An lá ceannann céanna tháinig daoir Íosác chuige le scéala an tobair a thochail siad. “Thángamar ar uisce,” ar siad.
Seanfhocal 10:4 - An Bíobla Naofa 1981 Leanann an bhochtaine an lámh gan fhuaimint, ach tuilleann an lámh fhuinniúil maoin. An Bíobla Naomhtha 1817 (Bedell) An té chumlas lé laimh mhainneachtnuigh thig sé chum bochtuine: achd do ní lámh an dúthrachtaigh sáidhbhir. |
An lá ceannann céanna tháinig daoir Íosác chuige le scéala an tobair a thochail siad. “Thángamar ar uisce,” ar siad.
Mac críonna a chnuasaíonn sa samhradh, ach cúis náire é an mac a chodlaíonn le linn an fhómhair.
Bíonn duine fial, ach méadaíonn ar a mhaoin; bíonn duine eile sprionlaithe, ach is i mbochtaine a théann sé.
Údarás is dual don láimh bhríomhar; ach saothar éigeantach is dual don leisciúil.
Ní bheidh aon ní don phota ag an bhfear díomhaoin; ach beidh saibhreas luachmhar ag an bhfear dícheallach.
Bíonn an leisceoir ag tnúthán, ach ní bhíonn dada ina chomhair; ach bíonn an saothrach sáitheach.
Cuireann leisce duine i dtoirchim suain, ach beidh ocras fós ar an duine díomhaoin.
Tumann an leisceoir a chrobh sa mhias, ach ní bhacann le hé a bhreith chun a bhéil.
Ná bí ceanúil ar an gcodladh, nó beidh an bhochtaine agat mar chéile; bíodh do shúile ar leathadh agus beidh flúirse bia agat.
Tá an fómhar thart, ach níl aon treabhadh déanta ag an leisceoir; beidh súil in airde aige in am an bhainte, ach ní beidh dada ann dó.
Téann smaointe an duine dhícheallaigh chun sochair dó; an bhochtaine amháin is dán don luaithintinneach.
De dheasca na leisce tugann an maide mullaigh uaidh; nuair a bhíonn na lámha díomhaoin, bíonn braon anuas sa teach.
Ná saothraigí an bia a théann amú, ach saothraigí an bia a mhaireann chun na beatha síoraí, é siúd a thabharfaidh Mac an Duine daoibh. Óir is air sin a chuir Dia an tAthair a shéala.”
Dá bhrí sin, a bhráithre ionúine, bígí daingean dobhogtha dícheallach i mbun ghnó an Tiarna agus a fhios agaibh nach bhfuil bhur saothar in aisce, sa Tiarna.