Catagóir
108 Dánta Bíobla faoi hypocrisy
A Dhuine Uasail/A Bhean Uasail,
Smaoinigh ar seo: an bhfuil tú ag súil le daoine eile cloí le focal Dé ach gan é a dhéanamh duit féin? Comhartha na bréagchráifeachta atá ann sin, agus níl aon mhaith ann. Bíonn iarmhairtí leis, tá a fhios agat. Deir 1 Eoin 2:91, “An té a deir go bhfuil sé sa solas, agus a fhuathaíonn a dheartháir nó a deirfiúr, tá sé fós sa dorchadas.”
Caithfimid maireachtáil mar a mhúin Íosa dúinn, agus aithris a dhéanamh air. Sin an bunús dár gcaidreamh le Dia. Ní tasc éasca é sin i gcónaí, go háirithe sa lá atá inniu ann nuair a bhíonn an ceart agus an mícheart chomh mearbhall. Is minic a thugtar “maith” ar an olc agus “olc” ar an mhaith.
Mar sin, ní mór dúinn a chinntiú go léiríonn ár ngníomhartha croí Dé. Caithfidh ár gcroí féin a bheith lán de ghrá agus d’ionracas. Is furasta dúinn díriú ar lochtanna daoine eile seachas ár gcuid féin a cheartú. Ach níl aon mhaith ann sin.
Caithfimid iarraidh ar Dhia croí glan, macánta a thabhairt dúinn gach lá agus oibriú ar na droch-nósanna seo a athrú.
A fhir an fhúarchrábhaidh, bean an tsail ar tús as do shúil féin; agus an sin budh léir dhuit an broth do bháin as súil do dhearbhrathar.
A nuáir labhras sé go breághdha, na creid é: óir atáid seachd nathfhúathmhaireachta iona chroidhe.
A luchd an fhúarchrábhaidh, is maith do rinne Esaías fáigheadóireachd bhur dtimcheall, ag rádh, Druididh an pubalsa leamsa lé na mbéul, agus onóruighid me lé na bpusuibh; achd cheana is fada úaim atá a gcroidhe.
Oír ní bhfuil dísleachd iona mbéul; is fíorurchóid an táobh a stigh dhíobh; is uáimh oscuilte a scornach, do níd bladar le na tteangaidh.
Dá nabra éinneach, atá grádh agum air Dhía, agus fúath bheith aige air a dhearbhráthair, is bréugach é: Oír cionnas is éidir don tí nach grádhuigheann a dhearbhráthair do chonnairc sé, grádh thabhairt do Dhía nach bhfacuidh sé?
Tarbhraidh bhur naire nach deúntáoi bhur ndeirc á bhfiadhnuisi dáoine, do chum go bhfaicfidís sibh: nó ní bhfuighthí lúaidheachd ó bhur Nathair atá air neamh. Tigheadh do ríoghachd. Deúntar do thoil ar an ttalamh, mar do nithear ar neamh. Ar narán laéthamhail tabhair dhúinn a niu. Agus maith dhuinn ar bhfíacha, mar mhaithmídne dar bhréitheamhnuibh féin. Agus na léig sinn a ccathughadh, achd sáor inn ó olc: Oir is leachd féin an ríoghachd, agus an chúmhachd, agus an ghloír, go siórruighe. Amen. Oir ma mhaithi a gcionnta do dháonibh, maithfidh bhur Nathair neámhdha dáoibhsi mar an gcéadna: Achd muna maithtisi a gcionta do na dáoinibh, ni mhaithfidh bhur Nathair féin dáoibhsi bhur gcionta. Agus an tan do nithi trosgadh, na bidhidh grúama, mar luchd an fhúarchrabháidh: óir dorchuidhid siád a naighthe, do chum go madh follus dona dáoinibh iád do throsgadh. A deirimsi ribh go fírrineach, Go bhfuil a ttúarasdal aca. Ach cheana, an tan do dheana tusa trosgadh, cuir ola ar do cheann, agus ionnail haghaidh; Do chum nach budh follas dona dáoinibh go ndéanann tú trosgadh, achd dod Athair atá a bhfolach: agus do bhéuraidh Hathair, do chí a bhfolach, lúaidheachd dhuit ós aírd. Na cruinnighidh ionnmhas ar an ttalamh, mar a ttrúaillean an léoghan agus an mheirg é, agus mar a ttochlaid agus mar a ngoidid na biothamhnuigh: Ar a nadhbharsin a núair do ní tú déirc, mar do ní luchd an fhúarchrábhaigh ann sna sionagógaibh agus ann sna sraideannaibh, do chum go bhfuighidís glóir ó dhaóinibh. Go firinneach a deirimsi ribh, Go bhfuil a dtúarasdal aca.
An béul ar lasadh agus an croidhe urchoideach atáid mur phota críadh ar na fholach re sal airgid.
Coimhéadaigh sibh féin ar na fáigheannaibh fallsa, thig chugaibh a gculaidhibh caórach, agus a tá leith a sdigh na madruidh állta fhúaduigheachda.
Agus an tan do ní tú urnuighe, na bi mar luchd an fhúarchrábbaigh: óir is ionmhain léo urnuighthe dheúnamh sna sionagógaibh agus a gcomhrac na ród na seasamh, do chum go bhfaicfidis na dáoine iád. Go deimhin a deirimsi ribh, Go bhfuil a dtúarusdal aca.
Leigeas orrtha féin bheith díagha, achd do dhíult do chúmhachd na díaghachda: agus seachainse a samhuil sin.
Má atá aóinneach eadruibh lér cosmhuil bheith ríaghalta, agus nach ccuireann srían ré na thanguidh, achd bhíos ag mealladh a chroidhe féin, as diomhaóin ríaghail an tíse.
Agus an tan do nithi trosgadh, na bidhidh grúama, mar luchd an fhúarchrabháidh: óir dorchuidhid siád a naighthe, do chum go madh follus dona dáoinibh iád do throsgadh. A deirimsi ribh go fírrineach, Go bhfuil a ttúarasdal aca.
Achd oréd fá a bhfaiceann tú an broth atá a súil do dhearbhráthar, agus nach ccuireann tú á numhail an tsail atá ann do shúil féin? No cionnas a deúra tú réd dhearbhráthair, Fulang dhamh an broth do bhúain as do shúil; agus, féuch, an tsail ann do shúil féin? A fhir an fhúarchrábhaidh, bean an tsail ar tús as do shúil féin; agus an sin budh léir dhuit an broth do bháin as súil do dhearbhrathar.
