Catagóir
106 Véarsaí Bíobla faoi Chríost, an tArd-Shagart
Sa Leabhar na nEabhrach, léirítear dúinn Íosa mar an tArd-Shagart foirfe, níos fearr ná aon duine eile riamh. Bhíodh sé de chúram ar ard-shagart a bheith ina idirghabhálaí idir Dia agus daoine, ag ofráil íobairtí as peacaí an phobail.
Ach chuaigh Íosa níos faide ná an cúram sealadach sin. D’éirigh sé féin mar an íobairt fhoirfe as ár bpeacaí nuair a d’fhulaing sé bás ar an gcros. D’oscail a bhás agus a aiséirí réidh an bealach chuig réiteach iomlán agus síoraí le Dia.
Mar Ard-Shagart, tá Íosa ag eadarghuidhe ar ár son os comhair an Athar. Tuigeann sé ár laigí agus ár streachailtí, mar bhí taithí aige ar an saol daonna ina iomláine. Tá a chomhbhá agus a thrócaire gan teorainn, agus tá sé i gcónaí sásta maithiúnas a thabhairt agus a ghrá neamhchoinníollach a roinnt linn.
Trí íobairt Íosa, faighimid an grásta atá riachtanach chun slánú agus saoirse ón bpeaca a bhaint amach. Cúram ard-shagart eile ná an pobal a mhúineadh agus a threorú. Rinne Íosa é seo go heisceachtúil, ag fágáil teagaisc lárnacha againn a threoraíonn muid chuig saol lán agus caidreamh pearsanta le Dia.
Is é an bealach, an fhírinne agus an bheatha é, agus is é ár dtreoir chun maireachtáil de réir phrionsabail Ríocht Dé. (Eoin 14:6)
Do réir mar a deir sé fós a náit eile, As sagart thú go síorruighe do réir uird Mhélchísedec.
Sa náit a ndeachuidh an céidreathuighe air ar soinne, eadhon Iósa, dá ndearnadh árdsagart síorruidhe do réir uird Mhelchísedec.
Uime sin ó atá árdsagart mór aguinn, do chúaidh a steach sna neamhuibh, Iósa Mac Dé, congmham go daingean ar nadmháil.
Do mhionnuigh an TIGHEARNA, agus ní bía aithreachus air, Is sagart thusa go síorruidhe do réir uird Mhelchísedec.
Agus fós is móide as follás é: do bhrígh go bhfuil sagart eile ar néirghe ann a gcosamhlachd Mhelchísedec,
Ar a nadhbharsin déunam maill ré dothchas go hárdchatháoir na ngrás, chum trócaire do ghnodhúghadh, agus ghrás dfagháil dúinn chum furtachda a nám ríachdanais.
Oir a sé a shamhuil sin dárdshagart dob iomchubhaidh dhúinne do bheith aguinn, noch atá náomhtha, neimhchiontach, gan cháidhe air bith, ar na sgaradh ré peacthachuibh, agus do rinneadh níos aírde ná na flaithis;
Oir gach uile árdsagart, thógthar ó dháoinibh is ar son dáoineadh orduighear é a dtáobh na neítheann bheanas ré Día, chum ofrála agus íodhbartha do dhéunamh ar son peacadh:
As mar an gcéúdna ní úadh féin do ghabh Críosd a nonóirse chúige go ndeuntáoi árdsagart de; achd ón ti a dubhairt ris, As tú mo Mhac, a niúgh do ghein misi thú. Do réir mar a deir sé fós a náit eile, As sagart thú go síorruighe do réir uird Mhélchísedec.
Noch do bhí díleas don tí do órduigh é, amhuil do bhí Máoisi fós ann a thighsean uile.
Ar nách bhfuil riachdanus go láetheamhuil, mar do bhí ar na hárdsagartuibh úd, iodhbartha do dhéunamh ar tús, ar son a pheacuigheadh féin, na dhiáigh sin ar son pheacuigheadh an phobail: óir do rinne sé so eunúair amháin, an tan do rinne sé íodhbairt de féin.
