Catagóir
101 Véarsaí an Bhíobla Géilleadh don Aoire
A chara, smaoiníonn tú riamh ar an saol flúirseach a gheall Íosa dúinn? Tá sé le fáil i mbriathar Dé, agus tá sé de dhualgas ar bhur ndaoine eaglaise an bia spioradálta sin a roinnt libh. Cosúil leis an dea-aoire i nEoin 10:10, níl siad ann ach chun cabhrú libh an saol lán le grá agus le dóchas a fháil.
Tá freagracht mhór ar na haoirí agus na seanóirí aire a thabhairt daoibh, treoir a thabhairt daoibh, agus bhur n-anam a chosaint. Mar a deirtear in Eabhraigh 13:17, tá sé tábhachtach géilleadh dóibh agus tacú leo ina gcuid oibre. Ní hamháin go gcabhraíonn sé seo leo a ndualgas a chomhlíonadh le croí éadrom, ach léimid ár ngrá do Dhia freisin trí úmhlacht a léiriú dóibh siúd atá ceaptha againn.
Nuair a bhíonn muid umhal, ní bhíonn aon cheist ann faoi cheisteanna a chur, ná faoi locht a fháil, ach faoi leanúint le croí oscailte agus le muinín iomlán. Is bealach é seo chun onóir a thabhairt do Dhia agus chun na beannachtaí a gheall Íosa dúinn a fháil. Cuimhnigh orthu i bhur bpaidreacha, ag iarraidh go dtabharfadh an Spiorad Naomh neart agus eagna dóibh. Trí thacú leo agus cabhrú leo, táimid ag cur lenár saol spioradálta féin freisin.
Tábhruidh úmhlachd do luchd bhur dtréoruighthe, agus íslighe sibh féin dóibh: óir bíd siad ag faire bhur nanmann mar an luchd bhéuras conntas úathadh, chum so do dhéunamh dhóibh maille ré gáirdeachas agus ní ré hosnaighibh: óir as neamhtharbhach dhíbhse so.
Bíodh cuimhne aguibh ar luchd bhur dtréoruighe, noch do labhair bríathar Dé ribh: agus leanuidh dhá gcreideamh, ag tabhairt aire ré críoch a gcoinbhearsáide:
Déun díthchioll ar thú féin do tháisbéunadh ionmholta do Dhía, a tfior oibre nách rig a leas adhnaire do bheith aire, ag gearradh bhreithre na fírinne go cómhthrom.
Agus bíghidh bhar luchd na bréithre chur a ngníomh, agus ní bhur luchd a héisdeachda amháin, dá bhur mealladh féin.
Eíst annois ream ghuthsa, do bhéura mé comhairle dhuit, agus biáidh Día maille riot: Bídhsi ar son an phobuil leath ré Día; chor go mbéura tú a ccúis go Día: Ann sin rug Ietro, clíamhuin Mhaóise, Sipporah, bean Mhaóise leis tar éis a cur ar a hais; Agus múinfe thu órduighthe, agus dlighthe dhóibh, agus taisbéanfa tú dhóibh an tslighe ann a ccaithfid síad siubhal, agus a nobair chaithfid síad do dhéunamh. Os a chionn so; gléasfa tú as an bpobál uile dáoine acfuinneacha, drong ar a mbí eagla Dé; dáoiné fírinneacha, fhuathuigheas saint; agus cuir ós a ccionn íad, uachdarain mileadh, uachdarain céad, uachdarain cáogad, agus uachdaráin deithneamhuir: Agus breathnuighidis an pobal ann gach uile am: agus is amhla bhías, go dtiubhruid chugadsa a nuile cúis mhór, ach gach uile chúis bheag breithneochuid féin: mar sin bhias socamhlach dhuitse, agus iomchoruidsion an túalach maille leachd. Má ní tú an ní si, agus go naitheonuidh Día sin díot, ann sin bhus éidir leachd a iomchar, agus an pobalsa mar an gcéudna rachuid da náit féin a síothcháin. Mar sin do éist Maóise re guth a chleamhna, agus do rinne a ndubhairt sé uile.
Agus do bhéara mé áodhaireadha dhíbh do réir mo chroidhe, noch bheathochus sibh lé héolus, agus le tuigsin.
Na sinnsir ríaghluigheas go maith, bíodh meas orrtha gur fíu onóir dhúbalta íad, go mórmhór an luchd sháothruigheas sa mbréithir agus a dteagusg.