Oír laibheoruidh an tamadán amadánachd, agus oibreochuidh a chroidhe éaigceart, do ghnáthughadh fúarchrábhuidh, agus do labhairt earráide a nadhuigh an TIGHEARNA, do dhéanamh anma a nocraigh folamh, agus do bhéara ar dhigh an tartmhair failliughadh.
An té bhuáidhrios a thigh féin budh leis oighreacht na gaóithe: agus biáidh an tamadán na óglach ag an ccríonna a ccroidhe.
A luchd an fhúarchrábhaidh, is maith do rinne Esaías fáigheadóireachd bhur dtimcheall, ag rádh, Druididh an pubalsa leamsa lé na mbéul, agus onóruighid me lé na bpusuibh; achd cheana is fada úaim atá a gcroidhe. Achd is a ndíomháineas onóruighid síad misi, ag teagasg aitheanta na ndáoine mar theagasg.
Agus ar naíthne a mailíse Diósa a dubhairt sé, Créd fa a gcuirthí cathughadh oram, a luchd an fhúarchrábhaigh?
Do labhair Iósa an tráthsin ris an bpobal, agus ré na dheiscíobluibh féin, Na goirthear doctúiridhe dhíbh: óir is áon Ndoctúir a tá agaibh, Criósd. Achd an té is mó eadruibh, biodh sé na óglach aguibh. Oír giodh bé áirdeochus é féin ísleochthar é; agus giodh bé ísleochas é féin, airdeochthar é. Achd is anáoibhinn dáoibhsi, a sgriobuidhe agus a Bhphairisíneacha, a luchd an fhúarchrábhuidh! do bhrígh go ndruigthí rioghachd neimhe rés na ndáoinibh: oír ní théighthí féin a sdeach, agus ní fhuilngthí don luch a tá ag dul a sdeach dul ann. Is anáoibhínn dáoibh, a sgríobuidhe agus a Bhphairisíneacha, a luchd an fhúarchrábhaidh! oír ithtí tíghe na mbaintreabhach, agus sin fós ar sgáth bheith go fada ar urnuighe: ar a shon so do geabhtháoi an breitheamhnus is truime. Is anáoibhinn dáoibh, á sgríobuighe agus a Bhphairisíneacha, a luchd an fhuarchrábhaidh! oír gabhtháoi timcheall mara agus tire do chum ndéunadh sibh áonnduine air bhur riaghail féin, agus an tráth bhíos sé déanta, do níthí mac ifeirnn de ní sa mho fá dhó ná dhíbh féin. Is anáoibhinn dáoibh, a thréoruighthe dalla, noch a deir, Gidh bé duine bhéaras an teampoll mar mhionna, ni ní ar bíth é; achd gidh bé bhéaras ór an teampoill mar mhionna, a ta sé cionntach! A dháoine leamha agus dalla: an mó an tór, ná an teampoll náomhas an tór? Agus, Gidh bé duine bhéaras a naltór mar mhionna, ni bhfuil éfeachd ann; achd gidh bé duine bhéaras an tiodhlacadh atá uirrthe mar mhionna, do ní sé coir. A dháoine leamha dalla: an mó a nóthráil, ná a naltóir naomhas nothráil? Ag rádh, A táid na sgríobuidhe agus na Phairisínigh na suidhe a gcaithir Mháoisi: Ar a nadhbharsin gidh bé bheir a naltóir mar mhionna, do bheir sé í féin, agus gach ní dhá bhfuil uirrthe mar mhionna. Agus gidh bé bhéir an teampoll mar mhionna, do bheir sé é féin, agus an té a tá na chomhnuidhe ann mar mhionna. Agus gidh bé neach do bheir neamh mar mhionna do bheir sé caithír Dé, agus an tí a tá na shuidhe uirrthe mar mhionna. As anáoibhinn dáoibh a sgríobuidhe agus a Bhphairisíneacha, a luchd an fhúarchrábhaidh! oír gabhtháoi deachmhuidh an mhionntais agus na hainíse agus an choimin, agus leigthí tharuibh an chuid is tábhachduigh don dligheadh, comhthrom, agus trocaire, agus firinne: do budh coir dháoibh íad so do dhéanamh, agus gán íad súd dfágbháil gan déanamh. A threoruighthe dall, sgagus an mhíoltóg, agus shluigeas an cámhall. As anáoibhinn dáoibh, a sgríobuidhe agus a Bhphairisíneacha, a luchd an fhúarchrábhaidh! oír glantáoi an chuid a muigh do chupán agus do mhéis, achd a táid síad táobh a sdigh lán do shracaireachd agus déagcóir. A Bhphairisínigh dhoíll, glan ar tús an chuid a sdigh don chupan agus don mhéis, do chum go mbiadh an táobh a muigh dhíobh glan mar an gcéadna. Is anáoibhinn dáoibh a sgríobuidhe agus a Bhphairisíneacha, a luchd an fhuarchrabhuidh! oír is cosmhuil sibh ré túamidhibh geala a tá deaghmhaiseach don taóbh a muich, agus a tá a sdígh lán do chnámhaibh dáoine marbh, agus dá gach uile shalchar. Is mar an gcéadna a tátháoisi leith a muich a bhfíadhnuisi na ndáoine bhar bhfíreanchuibh, achd don táobh a sdigh a tátháoi lán dfúarchrábhadh agus déagcoir. Is anáoibhinn dáoibh a sgríobuidhe, agus a Bhphairisíneacha, a luchd an fhúarchrábhuidh! oír do nithí túamuidhe do na fáidhibh, agus deaghmhaisighthí leachduighe na bhfíréanach, Ar a nadhbharsin gach uile ní a déaruid síad ríbh do choimhéad, coimhéaduidh agus déanaidh íad; achd ná déanuidh do réir noibrighthe: oír a deirid síad, agus ni dhéanuid.
Achd cheana is do chum go bhféachfaidís dáoine órrtha do níd síad a noibrighthe uile: óir do níd síad a bhphiolactérighe leathna, agus do níd síad imeal a neaduigheadh taidhbhseach.