A né nách ro mhó ná sin dhéunas fuil Chríosd, noch do fhoráil é féin gan cháidhe do Dhía trés an Sbiorúid shíorruidhe, bhur ccoinnsíassa ghlanadh ó oibreachuibh marbha chum seirbhíse do dhéunamh don Día bheó?
Oir an Melchisedecsa rí Shálem, sagart an Dé is áirde, tharrla sé Dábraham ar mbéith dhó ag filleadh air ais ó ár na ríghtheadh, agus do bheannuigh sé é; Oír do bhí sé fós a leasrach a athar, an tan thárla Melchísedec dhó. Ar a nadhbharsin dá dtigeadh iomláine tré shagarthachd na Lebhíti, (óir is ré linn na sagarthachda sin tugadh an reachd don phobal,) créd fá raibh riachdanus ní sa mhó ré sagart eile éirghe ann do réir uird Mhelchísédec, agus gan bheith dhó ar na ghairm do réir uird Aáron? Oír ar mbeith don tsagartachd ar na athrughadh, is éigean an reachd dathrughadh mar an gcéudna. Oír an tí air a labharthar na neithese is ré treibh eile bheanas sé, dá nach dearnuigh éinneach miniosdralachd ag a ualtóir. Oír as ní follas gur do threibh Iúda do éirigh an Tighearna; treabh ar nar labhair Máoise éinni a dtáobh na sagartachda. Agus fós is móide as follás é: do bhrígh go bhfuil sagart eile ar néirghe ann a gcosamhlachd Mhelchísedec, Dá nách dearnadh do, sagart réir reachd na háithne colluidhe, achd do réir chúmhachd na beatha síorruidhe. Oír do ní Día fíadhnuise, As sagart thú go síorruidhe réir uird Mhelchísedec. Oír a náithne do bhí roimhe ann atá sí ar na cur ar gcúl do bhrígh a meirbhe agus a neamhtharbhuidhe. Oír ní dhearna an reachd ní ar bith iomlán, achd teachd a steach a muinighne as féarr; tré na dtigmíd a bhfogus do Dhía. Agus tug Abraham deachmhuigh na nuile neitheann dó; noch dá ngoirthear ar tús ar na eidirmhíniughadh Rí na fíréuntachda, agus na dhiáigh sin mar an gcéudna, Rí Shálem, eadhon, Rí na siothchána; Agus an mhéid nach gan mhionnuibh: (Oir do rinneadh sagairt díobhsan gan mhionnuibh trés an tí a dubhairt ris, Tug an Tíghearna mionna agus ní ghéubhuidh aithreachas é, As sagart thú go síorruidhe do réir uird Mhelchísedec:) Do rinneadh go fíu a noirid sin, urra an chonnartha is feárr Díosa. Agus do rinneadh iomad díobhsan na sagartuibh, do bhrígh gur thoirmisg an bás íad fhuireach: Achd do bhrígh go maireann ann fearsa, go siorruidhe, atá sagartachd shíorruidhe aige. Ionnas gur féidir leis an dream thig chum Dé thríd féin do shlánughadh go híomlán, ar mbeith dhó beó go síorruidhe chum eadarghuidhe do dhéunamh ar a son. Oir a sé a shamhuil sin dárdshagart dob iomchubhaidh dhúinne do bheith aguinn, noch atá náomhtha, neimhchiontach, gan cháidhe air bith, ar na sgaradh ré peacthachuibh, agus do rinneadh níos aírde ná na flaithis; Ar nách bhfuil riachdanus go láetheamhuil, mar do bhí ar na hárdsagartuibh úd, iodhbartha do dhéunamh ar tús, ar son a pheacuigheadh féin, na dhiáigh sin ar son pheacuigheadh an phobail: óir do rinne sé so eunúair amháin, an tan do rinne sé íodhbairt de féin. Oír do ní an reachd árdsagairt do dháoiníbh bhíos eugcruáidh; achd do ní bríathar na mionn a ndiáigh an reachda ardsagart don Mhac, noch atá críochnuigh go síorruidhe. Gan athair, gan mháthaír, gan chineadh, gan tosach laetheadh, ná deireadh beatha aige; achd ar na chur a gcosamhlachd Mhic Dé; fanuigh sé na shagart go síorruidhe.
