У руках сваіх Ён трымае маланку і загадвае ёй, каб біла.
У руках Сваіх Ён трымае маланку і загадвае ёй, куды цэліць.
Ён трымае ў далонях Сваіх маланку і загадвае ёй, каго біць.
Ён закрывае выгляд пасада Свайго, расцягваючы над ім хмару Сваю.
Маланка вылятае з хмары, і хмары распускаюць святло сваё;
яны асвятляюць усё наўкола, куды б ні накіравала іх воля Стырнавога, да ўсяго, пра што б ні загадваў Ён ім на абліччы зямнога свету,
Ці ты ведаеш, калі загадаў Бог, каб хмары Яго заяснелі святлом?
Ці пашлеш ты бліскавіцы, і ці пойдуць яны і скажуць табе: “Мы тут”?
Прыганяе хмары з канца зямлі, выклікае дождж маланкамі; выводзіць Ён вятры з клецяў Сваіх.
агонь, град, снег, імгла, вецер навальнічны, які спаўняе слова Яго,
І ўзняўся на херубіна, і паляцеў, нёсся на крылах вятроў.
І пусціў Ён стрэлы Свае і рассыпаў іх, насыпаў маланак і ўстрывожыў іх.
Калі ж праз многа дзён ані сонца не паказвалася, ані зоркі, а бура шалела, знікла ўжо ўсякая надзея нашага выратавання.