Achd is anáoibhinn dáoibhsi, a sgriobuidhe agus a Bhphairisíneacha, a luchd an fhúarchrábhuidh! do bhrígh go ndruigthí rioghachd neimhe rés na ndáoinibh: oír ní théighthí féin a sdeach, agus ní fhuilngthí don luch a tá ag dul a sdeach dul ann.
As anáoibhinn dáoibh a sgríobuidhe agus a Bhphairisíneacha, a luchd an fhúarchrábhaidh! oír gabhtháoi deachmhuidh an mhionntais agus na hainíse agus an choimin, agus leigthí tharuibh an chuid is tábhachduigh don dligheadh, comhthrom, agus trocaire, agus firinne: do budh coir dháoibh íad so do dhéanamh, agus gán íad súd dfágbháil gan déanamh. A threoruighthe dall, sgagus an mhíoltóg, agus shluigeas an cámhall. As anáoibhinn dáoibh, a sgríobuidhe agus a Bhphairisíneacha, a luchd an fhúarchrábhaidh! oír glantáoi an chuid a muigh do chupán agus do mhéis, achd a táid síad táobh a sdigh lán do shracaireachd agus déagcóir. A Bhphairisínigh dhoíll, glan ar tús an chuid a sdigh don chupan agus don mhéis, do chum go mbiadh an táobh a muigh dhíobh glan mar an gcéadna. Is anáoibhinn dáoibh a sgríobuidhe agus a Bhphairisíneacha, a luchd an fhuarchrabhuidh! oír is cosmhuil sibh ré túamidhibh geala a tá deaghmhaiseach don taóbh a muich, agus a tá a sdígh lán do chnámhaibh dáoine marbh, agus dá gach uile shalchar. Is mar an gcéadna a tátháoisi leith a muich a bhfíadhnuisi na ndáoine bhar bhfíreanchuibh, achd don táobh a sdigh a tátháoi lán dfúarchrábhadh agus déagcoir.
Agus do fhreagair seision agus a dubhairt sé ríu, Go fírinneach is maith do rinne Isaías fáidheadóireachd bhar dtimcheall a luchd an fhúarchrabhuidh, mar a tá sgríobhtha, Onóruighid an pobal so mé le na bpusuibh, achd a tá a gcroidhe a bhfad úaim.
An dtiubhrum, no nach dtiubhrum? Agus ar naithne a cceilge dhósan, a dubhairt sé riú, Créd fá ccurtháoi cathughadh oram? Tabhruidh chugam pighinn, dá féuchain.
Agus créud fa a bhfaiceann tú an broth beag a súil do dhearbhráthar, agus nach dtugair dod aire an tsail atá ad shúil féin? Nó cionnus as éidir leachd a rádh réd dhearbhrathair, A dhearbhrathair, léig dhamh an broth atá ad shúil do bháin aisde, agus nách bhfaiceann tú an tsail atá ad shuil féin? A fhir an dhúarchrábhuidh, ar tus teílg amach an tsail as do shuil féin, agus an sin bhus léir dhuit, an broth atá a súil de dhearbhráthar do bhúain aisde.
Agus a dubhairt an Tighearna rís, Go deimhin do ní sibhse a phairisineacha an táobh amuigh don chupan agus don mhéis glan; achd atá an táobh a sdigh dhíbh lán do shracaireachd agus dolc. Agus maith dhuinn ar bpeacaigh; óir maithmídne da gach áon air a bhfuil fiacha aguinn. Agus na leíg sinn a ccathughadh; achd soar inn ó olc. A dháoine gan chéill, a né nach é an tí do rinne an táobh a muigh do rinne an táobh a sdigh mar an gcéadna? Ar a nadhbharsin tábhruidh deíre uáibh do na neithibh atá a láthair aguibh; agus, féuch, bíaidh na huile neitheghan díbh. Achd is anáoibhinn dáoibh, a phairisíneach! do brígh go ngabhtháoi deachmhaidh an mhiontius agus na ruibhe agus na uile luibheann, achd gabhtháoithar bhreitheamhnus agus ghrádh Dé: do búdh cúir iád so do dhéamnamh, agus gan iád súd do leígeann gan déanamh. As anáoibhinn dáoibh, a phoirisneacha! Oír as ionmhuin libh an céud ionad suidhe ann sna sionagogaibh, agus fáilteadha ar na máruidhibh. As anáoibhinn dáoibh, a sgriobuidhe agus a phairisíneacha, a lachd a nfúarchrábhaidh! oír atátháoi marthuámuidhibh nách bhfaicthear, agus nách aithne do na dáoimbh shiubhlus orrtha.
Achd a dubhairt seision, As anáoibhinn dáoibhsi leis, a luchd dlighe! oír curtháoi úaluidhe dóiomchur ar na dáoinibh, agus ní bheantháoi féin ris na húaladhaibh lé háon da bhur méuraibh.
Fa a námsin, ar mbeith do phubal gan airmheadh ar na ccomhchruinniufgadh, ionnus go rabhadar ag saltairt ar a chéile, do thionnsgain sé a radh re na dheisciobluibh ar tús, Comhéaduigh sibh féin ar laibhin na Bhphairsineach, eadhon an fuarchrabhadh. Agus gidh bé laibheóras focal a naghaidh Mhic an duine, maithfighthear dhó é: achd ní maithfighear don tí laibheóras blaisphéime a naghaidh an Spiorad Náoimh. Agus an tan do bhéaruíd síad sibh chum na sinagóig, agus na núachdarán, agus na ndáoine gcumhachdach, na bíodh ná ro chúram oraibh cionnas no créd fhreagórtháoi, nó créd a déartháoi: Oír múinfidh an Spiorad Náomh dháoibh ar a nuársin féin, na neithe is coir dháoibh do rádh. Agus a dubhairt óglach áirighe don tslúagh ris, A Mhaighisdír, abair rem dhearbhrathair, a noighreachd do rionn rium. Agus a dubhairt séision ris, A dhuine, cia chur misi ós bhur gcionn am bhreitheamh nó am rannadóir? Agus a dubhairt sé riú, Feachaidh, agus seachnuidh sibh ar a tsaint: oír ní a níomarcuigh an tsaídhbhris atá ag duine air bith atá a bheatha. Agus a dubhairt sé cosamblachd riú, ag rádh, Tug fearann dhuine sháidhbhir áirighe toradh mór: Agus do smuáin sé ann féin, ag radh, Créd do dhéana mé, oir ní bhfuil áit agam ann a gcruinneocha me mo thórthuighe? Agus a dubhairt sé, Do dhéana mé so: leaghfaidh mé mo sgiobóil, agus toigeabhuidh mé sgionóil bhus mó ná íad; agus cruimnéochaidh mé mo thórtha nile agus mo mháoin ionnta. Agus a deara mé réim anam fein, A anaim, ata mórán máoine agad ar na gcur a dtaisge fa chomchair mhórán bliadhan; fan ad chomhnuidhe, ith, ibh, bí go súgach. Oír ní bhfuil einní foluightheach, nach dtiocfuidh chum sóillsi; ná seicreideach, nach bhfuighthear a fhios.
