1 Eoin 4 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ A cháirde ionmhaine, ná creididh gach aon spiorad, acht déanaidh fromhadh ar na spioraidibh, d’fhéachain an ó Dhia atáid: de bhrigh go bhfuil a lán fáidhe bréige imthighthe amach san tsaoghal.

² Is air so aithneochas sibh Spiorad Dé: gach spiorad admhuigheas Íosa Críost tháinig san gcolainn, is ó Dhia atá sé:

³ agus gach spiorad nach n‐admhuigheann Íosa, ní ó Dhia atá sé: agus is é spiorad an ain‐chríosta é, go gcualabhar scéal go raibh sé le teacht; agus atá sé san tsaoghal cheana féin.

⁴ Is ó Dhia atá sibh‐se, a chlann bheag, agus atá buaidhte agaibh ortha‐san: óir is treise an té atá ionnaibh‐se ’ná an té atá san tsaoghal.

⁵ Is daoine de lucht an tsaoghail iad‐san: uime sin labhrann siad ar nós an tsaoghail, agus éisteann an saoghal leo.

⁶ Is daoine de chlainn Dé sinne: an té go bhfuil aithne aige ar Dhia éisteann sé linn; an té nach bhfuil ó Dhia ní éisteann sé linn. Air so is eadh aithnighmíd spiorad na fírinne agus spiorad an tseachráin.

⁷ A cháirde ionmhaine, bíodh grádh againn d’á chéile: óir is ó Dhia thig an grádh; agus gach duine ghrádhuigheas, is ó Dhia do geineadh é, agus aithnigheann sé Dia.

⁸ An té nach ngrádhuigheann, ní fhuil aithne aige ar Dhia; óir is grádh é Dia.

⁹ Is mar so do nochtadh grádh Dé dhúinn, gur chuir Dia a Aon‐Mhac féin isteach san tsaoghal chum go mairfímís tríd.

¹⁰ Is ann atá an grádh, ní h‐é go dtugamar grádh do Dhia, acht go dtug seisean grádh dhúinne, agus gur chuir sé a Mhac uaidh mar íodhbarthach ar son ár bpeacaidhe.

¹¹ A cháirde ionmhaine, má bhí grádh chómh mór sin ag Dia dhúinn, ba cheart dúinne grádh do thabhairt d’á chéile.

¹² Ní fhaca aoinneach Dia ariamh: má tá grádh againn d’á chéile, cómhnuigheann Dia ionnainn, agus curtar a ghrádh i gcrích ionnainn.

¹³ Is air so aithnighmíd go gcómhnuighmíd ann, agus go gcómhnuigheann seisean ionnainn, de bhrigh gur roinn sé a spiorad linn.

¹⁴ Agus do chonnacamar agus do‐bheirimíd fiadhnaise gur chuir an tAthair a Mhac uaidh mar Shlánuightheoir an domhain.

¹⁵ Cibé duine admhóchas gur ab é Íosa Mac Dé, cómhnuigheann Dia ann, agus cómhnuigheann seisean i nDia.

¹⁶ Agus d’aithnigheamar an grádh atá ag Dia dhúinn, agus do chreideamar ann. Is grádh é Dia; agus an té chómhnuigheas san ngrádh, cómhnuigheann sé i nDia, agus cómhnuigheann Dia ann.

¹⁷ Is mar sin curtar a ghrádh i gcrich ionnainn, chum go mbéidh uchtach againn i lá an bhreitheamhnais; de bhrigh go mbímíd san tsaoghal mar bhíonn seisean.

¹⁸ Ní fhuil eagla san ngrádh, acht is amhlaidh chuireas grádh iomlán an eagla amach, óir baineann peannaid leis an eagla agus an té go mbíonn eagla air, ní fhuil a ghrádh go h‐iomlán.

¹⁹ Do‐bheirimíd grádh dhósan de bhrigh go raibh tosach aige‐sean ag tabhairt grádha dhúinne.

²⁰ Má deir aoinneach, Atá grádh do Dhia agam, agus fuath dó bheith aige d’á bhráthair, is bréagaire é; óir an té atá gan grádh do’n bhráthair do chonnaic sé, ní féidir leis grádh do thabhairt do Dhia nach bhfaca sé.

²¹ Agus atá an aithne againn uaidh, An té ghrádhuigheas Dia, tabhradh sé grádh d’á bhráthair mar an gcéadna.