Sokajy
105 Andininy Baiboly ho an'ny tsy mino an'Andriamanitra
Ry sakaiza, mahagaga ihany indraindray hoe nahoana ny olona no tsy mino an'Andriamanitra, indrindra isika efa mahalala ny fitiavany sy efa manana ny fanantenana fiainana mandrakizay any an-danitra. Kanefa, raha tsaroantsika ny herin'ny ota eo amin'ny fiainantsika, dia mety ho takatsika ihany ny antony mahatonga azy ireo ho toy izany.
Ny andraikitsika kosa dia ny mivavaka ho azy ireo. Mangataka amin'Andriamanitra isika mba hanala ilay zavatra manakana azy ireo tsy hahita Azy, ary mba hiseho amin'izy ireo amin'ny fomba mahery vaika Izy ka hanokatra ny mason'ny fahalalany.
Rehefa miresaka amin'izy ireo isika, tsy ampy ny teny fotsiny. Mila asehontsika amin'ny fiainantsika ny herin'ny Filazantsara manova fo, mba hinoany fa tena misy i Kristy. Tsy ady hevitra na fifandirana no ilaina fa ny fampitana mazava tsara ny fahamarinana, ary ny Fanahy Masina no hanome porofo mivaingana momba izany.
Fa ny fombany tsy hita, toy ny fahefany mandrakizay mbamin’ny maha-Andriamanitra Azy, dia hitan’ny saina amin’ny asan-tanany ka miseho amin’ny zava-boaary rehetra; koa tsy afa-miala tsiny izy ireo,
Mitandrema fandrao dia lasan-ko babon’ny sasany, amin’izany hoe fahaizan-dalina, izay famitahana foana, avy amin’ny hevitr’olombelona sy araka ny abidim-pianaran’izao tontolo izao, fa tsy araka an’i Kristy.
Tsy misy olona mahay manatona Ahy akory raha tsy taomin’ny Ray izay naniraka Ahy, ary Izaho hanangana azy amin’ny farandro.
satria miseho miharihary ao aminy izay mba mety ho fantatra momba an’Andriamanitra, fa nasehon’Andriamanitra taminy izany.
Tsy azon’ny olona ara-batana anefa ny zavatra avy amin’ny Fanahin’Andriamanitra; ataony ho fahadalana izany, fa tsy hainy fantarina velively, satria amin’ny Fanahy no hany amantarana izany.
fa manome rariny ny kamboty sy ny mpitondratena; tia ny vahiny, sy manome hanina amam-pitafiana azy.
Mihirà ho an’Andriamanitra, mankalazà ny Anarany! Misavà lalana ho an’ilay tamy mamaky ny tany lemaka! Iaveh no Anarany, mifalia eo anatrehany!
Raha ny Jentily tsy manan-dalàna no manao ho azy izay voadidin’ny Lalàna, na dia tsy manan-dalàna aza izy, dia izy ihany no lalàna ho an’ny tenany.
Ny adala manao anakam-po hoe: «Tsy misy Andriamanitra!» Efa simba izy ireo; asa mahamenatra no ataony; Tsy misy manao ny tsara na dia iray aza.
i Iaveh miaro ny mpivahiny; manohana ny kamboty ama-mpitondratena Izy; fa mampiolakolaka ny lalan’ny ratsy fanahy kosa.
Ny tranon’ny mpiavonavona, ravàn’i Iaveh; fa ny baorina mamaritra ny an’ny mpitondra tena kosa aoriny mafy.
Aza mamindra ny faritany fahataloha; ary aza mitsofoka amin’ny sahan’ny kamboty. Fa mahery ny mpamaly ho azy, dia hiaro azy amin’ny adiny aminao.
fa nahalala an’Andriamanitra izy, nefa tsy nankalaza Azy ho Andriamanitra na nisaotra Azy; fa nanjary zava-poana Izy tamin’ny fisainany, ary tonga maizina ny fony donto.
mianara hanao soa; katsaho ny rariny, anaro ny mpampahory, omeo rariny ny kamboty, arovy ny mpitondratena.
Mampanalavitra ny tribonaly ny osa sy manendaka ny rariny amin’izay ory eo amin’ny vahoakako; ny mpitondratena ataony firemby; ary ny kamboty fambabony!
Raha hitsakitsahin’ny olona amin’ny tongony, ny babo rehetra amin’ny tany; raha manana ny rariny no ampandeferin’ny olona, eo anatrehan’ny Avo indrindra; raha misy mampidi-doza ny olona amin’ny adiny, moa tsy ho hitan’ny Tompo va izany?
fa nihamaizin-tsaina izy ireny, sy nanalavitra ny fiainan’Andriamanitra, noho ny tsy fahalalana amam-pahajambàm-pony,
Kanefa, masìna ianao, mba fotory ny biby, fa hampianatra anao izy; hatramin’ny voromanidina, fa hanoro anao izany izy. Na mitenena amin’ny tany fa hampahalala anao izy; hatramin’ny hazandrano any an-dranomasina aza, dia hitantara izany aminao. Satria iza moa amin’ireo rehetra ireo no tsy mahalala, fa ny tanan’i Iaveh no mahavita ireo zavatra ireo,
Ary nisy koa mpaminany vavy anankiray dia i Ana, zanak’i Fanoela fokon’i Asera; efa antitra dia antitra izy, dia fito taona no nanambadiany taorian’ny nahavirjiny azy, ary efa mpitondratena tokony ho efatra amby valopolo taona, sady tsy niala tao amin’ny Tempoly, fa nanompo an’Andriamanitra andro aman’alina tamin’ny fifadian-kanina sy ny fivavahana.