Agus a dubhairt seision ríu, Is sibhsi an dream sháorus sibh féin a bhfíadhnuisi na ndaoine; achd is aithnid do Dia bhur griodhethe: óir an ní atá fá mhóirchion a bhfiádhnuisi na ndaóine atá sé gráineamhnil a bhfiádhnuisi Dé.
Ar a nadhbharin ní héidir do leisgél a ghabháil, a dhuine, gidh bé ar bith thú dhamnuigheas duine eile, oir ann sa ní a ndáorann tú neach eile, dáoradh tú thú féin; óir thusa dháorus duine eile do ní tú na neithe céadna. Achd glóir, agus onóir, agus siothcháin, do gach áon do ní maith, don Iúduighe ar tús, agus don Ghréugach mar an gcéudna: Oír ní bhfuil cion ag Día ar phearsain seach a chéile. Oír an mhéid do pheacuigh gan an dligheadh rachuid a múgha gan an dligheadh: agus an mhéid do pheacuigh sa dligheadh daiméontar íad leis a ndligheadh; (Oír ní híad luchd éisdeachda an dlighidh atá na bhfirénchuibh a bhfiadhnuisi Dé, achd luchd choimhlíonta an dlighigh a síad shairfuidhear. Oir na Cineadhacha ag nach bhfuil an dligheadh, do níd síad ó nádúir na neithe bheanas ris an dligheadh, íad so, ag nach bhfuil an dligheadh aca, atáid síad na ndligheadh dhóibh féin: Noch fhoillsigheas obair an dlighidh sgríobhtha an a gcroidhthibh, ar mbeith dá gcogús ag déunamh fíadhnuise má ráon ríu, agus a smuáintighthe ag éiliughadh a chéile nó fós ag gabháil a leisgiél;) Ann sa lá an a mbéura Día breith ar sheicréidibh na ndáoine tré Iósa Críosd do réir mo shoisgéilsi. Féuch, goirthear Iúduidhe dhíotsa, agus muinighidh tú as a ndligheadh, agus do ní tú mordháil as Día. Agus atá fios a thoile agad, agus dearbhuidh tú na neithe as féarr, ar mbéith foghlomtha dhuit ón dligheadh; Agus atáoi dóthchasach go bhfuil tú ad éoluighe ag na dalluibh, ad sholas ag an muinntir atá a ndorchadas, Achd atá a fhios aguinne go bhfuil breitheamhnas Dé do réir na fírinne a naghuidh na muinntire do ní ionnsamhail na neitheadh sin. A tfior múinte na ndáoine neamheagnuidhe, ad theagasgóir na leanbabh, ar son go bhfuil foirm a néoluis agus na fírinne agad sa dligheadh. Thusa ar a nadhbharsin mhúineas duine eile, créd nach múineann tú thú féin? Thusa sheanmóireas gan ghoid do dhéunamh, a ndéunann tú féin goid? Thusa a deir gan adhaltrannas do dhéanamh, a ndéanann tú féin adhaltrannas? thusa agá bhfuil gráin ar na hiodhaluibh, an sladann tú a neaglais? Thusa do ní mórdháil as a ndligheadh, an dtabhair tú easonóir do Dhía tré bhriseadh an dlighe? Oír masluighthear ainm Dé thríbhsi eidir na Cineádhachuibh, mar atá sgríobhtha. Oír is tarbhach an timcheallghearradh go deimhin má coimhéudann tu an dligheadh: achd más fear bhrisde an dlighidh thú, atá do thimcheallghearradh gan bheith na thimcheallghearradh. Ar a nadhbharsin má choimhéudann an neamhthimcheallghearradh ordaighe an dlighe, a né nách measfuighthear a neamhthimcheallghearradh do bheith na thimcheallghearradh. Agus a né nach daiméona an neamhthimcheallghearradh átá ó nadúir, má choimhéudann sé an dlígheadh, thusa, atá ad fhior sáruighe an dlighe trés an litir agus trés an dtímcheallghearradh? Oír ní hé an tí atá go follas, is Iúduighe ann; ná fós an dtimcheallghearradh atá go follas sa bhfeóil, is timcheallghearradh: Achd an té atá ós íseal, na Iúduidhe; agus timcheallghearradh an chroídhe, ann sa spioruid, agus ní sa litir; aga bhfuil a mholadh ní ó dhaóinibh, achd ó Dhía. Agus an measann tusa so, O a dhuine dhamnuigheas an dream do ní a leitheid súd, agus thú féin dá ndéunamh, go racha tú as ó bhreitheamhnus Dé?
Féuch, goirthear Iúduidhe dhíotsa, agus muinighidh tú as a ndligheadh, agus do ní tú mordháil as Día. Agus atá fios a thoile agad, agus dearbhuidh tú na neithe as féarr, ar mbéith foghlomtha dhuit ón dligheadh; Agus atáoi dóthchasach go bhfuil tú ad éoluighe ag na dalluibh, ad sholas ag an muinntir atá a ndorchadas, Achd atá a fhios aguinne go bhfuil breitheamhnas Dé do réir na fírinne a naghuidh na muinntire do ní ionnsamhail na neitheadh sin. A tfior múinte na ndáoine neamheagnuidhe, ad theagasgóir na leanbabh, ar son go bhfuil foirm a néoluis agus na fírinne agad sa dligheadh. Thusa ar a nadhbharsin mhúineas duine eile, créd nach múineann tú thú féin? Thusa sheanmóireas gan ghoid do dhéunamh, a ndéunann tú féin goid? Thusa a deir gan adhaltrannas do dhéanamh, a ndéanann tú féin adhaltrannas? thusa agá bhfuil gráin ar na hiodhaluibh, an sladann tú a neaglais? Thusa do ní mórdháil as a ndligheadh, an dtabhair tú easonóir do Dhía tré bhriseadh an dlighe? Oír masluighthear ainm Dé thríbhsi eidir na Cineádhachuibh, mar atá sgríobhtha.
