Catagóir
60 Véarsaí Bíobla mar gheall ar an Íobairt Íosa
Cé a thaitníonn cosúil le hÍosa? Cé a d’fhéadfadh grá a thabhairt duit ar an mbealach a bhfuil grá aige duit? Nuair a thréig gach duine eile thú, sheas sé leat. Nuair a bhí méar á cur ort agus binn á tabhairt i do choinne, shroich a ghrásta thú. Ó na flaithis, chonaic sé thú caillte agus shocraigh sé do áit a ghlacadh. Ní toisc gur thaitin tú leis roimhe sin, ach gan fiú eolas a bheith aige ort, bhí grá aige duit cheana féin.
Sin é an fáth ar shocraigh sé bás a fháil ar an gcros, ag fágáil a ríchathaoir agus a ghlóire, ag doirteadh a chuid fola ar phíosa adhmaid chun tú a ghlanadh ó do pheaca agus chun go mbeifeá naomh. D’iompair sé pionós do shíochána, agus trína chréachtaí tá tú slánaithe ó gach galar. Ní raibh sé riamh ina ualach air íobairt a dhéanamh ar do shon. Le gach buille, luaigh sé d’ainm mar tá grá aige duit agus is é a thoil go mbeadh saol lán le brí agat ann, ag baint taitnimh as na buntáistí a thugann sé duit trí bheith céasta ar do shon.
Mar sin, ná déan beag is fiú den léiriú iontach seo ar a dhúthracht. Tabhair grá dó le do chroí agus d’anam agus maireann gach lá chun taitneamh a bhaint as. Ná himigh óna láithreacht, bíodh dlúthchaidreamh agat lena Spiorad Naomh. Mar tá saoirse agat anois chun adhradh a thabhairt dó: níl an rud a choinnigh ar shiúl uait ann a thuilleadh, mar tá tú fuascailte lena chuid fola. Análaigh chun glóire a ainm agus déan seirbhís dó le do bheith iomlán.
Tá grá ag Íosa dúinn agus as grá dhúinn, d’íobair sé a bheatha chun beatha shíoraí a thabhairt dúinn leis. Trí an íobairt sin, is féidir linn a bheith sásta ó ár gcuid peacaí. Thairis sin, d’ofráladh Críost mar íobairt uair amháin chun peacaí na ndaoine a bhaint; agus feicfear arís é, ní chun peaca a iompar, ach chun slánaíocht a thabhairt dóibh siúd a bhfuil súil acu leis (Eabhraigh 9:28).
Agus is eision an réidhteach air son ar bpeacuighne: ní ar son ar bpeacuighne amháín, achd air son an domhuin uile mar an gcéudna.
Agus siúbhluidh a ngrádh, amhuil do ghrádhuigh Críosd sinne, agus tug sé é féin air ar son a ofráil agus na iodhbairt dheaghbhaluidh do Dhía.
Oír tug mé dhibh ar tús an ní fuáir me mar an gcéadna, eadhon go bhfuáir Críosd bás ar son ar bpeacaidhne do réir na sgriobtúr; Créud fá bhfuilmídne fós a nguáis gach uile uáir? Dar bhur ngáirdeachusa noch atá agumsa a Níosa Críosd ar Dtighearna, do gheibhim bás gach laói. Más do réir nóis dáonna do chomhruic mé ré hainmhidhibh a Nephesus, créud é an tarbha a dtéid sé dhamh, muna néirghid na máirbh? itheam agus íbheam; óir do ghéubham bás a márach. Ná mealltar sibh: truáillidh droch chomhráite béusa maithe. Músgluidh chum firéuntachda, agus na déunaidh peacadh; óir ní bhfuil éolus Dé ag cuid aguibh: as chum adhnáire do chur oraibh a deirim so. Achd a déuraidh neach éigin, Cionnus éirghid na mairbh? agus créud é samhail an chuirp ann a dtigid síad? O a dhuine mhichéllidh, an síol chuireas tusa ní bhéodhthuighear é, muna bhfaghuidh sé bás air tús: Agus a ní shíolchuireas tú, ní hé an corp bhías do shiolchuireas tú, ach grán lom, éadhon, cruithneachda, nó arbhar éigin eile: Achd do bheir Día corp dhó do réir a thola féin, agus dá gach uile shíol a chorp féin fó leith. Ní háon fheóil amháin gach uile fheóil: achd atá feóil ar leith ag dáoinibh, agus feóil ar leith ag ainmhithibh, agus feóil ar leith ag íasguibh, agus feóil ar leith ag éunlaith. Agus gur hadhlaiceadh é, agus gur éiridh sé an treas lá do réir na sgríobtúr:
Iona bhfuil fuásgladh aguinn tré na fhuil, (maithmheachas na boeacadh,) do réir sháidhbhris a ghrássan:
As mar na gcéudna fuáir Críosd a iodhbhairt éunuáir amháin chum peacuidh mhóráin do sgríos dó; agus búdh léir é an dara huáir gan pheacadh don druing atá ag fuireach ris chum slánuighthe.