Ary lazaiko marina aminareo koa fa maro no mpitondratena tamin’i Israely tamin’ny andron’i Elia, raha nihantona telo taona sy enim-bolana ny orana ka voan’ny mosary mafy ny tany rehetra, nefa tamin’izy ireo tsy nisy nanirahana an’i Elia na dia anankiray aza, fa tamin’ilay vehivavy mpitondratena tany Sareptà any amin’ny tany Sidona ihany;
Ary nanao fanoharana tamin’izy ireo koa Izy, momba ny tsy maintsy ivavahana lalandava sy amim-paharetana. «Nisy roa lahy niakatra hivavaka tany an-Tempoly: Farisianina ny iray ary Poblikanina ny anankiray. Nitsangana ilay Farisianina ka nivavaka tao am-pony hoe: ‹Andriamanitra ô, misaotra Anao aho fa tsy mba tahaka ny olona hafa izay mpangalatra, tsy marina, mpijangajanga, na tahaka itsy Poblikanina itsy akory aza; mifady hanina indroa isan-kerinandro aho, ary mandoa ny ampahafolon’ny fananako rehetra.› Fa ilay poblikanina kosa nijanona eny lavidavitra eny sady tsy sahy niandrandra ny lanitra akory, fa nandona ny tratrany nanao hoe: ‹Andriamanitra ô, mamindrà fo amiko, fa mpanota aho.› Lazaiko aminareo fa ity no nidina efa nohamarinina, tany an-tranony, fa tsy ilay anankiray; fa izay rehetra manandra-tena no haetry, ary izay manetry tena no hasandratra.» Ary nisy koa olona nitondra zazakely ho eo aminy mba hametrahany tanana: fa nony nahita izany ny mpianatra dia niteny azy ireo. Nefa nantsoin’i Jesoa hankeo aminy kosa ireo ka nataony hoe: «Avelao hanatona Ahy ny zazakely, ary aza sakanana izy, fa ny toa azy no hanana ny fanjakan’Andriamanitra. Lazaiko marina aminareo, fa izay tsy handray ny fanjakan’Andriamanitra tahaka ny zazakely, dia tsy hiditra any akory.» Ary nisy lehibe anankiray nanontany Azy hoe: «Ry Mpampianatra tsara ô, inona no hataoko hahazahoako ny fiainana mandrakizay?» Dia hoy i Jesoa taminy: «Ahoana àry no iantsoanao Ahy hoe: tsara? Tsy misy tsara afa-tsy Andriamanitra irery. Hoy Izy: «Tany amin’ny tanàna anankiray nisy mpitsara anankiray tsy natahotra an’Andriamanitra sy tsy menamaso olona. Fantatrao ny didy hoe: ‹Aza mamono olona, aza mijangajanga, aza mangalatra, aza miampanga lainga, manajà ny rainao aman-dreninao.› » Dia hoy izy: «Efa nitandrina izany rehetra izany hatry ny fony kely aho.» Nony nandre izany i Jesoa, dia nanao taminy hoe: «Zavatra iray loha no tsy ampy aminao: amidio ny fanananao rehetra ka omeo ny mahantra, dia hanan-drakitra any an-danitra ianao, ary avia hanaraka Ahy.» Fa nony nandre izany teny izany izy, dia nanjonitra, satria mpanan-karen-doatra izy. Koa hoy i Jesoa nony nahita azy nalahelo; «Akory ity hasarotry ny hidiran’ny mpanan-karena amin’ny fanjakan’Andriamanitra! Fa moramora kokoa ny hidiran’ny rameva amin’ny vody fanjaitra noho ny hidiran’ny mpanan-karena amin’ny fanjakan’Andriamanitra.» Dia hoy izay nihaino hoe: «Iza àry no ho voavonjy?» Ka hoy ny navaliny: «Izay tsy azon’ny olona atao, dia azon’Andriamanitra atao.» Ary hoy i Piera: «Indro izahay efa nandao ny zavatra rehetra ka nanaraka Anao.» Dia hoy i Jesoa taminy: «Lazaiko marina aminareo fa na iza na iza handao ny tranony, na ny havany, na ny rahalahiny, na ny vadiny, na ny zanany noho ny fanjakan’Andriamanitra, Ary tao amin’izany tanàna izany koa, dia nisy mpitondratena anankiray nankao aminy matetika nanao hoe: ‹Omeo rariny aho amin’ilay miady amiko›; dia sady hahazo bebe kokoa amin’izao fiainana izao, no hanana ny fiainana mandrakizay any aoriana.» Nony inona dia nalain’i Jesoa manokana ny roa ambin’ny folo lahy ka nilazany hoe: «Indro miakatra ho any Jerosalema isika, ka ho tanteraka izay rehetra nosoratan’ny mpaminany ny amin’ny Zanak’olona: fa hatolotra amin’ny Jentily Izy ka hoesoina, holatsaina, hororàna, ary rehefa voakapoka dia hovonoina, fa hitsangan-ko velona avy any amin’ny maty amin’ny andro fahatelo.» Tsy nisy azon’izy ireo anefa izany, fa teny miafina ho azy ka tsy fantany akory izay heviny. Nony mby tao akaikin’i Jerikô Izy, dia nisy kosa jamba anankiray nipetraka nangataka teo amoron-dalana. Ary nony nandre ny vahoaka nandalo izy dia nanontany hoe «Inona izany?» ka nilazana fa i Jesoa avy any Nazareta no nandalo. Dia niantso izy nanao hoe: «Ry Jesoa Zanak’i Davida ô! mamindrà fo amiko.» Noraran’izay teo aloha izy mba hangina, fa vao mainka niantso mafimafy kokoa nanao hoe: «Ry Zanak’i Davida ô! mamindrà fo amiko e!» fa tsy nanaiky na oviana na oviana izy. Kanjo tamin’ny farany dia hoy izy anakam-po: ‹Na dia tsy matahotra an’Andriamanitra aza aho sy tsy menamaso olona, Dia nijanona i Jesoa, ka nasainy nentina mankeo aminy izy. Ary nony tonga teo akaikiny dia nanontaniany hoe: «Inona no tianao hataoko aminao?» Ary hoy izy: «Mba hahiratra aho, Tompoko.» Dia hoy i Jesoa taminy: «Mahirata, ny finoanao no nahavonjy anao.» Niaraka tamin’izay, dia nahiratra izy ka nanaraka azy sy nankalaza an’Andriamanitra. Ary ny vahoaka rehetra nahita izany koa nidera an’Andriamanitra. dia manahirana ahy ity mpitondratena ity, ka homeko rariny izy mba tsy hiverimberina mandrakariva hanorisory ahy.› Ary henoy, hoy ny Tompo, izay lazain’ilay mpitsara tsy marina, ka Andriamanitra indray va no tsy hanome rariny ny olom-pinidiny izay mitaraina aminy andro aman’alina, ary tsy halaky hamonjy azy? Lazaiko aminareo fa homeny rariny haingana izy ireo. Kanefa rehefa tonga ny Zanak’olona, moa mba hahita finoana etỳ ambonin’ny tany Izy?»