Air a nadhbharsin bá cóir dhó bheith cosmhuil ré na dhearbhráithribh sna huile neithibh, ionnus go mbíadh sé trócaireach agus na ardshagart díleas sna neithibh bheanas ré Día, chum an phubail do ghlanadh ó na bpeacaidhibh maille ré na iodhbairt.
Ar a nadhbharsin dá dtigeadh iomláine tré shagarthachd na Lebhíti, (óir is ré linn na sagarthachda sin tugadh an reachd don phobal,) créd fá raibh riachdanus ní sa mhó ré sagart eile éirghe ann do réir uird Mhelchísédec, agus gan bheith dhó ar na ghairm do réir uird Aáron?
Agus fós ní tré fhuil ghabhar na láodh, achd tré na fhuil féin; do chuáidh sé a steach éun uáir amháin sna hiosdadhuibh náomhtha, ar bhfagháil fúasluighthe shíorruidhe dhúinne.
Achd ar bhforáileadh éin iodhbartha amháin ar son na bpeacadh, don tise, do shuigh sé ar deis Dé, go síorruidhe;
Agus fós is móide as follás é: do bhrígh go bhfuil sagart eile ar néirghe ann a gcosamhlachd Mhelchísedec, Dá nách dearnadh do, sagart réir reachd na háithne colluidhe, achd do réir chúmhachd na beatha síorruidhe. Oír do ní Día fíadhnuise, As sagart thú go síorruidhe réir uird Mhelchísedec.
Oír do bhrígh air fhúlaing sé an tan do chuireadh cáthughadh air, is féidir leis cabhair do thábhairt don druing ar a gcurthar cáthughadh.
Do rinneadh go fíu a noirid sin, urra an chonnartha is feárr Díosa. Agus do rinneadh iomad díobhsan na sagartuibh, do bhrígh gur thoirmisg an bás íad fhuireach: Achd do bhrígh go maireann ann fearsa, go siorruidhe, atá sagartachd shíorruidhe aige.
Oír ní bhfuil árdsagart aguinn ris nách féidir ar néugcruáis a mhóthughadh; achd air ar cuireadh cáthughadh sna huile neithibh a gcosamhlachd rinn, gan pheacadh.
Oir a sé a shamhuil sin dárdshagart dob iomchubhaidh dhúinne do bheith aguinn, noch atá náomhtha, neimhchiontach, gan cháidhe air bith, ar na sgaradh ré peacthachuibh, agus do rinneadh níos aírde ná na flaithis; Ar nách bhfuil riachdanus go láetheamhuil, mar do bhí ar na hárdsagartuibh úd, iodhbartha do dhéunamh ar tús, ar son a pheacuigheadh féin, na dhiáigh sin ar son pheacuigheadh an phobail: óir do rinne sé so eunúair amháin, an tan do rinne sé íodhbairt de féin.
Ionnas gur féidir leis an dream thig chum Dé thríd féin do shlánughadh go híomlán, ar mbeith dhó beó go síorruidhe chum eadarghuidhe do dhéunamh ar a son.
Agus a sé so suim na neitheann a deirmíd: Atá a shámhuil sin dárdshagart aguinn, noch do shúigh ar deis árdchatháoire na Mórdhachda sna flaithís;
Atá na mhinisdir sna hionaduibh náómhtha, agus don tabearnacail fhirinnigh úd, noch do shúighidh an Tighearna, agus ní duine.
