Catagóir
111 véarsaí Bíobla faoi iarraidh Eagna
A chara, smaoinigh ar seo: is fiú níos mó eagna a lorg ó Dhia ná saibhreas a lorg, mar is tríd an eagna a thagann straitéisí iontacha a fhéadfaidh tú a threorú chuig saol rathúil.
Ní hamháin sin, ach éiríonn tú i do dhuine atá in ann cabhrú le go leor daoine, le comhairle thráthúil, le ceartúcháin fhoirgníocha, agus le smaointe agus tionscadail a thabharfaidh beannacht do shaol gach duine mórthimpeall ort.
Is cáilíocht dea-bhreithiúnais í an eagna a fhorbraítear ó thaithí, ó bhreathnú, agus ó mhachnamh. Cuimhnigh ar Sholomón Rí, d'iarr sé eagna ar Dhia, agus measadh gurbh é an fear ba chiúine ar domhan é. Bhain Dia taitneamh as Solomón mar níor dhírigh sé ar shaibhreas ábhartha, ach ar a spiorad a líonadh le heolas ar ghlóir Dé.
An té atá críonna, bíonn bua aige nach bhfuil ag mórán. Is í an eagna, i nDia, an tuiscint gan teorainn agus foirfe ar gach a bhfuil nó a d'fhéadfadh a bheith ann. Is bronntanas ó Dhia í a bhfuil sé ag iarraidh orainn go léir a lorg, de réir mar a deirtear i Séamas 1:51.
Is mian le Dia go mbeadh tú lán d'eagna, a threoróidh tú i do shaol laethúil agus i do chinnteoireacht, agus a choiseolfaidh tú ó thitim i n-amaideacht agus ó bheith mearbhall ag sruthanna an domhain.
Is é Dia foinse na heagna, chomh maith leis an gcumhacht, agus trí eagla an Tiarna a thugtar eagna do dhaoine.
Is mian leis an Spiorad Naomh go bhféadfá na críocha atá uait a bhaint amach, ag comhlíonadh a thola i gcónaí, gan focal Dé a dhiúltú. Tabhair aire do do shlí mhaireachtála, ní mar amadán, ach mar dhuine críonna, ag baint leasa as gach nóiméad, mar is olc na laethanta (Eifisigh 5:15-16).
Léirítear an eagna trí ghníomhartha, nuair a dhéanann nó a deir an duine críonna rud éigin, is é sin toisc go bhfuil a fhios aige go bhfuil sé ceart.
Téigh i láthair Dé i nguthán ionas go mbeidh a spiorad ort, ag líonadh tú le heagna. Ar an mbealach sin, beidh a fhios agat go mbeidh sé ag treorú gach a ndéanfaidh tú, agus éireoidh tú i do dhuine stuama atá in ann beannacht a thabhairt do shaol na ndaoine a bhfuil gá acu le heagna.
Iarr ar Dhia agus tabharfaidh sé go flúirseach duit, ní hamháin ar do shon féin, ach chun solas a thabhairt dóibh siúd atá i ndorchadas agus chun treoir a thabhairt dóibh siúd atá ag siúl gan treo.
Achd a néagna úd ó neamh atá sí glan ar tús, na dhiáigh sin síothchánta, ceannsuigh, sótheaguisg, lán do thrócaire agus do dheaghthórtuibh, gan chláon, gan fhallas.
Asi a neagna an ní is oirdheirce; uimesin fagh eagna: agus maille red uile fhagháil fagh tuigse.
Marsin bhías éolus na héagna dot hanam: anuáir do gheabha tú é, annsin do gheabhthar luáigheacht, agus ni ghéarrfuighthior amach do dhóthchus.
Fagh críonnacht, fagh tuigsi; ná dearmuid í: agus ná cláon ó bhríathraibh mo bhéilse.
An té shiubhluighios le daóinibh críonna biáidh sé críonna: acht scriosfuighthear compánach na namadán.
Neartuigh an gliocus duine crionna ní is mó ná deithneamhar do dhaoinibh cumhachtacha atá annsa chathruigh.