¶ Agus a dubhairt an TIGHEARNA re Maóise, Glac chugad Iosua mhac Nun, duine iona bhfuil an spiorad, agus cuir do lámh air; Agus cuir a lathair Eleásar an sagart é, agus a lathair an chomhchrúinnigh uile; agus tabhair cúram dhó dá lathair. Agus do sheasadar a lathair Mhaóise, agus a lathair Eleásar an sagart, agus a lathair na bprionnsadha agus an comhchruinnigh uile, ag dorus thabernacuil an chomhchruinnigh, gá rádh, Agus cuirfe tú cuid dod onóir air, chor go mbía comhchruinniughadh chloinne Israel uile umhal.
Agus íarrmuid dathchuinghe oruibh, a dhearbhraithre, aithne do bheith aguibh air an luchd do ní sáothar bhur measg, agus atá ós bhur gcionn sa Dtíghearna, agus theaguisgeas sibh; Agus grádh ro dhióghraiseach do bheith aguibh dhóibh ar son a noibre Bíghidh síothchánta eadruibh féin.
Agus an duine do dhéanas go heasurramach, agus nach éistfidh ris an tsagart noch sheasas ann sin do mhiniostrálachd a lathair do THIGHEARNA Dé, nó ris an mbreitheamh, fuileonguidh an duine céadna sin bás: agus cuirfe tú an tolc ar siubhal ó Israel.
¶ Agus do fhreagradarsan Iosua, ghá rádh, A nuile ní aitheonus tusa dhínn do dhéanam é, agus gidh bé ait a gcuirfe tú sinn racham ann. Do réir mar do éisteamar re Maóise ann sna huile neithibh, mar sin uimhleocham dhuitsi: amháin go mbia do THIGHEARNA Día leachdsa, mar do bhí sé lé Máoise.
Agus a dubhairt Samuel, An bhfuil oirid dúile ag an TTIGHEARNA a nofráluíbh loisge agus a níodhbarthaibh, mar atá aige a numhla do ghlór an TIGHEARNA? Féuch, Is féarr umhlughadh ná íodhbairt, agus éisdeachd ná méathas reitheadh.
Agus a dubhairt an TIGHEARNA re Samuel, Ná féach ar a ghnúis, no ar áirde a phearsann; do chionn gur dhíult misi é: óir ní fhaiceann an TIGHEARNA mar do chí duine; óir do chí an duine an ní bhías a bhfiaghnuise a shúl, achd do chí an TIGHEARNA an croidhe.
Agus a dubhairt sé re na dhaóinibh, Nár léige Día go ndéanainnsi an níse rém mhaighistir, ungthach an TIGHEARNA, mo lámh do shíneadh amach na aghaidh, o sé ungthach an TIGHEARNA é.
Uime sin tug sé drung áirighe, na nabsdaluibh; agus drung eile, na bhfaidhibh; agus drung eile, na náodhairighibh agus na luchd teaguisg; Chum na náomh do cheangal go diongmhálta ré chéile, chum oibre na miniosdrálachda, agus chum follamnuighthe chuirp Chríosd:
¶ Agus a dubhairt Dáibhi ris an ccomhchruinniughadh uile, Anois molaidh bhur TTIGHEARNA Día. Agus do bheannuidh an comhchruinniughadh uile an TIGHEARNA Día a naithreadh, agus do chromadar a ccinn síos, agus do onóruigheadar an TIGHEARNA, agus an rígh.
¶ Agus deírgheadar go moch ar maidin, agus do chúadar amách go fásach Tecoa: agus mar do chúadar amach, do sheas Iehosaphat agus a dubhairt, Eístigh riomsa a Iúdah, agus sibhsi áitreabhuigh Ierusalem; Creidigh ann bhur TTIGHEARNA Día, marsin bhéithí daingion; creidigh dhá fháighe, agus béarthaoi búaidh.
A se an TIGHEARNA mo aodhaire; agus ní bhiaidh easbhuidh orum. Do bheir sé orum luighe a ninbhear fhéir mínligh: tréoruigh sé mé láimh ris na huisgeadhuibh ciúin. Aiseoguidh sé manam: tréorochuidh sé mé a róduibh na fíréuntachda ar son a anma féin. Fós, ar son go siubhlochuinn a ngleann scáile an bháís, ní bhiáidh eagla uilc orum: óir atá tusa agam; coibhreochuidh do shlat agus do mhaide mé.
Agus do bheathaidh sé íad ré iomláine a chroidhe; agus do thréoruidh íad lé héolus a lámh.
A náit nach bí comhairle, tuitidh an pobal: acht a niomad na ccomhairleach bhíos daingean.