Bíodh bhur ngrádh gan cheilg. Bíodh gráin agaibh ar a nolc; agus ceangluigh don mhaith.
Ní bhfuil bhur ngáirdeachus ionmholta. A né nach bhfuil a fhios aguibh go ngearuighean beagan laibhín an táos uile? Uime sin sgriosaidh uáibh an sean láibhin, ionnus go mbíadh sibh bhur dtáos núadh, amháil atá sibh gan laibhín. Oír fuáir Críosd ar núan cásgne a iodhbhairt air ar son: Ar a nadhbharsin déunam an fhéusda choimhéud, ni ré seanlaibhín, na ré laíbhin uilc agus droichmhéine; achd ré harán an fhíorghloine augs fírinne gan laibhín.
Giodh go laibhéoruinn ré teangthuibh dháóine agus aingeal, agus gan grádh ionnam, ní bhfuilim achd mar phrás ag déunmah fuáime, nó mar chimbal ag cluigineachd. Achd an tan thiucfus a ní iomlán, cuirfighthear an tansin a ní easbhuidheach ar gcúl. An tan do bhí mé am náoidhean, do labhair mé mar náoidhean, do thuig mé mar náoidhean: as cíall náoidhin do bhí agum: achd ar dteachd damh go háois iomláin, do chuir mé na neithe leanbuidhe ar gcúl. Oír is radharc spéucláire dorcha, atá aguinn a nois; achd a núairsin bíam ar aghaidh a chéile: a nois atá gné aithne agam; achd an tan sin aithéonad do réir mar atá aithne oram. Agus a nois fanaid na trí neithesi, creideamh, dóthchas, agus grádh; gidheadh a sé an grádh is mó dhíobh so. Agus bíodh go mbeith fáidheadóireachd agam, agus go mbeith fios na nuile ruindíamhradh, agus gach uile éolas agam; agus bíodh go mbeith an creideamh uile agam, ar ghléus go bhféudfuinn sléibhte athrughadh, agus mé bheith gan ghrádh, ní bhfuil éifeachd ionnam. Agus bíodh go gcaithfinn a bhfuil agam ré bochdaibh do chothughadh, agus go dtuibhruinn mo chorp da losgadh, agus mé bheith gan grádh, ní bhfuil tarbha dhamh ann.
Oir atáid a leithid sin dabsdaluibh fallsa, na luchd oibre meabhlacha, dá gcur féin a bhfoirm absdál Chríosd. Agus ní híongnadh sin; óir cuiridh Satán é féin a bhfoirm aingil na soillse. Uime sin ní mór an ní é dá gcuirid a mhinisdrí íad féin mar an gcéudna a bhfoirm minisdridhe na firéantachda; agá mbiáidh a gcríoch dheigheanach do réir a noibreacha.
Agus an tan tháinic Peadar go Hantíochia, do sheas mé an adhuigh a éuduin, óir do thuill sé a spreagadh. Oír sul tangadar dream áirighe ó Shéumas, do chaith sé bíadh a bhfochair na Gcineadhach: achd tár éis teachd dóibh, do dhéultó sé agus do sgar sé ríu, ar mbeith eaglach dhó roimh an luchd do bhí don timchiollghearradh. Agus do bhádar an chuid eile do na lúduighibh mar an gcéadna ag cluáinereachd na fhochair; ionnas gur tháirrngeadar Barnabas fós ré na gcluáin.
Uime sin ar ndealughadh ris an mbréig dháoibh, lábhradh gach áon aguibh a nfírinne ré ná chomharsuin: óir as buill dá chéile sinn.
Ná mealladh éainneach sibh ré bríathruibh diomháoineacha: óir tug fearg Dé ar son na neitheannsa ar chloinn na heasúmhlachda. Uime sin ná bíghídh na gcumann.
Do ní dream áirighe go dhearbhtha Críosd do sheanmórughadh tré thnúth agus tre chonsbóid; agus dream eile tré dheaghthoil: Do ní dream aca Críosd do sheanmórughadh trés chonsbóid, ní ó inntínn ghloin, ag sáoilsin dóibh go gcuirfid tuilleadh buáidheartha a gceann na gcuibhreach atá oramsa: Achd dreim eile ó ghrádh, ar mbeith a fheasa aca, go bhfuilimse arm o chur chum féasda ar son an tsoisgéil. Créd eile máseadh? atá Críosd fós dá sheanmórughadh ar gach éunchor, más a riochd fírinne nó fós a bhfírinne féin; agus do nímse dhá bhrígh so gáirdeachas, agus fós do dhéunad gáirdeachas.
Gan éinní tré chonnsbóid ná tré ghlóir dhíomháoin; achd a númhlachd inntinne measadh gach áon gur fear neach eile na é féin.
Neithe agá mbí cáil éagna orrtha, sa seirbhís chúmuid daóine úatha féin, agus a númhlachd inntinne, agus a neamhchoigilt an chuirp; ní a nonóir air bith do shásadh na colla.