Agus áiteochuidh spiorad an TIGHEARNA air, spiorad na heagna agus na tuigse, spiorad na comhairle agus na cumhacht, spiorad a neóluis agus eagla an TIGHEARNA;
Agus áthruighidh sé na haimseara agus na huáine: áthruighidh sé ríghthe, agus cuiridh sé ríghthe súas: do bheir sé eagna do na daóinibh glioca, agus eólus don mhéid aithnighios tuigsi:
Gidheadh fós lábhramáoid go héagnuidhe a measg na ndáoineadh iomlána: bíodh nach do réir éagna an tsáoghailse, nó phrionnsadh an tsáoghailse, atá ag dul amúgha: Achd labhramáoid éagna Dé a seicreid, a néagna fholaigheach, noch do orduigh Día roimh an tsáoghal chum ar nglóirinne:
Cía atá na dhuine eagnuidhe íulmhar eadruibh? taisbéunadh sé a oibreacha féin as a choinbhearsáid mháith maille ré ceannsachd éagna.
Agus bíodh go gcaithfinn a bhfuil agam ré bochdaibh do chothughadh, agus go dtuibhruinn mo chorp da losgadh, agus mé bheith gan grádh, ní bhfuil tarbha dhamh ann.
Na mealladh éinneach é féin. Má chithear déunduine aguibh é féin do bheith glic sa tsáoghalsa, bíodh sé na amadán, ionnus go mbíadh se glic.
Siúbhluidh go héagnuidhe a dtáobh na druinge atá a muíth, ar mbeith dhíbh ag fúasgladh na haimsire. Bíodh bhur gcomhrádh do ghnáth grásamhuil, ar na thumadh a salann, ionnas go mbíadh a fhios aguibh cionnas as coir dhíbh gach áon do fhreagra.
Oír do gheibh neach bríathar éagna trés an Sbioruid; agus neach eile bríathar eóluis trés an sbioruid chéudna;
Ga mhéad is féarr eagna dfagháil ná ór? agus tuigsi dfagháil is córa í do thogha ná airgiod?
Cuir do dhóigh a Ndía re do uile chroidhe; agus ná bí táobh ré do thuigsi féin. Ann do shlighthibh uile admhuigh eision, agus do dhéana sé do shlighthe díreach.
Asé eagla Dé tosach na heagna: is maith an tuigse atá acasan uile do ní a aitheanta: mairigh a mholadh go bráth.
Oír is sgáile a neagna, agus is cumhdach an tairgiod: acht isé dearscnughadh a néoluis, go ttabhair a neagna sáoghal don druing agá mbí sí.
Uime sin, ón lá fá gcúalamar, ní sguirmíd dá bheith ag úrnuighe ar bhur son, agus ag athchuinghe sibhse do bheith líonta déolas a thoilesion a nuile éagna agus thuidge sbioradalta;
¶ A Ngibeon do taibhreadh an TIGHEARNA a naisling do Sholamh annsa noidhche: agus a dubhairt Día, Iarr cred bhéaras mé dhuit. Agus a dubhairt Solamh, Do thaisbéin tú dot shearbhfhoghantuigh Dáibhi mathair trócaire mhór, do réir mar do shiubhail sé ad fhiadhnuise a bhfírinne, agus a ndioghruis, agus a bhfíreantachd croidhe maille riotsa; agus do choimhéud tú dhó an cinéul mórso, go ttug tú dhó mac do shuidhe iona chathaoir ríogha, mar atá a niugh. Agus anois, a THIGHEARNA mo Dhía, do rinne tú rígh dot shearbhfhoghantuigh a náit Dhaibhi mathar: agus misi am leanamh bheag: ní fheadair me cionnus do rachuinn amach nó do thiocfuinn a steach. Agus atá do shearbhfhoghantuigh a lár do phobail noch do thogh tú, pobal mór, nach féidir áireamh nó mheas air iomadamhlachd. Tabhair ar a nadhbharsin dot shearbhfhoghantuigh croidhe tuigseach do dhéanamh breitheamhnuis air do phobail, chor go ttuigfe mé eidir an maith agus an tolc: óir cía fheadas breitheamhnus do dhéanamh air do phobalsa atá comhmór so?
