Շրթներս բաց անելով՝ խոսելու եմ, որ հանգստանամ.
Ասեմ, որ հանգստանամ, շրթունքներս բաց անեմ ու պատասխանեմ։
Լռե՛ք, որ ես էլ խոսեմ, և անդորր գտնեմ իմ տանջվելուց։
Ո՞վ է ոսոխն իմ, որ դեմ կանգնի ինձ. որ կաշկանդվեմ և կամ էլ մեռնեմ։
«Չէի կարծում, թե դու մեր դիմաց այդպես կխոսես։ Մի՞թե դու ինձնից ավելի իմաստուն ես։
Թո՛ւյլ տվեք դուք ինձ, ու ես կխոսեմ. գուցե չայպանեք խոսքերիս համար։
որովայնս տիկի մեջ դրված ու կապված նոր գինու պես եռում է, կամ դարբինների փուքսի պես ուռել է։
ոչ մեկից չեմ ամաչելու, մարդկանցից էլ չեմ պատկառելու,
«Մի՞թե շատ անգամներ է քո խոսքը զազրալից եղել քո խոսքերի զորությանն ո՞վ կդիմանա։