Ná déunuidh bréug ré chéile, ó chuireabhair an seanduine dhíbh maille ré na ghníomharthuibh;
Oír ní dhearnamar a ríamh slíomadóireachd bhríathar, mar as aithnigh dhíbhse, na leithsgéul sainte; atá Día dfíadhnuise air:
Dearbhuidh na huile neither; congmhuidh an ní bhias maith. Seachnuidh gach uile chosamhlachd uilc,
Oír a sé as críoch don náithne grádh ó chróidhe glan, agus ó choinnsías mhaith, agus ó chreideamh neamhfhallsa: Na neithe ó ndeachuidh dream áirighe ar seachran agus do fhilleadar chum díomháoinis cainte;
Achd a deir an Sbiorad go follas, go dtréigfidh dream áirighe an creideamh sna haimsearuibh deigheanacha, ag tabhairt aire do sbioraduibh seachranacha, agus do theagusguibh deamhan; Oír as uime do nimíd sáothar agus imdheargthar sinn, do bhrígh go bhfuil ar muinighin a Ndía bhí, agár ab é as fear sáortha do na huile dháoinibh, go mórmhór do druing chreideas. Fógair agus teaguisg na neithese. Ná bíodh tarcuisne ag áoinneach ar hóige; achd bí mar eisiompláir don druing agá bhfuil creideamh, a mbréithir, a gcoinbhearsaid, a ngrádh, a sbioruid, a gcreideamh, agus a bhfíorghloine. Go teachd damhsa tabhair, haire do léighthóireachd, do theagusg, agus dfoircheadal. Ná léig faillidhe sa dtiodhlacadh atá ionnad, noch tugadh dhuit tré fáidheadóireachd maille ré leagadh lámh na sinnsear. Smuáin ar na neithibhse; cómhnuigh ionnta; ionnus go mbíadh do theachd ar haghuidh follas do na huile dháoinibh. Tabhair aire dhuit féin, agus do theagusg; comhnuigh ionnta: oír dá ndéuna tú sin sáorfuidh tu thú féin, agus an drong éisdeas riot. Tre chlúainecreachd luchd labhartha na breéige; mar mbeith dá ccoinnsíasuibh ar na losgadh ré híarann dearg;
Bód peacuighe dháoineadh airighe follas roimh láimh, ag dul rompa chum breitheamhnuis; agus leanuid a peacuidh dream eile. Mar an gcéudna fós bíd deaghoibre follas roimh láimh; agus na hoibreacha átá ar ghléus eile ní féidir a bhfolach.
Atáid na huile neithe go deimhin glan don druing atá glan: achd don druing atá salach agus gan chreideamh ni bhfuil éinní glan; achd fós atá a ninntinn agus a ccoinnsías salach. Admhuighid síad eólas do bheith aca air Dhía; gidheadh séunuid a ngníomharthuibh é, ar mbeith dhóibh adhfhúathmhar, easúmhal, agus mearuighthe a dtáobh gach uile dhéaghoibbre.
Oír do bhamairne féin ar úairibh éigcéillidhe, easúmhal, ag dul ar seachrán, ag leanmhuin dainmíanuibh agus danntoilibh eugsámhla, ag caitheamh ar mbeatha a miosguis agus a dtnúth, fúathmhar, agus ag fúathughadh a cheilé.
Druideam air ar naghaidh maille ré croídhe fírinneach sáirdheimhneach a gcreideamh, ar mbeith dár gcroídhibh ar na ccróthadh ó dhrochchoinnsías, agus ar mbeith dár gcorp ionnailte ré huisge glan.
Agus bíghidh bhar luchd na bréithre chur a ngníomh, agus ní bhur luchd a héisdeachda amháin, dá bhur mealladh féin.
Tig mallúghadh agus beannúghadh as eun bhéul amháin. A dhearbhraithre, ní coir na neithese bheíth mar so. An gcuireann tiubruid uáithe amach as éin tslighe amháin uisge milis agus searbh? An féidir a dhearbhráithre, do chrann fige, cáora chrainn ola thabhairt úadh? nó do chrann fíneamhna, fígighe? is amhluidh sin nach féidir do thiubruid ar bith uisge sáile agus fioruisge do thabhairt úadh.
A fhíora agus a mhná a nadhaltrannais, a né nach bhfuil a fhios aguibh gur naimhdeanus a naghuidh Dé, cairdeas an tsáoghailse? uime sin gidh bé ré mían an sáoghal bheith na charuid aige do ní sé namhuid Dé dhe féin.
O rinneabhair bhur nanmanna glan a númhlachd na fírinne trés an Spiorad chum grádha bráithreamhuil gan fhallás, bíodh grádh díoghraiseach aguibh dhá chéile ó chróidhe ghlan:
Uime sin ar gcur na huile aingidheachda, agus meabhla, agus fhalláis, agus thnútha, agus an uile ithiomráidh uáibh,
Oír gidh bé agá bhfuil dúil ann a bheatha, agus ré ar mían laéthe maithe dfaicsin, congmhadh sé a theanguidh na tochd ó olc, agus a bhéul ó mheabháil a labhairt: Seachnadh an tolc, agus déunadh an mhaith; iárradh an tsíothcháin, agus leanadh dhi.
Ar mbeith do choinnsías maith aguibh: ionnas, an tan labhruidh go holc oruibh, mar luchd míghníomh, go mbíadh náire orrtha ag fagháil lochda ar bhur ndeaghchoinbhearsáid a Gcríosd.
Agus roimh na huile neithibh bíodh grádh ro dhioghraiseach aguibh dhá chéile: óir cuirfidh an grádh folach ar iomad peacadh.
Dá nabram go bhfuil cumann aguinn ris, agus sinn ag siubhal a ndorchadus, do nímid bréug, agus ní leanmáoid an fhírinne.
An tí a deir, Atá aithne agum air, agus nach ccoimhéudann a aitheanta, as bréugach é, agus ní bhfuil fírinne ann.
A chlann bheag, nár ab a mbréithir, ná a dteanguidh bhías bhur ngrádh; achd a ngníomh agus a bhfírinne.
Oír tangadar dáoine áirighe, neimhdhíagha, ar téultogh a steach, noch do bhí fadá ó shin roimh láimh orduighthe chum an bhreitheamhnuis so, noch iompoigheas grás ar Ndé a neamhghloine, agus shéunas an táon Mhaighisdir, Día, agus ar Dtíghearna Iósa Críosd.
As luch monmhuir, agus gearáin an dreamsa, bhíos ag siúbhal réir a nainmhían féin; agus agá labhrann a mbéul neithe aidhbhéil, maille ré bheith dhóibh ag déunamh iongantuis do phearsánuibh dáoineadh do ghrádh éudála.
Acht ris an ccionntach a deir Día, Cá mbeannan duitsi mo statúidighsi dfoillsiughadh, agus go ngéubhthá mo chunnradh ad bhéul? Agus fúathuighe tú smachdughadh, agus teilgfir mo bhríathra táobh síar dhíot.
Bá bláithe bríathra a bhéil ná ím, acht do bhí cogadh iona chroidhe: bá buige a fhocail ná ola, gidheadh bá cloidhmhthe tairrngthe íad.