Omeo voninahitra ny mpitondratena, izay tena mpitondratena tokoa. Fa raha misy mpitondratena manan-janaka na zafy kosa, dia aoka ho ireo aloha no hianatra hanaja ny fianakaviany, ka hamaly babena ny ray aman-dreniny, fa izany no sitrak’Andriamanitra. Ny hoe mpitondratena tokoa, dia honjohonjon’izy irery no sisa, Andriamanitra no hany antenainy, ka maharitra amin’ny fangatahana amam-pivavahana andro aman’alina izy;
Koa tiako aza hanam-bady ireny mbola tanora ireny, mba hanan-janaka, sy hitondra ny tokantranony; ary tsy hanome basy hamelezan’ny fahavalo vava ratsy.
Izao no fivavahana madio sy tsy misy tsiny eo anatrehan’Andriamanitra Ray: ny manampy ny kamboty sy ny mpitondratena amin’ny fahoriany; ary ny miaro tena tsy ho voaloton’izao tontolo izao.
Ary nisy mpitondratena mahantra anankiray tonga tao koa, ka nandatsaka farantsa kely roa ankevitry ny variroaventy avy. Dia nantsoin’i Jesoa ny mpianany ka nilazany hoe: «Lazaiko marina aminareo fa io mpitondratena mahantra io no nandatsaka indrindra tamin’izay rehetra nandatsaka tao amin’ny fandatsahan-drakitra; satria ireo rehetra ireo nandatsaka ny ambim-bavany, fa izy kosa nandatsaka izay ilainy, dia izay rehetra nananany sy ivelomany.»
Rehefa mby teo akaikin’ny vavahadin’ny tanàna Izy, dia indro nisy fatin’ny zazalahy anankiray nentina halevina, zanak’olona lahy tokana sady mpitondratena indray ireniny, ka vahoaka be avy ao an-tanàna no nanaraka azy. Nangoraka ny Tompo nony nahita an-dravehivavy, ka nanao taminy hoe: «Aza mitomany.» Ary nanatona Izy ka nanendry ny tranovorona; dia nijanona ny mpilanja, ary hoy i Jesoa: «Ry zatovo, Izaho mandidy anao, mitsangàna.» Dia niarina niaraka tamin’izay ny maty, sady niteny, ary nomen’i Jesoa an-dreniny.
Ary nanao fanoharana tamin’izy ireo koa Izy, momba ny tsy maintsy ivavahana lalandava sy amim-paharetana.
Ianareo lehilahy kosa, mahaiza mitondra ny vadinareo amim-pahendrena, toy ny fanao amin’ny fanaka malemy; ento amim-panajana izy, fa mpiara-mandova ny fahasoavan’ny fiainana ianareo, mba tsy hisy hanampontsampona ny fivavahanareo.
Aza matahotra, fa tsy ho menatra ianao; aza mangaihay, fa tsy hisy hahamenatra anao; fa hanadino ny henatry ny fahatanoranao ianao; ary tsy hahatsiaro intsony ny tondromaso, fony mpitondratena.
Ka aoka ho avy amin’izay ny Levita izay tsy mba manana anjara na lova eo aminao, mbamin’ny vahiny sy ny kamboty ama-mpitondratena izay ao anatin’ny vavahadinao, dia hihinana izy, ka hivoky, mba hanambinan’i Iaveh Andriamanitrao anao amin’ny asa rehetra ataon’ny tananao.
Fa hoy Andriamanitra: Manajà ny rainao aman-dreninao; ary koa Izay hanozona ny rainy na ny reniny dia hovonoina ho faty.
Fa ny vadinao dia ny Mpahary anao; I Iavehn’ny tafika no Anarany, ary ny Mpanavotra anao dia ilay Masin’i Israely, Andriamanitry ny tany rehetra no iantsoana azy.