Oír is mar so do ghrádhuigh Día an domhan, go dtug sé a éighein Meic fein, ionnus gidh bé chreideas ann, nachd rachadh sé a mugha, achd go mbeith an bheatha shiorruidhe aige.
Ag rádh do ghúth árd, As fíu an Túan do mharbhadh cúmhachda, agus saídhbhrios, agus éagna, agus neart, agus onóir, agus glóir, agus moladh dfagháil.
Agus a dubhairt sé, Abbá, a Athair, a tá gach ní soidhéanta dhuitsi; cuir an cupánso thoramsa: gidheadh nár ab é an ní bhus toil leamsa, achd an ní bhus toil leachdsa.
Féuch, a támáoid ag dul súas go Hiarusaleim; agus do bhéarthar Mac an duine dúachdaránaibh na sagart agus do na scríobuighibh, agus béaruid síad breath bháis air. Agus do bhéaruid síad do na cineadhachduibh e do chum go ndéindís fonámhad fáoi, agus go sgiursfaidís, agus go grochfaidis é: achd an treas lá éiréochaidh sé a rís.
Agus ar néigheamh Díosa do ghúth mhór, a dubhairt sé, A Athair, táobham mo spiorad ann do lamhaibhsi: agus an tan a dubharit sé na neithesi, do chúaidh a spiorad ás.
Acht is ar son ar lochtne do loiteadh é, do brúigheadh é ar son ar cciontadhne: is airsion do bhí smachdughadh ar síothchána; agus is le na chneadhuibhsion atamaóidne slánuighthe. Do chúamar uile amhuil caóiridh ar seachrán; do chláonamar gach uile dhuine aguinn air ar slighe féin; do leag an TIGHEARNA airsion ar ccionta uile.
An té nár choigill a Mhac díleas féin, achd tug air ar soinne uile é, cionnas nach ttiodhluicfeadh sé dhúinn gach uile ní maille ris?
Agus do nochdadar é, agus do chuireadar brat córcra uime. Agus do fhígheadar coroíu spine, agus do chuireadar fá na cheann í, agus slat ghiolcuigh an a láimh dheis: agus do léigeadar ar a nglúinibh na fhiadhnuisi íad, agus do rinneadar fónamhad fáoi, ag rádh, Dia do bheatha, a rí na Niudaigheadh!
Oír ní tháinic Mac an duine ionnas go ndéantuigh seirbhís dó, achd do dhéanamh seirbhísi, agus do thabhairt a anma féin mar éiric ar son mhórain.
Oír is annsa bhfuil atá anam na feóla: agus tug misi dháoibhsi í ar a naltóir do dhéanamh síodha dá bhur nanmannuibh. Oir a sí a nfuil do ní síth ar son a nanma.
An tí diomchair ar bpeacuighne ann a chorp féin air an gcrann, ionnus air mbeith dhúinne marbh do na peacuighibh, go mairfemís do nfíréuntachd: an tí agár leigheasadh sibhse ré na chréuchduibh.
Noch do órduigh Día na cheann réightigh tré chreideamh ann a fhuil, chom a fhíréantachda dfoillsiughadh, tré mhaithmheachas na bpeacadh do chuáidh tharuinn, a bhfoighid Dé;
Achd da siubhlam sa tsolas, amhuil atá seision sa tsolas, atá cumann aguinn ré chéíle, agus glanuidh fúil Iósa Críosd a Mhicsion sinn ó nuile pheacadh.
Tug é féin air ar son, chum ar bfúasgalta ó gach uile pheacadh, agus chum ar nglanta ionnus go mbeimís ar pobal geanamhuil aige féín, ag leanmhuin go dúthrachdach do dheaghoíbrighibh.
Agus fós ní tré fhuil ghabhar na láodh, achd tré na fhuil féin; do chuáidh sé a steach éun uáir amháin sna hiosdadhuibh náomhtha, ar bhfagháil fúasluighthe shíorruidhe dhúinne.
Oír do fhúlaing Críosd bás na am féin ar son na ndaóineadh neamhdhíadha, an tan do bhámar fós anbhann.