¶ Cluinmíd críoch na cúise uile: Eagluigh Día, agus coimhéad a aitheanta: óir sé so iomlán an duine.
¶ Abruidh ris an bhfíréun, Go mbeithior go maith aige: óir íosfuidh síad toradh a ngníomh. A mhairg don chiontach! óir is olc bheithior aigesion: óir do bhéarthar lúach sáothair a lámh féin dó.
Agus cuirfe mé súas áodhaireadh ós a ccionn noch bheathochus íad: agus ní bhéid eaglach ní sa mó, ní bhéid anbhfann, agus ní bhiáidh easbhuigh orra, a deir an TIGHEARNA.
Is marso a deir TIGHEARNA na slógh, Ná héistigh re bríathruibh na bhfágh thairrghirios díbh: do níd síad díomhaóin sibh, labhruid fis a ccroidhe féin, agus ní has béul an TIGHEARNA.
Agus cuirfe mé súas áon áodhaire amháin ós a ccionn, agus beathocha sé íad, eadhon mo shearbhfhoghantuigh Dáibhi; beathocha sé íad, agus biáidh na áodhaire aca.
Agus sibhsi mo thréud, eadhon tréud minnbhir, is daóine sibh, agus misi bhur Ndía, a deir an Tighearna DIA.
Oír do budh cóir do phuisínibh an tsagairt eólus do choimhéad, agus do budh coir dhoíbhsion dligheadh díarruigh as a bhéul: óir isé sin teachtaire THIGHEARNA na slógh.
An té ghabhas sibhse chuige gabhaidh sé misi, agus giodh bé ghabhas misi gabhuidh sé an té do chuir bé ghabhas misi gabhuidh sé an té do chuir úadh mé. An té ghabhás fáidh a nainm fáidhe do gheabhuidh sé túarasdal fháidhe; agus giodh bé ghabhas fíréun a nainus fhíréin do gheabhaidh sé túarasdal fhíréunaigh.
Agus ar na ngairm chuige Diósa, a dubhairt sé, Atá a fhios agaibh go bhfuil úachdaránachd agá dtighearnuibh ar na Cineadhachaibh, agus go bhfuilid na dáoine móra trén orrtha. Gidheadh ní mar sin bhías sé eadruibhsi: achd giodh bé neach lé madh mían bheith mór eadruibh, bíodh sé na sheirbhiseach agaibh; Agus giodh bé neach lé nab áill bheith na úachdarán éadruibh, bíodh sé na shearbhfoghantuidhe agaibh: Amháil as nach dtáinic Mac an duine do chum go ndéantáoi seirbhís dhó, achd do dhéanamh seirbhísi, agus do thabhairt anma féin mar éiric ar son mhóráin.
Ar a nadhbharsin gach uile ní a déaruid síad ríbh do choimhéad, coimhéaduidh agus déanaidh íad; achd ná déanuidh do réir noibrighthe: oír a deirid síad, agus ni dhéanuid.
Uime sin cía a tá na óglach fhírinneach ghlic, noch do chuir a thighearna ós cionn a mhuinntíre, do thabhair bídh dhóibh na am féin? Is beannuighthe an tóglach úd, á bhfuighe a thighearna ag teachd, é dhá dhéanamh mar sin. Go fírinneach a deirimsi ribh, Go gcuirfe sé os cionn a bhfuil aige é.
Gibh bé éisdeas ribhsi is riomso éisdeas sé; agus gibh bé bheir neimhchion oruibhsi, is oramsa do bheir sé neimhchion; agus gibh bé bheir neimhchion oramsa is ar an té do chuir úadh mé do bheir sé neimhchion.
Is misi an táodhaire maith, agus aithnighim mo cháoirigh féin, agus aithnighid mo cháoirigh féin mé. Mar aithnigheas an Tathair misi, agus aithnighimsi an Tathair: agus do bheirim manam ar son na gcáorach.
Go deimhin, deimhin, a deirim ribh, Gidh bé ghabhus chuige an té chuirimse uáim gabhuidh sé misi chuige; agus gidh bé ghabus misi chuige gabhuidh sé an té chuir úadh mé chuige.
Uime sin ar ngairm iomuid do na deisciobluibh a gceann a chéile don dá fhear dhéug, a dubhradar, Ní hiomchubhuighe dhúinne briathar Dé gfágbháil do chum na mbórd do fhriothólamh. Ar a nadhbharsín, a dheartbhraithreacha, féuchaidh amach bhur measg féin mórsheisear do dháoinibh deaghtheasda, lán don Spioruid Náomh agus deagna, noch do chuirfeam a dtimcheal na hóibreise. Agus bíadhmaidne go cómhnuightheach a nurnuighe, agus a miniosdrálachd na bréithre.
