Títeas 2 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Acht labhair‐se na neithe oireas do’n teagasc fóghanta:

² is é sin go mba ceart do na daoinibh aosta bheith staidéartha, modhamhail, stuamdha, slán san gcreideamh, san ngrádh, san bhfoidhne:

³ go mba ceart do na mnáibh aosta, leis, bheith urramach ’n‐a n‐iomchar, gan bheith bíodánach, gan an‐dúil bheith aca san bhfíon, bheith ag tabhairt teagaisc mhaith;

⁴ chum go múinfidh siad do na mnáibh óga grádh do thabhairt d’á bhfearaibh agus d’á gclainn,

⁵ bheith stuamdha, geanmaidhe, go dícheallach i ngnóthaibh an tighe, bheith cáirdeamhail, umhal d’á bhfearaibh féin, chum nach maslóchar briathar Dé.

⁶ Spreag na fir óga, mar an gcéadna, chum bheith staidéartha:

⁷ dod’ thaisbeáint féin ar gach slighe mar shompla i dtaobh deagh‐ghníomhartha; ag tabhairt teagaisc ghlain, chéillidhe, briathar folláin nach féidir locht d’fhágháil air;

⁸ ar mhodh go gcuirfear náire ar an trasnálaidhe, gan droch‐fhocal bheith fágtha aige le rádh ’n‐ár dtaobh.

⁹ Spreag na seirbhísigh chum bheith umhal d’á máighistribh féin, agus chum a dtoil do dhéanamh san uile nidh;

¹⁰ gan bheith ag ais‐fhreagairt; gan bheith ag mionghadaidheacht, acht an uile dhílse do thaisbeáint; chum onóir ins gach éinnidh do thabhairt do bhriathar Dhé, ár Slánuightheoir.

¹¹ Óir do foillsigheadh grása Dé, ag slánú an uile dhuine,

¹² g‐á mhúineadh dhúinn neamhdhiadhacht agus ainmhianta saoghalta do sheachaint, agus ár saoghal do chaitheamh go staidéartha, fíréanta, diadha san ré seo atá de láthair;

¹³ ag fanamhain le dóchas beannuighthe agus le taisbeánadh glóire an Dé mhóir agus ár Slánuightheora Íosa Críost;

¹⁴ thug é féin ar ár son, chum sinn d’fhuascailt ó gach peacadh, agus pobal do ghlanadh dhó féin, pobal díoghraiseach chum deagh‐oibreacha do chleachtadh.

¹⁵ Innis na neithe seo dhóibh agus aithbhear le gach ughdarás. Ná leig d’aoinneach beag‐is‐fiú do dhéanamh dhíot.