Увесь дзень думаеш пра загубу; язык твой, як вострая брытва, ты, крывадушнік.
Загубу выдумляе язык твой; як брытва вострая той, які здраду ўчыняе!
Усе ўхіліліся, зрабіліся аднолькава непатрэбнымі; ніхто ня робіць дабра, ніхто аніводзін.
Што яшчэ даць табе ці што яшчэ дадаць да цябе, язык падступны?
Востраць языкі свае, як змяя, яд змяіны — у вуснах іх.
Вусны свае распускаеш ты на непрыстойнасці, і язык твой пляце хітрыкі.