Agus ar nórdughadh sinnsear ann gach eagluis, agus ar ndéunamh úrnaighe dhóibh maille ré trosgadh, do chuireadar ar choimhéud an Tighearna, ionar chreideadar íad.
Ar a nadhbharsin tabhruidh bhur naire dhíbh féin, agus don tréud uile, ar a ndearna an Spiorad Náomh easbuig dhíbh, do bhéathughadh eagluíse Dé, noch do cheannaigh sé lé na fhuil féin.
Biodh gach uile anum úmhal do na cúmhachdaibh atá ós a chionn. Oír ní bhfuil cúmhachda ar bith achd ó Dhía: agus na cúmhachda atá ann as ó Dhía do hórduigheadh íad. Ní dhéanann grádh olc don chomharsain: ar a nadhbharsin a sé an grádh coimhlionadh an dlighe. Agus sin, ré meas na haimsire, gur mithidh dhúinn a nois músgladh ó chodladh: óir is goire dhúinn a nois ar slanughadh na a nuáir do chreideamar. Do chuáidh a noidhche thorainn, agus do dhruid an lá rinn: uime sin teilgeam uáinn oibreacha an dorchaduis, agus cuireann umainn éideadh an tsolais. Síubhlam go cubhaidh amháil sa ló; ní a gcráos ná a meisge, ná a seómradóireachd ná a macnus, ná a gceannarraic ná a dtnúth. Achd cuiridh umuibh an Tighearna Iósa Críosd, agus ná bíodh cúram na colla oraíbh, a míangusuibh. Ar a nadhbharsin gidh bé ar bith chuireas a naghaidh an chúmhachda, cuiridh sé a nadhaigh órdaighe Dé: agus an dream chuireas iona adhaigh gabhaid damnughadh chuca féin.
Ar a nadhbharsin tabhruidh a nduálghus do na huile dháoinibh: cánachus don tí dar dúal cánachus; cusdum dom tí dar dúal cusdum; eagla ré san tí ré ar coir eagla; onóir don tí dar cóir onóir.
Go madh hamhluidh mheasfus duine sinne, mar mhinisdridh Chríosd, agus mar fheadhmantachaibh rúindíamhradh Dé.
As mar an gcéudna do órdaigh an Tighearna don druing fhoillsigheas an soisgéul a mbeatha dfagháil ón tsoisgéul.
Agus íarruim dathchuinge oruibh, a dhearbhráithre, (ós aithnidh dhíbh muinntir thighe Steapháin, gurab íad céadthoradh na Hachaía, agus go dtugadar íad féin do dhéanamh miniosdralachd do na náomhuibh.) Bídhidhse fós úmhal da leithid sin, agus dá gach áon do ní obair, agus sáothar maill rinn.
Ní hé gur tighearnuidhe sinn ar bhur gcreideamhsa, achd luchd cungnanta sinn do bhur ngáirdeachas: oír is tré chreideamh sheasus sibh.
Oír biodh go ndéanuinn ní éigin ní sa mhó do mhórdháil as na cúmhachduibh atá aguinn, tug an Tighearna dhúinn chum bhur bhfollamnuighthesi, agus ní chum bhur gcurtha ar gcúl, ní bhíadh adhnáire oram:
Tugadh an tí theaguisgthear sa mbréithir don tí theaguisgeas é roinn dá uile mhaitheasuibh.
Ar a nadhbharsin gabhuidh chúguibh é sa Dtíghearna maille ris a nuile gháirdeachás; agus bíodh cion mór aguibh ar shamhuilsion:
Ná neithe fós, do fhóghluim sibh agus do ghlacabhair, agus do chúalabhair, agus do chonncabhair ionnamsa, deunuidh íad: agus biáidh Día na síothchána maille ribh.
Amhuil fós do fhoghluim sibh ó Epaphras ar gcoimhshearbhfoghantuidh grádhach, noch atá ar bhur sonsa na mhinisdir díleas ag Críosd;
A shearbhfhoghantuighidh, bíghidh úmhal sna huile neithibh don druing is maighisdridhe oruibh do réir na feóla; ní a seirbhís súl, mar luchd do ní toil na ndaóine; achd maille re neamhurchóid chroidhe, ar mbeith eaglach dhíbh roimhe Dhía: Agus gidh bé ar bith ní do ní sibh, déunuidh é ó chroídhe, amhuil don Tíghearna, agus ní do dhaóinibh; Ar mbeith a fheasa aguibh go bhfuighe sibh ón Dtíghearna luáidheachd oighreachda: óir as don Tíghearna Críosd do ní sibh seirbhis.