Achd a nois fuáir sé oifig as oirrdhearca ná sin, an mhéid go bhfuil sé na eidírmheadhontóir an chonnartha as féarr, noch atá ar na dhaingniughadh ris na geallamhnachaibh is fearr.
Achd ar dteachd do Chríosd na árdshagart na neitheann maith do bhí chum teachda, tré thabearnácail bá mó agus bá diongmhálta, nách dearnadh ré lámhuibh, ionann sin ré radh agus, nach don nobairse;
Agus ar a shon so as eision eirdirmheadhontóir an chonnartha nuáidh, ionnas trés an mbás, do fhulaing sé chum fúasgluighthe na sáruighthe do bhí sa gcéudchonnradh, go bhfuighedís an dream atá ar na ngairm geallamhuin na hoighreachda síorruidhe.
Oír ní dheachuidh Críosd a steach don naóimhiosdadh do rinneadh ré lámhuibh, noch bá heisiompláir do na hiosdadhuibh fírinneach; achd go flaitheamhnas féin, chum é féin do thaisbéunadh a nois a bhfíadhnuise Dé air ar soinne:
(Oír mar sin bá héigean dó páis dfulang do minic ó thús an domháin: achd a nois do foillsigheadh é éun uáir amháin a ndeireadh an tsáoghail, chum an pheacuidh sgrios tré na iodhbairt féin.
An toil ré a bhfuilmídne air ar ndéunamh náomhtha tré íodhbairt chúirp Iósa Críosd éunuáir amháin.
Oir do rinne sé diongmhálta go síorruidhe ré héin iodhbairt amháin an dream atá ar na náomhadh.
Ar a nadhbharsin, a dhearbhráithre, ó atá sáoirse aguinn ré dhul a steach don naóimhiosdadh tré fhuil Iosa, Nó go deimhin do choisgfeidís dá bheith dhá bhforáil? do bhrígh ar mbeith do luchd na niodhbarthadhsin dforáil ar na nglanadh éunuáir amháin, nach bíadh ní sa mhó coinnsías pheacuigh aca. An tslighe núadh bhéo, noch do ullmhuigh sé dhúinn, trés an mbrat, as ionann sin ré a rádh, agus tré na fheóil féin;
Uime sin, a dhearbhráithre náomhtha, agá bhfuil bhur gcuid ranna don ghairm neamhdha, tuguidh dhá bhur náire Absdal agus Ardshagart ar nadmhála, eadhon Iósa Críosd.
Agus dá bhrígh so atá dfiachuibh air, iodhbairt do dhéunamh ar son na bpeacadh, ar son an phubail, agus ar a shon féín mar an gcéudna.
Agus glacsa chugad Aáron do dhearbhraithir, agus a mhic maille ris, ó mheasg chloinne Israel, chor go ndéana sé miniostralachd dhamhsa a noifig an tsagairt, eadhon Aáron, Nadab agus Abihú, Eleasar agus Itamar, mic Aáron.
Agus an sagart ungfas, agus choisreógas sé chum miniostralachd a noifig an tsagairt a náit athar, is é do dhéanas an tsíth, agus cuirfidh an téadach lín air, an chuluidh náomhtha: Agus do dhéana sith don tsanctóir náomhtha, agus do dhéana síth do thabernacuil an chomhchruinnighthe, agus don naltóir, agus do dhéana síth ar son na sagart, agus ar son phobuil an chomhthionóil uile. Agus biaidh so na statúid shíorruidhe aguibh, do dhéanamh síodha do chloinn Israel ar son a bpeacuighibh uile uáir san mblíadhuin. Agus do rinne sé mar do aithin an TIGHEARNA do Mhaóise.
Agus an té bhias na árdshagart a measc a dhearbhráithreach, air ar dóirteadh a nola ungtha ar a cheann, agus do coisregadh do chur na néaduighe air, ní nochdfuidhe a cheann, agus ní bhrisfídhe a éadach;
Oír do ní an reachd árdsagairt do dháoiníbh bhíos eugcruáidh; achd do ní bríathar na mionn a ndiáigh an reachda ardsagart don Mhac, noch atá críochnuigh go síorruidhe.
