Калі скажу я: “Пацешыць мяне ложак мой, і забярэ пасцель мая”, —
Калі я думаю сабе: “Няхай пацешыць мяне ложак мой і супакоіць жаль мой”,
Калі падумаю: «суцешыць мяне пасьцель мая, зьнясе гароту маю ложак мой»,
Я не хаваўся, не маўчаў, не адпачываў, але прыйшло да мяне няшчасце».
Ты пачынаеш палохаць мяне снамі і трывожыш жахлівымі прывідамі.
Бо не ёсць у смерці той, хто помніць Цябе, а ў пекле хто ж будзе Цябе славіць?
успамінаю я Бога і ўздыхаю скрушна, хвалююся, і слабее дух мой.