Ach cuirtear fad le laethanta an tíoránaigh, Agus beireann sé bua le barr nirt, Nuair a chailleann sé a mhuinín ina bheatha,
Táirngidh sé mar an gcéadna an cumhachdach le na neart: éirghidh sé súas, agus ní bhía aóinneach daingionn as a mharthuinn.
Fágann sé sagairt ag siúl cosnochta Agus leagann ar lár na huaisle.
Cuirfidh a chríoch uafás ar an domhan thiar, Agus scéin ar an domhan thoir.
Is críonna é ó chroí agus is cumhachtach é ó neart. Cé a thug a dhúshlán riamh gan bheith thíos leis?
Rinne ríthe an domhain striapachas léi-se, agus chuir fíon a striapachais áitritheoirí an domhain ar meisce.”