Achd foillsighidh Día a ghrádh féin dúinne ann so, do bhrigh ag mbeith dhúinn fós ar bpeacthachuibh, gur fhuiling Críosd bás air ar son.
Amháil as nach dtáinic Mac an duine do chum go ndéantáoi seirbhís dhó, achd do dhéanamh seirbhísi, agus do thabhairt anma féin mar éiric ar son mhóráin.
As ann so atá an grádh, ní hé go dtugamairne grádh do Dhía, achd go dtug seision grádh dhúinne, agus gur chuir úadh a Mhac féin na iodhbairt réitigh air son ar bpeacuighne.
A né nách ro mhó ná sin dhéunas fuil Chríosd, noch do fhoráil é féin gan cháidhe do Dhía trés an Sbiorúid shíorruidhe, bhur ccoinnsíassa ghlanadh ó oibreachuibh marbha chum seirbhíse do dhéunamh don Día bheó?
An toil ré a bhfuilmídne air ar ndéunamh náomhtha tré íodhbairt chúirp Iósa Críosd éunuáir amháin.
Oír do rinne seisean air ar soinne, peacadh don tí ag nách raibh fios peacaigh; ionnus go ndéuntaói fíréuntachd Dé dhínne annsan.
Agus ar na fhagháil a bhfioghair mar dhuine, do ísligh sé é féin, ar mbeith dhó ar ná dhéunamh úmhal gus an mbás eádhon bás na croiche.
Do céusadh mé má ráon ré Críosd: gidheadh atáim beo; bíodh nach misi feasda, achd Críosd atá béo ionnam: agus an bheatha chaithim a nois sa gcoluinn is tré chreideamh Mhic Dé chaithim í, noch do ghrádhuigh mé, agus tug é féin ar mo shon.
Oir do rinne sé diongmhálta go síorruidhe ré héin iodhbairt amháin an dream atá ar na náomhadh.
An lá na dhíaigh sin do chunnairc Eóin Iósa ag teachd chuige féin, agus a dubhairt sé, Féuch Uan Dé, thógbhas peacadh an domhain.
Agus, na huile neither do dhéunamh réidh ris féin thrídsion, ar ndéunamh siothchána tré fhuil a chroichesean; mas air talamh íad, no air neamh.
¶ Gidheadh budh toil leis an TTIGHEARNA a bhrúghadh, do chuir sé chum doilghis é: a nuáir do dhéana tú ofráil da anam ar son pheacaidh, do chifidh sé a shíol, faideochuidh sé a láethe, agus rachuidh deaghthoil an TIGHEARNA ar a haghaidh iona láimh. Do chífidh sé do sháothar anma, agus biáidh sé sásta: lé na éolus sháorfas mo sheirbhíseach fíréanta mórán; óir iomchoruidh sé a ccionta.
Achd do chímid Iósa, ar bhfágháil choróine glóire agus onóra, noch do rinneadh feadh sealuid bhig ní sa ísle ná na haingil tré fhulang an bháis; ionnas go mblaisfeadh sé tré ghrás Dé bás ar son gach áoin.
Oír asé as tuarasdal don pheacadh bás; achd asé tabhartus De an bheatha mhárrthanach tré Iosa Críosd ar Dtighearna.
Oír tug mé dhibh ar tús an ní fuáir me mar an gcéadna, eadhon go bhfuáir Críosd bás ar son ar bpeacaidhne do réir na sgriobtúr;
Oír is áoin Ndía atá ann, agus áon eidirmheadhontóir eidir Dhía agus dháoinibh, eadhon an duine Iósa Críosd; Noch tug é féin na fhúasgladh ar son na nuile dháoineadh, mar fhiadhnuise a nám iomchubhaidh.
Ag féuchuinn ar Iósa ceannphort agus fear críochnuighe an chreidimh; noch ar son an tsóláis do cuireadh as a chomhair do fhúlaing céusadh na croithe, ag gcur na masla a neamhshuim, agus do shuigh ar deis árdchathaóire Dé.
Ar a nadhbharsin, a dhearbhráithre, ó atá sáoirse aguinn ré dhul a steach don naóimhiosdadh tré fhuil Iosa, Nó go deimhin do choisgfeidís dá bheith dhá bhforáil? do bhrígh ar mbeith do luchd na niodhbarthadhsin dforáil ar na nglanadh éunuáir amháin, nach bíadh ní sa mhó coinnsías pheacuigh aca. An tslighe núadh bhéo, noch do ullmhuigh sé dhúinn, trés an mbrat, as ionann sin ré a rádh, agus tré na fheóil féin;
Tug é féin ar son ar bpeacuighne, chum ar sáortha ón drochsháoghalsa do láthair, do réir dheághthoile Dé eádhon ar Nathaírne:
Achd a nois a Níosa Críosd atá sibhse bhi ar uáiribh neamhchómhgaracg ar bhur ndéunamh comhgarach tré fhuil Chríosd.