Agus do rinneadar spleadha ris re na mbéul, agus bréaga re na tteangaidh. Acht ní raibh a ccroidhe leis, agus ní rabhadar fírinneach ann a chunnradh.
Ní dhéana sé áitreabh ann mo thigh noch do ní cealg: an té do labhras bréaga ní dhéana comhnuidhe ós coinne mo shúl.
Millidh an meabhlach a chomharsan le na bhéul: acht tré éolus sáorfuighear an tionnraic.
An drong agá mbí croidhe urchóideach is adhfhúathmhaireachd don TIGHEARNA íad: acht an mhéid bhíos díreach íona slighe a síad sin a dhúil.
Is adhfhúathmhaireacht don TIGHEARNA íodhbairt an chiontaigh: acht sí urnaigh a nfíréin a dhúil.
Bíd uile shlighthe an duine glan iona shúilibh féin; acht comhthromuigh an TIGHEARNA na spioraid.
Maóidhigh an chuid is mó do na daoinibh a maitheas féin gach áon aca: acht cía gheabhus duine fírinneach?
Is adhfliúathmhaireacht íodhbairt an chiontuigh: ga mhéad ní is mo ná sin, a nuáir do bheir leis í lé droichintinn?
Oír mar bhreathnuighios iona chroidhe, is marsin bhíos seision: Ith agus ibh, a deir sé riot; acht ní bhí a chroidhe leachd.
An béul ar lasadh agus an croidhe urchoideach atáid mur phota críadh ar na fholach re sal airgid. An té fhúathuighios do ní sé blandar le na phuisínibh, agus taisgidh sé cealg a stigh ann; A nuáir labhras sé go breághdha, na creid é: óir atáid seachd nathfhúathmhaireachta iona chroidhe. An té fholchas fúath lé ceilg, foillseochthar a olc a bhfiadhnuise an chomhchruinnigh uile.
Gidh bé cheilios a pheacuighe ní bhía biseach air: acht gidh bé admhas agus thréigios íad do gheabha sé trócaire.
Cred é tarbha bhur niomad íodhbarthach dhamhsa? do ráidh an TIGHEARNA: atáim lan dofráluibh loisge reitheadh, agus do mhéuthus beathach bíata; agus ní dhúilighim a bhfuil bulóg, nó úan, no ghabhar bhfirionn. A nuáir thiocfuidhe da bhur ttaisbéanadh féin dom lathairsi, cía diarr so as bhur lámhuibh, do shaltairt mo chúirte? Ná tugaidh ni is mo dofráluibh díomhaóine libh: is adhfhúathmhaireacht damhsa túis; na gealacha núadha agus na sábbóidigh, do ghairm na noireachtus, ní fhéaduim a bhfulang; is égceart é, eadhon an comhchruinniughadh solamonta. Dfúathuigh manam bhur ngealacha núadha agus bhur bhféastadha cinnte: is bnáidhreadh dhamh íad; atáim cuirthe dá niomchar. Agus a nuáir leathnuighthe bhur lámha amach, foileochuidh mé mo shúile uáibh: fós, a nuáir do dhéantaói mórán urnaighe, ní éistfidh misi: atáid bhur lámha lán dfuil.
¶ Uime sin a dúbhairt an Tighearna, Do bhrígh go ttairingid an mhuinntirse láimh riom le na mbéul, agus go nonóruighid le na bpuisinibh mé, acht gur áthruigheadar a ccroidhe a bhfad uáim, agus gur múineadh a neagla dom thaóibhsi maille re aithne dhaóine:
Cluinidh so, a thigh Iácob, noch ghoirthear a nainm Israel, agus tháinic amach as uisgeadhuibh Iúdah, noch mhionnuighios a nainm an TIGHEARNA, agus thig tar Día Israel, achd ní a bfírinne nó a bhfíreantachd.
Atá a tteanga amhuil soighead caite amach; a deir sí cluáin: labhruidh duine go síothchánta ré na chomharsoin lé na bhéul, acht iona chroidhe cuiridh sé luidheachán air.
Agus tigid síad ad choinne mar thigid an pobal, agus suighid dot lathair mar mo dhaóinesi, agus cluinid do bhríathra, acht ní háill léo a ndéanamh: óir taisbeanuid síad mórán grádha le na mbéul, agus téid a ccroidhe do réir a sainte. Agus, Féuch, atá tusa dhóibh amhuil abhrán ro thaitneamhach dhuine agá mbí guth binn, agus shinnios go maith ar adhbhuidh chiúil: óir éistid do bhríathra, acht ní dhéanuid íad:
Oír do dhúiligh mé trócaire, agus ní híodhbuirt; agus eólus Dé ní sa mhó ná ofráil loisge.
¶ Fúathuighim, dísbeaguim bhur laéthe feusta, agus ní bhoiltneocha mé ann bhur ccoimhthionóluibh sollamonta. Bíodh go nofráluidhe dhamhsa ofráil loisge agus bhur nofrála bídh, ní ghéabha misi íad: ní mó chuirtios mé suim a nofrála síodhchána bhur mbeathach méith. Beir thusa uáim fuáim do chaintic: óir ní éistfe mé ceól hadhbhuidh. Acht riothadh breitheamhnus síos amhuil uisgeadha, agus fíréantacht amhuil sruth laidir.
¶ Ciodh le ttiucfa mé a bhfíadhnuise an TIGHEARNA, agus lé ccláonfad mé féin a lathair an Dé aird? an ttiucfa mé dá lathair le hofráluibh loisge, le gamhnuibh do bhlíadhain dáois? An mbiáidh an TIGHEARNA toileamhuil air mhíltibh do reithighibh, nó lé deich míle do shrothaibh ola? an ttiubhra mé mo chéidghin arson mo chiontadh, toradh mo chuirp ar son pheacaidh manma? Do thaisbéin sé dhuit, a dhuine, cred is maith; agus créd íarrus an TIGHEARNA ort, acht ceart do dhéanamh, agus trócaire do ghrádhughadh, agus siubhal go humhal le do Dhía?
