Catagóir
51 Dánta Bíobla faoi Arán na Beatha
A chairde, nuair a dúirt Íosa "Is mise arán na beatha", bhí sé ag rá go bhfuil sé féin go leor chun ár n-ocras spioradálta a shásamh, chomh maith lenár n-ocras fisiciúil. Is é an bhia é dár n-intinn, dár gcroí agus dár gcorp. Gach a bhfuil de dhíth orainn mar dhaoine, tá sé le fáil ann.
Trí a Spiorad, faighimid an cothú a neartaíonn sinn agus a chuireann ar ár gcumas fás go sláintiúil. Tugann focal Dé beatha dúinn agus déanann sé créatúir nua dínn.
Nuair a chothaímid sinn féin leis, athraíonn ár saol go hiomlán, mar is é a bhriathar is fearr a thugann aire dár gcorp.
Bíonn fonn orainn go léir ar rudaí éagsúla, ach is féidir linn a bheith muiníneach nuair a gheallann sé go soláthróidh sé dúinn, mar tá an chumhacht sin aige siúd amháin.
As misi arán na beatha. Ditheadar bhur naithreachsa manna ar an bhfásach, agus fúaradar bás.
Is misi an tarán béo do thuirrling ó neamh: gidh bé iósas don arán so, mairfidh sé go bráth: agus an tarán do bhéura misi úaim as é mféoil féin é, do bhéura mé ar son bheatha an domháin.
Agus a dubhairt Iósa riú, Is misi arán na beatha: an té thig chugamsa ni bhía ocras go bráth air; agus an té chreideas ionnam ní bhía tart go bráth air.
Achd do fhreagair seisean, agus a dubhairt, Atá sé sgriobhtha, Ní lé harán a mhain mhairfeas duine, achd lé gach uile bhreithir dá dtig ó bhéul Dé.
An sin dubhairt an TIGHEARNA re Maóise, Féuch, fearfa misi aran ó neamh dháoibh, agus rachuid na dáoine amach agus cruinneochuid suim áirighe gach lá, go ndearbha mé íad, an siubholuid ann mo dhligheadh, nó nach déanúid.
Agus do umhluigh sé thú, agus do léig ocrus ort, agus do shásuigh sé thú lé manna, noch nár bhfeas duitse, nó dod aithribh; chor go ttiubhradh ort a fhios do bheith agad nach lé harán amháin bheathuighear an duine, ach lé gach ní dá ttig as béul an TIGHEARNA bhíos an duine béo.
Ar a nadhbharsin a dubhairt Iósa riú, Go deimhin, deimhin, a deirim ríbh, Nach é Máoise thug an tarán ó neamh dhíbh; achd Mathairsi do bheir dháoibh an tarán firinneach ó neamh.
Ag so an tarán do thuirrling ó neamh: ní mar ditheadar bhur naithresi an manna, agus fuáradár bás: an té itheas an tarán so mairfidh sé go bráth.
Mar do chuir an Táthair béo misi uádh, agus mhairimsi trés a Nathair: as mar sin fós gidh bé itheas misi, mairfidh sé fós thríom.
Agus gur fhear orra manna re ithe, agus go ttug sé arbhar ó neamh dhóibh. Do ith an duine aran na naingeal: do chuir sé a ndíol bídh chuca.
Cred fá ccaithighe airgiod ar ní nach arán? agus bhur sáothar re ní nach sásuigheann? eístigh go dúthrachtach riomsa, agus ithidh an ní is maith, agus bíodh dúil ag bhur manam a méuthus.
Agus ar mbeith ag ithe bídh dhóibh, do ghlac Iósa arán, agus tar éis a bheannuighthi, do bhris, agus tug sé dhá dhéisciobluibh é, agus a dubhairt sé, Glacuidh, ithidh; a sé so mo chorpsa.
Ar a nadhbharsin a dubhairt Iósa riú, Go deimhin, deimhin, a deirim ribh, Muna nithí féoil Mhic an duine, agus muná nibhthí a fhuil, ní bhfuil beatha aguibh íonnuíbh féin. An té itheas mféoilsi, agus ibheas mfuil, atá an bheatha mharrthanach aige: agus dúiseóchaidh misi é ann sa lá deigheanach.
Déunaidh sáothar ní ar son an bhídh théid amugha, achd ar son an bhígh mhaireas chum na beatha síorruidhe, bhéuras Mac an duine dhíbh: óir as é so an té do chomharthaigh Día an Tathair.
Oir as áonarán agus áonchorp sinne, bíodh go bhfuilmíd morán: do bhrígh go nglacmáoid uile ar gcuid déunarán.
