Няхай я скажу і стане лягчэй крыху, адкрыю вусны мае і адкажу.
Пагавару, і палегчае мне; адкрыю вусны мае і адкажу.
Няхай я скажу і крыху выпушчу дух, адкрыю вусны свае і дам адказ.
Памаўчыце крыху, а я буду гаварыць, і няхай што заўгодна прыйдзе на мяне.
Хто будзе судзіцца са мной? Тады я змоўкну, і [гатовы] памерці.
«Вось, разважаньні мае прынукаюць адказваць, і неспакой у-ва мне.
Дазвольце, і я буду казаць, а пасьля словаў маіх сьмейцеся сабе.
Таксама нутро маё, як віно закаркаванае, што разрывае новыя мяхі.
Ня буду зьвяртаць увагі на асобу, і ня буду патураць чалавеку,
«Калі мы пачалі з табою размову, можа і прыкра табе гэта, але пачатую размову хто ж можа спыніць?