Agus atá muinighin aguinn sa Dtíghearna bhur dtáobhsa, go udéunann agus go ndéunfá sibh na neithe áithnighmid díbh.
As rádh fírinneach so, Má atá fonn ar áoinneach oifig easbuig do ghlacadh, íarruidh sé obair mhaith. Agus déuntar íad so do dhearbhadh mar an gcéudna ar tús; ná dhíaigh sin déunuid miniosdrálachd, má gheibhthear neamhlochdach íad. A mná már an gcéudna trómgha, neamhthatháoireach, súaimhneach, ionruic sna huile neithibh. Bíodh na deocháin na bhfearuibh áon mhná, ag ríaghlughadh a gcloinne agus a dtightheadh féin go cúbhaidh. Oir an dream do ní miniosdrálachd go maith gnodhnighid síad céim maith dhóibh féin, agus dánach mhór trés an gcreideamh atá a Niósa Críosd. Sgriobhuim na neithese chugad, ar mbeith dhamh muinighneach re theachd go haithghearr a ttionnsuighe. Achd ma ním muill ré theachd, chum a fheasa do bheith agad cionnas as cóir dhuit thú féin diomchar a dtigh Dé, eadhon eagluis Dé bhí, posda agus daingean na fírinne. Agus gan amharus as mór seicréod na díaghachda: Do rinneadh Día follas sa ccoluinn, do foillsigheadh é na fhiréun sam Sbioruid: do chonncas é ré hainglibh, do rinneadh a shéanmóir do na Cineadhachuibh, do chreideadh dhó sa tsáoghal, agus do gabhadh súas chum glóire é. Uime sin as coir deasbóg a bheith neamhlochdach, na fhior éunmhná, na dhuine fhaireach, mheassarrdha, mhacánta dáonnachdach, réidh chum teaguisg;
Ná bíodh tarcuisne ag áoinneach ar hóige; achd bí mar eisiompláir don druing agá bhfuil creideamh, a mbréithir, a gcoinbhearsaid, a ngrádh, a sbioruid, a gcreideamh, agus a bhfíorghloine.
Tabhair aire dhuit féin, agus do theagusg; comhnuigh ionnta: oír dá ndéuna tú sin sáorfuidh tu thú féin, agus an drong éisdeas riot.
Tugadh gach a bhfuil do shearbhfhoghantuighuibh faói chuing meas gur fiu a maighisdreagha a nuile onóir dfagháil, ionnus nach bhfuigheadh aimn Dé agus a theagusg sgannail. Oír a sé grádh a nairgid fréumh na nuile olc: noch ar mbeith do dhruing áirighe dhá shauntughadh, do chúadar ar seachrán ón gcreideamh, agus do tholladar íad féin thríothadh ré hiomad dóilghis. Achd tusa, óglaóich Dé, seachuin na neithese; agus lean dfíréuntachd, do dhíaghachd, do chreideamh, do ghrádh, dfoighid, agus do cheannsachd. Déun comhrac maith sa gcreideamh, beir greim ar an mbeatha mharrthannuigh, chum ar goireadh thú, agus ar a ndearnuídh tú admháil mnhaith a láthair mhoráin dfíaghnuibh. Aithním dhíot bhfíadhnuisi Dé bhéodhuigheas na huile neithe, agus Iósa Críosd, noch do rinne fíadhnuisi agus admháil mhaith a láthair Phuinc Phíolaid: Na haitheantasa do choimhéud gan cháidh, gan lochd, go teachd ar Dtíghearna Iósa Críosd: Noch fhoillseochas na ám féin, an tí atá beannuighe eadhon an Coímhdhe cúmhachdach na áonar, Rí na ríghtheadh, agus Tíghearna na dtíghearnadh; Agá bhfuil an neamhmarbhthachd na áonar féidir dáonneach a rochduin; nách bhfácuidh duine ríamh, agus nach bhféudann fhaicsin: onóir agus cúmhachd síorruidhe dhó. Amen. Fogair don druing atá sáibhbhir sa tsáoghalsa, gan bheith áirdinntinneach, ná a muinighin do chur a sáidhbhreas neamhbuáin, achd sa Día bheó do bheir dhúinne go sáidhbhir na huile neither chum a ccaithmhe; Máith do dhéunamh, bheith sáidhbhir a ndéaghoibrighthibh, éusguidh fá na gcuid do thabhair úatha, agus do róinn maille ré cumann; Císde chur a dtaisge ar fhondaimeint mhaith dhóibh féin ré haghuidh na haimsire atá chum teachda, chum na béatha marrthannuigh do ghnódhughadh dhóibh. Agus an dream agá bhfuilid maighisdreadha deaghchreidmheacha, ná bíodh tarcuisne aca orrtha do bhrígh gur dearbhráithre íad; achd go madh móide dhéanuid seirbhis, do bhrígh go bhfuilid síad deaghchreidmheach grádhach, agus pártach sa dtiodhlacadh. Múin agus teaguisg na neithese.
