Սակայն տակառապետը չհիշեց Հովսեփին, այլ մոռացավ նրան։
Սակայն մատռվակապետը չհիշեց Հովսեփին և մոռացավ նրան։
Երկու տարի անց փարավոնը մի երազ տեսավ։ Նրան թվաց, թե կանգնած է գետի եզերքին,
Տակառապետը խոսեց փարավոնի առաջ՝ ասելով. «Այժմ հիշում եմ իմ զանցանքը։
արհամարհեցին ինձ մերձավորներս, իսկ ծանոթներս անունս են մոռացել։
Հորթ շինեցին Քորեբում Եվ երկրպագեցին կուռքին.
նաև խմում եք անապակ գինի և անուշահոտ յուղերով օծվում ու չէիք ցավում Հովսեփի կործանման համար,-