Oír do bheir Día don duine an ní is maith iona radharc eagna, agus éolus, agus sólás: acht don pheacach do bheir sé sáothar, do chruinniughadh agus do chur ar muin a chéile, chor go ttiubhradh don té is maith a bhfiadhnuise Dé. Is díomhaóineas so fós agus buáidhreadh spioraide.
Bí slighe a namadáin díreach iona shúilibh féin: acht is críonna an té éistios ré comhairle.
Agus a dubhairt sé ris an nduine, Amhairc, eagla an TIGHEARNA, sí sin an chríonnacht; agus olc do sheachna is tuigsi sin.
Foillsigh a THIGHEARNA, do shligthe dhamhsa; taisbéin damh do chasain. Tréoruigh mé ann thfírinne, agus teagaisc mé: óir is tú Día mo shlánuighthe; ortsa bhím ag feithiomh air feadh an laói.
Do gheibh croidhe an duine eagnuidhe éolus; agus íárruidh clúas an duine chríonna eagna.
Agus na cumaidh sibh féin ris an tsáoghalsa: achd cuiridh sibh féin a natharrach crotha ré hathnúadhughadh bhur ninntinne, ionnus go mbíadh a dhearbh aguibh créud í toil mhaith, gheanamhuil, dhiongmhála Dé.
Ionnus go dtíubhradh Día ar Dtighearna Iósa Críosd, Athair na glóire, Sbiorad éagna agus foillsighe dháoibh chum eision dadmháil: Ag soillsiughadh súl bhur ccroidhe; chum a fheasa do bheith aguibh créud í muinighin a ghlóire a óighreachda sna náomhuibh,
Is ionmhuin leis an té do gheibh eagna a anam féin: an té choimhéadas tuigsi do gheabha sé maith.
Annsin do chonnairc mé go sáruighionn gliocus an leimhe, mar sháruighios solus an dorchadus.
Is tobar fíoruisge chum beatha an tuigsi don tí agá mbí sí: achd is amadánacht teagasg na namadán.
Do níd na daoine críonna stór éoluis: acht is fogus béul a namadáin daidhmhilleadh.
Ionnus go mbíadh sólás air ccroidhthibh, ar mbeith dhóibh dluthuighe ré chéile a ngrádh, agus a nuile shaidhbhrios sháirdhearbhthachd tuisge, chum éolais rúindíamhra Dé, eadhon a Nathar, agus Críosd; Uime sin má fúarabhair bás má ráon ré Críosd ó chéudthosuighibh an domháin, créd, fá bhfuil sibh mar dhaóinibh chaitheas a mbeatha sa sáoghal, ag leanmhuin dórduighthibh, Ná bean ris; na blais; na láimhsigh; Noch théidh uile a dtruáilleadh ré na gcleachdadh; do réir aitheantadh agus theaguisg na ndaóine? Neithe agá mbí cáil éagna orrtha, sa seirbhís chúmuid daóine úatha féin, agus a númhlachd inntinne, agus a neamhchoigilt an chuirp; ní a nonóir air bith do shásadh na colla. Ann a bhfuilid na huile ionnmhusa eagna agus éolais folaighe.
Socruidh eagna a ccroidhe an té agá mbí tuigsi: acht foillsighthear an ní atá a meadhón na namadán.
Agus eágna agus eólus bhus cothughadh dot aimsearuibhsi, agus neart slánuighthé: isé eagla an TIGHEARNA a ionnmhus.
Oír is glioca aimhghliocas Dé náid dáoine; agus as neartmhaire meirbheas Dé náid dáoine.
Atá ór ann, agus móran do chlochuibh uáisle: acht is íad bríathra a néolus an séud mórluáigh.
Iarruigh, agus do bhéurthar dhaóibh; lorgairídh, agus do gheabhtháoi; búalidh an dorus, agus oisgéoltar dháoibh: Oír gach uile neach iárrus glacuidh sé; agus giodh bé lorgaireas do ghéibh sé; agus is don té bhuaileas an dorus oisgéoltar.
