1 Eoin 2 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ A chlann bheag, atáim ag scríobhadh na neithe seo chugaibh chum nach ndéanfaidh sibh peacadh. Agus má ghníonn aoinneach peacadh, atá abhcóide againn i bhfochair an Athar, Íosa Críost fíréan:

² agus is eisean an t‐íodhbarthach, ní h‐amháin ar son ár bpeacaidhe‐ne, acht ar son peacaidhe an domhain ar fad.

³ Agus is air so aithnighmíd go bhfuil aithne againn air, má choimheádaimíd a aitheanta.

⁴ An té adeir, Atá aithne agam air, agus nach gcoimheádann a aitheanta, is bréagaire é, agus ní fhuil fírinne ar bith ann.

⁵ Acht an té choimheádas a bhriathar, is ann atá grádh Dé críochnuighthe. Is air so aithnighmíd go bhfuilmíd ann:

⁶ an té adeir go gcómhnuigheann sé ann, atá sé de dhualgas air siubhal do réir mar shiubhail seisean.

⁷ A cháirde ionmhaine, ní h‐aon aithne nua atá agam d’á scríobhadh chugaibh, acht sean‐aithne do bhí ó thús agaibh. Is í an tsean‐aithne an briathar do chualabhar.

⁸ Acht cheana is aithne nua atá agam d’á scríobhadh chugaibh, nidh atá d’á fhíorú san té sin agus ionnaibh‐se cheana féin; óir atá an dorchadas ag imtheacht, agus atá an fíor‐sholas ag lonnradh cheana.

⁹ An té adeir go bhfuil sé san tsolas, agus fuath bheith aige d’á bhráthair, is san dorchadas atá sé, agus é ag siubhal san dorchadas go dtí anois féin.

¹⁰ An té ghrádhuigheas a bhráthair, cómhnuigheann sé san tsolas agus ní fhuil aon adhbhar tuislidh ann.

¹¹ Acht an té do‐bheir fuath d’á bhráthair, atá sé san dorchadas, agus atá sé ag siubhal san dorchadas, gan a fhios aige cá bhfuil a thriall, toisc a shúile bheith dallta ag an dorchadas.

¹² Atáim ag scríobhadh chugaibh‐se, a chlann bheag, de bhrigh go bhfuil bhur bpeacaidhe maithte dhaoibh ar son a ainme‐sean.

¹³ Atáim ag scríobhadh chugaibh‐se, a aithreacha, de bhrigh go bhfuil aithne agaibh ar an té atá ann ó thús. Atáim ag scríobhadh chugaibh‐se, a fheara óga, de bhrigh go bhfuil buaidhte agaibh ar an ainspioraid. Do scríobhas chugaibh‐se, a chlann bheag, de bhrigh go bhfuil aithne agaibh ar an Athair.

¹⁴ Do scríobhas chugaibh‐se, a aithreacha, de bhrigh go bhfuil aithne agaibh ar an té atá ann ó thús. Do scríobhas chugaibh‐se, a fheara óga, de bhrigh go bhfuil sibh tréan, agus go gcómhnuigheann briathar Dé ionnaibh, agus go bhfuil buaidhte agaibh ar an ainspioraid.

¹⁵ Ná tabhraidh grádh do’n tsaoghal ná do na neithibh atá san tsaoghal. Má bheireann aoinneach grádh do’n tsaoghal, ní fhuil grádh an Athar ann.

¹⁶ Óir gach a bhfuil san tsaoghal, ainmhian na feola, ainmhian na súl agus uabhar an tsaoghail seo ní ó’n Athair atá siad, acht ó’n saoghal.

¹⁷ Agus atá an saoghal agus a chuid sainnte ag imtheacht: acht an té do‐ghní toil Dé fanann seisean go síorraidhe.

¹⁸ A chlann bheag, atá an uair dheiridh ann: agus mar chualabhar go bhfuil ainchríost le teacht, atá á lán ainchríost ann cheana féin; air so aithnighmídh go bhfuil an uair dheiridh ann.

¹⁹ Do chuadar amach as ár measc, acht níor dhaoine dhínne iad; óir dá mba daoine dhínn iad d’fhanfaidís i n‐éinfheacht linn; acht d’imthigheadar chum go mba léir nach daoine dhínne iad uile.

²⁰ Maidir libh‐se, atá ungadh ó’n Té Naomhtha agaibh, agus atá eolas iomlán agaibh.

²¹ Níor scríobhas chugaibh de bhrigh nach eol daoibh an fhírinne, acht de bhrigh gur ab eol daoibh í, agus de bhrigh nach dtig bréag ar bith ó’n bhfírinne.

²² Cia h‐é an bréagaire acht an té shéanas gur ab é Íosa an Críost? Is é an t‐ainchríost an té shéanas an tAthair agus an Mac.

²³ Cibé duine shéanas an Mac, ní fhuil an tAthair aige: an té admhuigheas an Mac, atá an tAthair aige, leis.

²⁴ Maidir libh‐se, an teagasc do chualabhar ó thús, cómhnuigheadh sé ionnaibh. Má chómhnuigheann an nidh do chualabhar ó thús ionnaibh, béidh sibh ’n‐bhur gcómhnaidhe san Mac agus san Athair mar an gcéadna.

²⁵ Agus is é rud atá geallta aige féin dúinn, an bheatha mharthannach.

²⁶ Do scríobhas an méid seo chugaibh i dtaobh na ndaoine do sheolfadh amudha sibh.

²⁷ Acht maidir libh féin, an t‐ungadh fuarabhar uaidh‐sean, cómhnuigheann sé ionnaibh, agus ní gábhadh go múinfeadh aoinneach sibh; acht fá mar mhúineann a ungadh sibh i dtaobh an uile nidh, agus gur fírinne é, agus nach bréag é; agus fá mar mhúin sé sibh, cómhnuighidh ann.

²⁸ Anois, a chlann bheag, cómhnuighidh ann, ionnas, má foillsightear é, go mbéidh uchtach againn, gan náire bheith orainn nuair thiocfas sé.

²⁹ Má’s eol díbh é bheith fíréanta, is eol daoibh gach aoinneach chleachtas fíréantacht, gur uaidh‐sean do geineadh é.