir na fírinne:

²² an dleaghthach dhúinn cíos d’íoc le Céasar, nó gan a íoc?

²³ Acht d’aithin sé a gcealg, agus adubhairt sé leo, Taisbeánaidh pinginn dom.

²⁴ Cia leis an iomháigh agus an inscríbhinn atá uirthi? Agus adubhradar, Le Céasar.

²⁵ Agus adubhairt sé leo, Tabhraidh do Chéasar na neithe is le Céasar, agus do Dhia na neithe is le Dia.

²⁶ Agus níor fhéadadar aon mhí‐chiall do bhaint as an gcainnt i láthair na ndaoine; agus do chuir an freagra iongnadh mór ortha, agus d’fhanadar ’n‐a dtost.

²⁷ Agus tháinig chuige roinnt de na Saddúicíneachaibh, daoine adeir nach bhfuil aiséirghe ann; agus d’fhiafruigheadar de,

²⁸ g‐á rádh, A Mháighistir, do scríobh Maois dúinn, dá bhfaghadh dearbhráthair duine bás, agus bean phósta aige, agus gan clann aige, go nglacfadh a dhearbhráthair an bhean, agus go dtógfadh sé sliocht d’á dhearbhráthair.

²⁹ Is amhlaidh do bhí móir‐sheisear dearbhráthar ann: agus do ghlac an chéad duine aca bean chuige, agus fuair sé bás gan sliocht;

³⁰ agus do ghlac an dara agus an treas duine í;

³¹ agus mar sin do’n mhóirsheisear uile; fuaradar bás gan sliocht d’fhágáil.

³² I n‐a dhiaidh sin fuair an bhean féin bás.

³³ Ins an aiséirghe, má’s eadh, cia aca dhíobh gur leis an bhean? óir do bhí sí ’n‐a mnaoi ag an móir‐sheisear uile.

³⁴ Agus adubhairt Íosa leo, Pósann clann an tsaoghail seo, agus do‐bheirtear le pósadh iad:

³⁵ acht na daoine go meastar gur fiú iad an saoghal úd, agus an aiséirghe ó na marbhaibh d’fhágháil, ní phósaidsean agus ní tugtar le pósadh iad:

³⁶ óir ní féidir dhóibh bás d’fhágháil athuair: óir atáid ar nós na n‐aingeal; agus atáid ’n‐a gclainn ag Dia, óir is clann na h‐aiséirghe iad.

³⁷ Acht i dtaobh na marbh, go n‐aiséirigheann siad, thug Maois féin le tuigsin dúinn, ag cur síos dó ar an Sceich, mar a nglaodhann sé ar an Tighearna Dia Abrachaim, agus Dia Íosóig, agus Dia Iácóib.

³⁸ Ní h‐é Dia na marbh é, acht Dia na mbeo: óir is beo dhó‐san iad uile.

³⁹ Agus d’fhreagair cuid de na scríobhaidhthibh, agus adubhradar, Is maith adubhrais é, a Mháighistir.

⁴⁰ Agus níor lámhadar ceist do chur air as sin amach.

⁴¹ Agus adubhairt sé leo, Cionnas adeir siad gur mac do Dháibhi an Críost?

⁴² Óir adeir Dáibhi féin i leabhar na Salm, Adubhairt an Tighearna lem’ Thighearna‐sa, Suidh ar mo Láimh dheis,

⁴³ Nó go ndéanad stól ded’ náimhdibh fá bhonn do chos.

⁴⁴ Mar sin de goireann Dáibhi Tighearna dhe, agus cionnas atá sé ’n‐a mhac aige?

⁴⁵ Agus adubhairt sé le n‐a dheisceablaibh, agus na daoine go léir ag éisteacht,

⁴⁶ Seachnaidh na scríobhaidhthe, gur mian leo siubhal i róbaibh fada, agus gur mór aca go n‐umhlóchthaidhe dhóibh ar áiteannaibh na margadh, agus na suidheacháin tosaigh d’fhágháil ins na sionagógaibh, agus na h‐ionada is fearr d’fhágháil ag fleadhannaibh;

⁴⁷ iad‐san shloigeas tighthe na mbaintreabhach, ar scáth urnaighthe fada; is iad gheobhas an daoir‐bhreith is truime.