Bíodh agad sompla fírinneach na mbríathar bhfalláin, do chúaluidh tú uáimse, a gcreideamh agus a ngrádh a Níosa Críosd. Coimhéid an taisge mhaith do fágbhadh agad trés an Sbiorad Náomh chómhnuigheas ionnuin.
Oír ní coir do shearbhfoghantuidhe an Tíghearna bheith ceannarraiceach; achd bheith ceannsa ris na huile dháoinibh, réidh chum teaguisg, ag iomchar ré drochdháonibh, Ag teagusg na druinge bhíos conntrarrdha dhá inntinn maille ré ceannsachd; dféuchain an dtiubhradh Día aithrighe dhóibh uáir ar bith chum na fírinne dadmháil;
Déuna an bríathar do sheanmóir; bí dúthrachdach a nám, agus a nanám; spreag, smachduighe, agus teaguisg maille ris a nuile cheannsachd agus fhoirceadal.
A sé ádhbhar fár fhág mé thú a Gcréta, ionnus go leanfá do chéartughadh na neitheann atá fós gan cheartughadh, agus go nóirdeócha sagairt ann gach cathair, do réir mar do aithin mé dhiot:
Ag comgmháil na bréithre dísle go daingean do réir theaguisg, ionnus go madh féidir léis teagusg do thabhairt úadh maille ré foirceadal fallain agus an dream labhrus na aghuidh do bhréugnughadh.
Taisbein thú fein sna huile neithibh ad eisiompláir dheaghoibrightheadh: maille ré teagusg neamhthruáillighe, trómgha, fiórghlanadh, Briathar fhalláin nách feidir a lochdughadh; ionnus go mbíadh adhnáire ar an to chuireas bhur naghuidh, ar mbeith dhó gan droch ní ar bith aige ré a radh bhur dtáobhso.
Labhair, agus teaguisg na neithese, agus ceartuigh maille ris a nuile úghdarrás. Ná tarcaisnigheadh éunduine thú.
Do sgríobh mé chugad, ar mbeith dhamh munighneach as húmhlachd, ar mbeith a fheasa agam go ndéuna tú ní sa mhó ná mar a deirim.
Teannuidh ribh bhur nuile luchd tréoruighe, agus na naóimh uile. Cuirid na Headáilligh a mbeannachd chuguibh.
A dhearbhraithre, ná déunuidh iomad maighisdreachda, ar mbeíth a fheasa aguibh gur móide ar breatheamhnus ghlacfamaóid.
Uime sin bíghidh úmhal dá gach uile ordaighthe dhaóna, ar son an Tíghearna: ní hé amháin don rí, mar an tí agá bhfuil áirdcheannas; Achd do na húachdaránuibh mar an gcéudna, mar an luchd curtha úadh chum díoghaltuis ar luchd na míghníomh, agus chum molta luchd na ndeighghníomh.
Iarruim dathchuinge ar na seanóiribh bhur measg, ar mbeith dhamh féin fós um sheanóir, agus um fhíadhnuise ar na neithibh do fhulaing Críosd, agus um phártuighe a dtáobh na glóire atá ré haghuidh a fhoillsighe. Agus Día na nuile ghrás, noch do ghoir sinn chum a ghlóire síorruidhe a Níosa Críosd, tár éis beagáin buáidheartha dfulang dhíbh, go ndéuna sé féin sibh íomlán, go neartuighe, go láidrighe, agus go ndaingnighe sé sibh. Glóir agus cúmhachd dhósan go sáoghal na sáoghal. Amén. Ré Silbhánus, dearbhráthair díleas, do réir bharamhla, do sgríobh mé go haithghearr chuguibh, ag teagusg, agus ag déunamh fíadhnuise gur ab é so fíorghrás Dé ann a bhfuil sib hag seasamh. Cuiridh a neagluis atá sa Mbaibilóin do toghadh má ráon ribh, agus mo mhac Marcus; beatha agus sláinte chuguibh. Teannuidh sibh féin ré chéile maille ré póig charthannachda. Síóthcháin maille ribh uile an mhéid aguibh atá a Níosa Críosd. Amén. Beathuighidh tréud Dé do fágbhadh táobh ribh, ar mbeith dhá chúram oruibh, ní tré éigean, achd go toilteanach; ní ar son éudála neamhghloine, achd maille ré hinntinn ullaimh; Ní mar do bhíadh sibh bhur Dtíghearnaidhibh ós cionn eagluise Dé achd mar dhruing atá na neisiompláire don tréud.
