КАФ. Марнее, [прагнучы] збаўлення, душа мая, і трывала ўскладаю я надзею на слова Тваё.
Зьнемагае душа мая без збаўленьня Твайго; на слова Тваё спадзяюся.
Яго сам я ўбачыць мушу, і вочы мае павінны аглядаць [Яго], і нішто іншае. Змарнелі ныркі мае ва ўлонні маім.
Ты покрыва і шчыт мой, трывала ўсклаў я надзею на слова Тваё.
Змарнела душа мая ў імкненні да судоў Тваіх у любы час.
Вось жа жадаю я Тваіх пастаноў: па законнасці Тваёй ажыві мяне.
ВАЎ. Дык хай сыдзе на мяне міласэрнасць Твая, Госпадзе, збаўленне Тваё паводле Твайго прырачэння.
І дам я слова ў адказ тым, якія мяне зневажаюць, бо ўскладаю я надзею на словы Твае.
Не ўхіляй ніколі ад вуснаў маіх слова праўды, бо маю надзею ў рашэннях Тваіх.
Тыя, што шануюць Цябе, убачаць мяне і ўзвесяляцца, бо трывала ўсклаў я надзею на словы Твае.
Спашлі на мяне ласкі Твае, каб я мог жыць, бо закон Твой — асалода мая.
Пакладаюся на Госпада; трымалася душа мая слова Яго;
Знемаглося цела маё і сэрца маё. Скалой-апорай сэрца майго і доляй маёй вечнай — Бог.
Якія ж мілыя паселішчы Твае, Госпадзе магуццяў!
Заклінаю вас, дочкі Ерузаліма: “Калі спаткаеце ўлюбёнага майго, што скажаце вы яму?” — “Што знемаглася ад кахання”».