Agus a dhearbhráithreacha, as dearbh leamsa féin bhir dtáobhsa, go bhfuilti lán do mhaith, ar mbeith dháoibh líonta do ghach uile éolas, agus go dtig dháoibh fós a chéile do theagusg.
Oír is tú mo charruig agus mo dhaingion; air a nadhbharsin ar son thanma tréoruidh mé, agus dírigh mé.
A mhic, ná dealchaidís sin ré do shúilibh: connuimh gliocas iomlán agus discréid: Marsin béid síad na mbeatha dot anam, agus na ngrasaibh dot mhuinéul.
Oír is fear a neagna náid na clocha búadha; agus na huile neithe is féidir do dhúiliughadh ní hionchoimhmeasta ría íad.
¶ A dubhairt mé ann mo chroidhe a ttáobh staide mhac na ndaóine, cho go bhfoillseochadh Día íad, agus go bhfaictidis féin nach bhfuil ionnta acht ainmhighthe. Oír an ní theagmhas do mhacaibh na ndaoine teagmhaidh do na hainmhighthibh; aoinní amháin theagmhas dóibh: óir mar théid cuid aca déag, is marsin éagas an chuid oile; fós, is áonanál amháin atá aca; marsin nach bhfuil uáisle ag an nduine thar a nainmhidhe: óir is díomhaóineas iad ré chéile.
Tabhair orum slighthe haitheanta do thuigsin: agus do dhéanad smuáineadh ad oibreacha iongantacha.
Cláon síos do chlúas, agus éist bríathra an duine ghlic, agus iompoigh do chroidhe chum méoluisi. Oír is ní solásach é, má thaisgionn tú a stigh ionnad íad; béid fós iomchubhaidh ann do bhéul. Chor go mbía do mhuinighin annsa TIGHEARNA, dfoillsigh mé dhuit a niugh, dhuitse féin.
Oir ráinic tuarasgbháil bhur númhlachdsa na huile dháoine. Ar a nadhbharsin atá gáirdeachas orum bhur dtáobhsa: gidheadh is mían riom bheith dháoibh eagnuighe a dtáoibh na maitheasa, agus neamhurchoideach a dtaobh a nuilc.
Féuch, cuirimse sibhse mar cháorchaibh a measg mhadradh állta: ar anadhbharsin bídhidh glic mar na haithreacha neimhe, agus neamburchóideach mar na colama.
O a THIGHEARNA ar Ndía, do rinnis iomad dot oibreachaibh iongantacha, agus dot smuaintighibh dhúinne: ní féidir do neach a ccunntas duitsi a nórdughadh: dá bhfoillseochuinn íad agus a labhairt, is mó íad ná is féidir áireamh.
Uime sin tábhruidh dá bhur náire cionnas do thiucfadh ribh siúbhal go haireach: ní mar dhruing gan eagna, achd mar dhruing eagnuidhe, Ag fúasgladh na haimsire do bhrígh go bhfuilid na laethe go holc.
Bí a neagna as coinne an té agá mbí tuigsi; acht bíd súile a namadáin a nímlibh na talmhan.
Do rinneadar do lámha mé agus do chumadar mé: tabhair tuigsi dhamh, agus do dhéan haitheanta dfoghluim.
A nuáir rachus a neagna a steach ann do chroidhe, agus bhías éolus taitneamhach dot anam; Cuimhdeochuidh deiscréid thú, coimhéadfuidh tuicse thú:
Agus bíghidh bhar luchd na bréithre chur a ngníomh, agus ní bhur luchd a héisdeachda amháin, dá bhur mealladh féin.
¶ Thug an Tighearna DIA dhamhsa teanga na ndáoine foghlomtha, go mbeith a fhios agam ciondus do laibheoruinn focal a nam ris an té bhíos coirthe: múscluidh sé ó mhaidin go maidin, múscluidh sé mo chluás do chluinsion mar a néagnuidhe.