Nisy vehivavy anankiray vadin’ny iray amin’ny zanaky ny mpaminany, nitaraina tamin’i Elisea, nanao hoe: «Maty ny vadiko mpanomponao, ary fantatrao fa natahotra an’i Iaveh ny mpanomponao ary tonga haka ny zanako roa ho andevony ny tompon-trosa izao.» Ka handeha isika hanao efitrano kely avo manolotra ny rindrina, ho azy, dia hasiantsika farafara iray, latabatra iray, seza iray, ary fanaovan-jiro iray ao, ho azy, mba hihatahany isaky ny tonga amintsika izy.» Dia tonga tao Sonama i Elisea indray andro ka nipetraka tao amin’ilay efitrano avo sy nandry tao. Ary hoy izy tamin’i Giezỳ mpanompony: «Antsoy ilay vehivavy Sonamita.» Dia nantsoin’i Giezỳ ka nandroso nankeo anatrehany. Ary hoy i Elisea tamin’i Giezỳ: «Lazao azy kely izao: Indro nikarakara anay tamin’izao zavatra rehetra izao ianao, ka inona kosa no mety hatao ho anao? Tianao va ny hiresahako amin’ny mpanjaka na amin’ny filohan’ny tafika mba ho anao?» Dia hoy ny navalin-dravehivavy: «Efa monina eto amin’ny fireneko aho.» Ary hoy i Elisea: «Ka inona àry no hatao ho azy?» Dia hoy ny navalin’i Giezỳ: «Zanaka no tsy ananany ary ny lahy efa antitra.» Ary hoy i Elisea: «Antsoy àry izy.» Dia nantsoina izy ka nijanona teo am-baravarana; ka hoy i Elisea taminy: «Raha afaka herintaona amin’izao fotoana izao dia hisafosafo zazalahy ianao.» Fa hoy izy: «Tsia, aza dia laingainao ny ankizivavinao, ry olon’Andriamanitra tompoko.» Ary nanana anaka ravehivavy, ka tera-dahy nony afaka herintaona tamin’izany fotoana izany, araka ny voalazan’i Elisea taminy. Dia nihalehibe ny zaza. Ary indray andro, nankany amin-drainy tany amin’ny mpijinja vary izy, ka nanao tamin-drainy hoe: «Izany an-dohako! Izany an-dohako!» Dia hoy rainy tamin’ny mpanompony: «Ento any amin-dreniny izy.» Dia hoy i Elisea taminy: «Inona no azoko atao ho anao? Lazao hoe izay anananao ao an-trano.» Ary hoy ny navalin-dravehivavy: «Tsy manana na inona na inona ao an-trano ny ankizy vavinao afa-tsy diloilo iray tavoara monja.» Nony nentin’ny mpanompo sy nateriny tany amin-dreniny ilay zaza, dia nipetraka teo am-pofoan-dreniny mandra-pitataovovonana ny andro ary tamin’izay dia maty izy. Niakatra nampandry azy teo amin’ny farafaran’ilay olon’Andriamanitra ravehivavy, dia narindriny aman-trano tao ny zaza, ary nivoaka izy, dia niantso ny lahy, nanao hoe: «Aza mahafady, alefaso mankatỳ amiko kely ny anankiray amin’ny mpanomponao sy ny anankiray amin’ny ampondra vavy, hankanesako faingana amin’ilay olon’Andriamanitra, dia hiverina aho.» Fa hoy ny lahy: «Nahoana no hankanesanao any anio? Tsy tsinam-bolana izao, tsy andro sabata akory?» Dia hoy ny navalin-dravehivavy: «Aza manana ahiahy.» Dia nasainy nasiana lasely ny ampondra vavy, ary hoy izy tamin’ny mpanompony: «Tariho lalana aho ka miaingà ary aza mampijanona ahy any an-dalana, raha tsy efa izaho no efa nilaza taminao.» Dia lasa izy, nankany amin’ilay olon’Andriamanitra tany an-tendrombohitra Karmela. Vao nahatazana azy teny lavidavitra teny ity olon’Andriamanitra dia nanao tamin’i Giezỳ mpanompony hoe: «Indry ilay vehivavy Sonamita, ka mandehana faingana, tsenao izy, ary ilazao hoe: Tsara ihany va ianao? Tsara ihany va ny vadinao? Tsara ihany va ny zanakao?» Dia hoy ny navalin-dravehivavy: «Eny.» Nony vao tonga tany amin’ity olon’Andriamanitra tany an-tendrombohitra izy, dia namihina ny tongony. Nanatona hanifika azy i Giezỳ, fa hoy ny olon’Andriamanitra: «Avelao izy, fa difotr’alahelo ny fony, ary nafenin’i Iaveh tamiko izany, fa tsy nampahalalainy ahy.» Dia hoy ravehivavy: «Moa ve nangata-javatra tamin’ny tompoko aho? Tsy izao va no nataoko: Aza laingainao aho?» Ary hoy i Elisea tamin’i Giezi: «Misikìna ianao, ento eny an-tananao ny tehiko, dia mandehana. Ka raha mifanena amin’olona aza miarahaba azy; raha arahabain’olona aza mamaly azy. Dia apetraho eo amin’ny tavan’ny zaza ny tehiko.» Ka hoy izy: «Mandehana mindran-tavoara amin’ny mifanolo-bodirindrina aminao rehetra, dia tavoara foana, ka aza atao vitsy loatra. Fa hoy ny renin’ny zaza: «Velona i Iaveh! ary velona koa ny fanahinao! ka tsy ilaozako ianao.» Koa nitsangana i Elisea dia nanaraka azy. Nialoha azy ireo i Giezi nametraka ny tehina tamin’ny tavan’ilay zaza nefa tsy nisy feo na famantaran’ny naharenesany. Ka niverina hitsena an’i Elisea izy, nilaza izany taminy, nanao hoe: «Tsy nahatsiaro akory ny zaza.» Nony tonga tao an-trano i Elisea, indro maty ilay