Mar an gcéudna, a dhaóine óga, tuguidh úmhladh do na sinnsearuibh. Agus bíghidh uile úmhal dá chéile, déunuidh sibh féin deaghmhaiseach don táobh a stigh ó úmhlachd inntinne: óir cuiridh Día a naghuidh na nuáibhreach agus do bheir grása do númhal.
Ar mbeith fhios so aguibh ar tús nach bhfuil fáidheadóireachd ar bith don sgriobtúr ó eidirmhíniughadh thig ó dhuine féin. Oír ní réir thola duine tháinic an fháidheadoireachd a nallód: achd do labhráidís dáoine náomhtha Dé do réir mar do seóltuighe íad ón Spiorad Náomh.
Agus do bhádar mar an gcéudna fáidhe fallsa a measg an phobuil, amhuil bhías fós luchd teaguisg fallsa eadruibhse, noch bhéurus a steach ós íseal eireceachd dhamnuighthe, agus shéunfás an Tíghearna do cheannuigh íad, ag tarruing sgreasda obuinn orrtha féin.
As ó Dhía atámuidne: an tí atá a neólas Dé éisdigh sé rinn; an tí nach bhfuil ó Dhía ní éisdeann sé rinn. Is as so aithnighemid sbiorad na fírinne, agus sbiorad an tseachráin.
Achd fós mar an gcéudna saluighid an dreamsa tré na gcodladh an cholann, agus cuirid úachdaránachd a dtarcuisne, agus do níd anchaint ar an luchd agá bhfuil áirdcheannas.
Rúindiamhair na seachd réult do chonnairc tú am láimh dheis, agus na seachd gcoinnleóir órrgha. A síad na seachd réulta seachd naingil na neaglúisidhibh: agus na seachd gcoinnleóir do chonnairc tú a síad na seachd neagluiseadha íad.
Sgriobh chum aingil eagluise Ephesuis; Ag so na neithe a deir an tí chomgmhas na seachd réulta na láimh dheis, noch shiúbhlas a meadhón na seachd gcoinnleóir órrgha;
An tí agá bhfuil clúas, éisdeadh sé créd a deir an Spiorad ris na heagluisidhibh; Do bhéura mé don tí bheireas buáidh, ní ré a ithe do chrann na beatha, noch atá a meadhón phárrthais Dé.
Gha rádh, Ná beanuidh rem ungthachaibh, agus ná déanuidh dochar ar bith dom fháighibh.
Agus dfill seision a rís úadh, agus do ghlac sé cúpla damh, agus do mharbh sé íad, agus do bhruith an nfeóil lé culaidh na ndamh, agus thug do na daoinibh, agus a duadar. Annsin déirigh sé, agus do chúaidh a ndiaigh Elias, agus do rinne miniostralacht dhó.
Agus an tan do chonncadar mic na bhfágh noch do bhí ag feitheamh an Iericho é, a dubhrádar, Dfan spiorad Elias air Elisa. Agus thangadar na choinne, agus do chlaonadar íad féin go talumh dá láthair.
Agus do thogh sé Dáibhi a sheirbhíseach cheana, agus rug sé ó mhanrachaibh na ccáorach é: O bheith a ndiáigh na ccáorach ann a raibh uáin thug sé é do bheathughadh Iácob a phobal, agus Israel a oighreachd. Agus do bheathaidh sé íad ré iomláine a chroidhe; agus do thréoruidh íad lé héolus a lámh.
Gidh bé ghrádhuighios teagasg grádhuighidh sé eólus: acht an té fhúathuighios smacht is brúideamhuil é.
An té ghlacus cúis go críonna do gheábha sé maith: agus gidh be chuirios a dhóigh ann sa TIGHEARNA, is soná é.
Eísd re comhairle, agus glac teagasg, chor go mbía tu glic ad chrích dheighíonuigh.
Beathochuidh sé a thréud amhúil áodhaiare: cruinneochaidh se na huáin le na láimh, agus iomchoruidh sé iona ucht íad, agus tiomáinfidh go mín an chuid iona mbí óig.
