зранку — як трава, што прабіваецца, зранку цвіце і вырастае, вечарам вяне і ссыхае.
Раніцаю квітнее яна і зелянее, а ўвечары зрэжуць яе, і яна сохне.
ні пошасьці, што ў цемры ходзіць, ані пошасьці, што нішчыць апоўдні.
ён расце, быццам кветка, і вяне, і мінае, як цень, і не застаецца.
Дні мае, як цень, сышлі, і я, як трава, высах.
Звяла, як сена, і высахла сэрца маё, бо забыўся я спажыць хлеб мой.
Неразумны чалавек не спазнае і бязглузды не зразумее гэтага.
Голас кажучага: «Крычы!» А я сказаў: «Што маю крычаць?» Кожнае цела — трава, і ўся яго слава — як кветка палявая.
Калі ж гэтую палявую траву, што сёння ёсць, а заўтра будзе ў печ укінута, Бог так апранае, дык непараўнальна вас, малаверы.
Бо ўзышло ўпальнае сонца і высушыла траву, ды апала краска яе, і знік прыгожы выгляд яе. Так і багаты змарнее на шляхах сваіх.