Якія ж мілыя паселішчы Твае, Госпадзе магуццяў!
Як умілаваныя сялібы Твае, ГОСПАД Магуцьцяў!
Госпадзе! Ты ўмілажаліўся зь зямлі Тваёй, вярнуў палон Якаваў;
О, каб я спазнаў, дзе знайсці Яго, і каб падышоў да пасада Яго!
Змарнела душа мая ў імкненні да судоў Тваіх у любы час.
КАФ. Марнее, [прагнучы] збаўлення, душа мая, і трывала ўскладаю я надзею на слова Тваё.
Прасцёр я рукі мае да Цябе; душа мая — як зямля без вады ў Цябе.
Знемаглося цела маё і сэрца маё. Скалой-апорай сэрца майго і доляй маёй вечнай — Бог.
Заклінаю вас, дочкі Ерузаліма: “Калі спаткаеце ўлюбёнага майго, што скажаце вы яму?” — “Што знемаглася ад кахання”».
Душа мая прагне Цябе ноччу, але духам маім шукаю Цябе ў сэрцы маім. Калі заяснеюць прысуды Твае на зямлі, вучыцца будуць справядлівасці жыхары свету.
О, каб разарваў Ты нябёсы і сышоў! Перад абліччам Тваім горы абрушыліся б!
О, як прыгожыя палаткі твае, Якубе, і паселішчы твае, Ізраэлю!