Múin do shlighe dhamh, a THIGHEARNA, agus tréoruidh a ród chomhthrom mé, do bhrígh mó námhad.
Teagaisg dhamh a THIGHEARNA, do shlightheacha; agus siubhólad ann tfírinne: coimhcheangail mo chroidhe chugadsa deaglughadh hanma.
Eíghidh a neagna amuigh; léigidh sí amach a guth annsna sráidibh: Eíghidh sí annsa náit is mó tathuighthe, a noscaltaibh na ngeatadh: a deir sí a briathra annsa chathruigh, ag radh,
Agus atáoi dóthchasach go bhfuil tú ad éoluighe ag na dalluibh, ad sholas ag an muinntir atá a ndorchadas,
Atá dligheadh an TIGHEARNA iomlán, ag iompógh a nanma: is fírinneach fiaghnuise an TIGHEARNA, ag déanamh an tsimpligh críonna. Atáid reachda an TIGHEARNA ceart, ag gáirdiughadh an chroidhe: atá áithne an TIGHEARNA fiorghlan, ag tabhairt radhairc do na súilibh.
Anois ar a nadhbharsin éistigh riom, a chlann: óir is beannuigh an drong choimhéadas mo shlighthe. Eistigh re teagasg, agus bíthí críonna, agus na díultuighe é.
Tuille eile, a dhearbhraithre, gidh bé ar bithe neithe atá firinneach, gidh bé neithe atá trómgha, gidh bé neithe atá ceart, gidh bé neithe atá glan, gidh be neither as fíu grádh, gidh bé neithe ar a bhfuil deaghtheisd; ma tá súbhailcighe ar bith, agus má tá moladh, go madh híad bhías sibh a smuáineadh.
Do bheir an tslat agus an smacht gliocas uatha: acht do bheir an leanabh fágthar taobh ris féin náire dhá mhathair.
Má bhíonn an tíarann máol, agus nach géireochuidh sé an faobhar, caithfidh sé tuille neirt do chur leis: acht is tarbhach a neagna chum tréoruighthe.
Do rinneadar do lámha mé agus do chumadar mé: tabhair tuigsi dhamh, agus do dhéan haitheanta dfoghluim. An dream ar a bhfuil heagla béid lúathgháireach a nuáir do chífid mé; óir do bhí mo dhóigh ann thfocal.
Thig so mar an ccéadna ó TIGHEARNA na slógh, noch atá iongantach a ccomhairle, agus oirdheirc a noibriughadh.
Do bhrígh, ar naithniughadh Dé dhoibh, nach rugadar buidheachus ris; achd gur líonadar do dhiomháoineas ann a smuáintighibh, agus gur dalladh a gcroidhe neamhthuigsionach.
Teagaisg dhamh tuigse mhaith agus éolus: óir do chreid mé haitheanta. Suil do bhuáidhreadh mé, do chuáidh mé ar seachrán: a nois coimhéaduim do bhríathra.
Eísd re comhairle, agus glac teagasg, chor go mbía tu glic ad chrích dheighíonuigh.
Eistighsi, a chlann, ré teagasg athair, agus tugaidh aire déolus tuicsion. Eíst, a mhic, agus glac mo ráidhte; agus béid blíadhna do sháoghail iomadamhuil. Do mhúin mé thú a slighe an ghliocuis; do thréoruigh mé thú a gcasánaibh díreacha. A núair shiubholus tú, ní cumhgochthar do choiscéime; agus a núair rithios tú, ní bhfuighe tú tuisleadh. Glac greim daingion do theagasg; na léig uáit í: cumhdaigh i; óir isí sin do bheatha. Ná héirigh a steach a ccasán na gciontach, agus ná himthigh a slighe na ndrochdhaóine. Seachain é, ná gabh lámh ris, fill úadh, agus imthigh romhad. Oír ni chodhluid síad, muna ndéarnaid urchóid; agus beirthear a ccodhladh úatha, muna ttugaid ar chuid éigin tuitim. Oír ithid síad arán na hurchóide, agus ibhid fíon a nfoiréigin. Acht bí slíghe a nfíréin amhuil solus lonnrach, noch shoillsighios ní sa mhó agus nísa mhó go nuige an lá iomlán. Atá slighe na gciontach do nós an dorchadais: níor fheadadar cred ó bhfuighid tuisleadh. Oír do bheirim foghluim maith dhíbh, ná tréigidh mo dhlígheadh.