Ar a nadhbharsin a dubhairt Iósa riú, Go deimhin, deimhin, a deirim ríbh, Nach é Máoise thug an tarán ó neamh dhíbh; achd Mathairsi do bheir dháoibh an tarán firinneach ó neamh. Oír as é arán Dé an té do thuirling ó neamh, agus do bheir beatha do domhan.
Ar a nadhbharsin a dubhairt Iósa riú, Go deimhin, deimhin, a deirim ríbh, Nach é Máoise thug an tarán ó neamh dhíbh; achd Mathairsi do bheir dháoibh an tarán firinneach ó neamh. Oír as é arán Dé an té do thuirling ó neamh, agus do bheir beatha do domhan. Ar a nadhbharsin a dubhradar ris, A Thighearna, Tabhuir dhúinne an taránso a gcomhnuidhe. Agus a dubhairt Iósa riú, Is misi arán na beatha: an té thig chugamsa ni bhía ocras go bráth air; agus an té chreideas ionnam ní bhía tart go bráth air.
As misi arán na beatha. Ditheadar bhur naithreachsa manna ar an bhfásach, agus fúaradar bás. An tan do thóg Iósa a shúile suás, agus do chunnairc sé go dtáinic buidhean mhór chuige, a dubhairt sé ré Philib, Ga háit as a gceinneochamáois arán, do chum go níosaidís so ní? Ag so an tarán do thuirling ó neamh, ionnus gidh bé itheas de, nach bhfuigheadh sé bás. Is misi an tarán béo do thuirrling ó neamh: gidh bé iósas don arán so, mairfidh sé go bráth: agus an tarán do bhéura misi úaim as é mféoil féin é, do bhéura mé ar son bheatha an domháin.
Ar a nadhbharsin a dubhairt Iósa riú, Go deimhin, deimhin, a deirim ribh, Muna nithí féoil Mhic an duine, agus muná nibhthí a fhuil, ní bhfuil beatha aguibh íonnuíbh féin. An té itheas mféoilsi, agus ibheas mfuil, atá an bheatha mharrthanach aige: agus dúiseóchaidh misi é ann sa lá deigheanach. Oír as bíadh go fírinneach mféoilsi, agus as deoch go fírinneach mfuil. Gidh bé itheas mféoil, agus ibheas mfuil, comhnuighidh sé ionnamsa, agus misi ann san. Mar do chuir an Táthair béo misi uádh, agus mhairimsi trés a Nathair: as mar sin fós gidh bé itheas misi, mairfidh sé fós thríom. Ag so an tarán do thuirrling ó neamh: ní mar ditheadar bhur naithresi an manna, agus fuáradár bás: an té itheas an tarán so mairfidh sé go bráth.
Agus a nuáir do chonncadar clann Israel é, do ráidheadar an duine re a chéile is Manna é: óir ni raibh a fhios aca créad é. Agus a dubhairt Maóise ríu, Ag so tarán thug an TIGHEARNA dhaóibh ré ithé.
As é an spiorad bheódhaigheas; ní bhfuil tarbha ar bith sa bhfeóil: na bhríathra labhruimsi ribh, is spiorad, agus as beatha iád.
Do bheir sé air an bhféur fás do náirnéis, agus an luibh chum maitheasa an duine: chum aráin do thabhairt amach as an ttalamh; Noch do gháirdighios croidhe an duine re fíon, bheir ar aghaidh deálrughadh re hola, agus neartuighios croidhe an duine re harán.
Agus ar mbeith ag caotheamh bídh dhóibhsean, do ghlac Iósa arán, agus tar eis a bheannaighthe, do bhris sé, agus tug sé dhóibhsean é, agus a dubhairt sé, Glacaidh, ithidh: is sé so mo chorpsa.
Agus ar na áithne don phubal suidhe air an bhféur, agus ar nglacadh ná gcúig narán, agus an dá íasg, ag féachain súas air neamh, do bheannaigh sé, agus ar ná mbriseadh, tug sé ná harain do ná deiscioblaibh, agus tugadar ná deisciobail don tslúagh íad.
Agus ar ngabháil a nárain chuíge, ar mbreith huidheachais dó, do bhris, agus tug sé dhóibhsean é, ag rádh, A sé so mo chorpsa do bhearthar áir bhur sonsa: déanuidh so mar chuimhne oramsa.
Agus do rinneadh féoil don Bhreithir, agus do chomhnuigh sé eadruinne, (agus do chunncamar ghlóirsion, mar ghlóir éingheine Mhic an Athair,) lán do ghrásuibh agus dfírinne.