zaza ary nandry teo am-parafarany. Nony tafiditra izy dia nirindrina aman-trano tao izy roa lahy ary nivavaka tamin’i Iaveh i Elisea. Dia niakatra nandry teo ambonin’ilay zaza i Elisea: ny vavany nataony tamin’ny vavany, ny masony nataony tamin’ny masony, ny tanany nataony tamin’ny tanany, ny tenany niampatra teo amboniny, ka nihanafana ny tenan’ny zaza. Dia niala teo izy sy nandehandeha eran’ny trano, izay vao niakatra indray niampatra teo ambonin’ny zaza, ka nievina impito ny zaza, dia nihiratra ny mason’ny zaza. Dia niantso an’i Giezỳ i Elisea nanao hoe: «Antsoy ilay Sonamita.» Nony nantsoiny izy dia nankao amin’i Elisea, ka hoy i Elisea taminy: «Raiso ny zanakao.» Nandroso niankohoka tamin’ny tongony ravehivavy sady nihohoka tamin’ny tany, vao nandray ny zanany sy lasa nivoaka. Niverina nankany Galgalà i Elisea, ary nisy mosary tamin’ny tany. Nipetraka teo anatrehany ny zanaky ny mpaminany tamin’izany, ka hoy izy tamin’ny mpanompony: «Ataovy eo an-tokoana ny vilany lehibe, dia mahandroa ro ho an’ny zanaky ny mpaminany.» Ny iray tamin’izy ireo kosa nivoaka hitsongo anana tany an-tsaha, ka nahita sarisarim-boaloboka maniry ho azy dia nioty voatavomontan’ala tamin’io izy nahafeno ny lambany. Nony tafaverina izy dia notetehiny madinika tao anaty vilany nisy ny hanina ireny, nefa tsy nahalala izany izy ireo. Ary rehefa tafiditra ianao, dia mirindrìna aman-trano ao, ianao sy ny zanako, ka aidino amin’izay tavoara rehetra eo ny diloilo, ary isaky ny misy feno dia atokany.» Kanjo nony noloarana hohanin’izy ireo izany, vao nihinana izy ireo, dia nikiakiaka nanao hoe: «Misy mahafaty ao am-bilany, ry olon’Andriamanitra ô!» ka tsy afa-nihinana izy ireo. Dia hoy i Elisea: «Itondray lafarina aho.» Ary narotsany tao am-bilany izany, dia hoy izy: «Arosoy amin’izao hohanin’ny olona.» Izay vao tsy nisy nampaninona intsony tao am-bilany. Nisy lehilahy anankiray avy any Baala-Salira nitondra mofo natao tamin’ny santa-bary ho an’ity olon’Andriamanitra, dia mofo orja roapolo, sy vary vaovao tao an-dasàkany; ka hoy i Elisea: «Omeo ny olona hohaniny.» Fa hoy ny navalin’ny mpanompony: «Hatao ahoana no fandroso izany eo anatrehan’ny olona zato?» Fa hoy i Elisea: «Omeo ireo olona ireo hohaniny; fa izao no lazain’i Iaveh: Hihinana ny olona ary mbola hisy sisa tsy lany.» Dia norosoana izy ireo ka nihinana, nefa mbola nisy sisa tsy lany araka ny tenin’i Iaveh. Dia nandao azy ravehivavy; ary nirindrina aman-trano tao izy sy ireo zanany, ka ireo zanany moa nitondra ny tavoara nankeo aminy, izy kosa nampidina ny diloilo. Rehefa feno ny tavoara dia hoy izy tamin-janany: «Mbola itondray tavoara aho.» Fa hoy ny navalin’ny zanany: «Tsy misy tavoara intsony.» Dia nitsahatra ny diloilo. Koa lasa nilaza izany tamin’ilay olon’Andriamanitra izy ary hoy izy: «Mandehana amidio ny diloilo hanefanao ny trosan’olona aminao, dia hivelomanao sy ny zanakao ny sisa.»
Fa hoy i Rota: «Aza manery ahy handao anao ka hody any lavitra anao, fa izay halehanao no halehako, izay honenanao no honenako, ny firenenao no ho fireneko, ny Andriamanitrao no ho Andriamanitro; izay tany hahafatesanao no hahafatesako, sady any koa no handevenana ahy. Hoentin’i Iaveh amin’izay sarotra indrindra anie aho, raha tsy ny fahafatesana tokana no hahasaraka ahy aminao.»
Tamin’izay dia nidaboka razazavavy ka niankohoka tamin’ny tany, ka nanao taminy hoe: «Inona no mba nahitako fitia teo imasonao, ka hiheveranao ahy izay vahiny fotsiny iny?»
Aza mahafoy ny sakaizanao aman-tsakaizan-drainao; ary aza miditra ny tranon’ny rahalahinao amin’ny andron’ny fahorianao: fa aleo namana akaiky toy izay havan-davitra.
hirehitra ny fahatezerako ka haringako amin’ny sabatra ianareo; ary ny vadinareo ho mpitondra tena, ny zanakareo ho kamboty.»
Raha nandà ny hataky ny mahantra aho; raha nahavalalanina foana ny mason’ny mananotena aho; raha nobodoiko izaho irery ny anjara mofoko, fa tsy nazahoan’ny kamboty anjara,
Anaka, matahora an’i Iaveh sy ny mpanjaka, ary aza mba miharoharo amin’ny olona mpanakorontana. Fa hidona tampoka ny lozan’ireny, ary iza moa no mahalala izay hanjò azy isany?
ka Andriamanitra indray va no tsy hanome rariny ny olom-pinidiny izay mitaraina aminy andro aman’alina, ary tsy halaky hamonjy azy? Lazaiko aminareo fa homeny rariny haingana izy ireo. Kanefa rehefa tonga ny Zanak’olona, moa mba hahita finoana etỳ ambonin’ny tany Izy?»