Féuch, thug mé eision mar fhiadhnuisi don phobal, na thréoraightheóir agus na chaiptín don phobal.
Do thaisbéin sé dhuit, a dhuine, cred is maith; agus créd íarrus an TIGHEARNA ort, acht ceart do dhéanamh, agus trócaire do ghrádhughadh, agus siubhal go humhal le do Dhía?
A mhairg dáodhaire a niodhail fhágbhus an tréad! biáidh an cloidheamh air a láimh, agus air a shúil dheis: tiormochuidh a lámh uile súas, agus dallfhuighear a shúil dheas thríd amach.
Agus do órduigh Día dream áirighe sa neagluis, ar tús absduil, na dhiáigh sin fáidhe, an treas uáir luchd teaguisg, a rís luchd míorbhuile do dhéunmah, na dhiáigh sin luchd leighis, luchd cobhartha, luchd ríaghalta, agus iomad do ghnéithibh teangthadh.
Do fhoíllsigh mé dhíbh ann sna huile neithibh, gur ab ag sáothrughadh mar so is cóir dháoibh cungnamh leis ná hanbhfannuibh, agus bríathra an Tighearna Iósa do chuimhniughadh, mar a dubhairt sé, Is mó as beannaighe ní do thabhuirt ná do ghlacadh.
Oír ní bhfuil Día neamhchomhthrom, go mbíadh dearmud aige ar bhur nobair agus air sháothar bhur ngrádha, noch do fhoillsigheabhair dhá ainm, sa miniondrálachd do rinneabhair, agus fós do ní sibh do na náomhuibh.
Nó más oifig atá aguinn, tugam aire don oifig: nó an té theaguisgeas, tugadh aire dha theagusg; Nó an té do bheir foirceadal úadha, tugadh aire dhá fhoirceadal: an tí roinneas an déirc, roinneadh í maille ré neamhurchóid; an tí agá bhfuil ceannus ós cionn cháich, déunadh é maille ré dúthrachd; an tí do ní trócaire, déunadh í maille ré súbhachus.
Mar do thioghluic a chúmhachd díaghasan na huile neithe dhuinne bheanas ré beatha agus ré díaghachd, tré eólas an tí do ghoir sinn chum glóire agus súbhailce:
Ar a nadhbharsin ar mbeith don mhiniosdrálachdsa aguinn, do réir mar fúaramar trócaire, ní theighmid a nanbhfuinne; Iomchramaóid ann ar ccorp fá gcuáirt sna huile áitibh bás an Tighearna Iósa, ionnus go mbeith beatha Iósa mar an gcéudna folus ann ar gcorp. Oír sinne áta béo bímid do shíor dar ccur chum báis ar son Iósa, ionnus go mbeith beatha Iósa follus mar an gcéudna ann ar bhfeóil shomharbhtha. Uime sin bí an bás ag oibriughadh ionnuinne, agus an bheatha ionnuibhsi. Agus do bhrígh gur ab áon chreideamh atá aguinn, do réir a neithe atá sgríobhtha, Do chréid mé, agus ar a nadhbharsin do labhair mé; creidmidne fós, agus ar a nadhbharsin labhramaóid mar an gcéudna; At mbeith a fhios aguinn an tí do thóg súas an Tighearna Iósa go dtoigéubhaidh sé sinne mar an gcéadna tré Iósa, agus do dtiubhra sé sinn bhur lathairse. Oír is ar bhur sonsa atáid na huile neithesi, ionnus go líonfadh an grás ro lionmharsa chum glóire Dé tré bhreith buidheachais mhórain. Uime sin ní bhfuilmíd ag dul a nanbhfainne; achd bíodh go dtruáillighthear ar nduine leithimealach, athnúadhaighthear fós an tí atá don táóbh a stigh go láethamhuil. Oír oibrighidh ar mbuáidhirt éudtrom, noch nach mhairios acht momeint, níos módh go líonmhar agus truime mbairthanach dan ghloire dhuinne: Ar mbeith dhúinn ag tabhairt ar naire do na neithibh nach bhfuil ré a bhfaicsin, agus ní do na néithibh ata re a bhfaicsin: oír is neamhbúan na neithe atá ré a bhfaicsin; agus is síorruidhe na neithe nach bhfaicthear. Achd do thréigeamar na neithe folaightheach míomhacántuis, ní ag siubhal a cceilg, ná ag truáilleadh bhréithre Dé; achd maille ré foillsiughadh na fírinne do nímid sinn féin ionmholta do choinsias gach áon a bhfíadhnuisi Dé.