Oír as chuige órduighthear gach uile árdsagart chum na dtabhartus agus na niodhbarthadh dforáil: ionnas gur bhéigin don fhiorsa mar an gcéudna ní éigin do bheith aige ré a iodhbairt.
Agus is ar a sonsan náomhaimsi mé féin, ionnus go mbéidísean mar an gcéadna ar na náomhadh sa bhfírinne.
Cía dhaimeónas? Críosd fúair bás, agus fós, do rinne a neiséirighe, noch atá ar deis Dé, agus fós ghuidheas air ar soinne.
A chlann bheag, sgríobhuim na neithese chuguibh, ionnus nach déunadh sibh peacadh. Agus má rinne éinneach peacadh, atá abhcóidigh aguinn a bhfochair a Nathar, Iósa Críosd an firéún.
Oír is áoin Ndía atá ann, agus áon eidirmheadhontóir eidir Dhía agus dháoinibh, eadhon an duine Iósa Críosd;
Acht is ar son ar lochtne do loiteadh é, do brúigheadh é ar son ar cciontadhne: is airsion do bhí smachdughadh ar síothchána; agus is le na chneadhuibhsion atamaóidne slánuighthe.
Uimesin bhéara misi cuid dhó a mórán, agus roinnfe sé an chreach ris an ccumhachdach; do bhrígh gur dhóirt sé amach a anam chum báis: agus gur hairmheadh a measc na cciontach é; agus gur iomchuir sé peacuidhe mhóráin, agus go ndéarna sé guidhe ar son na cciontach.
Oír cuirfidh sé súas teampall an TIGHEARNA; agus iomchora sé an ghlóir, agus suidhfidh sé, agus ríaghlochuidh air a chathaóir ríogha; agus biáidh na shagart air a chathaoir ríogha; agus biáidh comhairle na siothchána eatorra aráon.
Oír na hainmhinntighe, agá mbeireann an tárdsagart a bhfuil leis a steach don níosdadh náomhtha ar son peacadh, loisgthear a guirp don táobh a muígh don champa. Uime sin do fhúlaing Iósa an pháis mar an gcéudna, don táobh amuígh don gheata, chum an phubail do náomhadh dhó ré na fhuil féin.
A dubhairt Iósa ris, As misi an tslighe, agus a nfírinne, agus a bheatha: ní thig áonduine chum a Nathar, achd tríomsa.
Agus gidh bé ní íarrfuidhe am ainmsi, do dhéuna misi sin: do chum go ndéanfaidh an Tathair glórughadh ann sa Mhac. Má íarrthaói ní ar bith a mainmsi, do dhéuna misi é.
A Athair, is áill leam, an dream úd thug tú dhamh, do bheith am fhochair mar a bhfuilim; ionnus go bhfaicfidís mo ghlóir, noch thug tusa dhamh: óir do ghrádhuigh tú mé suil do chrúthuigheadh an domhan.
As mar na gcéudna fuáir Críosd a iodhbhairt éunuáir amháin chum peacuidh mhóráin do sgríos dó; agus búdh léir é an dara huáir gan pheacadh don druing atá ag fuireach ris chum slánuighthe.
Agus chum Iósa eidirmheadhontóir na tiomna nuáidhe, chum na fola do craitheadh, labhrus neithe as fear na é sin Abéil.
Agus Día na síothchana, tug air ais ó mharbhuibh an Tíghearna Iósa, árdáodhaire na gcáorach, tré fhuil an chonnartha shíorruidhe, Go ndéuna sé sibh diongmhalta sa nuile deaghobair, chum a thola do dhéunamh, ag oibriughadh ionnuibh an neithe as geanamhuil na fhíadhnuise, tré Iósa Críosd; dá bhfuil glóir go sáoghal na sáoghal. Amén.