Fa noana Aho nomenareo hanina, nangetaheta Aho, nomenareo hosotroina, nivahiny Aho nampiantranoinareo, tsy nitafy Aho notafianareo, narary Aho novangianareo, tany an-tranomaizina Aho notsidihinareo.
Mamafy fiantrana Izy, manome ny mahantra, maharitra mandrakizay ny fahamarinany; misandratra amim-boninahitra ny tandrony.
Miverina ho any amin’ny Seoly ny ratsy fanahy, ny firenena rehetra izay manadino an’Andriamanitra.
Ny fisaoran’ny olona am-bava loza nitsororoka tamiko; ny fon’ny mananotena nofenoiko hafaliana.
fa raha lavo izy ireo, azon’ny anankiray arenina ny namany. Fa loza kosa no mahazo ny manirery, ka lavo tsy misy namana hanarina azy!
«Aza manao izay hampalahelo ny mpitondra tena sy ny kamboty; fa raha manao izay mampalahelo ireny ianao, dia hitaraina amiko izy, ka hohenoiko ny fitarainany; hirehitra ny fahatezerako ka haringako amin’ny sabatra ianareo; ary ny vadinareo ho mpitondra tena, ny zanakareo ho kamboty.»
Efa tanora ihany aho; ary indro antitra ankehitriny; fa tsy mba hitako nafoy izay olo-marina, na ny taranany nangataka hanina.
Ry Andriamanitra ô, mahafinaritra loatra lahy ny hevitrao! Endrey, izany hamaroany! Raha manisa azy aho, mihoatra noho ny hamaroan’ny fasika ny isany; nony mifoha aho dia mbola eo aminao ihany!
Ny lehibenao mpikomy, sy naman’ny mpangalatra; sady tia fanatitra no fatra-pitady tambitamby avokoa; ny kamboty tsy omeny rariny; ary ny adin’ny mpitondratena, tsy tonga eo anatrehany.
Izao no lazain’i Iaveh: «Manaova fitsarana sy fahamarinana ianareo; afaho amin’ny tanan’ny mpampahory ny ampahorîna: ny vahiny, ny kamboty, ama-mpitondratena; dia aza ratsy fitondra azy na manao an-keriny aminy, na mandatsa-dra tsy manan-tsiny amin’ity tany ity ianareo.
fa mifetsy ny fananan’ny mpitondratena amin’ny fivavahana lavareny ataony mba ho fieboana fotsiny, ka hohelohina mafimafy kokoa izy.»
Raha misy rahalahy na anabavy tsy manan-kitafy sy tsy manan-kohanina isan’andro, ka ilazan’ny iray aminareo hoe: Mandehana amim-piadanana, mamindroa sy mivokisa, nefa tsy omeny izay ilain’ny vatany, inona no soa azony amin’izany?
Rain’ny kamboty, mpitsara ny mpitondratena Izy, Andriamanitra eo amin’ny fonenany masina.
Ary Andriamanitry ny fahasoavana rehetra, izay niantso anareo ho amin’ny voninahiny mandrakizay, no handavorary sy hampiorina ary hanamafy anareo, rehefa miaritra kelikely ianareo.
Isika izay matanjaka dia tokony handefitra ny fahalemen’izay osa, fa tsy hanao izay mahafaly ny tenantsika fotsiny.
Mahareta amin’ny fitiavana toy ny mpiray tam-po. Manana ôtely tsy azon’ny mpivavaka ao an-tranolay ihinanana isika. Satria izay biby entin’ny mpisorom-be ao amin’ny fitoerana masina ny rany, hatao fanatitra noho ny ota, dia dorana any ivelan’ny toby ny fatiny. Ary toy izany koa ny nijalian’i Jesoa tany ivelan’ny vavahady, mba hanamasinany ny olona amin’ny Rany. Koa mba hankanesantsika any aminy, dia aoka hivoaka any ivelan’ny toby isika, sy hitondra ny latsa nentiny. Fa fonena-mandalo no antsika etỳ an-tany, fa mitady ny ho avy isika. Koa aoka àry isika hanolotra fanati-piderana ho an’Andriamanitra amin’ny alalany mandrakariva; izany hoe, ny vokatry ny molotra mankalaza Azy. Ary aza manadino ny fanaovan-tsoa sy ny fiantrana, fa ny fanatitra toy ireny no ankasitrahin’Andriamanitra. Maneke ny lehibenareo, ary ankatoavy ny teniny, fa miambina ny fanahinareo toy ny olona mbola hampamoahina izy ireo. - mba ho an-kafaliana no hanaovany an’izany, fa tsy ho amin’alahelo, fa tsy mahasoa anareo izany. Mivavaha ho anay, fa te hanao tsara amin’ny zavatra rehetra izahay, ary matoky fa marina ny hitsim-ponay. Ny angatahako ny hanaovanareo izany indrindra anefa, dia ny mba hiverenako any aminareo faingampaingana. Ary aza manadino ny fandraisam-bahiny, fa ny sasany nanaraka izany dia efa nisy nampiantrano Anjely, nefa tsy nahalala azy.
