бо сьцёгны мае напоўненыя распаленымі [ранамі], і няма цэлага месца ў целе маім.
І сёньня чаго мне чакаць, Госпадзе? надзея мая на Цябе.
Бо крыжавіна мая напоўнілася ліхаманкай, і няма нічога здаровага ў маім целе.
Уздыханьні мае апярэджваюць хлеб мой, і скаргі мае ільюцца як вада.
Нутро маё кіпіць і не змаўкае, нахлынулі на мяне дні гора майго.
Хаджу я счарнелы, але не ад сонца, устаю ў грамадзе і крычу.
Калі я маўчаў, ссохлі косткі мае ў штодзённым стагнаньні маім,
Усе мы рыкаем, быццам мядзьведзі, і як галубы стогнем. Чакаем суду, а яго няма, і збаўленьня, але яно далёка ад нас.