Labhair ré huile phobal na tíre, agus ris na sagartaibh, ag rádh, A nuáir do throisgeabhair agus do chaóidheabhair annsa chúigeadh agus annsa seachdmhadh mí, eadhon air feadh na seachtmhoghad blíadhansin, a ndéarnabhair éantroscadh ar bioth dhumhsa, eadhon ar mo shonsa? Agus an tan do itheabhair, agus an tan do ibheabhair, nach ar itheabhair agus nach ar ibheabhair air bhur son féin?
¶ Onóruigh mac a athair, agus onór uigh serbhíseach a mhaighistir: maiseadh más athair misi, caidhe monóir? agus mas maighistir mé, caidhe meagla? a deir TIGHEARNA na slógh ribhsi, a shagarta, dhímeasas mainm. Agus a dearthaói, Cred ionar dhísbeagamairne hainm? Iodhbarthaói arán trúaillighthe air maltóir; agus a dearthaói, Cred ionar thrúailleamar thú? ann so go nabartháoi, Is tarcuisneach bórd an TIGHEARNA. Agus má otralthaói an ní dall mar íodhbairt, a né nach olc sin? agus má ofraltháoi ní bacach no easlán, a né nach olc sin? ofrál a nois é dot uáchtarán; an mbiáidh sé réidh riot, nó an nglacfa sé do phearsa? a deir TIGHEARNA na slógh.
A dubhrabhair fós, Féuch, an sáothar! agus do shéideabhair uáibh é, a deir TIGHEARNA na slógh; agus thugabhair libh an ní do bhí réubtha, agus an teaslán, agus an bacach; marso thugabhair ofráil libh: an ngéabhuinnsi so as bhur lámbuibh? a deir an TIGHEARNA. ¶ Acht go madh malluigh bhías an mealltóir, agá bhfuil firionach iona thréud, agus mhóideas, agus íodhbras don TIGHEARNA ní truáillighthe: óir is Rígh mór misi, a deir TIGHEARNA na slógh, agus is báoghlach mainm a measc na ngeinteadh.
A aithreacha neimhe, a shiól na naithreach neimhe, coinnas is éidir libh teitheadh ó dhamnughadh ifeirn?
Agus a dubhairt sé ríu an a theagasg, Coimhéuduidh sibh ó na sgríobuidhibh, lé nab ionmhuin siobhal a gculadhaibh fada, agus fáiltighe dfagháil ar na margaidhibh. Agus na céud ionuid suidhe ann sna sínagógaibh, agus tús suidhe súas ar na féusdaighibh: Agus a rís do chuir sé chuca searbhfhoghantuighe eile; agus ar ngabháíl do clochaibh ar an bhfear sin, do bhriseadar a cheann, agus do chuireadar úatha fá mhíomhodh é. Noch shluigeas tighe na mbaintreabhach, agus sin fós ar sgáth bheith go fada ag úrnuighe: do gheubhuid so an breitheamhnus is truime.
A dubhairt Iósa riú, dá mbeith sibh dall, ní bhíadh peacadh oruibh: achd a nois a deirthí, Do chímíd; ar a nadhbharsin fanuidh bhur bpeacadh oruibh.
Thusa ar a nadhbharsin mhúineas duine eile, créd nach múineann tú thú féin? Thusa sheanmóireas gan ghoid do dhéunamh, a ndéunann tú féin goid? Thusa a deir gan adhaltrannas do dhéanamh, a ndéanann tú féin adhaltrannas? thusa agá bhfuil gráin ar na hiodhaluibh, an sladann tú a neaglais? Thusa do ní mórdháil as a ndligheadh, an dtabhair tú easonóir do Dhía tré bhriseadh an dlighe?
As uáimh osguilte a sgórnach; do rinneadar meabhail lé na dteangthuibh, atá neimh na naithreach neimhe fa na bposuibh:
Agus íarruim dathchuinge oruibh, a dhearbhráithreach, géurchoimhéud do dhéunamh dháóibh ar an muinntir thógbhus siosma agus is ciontach ré hoilbheim do thabhairt úatha contrarrdha don teagasg do fhoghluim sibh; agus seachnaidh íad. Oír an luchd is cosmhuil ríu so, ní don Tighearna Iósa Críosd do níd síad seirbhís, achd dá mbolg féin; agus meallaid síad ré briathraibh millsi agus ré cluain croidhthe na ndáoine neamhurchóideach.
Achd an tí do ní mordháil, déunadh mórdháil as an Dtighearna. Oír ní hé an tí mhólas é féin atá ionmholta, achd an to mholtar ón Dtighearna.
Oír iomcharthaói, dá mbeire neach a ndaóirsi sibh, dá sluige neach sibh, dá mbeana neach bhur gcuid díbh, da nárduighe neach é féin, dá mbuáile neach sibh ar a nadhuigh.
Ionnus nach beimís ó so amach ar leanbuibh, dár mbogadh agus dár nglúasachd, fa gcuáirt ré gach uile shuinnéun teaguísg, ré cleasradh dáoineadh, agus ris an ngliocas ceilge, an a mbíd ag luigheachan chum mealltóireachd;
Ná mealladh éainneach sibh ré bríathruibh diomháoineacha: óir tug fearg Dé ar son na neitheannsa ar chloinn na heasúmhlachda.
Uime sin claóidhigh bhur mbuill thalmhuidhe, sdríopachas, neamhghloine, fonn colluidhe, ainmhían, agus saint, noch as iodhaládhradh: Tré na dtig díoghaltus Dé ar chloinn na heasúmhlachda:
Diosbóireachd chíapálach dhaóineadh truáilligh na ninntinn, agus atá dealuighthe ris a nfírinne, agus shaóileas gur díaghachd a néudáil: dealuidh ré na samhuil sin do dhaóinibh.
Oir tiucfuidh aimsir nach mbiáidh fulang aca ar theagusg fhallái; achd ar mbeith dá gclúasuibh lionta do thochas cruinneóchuid síad dhóibh féin do réir a nainmían iomad teagusgóir; Agus fillfid síad a gclúasa ón bhfírinne, agus geillfid do sgéultuibh fábhuill.
Oír atáid iomad do dháoinibh easúmhla ann labhras go diomhaoin agus na mealltóiridh, go háirighe an luchd atá don timchillghearradh: Dár ab éigean a mbéul do stopadh, dream chuireas tighthe go huilidhe fá chéile, ag teagusg neitheann nach cóir, do ghrádh eudála néamhghloine.