Manandratra ny ory hiala amin’ny vovoka Izy, manesotra ny mahantra hiala amin’ny zezika Izy; mba hampipetraka azy miaraka amin’ny andriandahy, dia miaraka amin’ny andriandahin’ny vahoakany.
raha misy olona iray, raha i Israely rehetra vahoakanao, manao vavaka amam-pifonana, ary samy mahalala ny fijaliany amam-pahoriany avy ny olona, ka mamelatra ny tanany manandrify ity trano ity, Raha efa izany, dia nitodika ny fiangonan’i Israely ny mpanjaka ary nitso-drano azy, ary ny fiangonan’i Israely rehetra dia tafatsangana. Dia hoy izy: dia mihainoa azy ianao any an-danitra amin’ny fitoeran’ny fonenanao, ka mamelà heloka; samy valio araka ny lalany rehetra avy izy, Ianao mahalala ny fony, fa Ianao irery no mahalala ny fon’ny zanak’olombelona rehetra,
Nifoha, tahaka ny olona natory, ny Tompo, sahala amin’ny mpiady mahery leon-divay. Dia nasiany avy eo aoriana ny fahavalony, ka nataony afa-baraka mandrakizay. Tsy tiany kosa anefa ny lain’i Josefa, ary nariany ny fokon’i Efraima.
Ho an’ny mpampianatra hira. - Salamon’i Davida. Ry Iaveh ô, vonjeo ny mpanjaka! - Hihaino antsika anie Izy amin’izay andro iantsoantsika Azy. Hihaino anao amin’ny andron’ny fahoriana anie i Iaveh; hiaro anao anie ny Anaran’ny Andriamanitr’i Jakôba.
Loza ho an’izay mamoaka fitsarana tsy marina, sy ho an’ny mpanoratra manoratra fanamelohana tsy ara-drariny. Toy ny nanakaran’ny tanako an’ireo fanjakan’ny andriamanitra tsy mahomby, izay mahery noho ny an’i Jerosalema sy i Samaria ny sampiny, toy ny efa nataoko tamin’i Samaria sy ireo andriamaniny, moa tsy toy izany koa va no hataoko amin’i Jerosalema sy ny sary sampiny?» Nefa izao no hitranga raha avy izay hahatanterahan’ny Tompo ny asany manontolo, amin’ny tendrombohitra Siôna sy amin’i Jerosalema, dia hosavako ny vokatry ny fo be anjonanjon’ny mpanjakan’i Asiria, sy ny reharehan’ny masony miandranandrana. Satria izy nanao hoe: «Ny nahefàko izany dia noho ny herin’ny tanako, sy noho ny fahendreko, satria mahira-tsaina aho! Ny faritanin’ny firenena, nafindrako, ny hareny nobaboiko, ary ireo nipetraka teo amin’ny seza fiandrianany dia nanongana azy Aho toy ny lehilahy mahery fo. Toy ny fisambotra akany no nisamboran’ny tanako ny haren’ny firenena, ary toy ny fanangona atody nilaozana no namoriako ny tany rehetra, ka tsy nisy nikopa elatra, na nisoka-bava na mba nikiaka akory!» Mirehareha amin’ny tanana mampandihy azy va ny famaky, miavonavona amin’izay mampandeha azy va ny tsofa? Sa hoe: ny tsora-kazo indray va no manetsika izay manainga azy; sa hoe: ny tehina indray no manangana izay tsy hazo! Noho izany, ny Tompo, Iavehn’ny tafika, haniraka faharerahana hamely ny mpiadiny matanjaka; ary eo ambanin’ny voninahiny, hisy afo mirehitra, toy ny afo amin’ny hain-trano. Ny fahazavan’i Israely no ho afo; ary ny Masiny no ho lelafo, handroso sy handevona, indray andro monja, ny tsilo sy ny heriny. Ka ny voninahitry ny ala amam-boly hazo mamoa hofoanany hatramin’ny fanahy ka hatramin’ny vatana; hanahaka ny marary matin’ny singotr’àty izany. Ho azo isaina ny hazo sisa any an’alany; zaza iray dia hahalatsaka an-tsoratra azy. Mampanalavitra ny tribonaly ny osa sy manendaka ny rariny amin’izay ory eo amin’ny vahoakako; ny mpitondratena ataony firemby; ary ny kamboty fambabony!
Fa ny marina kosa aoka hifaly sy hiravoravo eo anatrehan’Andriamanitra, aoka hientan-kafaliana izy ireo!
Any amin’ny fitoerana izay hofidin’i Iaveh Andriamanitrao hamponenany ny Anarany no hifalianao eo anatrehan’i Iaveh Andriamanitrao, ianao, ny zanakao lahy sy ny zanakao vavy, ny ankizilahinao sy ny ankizivavinao, ny Levita ao anatin’ny vavahadinao ary ny vahiny sy ny kamboty sy ny mpitondratena mitoetra eo afovoanao.
Akory ity hamaroan’ny asanao, ry Iaveh; nataonao tamim-pahendrena izy rehetra. Henika ny harenao ny tany. Indro ny ranomasina, sady lehibe no malalaka; iriariavam-biby tsy hita isa, ao ny kely, ao ny lehibe.
Raha ny volamena no nametrahako ny fitokiako, ka ny volamena madio no nataoko hoe: ‹Ianao no fanantenako›, raha ny habetsahan’ny hareko no nifaliako, mbamin’ny fananana nangonin’ny tanako;
Maneke ny rainao, izy izay niteraka anao; ary aza manamavo an-dreninao, saingy efa antitra izy.
Fa tian’i Iaveh ny rariny, ary tsy foiny ny olo-miraiki-po aminy. Eo ambany fiambenany mandrakariva ireny, fa ny taranaky ny ratsy fanahy kosa hofongorana.
