Уздымаліся аж пад неба і ападалі зноў на ніз, душа іх млела ў ліхой прыгодзе.
і яны ўздымаюцца пад неба, і падаюць у бяздоньне; душа іхняя ў [гэтым] ліху млее,
І спалохаецца таксама наймужнейшы, які мае сэрца льва: бо ўвесь Ізраэль ведае, які мужны бацька твой і якія мужныя ўсе, хто з ім.
Душа мая ў смутку роніць слёзы, хай кіруе мною слова Тваё.
Разяўляюць яны на мяне свае пашчы, быццам леў драпежны і рыклівы.
Таму ва ўсіх рукі апусцяцца ды сэрца кожнага чалавека самлее.
Абрабавана, і спустошана, і разбурана яна, і млее сэрца, і дрыжаць калені; і боль ва ўсёй паясніцы, і збялелыя твары ва ўсіх іх.