Do fhreagair Iósa dhóibh agus a dubhairt sé, Go deimhin, demhin a deirim ribh, go niárrtháoi mé, ní tré go bhfacabhair na comharthuidhe, achd tré gur itheabhair na haráin agus gur sásadh sibh. Déunaidh sáothar ní ar son an bhídh théid amugha, achd ar son an bhígh mhaireas chum na beatha síorruidhe, bhéuras Mac an duine dhíbh: óir as é so an té do chomharthaigh Día an Tathair.
Do fhreagair Iósa agus a dubhairt ría, Gidh bé neach íbheas as an uisge sin bíaidh tart air arís: Achd gidh bé neach íbheas as an uisge do bhéura misi dhó ní bhía tart air go bráth; achd an tuisge do bhéara me dhó bíaidh sé na thobar uisge fhiuchaigh ann chum na beatha marrthannuighe.
A né nach é cumáoin fhola Chríosd, cupán na mbeannachd do níomáoidne do bheannughadh? A né nách é cumáoin choirp Chríosd, an tarán bhrismíd?
Agus ann sa lá mhór dheigheanach, don tsollamuin, do sheas Iósa agus do éigh sé, ag rádh, Má tá tart ar áonduine, tigheadh sé chugamsa, agus ibheadh sé. Gidh bé chreideas ionnamsa, mar a dubhairt an sgrioptúir, lingfid srotha duisge bhéo as a bhroinn.
Agus do fhreagair Iósa é, ag rádh, A tá sgríobhtba, Nach lé harán a mháin mhairfios an duine, achd lé gach uile bhréithir Dé.
Agus do chomhnuidheadar go daingion a dteagasg na neasbal agus ann a ccumann a mbriseadh aráin, agus a nurnuighibh.
A né nach é cumáoin fhola Chríosd, cupán na mbeannachd do níomáoidne do bheannughadh? A né nách é cumáoin choirp Chríosd, an tarán bhrismíd? Oir as áonarán agus áonchorp sinne, bíodh go bhfuilmíd morán: do bhrígh go nglacmáoid uile ar gcuid déunarán.
Oír is ón Dtighearna fuáir misi a ni thug mé dhíbhse mar an gcéudna, Gur ghalc an Tighearna Iosa arán sa noidhche ionar bráitheadh é: Agus ar mbreith bhuidheachais dó, do bhrís sé é, agus a dubhairt sé, Glacaidh, íthidh: a sé so mo chorpsa, bhrisdear ar bhur sonsa: déunaidh so mar choimhniughadh oramsa. Agus an cupán mar an gcéudna, tar éis suipéir, ag rádh, A sé an cupánsa an tiomna núadh trém fhuilse: déunaidh so, dhá mhioncachd íbhthi é, mar choimhniughadh oramsa. Oír ní bhfuil dá mhionca íosas sibh an taránsa, agus íobhthas sibh an cupánsa, nach bhfoillsigheann sibh bás an Tighearna go teachd dhó?
An tí agá bhfuil an Mac aige atá an bheatha aige; an tí ag nach bhfuil Mac Dé ní bhfuil an bheatha aige.
Ná gluáisdear sibh fá gcuáirt ré teagusguibh éugsamhla coimhthigheacha. Oir as maith an croídhe bheith diongmhálta a ngrás; ní a mbíadhuibh, nach deachuigh a dtarbha don druing do ghnáthuigh íad.
Ag cur bhreitheamhnuis a gcrích don té do laguigheadh: ag tabhairt aráin do nocrach. Fúasclaidh an TIGHEARNA na príosúnaigh:
Do bhí mé óg, agus a nois atáim áosta; acht ní fhaca mé an fíréun ar na thréigion, agus a shliocht ag íarruidh déirce aráin.
Ní fhuileonguidh an TIGHEARNA anam a nionruic do dhul don ghorta: acht teilgidh sé maóin an chiontaigh seachad.
Iosaid na daoine macanta agus biáid sásta: molfuid an TIGHEARNA an luchd íarrus é: mairfidh bhur ccroidhe go bráth.
Agus má tháirngionn tú hanam amach do nocrach, agus go sáiseocha tú an tanam deireóil; annsin éireochuidh do sholus annsa dorchadus, agus biáidh do dhorchachd amhuil meadhón an laói:
Oír ní bíadh na deoch rioghachd Dé; achd fireantachd, agus siothcháin, agus gáirdeachus san Spiorad Náomh.
Blaisidh, agus féuchuidh gur maith an TIGHEARNA: is beannuigh an duine agá mbí a dhóigh ann.