Ato amiko ny fanahin’i Iaveh, Tompo, satria voahosotr’i Iaveh aho; nirahiny hitondra teny soa mahafaly amin’ny mahantra, hamehy ny ferin’ireo torotoro fo; hampandre ny babo fa afaka sy ny ao an-tranomaizina fa alefa;
Manome rariny an’izay ampahorîna, manome hanina an’izay noana; i Iaveh manafaka an’izay voababo;
Ary izay rehetra handao ny tranony, na ny rahalahiny, na ny anabaviny, na ny rainy, na ny reniny, na ny vadiny, na ny zanany, na ny taniny noho ny Anarako, dia sady hahazo zato heny no handova ny fiainana mandrakizay.
Valalanina ny masoko miandry ny fampanantenanao, hoy aho: «Rahoviana no hampionona ahy Ianao?»
Samy misy fotoana voatendry ho azy avy ny zavatra rehetra; misy fotoana ho azy avokoa ny zavatra atỳ ambany masoandro:
Salamon’i Davida. Ho fampahatsiarovana. Tompo ô, eo anatrehanao avokoa ny faniriako, ary tsy miafina aminao ny sentosentoko. Ny foko miemponempona, ny heriko nandao ahy; ary ny fahiratan’ny masoko aza tsy ato amiko intsony. Manalavitra ny feriko ny sakaiza ama-namako, ary ny havako mihatakataka amiko. Izay mitady ny aiko mamela-pandrika; izay mikendry ny fahoriako manonona fandrahonana, tontolo andro izy misaina tetik’ady. Izaho izany efa tahaka ny marenina tsy mahare; efa tahaka ny moana izay tsy mahaloa-bava. Mova aho tsy ny olona tsy mandre, izay tsy manan-kavaly haloaky ny vavany. Ao aminao, ry Iaveh, ny fanantenako; Ianao, ry Tompo Andriamanitro, no hamaly! Fa hoy izaho: «Enga ka tsy ho antom-pifaliany aho, enga anie ka tsy hitsangan-kamely ahy izy ireo raha mangozohozo ny tongotro.» Fa mila ho lavo aho, ary eo anatrehako lalandava ny alaheloko. Fa dia miaiky ny heloko aho; raiki-tahotra aho noho ny fahotako. Ry Iaveh ô, aza mamay ahy amin’ny fahatezeranao; aza manasazy ahy amin’ny fahaviniranao.
Tsy misy hafa na Jody na Jentily; satria ny Tompo iray no iombonan’izy rehetra, manan-karena ho an’izay rehetra miantso Azy;
Fa velona sy mahery ny tenin’Andriamanitra, ka maranitra noho ny sabatra roa lela, maninteraka ny fiavahan’ny aina sy ny fanahy, ary ny famavàny sy ny tsoka aza; fantany mazava ny fieritreretana amam-pisainan’ny fo.
Izay mialoka eo ambany fiarovan’ny Avo Indrindra, miala sasatra eo amin’ny aloky ny Tsitoha. Ny fahoriana tsy hihatra aminao, tsy hisy loza hanakaiky izay lainao akory. Fa Izy handidy ireo Anjeliny, ny aminao, mba hiambina anao amin’izay alehanao rehetra: ka hivimbina anao eny an-tanany ireo, fandrao tafintohina amin’ny vato ny tongotrao. Hanitsakitsaka ny liona sy ny aspìka ianao, hanosihosy ny liona tanora mbamin’ny dragona ianao. Hanafaka azy aho, fa niraiki-po tamiko izy; hiaro azy aho, fa mahalala ny Anarako izy. Hiantso Ahy izy, ary hamaly azy Aho; homba azy amin’ny andron’ny fahoriana Aho. Hanafaka sy hanome voninahitra azy Aho. Hovokisako andro lava izy, ary hanehoako ny famonjeko. Hoy aho amin’i Iaveh: «Ianao no trano mimandako sy fialofako, Andriamanitro izay itokiako.»
Hisaorana anie Andriamanitra, Rain’i Jesoa Kristy Tompontsika, sy Rain’ny famindram-po, ary Andriamanitry ny fanalana alahelo rehetra, Izay manafaka alahelo anay amin’ny fahorianay rehetra, mba hahazoanay manafaka alahelo ny tra-pahoriana rehetra, amin’ny fanalana alahelo noraisinay taminy.
Hanadino ny taizany va ny vehivavy, ka tsy hamindra fo amin’ny naloaky ny kibony? Na hanadino aza ny reny, Izaho tsy mba hanadino anao!
Ny vokatry ny Fanahy kosa dia izao: fitiavana, fifaliana, fiadanam-po, fahari-po, hamoram-panahy, hazavam-po, fahalemem-panahy, hatsaram-po, finoana, tsy fivadihana, fahalalana onona, fahadiovana: tsy misy izay Lalàna mikasika an’ireo.
Famindram-pon’i Iaveh no tsy nahalany ritra antsika, fa tsy lany ny famindram-pony. Mihavao isa-maraina izany; lehibe ny fahamarinanao!
Mankanesa atỳ amiko ianareo rehetra izay mitondra fahoriana sy mitondra ny mavesatra entana, fa hanamaivana anareo Aho.
Manome fonenana ny momba ao an-trano Izy, manao azy ho reny mifaly eo afovoan’ny zanany. Aleloia!
Fa toy izany no firavaky ny vehivavy masina fahiny izay nanantena an’Andriamanitra sy nanaiky ny vadiny; tahaka an’i Sarà izay nanaiky an’i Abrahama sy nanao azy ho tompony; ary zanany ianareo, raha manao soa tsy aman-tahotra na inona na inona fampitahorana anareo.