1 Eoin 3 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Féachaidh méid an ghrádha thug an tAthair dúinn, go nglaodhfaidhe clann Dé orainn: agus atá an scéal amhlaidh ’n‐ár dtaobh. Ar an adhbhar sin ní aithnigheann an saoghal sinn, toisc nár aithnigh sé eisean.

² A cháirde ionmhaine, atáimid ’n‐ár gclainn Dé anois, agus níor foillsigheadh fós créad atá i ndán dúinn. Atá a fhios againn, nuair foillseochar é, go mbéidhmíd cosmhail leis; óir chífimíd é do réir mar tá sé.

³ Agus gach aoinneach go bhfuil an dóchas so ann glanann sé é féin, fá mar tá seisean glan.

⁴ Gach aoinneach do‐ghní peacadh sáruigheann sé an dlighe, leis: agus is sárú dlighe an peacadh.

⁵ Agus is eol daoibh gur foillsigheadh é chum peacadh do chur ar ceal; agus ní fhuil peacadh ar bith ann féin.

⁶ Cibé duine chómhnuigheas ann, ní dhéanann sé peacadh: cibé duine do‐ghní peacadh, ní fhaca sé, ná níor aithnigh sé é.

⁷ A chlann bheag, ná mealladh aoinneach sibh: an té chleachtas fíréantacht atá sé fíréanta, fá mar tá séisean fíréanta:

⁸ an té do‐ghní peacadh, is duine de chlainn an diabhail é; óir atá an diabhal ag déanamh peacaidh ó thús. Chuige seo is eadh do foillsigheadh Mac Dé, chum go gcuirfeadh sé deireadh le h‐oibreachaibh an diabhail.

⁹ Cibé duine do geineadh ó Dhia, ní dhéanann sé peacadh, óir fanann síol Dé ann: agus ní féidir leis peacadh do dhéanamh de bhrigh gur ó Dhia do geineadh é.

¹⁰ Air seo is eadh aithnightear clann Dé agus clann an diabhail: an té nach gcleachtann fíréantacht, ní duine le Dia eisean ná an té nach dtugann grádh d’á bhráthair.

¹¹ Óir is í seo an teachtaireacht do chualabhar ó thús, gur dual dúinn grádh do thabhairt d’á chéile:

¹² ní ar nós Cháin é, duine de chlainn na h‐ainspioraide do mharbh a dhearbhráthair. Agus cad chuige ar mharbh sé é? Toisc a oibreacha féin bheith go h‐olc, agus oibreacha a dhearbhráthar bheith fíréanta.

¹³ Ná bíodh aon iongnadh oraibh, a bhráithre, fuath bheith ag an saoghal daoibh.

¹⁴ Is eol dúinn go bhfuilmíd aistrighthe ó’n mbás go dtí an bheatha toisc grádh bheith againn do na bráithribh. An té atá gan grádh fanann sé san mbás.

¹⁵ Cibé duine go bhfuil fuath aige d’á bhráthair is dún‐mharbhthóir é: agus atá a fhios agaibh nach gcómhnuigheann an bheatha mharthannach i n‐aon dún‐mharbhthóir.

¹⁶ Air so is eadh aithnighmíd an grádh, de bhrigh go dtug seisean a anam ar ár son; agus ba cheart dúinne ár n‐anam do thabhairt ar son na mbráthar.

¹⁷ Acht cibé duine go bhfuil maoin an tsaoghail seo aige, agus go bhfeiceann sé á bhráthair i riachtanas, agus go gcruadhann sé a chroidhe ’n‐a aghaidh, cionnas chómhnuigheann grádh Dé ann?

¹⁸ A chlann bheag, ná tabhraimís grádh i mbriathraibh béil, ná leis an teangain: acht i ngníomharthaibh agus i bhfírinne.

¹⁹ Air so aithnightear gur daoine de’n fhírinne sinn, agus béidh sásamh croidhe againn ’n‐a fhiadhnaise;

²⁰ óir má chionntuigheann ár gcroidhe sinn, is mó Dia ’ná ár gcroidhe, agus is eol dó an uile nidh.

²¹ A cháirde ionmhaine, muna gcionntuigheann ár gcroidhe sinn, atá uchtach againn i bhfiadhnaise Dé;

²² agus cibé nidh iarraimíd air dogheibhimíd uaidh é, de bhrigh go gcoimheádaimíd a aitheanta, agus go ndéanaimíd na neithe thaithnigheas leis.

²³ Agus is í a aithne, creideamhain i n‐ainm a Mhic Íosa Críost, agus grádh do thabhairt d’á chéile, do réir na h‐aithne thug sé dhúinn.

²⁴ Agus an té choimheádas a aitheanta, cómhnuigheann sé ann, agus cómhnuigheann seisean ann. Agus air so aithnighmíd go gcómhnuigheann sé ionnainn, tríd an Spiorad thug sé dhúinn.