Oír do fhulaing Críosd fós éunuáir amháin ar son na bpeacadh, an firéun ar son na neimhfhiréun, ionnus go dtiubhradh sinne chum Dé, do bhásuigheadh é a dtáobh na colla, achd do béodhaigheadh é ris an Spioruid:
Agus do chanadar cainntic núadh, ag rádh, As fíu thusa an leabhar do ghlacadh, agus a shéuluidhe dfosgladh: do bhrígh gur marbhadh thú, agus gur cheannuidh tú sinne do Dhía réd fhuil féin as a nuile threibh, agus theanguidh, agus phubal, agus chineadh;
Oír is í so mfuilsi na tiomna núaidhe, dhoírtear ar som mhóráin chum maitheamhnuis na bpeacadh.
Ar nách bhfuil riachdanus go láetheamhuil, mar do bhí ar na hárdsagartuibh úd, iodhbartha do dhéunamh ar tús, ar son a pheacuigheadh féin, na dhiáigh sin ar son pheacuigheadh an phobail: óir do rinne sé so eunúair amháin, an tan do rinne sé íodhbairt de féin.
Oir as amadanachd don dreim théid a múgha bríathar na croichthe; achd dhúinne atá air ar slanúghadh as é cúmhachda Dé é.
Uime sin do fhúlaing Iósa an pháis mar an gcéudna, don táobh amuígh don gheata, chum an phubail do náomhadh dhó ré na fhuil féin.
¶ Go deimhin diomchuir sé ar ndoilghiosa, agus diomchuir sé ar ndóbrón: gidheadh do mheasamar é buáilte, buáilte ó Dhía, agus smachtuighthe.
Ar a nadhbharsin, tar éis ar sáortha a nois lé na fhuilsion, is mó go mór choimhéudfuidhthear sinn thrídsion ó fheirg.
Agus do aithbhéodhuigh sé sibhse maille rísion, ar mbeith dhíbh marbh a bpeacaidhibh agus a neamhthimchillghearradh bhur bhféola, ag maitheamh a nuile pheacuidh dhíbh; Ar sgríos sgríbhinne na norduigheadh do bhí ar nadhuighne dhó, agus do bhí contrárrdha dhúinne, do thóg se as a tslighe í, ága greamadh don chroich;
Agus ní bhfuil slánughadh a neach air bith eile: oír ní bhfuil ainm ar bith eile fáoi neamh ar na thabhairt do dháoinibh, lér ab éidir sinne shlánughadh.
Agus as beag nach ré fuil ghlantar na huile neithe do réir an reachda; agus ní faghthar maitheamhnas ar bith gan dórtadh fola.
Ann sin ar ngabháil an bhínégre Díosa, a dubhairt sé, Atá sé ar na chríochnughadh: agus ar gcláonadh a chin, do thoirbhir sé a spiorad.
Do brúigheadh, agus do gortuigheadh é, gidheadh níor fhoscuil sé a bhéul: tugadh mar úan chum a mharbhtha é, agus mar bhios cáora balbh a bhfíaghnuisi fhir a béartha, marsin níor fhoscuil sé a bhéul.
Is as so is aithnigh dhúinn grádh Dé, gur chuir sé a anum síos air ar soinne: uime sin atá dfíachuibh oruinne ar nanmanna do chur síos ar son ar ndearbhraithreach.
Oír is aithne dhaóibh grása ar Dtighearna Iósa Criósd, do bhrígh ar mbeith dhó saidhbhir, go dtarla dhó bheith bochd ar bhur sonsa, chum sibhse do dhéunmah saidhbhir ré na bhochdainesion.
Uime sin ag teachd dó chum a tsáogháil, a deir sé, Níor bháil leachd iodhbairt ná ofráil, achd do chum tú corp dhamhsa: A níodhbarthuibh loisge agus a niodhbarthuibh ar son pheacuidh ní raibh fonn agad. A dubhairt misi an tan sin, Féuch, atáim ag teachd (a dtosach an leabhair atá sgríobhtha oram,) chum do tholasa do dhéunamh, a Dhé.
Is misi an tarán béo do thuirrling ó neamh: gidh bé iósas don arán so, mairfidh sé go bráth: agus an tarán do bhéura misi úaim as é mféoil féin é, do bhéura mé ar son bheatha an domháin.