Agus tuilliomh, a mhic, maille riu so, gabh múnadh: ní bhí críoch air iomad leabhar do dhéanamh; agus is cuirthe do nfeóil iomad an stuidéir.
Cúartuigh mé, a Dhé, agus tuig mo chroidhe: teastuidh me, agus tuig mo smuáintighe: Agus féuch an bhfuil slighe ar bith chiontach ionnam, agus treóruidh mé a slighe na síorruidheachta.
An bhfáicionn tú dúine díthchiollach iona ghnothuighibh? seasfuidh sé a lathair ríogh; ní a lathair dhaoine uirísiol sheasfas sé.
O a Thimotéuis, coimhéid an ní fágbhadh táobh riot, agus seachain cíapáil bhríathar neamhdhíagha gan éifeachd, agus conntrarrdhachd ealadhan nách bhfuil achd na haínm ealadhna:
(Oir do bhéarthar do ghach dhuine agá bhfuil ní, agus bíaidh a sháith aige: achd an té a tá gan ní aige toigebhthar úadh fós an ní a tá aige.)
Do shaltair tú síos an mhéid do chuáidh a mugha ód reachdaibh: óir is neimhfhírinne an gangaid.
Oír is aimhghliocas ré Día gliocas an tsáoghalsa. Oír atá sgríobhtha, Greamuidhe sé na dáoine glioca ann a slighthibh féin.
Achd atá a fhíos ag sgrúdaigheóir na gcroidheadh cred é toil na Spioruide, óir is do réir thola Dé ghuidheas sé ar son na náomh.
Teagaisg dhamh, a THIGHEARNA, slighe do reachta; coimhéadfad í go nuige a nfhoirchionn, Tabhair tuigse dhamh, agus coimheadfad do dhlighe; agus coimhlíonfad é le mo chroidhe iomlán.
Achd is don luchd thig chum áóisi fhóghnas an biádh laidir, agá bhfuilid a gcéúdfadha tré ghnáthughadh fhada ar na gcleachdadh chum eidirdhealuighe maitheasa agus uilc.
Bíodh bríathar Chríosd na comhnuide ionnuibh go saidhbhir sa nuile éagna; dá bhur múnadh agus dá bhur dteagasg féin a salmuibh agus a bhfonnuibh molta Dé, agus a gcainticibh sbioradálta ag déunamh ceóil don Tíghearna ann bhur gcroidhthibh maillé ré gean.
Agus má atá aóinneach aguibh a neasbhuibh éagua, íarruidh í air Dhía, noch do bheir go fairsing úadh do na huilibh, agus nach déun maóidheamh; agus do bhéurthar dho í.
Má íarrair í amhuil airgiod, agus go spíonfuidh tú da híarruidh mar ionnmhusaibh foluightheacha;
Oír is fear a neagna náid na clocha búadha; agus na huile neithe is féidir do dhúiliughadh ní hionchoimhmeasta ría íad. Misi a neagna áitreabhuim a bhfochair na críonnachta, agus do gheibhim amach éolus ar neithibh ínntleachtacha.
Ionnus go dtíubhradh Día ar Dtighearna Iósa Críosd, Athair na glóire, Sbiorad éagna agus foillsighe dháoibh chum eision dadmháil:
Oír do bheara misi béul dáoibh agus eagna, nach budh héidir lé bhur neasgcáirdidh uile labhairt ná cur na haghuidh.
Iondus go ccláonfa tú do chlúas chum na heagna, agus go ttinbhra tú do chroidhe don tuigsin;
Asé eagla an TIGHEARNA tosach a néoluis: acht dísbeaguid na hamadáin eagna agus teagasg.