Աղոթք Դավթի՝ իմաստության, երբ նա քարայրում էր
Տե՛ր, ես կանչում եմ քեզ, շուտ ե՛կ դեպի ինձ. ակա՛նջ դիր իմ ձայնին, երբ ես կանչում եմ քեզ։
Ինչո՞ւ չես մոռանում իմ հանցանքները, թողություն չե՞ս տալու իմ մեղքերին։ Այժմ ահա հողին եմ դառնում ես, վաղն այլևս չեմ լինի»։
Սաղմոս Դավթի՝ Գողիաթի մասին Օրհնյա՜լ է Տերը՝ իմ Աստվածը, Որ ձեռքս վարժեցրեց պատերազմի Եվ մատներս՝ ճակատամարտի։
Ձեռքդ երկարի՛ր վերից ու փրկի՛ր ինձ բազում ջրերից Եվ օտարների որդիների ձեռքերից,
Նրա անվանը վայել փա՛ռք մատուցեք Տիրոջը, Երկրպագե՛ք Տիրոջը նրա սրբության սրահում։
Դու իմ անբծության համար ընդունեցիր ինձ Եվ հավիտյան հաստատեցիր քո առջև։
Տե՛ր, քեզ հուսացի, չեմ ամաչի հավիտյան։ Փրկի՛ր ինձ ու ապրեցրո՛ւ քո արդարությամբ, Քո ականջը խոնարհեցրո՛ւ ինձ և փրկի՛ր ինձ։
Քանզի դու ես իմ համբերությունը, Տե՛ր, Տե՛ր, իմ հույսն ես մանկությունիցս ի վեր։
Որովհետև աղքատին փրկեց հզորի ձեռքից, Աղքատին և անտունին, որոնք օգնական չունեն։