ледзь павее на яе вецер, і ўжо няма яе, і месца яе невядомае.
бо пройдзе над ім вецер, і няма яго, і ўжо месца ягонае больш не пазнае яго.
Насычаюцца дрэвы Госпада, кедры Ліванскія, якія Ён пасадзіў;
І хадзіў ён з Богам, і знік, бо забраў яго Бог.
А чалавек, які слабее і памірае, адыходзіць, і я пытаюся: “Дзе ён?”
Вока, якое бачыла яго, ужо не ўбачыць, і яго месца больш не будзе глядзець на яго.
Голас кажучага: «Крычы!» А я сказаў: «Што маю крычаць?» Кожнае цела — трава, і ўся яго слава — як кветка палявая.
Высахла трава, і завяла кветка, бо дух — вецер Госпадаў — падуў на яе; сапраўды, народ ёсць сена.