Oír is í so mfuilsi na tiomna núaidhe, dhoírtear ar som mhóráin chum maitheamhnuis na bpeacadh.
An tí diomchair ar bpeacuighne ann a chorp féin air an gcrann, ionnus air mbeith dhúinne marbh do na peacuighibh, go mairfemís do nfíréuntachd: an tí agár leigheasadh sibhse ré na chréuchduibh.
Oír do fhulaing Críosd fós éunuáir amháin ar son na bpeacadh, an firéun ar son na neimhfhiréun, ionnus go dtiubhradh sinne chum Dé, do bhásuigheadh é a dtáobh na colla, achd do béodhaigheadh é ris an Spioruid:
As ann so atá an grádh, ní hé go dtugamairne grádh do Dhía, achd go dtug seision grádh dhúinne, agus gur chuir úadh a Mhac féin na iodhbairt réitigh air son ar bpeacuighne.
Agus bíodh gur be an Mac é, dfoghluim sé úmhlachd as na neithibh do fhulaing sé; Agus ar mbeith dhó ar na dhéunam iomlán, do rinneadh úghdar an tslánuighe shíorruighe dhe do na huile dáoinibh úmhlaigheas dó;
Ar a nadhbharsin, tar éis ar sáortha a nois lé na fhuilsion, is mó go mór choimhéudfuidhthear sinn thrídsion ó fheirg.
Iona bhfuil fuásgladh aguinn tré na fhuil, (maithmheachas na boeacadh,) do réir sháidhbhris a ghrássan:
Oír tug mé dhibh ar tús an ní fuáir me mar an gcéadna, eadhon go bhfuáir Críosd bás ar son ar bpeacaidhne do réir na sgriobtúr;
Agus, na huile neither do dhéunamh réidh ris féin thrídsion, ar ndéunamh siothchána tré fhuil a chroichesean; mas air talamh íad, no air neamh.
Agus sa náit ann a bhfuil maitheamhnas na neitheannso, ní bhfuil iodhbairt ar son pheacuidh ann ní sa mhó.
Agus ar na fhagháil a bhfioghair mar dhuine, do ísligh sé é féin, ar mbeith dhó ar ná dhéunamh úmhal gus an mbás eádhon bás na croiche. Ar a nadhbharsin do árduigh Día é go ro árd mar an gcéudna, agus tug sé ainm dhó ó cionn gach uile anma:
Dá nách dearnadh do, sagart réir reachd na háithne colluidhe, achd do réir chúmhachd na beatha síorruidhe.
Ar a son atáimsi ag guidhe: ní ar son an tsáoghail do ním guidhe, achd ar son na muinntire thug tusa dhamh; óir is leachdsa íad.
A dubhairt an TIGHEARNA lem Thighearna, Suidhsi air mo láimh dheis, go ndéarna mé do cosstól dot naimhdibh.
Achd ré fuil mhórluáidh Chríosd, amhuil uáin gan cháidhe gan lochd: Ar na dtógha do réir réimhfhios Dé Athar, chum náomhthachda na Sbioruide, tré úmhlachd agus crothadh fola Iósa Críosd: Grása, agus síothcháin, go ró líonmhar maille ribh. Noch do hórduigheadh roimh chrúthughadh an domhain, achd do foillsigheadh sna haimsearuibh deigheanacha ar bhur sonsa,
Achd do chímid Iósa, ar bhfágháil choróine glóire agus onóra, noch do rinneadh feadh sealuid bhig ní sa ísle ná na haingil tré fhulang an bháis; ionnas go mblaisfeadh sé tré ghrás Dé bás ar son gach áoin.
Noch atá aguinn mar ancaire, daingean diongmhálta a nanma, agus théid a steach go soithe a ní atá don táoibh a stigh don bhrat;
Agus ní ghabhann éunduine a nonóirse chuige féin, achd an tí atá ar na ghairm ó Dhía, amhuil Aarón.
