Няхай я скажу і крыху выпушчу дух, адкрыю вусны свае і дам адказ.
Няхай я скажу і стане лягчэй крыху, адкрыю вусны мае і адкажу.
Пагавару, і палегчае мне; адкрыю вусны мае і адкажу.
Памаўчыце крыху, каб я гаварыў, і хай што-колечы на мяне прыйдзе.
Хто ёсць, хто б паспрачаўся са мной? Тады я замаўчу і скончу жыццё.
«Таму разважанні мае зноў абуджаюць мяне, што разуменне заззяла ўва мне.
Цярпліва выслухайце мяне, а я буду гаварыць; і пасля слоў маіх будзеце смяяцца.
і нутро маё, як брага без адтуліны, якая разрывае новыя бутэлькі.
Не буду звяртаць увагі на асобу, і ні перад адным чалавекам ліслівіць не буду.
«Калі пачнём мы размаўляць з табою, можа, прыкра табе будзе, але пачатую размову хто зможа стрымаць?