Oír má ní fuil thárbh agus ghábhar, agus luáithreadh seachbhuidh ar na cróthadh ar an druing neamhghloin, a náomhadh a dtáobh ghlanta na feóla: A né nách ro mhó ná sin dhéunas fuil Chríosd, noch do fhoráil é féin gan cháidhe do Dhía trés an Sbiorúid shíorruidhe, bhur ccoinnsíassa ghlanadh ó oibreachuibh marbha chum seirbhíse do dhéunamh don Día bheó?
Noch do órduigh Día na cheann réightigh tré chreideamh ann a fhuil, chom a fhíréantachda dfoillsiughadh, tré mhaithmheachas na bpeacadh do chuáidh tharuinn, a bhfoighid Dé;
Agus siúbhluidh a ngrádh, amhuil do ghrádhuigh Críosd sinne, agus tug sé é féin air ar son a ofráil agus na iodhbairt dheaghbhaluidh do Dhía.
Tug é féin ar son ar bpeacuighne, chum ar sáortha ón drochsháoghalsa do láthair, do réir dheághthoile Dé eádhon ar Nathaírne:
Agus a sé so suim na neitheann a deirmíd: Atá a shámhuil sin dárdshagart aguinn, noch do shúigh ar deis árdchatháoire na Mórdhachda sna flaithís; Uime sin ag so an connradh do dhéuna mé ré tigh Israél a ndiáigh na laetheadhsin, a deir an Tíghearna; Cuirfe mé mo dhlighthe ann a ninntinn, agus sgriobhthad íad ann a gcroídhe: agus biáidh mé um Dhía aca, agus béid síadsan na bpobal agumsa. Agus ní bhiáidh gach áon fó leith ag teagusg a chomharsan, agus gach áon fo leith ag teagusg a dhearbhráthar, ag rádh, Bíodh aithne air an Dtíghearna agad: óir biáidh eólus aca uile oramsa ón mbeag gus an mór. Oír biáidh mé trócaireach da néugcóruibh, agus cuirfe mé a bpeacuidhe agus a naindhlighthe as mo choimhne feasda. An tan a déir sé, An connradh núadh, do chuir sé an seanchonnradh a neimbrígh. Agus an ní atá ar na chur a neimbrígh agus atá sean as fogus dó bheith ar dtéurnógh. Atá na mhinisdir sna hionaduibh náómhtha, agus don tabearnacail fhirinnigh úd, noch do shúighidh an Tighearna, agus ní duine.
Agus a sí so an fhíadhnuise sin, go dtug Día an bheatha mharthannach dhúinne, agus is ann a Mhac atá an bheathasa.
Congmham gan chorruidhe admháil ar muinighne; (óir as díleas an tí thug gealladh dhúinn:)
Oír do rinne seisean air ar soinne, peacadh don tí ag nách raibh fios peacaigh; ionnus go ndéuntaói fíréuntachd Dé dhínne annsan.
Do chífidh sé do sháothar anma, agus biáidh sé sásta: lé na éolus sháorfas mo sheirbhíseach fíréanta mórán; óir iomchoruidh sé a ccionta.
Oir ar bhfagháil bháis dó, is don pheacadh fuáir sé bás éunuáir amháin: achd ar mbeith béo dhó, is do Dhía atá sé béo.
Noch ar mbeith dho na dheallradh glóire, agus na iomháigh fhíre a phearsannsan, agus ag congmháil súas na nuile neitheann ré breithir a chúmhachd féin, ar nglanadh ar bpeacuighne dhó thríd féin, do shuigh sé ar láimh dheis na Mórghachda sna hárduibh;
Náomhuigh íad léd fhírinne: as í do bhríatharsa an fhírinne. Amhail as do chuir tusa misi chum a tsáoghail, is mar sin do chuir misi íadsan chum a tsáoghail. Agus is ar a sonsan náomhaimsi mé féin, ionnus go mbéidísean mar an gcéadna ar na náomhadh sa bhfírinne.
Agus ar ngabháil a nárain chuíge, ar mbreith huidheachais dó, do bhris, agus tug sé dhóibhsean é, ag rádh, A sé so mo chorpsa do bhearthar áir bhur sonsa: déanuidh so mar chuimhne oramsa. Agus do bhí úachdarain na sagart agus na sgríobuidhe ag íarruidh cionnus do mhuirfidís eision; oir do bhí eagla an phobuil orrtha. Agus mar an gcéadna an cupán fós tar éis suipéir, ag rádh, A sé an cupánsa an tiomna núa ann mfhuilsi, dhóirtear ar bhar sonsa.
Agus, féuch, do réub brat roinnte an teampoíll na dhá chuid ó úachdar go hióchdar; agus do criothnuigh an talamh agus do sgoilteadar na cairgeach;
An é nach dtuillfidh (do réir bhur mbaramhlasa,) an tí shaltras Mac Dé fá na chosuibh, agus measus fuil an chonnartha, lér náomhadh é, bheith neamhghlan, agus do bheir masla do Spioruid na ngrás, pionús as ró mhó ná sin?
Agus do dhéana Aáron síth ar a beannuibh uáir san mbliadhuin le fuil ofrála pheacaidh na síthe; uáir san mbliadhuin do déana sé sídh uirre ar feadh bhur ngeinealach: atá sí ro náomhtha don TIGHEARNA.
Agus do dhéana sé ris an mbulóig mar do rinne ré bulóig ar son na hofrala peacaídh, mar sin do dhéana sé ría so: agus do dhéana an sagart síoth ar a shon, agus maithfighear dhóíbh é.
Oír is mar so do ghrádhuigh Día an domhan, go dtug sé a éighein Meic fein, ionnus gidh bé chreideas ann, nachd rachadh sé a mugha, achd go mbeith an bheatha shiorruidhe aige.
Is misi an tarán béo do thuirrling ó neamh: gidh bé iósas don arán so, mairfidh sé go bráth: agus an tarán do bhéura misi úaim as é mféoil féin é, do bhéura mé ar son bheatha an domháin.
An tan a déir sé, An connradh núadh, do chuir sé an seanchonnradh a neimbrígh. Agus an ní atá ar na chur a neimbrígh agus atá sean as fogus dó bheith ar dtéurnógh.
Ar mbeith a fheasa aguibh nach lé neithibh truáillighe, ré hairgead ná hór do fúasgladh síbh ó bhur gcoinbhearsaid dhíomhaóin dár leanabhair do réir luirg na sinnsear; Achd ré fuil mhórluáidh Chríosd, amhuil uáin gan cháidhe gan lochd:
Agus do bhí táobh a stigh don dara bhrat, an tabearnácail dá ngoirthear an náomh iosdadh ro Náomhtha; Sa náit a raibh an túiséir orrgha, agus áirc an chonnartha ar na fholach timchioll ré hór, ann a raibh an pota orrgha ann a raibh an manna, agus slat Aáróin nach do sgeith, agus cláir an chonnartha;
A gcorp a fhéola féin tré bhás, chum bhur ndéunta náomhtha glan agus neimhchiontach na fhíadhnuise féin:
Agus go bhfuighthí annsan mé, gan bheith dom fhiréunntachd féin, thig ón reachd agám, achd a nfhiréuntachd thig tré chréideamh Chriosd, an fhíréuntachd atá ó Dhía tré chreideamh:
Noch as sompla don naimsirsi a láthair, ann a bhfuil tabhartuis agus iodhbartha dhá bhforáil, lé nár féidir an tí do ní an tseirbhís sin, do náomhadh a dtáobh a choinnsiáis;
Achd a nois a Níosa Críosd atá sibhse bhi ar uáiribh neamhchómhgaracg ar bhur ndéunamh comhgarach tré fhuil Chríosd.